Onze reis begon op 30-05-2012.
Om 7 uur van huis vertrokken en doordat het redelijk rustig was op de weg waren we al om kwart voor 8 bij Schiphol.
Inchecken hadden we thuis al gedaan, dus de koffers afgegeven en door de douane.

Om half negen waren we achter de douane, en hebben daar gelijk wat dollars gepind en tax free geshopt.
Daarna gelijk doorgelopen naar gate E22 waar we om 9 uur werden verwacht.
Daar gaan de controles redelijk snel, en om half 10 zitten we in het boarding gedeelte.

Om half 11 gaan we de lucht in op weg naar Detroit ( tussenlanding), waar we een uur eerder landen dan gerekend was ( wind mee ).
Dat betekent ook dat we wat relaxter de tijd zoet kunnen brengen.
Lekker even iets gegeten en gedronken, en vervolgens aan boord voor het laatste stukje naar Las Vegas.
Ik vind dat laatste stukje altijd wel wat tegenvallen. Volgende keer toch eens zoeken naar een rechtstreekse vlucht.

Om 17.00 uur plaatselijke tijd geland op McCarran / Las Vegas.
Aardig gaar van de reis, maar we leven weer op als we weten dat we in Las Vegas zijn!
Nadat we de koffers hadden opgepikt zijn we in de shuttlebus gestapt naar de terminal voor de huurauto. Dat is prima geregeld daar. Je stapt het vliegveld uit, stapt in de bus, en je wordt keurig bij de terminal met alle autoverhuurders weer afgezet.

De auto hadden we in Nederland al besproken, maar het viel wel tegen dat er nog een redelijk hoog bedrag aan verzekeringen bijkwam. Zo werd het nog duur, terwijl we dachten een leuke ( rechtstreekse ) deal gemaakt te hebben. Volgende keer gaan we daar beter op letten.
Maar ja, we moesten toch rijden, en we hadden er ( zonder upgradekosten ) toch nog een grotere auto uitgesleept. Dus in dit geval ons verlies maar accepteren.

Op naar onze eerste Amerikaanse overnachting. We verblijven voor twee nachten op Freemont Street ( ’t oude Las Vegas ) in hotel Four Queens. Dit hotel, evenals alle andere overnachtingen, had ik van tevoren al gereserveerd. Scheelt een hoop tijd en stress ter plekke, omdat je weet dat er op een bepaalde plek een slaapplaats voor je beschikbaar is, hoe laat je je ook meldt.

Ik had van tevoren ook bij het hotel geïnformeerd hoe we bij de parkeerplaats van het hotel konden komen.
De beschrijving die we daarop gekregen hadden was via de Highway, maar wij wilden natuurlijk over de Strip.
Daar viel het ons op dat het rustiger leek dan voorgaande jaren. Toch de recessie??

Toch redelijk eenvoudig de parkeerplaats gevonden, en vervolgens, volgens goed Vegas gebruik, het hele hotel doorkruist om bij de incheckbalie te komen.
Daar stond geen rij, wat wel weer heel uitzonderlijk is in Las Vegas.

Om 19.00 plaatselijke tijd konden we onze kamer betreden. We zaten op de eerste verdieping, met uitzicht ”nul”, maar het was een goede, schone en nette kamer met twee Queen beds.
Geen hele grote douche, maar alles was aanwezig.

Het beste medicijn tegen de jetlag is gelijk meegaan in het plaatselijke ritme.
Daarom hebben we ons even opgefrist, en daarna richting het casino gegaan. Nadat we ons aangemeld hadden voor een( gratis ) playerscard wat rondgelummeld in het casino, en hier en daar op een machine gespeeld. De drankvoorziening ( welke gratis is als je speelt ) was niet denderend. Uiteindelijk zijn we naar buiten gelopen en op Freemont Street zelf wat te drinken gekocht.
Toen ging om 23.00 uur toch het lichtje uit, en hebben we ons bed opgezocht.

Dag twee Las Vegas 31-05-2012

De eerste nacht is altijd wat onrustig, want je bioritme is toch nog niet helemaal veramerikaniseerd.
Dus om 8 uur stonden we naast ons bed. De kamer had de beschikking over een koffiezetautomaat, dus daar lekker mee begonnen. Op ons gemakje aangekleed, en eens bekeken wat we die dag wilden doen. Niks moet, alles mag.

Daarna heerlijk ontbeten in restaurant Magnolia’s in het hotel, met zicht op het casino, waar dag en nacht wat te doen is. Zelf na het ontbijt een sigaretje gerookt en ondertussen een gokje in het casino gewaagd.
Daarna de straat op, waar de temperatuur inmiddels aardig opgelopen was.
Freemont Street afgelopen, en rechtsaf geslagen richting de Pawn Shop ( van de televisie ).
De afstand in de hitte is altijd verder dan je denkt. Het was rond 10 uur ’s ochtends al een graadje of 35.
Bij de Pawn Shop stond al een rij mensen te wachten, gelukkig in de schaduw en onder de sproeiers.
Eenmaal binnen was het een redelijk drukke bedoening. Het tv-succes werd ook redelijk uitgebuit met de verkoop van T-shirts, mokken en andere prullaria. De bekende heren zelf waren nergens te bekennen, maar toch vonden we het wel leuk het zelf eens te zien.

Daarna gingen we de warme straat weer op, en besloten naar Stratosphere Hotel door te lopen.
Wat eveneens dichterbij leek dan het was.

De koelte in het hotel werd daarom van harte begroet.
Als je de toren in wil, moet je best veel betalen, en dat hadden we er niet voor over.

Om wat op temperatuur te komen, de dorst te lessen, maar ook gewoon omdat we het leuk vinden, blijven we een tijdje hangen in het casino.
Manlief is in de “winning mood” en na wat frisse drankjes en een redelijke winst aanvaarden we rond 15.00 uur de terugweg naar Freemont Street.
Aangezien de temperatuur inmiddels rond de 40 graden zit, stroomt binnen de kortste keren het zweet weer van onze hoofden.

Het is in het geheel toch een aardige stiefel terug naar het hotel, maar we hebben vakantie dus doen rustig aan.
Rond 17.00 uur zijn we weer terug op onze hotelkamer.
Even lekker met koud water de verhitte voeten en de rest afkoelen en op ons gemak wat drinken.

