Vandaag konden we eindelijk op huwelijksreis vertrekken! Na 2.5 maand wachten (en uitkijken natuurlijk). Onze vlucht vertrok om 9u45, maar 3u ervoor waren we al in de luchthaven. De rij aan de incheckbalie was veel langer dan vorige keer, dus we hebben wel even moeten wachten. Na het inchecken moesten we nog door de douane en daarna konden we eindelijk gaan ontbijten. Dat smaakte! Want ondertussen waren we toch al even wakker. Nog even door de security passeren, schoenen uit, laptop uit de rugzak, vloeistoffen in een zakje, trui uit,... en daarna alles weer aandoen en terug wegsteken.
Onze vlucht vertrok op tijd deze keer en is snel voorbij gegaan. We keken naar een “romantisch” filmpje (Letters to Juliet) en keken nog wat series of speelden spelletjes. Eens aangekomen in Newark moesten we daar eerst door immigrations geraken. Omdat we ondertussen getrouwd waren mochten we met 2 tegelijk langs de man passeren. En na wat vragen, waarbij we toch maar even onze honeymoon lieten vallen, werden we toegelaten in de USA! Ook hier moesten we nog even langs de douane passeren met onze koffers. Braaf als we waren hadden we aangeduid dat we “voedsel” meehadden en ja, deze keer hadden we prijs. We mochten dus nog een extra controle door, maar dat was ook snel afgehandeld. Nu onze bagage opnieuw afgeven, opnieuw door de security, en dan wachten op onze volgende vlucht. We dronken in een pub 2 bieren en aten een kleinigheid in één van de foodcorners. Na 5u konden we dan eindelijk op het tweede vliegtuig stappen. Onze piloot zei dat het maar een vlucht van 4u40 zou zijn, dus dat viel mee. Dan zouden we toch bijna een uur vroeger aankomen. Maar nee, door het slechte weer onderweg had hij een andere route moeten nemen, dus we kwamen uiteindelijk toch aan op het uur dat we zouden moeten aankomen. Het was trouwens een zeer turbulente vlucht, maar daardoor heb ik, Fie, eigenlijk heel goed kunnen slapen. Hihi.
In Phoenix hadden we snel onze koffers en konden we nog net mee met de bus die ons naar het Car Rental Center zou brengen. We hadden een Midsize SUV gehuurd bij Alamo en waren eigenlijk wel benieuwd welke we zouden meekrijgen (of kunnen uitkiezen). We hadden een vriendelijke man aan de balie die gelukkig niet te veel aandrong op allerlei upgrades (in tegenstelling tot de man naast hem), maar het was even wachten tot ze een auto voor ons hadden. Uiteindelijk konden we naar beneden om onze wagen op te pikken. De dame daar vertelde ons dat we uit ‘die 2 rijen met SUV’s moesten kiezen’. Dat deden we. Er stonden er een hele hoop: Kia Sorrento, Kia Borrego, Jeep, Dodge Journey, Hyundai, Ford Edge, bizarre merken die ik niet ken,... We kozen uiteindelijke toch maar voor een Sorrento omdat die ons nog redelijk compact leek in tegenstelling tot een paar andere die er stonden. Nu konden we dus echt vertrekken. We werden echter tegengehouden aan de uitcheckbalie. We hadden de verkeerde wagen mee. Terug achteruit en wagen aan de kant zetten. Er zou iemand onze wagen brengen. Oké dan maar. Hopelijk valt het mee. En ja hoor, we kregen een rode Ford Escape Limited. De koffer was wel kleiner dan die van de Kia, maar gelukkig had Fie, voorzienig als ze altijd is, het dekentje uit het vliegtuig meegenomen zodat we alles goed en donker konden afdekken. Tweede keer goede keer, nu konden we echt vertrekken. We volgende onze GPS naar het hotel langs een serieuze omweg, maar we zijn er geraakt! Rond 22u konden we eindelijk in ons bedje kruipen. Dat zal deugd doen!

Deze morgen waren we vrij vroeg wakker, maar gezien de erg lange voorbije dag zijn we toch maar een beetje bij blijven slapen. Om 7u30 werden we dan nog eens onverwacht wakkergebeld ook. Een uurtje later zaten we met CNN aan het “continental breakfast” van ons hotel. Gelukkig was er normaal brood!
Uitchecken, nog een paar zaken over onze auto lezen en dan richting Walmart voor onze aankopen. Het blijft altijd indrukwekkend groot als je daar toekomt. Oa een koelbox, kopjes voor Pietro’s scheermachine, een lunchslaatje voor ‘s middags, water, fruit, brood én een grote zak ijsblokjes werden door ons buiten gesleurd. Ondertussen was het buiten al meer dan 40°C geworden.
Rap de koelte van auto in dus en na wat cruisen over de “ring rond Phoenix” reden we richting Flagstaff om zo naar Montezuma’s Castle te gaan. Daar kwamen we na een dik uur rijden aan.
Hier konden we ook onze Annual Pass kopen, die ons ook toegang tot vele andere nationale parken verschaft. Na de kleine tentoonstelling in het Visitor Center doorlopen te hebben, konden we aan onze wandeling naar het monument beginnen. De hele rondgang neemt uiteindelijk niet meer dan een dik half uur in beslag, maar indrukwekkend is het wel: op enkele honderden meters boven de grond hebben rond 1400 indianen hier een gigantisch bouwwerk (woon- en werkcomplex) tegenop de rotsen gebouwd. Vooral de hoogte waarop het ligt en de omvang zijn impressionant.
Een korte rondgang leerde ons alle zaken ivm het leven van de bewoners (al gaat het voor een groot stuk om veronderstellingen). Op de picknicktafels genoten we van ons brood en slaatje, en dat was ook een wel erg opdringerige squirrel opgevallen: er was flink wat moeite nodig om het beest op afstand te houden.
We waren langer in Montezuma’s castle gebleven dan gepland, en doordat we door het komende Labour Day weekend veel drukte verwachtten in Sedona, hebben we dit letterlijk links laten liggen en zijn we gewoon via Flagstaff naar Winslow, Arizona gereden. Dit dorpje ligt op de befaamde Route 66, vlakbij de Santa Fé spoorweg. Het is vooral bekend geworden door een nummer van The Eagles in 1970, en het befaamde “Standin’ on the corner Park” dat er speciaal voor opgericht was moesten we dan natuurlijk ook bezoeken. Het is niet meer dan een muur met typische schildering, een standbeeld, en tegeltjes die bezoekers kunnen kopen (met een boodschap op). Voor de rest ademt dit stadje een beetje zoals Williams de volgens ons vergane glorie uit die bij Route 66 hoort. Je vindt hier wel opvallend veel motorrijders.
Ook ons hotel La Posada was een “point of interest” in Winslow, want het was ontworpen door architect Fred Harvey en een sinds 1930 een belangrijk hotel voor de vlakbij gelegen spoorlijn. Het is recent helemaal vernieuwd en overladen met kunst. Je krijgt een boekje waarmee je al de verschillende aspecten van het vroegere en huidige hotel kan gaan ontdekken.
’s Avonds zijn we blijven eten in het Turqoise restaurant van het hotel: erg lekkere typische specialiteiten met Indiaanse en Mexicaanse toetsen, en een fijne Meritage erbij. De Martini die we als aperitief kregen beviel ons echter iets minder, hij was vooral enorm straf!

