Gisterenavond trokken we al naar de ouders van Fie om daar te blijven slapen. Zo moesten we de volgende dag minder vroeg uit ons bedje en moesten we ook niet meer voorbij de wegenwerken op de E19 rijden. Omdat we al online ingecheckt waren moesten we ook niet zo vroeg op de luchthaven zijn. Rond half acht vertrokken we dus en na een klein beetje file waren we toch rond 8u in Zaventem. Bagage afgeven, door de paspoortcontrole en dan nog even ontbijten voor we door de security richting onze gate gingen. De eerste vlucht naar Londen was maar een uurtje vliegen dus dat ging snel vooruit. Rond 10u kwamen we aan in Londen waar we opnieuw door de security gingen, die overigens veel relaxer verliep dan deze in Zaventem. Het duurde wel wat langer zo, maar we hadden genoeg tijd om over te stappen. Peter ging nog even langs de HMV en kon het toch niet laten om tax free een golfspelletje voor de Wii te kopen. Om het ultieme Londen-“gefoel” compleet te maken hebben we ook nog driehoekjes gegeten in de Pret à Manger. Na een viertal uurtjes zou onze volgende vlucht naar Phoenix vertrekken. Uiteindelijk zijn we met bijna een uur vertraging vertrokken omdat nog wat bagage op zich liet wachten. We zouden dus weeral eens niet op tijd in Phoenix aankomen. Om ons bezig te houden tijdens de meer dan tien uur durende vlucht hebben we wat films gekeken (The Adjustment Bureau en No strings attached) en naar muziek geluisterd (Paul Oakenfold in the mix en Swedish House Maffia). Hoewel de tijd redelijk snel vooruit leek te gaan, vertelde het schermpje met vluchtinformatie toch altijd nog meer tijd dan we dachten. Uiteindelijk bleek het systeem 2u achter te zitten en zouden we dus sneller aankomen dan we heel de tijd gedacht hadden. Viel dat even mee zeg! Na onze landing in Phoenix moesten we hier natuurlijk eerst nog door Immigrations en Customs. En dat duurde toch wel even! Uiteindelijk waren we rond 19u door Immigations en konden we tegen 20u onze wagen oppikken. De vriendelijke man bij Alamo drong gelukkig niet te veel aan op een upgrade. Op onze vraag of er een Ford Escape was, ging hij even op zoek in zijn systeem en nadat we een of andere Jeep hadden afgewezen werd er toch even rondgebeld voor onze Ford die ze –uiteraard- wel hadden. Dus zo rijden we opnieuw rond in deze wagen. Rond 21u kropen we, na een toch wel zeer lange dag, eindelijk in ons bedje. Buiten was het nog steeds een “aangename” 37°C. Onze frisse kamer deed dan ook deugd.

Rond 6u werd Fie stilaan wakker na toch wel een goede 9u slaap. Wat een zaligheid zo lang slapen! En goed geslapen dat we hebben, in het bedje. Om 7u zijn we dan maar opgestaan en terwijl Fie de valiezen opnieuw “op orde bracht” ging Peter snel even in de douche. Hierna Fie nog even en klaar waren we om aan de overkant te gaan ontbijten bij Denny’s. Peter nam weer de All American Slam terwijl Fie haar eigen slam samenstelde. Ons ontbijt bestond zo uit eitjes, worstjes, spek, hash brown, grit en toast samen met een glas fruitsap, fris water en koffie à volonté. Fie pikte nog even de free wifi mee en zo konden we zien dat het buiten al weer 32°C was, en dit om 9u ’s morgens! Het belooft een warme dag te worden.
Na het ontbijt was het Walmart-tijd. We beginnen onze weg in deze Walmart al een beetje te kennen, en vonden dan ook snel wat we nodig hadden. Onze klassieke pot Nutella kan natuurlijk niet ontbreken, maar nieuwe mesjes voor Peter zijn scheerapparaat waren er dan weer niet: die moeten we in de volgende supermarkt zien te vinden.
Een serieuze omleiding op de AZ101 zorgde ervoor dat we iets later aankwamen aan Rock Springs Café, bekend om zijn erg lekkere pie. Het opsommen van de beschikbare soorten door de waitress leek wel een uur te duren, en uiteindelijk kozen we dan maar voor zowat de eerste pie die ze genoemd had. Het was erg lekkere apple pie, dat wel.
Na wat verder op de Interstate gecruised te hebben, ging het richting Prescott, waar we Watson Lake op het programma hadden staan. Het ziet er met zijn “Granite Dells” erg schilderachtig uit, en dat moeten verloofde koppels uit de buurt ook vinden, want we zijn er zowaar 2 typisch Amerikaanse trouwpartijen tegen gekomen. Zij liever dan ik (Peter) met hun warme kostuums in volle zon die ervoor zorgde dat het toch weeral 40° was.
Een mooie kronkelweg bracht ons via Jerome tot in Sedona, waar we snel in het Super8-motel zijn ingecheckt, want we hadden nog wat dingen op het programma staan. Eerst reden we naar de Chapel of the Holy Cross, maar tot onze ontgoocheling ging net voor ons de weg erheen met een hek dicht: het was blijkbaar net 18u geweest en dan sloot het kerkje. Jammer, dan maar snel gewoon een foto gemaakt van buitenaf. Morgen zullen we misschien een nieuwe poging wagen. We waren dan weer wel prima op tijd bij Red Rock Crossing om er de zonsondergang op Cathedral Rock mee te maken. Prachtige kleuren! Minder prachtig vonden we de toegangsprijs voor dit korte bezoek, nl. 9 dollar! Nuja, dat is natuurlijk voor een ganse dag en wij waren er enkel maar een dik anderhalf uur voor sluitingstijd.
Ondertussen was het tijd om onze dag af te sluiten in het Golden Goose Café-Bistro nabij ons hotel. We dronken er twee lokale bieren (Oak Creek Hefeweiser en Amber) en smulden van hun Red Rock Cheeseburger. Een mooie afsluiter van deze goed gevulde dag.