We hebben nog een lange laatste avond in de Four Queens voor ons.
We duiken eerst maar weer eens het casino in, er zijn nog genoeg slotmachines te ontdekken.
Nadat we een uurtje of twee lekker aan het “gokken” zijn geweest zijn we bij het buurhotel “The D” maar bij de McDonald’s ons diner genuttigd. Dat hoort ook een beetje bij Amerika, maar dat doen we niet elke dag ( gelukkig ). Een stukje Freemont Street Experience meegepakt, wat indrukwekkend blijft om te zien. Vervolgens in “The D” het casino even doorgelopen, maar daarna toch maar weer terug naar Four Queens. We hebben tenslotte niet voor niets een playerscard!! We hebben tot 23.30 gespeeld, en toen hebben we de punten laten scannen op de playerscard. We hadden genoeg punten voor twee gratis T-shirts en een extra speeltegoed van $ 10. Dit hebben we nog een keer ingezet en daarmee nog $ 10 gewonnen.
Je merkt, het zijn geen gigantische bedragen, omdat we altijd op de 1, 2 en 5 cents machines spelen, maar we hebben voor relatief weinig geld wel de hele avond lol.

Kwart over twaalf vonden we het mooi geweest en gingen we ons bed opzoeken.
Na een inventarisatie bleek dat we met meer geld zouden vertrekken dan dat we gekomen waren.
Dus twee gratis dagen Vegas, met een kleine bonus. Toch leuk.

Dag 3 Bakersfield 01-06-2012

Kwart over 7 gaat de wekker voor de eerste dag van onze roadtrip.
Na een bakje koffie en enkele Sultana’s hebben we om kwart over 8 uitgecheckt.
De reis naar Bakersfield kon beginnen.
De Tomtom, welke we vanuit Nederland zelf hadden meegenomen, geïnstalleerd en het adres van onze overnachtingsplek er alvast ingezet.
De eerste tussenstop was bij Primm, waar het ook wemelt van de casino’s, maar deze lieten we nu links liggen. De stop was om te ontbijten, en dat hebben we heerlijk buiten in de zon gedaan.

Volgende stop die gepland staat is Mojave National Preserve. Echter missen we de juiste afslag bij Baker. Daardoor moeten we er bij de volgende afslag af om weer te keren.
Bij die afslag kan je naar de oase Zzyzs.
Dat doen we dan maar. Op weg naar de oase worden we aangenaam verrast door een kudde Ginx. Ik kan ze nog net filmen vanuit de auto. De oase is een leuke, maar verder niet bijzondere, tussenstop van de reis.

Vervolgens weer terug naar de Highway, en de route teruggevolgd naar Baker om bij Kelbaker de afslag naar Mojave Desert te nemen.
Daar rijden we op een lange, vrijwel uitgestorven weg richting Kelso, ons doel in de Mojave.
De weg voert je langs de bergen en de joshua trees. Ook staan er waarschuwingsborden voor tortoise / schildpadden. Ik wist niet dat ze gevaarlijk waren .

In Kelso gestopt bij het informatiecentrum. Dit zit in het oude, mooie stationsgebouw. Evenals het restaurant The Beanery, waar we een heerlijk verse tuna sandwich en turkey sandwich hebben gegeten. Het informatiecentrum even doorgewandeld en buiten de informatieborden op ons gemak bekeken.

Daarna de weg weer op door de Mojave Desert, waar we eerst nog de afslag hebben genomen naar Kelso Dunes ( zingende duinen ). Omdat het verzengend heet was, en de wandeling naar de duinen nog best een stukje was, hebben we deze alleen van een afstandje gezien, en het zingen dus niet gehoord!!

De reis daarna vervolgd richting Barstow en daarna Bakersfield, onze overnachtingsplek voor vandaag.
De weg voert ons door een desolaat gebied, met heel af en toe een soort “nederzetting” waar getankt en gegeten kan worden.
Voor het plaatsje Mojave worden we verrast door een ontelbare hoeveelheid windmolens op de bergen rondom de highway. Daarbij valt de Nederlandse verzameling in de Noordoost polder volledig in het niet!

Daarna verandert het landschap. Ineens rijden we tussen mooie groene glooiende heuvels, met bomen, gras, koeien en landbouw.
Een heel mooi gebied, een lust voor het oog na de dorre woestijn waar we uitkwamen, ter hoogte van Tehachapi en de bergpas die daardoorheen loopt.
Daarna werd het landschap weer vlakker, maar blijft redelijk groen richting onze eindbestemming.

Om ongeveer kwart voor 7 hebben we die bereikt, de Econo Lodge in Bakersfield.
Het was wel gelijk een domper, want er werd ons medegedeeld dat de airco kapot was.
De buitentemperatuur was nog rond de 35 graden!!
Onmiddellijk gevraagd om een andere kamer, maar dat had geen zin, want de airco was in het volledige complex kapot.
Toen gevraagd om een korting, maar dat kwam ook niet im frage want we hadden al een koopje $39 voor een kamer in een weekend!
Volgend voorstel van de manager was om het geld terug te geven zodat we zelf iets anders zouden kunnen zoeken.
Omdat dit onze eerste rondreis / overnachting was, en we dus nog niet zo ervaren waren, zagen we dat ook niet zitten.
Afgesproken dat we zouden gaan kijken op de kamer, en als we het echt niet zagen zitten zouden we alsnog ons geld terug krijgen.
Na overleg op een kleine, snikhete kamer besluiten we toch het ongemak voor lief te nemen.

Vervolgens zijn we een hapje gaan eten bij de Mexicaan next door, LaMina.
En vervolgens terug naar de kamer om ons op te maken voor een lange, warme nacht.
En het werd ook werkelijk een horrornacht. We weten nu wat het is om letterlijk je bed uit te drijven!!
Voordat we op bed gingen zo koud mogelijk gedoucht, maar dat genoegen was slechts van korte duur. Binnen no-time liep het zweet van mijn hoofd, rug, armen enz. Zweet liep in mijn ogen, mijn haar was zeiknat evenals mijn kussen en de lakens op het bed.
Bak met ijsblokjes en een doekje mochten ook niet baten. Na een doorwaakte / doorweekte nacht hield ik het om 6 uur voor gezien.
Opnieuw gedoucht en om kwart over 7 genoten van een karig ontbijt met wat muffins, geroosterde boterham en koffie. Om 8 uur zaten we in de auto.