Meer foto's

Deze morgen hebben we eerst in het restaurant van ons hotel ontbeten. Er was een zeer grote keuze, gaande van wafles of eggs tot uitgebreide maaltijden die we toch niet echt zagen zitten ’s morgens. We namen dan maar The Continental Breakfast met voor Fie een fruit bowl with yoghurt extra en voor Peter ook een fruit bowl én nog pork sausages natuurlijk. De kommetjes met fruit waren immens en de yoghurt was dan ook een beetje overdreven. Peter kreeg zijn sausages en zijn fruit natuurlijk zonder problemen op.
Na het ontbijt pakten we al ons gerief opnieuw in en konden we vertrekken naar Petrified Forest NP. Bij de ingang van het park werd onze parkenpas gecontroleerd met Peter zijn ID kaart en daarna konden we verder het park inrijden. We stopten aan het eerste Visitor Center en bekeken daar de kleine tentoonstelling. Achter het Visitor Center begon een de wandeling naar de giant log “Old Faithful”. We liepen een rondje en lazen ondertussen wat er in het boekje stond dat we meegenomen hadden uit het Visitor Center. Het was niet overdreven druk op de wandeling, maar er was toch wel wat volk. Na deze wandeling liepen we terug door het Visitor Center want Fie wou nog een poster kopen over de geologie van de streek.
Na deze wandeling wilden we een tweede wandeling maken, de Long Logs trail. Volgens de informatie die we van de Ontdek Amerika website gehaald hadden was dit het drukst bezochte gedeelte van het park en was er een zijweg die naar de parking aan het begin van de trail zou leiden. We namen dus maar even de wagen om tot daar te rijden, maar... die zijweg en parking bestonden helemaal niet meer. Dan maar terugkeren naar de parking vanwaar we kwamen en van daaruit te voet wandelen. Op die manier werd het toch een stevige wandeling en van dat drukst bezochte deel was ook geen sprake meer. Gelukkig maar, want zo konden wij volop genieten van de rust langs deze trail. We hebben toch maar niet de hele loop gewandeld, want dat zou een beetje lang worden. Er waren immers nog een hele hoop dingen die we wilden bekijken.
Onze volgende stop was een zijweg naar Blue Mesa waar een aantal uitkijkpunten waren op een “buitenaards uitziend landschap”. Het landschap was echt bizar, maar heel mooi. Je kan je eigenlijk niet voorstellen dat zulke landschappen bestaan. Hier was wat meer volk dan bij onze vorige wandeling, maar de meeste mensen stopten net als wij even aan een uitkijkpunt en reden dan verder naar het volgende punt. Nadat we bijna bij elk punt gestopt waren (ook al stop je maar even met de wagen, je kan het toch niet laten van uit te stappen en te genieten), reden we terug naar de hoofdweg door het park.
Na een eindje rijden kwamen we aan de The Teepees, een landschap met gekleurde bergen die op tipies lijken. Ook hier weer prachtige kleuren en mooie zichten. We trokken nog even een fotootje van ons beiden (hopelijk is hij gelukt) en reden weer verder.
De weg liep verder over de Santa Fe railroad en de I-40. Net voorbij deze highway was er stopplaats die de historisch Route 66 aanduidde. Je zag de oude telefoonpalen nog lopen, maar van de weg zelf was niets meer te zien. Er stond enkel nog een oude vervallen wagen.
Ondertussen was het al even voorbij 14u en hadden we toch wel honger gekregen. We reden dus opnieuw een zijweg in naar een picknick plaats. Het landschap leek daar ook heel mooi, maar eerst was het echt tijd om te eten. We installeerden ons onder een afdakje en aten boterhammen met turkey. Peter las even de indianen-krant die hij ’s morgens meegenomen had uit het hotel. Na het eten wandelden we toch maar even naar het uitkijkpunt. Het landschap was hier weer totaal anders dan in de rest van het park. We waren hier ook eigenlijk al in Painted desert, maar dit behoort ook nog tot Petrified Forest NP. We stopten nog een laatste keer, aan het andere Vistor Center, om naar de wc te gaan en om wat ijs te kopen voor onze frigobox. En, er stond toch wel zo’n coin-draai-ding om van een penny een mooie coin te maken met een tekening naar keuze. We kozen natuurlijk voor Petrified Forest.
Nu was het weer tijd om te vertrekken. Het was ondertussen al een uur of vier in de namiddag en we moesten nog wel een eindje rijden tot ons hotel, zo’n 1.5u. We hadden dus heel lang in het park rondgelopen en gereden. We mochten ook niet vergeten om onze klok een uur vooruit te draaien van zodra we in indianen-gebied kwamen, want zij doen wél mee aan de daylight savings time. Dus uiteindelijk was het 18u30 toen we aan het hotel aankwamen. Net voor we er toekwamen moesten we nog even afremmen want een groep van een 15-tal paarden stak aan hoog tempo een druk kruispunt over om naar een andere boerderij te lopen, je bent hier namelijk echt in het “wilde westen”.
We checkten in en namen direct een goede douche om wat op te frissen. Daarna trokken we naar de lokale Burger King om iets te eten. Het restaurant aan ons motel was toch wel net gesloten zeker! Op die manier waren we wel op tijd terug van het eten en kon Peter zijn verslag van gisteren afwerken en kon Fie dat van vandaag schrijven.

Meer foto's

Deze morgen goed op tijd opgestaan omdat we een wandeling in de Canyon de Chelly wilden maken voor de middagzon de temperatuur daarvoor te hoog zou doen oplopen. Het werd dus ook een snel (maar niet minder gesmaakt) ontbijt op de kamer. Toch handig dat er bijna in elk hotel een koffieapparaat op de kamer staat! Snel uit gecheckt en dan richting de canyon. Na een korte stop aan het Visitor Center reden we direct naar de startplaats van onze wandeling, gelegen langs de south rim: White House Overlook.
Op de parkeerplek had je al een mooi zicht op de White Ruins waar we naartoe gingen wandelen. De canyon zelf valt er ook in al zijn pracht te bewonderen (“This is God’s work” wist een andere bezoeker ons te zeggen, net zoals “It’s a beautiful day, God bless you!”). Loslopende dieren zijn in deze regio een must, nu waren het een stel straathonden. Na ze gepasseerd te zijn konden we aan onze wandeling beginnen.
De wandelweg ging liep eerst een klein stukje langs de rim zelf, dan door een tunneltje, om daarna via een aantal steile switchbacks naar beneden te gaan. We moesten helemaal naar beneden tot de bodem van de canyon. Het landschap onderweg was prachtig: rotsen afgesleten door het water en onderaan een groene vallei met bomen. Het deed een beetje denken aan Zion en de Beehives van Valley of Fire. Na de afdaling passeerden we beneden privaat terrein van de indianen dat niet betreden of gefotografeerd mocht worden. Jammer, want het was wel een mooi zicht daar beneden met dat groen en de bomen. We moesten nog een kort stukje wandelen, over een brugje, tot we de White House Ruins bereikten. Net ervoor stonden een hoop indianen souveniers en juwelen te verkopen. We kochten bij de laatste een stukje steen dat hij beschilderd had met allerlei tekeningen en symbolen. We wandelden nog even verder tot we een goed zicht hadden op de ruins. Ze waren toch wel wat groter dan we gedacht hadden toen we daar boven naar beneden in de canyon aan het kijken waren!
Hierna konden we aan de terugweg beginnen. Het was een wandeling van ongeveer 2u, maar na goed 1.5u stonden we alweer boven. Ondertussen was het al heel warm geworden, zeker omdat er op de steile switchbacks geen zuchtje wind te bespeuren was.
Nu was het tijd om verder te rijden tot het uiteinde van het park: Spider Rock. Daar konden we een stukje langs de rim lopen om Spider Rock van verschillende kanten te bekijken. Ondertussen waren er weer wat wolkjes voor de zon gekropen dus dat deed wel even deugd. We genoten van het uitzicht, namen wat fotootjes, werden weer eens door een Amerikaan tezamen op de foto gezet en wandelden terug naar de wagen.
We reden opnieuw richting Chinle en stopten onderweg nog even aan Junction Point. Hier zie je de splitsing van de Canyon de Chelly en de Canyon del Muerto. Het was helemaal niet zo spectaculair als gedacht, dus we stapten weer even snel als we gekomen waren naar de wagen.
Eerst nog even een appeltje eten en dan echt naar Chinle om te tanken en wat boodschappen te doen. In de lokale supermarkt kochten we brood, een slaatje, charcuterie, en pretzels. We waren echt de enige blanken in deze supermarkt en kregen van de man die alles inpakte een bruine zak “als souvenier”. Op de parking was het ondertussen sterk aan het waaien dus moesten we in onze wagen ons slaatje en wat brood eten. Daarna was het tijd om naar Monument Valley te vertrekken. Het was nog een tweetal uurtjes rijden zodat we tegen een uur of half vijf zouden aankomen.
Na een rit door aan afwisselend landschap (groen, rood, veel wind, minder wind, buttes,...) kwamen we aan aan Monument Valley. Aan de ingang moesten we entree betalen, 5€ pp, en dan konden we verder rijden naar ons hotel. We hadden een Star View room geboekt op het bovenste verdiep. Wat een mooi zicht hebben we vanuit onze kamer zeg!
We trokken snel opnieuw naar beneden om te horen of we nog een tour konden boeken. Dat ging natuurlijk nog, maar omdat er zoveel wind was besloten we om het toch niet meer vandaag, maar wel morgen te doen. Het waaide zo hard en we hadden al een hoop zand gegeten dat we geen zin hadden om nog 2.5u gezandstraald te worden. In de plaats gingen we dan maar zo van het uitzicht genieten en namen we de nodige foto’s van de drie buttes.
Omdat we al een beetje honger hadden besloten we eerst te gaan eten en daarna pas ons wat op te frissen. In het restaurant kregen we een tafel met, volgens mij, het beste uitzicht van iedereen: recht op de buttes. Omdat de zon stilaan onder begon te gaan konden we genieten van prachtige kleuren en schaduwen die steeds veranderden. We bestelden een Mystery Valley steak met mashed patatoes voor Fie en baked patatoes voor Peter. Mmmh, dat was een lekkere steak.
Na het eten gingen we nog even genieten van de zonsondergang en zetten we ons bij de andere fotograferende en kijkende mensen. Wat een mooi uitzicht zeg! Je kunt het je eigenlijk niet voorstellen. Als de zon min of meer onder was trokken we naar onze kamer om ons wat op te frissen en op ons terras toch ook nog een beetje naar het landschap te kijken. Vanavond moeten we er op tijd inkruipen, want morgen wacht ons hopelijk een mooie sunrise en een tour door de valley.