Meer foto's

Deze morgen waren we relatief vroeg wakker (rond half zes), maar we zijn toch nog tot een uur of zeven blijven liggen in ons bedje. Het lag toch weeral zo goed. Ontbijt was inbegrepen in de prijs van het hotel, dus besloten we om onze pot Nutella toch nog maar een dagje langer dicht te laten en het ontbijt hier maar eens te proberen. Zoals gedacht (we hadden het precies al op het Amerika-forum of in iemand zijn reisblog gelezen) was het niet echt een schitterend ontbijt. We namen elk een wafel en deden er wat siroop op. Peter nam uiteindelijk nog een blueberry muffin, maar Fie besloot wijselijk om dit toch maar te laten. Te veel zoetigheid is ook niet goed, he.
Na het uitchecken uit ons hotel, de Super 8 trouwens, besloten we om eerst toch maar langs de Chapel of the Holy Cross te rijden. Ze was blijkbaar nog maar net open, maar we konden er deze keer gelukkig wel binnen. Het is een kleine, sobere kapel, maar wel een zeer knap bouwwerk eigenlijk. Zo opgaand in de rotsen er omheen. Ook het zicht van daar boven op de omgeving was prachtig. We waren dus blij dat we toch even langs hier gereden zijn.
Nu was het tijd om terug verder naar het noorden te rijden, door Oak Creek Canyon, voor onze eerste lange wandeling van de reis: West Fork of Oak Creek trail. Een wandeling van een dikke 3mi one way ofwel zo’n 5km heen (en dus daarna opnieuw terug). Het is een leuke wandeling langs de Oak Creek (of waarschijnlijk de west fork ervan) waarbij je dertien keer het water moet oversteken door van de ene steen op de andere te stappen. We hadden gedacht dat dit redelijk snel vooruit zou gaan, maar met de nodige fotostops en af en toe zoeken naar de plaats waar we het water konden oversteken waren we toch wel een goede 2u onderweg voordat we aan het einde waren. Ondertussen was het al half één en begon het steeds warmer te worden. Gelukkig wisselde het wandelen in de zon regelmatig af met de wat koelere bosomgeving. De 5km terug vielen ons redelijk zwaar maar we hebben toch goed doorgestapt zodat we op 1.5u terug aan onze auto waren. We waren wel blij dat we nu een boterham met turkey konden eten en wat cola en ijskoud water konden drinken.
Bij het rijden naar de parking area voor de West Fork of Oak Creek trail hadden we gehoopt van een tankstation tegen te komen. Sedona is immers een enorm toeristisch dorpje. Maar buiten 2 vreemde tankstations in Sedona zelf waren we niets meer tegengekomen. Er zat ons dus niets anders op dan opnieuw naar Sedona te rijden om daar te tanken en dan weer terug dezelfde weg te nemen richting het noorden.
De weg kronkelde verder en steeg toch wel een eindje tot we uiteindelijk bovenaan kwamen aan Oak Creek Vista. Van hieruit hadden we een prachtig zicht op Oak Creek Canyon! Een tiental miles verder kwamen we opnieuw op de Interstate terecht en was het gedaan met de mooie kronkelende wegen en de groene bosomgeving. We waren nu in de buurt van Flagstaff en moesten nog verder naar het noorden rijden richting ons hotel in Tuba City. Voor de mensen die Peter kennen: voor hem is dit een gewéldige naam en hij kan het dan ook niet laten om een tuba na te doen (een klassiek werk voor tuba heb ik, Fie, gelukkige uit onze playlist met Amerikaans gerelateerde liedjes kunnen bannen ).
Als laatste stop voor vandaag gingen we nog even langs Sunset Crater NM rijden. De bedoeling was eigenlijk om de weg die door dit park liep verder te rijden tot we aan Wupatki NM kwamen, maar omdat het al 17u was besloten we om dat tweede park toch maar zo te laten. We stopten even aan het visitor center om onze nationale parkenpas te tonen en kregen een plannetje van beide parken. De zon was ondertussen verdwenen achter de wolken en het zag er een beetje regenachtig uit. Hier en daar was de baan nat, dus waarschijnlijk had het hier al geregend. Gelukkig hebben we dat blijkbaar gemist. We stopten even aan de parking bij Lenox Crater, maar de wandeling naar de top van deze crater leek ons een beetje te steil om er vandaag nog bij te nemen. Dan maar naar het volgende punt: Lava Flow trail. Vroeger kon je tot boven aan de Sunset Crater wandelen, maar omdat dit de natuur zo beschadigd heeft ben je nu aangewezen op de wandeling aan de basis van de crater. We begonnen aan de 1.6mi loop trail toen er plots een donderslag klonk. Dat belooft niet veel goeds. We besloten om dan maar goed door te wandelen en de self-guided-trail brochure niet mee te nemen. Na een goede vijf minuten kwam de zon plots weer piepen en begonnen de wolken boven ons weg te trekken. We konden zo toch nog genieten van een mooi zicht op de kleuren van de Sunset Crater. Hierna was het echt wel tijd om richting Tuba City te rijden. Het was al 18u en toch nog een goed uurtje rijden. Op weg naar de US-89 viel het ons op dat de baan nu echt wel heel nat was. Het water viel nog van de bomen en op de weg verdampte het water door de hitte van de weg. Het was plots maar 71°F meer wat een aangenaam gevoel gaf tegenover de 91°F van deze middag. We moeten deze plensbui dus weeral eens gemist hebben. Haha!
Na een eindje opnieuw op de US-89 veranderde het landschap plots: de kleine groene bosjes waren verdwenen en daar waren eindelijk weer mooie rode rotsen. We hadden gedacht dat dit een saai stuk weg zou zijn, zo vonden we dat toch 3 jaar geleden, maar ondertussen zijn we wat wijzer geworden en kennen we meer van al deze rotsen. We genoten van de laatste uitloper van de Painted Desert en keken al uit naar de rotsen van het Moenkopi Plateau die daar zo mooi in het licht van de ondergaande zon lagen. Ja, ondertussen scheen het zonnetje weer een beetje waardoor de kleuren van deze rotsen heel mooi werden! Het laatste uur saaie rit naar ons hotel was er dus eentje om van te genieten. Zo’n mooi landschap. Jammer dat het fototoestel te ver lag, anders had ik zeker een hoop foto’s getrokken. Nu zullen jullie zelf naar hier moeten komen. Tijdens onze rit van Sunset Crater NM naar Tuba City steeg de temperatuur trouwens van 71°F naar 95°F! Het is hier dus nog steeds: warm!
Om “local” te blijven bestond ons avondmaal uit de “Tuuvi-taco” van het in de geburen van ons hotel gelegen Tuuvi-Café. Lekker, en gigantisch veel.