Dag 4 richting Visalia met tussenstop in Sequoia NP 02-06-2013

De dag liep nog even niet zo lekker. We moesten tanken en dat ging niet vanzelf, en de tomtom weigerde dienst. Aangezien we niet lekker uitgeslapen waren was het even niet zo gezellig.
Gelukkig wisten we de redelijk korte route voor vandaag uit ons hoofd, dus rijden maar.
Eerst op weg naar Sequoia, het National Park met de giga bomen.
Onderweg een stop gemaakt bij een Walmart, om de lunch te kopen.
Sequoia is een National Park, dus daar hebben we gelijk de National pas gekocht om de rest van onze trip gebruik van te maken.

Wat een schitterende omgeving, en indrukwekkend park. Zoveel moois gezien, natuurlijk ook de beroemde bomen, General Sherman enz. Echt de gehele dag, van 11 tot 16.30 uur in het park zoekgebracht.

Sequoia en Kings Canyon NP lopen in elkaar over. Maar uiteindelijk besloten Kings Canyon over te slaan. Misschien voor een volgende trip aan de beurt.
We wilden namelijk iets vroeger inchecken in ons volgende hotel in Visalia.

De tomtom deed inmiddels weer wat hij moest doen, dus via een mooie landelijke route
( scenic byway) richting Visalia gereden.
Onderweg kwamen we nog een Vallartes tegen. Dit is een mega Mexicaanse super super!!
Daar even wat drinken en hapjes ingekocht voor op de kamer en voor onderweg.

Aangekomen bij de American Best Value Inn in Visalia was de kamer een verademing ten opzichte van de kamer in Bakersfield.
Het was geen supernieuwe moderne kamer, maar hij was groot, ruim en van alle gemakken voorzien en….. een werkende airco!

Het hotel ligt om de hoek van het centrum van Visalia, dus lekker wandelend op zoek naar een hapje eten. Ondertussen genietend van het leuke dorpje.
Echt heerlijk gegeten bij Pizaro, een Italiaans eettentje met alleen verse gerechten.
Pizza belegd met alleen verse producten, echt heerlijk!!
We kwamen nog wat slaap tekort, en dat was te merken. Om 22 uur zakten we allebei door onze hoeven, dus lekker naar bed.

Dag 4 richting Los Angeles 03-06-2012

Om kwart voor 7 heerlijk uitgerust wakker geworden van de wekker.
Maar goed ook, want vandaag staat de langste route van onze trip op het programma.
Van Visalia naar Los Angeles, via de kust route.
Het ontbijt werd pas om 7.30 uur geserveerd, dus alles vast in de auto gezet en gewacht tot we wat konden eten. Stelde overigens weer niet veel voor. Wat muffins, koffie en een sapje dat we buiten op een bankje opgegeten hebben.

Rond 8 uur vertrokken we uit Visalia. Omdat het zondag was, en vroeg in de morgen was het heerlijk rustig op de weg. Het zonnetje scheen heerlijk, en we reden door een mooi landbouwgebied, met veel wijngaarden en grooote boerderijen met heeeel veeeel koeien.

De reis verliep voorspoedig, en het landschap is heel wisselend. Kale bergen, groene bergen, grasvlakten en mooie doorkijkjes.
Onderweg gestopt bij een mall, met een $ 1 shop. Als echte Nederlanders moeten we daar natuurlijk even rondkijken. Ons ( weer ) verbaasd over de artikelen en de verscheidenheid wat te verkrijgen is in zo’n winkel. Gelijk wat spullen aangeschaft voor de lunch, en daarna weer op weg.

Het blijft nog steeds redelijk rustig op de weg richting de kust, ondanks dat het een zondag is.
Het landschap blijft mooi en indrukwekkend, alleen het weer wordt iets minder. Bewolkt met af en toe wat zon.
Gestopt voor de lunch op een rustplaats bij Gaviota, waar het zonnetje wel schijnt, maar het niet overdreven warm is.

Zodra we weer op weg gaan is de bewolking toegenomen, en als we onze eerste blik op de oceaan werpen is het bewolkt. Beetje jammer voor het algehele beeld, de foto’s en de film.

We besluiten om toch ons oorspronkelijke plan te volgen en een tussenstop te maken in Santa Barbara, ondanks het ontbreken van de zon.
Het is een charmant stadje, met toeristen de beach en de pier. En…. het zonnetje komt ook weer tevoorschijn. Daarom de auto geparkeerd langs de boulevard, waar hij twee uur voor niets mag blijven staan. Vervolgens hebben we lekker over de boulevard en de pier geslenterd en een zak popcorn verorberd.

Rond een uurtje of vier zijn we weer in de auto gestapt voor het laatste stukje naar LA/ San Fernando.

Los Angeles in was het nu wel iets drukker, maar we hebben toch redelijk door kunnen rijden. Om half 7 ingecheckt bij de GoodNite Inn Sylmar pal langs de highway.
’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij Denny’s naast het hotel, en bij de benzinepomp daarnaast nog even iets gekocht voor mijn pijnlijke koortslip. Terug op de hotelkamer de route voor morgen in LA uitgedokterd en daarna om 22.15 uur naar bed. Onvoorstelbare tijd voor een nachtmens als ik!

Dag 5 Los Angeles 04-06-2012

Om kwart over 7 al wakker en lekker gedoucht.
Omdat we zin hadden in een goed ontbijt zijn we opnieuw naar Denny’s gegaan. De muffins van het hotel hebben we links laten liggen.
Manlief had ineens door dat hij als 55+ recht heeft op korting bij Denny’s, dus daar gelijk maar gebruik van gemaakt.
Lekker ( Amerikaans ) ontbijt gehad, en heerlijke koffie met verscheidene malen een refill!

Het is weer bewolkt en wat smoggie, maar toch vertrokken voor de eerste bestemming van onze LA tour.
Tip van diverse sites om naar Griffith’s Park te gaan. Vandaar uit heb je prachtig zicht op LA en de Hollywood Sign. Dus dat is onze eerste bestemming. We hopen dat de bewolking onze ervaring daar niet teveel in de weg zit.