Meer foto's

Deze morgen zijn we zeer vroeg opgestaan omdat we tegen 7u klaar moesten staan voor onze tour door Monument Valley. Tegelijk konden we profiteren van de sunrise vanop ons balkon terwijl we onze boterhammen met choco aten als ontbijt. Wat een uitzicht weeral! Nog snel alles inpakken en uitchecken en dan konden we aan onze tour beginnen.
We hadden de 2.5u tour geboekt en deze was privé voor ons getweeën. Het was nog redelijk fris en zo achterop een omgebouwde pickup was er wel wat wind. Maar wat een zalig gevoel om zo vroeg in alle rust rond te hobbelen door de vallei van Monument Valley. We stopten eerst aan de 3 gekende buttes, reden daarna verder naar het John Ford Point en stopten ook aan de 3 Sisters. Daarna week onze weg af van de route die je met je eigen wagen mag doen. We reden langs de Sun’s Eye, Ear in the wind, Moncassin Rock, Totem Pole, Big Hogan, enzovoort. Stuk voor stuk mooie dingen die laten zien dat Monument Valley toch wel wat meer is dan de drie gekende buttes die je vanuit het hotel en het Visitor Center kan zien. Onze laatste grote stop was North Window waar je een ongelooflijk indrukwekkend uitzicht had over de vallei. Na een dikke twee uur rond hobbelen was het stillaan tijd om terug te keren naar ons hotel.
Tegen een uur of tien lieten we Monument Valley achter ons en reden we verder richting Moab. Onderweg moesten we uiteraard nog even stoppen aan Milemarker 13 voor dé foto van Monument Valley. Daarna reden we verder naar Mexican Hat waar we onze tank nog vlug even bijvulden om de rest van de dag door te komen.
We sloegen af richting Goosenecks SP en na een 4 tal mijlen rijden kwam we aan het uitzichtspunt. Bij dit punt maakt de San Juan river een aantal kronkelingen die lijken op een ganzenek. Omdat we ondertussen honger hadden besloten we hier ook maar ineens te picknicken. Het andere koppel dat hier iets na ons was toegekomen vertrok al heel snel zodat we daar met ons tweetjes helemaal alleen zaten en tijdens het eten konden genieten van weeral eens een prachtig uitzicht.
We reden terug naar de grotere baan en daar sloegen we af richting Moki Dugway. Het grootste gedeelte van de weg waar we op reden was verhard, buiten het gedeelte waar de weg zeer steil met switchbacks naar boven gaat. Dat gedeelte is onverhard maar wel goed te berijden. Na een aantal miles kwamen we aan deze beklimming en waarschuwden de borden ons voor de onverharde weg die best niet door al te lange voortuigen kon bereden worden. We hadden gedacht dat het hier heel rustig zou zijn, maar niets was minder waar. De ene wagen na de andere reed de bochten op en af. We kwamen zelfs een vrachtwagen (gelukkig zonder oplegger) tegen. Na een paar miles waren we al boven en zochten we een uitkijkpunt om nu toch ook eens naar de omgeving te kunnen kijken. Maar er was helemaal geen uitkijkpunt te bekennen! Peter is dan moeten omkeren en de weg een stukje terug naar beneden moeten rijden tot we konden stopppen aan een breder deel van de weg. Maar deze moeite was het toch weer meer dan waard! Van daar boven had je een prachtig zicht op de weg die we daarnet beneden gereden hadden. Je zag ook Valley of the Gods liggen.
Hierna reden we verder naar onze eindbestemming van de dag: Moab, waar we 4 nachten zouden blijven. Tegen een uur of vier kwamen we hier aan en konden we inchecken in ons Bunkhouse. We slapen dus in de kelder waar normaal 8 mensen kunnen verblijven. Plaats genoeg dus voor ons tweetjes! We wandelden even tot aan het centrum om eens te kijken wat er allemaal te beleven viel en waar we ergens iets zouden kunnen eten. Terug in onze B&B trokken we ons zwemgerief aan en namen we een duik in het zwembad. We namen een douche (zo groot dat we er met 2 en eigenlijk zelfs met meer inkonden) en trokken opnieuw naar het centrum om iets te eten. We hadden op het Alles Amerika forum vernomen dat Pasta Jay’s wel lekker was dus dat gingen we dan vanavond maar eens uitproberen. En het was inderdaad lekker!

Meer foto's

Op tijd opgestaan vandaag, want om 7u30 wordt het ontbijt hier al geserveerd. Lekker en vers gemaakt door de chefs des huizes: een halve pompelmoes, oven-eitjes met 2 worstjes en gewonnen (of is het nu verloren) brood met suiker en flink wat frambozen (drinken ook in voldoende mate: het klassieke glas water met ijsblokjes, fruitsap en grote tassen koffie.
Zo hadden we voldoende energie om aan onze eerste dag in Arches te beginnen, nadat we eerst een kleine stop langs de Citymarket gedaan hadden om nog wat brood voor onderweg te kopen. De ingang van het park ligt op slechts 10 minuten rijden van onze B&B, en al gauw stonden we dus in het Visitor Center. Daar gingen we eerst onze permits afhalen voor de geplande wandeling op donderdag in Fiery Furnace. De dame voor ons in de rij vroeg de ranger bijna de kleren van zijn lijf: hij moest zeker al de gemakkelijke, korte wandelingen op een kaart aanduiden; in plaats van dat zelf op te zoeken zeg!
Daarna hadden wij wel snel onze permits, en na nog wat tips voor tijdens die wandeling zetten we koers naar het uiteinde van het park, want daar gingen we in de voormiddag op wandel. Het was er al erg druk, want we hadden zowat de laatste parkeerplaats daar. Het is dan ook een populaire bestemming in dit park. We komen erg veel Duitsers en Japanners tegen.
Eerst liepen we kort langs Tunnel Arch, om dan verder te gaan naar Landscape Arch, met zijn 93 meter de grootste van het park. Indrukwekkend groot!
De meerderheid van de bezoekers haakt hier af, maar wij begonnen onze klim naar Double O Arch. Het is een uur serieus klimmen (en vaak meer klauteren) over de verschillende rotsen. We passeerden ook Navajo Arch, en via de kleine stapeltjes stenen die de juiste weg aangeven, komen we uiteindelijk aan ons doel. Een koekje hadden we daar wel verdiend.
De weg naar beneden ging een stuk vlotter dan naar boven. Voor 1 iemand die de primitive trail loop had genomen zelfs iets te vlot: hij was naar beneden gedonderd en had zijn been gebroken. Een massa goed uitgeruste rangers was echter al op weg om de onfortuinlijke te komen redden.
Terug beneden gingen we naar een picknick-zone om er van onze lunch te genieten. Ook hier weer een massa Duitsers, en wat die allemaal met een gasbrandertje aan het opwarmen waren: ik wil het niet weten. Na een korte wandeling naar Skyline Arch was het goede weer zo stilaan aan het keren en begonnen er een paar regendruppels te vallen. Daardoor besloten we de trail naar Delicate Arch te laten vallen (het uitzicht van de ondergaande zon is minder tof als het regent natuurlijk) en sloegen we af naar de Windows section, waar we eerst een korte wandeling maakten naar Double Arch, een knappe dubbele erg hoge boog, en daarna naar de vlakbij gelegen North en South Window en Turnett Arch. Tijdens deze wandeling begon het toch al wat harder te regenen (maar dat hield een jogger op deze nochtans gladde stenen en trappen niet tegen) dus besloten we maar naar huis terug te keren. We hadden dan ook al flink gewandeld!
Even douchen en dan een rap mailtje naar thuis om te zeggen dat alles goed gaat. Als restaurant om ’s avonds te eten kozen we voor Slickrock Café, maar om 20u30 daar toegekomen zeiden ze al dat ze gingen sluiten. We werden doorverwezen naar Zax diner, café & restaurant. Grote keuze aan eten daar, en we genoten allebei van 1 van de wel 12 bieren van de tap en van de “most famous” Zax’ hamburger. Groot, lekker (beetje pikant soms wel door de jalapeños) en originele frietjes erbij. Meer moest dat niet zijn!