Meer foto's

Ook deze keer hadden we ontbijt in het hotel, maar dat was toch wat beter dan gisteren: toast, roerei, worstjes en aardappelen. Zo lekker dat Peter zelfs een tweede portie nam.
Na het ontbijt was het eerst tijd om een bezoek aan Coal Mine Canyon te brengen. Zo’n 16mi vanaf ons hotel moesten we een dirtroad inslaan die naar een windmolen ging. Deze weg hadden we gelukkig snel gevonden. We hobbelden een paar honderd meter richting windmolen en parkeerden onze wagen er achter. We stonden vlakbij de prachtige canyon en wandelden een beetje verder tot aan de rand. Wat een mooie omgeving weeral! En zo rustig. Het was er muisstil – op wat paarden en koeien na dan toch. We maakten de nodige foto’s, genoten van de prachtige kleuren en wandelden een eindje naar links en naar rechts. Op het moment dat wij daar waren kwam er ook net een native woman aan die de paarden kwam water geven aan de windmolen. Nu maar hopen dat die dieren straks uit de weg gaan als wij daar voorbij moeten. Na een goede veertig minuten keerden we terug naar onze wagen en was het tijd om verder te gaan, want een stier begon nogal kwaad naar ons te kijken...
We hadden nu de keuze om nog verder door te rijden om een bezoek aan Blue Canyon te brengen of om terug te rijden en al naar Page te gaan. Omdat we allebei eigenlijk niet veel zin hadden om bijna 15mi op een dirtroad naar Blue Canyon te rijden besloten we om al richting Page te gaan en in Waterholes Slot Canyon te gaan wandelen. Om in deze canyon te mogen wandelen heb je een native permit nodig, dus reden we naar de ticketboot van Upper Antelope Canyon om ons er eentje aan te schaffen. Daarna weer terug naar de US-89 en stopten op de pull-out aan de linkerkant, net voor het viaduct waar de wandeling begint. Voordat je in de canyon bent moet je eerst zo’n 250 yards wandelen. Deze weg is met cairns aangeduid, maar zoveel kwamen we er nu toch niet tegen. We liepen in ieder geval in de goede richting, want na deze 250 yards zagen we de canyon beneden liggen en konden we er in afdalen. Fie plaatste hier nog vlug even een waypoint in haar gps-applicatie op haar “slimme” telefoon zodat we straks de weg zeker konden terugvinden. Ook de positie van onze geparkeerde wagen was zo opgeslagen, je weet maar nooit. Eens beneden in de canyon liepen we naar links, het oosten, het upstream gedeelte, omdat dat het mooiste deel was. Het was eerst nog een 800m wandelen in een nog relatief brede canyon tot we aan het smallere en meest interessante stuk kwamen. Een vermoeiende wandeling, zo in de zon met meer dan 35°C. Maar het was al wel een mooie wandeling. Uiteindelijk bereikten we het smallere deel van de slot canyon en hier konden we zo’n 400m wandelen tot we uiteindelijk een rotsblok tegenkwamen zodat we niet meer verder konden. Vooral de laatste 100m waren erg mooi en konden zeker de vergelijking met Lower Antelope Canyon doorstaan. Wat wandelen we toch zo graag in deze slotcanyons, met hun kronkelende wanden waar achter elke hoek weer iets nieuws te beleven valt. Het was er ook zalig stil. Geen geluid te horen (nuja, we kwamen halverwege wel een geit tegen die boven op een rots zat en hebben op het einde 1 klein vogeltje gezien – het krioelde er wel van de kleine lizards). We kwamen hier ook maar 1 ander koppel tegen. Toeristisch is het dus zeker niet en zo hebben we het het liefst. Toen we terug op het punt kwamen waar we opnieuw uit de canyon moesten kruipen zijn we ook nog even het westelijke deel in gewandeld. Dit is minder interessant en je kan ook niet ver gaan voor de weg al door grote rotsblokken geblokkeerd wordt. We keerden dus snel weer terug en kropen weer uit de canyon. Ineens zagen we heel veel cairns die de weg aanduiden, dus die moeten we op de heenweg gemist hebben. Volgens de route die Fie met haar gsm-gps had opgeslagen hadden we op de heenweg inderdaad een heel eindje hoger gelopen. Uiteindelijk hebben we zo’n 3.5km gewandeld en dat in temperaturen van 35°C en meer! Pfffff.
Tijd om nu naar ons hotel te rijden. We waren blij dat we hier eens vroeg aankwamen. Rond kwart na drie zelfs. Hierdoor hadden we eindelijk eens tijd om te gaan zwemmen. En deugd dat dat deed! Zalig! We wandelden ook nog even naar de Walmart aan de overkant om wat boodschappen te doen. Het leek dichtbij te zijn, je zag de supermarkt gewoon aan de overkant van de straat liggen, maar het is hier duidelijk niet voorzien op voetgangers. En het was verdorie nog een serieus eindje stappen. Volgende keer gaan we toch maar met de auto (tegen onze zin!). Peter (een beetje verkouden) ligt hier nu even te rusten op het bed, maar ik denk dat het nu wel tijd is om te gaan eten.
En dat eten werd een bezoek aan Canyon King Pizza: een heel joviale eigenaar begon direct de historie van zijn boot-restaurant te vertellen. Het waren er erg lekkere pizza’s, en ze waren er trots op dat ze veel locale bieren van de tap hadden (en daar moesten we er uiteraard van proberen).

Meer foto's

Het kan hier uiteraard erg warm zijn in deze regio, maar nu verwachten ze hier de komende dagen toch een kleine hittegolf, waarbij de 40°C telkens vlot gehaald moet worden. Om hier toch een beetje op in te spelen, proberen we vroeg op te staan en aan de hikes te beginnen, voordat het écht te warm wordt. Daarom zaten we vandaag vroeg aan het erg lekkere ontbijt van ons hotel, en blijkbaar hadden veel mensen hetzelfde idee want het was er erg druk.
Ons snel nog even klaar maken, nieuw ijs halen om in de koelbox te leggen en dan op weg. De eerste stop werd het Paria Ranger Station nabij de House Rock Valley Road om ons te informeren over de omstandigheden van Buckskin Gulch. De erg vriendelijke ranger had echter slecht nieuws voor ons: ondanks het warme weer stond er toch nog water in tot boven aan de dijen, net op het meest interessante punt. Er werd ook gewaarschuwd voor mogelijke thunderstorms dus een hike naar een slotcanyon raadde ze niet echt aan. Ook was de House Rock Valley Road niet echt in optimale omstandigheden. Er waren de voorbije dagen al veel mensen met “flat tires” geweest. Dus lieten we deze canyon jammer genoeg maar voor wat hij was.
We besloten dan maar eerst naar de Toadstool Hoodoo te gaan wandelen. Toen we op de parkeerplek kwamen, bleken we de enige hikers daar te zijn. Het begon al goed warm te worden, en met voldoende water op zak trokken we op weg. De weg was gemakkelijk te volgen door eerst door een droogstaande wash te trekken, en daarna de cairnes te volgen. De omgeving was prachtig om te zien, en erg fotogeniek. Na een klein half uur kwamen we aan Toadstool Hodoo die mooi in de zon baadde. Een paar honderd meter verder stonden nog 1 grote en een groepje kleinere andere hoodoos. Uiteindelijk waren we hier toch niet de enige hikers, want een groepje Duitsers kwam ook hier toe. Na het nemen van de nodige foto’s gingen we terug naar de wagen.
We zetten onze dag verder met een bezoek aan de vroegere Paria Movieset. Om hier te geraken moesten we 5 mile dirtroad overwinnen. Het eerste deel was redelijk vlak maar op het einde waren er toch een paar venijnige hellingen in die je niet zou kunnen doen als het geregend heeft. De weg was ook op veel plaatsen “washboarded” wat niet altijd even aangenaam rijden was. Gelukkig werd het einde van de weg beter, met minder stenen ook, zodat Fie zich meer op haar gemak voelde dan in het begin van de weg. De omgeving en kleuren van de verschillende rotslagen zijn adembenemend mooi, en toch weer totaal anders dan diegene die we bij de Toadstool Hoodoo zagen. Van de movieset zelf vonden we niets deftig meer terug, en jammergenoeg vonden we ook het kleine kerkhof niet terug, dat nochtans niet ver van de parkeerplek zou moeten zijn gelegen.
Op de terugweg stopten we nog even terug bij het Paria Ranger Station (info inwinnen over de hike naar Wahweap Hoodoo’s die we morgen willen doen) en bij het Grand Staircase Escalente visitor center nabij Big Water om daar te picknicken (een lekker Walmart-slaatje deze keer).
Nog even een stop aan de supermarkt voor een nieuwe lading water, en dan naar ons hotel om wat te relaxen en dit verslag verder te schrijven. Het is immers nog veel te warm (nog steeds 39°C) om aan het zwembad te gaan liggen.
We wasten nog snel wat zaken in de wasruimte van het hotel en legden de was te drogen op ons terras: door de grote warmte was-ie in geen tijd droog.
Voor het avondeten trokken we naar Bonkers, waar we beiden genoten van een lekkere pasta (en Fie van veel water, en Peter van alweer een lokaal biertje uit Tempe).