Inmiddels is het alweer iets drukker op de weg, maar niet dusdanig dat het verkeer vastloopt.
Na ongeveer een half uurtje zijn we bij Griffith Park aangekomen. Een heel mooi en groot park in de bergen van Los Angeles.

Het uitzicht is het best te bewonderen vanaf het terrein bij The Observatory, een heel mooi oud gebouw dat helaas gesloten was op het moment dat wij er waren.
En inderdaad, het uitzicht over LA en de skyline is mooi van bovenaf. Ook de Hollywood Sign is goed in beeld.

Goed in beeld hebben we ook Jaap Jongbloed met een kleine Nederlandse TV ploeg die daarboven een item aan het opnemen waren. Maar waarvoor…??

Na de nodige foto’s en filmopnamen vertrokken we naar de volgende stop.
Dat was the Walk of Fame en Graumann’s Chinese Theater.
In het centrum hebben we, achteraf, de auto te vroeg op een parkeerplaats achtergelaten. Want al met al was het vervolgens een hele wandeling richting het theater, over the Walk of Fame.
Maar we hadden alle tijd, en voldoende te zien onderweg.

Wijzelf vonden de Walk of Fame ietwat overgewaardeerd, en tijdens onze lange wandeling hebben we diverse namen meerdere keren gezien!!
Veel leuker vonden we Graumann’s Chinese Theater, waar op het voorplein hand- en voetafdrukken en persoonlijke boodschappen staan van beroemdheden. Ook lopen er semi – beroemdheden rond ( waarvan de ene beter lijkt dan de ander ) die tegen betaling met iedereen op de foto willen. Langs de gehele Walk of Fame wordt je ook aangeklampt door touroperators die je een tour door de stad en Hollywood willen “aansmeren”. Wijzelf zijn er niet op ingegaan.

Op ons gemak zijn we weer teruggelopen richting de parkeerplaats waar de auto stond.
Onderweg bij McDonald’s een milkshake en een frappé gescoord. In het inmiddels tevoorschijn gekomen zonnetje verder geslenterd. Het werd dus duidelijk tijd voor the Beach.
Dus de auto in en naar Santa Monica Beach gereden.

Daar de auto geparkeerd op een parkeerplaats vlak bij de Pier, vervolgens de slippers uit en via het zandstrand ( heet !) naar het water gelopen.
Het zeewater was verrassend koud, maar op het strand was het heerlijk.

Daarna richting de pier gelopen. Daarop bevindt zich een heuse kermis, met o.a. een achtbaan, reuzenrad en draaimolen.
Ook zijn er allerlei ( souvenir) winkeltjes en eettentjes.
Vanaf de pier wordt hier en daar gevist, er lopen straatartiesten rond, en er zitten kunstenaars.
Kortom, voldoende te beleven. We zijn helemaal naar het einde van de pier gewandeld, en vervolgens weer terug, met onderweg een lunch.
Manlief was vergeten om ’s ochtends zijn ( kale) hoofd in te smeren, omdat het toen bewolkt was. Dat begint hij nu te voelen!! Daarom loopt hij de hele wandeling met zijn hand op zijn hoofd.

Tijd om de auto weer op te zoeken. Maar …. waar stond hij ook alweer? Even rondgelopen op de parkeerplaats, en uiteindelijk de auto teruggevonden.

Vanaf Santa Monica naar ons hotel in LA / San Fernando is het normaalgesproken ruim een half uur rijden. Maar nu is het wel druk op de weg. Op de highway is het 4-5 rijen langzaam rijdend en/of stilstaand verkeer. Uiteindelijk hebben we er anderhalf uur over gedaan om terug bij het hotel te komen.

We vonden dat we wel een borrel verdiend hadden, en zijn bij een plaatselijke Mexicaanse super een fles Pinâ Colada gaan kopen. Daar onze ogen uitgekeken bij de slagerij afdeling en de hoeveelheid onbekende sigarettenverpakkingen van bekende merken die daar achter de toonbank lagen.
Daarna voor een Happy Hour naar onze hotelkamer, even lekker bijkomen van ons dagje LA.

Voor een snelle hap zijn we naar de overkant gegaan, naar de McDonald’s, voor een wrap, salade en een milkshake.
Daarna lekker naar bed, morgen weer een leuke dag.

Dag 6, richting Needles 05-06-2012

Na opnieuw een stevig ontbijt bij Denny’s zaten we om half 9 in de auto, op weg naar Needles. Dit ligt op het randje van de staatsgrens California / Arizona. Ook op het programma vandaag staat Lake Havasu City. Beide plaatsen liggen middenin de Mojave Desert.

Het duurde toch weer een aardig tijdje voordat we een ( bewolkt ) Los Angeles achter ons hadden gelaten. Daarna reden we naadloos de Mojave Desert in waar het als vanouds verzengend heet en erg desolaat was. Omdat het niet echt druk was op de weg, verliep de reis voorspoedig. Toch zijn de te rijden afstanden altijd groter dan je van tevoren hebt geschat.

Na een paar rustmomenten tussendoor en een lunchpauze, arriveerden we rond 4 uur in Lake Havasu City. Daar op zoek naar The London Bridge, die daadwerkelijk in the Theems in Londen heeft gestaan!! Lake Havasu heeft de brug, die te koop was, gekocht. Vervolgens is de brug steen voor steen afgebroken, en genummerd verscheept naar Amerika. Daar is hij, als een bouwpakket, weer opgebouwd, inclusief de trappen en de lantaarns.

De brug staat over een zijarm van Lake Havasu, en is, geheel in stijl, omringd door allerlei Engelse gebouwen. Het was leuk om daar even rond te dwalen en de benen te strekken. Alleen alle tentjes langs de waterkant waren gesloten.

Daarna in Lake Havasu nog even de Walgreens ingedoken. Op zoek naar een middeltje voor mijn, inmiddels, forse koortslip. Uiteindelijk toch maar niets gekocht, omdat het schreeuwend duur was. Een onooglijk tubetje voor $ 24. Ik blijf maar smeren met het middeltje dat ik eerder voor $ 2 bij een benzinepomp heb gekocht.