Meer foto's

Vandaag op hetzelfde uur als gisteren opgestaan en gaan ontbijten. Deze keer kregen we een stukje quiche, een serieuze kom fruit en een overheerlijke muffin! De lucht zag er een beetje donker uit en Greg vertelde dat het het komende uur zou onweren. En inderdaad nog geen vijf minuten later viel de eerste donder te horen. Gelukkig trok het snel voorbij en konden we toch nog snel vertrekken naar Canyonlands.
We stopten eerst even aan de supermarkt om een zak ijs te kopen. Pietro wou hier ook een krant kopen, maar we hadden het systeem precies niet helemaal door en hebben het, denk ik, omzeep geholpen. Oeps! Daarna hop naar Canyonlands.
Het was toch nog een eindje rijden, maar de weg ernaar toe was ook al zo mooi dat we er niet veel mee inzaten. Bij de ingang toonden we opnieuw onze parkenpas en kregen we een plannetje van het park. We stopten even kort aan het Visitor center en konden dan aan onze ontdekking van het park beginnen.
Onze eerste stop was de Shafer Canyon Overlook waar je een goed zicht hebt op de Shafer trail. We kregen al direct een mooi zicht op de omgeving: waaaaauw! Na deze stop reden we verder en net voor de splitsing stopten we om de wandeling naar Mesa Arch te maken. Na deze korte wandeling krijg je onder de Arch het mooie landschap te zien. Fie kon het niet laten om ook eens op de Arch te klimmen, iets wat de Amerikanen precies niet echt durfden. We werden gevraagd om van een groep mensen een foto te nemen en uiteraard werd er ook van ons een foto genomen, door de “photographer” van de groep. We wandelden langs de andere kant van de loop-wandelweg opnieuw naar de parkeerplaats en reden verder tot aan de splitsing.
We besloten om eerst naar rechts af te slaan en een beetje verder opnieuw naar links voor Green River Overlook. Een klein stukje wandelen leidde ons naar het overlook point waar je een prachtig zicht hebt op de Green River en de White rim van Canyonlands. Amazing! We reden verder tot het uiteinde van deze weg: Upheaval Dome met het gedacht dat we daar ook weer een aantal uitkijkpunten zouden tegenkomen. Het waren echter 2 relatief lange wandelingen waar we niet veel zin in hadden. Bovendien was het heel druk op dat punt, het was één van de twee picknickplaatsen in het park. Dan maar terugkeren naar het kruispunt en de andere kant opdraaien. Onderweg stopten we aan een aantal overlooks, maar erg spectaculair waren ze niet.
Ondertussen kregen we toch wel honger dus besloten we te stoppen aan de andere picknickplaats in het park: White Rim Overlook. Er waren hier allemaal kleine picknickplaatsjes met een parking aan en gelukkig was het eerste dat we tegenkwam vrij. We stopten hier dan maar vlug, namen alles uit de wagen en aten opnieuw boterhammen met turkey. Aan welk deel van de turkey we nu zaten, dat was een raadsel. Omdat er hier ook een wandeling begon waarbij je het beste zicht had op de 600m lager gelegen canyon besloten we onze wagen wat verderop te parkeren en hier een wandeling te maken. Erg duidelijk vonden we de weg niet echt, dus hebben we ons beperkt tot de rand van de rotsen waar we ook een mooi uitzicht hadden. Na deze zeer korte wandeling was het tijd om naar het uiteinde van deze weg te rijden voor het meest spectaculaire uitzicht, zoals gezegd werd: Grand Viewpoint Overlook. We liepen even rond aan het overlook point en begonnen daarna aan de wandeling die daar vertrok. Heen en terug zou het ongeveer een uurtje wandelen zijn. Af en toe kwam de zon er toch stevig door en dan werd het redelijk warm. In de verte zagen we donkere wolken hangen en heel gerust waren we er niet echt in. We zullen het weer toch maar goed in het oog houden, dat we niet in een regen- of onweersbui terecht komen. Het was een leuke wandeling die ook weer met crains, of hier beter dikke stenen, werd aangeduid. Na een 15 tal minuten wandelen bereikten we precies het eindpunt, hoewel we dus nog lang geen halfuur gewandeld hadden. Een ander koppel liep hier ook maar een beetje rond en besloot terug te keren. Wij zouden toch nog even doorgaan. En ja, daar kwamen al terug mensen uit de andere richting. We zaten blijkbaar in de helft, want het was nog zo’n 15 minuten tot aan het uiteinde. Toen we uiteindelijk het uizicht bereikten vonden we het toch niet zo spectaculair als gezegd werd. Het kwam misschien door de vele wolken, of door ’t feit dat we al heel veel andere mooie punten gezien hadden. Dan maar terug naar de parking, terwijl we in de verte toch donder hoorden. We stapten dus maar een beetje sneller door.
Na Canyonlands was het nu tijd om een kort bezoek te brengen aan Dead Horse Point SP. Omdat dit een State Park is moesten we hier 10$ betalen. We stopten bij het Visitor center en reden daarna door naar het uiteinde van de weg: Dead Horse Point Overlook. Bij dit uitkijkpunt heb je een mooi zicht op een bocht in de Colorado river. Een beetje zoals Goosnecks of Horseshoe Bend, maar dan toch weer anders. Jammer genoeg hingen er hier ook wel wat grote wolken boven ons. Pietro hoopte dat het toch nog zou opentrekken, maar daar zijn we niet op blijven wachten. Langs de andere kant zag je beneden in de canyon de blauwe kleur van de Potash zoutwinningen. Dit was een bizar zicht, die blauwe kleur in contrast met de rode stenen. Toen we het park uitreden stopten we nog even aan een punt waar we deze zoutwinningen beter konden zien. Net toen Fie wilde uitstappen zag ze in de spiegel van de wagen een regenboog op de achtergrond. Met een grote vaart stormde ze uit de wagen om te kunnen genieten van dit mooie zicht.
’s Avonds besloten we om te gaan eten in de Sunset Grill. Pietro nam een Filet mignon en Fie de Prime Rib. Wat een heerlijke stukken vlees waren dat toch weeral. Zoiets vind je echt niet in Europa. Het restaurant was gekend om zijn uitzicht dat vooral bij sunset populair is. In het donker zie je natuurlijk niet veel van de omgeving, maar de lichtjes van Moab maakten het ook speciaal.

Meer foto's

Weer een heel boeiende dag geworden! Het begon weer met een uitstekend ontbijt (pompelmoes, roerei, mini-hamburgers, Belgian waffle met slagroom en aardbeien)
Waarna we ons snel richting Arches begaven want deze voormiddag moesten we om 10u onze wandeling in Fiery Furnace onder rangerbegeleiding gaan doen. Rap nog een paar kaartjes kopen in het visitor center en dan naar de startplaats. Per wandeling mogen er maar 25 mensen mee (15 via internetreservaties, 10 via het visitor center) om het ongerepte gebied zonder wandelpaden niet te veel te verstoren. Slechts 2 wandelingen per dag ook, en wij waren twee van de gelukkigen die mee mochten.
Onze gids Matt zag er uit als en echte “ranger”, en stipt op tijd werd er vertrokken. Er komt flink wat klauterwerk bij kijken (er zijn immers geen paden aangelegd hier) en soms moet je je door erg nauwe kloven murwen. De naam zou doen vermoeden dat het hier erg warm is, maar het tegendeel is waar: doordat alles zo nauw aansluit is er erg veel schaduw waardoor het één van de mins hete plaatsen van Arches is, maar wel met de typische woestijnvegetatie natuurlijk. Vandaag stond er ook flink wat wind, zodat het nog iets koeler aanvoelde, maar vooral met als gevolg dat we soms flink gezandstraald werden, het het zand regelmatig in onze nek, oren en ogen zat. Matt neemt erg veel tijd om de geologie, fauna en flora van het gebied te belichten in zijn typische Amerikaanse stijl, en geeft ook tips zodat iedereen veilig door de canyons geraakt (er waren ook een paar oude mensen bij, en erg te bewonderen hoe zij er ook niet voor terug deinsden om aan deze toch soms lastige tocht mee te doen. Op een paar schaafwonden na wist iedereen zowat 3,5 uur na de start heelhuids uit het gebied te komen.
Tijd voor onze klassieke picknick (Caesar’s slaatje uit de supermarkt, brood met turkey) die we vlakbij balanced rock genoten. Na het eten ook rap de trail rond balanced rock gedaan, en er ons rap uit de voeten gemaakt want we zaten er midden in een door een bus geloste groep luidruchtige Duitsers. Als de rock nu maar bleef staan… Ook panorama point hebben we kort, waarna we richting trailhead voor Delicate Arch vertrokken (samen met Balanced Rock zowat hét uithangbord van dit NP). We hadden nog net een parkeerplaats, want deze trail blijkt erg populair, al zou de hele wandeling toch een 3tal uur kunnen duren, en moet je over een rotskam trekken waar er geen schaduw te bespeuren valt en dat in grote hitte. Gelukkig zijn er wat wolken vandaag en koelt de wind het een beetje af.
De wandeling zelf bleek ons heel goed mee te vallen (we deden er veel sneller over dan gepland) en na een dikke 50 minuten waren we al boven. De arch is erg indrukwekkend en in de namiddag staat de zon erg goed voor foto’s en dat merkten we: er zat flink wat (Japans) volk te fotograferen. Uitkijken blijft de boodschap door de permanente wind die er vandaag was met regelmatig flinke rukwinden: menig hoed, petje of flesje drinkwater gaat hier vliegen, de diepte in (al was er toch iemand zo zot om zijn pet achterna te gaan en naar beneden te kruipen).
De terugweg ging ook erg vlot en toen we op de parkeerplaats vertrokken werd er bijna voor onze parkeerplaats gevochten: heel wat fotografen stromen nu toe omdat bij zonsondergang Delicate Arch het beste tot zijn recht zou komen. Wij waren al blij dat we terug waren.
Op onze terugweg uit het park stopten we nog aan de Courthouse overlook en LaSalmounatins overlook voor nog een paar mooie foto’s, waarna we terug naar Moab reden. Tijd om snel het zand uit onze oren te wassen, dat deed deugd.
Moab heeft een eigen brouwerij waar je ook kan eten, dus als goede bierliefhebbers moesten we daar toch gewoon naartoe gaan. Toen we toekwamen werd onze gezegd dat we ongeveer 15 minuten moesten wachten op een vrije tafel, maar dat we alvast iets konden gaan drinken in de bar van de brouwerij. We kregen een beeper mee en zouden opgebiept worden als onze tafel vrij was.
De brouwerij brouwt 9 verschillende bieren, Fie koos voor een Scorpion Pale Ale, en Pietro voor een Derrayeur Ale: volgens ons waren ze niet slecht, al trokken ze nogal op elkaar (schuim was er natuurlijk niet te vinden op het bier, dat nogal in Engelse glazen getapt wordt). Na een kwartier werden we inderdaad opgeroepen om aan tafel te gaan, waar we genoten van een pasta met gegrilde kip “Alfredo” en een gegrilde Texaanse kip met lekkere frietjes, JackDanielsbbq-saus en een slaatje. Ook hier komen ze net als gisteren graag met hun megagrote pepermolen rond om wat bij te peperen. Beide gerechten vielen erg in de smaak, en ’t was er nog niet duur ook!