Meer foto's

Vandaag stond de wekker om 6u, want we hadden een lange hike gepland naar de Wahweap Hoodoos en er werd warm weer voorspeld. Toch was er al wat volk aan het ontbijt toen we toekwamen. Het werd even lekker als gisteren, en Fie bakte zelfs haar eigen wafel!
Opnieuw een grote zak ijs halen voor in de koelbox en we konden op weg. Het was maar een twintig minuten rijden tot ons startpunt voorbij Big Water, waarvan een paar mijl dirtroad. Allebei namen we 3 liter water en sportdrinks mee, want het was al 83°F (28.3°C) op dat moment. De wandeling liep via de droogstaande wash van de Wahweap Creek. Eerst liepen we nog een stukje langs de oever, maar daarna moesten we voort in de rivierbedding stappen. Afwisselend kregen we stukken met keien, harde kleibodem en los stuifzand voor de voeten geschoven. Goed uitkijken waar je stapte was de boodschap!
Af en toe stopten we ons weg achter een bosje, want dat was de enige schaduw die er was. Drinken deden we heel de tijd door, en dat was serieus nodig.
Na een dikke twee uur stappen bereikten we de eerste twee groepen met hoodoo’s. Die waren al erg indrukwekkend, met hun witte zuil (Entrada sandstone, 160 miljoen jaar oud) en donkere deklaag (Dakota sandstone, “slechts” 100 miljoen jaar oud) bovenaan. In één van de weinige schaduwplekjes konden we ons terug een beetje insmeren met zonnecreme want de zon brandde ongenadig.
De gsm-gps van Fie gaf aan dat de mooiste groep nog een 200 meter verder was, dus trokken we achter een stel bosjes opnieuw op zoek. En zo vonden we ook deze reeks hoodoo’s, en die waren inderdaad de mooiste reeks van allemaal! Even onze tijd nemen om hier van te genieten en even uit te blazen. Uiteraard trokken we ook hier een heleboel foto’s, want waarschijnlijk komen we hier maar één keer.
Daarna zochten we terug de wash op om onze terugweg aan te vatten, want we hadden nog ongeveer 2,5u terug te stappen. En we deden dat met gezwinde pas! Zelfs zo gezwind dat na een kleine twee uren doorstappen de warmte Peter even te veel leek te gaan worden. We gingen achter een bosje in de schaduw wat uitblazen, en vooral drinken en eten. We bleven er een twintigtal minuten zitten om wat uit te rusten en te bekomen van de warmte.
Terug aangesterkt haspelden we het laatste deel van onze terugweg af, waarbij we blij waren dat de zon door een sluierwolk wat afgezwakt werd. We kwamen terug aan bij de auto en zagen dat het ondertussen toch al 103°F (39.4°C) was geworden. We hadden er 17 (!) kilometer (5u46) wandelen opzitten en dat gewoon om een paar pilaartjes te zien staan, goed zot Maar wij vonden het best wel de moeite en inspanning waard.
Na deze zware wandeling hebben we niet veel meer gedaan: een beetje relaxen op onze koele kamer, en vanavond gaan we eens niet uit eten maar gaan we bij de Subway een broodje halen en Fie in de Walmrt een slaatje om in ons hotel op te eten. En ik denk dat we na deze wandeling van vandaag toch ook wel een lekker dessert verdiend hebben. Gelukkig is de Walmart hier laat open zodat we straks na het eten nog een lekker ijsje kunnen gaan halen.