Weer de auto in om naar Needles te gaan, dat ongeveer op een half uurtje van Lake Havasu ligt.
Onderweg hadden we af en toe een mooi doorkijkje naar de Colorado River.
Het motel, Imperial Motor Inn, heeft een mooie, schone en ruime kamer. Maar dat is alles.
Het hotel heeft verder helmaal niets te bieden, niet eens een ijsmachine. Ook de omgeving is niet erg inspirerend, ondanks dat het aan de Route 66 ligt. Maar het ligt wel volledig buiten het dorp.

Zelfs een wandelingetje in de omgeving is niet inspirerend, alleen warm.
Omdat er aan de overkant alleen een plaatselijke hamburgertent zit zijn we toch maar weer in de auto gestapt, op zoek naar ander eten. Richting Needles gereden, en in een zijstraat zien we ( gelukkig ) weer een Denny’s. We weten inmiddels dat het eten daar goed is. Daar weer een lekkere maaltijd genuttigd en daarna terug naar het hotel en lekker relaxen.
Morgen weer een dag.

Dag 7, richting Prescott, 06-06-2012

Het was weer vroeg dag. Heerlijk geslapen en lekker gedoucht.
Gisteravond hadden we flesjes water in het vriesvak van de koelkast gelegd, en deze waren stijf bevroren. Lekker de hele dag ijskoud water om te drinken.
We hebben een ontbijt genomen bij Jack in the Box ( sandwich ei) en daarna de weg weer op richting Prescott, met een geplande tussenstop bij Montezuma’s Castle National Park.

We zijn vanaf Needles een klein stukje over de highway gegaan, maar bij Kingman hebben we de route binnendoor gekozen. Verschrikkelijk mooie route tussen de bergen / woestijn door. Daarvandaan hebben we een klein zijsprongetje gemaakt naar Bagdad. Een mooi klein Amerikaans stadje, met de grootste kopermijn van Amerika!


Daarna onze route verder vervolgd door Yavapai Country, met opnieuw mooie bergen / woestijn en cactussen.
Rond 4 uur waren we pas weer bij Montezuma’s Castle. Indrukwekkend bouwwerk, waar we verbaasd waren dat dit zolang geleden door mensenhanden is gebouwd.

Vervolgens op weg naar het hotel in Prescott, Heritage House Motel.
Daar uitermate vriendelijk ontvangen door de, van oorsprong, Poolse eigenaresse.
Schitterende grote kamer, met kingsize bed, koelkast, magnetron en koffiezet apparaat.

Tijd om een hapje te gaan eten, dus in eerste instantie rechtsaf geslagen, in de veronderstelling richting het centrum te lopen. Mis dus, na informatie bij de eigenaar bleek dat we naar links moesten en het 8 blocks away, was. Vinden de Amerikanen maar raar, dat je dat gaat lopen!!

Eenmaal bij het centrum aangekomen waren we aangenaam verrast. Het is echt een authentiek western centrum met mooie oude panden, gegroepeerd rond een parkje. Heerlijk gegeten bij Bill’s Pizza aan de linkerkant van het park.
Daarna de 8 blokken weer teruggelopen, goed voor de spijsvertering!
Na een slaapmutsje en een heerlijke douche is het tijd om het bed op te zoeken.

Dag 8, richting Williams( Grand Canyon ), 07-06-2012.

Vandaag geen lange route op het programma, dus hebben we diverse tussenstops ingepland, en rijden we hoofdzakelijk binnendoor.
Met pijn in het hart verlaten we het mooie gastvrije hotel, na een snel broodje en een zelf gezet kopje koffie op de kamer.

We gaan eerst richting Jerome, een oud, authentiek kopermijn stadje, met heel veel oude originele panden. Een oude hippiekolonie. Heel leuk om gezellig in rond te wandelen, en liggend in een mooie omgeving.

Daarna zijn we doorgereden naar Sedona. Ook een, van oorsprong, oud stadje. Gelegen in een werkelijk schitterende omgeving, omringd door hele hoge rode bergen. Alleen is Sedona wel heel toeristisch. Toch even lekker rondgeslenterd en een bakje koffie gedronken. Vervolgens de auto weer opgezocht en op weg naar onze volgende stop vandaag.

Dat is Oak Creek State Park, en dan vooral The Slide Rock Creek. Je rijdt weer door een prachtige omgeving. Echt een lust voor het oog.
Onderweg kom je allemaal Indian Markets tegen waar native americans hun eigen gemaakte waren verkopen. Leuk om ook bij een van deze marktjes te stoppen en te kijken / kopen.

Omdat het geen National Park is, maar een State park moeten we hier gewoon entree betalen. Maar omdat we de auto op de parkeerplaats zetten, en gaan lopen naar de slide creek moeten we $ 3 betalen bij de creek.
We zijn naar de kreek gelopen, en daar genoten van hoe anderen door de kreek glijden, door het koude water over de natuurlijke glijbaan. Leuk om gezien te hebben, misschien nog leuker om te doen, maar wij hebben ons er niet aan gewaagd.
We hebben geen kassa o.i.d. gezien, dus uiteindelijk hebben we ook niets betaald!

Op het wandelingetje terug naar de auto, even een stop gemaakt bij het winkeltje dat langs het wandelpad zit. Genoten van een heerlijk fruitijsje en daarna de auto weer in.
Op weg naar Sunset Crater en Wupatki National Monument State Park. Dit is feitelijk 1 park, dus 1x entree. Het is ook gewoon een National park, dus de pas is voldoende om binnen te komen.

Onze eerste stop was bij de Sunset Krater. Het is een spooky landschap met veel zwarte rotsen ( lava ) en vrijwel kale gladde zwarte berghellingen met heel af en toe een boompje.
Op de parkeerplaats hebben we even gelucht, en zijn vervolgens de korte trial rond de krater gaan lopen. Aparte omgeving en geweldig om daar middenin te lopen.


Daarna zijn we weer in de auto gestapt en onze route vervolgd, omringd door de zwarte bergen. Het ene park gaat naadloos over in het andere. Dus al snel zaten we in Wupatki en stegen tot ongekende hoogte, nl. ongeveer 3500 mtr. Dit keer tussen de dennenbomen.
In het Wupatki twee ruines bekeken van de native americans, waaronder uiteraard die van Wupatki zelf maar ook die van Wukoki. Indrukwekkende bouwwerken uit een ver verleden, midden tussen de rode bergen. Gelegen in een mooie omgeving.