Meer foto's

Vandaag moesten we met spijt in het hart vertrekken uit onze B&B in Moab. Wat heerlijk was het daar! Maar uiteraard konden we niet vertrekken zonder eerst goed te ontbijten. Vandaag was het een opgerold ei met spekjes ertussen, 2 broodjes, en yoghurt samen met quackers. Weer heel lekker natuurlijk! Na het ontbijt was het tijd om uit te checken en afscheid te nemen van de B&B. Hopelijk kunnen we hier ooit nog eens verblijven.
Nog vlug even boodschappen doen in de supermarkt, onze auto voltanken en we konden weer eens op weg. Onze eerste stop was Goblin Valley SP. Een plaats waar de rotsen eruit zien als Goblins. Het was er relatief rustig, dus konden we in alle rust en stilte de vallei met rare figuren ontdekken. We volgden de tip die we op Ontdek Amerika gelezen hadden en trokken naar het achterste deel van de vallei waar de vormen nog grilleger waren dan in het eerste deel. Af en toe poseren voor de foto en vooral veel figuren herkennen in al de verschillende vormen die je daar kan zien.
Na een uurtje keerden we terug naar de parkeerplaats en aten we ons slaatje dat we ’s morgen gekocht hadden op op de picknickplaats.
Nu was het tijd om nog een beetje verder te rijden naar Little Wild Horse Canyon. Eerst stopten we even aan het Visitor center om te vragen of de weersconditie goed was voor deze slotcanyon. Het was allemaal dik in orde dus we konden vertrekken. Eerst een beetje terugrijden en dan sloegen we links een onverharde, maar goed bereidbare weg op. Na een vijftal miles kwamen we aan aan de parkeerplaats waar de trail begon. Er stonden toch wel veel wagens eigenlijk voor een toch relatief onbekende wandeling. Je kon de volledige canyon doorwandelen en dan terugkeren via een andere. Maar omdat dit zo’n 4 à 6 uur in beslag neemt, besloten we gewoon de canyon in te wandelen en na een tijdje langs dezelfde weg terug te keren. Rond tien voor drie ongeveer begonnen we aan de wandeling, maar eerst niet vergeten ons te registreren natuurlijk. De wandeling begon door de wash en na een tijdje werd deze versperd door een hoop rotsblokken. Hier moesten we langs de linkerkant over klimmen en daarna verder de wash volgen tot bij de splitsing van de 2 canyons. Hier sloegen we rechts af naar Little Wild Horse. Na een paar minuten zouden we aan het begin van de canyon komen. De overgang was voor ons echter niet echt zo duidelijk. In het begin was de canyon nog relatief breed, met af en toe wat zonnige plaatsen. Na een tijdje werd het smaller, werden de wanden golvend en kwam er wat meer klim- en klauterwerk aan te pas. We kwamen weer aan een brede plaats en gingen daar nog even door een heel smalle kloof waar we zelfs niet altijd onze voeten op de grond konden plaatsen. Na een uurtje vonden we dat het genoeg geweest was in deze afwisselende canyon en keerden we terug naar de wagen. Jammer dat we eigenlijk nooit zullen weten hoe ver we uiteindelijk gewandeld zijn. We denken toch redelijk ver.
Ondertussen was het tien voor vijf geworden. We hadden dus zo’n 2 uur in de canyon gewandeld en we moesten toch nog wel een dik 1.5 uur rijden naar Torrey. Vlug op weg dus. Het landschap dat we onderweg tegenkwamen zag er ineens totaal anders uit dan in de omgeving van Moab. Veel donkerdere rotsen, ruiger en na verloop van tijd veel meer groen en bomen. We moesten dus al in de buurt van Capitol Reef NP zitten! We reden een klein stukje door het park tot in de Torrey waar we incheckten in Austins Chuckwagon Motel. We trokken naar Slackers voor een goede hamburger (een Blue Cheese Bacon burger en een Double Bacon Cheese burger) en konden het toch niet laten van een milkshake als dessert te nemen. Mmmmh, lekker!!

Meer foto's

Deze morgen eens uitgeslapen! Dat wil zeggen: om 8u30 ons bed uit en na wat op te frissen naar het winkeltje van het motel want daar konden we ontbijtkoeken en koffie krijgen. “Winkeltje” is wat te eenvoudig uitgedrukt, want ze hebben echt wel een hele grote kruidenierszaak waar je zelfs dvd’s en dergelijke kan kopen.
Na het ontbijt de wagen in om Capitol Reef te gaan verkennen. Na een korte stop aan panorama point gingen de verder naar de historische Fruita School. Het was slechts één lokaal groot (of moet ik zeggen klein), er werd les gegeven van 1870 tot 1940 aan de Mormoonse bewoners van de Fruita regio. Tof om het even te bezoeken (het is maar een uurtje open per dag), en buiten werden we opgewacht door een grazend hertje. Het had niet echt veel schrik, maar maakte zich toch uit de voeten als natuurfotograaf Fie te dichtbij kwam.
Daarna gingen we even verder naar U-pick-fruit: een boomgaard waar je zelf fruit mag plukken, het zelf moet wegen en dan het overeenkomstige bedrag in een metalen busje moet steken. Het is nu het seizoen van de appels en perziken, dus hebben we er daar een aantal van geplukt, het kostte ons 2 dollar. Anderen kwamen met grote karretjes en bakken aangezeuld!
Nu we ons fruit hadden konden we aan de iets verderop gelegen hike naar Hickman bridge beginnen. De truien konden nu wel uit want het begon al goed warm te worden (79°F). De wandeling viel goed mee (we zijn wel wat gewend ondertussen he). De kledij van de vele andere wandelaars liet duidelijk zien dat Capitol Reef toch echt een park voor wandelaars is. Na ongeveer een uur kwamen we aan de natural bridge. Ze is vrij groot met een overspanning van ruim 40 meter. Op de terugweg een vroeg een Nederlander hoe ver het nog was aan ons in het Engels, maar zijn accent verraadde hem toch snel…
Volgende punt was terugrijden naar het visitors center. Altijd boeiend toch, die plaatsen, en de monopoly-versie met de nationale parken steekt ons toch wel de ogen uit. Te groot om mee naar huis te nemen, helaas. Een beetje verder konden we aan onze klassieke picknick beginnen, maar nu was er wel een origineel dessert: een beetje verderop in Gifford House kon je vers gemaakte pie eten, gemaakt van de vruchten die ze hier in de boomgaarden plukken! Alweer een tip van het forum, en overheerlijk was ze inderdaad.
Na het eten tijd voor de scenic drive door het park. Normaal moet je 5 dollar in een envelopje steken bij de ingang, maar door onze Annual pass moesten wij dat niet doen. We stopten op verschillende plaatsen waarbij Fie telkens de juiste geologische uitleg gaf over de prachtige rotsformaties en gesteentesoorten die je kan zien. Gelukkig kreeg ze daarbij hulp van haar afgedrukte teksten, maar ze deed dat toch erg keurig hoor. Al de kleuren rotslagen die je kan zien maken het erg indrukwekkend, geologen moeten hier van smullen gewoon.
Aan Capital Gorge Road keerden we terug, opdat we nog 2 korte wandelingen konden maken. Daarvoor moesten we een korte dirtroad rijden vanaf Panorama Point, maar die lag er goed bij. De weg naar Goosenecks Overlook hadden we rap afgewerkt, en het was natuurlijk een mooi zicht, maar we hebben al indrukwekkender Goosenecks gezien ondertussen.
Sunset Point na een half uurtje wandelen was wel erg de moeite: wederom al die mooi gekleurde rotsen, en de zon begon stilletjes al een beetje te zakken! Hierna was het weeral tijd om naar ons motel terug te keren en een beetje op te frissen. Daarna gingen we immers nog eten in Café Diablo. Het werd onze beste maaltijd op Amerikaanse bodem tot nu toe: erg lekker, met lokale ingrediënten (je kon zelfs als voorgerecht ratelslang krijgen), en zeer mooi gepresenteerd. We kregen een vooraf een bordje met lokale gestoofde groentjes (duivels hete jalapeños, we werden er ook voor gewaarschuwd – er zaten ook cactusvruchtjes bij), en daarna had Fie een steak met knoflook-aardappelpuree en koekje van parmezaanse kaas, en Pietro zoet gegrild varkensvlees met magngochutney en groentjes. De desserten die ze lieten zien zagen er overheerlijk uit, maar we zaten jammergenoeg echt vol. Een échte espresso lukte nog net wel!