Meer foto's

Vandaag zijn we iets langer in ons (zalig!) bedje blijven liggen om wat te bekomen van onze zware wandeling van gisteren. Een laatste keer goed ontbijten in de Days Inn en dan konden we op weg naar Kanab (uit te spreken als Ke-neib, met een echt Amerikaans accent ). We zijn eerst nog heel even langs de scenic view gereden (voor de derde keer al) voor het mooie zicht op de Colorado River en Glen Canyon Dam in de ochtendzon, maar ook deze keer was er niet veel zon te bespeuren. Het zit ons niet mee wat dat betreft!
Op weg naar de US-89alt zijn we nog eens gestopt aan een mooi uitkijkpunt over de Vermillion Cliffs. Daarna verder afdalen tot we bij de Navajo Bridges kwamen en we de Colorado River konden oversteken. We stopten aan de oostkant van de bruggen om wat fotootjes te trekken en reden daarna de brug over tot aan het Navajo Bridges Interpretive Center. Een klein beetje verder sloegen we af richting Lee’s Ferry. Dit was vroeger de enige plaats in zo’n 500mi afstand waar men de Colorado River kon oversteken. We stopten langs het water waar een klein strandje was en genoten van het voorbij wervelende water. Het was hier eigenlijk veel mooier dan we op voorhand gedacht hadden. Het leek wel of we ineens op een heel andere plaats waren. We reden nog wat verder tot aan de boat launch area, maar daar vonden we het toch wel wat minder gezellig. Na onze picknick reden we terug richting US-89alt, maar stopten eerst nog even bij de Balanced Rocks die langs de rechterkant van de weg lagen. Heel speciaal, die grote stenen aan het balanceren op hun voet. En ook hier weer een prachtige omgeving! In de buurt van Cliffdwellers Lodge kwamen we opnieuw een aantal Balanced Rocks tegen die hier zelfs gebruikt werden als huisjes.
De weg ging ondertussen wat meer naar omhoog en we kwamen bij House Rock Valley Overlook wat een mooi uitkijkpunt is over de vallei en de Vermillion Cliffs in de verte. Ondertussen waren we het Kaibab Plateau aan het oprijden en kwamen we stillaan in een andere omgeving terecht. Geen rode stenen meer, maar de bosjes van het Kaibab National Forest met een grazend hertje langs de weg. Bosjes veranderden in bomen en zo kwamen we aan bovenop het plateau, op 8000 ft (4000 ft hoger dan bij het vertrek) en dus ook een heel stuk koeler (78°F ipv 103°F). We stopten bij Jacob Lake Inn om er van hun befaamde coockies te proeven. Die waren inderdaad zeer lekker! We gingen ernaast nog even binnen in het Visitor Center waar Peter eindelijk zijn Smokey Bear koffietas vond. Wat was hij blij! Wie wil weten wat er zo speciaal aan is, zal bij ons eens koffie moeten komen drinken.
Hierna werd de afdaling naar Kanab ingezet en de bomen werden weer bosjes en verdwenen uiteindelijk tot we de volgende Cliffs al in de verte zagen liggen. Zo kwamen we weer wat duizenden feet lager aan in Kanab waar we incheckten in de “world famous” Parry Lodge. We zitten in de James Garner kamer.
Eten deden we vanavond in het Rocking V Cafe, door velen op het AllesAmerika-forum aangeraden. En het was inderdaad super lekker! We namen 2 lokale bieren (een pilsner en een amber ale) en aten meatloaf en ribeye. Mjamie! Toen we van het restaurant terug naar ons hotel gingen begon het plots te regenen. Gelukkig was het niet al te ver wandelen en konden we bovendien genieten van een prachtige regenboog.

Meer foto's

Vandaag stond de wekker weer heel vroeg, om half zeven al, want om 8u hadden we een afspraak met Terry om naar White Pockets te gaan. We maakten koffie en ontbijten voor de eerste keer eens op de kamer of beter gezegd, buiten voor de deur, want het was al lekker warm buiten. Tegen 8u trokken we naar de fotowinkel van Terry waar we met hem afgesproken hadden.
De rit naar White Pockets duurde zo’n 2.5u. Eerst reden we opnieuw het Kaibab Plateau op en kwamen we door de bossen van Kaibab National Forest. We sloegen af bij de House Rock Valley Road waar het al onmiddellijk minder aangenaam rijden was. En volgens Terry lag dit zuidelijke deel van de weg er dan nog goed bij. Het noordelijke stuk, waar we een paar dagen geleden hadden willen op rijden vond hij een vreselijke weg. Gelukkig dat we dat toen dus toch maar niet gedaan hebben. De onverharde, stenige weg ging na een tijdje over in een zandweg waar Terry zijn 4x4 Jeep goed van pas kwam. Het landschap was ondertussen veranderd in een relatief dor met struikjes en Juniper trees (Jeneverbes). Na 2.5u waren we dan eindelijk op onze bestemming: de mooie omgeving van White Pockets! We namen onze lunch mee en genoeg water en wandelden nog een klein stukje verder. Er stond zelfs een infobord met uitleg over White Pockets. Straf, want voor zoiets in de “middle of nowhere” hadden we dat nu niet verwacht. Zoals zo vaak deze vakantie waren we de enige in het gebied. Het was er weer ongelooflijk stil en wat was het er magnifiek mooi. Je kan bijna niet in woorden beschrijven hoe mooi het wel was. Hopelijk kunnen foto’s dat wel een beetje, maar het mooiste zal toch altijd onze eigen herinnering zijn van wat we zelf gezien hebben. We kunnen begrijpen dat mensen dit mooier vinden dan The Wave (hoewel we zelf niet kunnen vergelijken). Zoveel verschillenden vormen, lijnen, kleuren wisselen elkaar af hier. En net buiten al deze rotsen zie je dan weer een totaal ander landschap.
De rit terug naar Kanab duurde opnieuw zo’n 2.5u. Lang, maar uiteindelijk ging het wel snel vooruit. Of zou dat komen omdat ik, Fie, weer even in slaap gevallen ben? Onderweg naar Kanab zijn we wel een paar regendruppels tegengekomen, maar ondertussen schijnt het zonnetje precies weer wat meer.
Kort samengevat: het was een prachtige dag vandaag! Voor herhaling vatbaar, al boeken we dan misschien wel een andere tour bij Terry.

Meer foto's

Vandaag lieten we de “most famous” Parry Lodge achter ons, en reden we via de US-89 verder noordwaarts. In Long valley junction draaiden we de SR-14 op, en gingen we de hoogte in want al snel zaten we op 9200 feet op het Markagunt-plateau. We kwamen toe aan het Duck Creek Visitor Center waar “Doockie” uiteraard mee met het bord op de foto moest. De ranger probeerde ons ook absoluut een bezoek aan de een paar grotten daar aan te praten, maar die konden helaas niet meer in onze planning. Na een paar mile dirtroad kwamen we zo aan de trailhead naar Cascade Falls: deze waterval ontstaat doordat er uit het hogerliggende Navajo Lake water wegsijpelt via ondergrondse lava-openingen. Het water voedt oa de Zion Narrows.
Het was een wandeling met veel (erg jong) volk onderweg, ik denk de eerste keer dat wij meer dan 1 ander groepje mensen tegenkwamen tijdens deze reis tijdens een wandeling.
Ze was ook niet moeilijk, maar daarom niet minder tof, want het landschap zag er nu weer totaal anders uit met de typische roze zandsteen van oa Bryce en Cedar Breaks, en je had zicht op Zion NP in de verte. Op een uurtje was je met de wandeling wel klaar.
Volgende stop werd Cedar Breaks: langs een aantal meadows klommen we via Highway 148 tot meer dan 10.000 feet! Na een kort bezoek aan het visitors center werd echter duidelijk dat dit de eerste dag ging zijn dat het weer ging tegenwerken: Point supreme overlook werd afgesloten wegens gevaar op blikseminslag, en even later begon het inderdaad te onweren. Onze picnic moest zo wel in de wagen plaats vinden, en we de geplande wandeling naar Spectra Point moesten we even later ook schrappen, want het onweer bleef gewoon uren boven deze hoogvlakte hangen, met af en toe stevig wat hagel. We reden dan maar kort langs Brian Head, en een paar viewpoints langs de rim, maar echt genieten konden we door het weer van dit park niet doen. Jammer, want van de weinige dingen die we kunnen zien hebben vonden wij het wel erg mooi. Misschien een andere keer maar eens dan.
We daalden terug een stukje af en deden nog een korte hike: de Bristlecone Pine Trail. Een korte wandeling naar deze typische bomen, die tot 4500 jaar oud waren!
We gingen verder naar beneden naar Cedar City, waar we onze intrek namen in de Abbey Inn. We genoten er van de (hete!) whirlpool en van het zwembad. Voor het avondeten trokken we naar Milt’s Stage Stop, terug op highway 14: een lekker steakhouse, en eindelijk aten we eens frieten en werd lokaal gerstenat degeusteerd!
Op onze terugweg in het donker moesten we vol in de remmen voor een hert dat uiteindelijk toch besloot over te steken, en een politiepatrouille die iemand van de baan had geplukt, maar we geraakten heelhuids terug beneden.