Omdat het toch inmiddels 5 uur was hebben we de andere 3 ruines laten zitten, en zijn op weg gegaan naar Williams. Dit was toch weer ruim anderhalf uur rijden.
Dus rond kwart voor 7 konden we inchecken bij het Grand Hotel in Williams. Een grote naam voor een klein gezellig motel. Hartelijk ontvangen door de manager die helemaal lyrisch werd toen hij hoorde dat we uit Nederland kwamen. Hijzelf was al 40 keer in Nederland geweest. Daarom, zei hij, kregen we voor die nacht een speciale grote kamer. Bestaande uit twee afzonderlijke slaapkamers, en een keuken en badkamer. Morgen moesten we dan wel weer verhuizen naar een andere kamer. Dit was geen probleem, want dat doen we de hele reis al.

Op de kamer gekomen, hebben we eerst een wasje gedaan. Al het wasgoed op het koffer rek gedrapeerd en dit voor de airco geïnstalleerd. De rest van de was aan klerenhangertjes aan de deuren gehangen. Drogen maar !!

Er mocht op de kamer niet gerookt worden, maar er was een speciale rookplek / patio buiten met gemakkelijke stoelen waar je ook heerlijk je drankje kon drinken.
Een geanimeerd gesprek gehad met de manager en zijn vrouw. Daar hoorden we dat het net dit weekend “Bikerweekend”was in Williams. Vandaar dus al die dikke Harleys die voortdurend voorbij reden! En gelukkig maar dat ik al vroeg vooraf geboekt had!

Tip van de manager gekregen waar we lekker Amerikaans zouden kunnen eten, dus zijn we daarheen op weg gegaan. Het is een leuk dorp met grappige winkeltjes. Dit keer met als extra dimensie al die mooie motoren en de mensen die daarbij hoorden. Onderweg naar de Diner hebben we wat souvenirs voor het thuisfront gekocht.
We hebben echt heerlijk gegeten bij een echte Amerikaanse diner met een hele leuke inrichting en een eigen brouwerij met verschillende soorten bier. Dit was het Cruiser Cafe Route 66. Op ons gemak weer teruggelopen naar het motel. Daar even gekeken naar de mogelijkheden voor de trip naar de Grand Canyon morgen en daarna weer lekker naar bed

Dag 9, Grand Canyon - Williams, 08-06-2012

Na een wat onrustige nacht weer vroeg uit de veren. De was van gisteren is door onze kunstgrepen met het koffer rek en de hangertjes wel helemaal droog. Alles weer in de koffer gestopt en die weer even in de auto gezet. Want vanavond bij terugkomst krijgen we tenslotte weer een andere kamer.

De rookruimte is dezelfde plek als de ontbijtruimte ( buiten patio ) en we zaten daar al vroeg klaar voor het ontbijt. Dit was echt heel uitgebreid, zeker voor Amerikaanse begrippen. Met verschillende soorten broodjes, cakejes, yoghurt, muesli, koffie, jus d’orange, melk, boter enz.
We zaten dus als eerste aan het ontbijt, want we wilden vroeg vertrekken richting de Grand Canyon. Voor 9 uur zaten we in de auto, en rond 10 uur waren we bij het park.

In het park hebben we de auto geparkeerd, om op de shuttle bus te stappen. We besloten eerst de rode lijn te nemen, die naar Hermits Rest gaat. Op die route mag je niet met je eigen auto komen, dus is de bus een prima alternatief. Het was best druk bij de halte maar de bussen komen redelijk vaak.
Op de heenweg van de rode lijn heb je 9 uitstappunten / opstappunten. Wij zijn bij ongeveer 5 punten op - en afgestapt. Tussendoor hebben we soms ook van het ene punt naar het andere gelopen.

De Grand Canyon vinden we, zeker bij de eerste aanblik, groots en indrukwekkend. Maar in de loop van de dag vonden we het wel een herhaling van zetten. Het is het allemaal veel van hetzelfde.

Na het eindpunt van Hermits Rest, zijn we in 1 keer teruggereden naar het begin van de rode lijn. De drie stops die daar namelijk inzitten hadden we op de heenweg al gezien.
Inmiddels was het al wel 13.00 uur geworden, dus waren we al drie uur onderweg in het park. De auto weer opgezocht en op zoek naar een lunch. In The Village in de foodcourt een lekkere lunch samengesteld en op ons gemak opgegeten.

Met de auto zijn we daarna weer op weg gegaan. We hebben de Desert View route gereden, met opnieuw diverse stops bij de viewpoints. Oké, het ziet er telkens anders en indrukwekkend uit, maar op een gegeven moment hadden we het wel een beetje gezien.

We waren inmiddels alweer ruim een uur onderweg en naar het motel was het ook nog een uur, dus al met al nog twee uur in de auto. De slechte nacht ging zijn tol eisen.
Toch nog redelijk relaxed teruggereden naar Grand Motel.
Daar kregen we deze keer Kamer 2, ook weer een grote ruime kamer. Heerlijk gedoucht en vervolgens weer richting het centrum, om een hapje te eten. Onderweg weer genoten van alle mooie motoren die langs de weg geparkeerd stonden. Omdat we allebei niet heel veel trek hadden hebben we dit keer alleen een bordje spaghetti gegeten. Daarna lekker teruggeslenterd naar het motel, en ons voorbereid op de reis van de volgende dag.

Dag 10, richting Page / Lake Powell, 09-06-2012

Heerlijk geslapen, en op naar het ontbijt. Dat kwam deze morgen langzaam op gang, maar vandaag hebben we geen haast. Daarom rustig ontbeten, en manlief is naar het stationnetje van Williams gelopen om de historische treinen te fotograferen. Daarna de sleutel van de kamer ingeleverd, en de vriendelijke manager bedankt voor de gastvrijheid en de leuke kamers.

We willen in 1 rechte lijn naar Page, omdat we daar de Antelope Canyon willen bezoeken.
Onderweg in de auto hebben we toch een korte stop ingelast bij Cameron om daar de Trading Post te bezoeken. Manlief heeft er nog een paar leuke “souvenir”T-shirts gescoord.
Rond half 1 arriveren we in Page.