Meer foto's

Vandaag zouden we het eens rustig aan doen en onderweg kijken of we zin hadden om bepaalde dingen te doen of net niet. Maar eerst ontbijten natuurlijk. We haalden opnieuw koffie in de grocery naast het hotel en kochten tegelijk wat brood en ijs voor onze frigobox. We smeerden onze boterhammetjes met choco en na ons ontbijt vertrokken we weer voor een prachtige dag. Eerst nog even alles voltanken en dan konden we echt op weg.
Het was weer een mooie weg waar we onderweg stopten langs de verschillende uitkijkpunten. Na een dik half uur kwamen we aan in Boulder waar we moesten beslissen of we de Burr trail zouden rijden of niet. Omdat Fie er niet zoveel zin in had en omdat het toch wel 3.5 uur rijden was heen en terug en omdat we graag naar de waterval zouden wandelen besloten we om gewoon rustig door te rijden.
Kronkelende wegen door het Dixie National Forest gaven ons toch weer een totaal ander beeld dan de voorbije dagen. Hier tref je veel meer bomen aan, zowel loof- als naaldbomen, en het was dus spijtig dat we eigenlijk nog een beetje vroeg hier voorbijreden nu ze nog allemaal groen en niet geel zagen. Maar zo was het ook mooi natuurlijk. We reden over The Hogback waar we gewaarschuwd werden voor steile wegen en afgronden, maar zo erg was het allemaal niet.
Omdat het dus eigenlijk niet zo ver rijden was vandaag kwamen we al redelijk snel aan Calf Creek Recreation Area waar we afsloegen voor onze wandeling. We betaalden 2 dollar in een envelop en gingen op pad. Onze rugzak gevuld met onze picknick en water. Het was immers een redelijk lange wandeling en het was bijna middag. We zouden onderweg dus zeker honger krijgen. Aan het begin van de trail schreven we ons in in het trail register en namen we een trail guide mee. Het was ongeveer half één toen we aan de wandeling begonnen. Het was een leuke wandeling waarbij nummertjes onderweg ons wat meer uitleg gaven over de omgeving. Omdat het middag was lag de wandeling voor het grootste gedeelte in de zon en dat was warm. We deden er toch wel langer dan 1.5 uur over om de waterval te bereiken. Maar wat was het einde toch weer zo mooi. Een prachtige waterval die in een soort mini lagune neervalt. Rotsen die al wat groen gekleurd zijn en vooral weinig volk. Het eerste wat we deden toen we aankwamen was picknicken natuurlijk! Na die lange wandeling hadden we reuzehonger. We aten boterhammen met turkey, een yohurtje, onze vers geplukte perziken, en een zakje chips. Na een tijdje aan de waterval gezeten te hebben begonnen we aan onze terugweg. Ineens dacht Pietro er aan dat we voor half vijf terug moesten zijn wilden we nog langs het Kiva Koffeehouse passeren. Oei, het was al drie uur. Dat zouden we dus niet meer halen. We stapten toch maar een stapje sneller, je weet nooit, en hadden geluk dat de zon al wat meer achter de rotsen gezakt was. Om kwart na vier waren we opnieuw aan de parkeerplaats en reden we snel verder.
Iets voor half vijf kwamen we aan het Kiva Koffeehouse aan, maar dat was toch wel net dicht zeker. Het bordje met “closed” erop was zelfs nog aan het wiebelen. Typisch voor hier om echt nog voor sluitingstijd dicht te doen zodat alles echt dicht kan óp sluitingstijd. Puh gewoon!
Dan maar voortrijden naar Escalente. Nog een kwartiertje ongeveer. Wederom een mooi landschap waar we af en toe stopten om naar de kronkelende weg in het landschap te kijken. Prachtig toch.
En daar kwam Escalente al in het zicht. We sloegen af aan ons hotel om in te checken. Blijkbaar was er een plumbing problem en hadden ze ons overgeboekt naar het motel erover: de Prospector Inn. Nuja, geen probleem. Dan maar naar de overkant en daar inchecken. De mevrouw van het hotel wou toch nog even checken of alles ok was met de betaling, maar daarna kregen we een kamer. Dus zo zit ik hier weer te typen na weeral eens een prachtig dag. Hoewel we het eigenlijk heel rustig aan gingen doen was het toch een relatief zware wandeling maar zoals alles hier meer dan de moeite waard! En nu vlug de douche in om al het zand van mij af te spoelen.
Het avondeten was niet zo spectaculair. We zijn hier in het restaurant aan het motel gaan eten en dat wordt precies gerund door een bende jongeren. Bizar. Pietro nam de ribeye en Fie de hamburger steak. ’t Was zeker niet slecht, maar we hebben toch wel al beter dingen gegeten deze reis, vaak voor veel minder geld. Hier zien ze ons dus niet direct meer terug.

Meer foto's

Wederom een prachtige dag geworden! Onze klassieker “snel ontbijten op de kamer met lekker brood, choco en een koffie” deed het ook vandaag weer uitstekend. We realiseerden ons ook dat de kaartjes die we gekocht hadden ook wel eens geschreven en verstuurd moesten geraken. Vlak voor het vertrek moest ne kerel nog weten of we tevreden waren van onze wagen: hij had zo’n type net aan zijn dochter cadeau gegeven. Schone cadeau, want wij zijn er erg tevreden van.
We lieten Escalente achter ons en reden voort over de prachtige Scenic Highway 12. Nog hier en daar een kort stopje voor mooie foto’s, even een supermarkt plunderen en na een uurtje stonden we aan Bryce canyon. Het Amphiteater, waar eigenlijk iedereen voor komt, lieten we liggen voor wat het was: dat hebben we vorige keer al gezien, dus nu wilden we verder de weg door Bryce volgen. Mooie stops waren Farview Point, Natural Bridge (dat eigenlijk geen bridge maar een arch is, dat wisten wij al door Arches, goede opletters als we zijn), Agua Canyon en het allerlaatste punt op deze weg: Rainbow Point. Enorm veel Nederlanders aan het rondtrekken in Bryce!
Na Bryce part II beleefd te hebben, reden we naar de Red Rock Canyon. Daar waren we vorige keer enkel snel gestopt, maar er zijn ook een aantal korte maar mooie wandelingen te maken. Onze eerst taak hier na bezoek aan het erg mooie Visitors center was picknicken. En daarna deden wij het leerpad Pink Ledges Trail (we zijn uiteraard fan van zo’n dingen) en de Hoodoo trail. Toffe korte wandelingen (samen een klein uurtje), erg mooi met al die rode formaties. In de zon was het wel goed warm. Een korte wandeling op de Photo Trail rondde ons bezoek aan deze vaak vergeten formatie af.
Terug de wagen in en nu rechtdoor richting Zion en Springdale. We hadden ons geïnformeerd omwille van de wegenwerken die er zijn, en blijkbaar wordt er enkel ’s nachts van 8u tot 8u gewerkt, en konden we overdag de invalsweg naar Zion gebruiken. Gelukkig, want op die weg net voor de tunnel is het begin van een laatste wandeling die we vandaag nog wilden doen: Zion Canyon Overlookpoint. We hadden nog net de laatste parkeerplaats, en na een half uurtje klimmen waren we er, en het uitzicht was er fenomenaal mooi. Snel terug naar beneden, tunnel genomen, en ingecheckt in ons hotel: de Desert Pearl Inn. Wat een prachtig hotel is dit, het mooiste tot nu toe, met zelfs een keukenhoek met afwasmachine en mega tv-toestel. Onze kamer geeft uit op het zwembad!
We hadden deze reis nog geen pizza gegeten, en dus trokken we deze avond voor het eten naar de Zion Pizza & Noodle company. Grote en lekkere pizza’s.