Meer foto's

Deze morgen stonden we wat later op dan gisteren en gingen we ontbijten in het huisje naast het hotel dat ook bij ons hotel – Abbey Inn – behoorde. Het ontbijt was heel lekker met de klassieke eieren en worstjes en zelf gebakken wafels met poedersuiker zowaar! Lekker! Peter had zijn Italië voetbaltruitje aan en ik kreeg plots de vraag of hij van Italië was. Euh nee hoor. Bleek de man in kwestie een New Yorkse Italiaan te zijn die nu met zijn vrouw in San Diego woont. Zo kon Peter deze reis toch nog eens een woordje Italiaans praten.
Vandaag stond maar een korte rit op het programma, nl. van Cedar City naar Springdale, nog geen 70mi rijden. Het eerste deel van de rit was maar een 25tal minuten rijden tot aan het Kolob gedeelte van Zion NP. Hier waren we nog nooit geweest en het wordt ook niet vaak aangeraden om hier langs te gaan. Jammer, want het is eigenlijk een heel mooi deel van Zion, helemaal niet druk en je kan er een mooie wandeling maken: Middle Fork of Taylor Creek die eindigt aan Double Arch Alcove. We passeerden 2 cabins uit 1930 en moesten tijdens het wandelen meermaals het riviertje oversteken. Na een goede mile wandelen werd het smaller omdat we ons nu in de eigenlijk “finger” canyon bevonden. Het was er ook iets frisser en dat was wel aangenaam. Na ongeveer 2.5mi wandelen kwamen we uiteindelijk aan de prachtige Double Arch Alcove! Zo groot, zo hoog, zo mooi en fris! Al bij al was het eigenlijk een heel leuke wandeling. Niet te lang, afwisselend, met nog wel wat schaduw onderweg, en we kwamen zelfs 5 hertjes tegen. Jammer genoeg bleven ze niet zo mooi zitten om te poseren voor de foto. Na deze wandeling reden we nog even verder tot aan het einde van de weg aan het Kolob Canyons viewpoint. Hier had je een mooi zicht op de verschillende “finger” canyons. We zochten een picknicktafel op en aten hier ons slaatje in de schaduw. Het was ondertussen al wel een flink pak warmer geworden. Dat hadden we ook al ondervonden op de terugweg van onze wandeling. In de verte was de lucht al even donker aan het worden en af en toe klonk er een donder, maar toch gingen we nog snel even wandelen tot aan Timber Creek Overlook. Een korte wandeling, in sneltempo (ik voelde me even Japanner op reis ), tot een punt waar wij het zelf mooi genoeg vonden om een prachtig zicht op de omgeving te hebben. Het onweer was nog niet al te dicht gekomen dus onze terugweg naar de auto konden we wat trager wandelen. Voor we dit deel van Zion opnieuw verlieten zijn we nog even aan een aantal viewpoints langs de weg gestopt, die allemaal even indrukwekkend waren.
Nu nog een laatste stukje rijden naar Springdale. Dit is ons derde bezoek aan Zion, maar langs deze weg waren we nog nooit toegekomen. Als je wegrijdt valt het misschien niet zo op, maar deze weg is toch even indrukkend als de andere kant, de oostkant, waar je door de tunnel moet. Al van ver heb je een mooi zicht op Zion en beetje bij beetje komt het allemaal dichterbij.
Rond half vijf arriveerden we aan ons hotel, de Desert Pearl Inn. Het is de tweede keer dat we hier slapen en nog steeds is het allemaal even mooi. Grote kamer met alles erop en eraan. Zalig! De donkere wolken waren ondertussen met ons meegereisd denk ik, want ook hier zag het er donker uit. Vlug de valiezen naar binnen, zwembroek en bikini aan, en het zwembad inplonsen om af te koelen van deze warme dag. Ja, in de auto hebben we vandaag weer de grens van 100°F overschreden!
Sebiet proberen we nog eens een tafeltje te bemachtigen bij de Spotted Dog. Vorig jaar is ons dat niet gelukt, wie weet hebben we deze keer mee geluk! (PS en dat is ons dus gelukt! Superlekker gegeten, en een fijne Frogs Leap Sauvignon gedronken, en zelfs nog ruimte voor dessert gehad. Magnifieke sunset ook gehad terwijl we daar buiten zaten.)