We gaan gelijk op zoek naar een mogelijkheid om de Antelope Canyon te bezoeken. Dit kan namelijk alleen onder begeleiding van een ( Navajo) gids. Vanmorgen bij het ontbijt toevallig gesproken met een Nederlands stel dat een rondreis in tegenovergestelde volgorde deed. Die waren dus al in Page geweest. Zij adviseerde mij toen om een excursie te boeken bij The Lake Powell Museum, omdat daar ook Tourist Information gevestigd is.

Een medewerker ging op ons verzoek op zoek naar een plek voor een tour diezelfde dag. Na 3 pogingen vond hij voor ons een plek om kwart over 2 die middag.
Het bureau waar we mee naar de canyon zouden gaan heette Overland Canon Cruise en zat recht tegenover onze overnachtingsplek van vandaag. Omdat we nog drie kwartier moesten overbruggen zijn we de naastgelegen Safeway ingedoken om alvast ideeën op te doen voor ons avondeten.

Daarna hebben we ons gemeld bij de tourorganisatie. Het bleek dat we met een groep van 6 mensen, een baby en gids Bill naar de canon zouden gaan. In ongeveer een half uur reden we in een dichte auto, zonder airco want die kan niet tegen het stof, over een hobbelige zandweg naar de ingang van Antelope Canyon op Navajo land.
Het leek ons redelijk druk bij de ingang, maar volgens onze gids Bill viel dat wel mee.

Bill heeft ons vervolgens meegenomen de canyon in, en ons stap voor stap door de canyon geleid. Daarbij wees hij ons op fotogenieke en bijzondere rotsformaties in de canyon.
Je komt letterlijk ogen tekort, wat een bijzondere plek, en de gids Bill vertelt leuke anekdotes en bijzondere verhalen.
Na ruim een uur in de canyon zat deze tour erop en zijn we teruggebracht naar Page.
We hadden deze ervaring voor geen goud willen missen. Wat een mooie betoverende plek!

Omdat het bij terugkomst pas 4 uur was besloten we ook nog even langs te gaan bij een andere bezienswaardigheid in de buurt, namelijk Horseshoe Bend.
Dat is een enorm rotsblok waar omheen de Colorado River een rondje maakt ergens in de diepte.
Aangekomen op de parkeerplaats daar wordt je al gewaarschuwd dat het een pittige wandeling ( in de hitte ) is, die niet voor iedereen geschikt is. Natuurlijk zijn we er toch gewoon aan begonnen. De heenweg naar de Horseshoe Bend is wel goed te doen, hoofdzakelijk bergaf. En de beloning is grandioos. Alweer zo’n mooie plek. Voorzichtig bij het randje naar beneden kijken en dan een sprookjesachtig tafereel in de diepte zien. Dat was de wandeling wel waard!
Terug is het wel een hele klim, door het rulle zand in de warmte. Maar we hebben er geen spijt van gehad dat we het erop gewaagd hebben.

Als toetje gaan we ook nog maar even langs de Glen Canyon Dam. Dit waterwerk van Lake Powell is bijna net zo indrukwekkend als de Hooverdam, alleen veel minder toeristisch.

Daarna is het toch tijd om naar ons motel te gaan, The Rodeway Inn in Page. Vervolgens hebben we ingecheckt voor de duurste kamer tijdens onze roadtrip, want zelfs de 4 dagen Las Vegas aan het eind van onze reis zijn goedkoper dan deze ene nacht in Page!
Maar de prijs van de kamer was ook wel zichtbaar. Wat een balzaal, met op de brede galerij voor de kamer een zitje, met zicht op de mooie tuin en het zwembad. Daar lekker ons Happy Hour gehouden.

Daarna zijn we naar de Safeway aan de overkant gelopen om ons al bedachte avondeten op te halen.
Een warme gegrilde kip met mac/cheese en een salade voor $ 10. Deze hebben we op onze kamer lekker opgepeuzeld.
Er is zoveel kip over dat we morgen kunnen genieten van een kipsandwich voor de lunch. Nog even rustig geborreld op ons balkon, heerlijk gedoucht en slapen!

Dag 11, richting Panguitch ( Bryce Canyon ) 10-06-2012

Na een heerlijke nacht slapen staat onze een na laatste dag van de rondreis op het programma. Eerst even lekker ontbeten in de lobby van het motel, waar we keuze genoeg hadden.
Vervolgens in de auto, op weg naar Bryce Canyon over opnieuw een schitterende route door Utah. Noemenswaardig is zeker de Red Canyon, waar je langsrijdt als je de Scenic Byway neemt.
Ook het plaatsje Kanab, waar je doorheen komt, is een plaatje. We zijn daar even gestopt en na wat foto’s zijn we een soort tradingpost ingegaan, en hebben nog wat souvenirs voor het thuisfront gekocht.

Daarna snel weer de auto in, want we willen in Bryce Canyon ook nog wat tijd doorbrengen.
Bij het park aangekomen hebben we geïnformeerd naar de routes van de shuttlebus. Omdat we maar een paar uur beschikbaar hadden werd ons de lange route afgeraden. Deze duurt namelijk alleen al aan reizen 3,5 uur. Dus werd ons geadviseerd de korte route met de bus te nemen.

Voordat we op de bus gestapt zijn hebben we lekker onze kipsandwich gegeten.
In de bus zijn we helemaal meegereden naar het eindpunt van de korte route. Dit is de Bryce Overview. Bij dat uitkijkpunt hebben we ons eerst een tijdje staan vergapen aan deze wonderbaarlijke schepping van moeder natuur. Opnieuw zeer indrukwekkend.

Vanaf daar besloten we de Rim te lopen naar het volgende uitkijkpunt, Sunset Elevation.
Je kunt ook weer gewoon op de bus stappen, en daar weer uitstappen.

Maar het was heerlijk weer, en een redelijk makkelijke en mooie wandeling van ongeveer 3 km. Het pad loopt langs de rand van de canyon, met mooie uitzichten. Onderweg was het genieten van de rust, de uitzichten, maar ook van de dieren die we onderweg tegenkwamen.

Bij de Sunset aangekomen besloten we ook de volgende route te lopen naar de Sunshine.
Die route is korter, maar 2 km, maar even mooi en ook goed te doen.
Bij de Sunshine weer van het uitzicht genoten. We hebben ons niet gewaagd aan de route de canyon in, maar zijn weer op de bus naar het beginpunt gestapt.