Meer foto's

Wat gaat de tijd toch snel! Nog maar drie dagen en we moeten weeral de vlieger op naar ons koude landje. Vandaag stond echter nog onze zwaarste wandeling op het programma: de klim naar Observation Point. Deze neemt toch zo’n 5 uur in beslag, en aangezien het tweede gedeelte in de volle zon baadt (met bijhorende hoge temperaturen) zijn we vandaag toch vroeg op tijd opgestaan. Snel ontbijt (met fijne Starbucks’ koffie) en boterhammen smeren voor onderweg en om 8u haddden we de shuttle bus naar het Visitor center. Daar moesten we de andere shuttle service nemen die in Zion Canyon zelf inreedt. Hop hop hop, naar de volgende bus dus. Er stond een hele hoop volk te wachten, maar iedereen geraakte toch zonder problemen de bus in. Nu nog even rijden tot Wheeping Rock, waar wij eraf moesten. Er stopten toch wel een aantal mensen samen met ons af. Dat is natuurlijk een nadeel van deze bussen: iedereen begint op hetzelfde moment aan de wandeling.
We keken nog een laatste keer hoe laat het was (9u) en begonnen aan de wandeling. De wandeling naar Observation Point is 12.9 km lang (heen en terug) waarbij je zo’n 655m stijgt. Heftig dus! Het eerste stuk ging steil met switchbacks naar boven. We passeerden een aantal trage mensen en zetten er een stevige pas in. Na het stukje switchbacks kwamen we in Echo Canyon waar je in principe ook een stukje in deze slotcanyon in kan wandelen. Er stond echter veel water in dus Pietro hield het bij een voorzichtige kijk in de canyon. Hierna volgden weer een hoop switchbacks en begon er meer en meer van onze route in de zon te liggen. Hoewel het nog geen 11u was, was het toch al warm in de zon. En we klommen en klommen maar. De ene switchback na de andere. Al dat klimmen betekent natuurlijk ook dat we dat straks allemaal naar beneden moeten wandelen ook. Het vierde deel van de wandeling was weer minder klimmen en we zagen het eindpunt al liggen. Om tien na 11 kwamen we eindelijk aan bij Observation Point. We hadden toch een dikke 2u nodig gehad. We kenden het uitzicht wel al een beetje van Angels Landing 2 jaar geleden, maar deze keer stonden we nog hoger en zagen we als het ware neer op Angels Landing. Hehe! We namen wat foto’s, sloegen een praatje met nog wat Vlamingen en zochten toen snel een plaatsje in de schaduw om onze belegde boterhammen op te eten. Dat smaakte! We waren immers al een tijdje wakker en hadden al grote honger. Nog een laatste keer naar het uitkijkpunt gaan kijken en dan begonnen we om 12u aan onze terugweg. De zon stond ondertussen wat hoger aan de hemel, dus grotere delen van onze wandeling lagen nu in de zon. Het was al goed warm en het constant sterk dalen was toch wel heel vermoeiend. Gelukkig kwamen we alweer in het stuk van Echo Canyon waar het koeler was en ook het laatste stuk, de switchbacks, lagen voor het grootste gedeelte in de schaduw. Dat deed wel even deugd. Uiteindelijk hebben we net geen 2u over onze terugweg gedaan. Raar, want normaal zijn we in de afdaling veel sneller dan in de heenweg. Het zal wel aan de helling liggen zeker.
Eens beneden konden we het toch niet laten om nog even naar Wheeping Rock zelf te wandelen. We waren er nu toch. Wie weet wanneer we hier nog eens zijn! Het zou een wandeling van een half uur in totaal zijn, maar na 5 minuten waren we er al. Ook de Hollanders die na ons kwamen vonden die bizar. Nuja, het was wel een steile weg, maar nu niet om te zeggen dat je daar een kwartier over doet. Wheeping Rock was weer eens iets anders. Dikke druppels vielen van de stenen naar beneden. En het leek er ook wel wat groener te zijn.
We keerden terug en namen de bus tot bij Zion Lodge. Daar vulden we onze lege waterflesjes opnieuw met springwater uit Zion. Gelukkig smaakte dit niet zo chlorig als dat van Arches! We kochten een frisdrank en zetten ons zoals 2 jaar geleden in de schaduw van de grote boom om even te ontspannen. Nog even een snickers en een appeltje eten en we konden terug vertrekken en dit mooie park spijtig genoeg achter ons laten. Maar eerst nog een stop maken bij het Visitor center om voor Pietro een tas te kopen. Hadden ze daar toch helemaal geen tassen zeker! Viel dat even tegen. Dan maar even kijken in het souvenierwinkeltje bij de bushalte. En ja hoor, daar vond hij een tas (en een Utah golfballetje). Nu nog vlug de bus naar ons hotel nemen zodat we daar eindelijk eens konden relaxen bij de pool en hottub.
Het zwembad van ons hotel is niet diep maar wel erg groot. We kunnen er zelfs naartoe langs ons terrasje! Buiten een paar Duitsers zit er niet te veel volk, en trekken we samen het toch een beetje frisse water in, maar dat went snel. Nadien konden we immers nog wat brubbelen in de hottub en nog even lekker in de zon liggen. Dat deed deugd na onze warme wandeling.
Om ons bezoek aan Zion af te sluiten wilden we deze avond opnieuw gaan eten in The Spotted Dog. Jammer genoeg stond er een enorme wachtrij en hoorden we dat het 20 à 30 min kon duren vooraleer we zouden kunnen gaan zitten. Dan toch maar ergens anders naartoe gaan. De lokale mexicaan, Casa de Amigos bijvoorbeeld. Hier konden we gelukkig wel zitten, zelfs buiten. We kregen direct een groot glas water samen met wat chips en een drietal sausjes erbij. We bestelden allebei een margarita en als hoofdgerecht fajita’s. Omdat het blijkbaar nogal veel zou zijn, besloten we om het dan maar te delen. Gelukkig dat we dat gedaan hadden, want het was inderdaad genoeg én lekker! En zo konden we ons toch eens voor 1 keer niet overeten. Jammer dat de margarita’s ons maar raar leken. Het leek eerder op zo’n prefab drankje dan vers gemaakt, en dat is toch jammer voor een Mexicaans restaurant.

Meer foto's

Vandaag moesten we Zion (en Springdale) spijtig genoeg weer verlaten. Ook onze mooie kamer moesten we achterlaten, maar dat zou normaal wel gecompenseerd moeten worden met onze kamer in Las Vegas. Nog snel even tanken, ijs en een snickers kopen en dan vertrekken richting Valley of Fire en daarna Las Vegas.
De rit naar VoF duurde bijna een uur langer dan normaal. Onderweg waren er een aantal werken en daar hebben we 2 keer lang moeten wachten. Pff, dan waren we zo vroeg vertrokken vandaag. Tegen dat we er goed en wel waren, was het weer bijna middag en dus snikheet.
Bij de ingang van het park stopten we om 10$ te betalen voor het park. Onze pas was hier immers niet geldig. We maakten van de situatie gebruik om toch de helft van onze centjes in de envelop te deponeren. Dan waren we ook eens van wat klein geld vanaf. Hihi. Vanaf deze parkeerplaats vertrok ook de wandeling naar Elephant Rock. Dat we dat vorige keer zo hebben kunnen missen is me een raadsel. Zowel op onze info papieren als op de parkeerplaats stond dit aangeduid. Nog vlug even insmeren en dan een kort stukje wandelen naar de Elephant Rock. We keerden terug naar onze wagen langs de weg zelf, zoals iedereen deed, en niet langs de wandelweg.
We hadden ondertussen honger gekregen en reden dan maar een stukje verder tot aan de parkeerplaats aan Seven Sisters om daar te eten. Het zat hier vol van de Chipmunks! En die beestjes werden dan ook nog eens gelokt door een Japanner die ze heel de tijd eten zat te geven. Het was er eigenlijk heel druk, net zoals in de rest van het park. Toch wel een groot verschil met 2 jaar geleden toen we precies een van de enigen waren die hier toen rondliepen en reden.
Na ons middageten reden we verder de weg op langs het Visitor center tot aan Rainbow Vista om daar weer eens van het uitzicht te genieten. Vorige keer was dit het verste dat we gereden hadden, maar deze keer zouden we verder de weg volgen tot het uiteinde bij White domes. We gingen immers op zoek naar de Fire Waves. We reden dus tot aan het einde en keerden snel terug om te stoppen bij de voorlaatste parkeerplaats. Van daaruit vertrok een korte wandeling naar de Fire Waves. We volgden de twee wegbeschrijvingen die we bijhadden, maar op de een of andere manier hebben we het niet gevonden. Jammer. Het zou nochtans heel eenvoudig zijn. Maar het was warm (ongeveer 100°), en er liepen voetsporen en wandelroutes in alle richtingen. We lieten het dus maar voor wat het was en zijn terug naar de wagen vetrokken. Pietro stond nat in het zweet. Hij had precies een beetje last van de warmte, ocharme.
Op de terugweg stopten we nog even bij het Vistor Center om onze flesjes water opnieuw te vullen. We hadden immers niet veel water meer, en zouden onderweg naar Vegas toch nog wel wat kunnen gebruiken. Nog eens naar de wc gaan, het register tekenen en dan terug de auto in, op weg naar onze eindbestemming: Las Vegas!
Al snel zagen we Las Vegas in de verte opduiken. Het verkeer werd ook veel drukker. Gelukkig was ons hotel niet moeilijk te bereiken. We reden de snelweg af, aan de strip naar links en dan snel weer naar rechts richting de Valet parking van ons hotel. We liepen het hotel binnen en kwamen direct in een soort lobby uit. Deze keer moesten we dus niet het ganse casino door. Leuk! Bij de check-in moesten we nog even wachten op onze kamer. We wilden immers een Kingsize bed en daar was voorlopig geen kamer mee vrij van. Van zodra een kamer beschikbaar was gingen ze ons opbellen. Het zou gelukkig niet lang duren. Dus gingen we het hotel al maar even verkennen. We liepen rond langs de winkels en keerden dan weer terug. Na 45 minuten waren we nog steeds niet opgebeld. Raar! Dan toch maar eens aan de balie vragen. Onze kamer was blijkbaar al lang in orde. Vreemd dat we niet opgebeld waren. Jaja, gewoon vergeten zeker. Nuja, we konden eindelijk naar onze kamer. Het was, uiteraard, een mooie kamer met zicht op deel van de strip en de Fashion mall aan de overkant van ons hotel. Door het grote venster hadden we zelfs zicht vanuit ons bed. Mooi! De badkamer was heel groot, we konden zelfs met 2 in de douche. Whoohoo. We lieten snel onze bagage naar boven komen en kregen van de man gelukkig ook te horen hoe we de gordijnen open en dicht kregen. Daar hadden we lang kunnen achter zoeken als hij dit niet zou gezegd hebben.
Nadat we een aantal dingen uitgepakt hadden en een verfrissende douche genomen hadden trokken we terug naar beneden om het hotel wat te verkennen. We trokken daarna naar de Planet Hollywood om daar het Spice Market Buffet te eten. We moesten boven even wachten, maar konden toch snel naar beneden. We dachten dat het wachten daarmee gedaan was, maar nee, daar stond nog een rij. Uiteindelijk hebben we zo’n uurtje moeten wachten, maar het ging eigenlijk nog redelijk snel vooruit. Ondertussen hadden we al grote honger gekregen! We begonnen met het Italiaanse buffet: pasta, lasagne, vlees enzovoort. Daarna ging Pietro langs het Seafood deel om King Crab te halen, terwijl Fie naar het Asian deel trok. Als derde aten we nog een lekker stukje vlees van het American buffet en we sloten af met een aantal dessertjes.
Na het eten wilden we nog even langs het hotel gaan om wat dingen af te zetten. We hadden nog een uur voor we aan de M&M store moesten zijn waar we afgesproken hadden met Lies en haar vriend. Dat zou dus moeten lukken. Niet dus. Het duurde ongeveer 50 minuten voor we terug aan ons hotel waren. Dan naar boven, terug naar beneden en opnieuw heel de strip af. Dat ging gelukkig sneller en maar 20 min te laat stonden we aan de M&M store. We trokken naar La Salsa Cantina om er een goeie frozen margarita te drinken. En de beker, die namen we natuurlijk mee. Die kan mooi op de kast naast die van 2 jaar geleden.
Na een fijn avondje trokken we rond half één terug naar ons hotel. Het was later dan verwacht en we moesten nog een eindje wandelen. Gelukkig konden we morgen toch een beetje uitslapen!