Meer foto's

Nog eens een vroege wekker vandaag, om 6u15 eruit voor een ontbijt op de kamer (maar wel met Starbucks koffie!) en dan met voldoende water op zak naar de shuttle bus om Zion in te trekken en de warmte een beetje voor te zijn.
Onze eerste stopplaats werd Court of the Patriarchs: we waren hier vroeger ooit al eens gestopt, maar zo vroeg op de dag zijn deze drie toppen (Abraham, Isaac en Jacob) het beste te fotograferen.
Voor de geplande wandeling naar Hidden Canyon namen we stopplaats Weeping Rock. Het eerste stuk begon al met een serieuze klim: het is hetzelfde begin als de wandeling naar Observation Point die we vorig jaar gedaan hebben. Na bijna drie kwartiers klimmen volgt er dan een splitsing die je absoluut niet mag missen. Vanaf dan was het nog een goed half uur via een steil, soms zanderig pad, soms via uitgehakte trappen, en soms via de gekende kettingen gewoon over stukken rots. We konden ons evenwicht echter vlot bewaren, en kwamen vlot aan de eigenlijke ingang van de canyon. Prachtig was ook het uitzicht op de White Throne.
Velen stoppen hier, maar als je bereid bent om over een paar (niet onoverkomelijke) obstakels en stenen te klauteren, kan je de canyon toch een heel stuk in. Dat deden we uiteraard! Het was er beduidend een stuk frisser, en prachtig om tussen die hoge wanden in te stappen. Op een bepaald moment kan je echt niet verder, maar aan dat punt word je wel beloond met een prachtige kleine arch.
Op de terugweg naar beneden kwamen we flink wat dieren tegen, oa een paar squirrels die al volop van eikels aan het snoepen waren, en ook een héél grote spin (tarantula?) . Het diertje stak rustig en ongegeneerd de weg over, en nu hebben we toch het bewijs dat die beesten hier echt zitten. Fie overwon haar angsten en trok er een paar foto’s van (maar een echte “spinnenfanaat” zie ik ze toch niet worden ). Ook op de terugweg: een paar “françaisekes” die vroegen of dit de weg naar Wheeping Rock was. Euh nee, jullie zijn al meer dan een half uur een veel te steil stuk aan het klimmen, terwijl duidelijk staat dat je na 10 minuten er zeker al geweest moest zijn.
Terug beneden gingen we verder met het busje het park in, tot aan het eindpunt: de Temple of Sinawava. Hier genoten we van onze meegebrachte picnic en liepen we nog de Riverside Walk tot aan het begin van de Narrows. Veel volk onderweg, en het was ook al goed warm. Het water aan de Narrows instappen zagen we niet echt meer zitten. Dan maar terug voor een korte fotostop aan Big Bend, en naar Zion Lodge voor de nodige verfrissing. Het is daar altijd tijd voor ons klassieke “even uitblazen onder de grote boom in het grasveld”, een mooie traditie is dit aan het worden.
Nog een paar souveniers (kalender van de NP’s voor volgend jaar, de “Utah Rocks!”-tas en een Zion golfballetje) kopen en eens aangekomen in het hotel direct het zwembad in. Zalig bij dit weer!
Het avondeten vond op advies van de hotelmanager dit keer plaats bij Oscar’s Café, een restaurant dat Mexiaans en burgers serveert. Voor Fie was er de Murder Burger, voor mij de Fish Taco. Beiden vielen erg in de smaak (al waren de pepers écht wel “hot” ).

Meer foto's

Vandaag moesten we onze mooie Desert Pearl Inn en Zion achter ons laten. Jammer, we hopen hier zeker nog eens terug te komen. Na een korte tankstop zetten we koers richting St. George, waar we de hagelwitte mormonen-tempel eens wilden bekijken van buitenaf. Al snel kwam er iemand op ons toe om uitleg over de bouw en dergelijke te geven. En ook het mormoonse geloof moesten we toch eens leren kennen zo duurde ons bezoek toch net wat langer dan gepland, maar het was best interessant.
Na St.George nog tijd voor een laatste stukje Amerikaanse natuur: we trokken naar het vlakbij gelegen Snow Canyon State Park. Het klassieke envelopje invullen en er 6 dollar insteken, en hop, we konden doorrijden. Aangezien het al meer dan 40°C was, moesten we jammergenoeg ons bezoek beperken tot de verschillende viewpoints en een picnic in de schaduw. Wandelen zat er in deze hitte echt niet in, maar dat willen we hier zeker wel eens komen doen want er zijn vrij veel wandelmogelijkheden.
We kwamen er niet de gekende schildpadden tegen (als ze op de weg zitten, moet je ze opnemen en verder aan de kant zetten in de richting dat ze aan het stappen waren ). Op de verschillende viewpoints had je wel mooi zicht op de verschillende rotsformaties en het die rotsen, samen met de hitte, deden ons wel denken aan de Valley of Fire.
Hierna was het tijd om koers te zetten richting Las Vegas, dat was toch nog een dikke 2 uur rijden. Het record dat we hadden gezien op onze thermometer tijdens deze rit was 114°F! Altijd knap om dan toch Las Vegas al in de verte te zien opdoemen. We vonden vlot de inrit van de valet parking van ons hotel, de Encore. Gerief (laten) uitladen, wagen zien wegrijden en dan naar binnen voor de registration. Het was er niet druk, we waren direct aan de beurt en ze waren verheugd dat we opnieuw voor hen hadden gekozen We hadden recht op 50 dollar resort credit en voor een kleine opleg van 20 dollar kregen we een upgrade naar een panoramic suite, en zo zitten we hier op verdieping 58 met oa zicht op downtown Las Vegas en het golfterrein. Ook onze koffers werden snel op onze schitterende kamer afgeleverd.
Ons nog even opfrissen, wat rondlopen in het hotel en dan de strip oversteken naar Maggiano’s, want we hadden zin in pasta en die was hier vorige keer overheerlijk! Het was er druk, maar we hadden toch nog een tafeltje. Indrukwekkende wijnlijst hebben ze hier ook altijd, met bijna 40 soorten wijn die je per glas kan bestellen. Onze pasta’s waren weer heerlijk, maar veel te veel: ik denk dat we beiden maximaal de helft van ons bord hebben kunnen opeten.
Met een goed gevulde maag trokken we dus de Strip op, richting zuiden want we willen elk jaar wel even langs de M&M-store (wat ze hebben ze dan ook elk jaar wel wat nieuws te ontdekken) en een “Margarita by the Yard” drinken in La Salsa Cantina (ook dit jaar weer erg verfrissend). Op de terugweg hebben we het casino van The Cosmopolitan eens verkend (nog niet zo lang open, maar we waren niet onder de indruk), en hebben we nog een paar fonteinshows van Bellagio meegepikt (wel altijd indrukwekkend) alvorens naar ons hotel terug te keren want dat was nog een eindje lopen natuurlijk.