Om ongeveer half 5 waren we weer bij de parkeerplaats waar we de auto geparkeerd hadden.
We vonden het een mooie tijd om op ons gemak richting ons overnachtingsmotel in Panguitch te rijden. Bij het verlaten van het park toch nog even gestopt en het “rockwinkeltje”bezocht. Ze verkopen daar allerlei bewerkte en onbewerkte mineralen en stenen. Zelf hebben we een onbewerkte steen gekocht om in Nederland zelf te gaan polijsten.
Daarna dan toch richting Panguitch Inn.

Het dorpje waar we aankomen, ziet er verlaten uit met meerdere motels die allemaal nog een bordje met “vacancy” bij de deur hebben. Het dorp heeft wel enige leuke oude pandjes.
Het motel ziet er eveneens redelijk verlaten uit, en we komen tot de conclusie dat we de enige gasten zijn op dat moment. Ook een beetje apart motel, met de Strijdkreet in de lobby i.p.v. toeristische informatie folders. Verder wel redelijk netjes, met een goede kamer.

Bij de eigenaresse geïnformeerd naar een mogelijkheid om te eten. Veel keuze was er echter niet. Helemaal aan het einde van het dorp zat een Subway en een plaatselijk restaurant. Het was ongeveer 15 min. lopen via Mainstreet.
Uiteindelijk de keuze gemaakt voor het restaurant, en daar met z’n tweeën redelijk goed gegeten voor $ 40.
Rond een uur of 8 zijn we de nog steeds uitgestorven hoofdstraat weer teruggelopen naar het motel. Wel de quilts kunnen bewonderen, die nog buiten hingen na de quilt feestweek die ze de week daarvoor gehad hadden. Maar dit vonden we niet echt spectaculair.

Teruggekomen op onze kamer heb ik even de tijd genomen om de chaos van informatie van de afgelopen reis even uit te zoeken. En alle zaken die niet interessant zijn voor ons weg te gooien. De balans opgemaakt van de uitgaven tot nu toe en me ingelezen over Zion Park dat we morgen nog gaan bezoeken.

Dag 12, richting Las Vegas ( via Zion Park ) 11-06-2012

Ik stond een beetje balend op, want gisteravond, met tandenpoetsen, is er een stuk van mijn kies afgebroken. Ik hoop dat ik er geen last van krijg, want anders moet ik nog op zoek naar een tandarts.
We waren in ieder geval bijtijds weer uit de veren, want we wilden ook nog wat tijd zoek brengen in Zion Park.

Omdat we de enige gasten waren, hoefde de eigenaresse dus alleen met ons rekening te houden. Dus waren we klaar om uit te checken om kwart voor 8. Echter bij de receptie lag een briefje dat ze even weg was en binnen enkele minuten terug zou zijn. We besloten dan maar in de buurt te zoeken naar een mogelijkheid om te ontbijten. Maar die mogelijkheid was er helaas niet. Het was inmiddels al ruim over achten. De eigenaresse was nog steeds in geen velden of wegen te bekennen. Daarom hebben we besloten zelf ook maar een briefje met de sleutel achter te laten.

Onderweg kwamen we uiteindelijk een Subway tegen waar we een ontbijt hebben genomen.
Rond 10 uur waren we uiteindelijk bij de ingang van East Zion Park. Schitterend park weer!!
We moesten vervolgens het hele park doorrijden om aan de zuidkant bij het Visitor’s Centre te komen. Een ritje van ong. 11 mile, maar wel door een hele mooie omgeving.
Daarvandaan vertrekken namelijk de shuttlebussen voor de routes waar je met de auto niet kan komen.

Op de shuttlebus gestapt en eerst helemaal meegereden naar het eindpunt Zion Castle. Onderweg genoten van de mooie omgeving met giga bergen, maar ook veel groen en water. Je zou niet zeggen dat je in de woestijn zit. Vanaf het punt waar we uitstapten, hebben we de trail naar de Narrow’s gelopen, langs de Virgin River. Hele leuke wandeling, maar wel druk.
Je hebt daar ook de mogelijkheid om via de rivier verder de Narrow’s in te lopen. Uiteraard met de juiste kledij en schoenen die daar te huur zijn.
Wij hebben het niet gedaan, schijnt namelijk best pittig te zijn.

We zijn wel weer op de bus gestapt, en bij de halte bij de Wheeping Rock zijn we weer uitgestapt. Dit is een korte, maar wel een pittige trail. Hij stijgt namelijk nogal op de heenweg.
Dus het was een aardig klimmetje naar boven. Maar dan heb je ook wat!! Uit de overhangende zandstenen rots loopt continue water, hij huilt dus. Daardoor groeien aan e onderkant allemaal plantjes. Ook weer een mooi stukje natuur.
Op de weg naar beneden nog een kolibrie gespot, en vast kunnen leggen op de foto.

Inmiddels was het half 3, en we besloten Zion Park voor deze keer te verlaten. Onderweg hadden we al tegen elkaar gezegd dat dit park zeker een tweede bezoek waard is. Dus misschien volgend jaar of daarna zeker een keer.
Bij de auto nog wat left overs gegeten, plakjes kaas en heerlijke verse ananas, en daarna weer de auto in richting Las Vegas.

De reis ging voorspoedig, en rond Las Vegas was het minder druk dan we gedacht hadden.
Het was even zoeken naar de juiste ingang van de parkeergarage van ons hotel, Imperial Palace, omdat daar alles opengebroken was i.v.m. een reusachtige verbouwing. Dit bleek trouwens ook zo aan de voorkant van het hotel zo te zijn. ( De naam is inmiddels (nov./dec 2012) veranderd in The Quad i.p.v. Imperial Palace )
Maar om 6 uur reden we dan toch de parkeergarage in.

Nadat we weer het halve hotel en het hele casino doorkruist hadden, kwamen we bij de incheckbalie. Dat is nu eenmaal zo in Las Vegas!
Daar stond een rij als op een zomerse dag in de Efteling.
Maar ja, we willen toch een kamer. Dus manlief bleef bij de koffers, en ik sloot achteraan in de rij. Na drie kwartier had ik de benodigde spullen, dus rond 7 uur konden we beginnen aan het staartje van onze vakantie. Nog 4 dagen Vegas voor de boeg!!

Zo’n tripje doen we volgend jaar weer, is ons prima bevallen.