Meer foto's

Vandaag zijn we eens écht lang in ons bed blijven liggen (toch tot na 10u dus), en na een verkwikkende douche gingen we voor ons ontbijt naar de Lobby Bar & Café van ons casino. Daar was het nog niet superdruk, maar er werd toch al wel wat gespeeld, want de inzet was met 10 dollar aan veel tafels aan de lage kant.
Het voornaamste van vandaag was: gaan shoppen! Daarvoor trokken we eerst heel de Strip over naar de southern Las Vegas Premium Outlet. Het nodige werd “geshopt”, het subway-broodje werd verorberd, en het “Welcome to Las Vegas”-bord werd eindelijk eens gefotografeerd. Daarna opnieuw heel de Strip over naar die outlet in het noorden, onderweg genietend van onze Sirius-radio en de zelfgemaakte Amerika-cd. Deze outlet is niet overdekt, dus het was er wel redelijk warm. Het was er ook wel drukker dan die in het zuiden. Tegen 17u trokken we terug naar het hotel, waar we deze keer maar zelf de auto geparkeerd hebben. Fie genoot er nu van een paar “Bones”-afleveringen en Pietro tikt het verslag een beetje bij en geniet van het mooie uitzicht.
Voor we naar Fremont Street trokken, hadden we zin in een burger bij Stripburger, gelegen naast de Fashion Show Mall, en dus vlakbij ons hotel. Wat we op het forum lazen, klopt dus wel degelijk: de burgers (Southwest burger en Bacon&Cheddar burger, en de strings & fries) zijn er uitermate lekker. We zaten zo vol dat we geen shake meer namen. Ook cocktails kan je hier krijgen.
We gingen naar Fremon Street met de DEUCE zodat we die ook eens meegemaakt hadden. Voor 7 dollar konden we er 24u gebruik van maken. De bus zat bij onze stop al redelijk vol dus moesten we staan, maar het was niet ver rijden. Een elektronisch bordje gaf duidelijk aan welke stops er nog kwamen. Na een klein half uurtje rijden waren we er, en kon onze Fremont Street Expercience beginnen! Boven ons hoofd vlogen er al direct een 4tal mensen aan een soort kabelbaan aan hoge snelheid voorbij: voor een 15tal dollar kon je een soort eenvoudige “deathride” maken boven de mensen en onder de miljoenen led’s boven je. Het zag er wel spectaculair uit maar wij deden het toch maar niet.
De verschillende shows die we zagen (Queen en Kiss) vonden we wel erg knap, je komt ogen te kort (en tevens oorstopjes soms, want het stond vrij luid). Tijdens de shows gingen al de andere lampjes van de omliggende hotels, casino’s enz. uit. Het thema deze maand was de 80’s, zodat er verschillende podia waren met optredende groepjes die muziek brachten uit deze periode. Vele straatkunstenaars probeerden de mensen ook te overtuigen van hun kunnen en toegegeven, het zag er soms knap uit. We genoten van de verschillende historische hotels uit de beginjaren van de Vegas-manie en stelden vast dat hier toch ook flink wat dronken volk rondliep en dat de slots hier hogere winstkansen dan op de Strip beloven.
De buschauffeur op de terugweg leek ook wel dronken, want hij smeet de ene grap na de andere door de micro tot grote hilariteit bij de reizigers. De man beweerde zelf niet dronken te zijn.
Wij gingen toen we terugwaren aan de Stripburger daar nog iets drinken alvorens moe onze hotelkamer op te zoeken na alweer een drukke en boeiende Vegas-dag!

Meer foto's

Alweer onze laatste échte vakantiedag hier tot ons verdriet. Maar daar gingen we dus het beste van maken, en hoe kan je dat beter beginnen dan met een ontbijtbuffet van de Wynn. We moeten ons resortcredit toch opkrijgen hé? Wat een gigantische keuze voor eigenlijk betrekkelijk weinig geld! Alles werd er ook heel mooi gepresenteerd. De borden werden goed gevuld en het was erg lekker. Voor slechts 10 dollar extra mocht je onbeperkt champagne en Bloody Mary drinken, maar dat konden we onszelf toch niet aandoen, niet? Dit ontbijtbuffet is dus een echte aanrader, en ondanks dat wij op het spitsuur kwamen, was het er niet al te druk eigenlijk.
Met een goed gevulde maag besloten we wat te relaxen aan ons zwembad. Erg mooi allemaal, met goede service, je kon vlot vanalles bestellen als je wilde (of genieten van het aangeboden koele drinkwater wat liever deden). De temperatuur van het zwembad was dik oké, maar er durfde wel eens flink wat wind zijn, waardoor de parasols dicht moesten blijven en je dus snel opgedroogd was in de zon.
Toen we het té warm begonnen vinden (ook aan de European pool was geen schaduwplekje meer) zijn we terug naar de kamer gegaan om daarna richting Fashion Show Mall te gaan. Fie sloeg een mooie slag in de Puma-shop (zelfs op donderdag al 30% korting omwille van het komende Labourday-weekend) en ook in de Superdry-winkel en Macy’s vonden we nog wat dingen aan zeer interessante prijs!
We stopten maar met kopen om onze koffers nog dicht te kunnen krijgen, en die moesten ook stilaan gemaakt worden jammer genoeg. Maar het lukte toch om ze nog vlot toe te krijgen, goed gedaan van ons.
In uitgebreid eten hadden we geen zin, dus trokken we naar de Pizza Place van ons hotel, volgens Steve Wynn waren die daar even goed als in NewYork Ze smaakten lekker, maar konden toch niet tippen aan die van de Canyon King pizzeria in Page.
Na nog een gokje in ons casino (nee we noemen geen bedragen) gingen we naar onze kamer, want om 4u15 zou de wekker al gaan om tijdig naar de luchthaven te vertrekken.

Meer foto's

Om iets na 4u ging onze wekker dus af, en moesten we dit fijne hotel en dit fijn land stilaan verlaten. We konden vlot uitchecken (en er zit precies altijd meer volk te gokken om 4u dan om pakweg 23u heb ik de indruk). Koffers in de wagen zwieren en eerst die gaan afzetten in de Car Rental Center. Ook dit ging erg vlot: aanrijden, nummer laten scannen, miles laten noteren (we hebben er slechts 1100 gereden deze keer) en na geen twee minuten sta je op het busje te wachten om naar luchthaventerminal gebracht te worden.
Incheck bij AA ging vlot, een ook de securitycheck ging vlot vooruit. Als ontbijt kozen we toch maar voor wat Starbucks-spullen, en niet voor de traditionele pizza of Burger King die precies toch door zeker zo veel mensen gewaardeerd werden.
Na een vlotte vlucht landden we op tijd op JFK, waar ook onze volgende vlucht netjes op tijd vertrok. De incheck startte zelfs te vroeg, waardoor de bagagebakken in het vliegtuig al vol zaten toen wij toekwamen. Wat ze ook al mogen meenemen als handbagage hier, dat zijn vaak gewone koffers. Zo moesten we een deel van onze spullen dus onder onze stoel bewaren, en je hebt al zo weinig plaats om te slapen. De vlucht zelf verliep gelukkig vlot. Over alle vluchten van en naar de USA gezien vond ik Continental en BA toch over beter uitgeruste vliegtuigen beschikken dan AA.
Om 8u landden we in België, waar het vandaag toch ook per uitzondering warm ging worden, zodat de termperatuurschok niet al te groot zou worden. Fie’s ma kwam ons op de luchthaven ophalen, en na een half uur genoten we van Belgische koffie en konden we het hierbovenstaande verhaal ook eens “in ’t echt” vertellen…

PS: we zijn nog maar 1 dag thuis, en we zijn hier al naar de American Foodstore getrokken om toch wat typische spullen te halen. Wanneer zal onze volgende USA-reis zijn? To be continued, one day...