Meer foto's

Zoals hierboven gezegd konden we vandaag eens uitslapen. Eigenlijk de enige keer deze reis, maar er is dan ook zó veel te zien en te doen, dat je er graag het maximum uit wil halen.
Onze dag begon met een zoektocht naar Starbuck’s voor een bescheiden europees ontbijtje, en doordat we niet direct ergens binnen gingen duurde het pas totdat we aan de Mirage zaten voor we er één vonden. De lekkere koffie maakte gelukkig veel goed, net zoals de ontbijtkoeken die we erbij hadden.
Na het ontbijt gingen we onze huurwagen al binnen doen: we hebben ‘m hier in Vegas toch niet echt nodig. Even bellen en onze wagen stond mooi klaar aan de valet. Nog even kijken of we er alles al uit mee genomen hadden en we konden op weg. We vonden vlot de weg naar de terminal van Alamo, en de dropoff ging daar enorm vlot: binnen de minuut was het in orde. De man vroeg of we ergens problemen mee hadden gehad, maar wij waren erg tevreden van onze sangria-rode Ford Escape! Thuis zal het weer wennen worden. We vroegen of er een busje naar de strip terug was, maar blijkbaar was dat er enkel om naar de luchthaven zelf te gaan. Dan maar een taxi genomen, de 3e in de rij want de eerste twee waren blijkbaar tegen elkaar gebotst. De rit kostte ons iets minder dan 15 dollar, we lieten ons afzetten aan de MGM, om zo snel aan de M&M-store te zijn. Veel was er nog niet veranderd, op de bovenste verdieping wel geen “making of” meer maar wel een race-afdeling. Ook kon je nu je eigen boodschap ter plaatse op m&m’s drukken: leuk maar volgens onze mening wel erg duur (en we hadden dat met onze trouw ook al even in ’t groot gedaan ook). Voor de rest heel veel toffe spullen gezien, en we kochten twee slabbetjes (cadeau voor geboorte), een golfclubhoes voor Fie en we tankten uiteraard ook zelf wat m&m’s.
Tijdens onze terugweg op de strip draaiden we even af in de Subway van de CasinoRoyale voor een wederom erg lekker broodje! Ondertussen konden we genieten van wedstrijden in de Mayor League of Pong Beer, waarbij je met een balletje in bekers moest kunnen werpen. Het kwam allemaal erg Engels over, en het maakte het allemaal erg luidruchtig. Tijd om even te gaan relaxen in ons hotel, een frisse douche te nemen en om al eens te kijken hoe we onze koffers gingen inpakken.
Hierna gingen we op verkenning in de Encore, ons zusterhotel, en gingen we naar de Fashion Mall. Een bezoek aan Macy’s leverde Pietro een broek en hemd op aan onklopbare we prijs, we kregen flink wat korting van de kassadame.
Ons laatste avondmaal op Amerikaanse bodem genoten we daarna in het vlakbij gelegen Maggiano’s Little Italy. Eén van de lekkerste plaatsen waar we in de Usa hebben gegeten, en eigenlijk niet duur. Een lekkere Chianti maakte het volledig af.
De piratenshow aan Treasure Island hadden we nog nooit gezien, en we waren vlakbij dus dat konden we niet laten liggen. Een 20’ minuten durende show werd het, best wel spectaculair met het zinkende schip en alle vuurwerk, maar veel meer dan dat was het niet, vond ik.
Tijd om nog wat in het casino van ons hotel door te brengen en onze credits van de players club van de Wynn op te gebruiken. Tijdens blackjack konden we wel een tijdje blijven spelen, maar aan de slotmachines vloog het geld zo weg. We kregen wel de klassieke drankjes aangeboden. Tegen 0u30 was het tijd om naar de kamer terug te keren, want de volgende morgen moesten we er weeral vroeg uit om naar huis te vertrekken.

Meer foto's

Vandaag moesten we er wel erg vroeg uit. Om 5u ging onze wekker. Bah! Vroeg opstaan én naar huis terugkeren. Beide geen leuke dingen. We maakten ons klaar, deden de koffers dicht en gingen naar beneden om uit te checken. Daarna liepen we richting de taxi stand om een taxi naar de luchthaven te nemen. Op zich is het maar een kort stukje naar de luchthaven, maar om de een of andere reden (geld zeker) nam de chauffeur de weg langs de Interstate. Snel waarschijnlijk wel, maar toch wel een grote omweg. En zo zagen we het bedrag van onze rit niet oplopen tot ongeveer 18$ zoals in het hotel gezegd werd, maar wel 28$. Afzetter! Bijna al ons laatste cash geld hebben we hieraan besteed.
Het inchecken ging net zoals de vorige keer heel vlot. Een dame stak ons een handje toe en zorgde ervoor dat we op nog geen minuut ingecheckt waren. Nog vlug de bagage afgeven en dan verder richting security. Ook dat ging heel vlot. Eens in de terminal zochten we vlug een Starbucks op om te ontbijten. We namen 2 kleine koffie’s en een appel- en frambozenkoffiekoek die we verdeelden. Nog even wachten en dan konden we het vliegtuig op.
Na een dikke 4u kwamen aan in Newark. Hier moesten we een tweetal uurtjes wachten op onze volgende vlucht, maar uiteindelijk gaat deze wachttijd snel vooruit. Nog vlug iets eten en dan richting onze gate. Een kwartiertje voor onze vlucht moest vertrekken zat iedereen al aan boord, maar het uiteindelijke vertrek heeft nog bijna een uur op zich laten wachten. Er was een probleem met de Business Class bagage of zoiets. Wachten in Newark, dat kennen we. De vlucht zou gelukkig een uur minder lang duren dan gepland, dus we zouden toch nog op hetzelfde moment aankomen, ondanks ons uur vertraging. We keken naar een filmpje, kregen ons avondeten, en probeerden wat te slapen. Erg goed lukte dat niet. Daar kwam weer de taxfree shopping aan. Uiteindelijk ging het licht uit, maar om de een of andere reden ging dat ineens weer overal aan. Een baby begon te wenen, en daarna heeft zijn oudere broer heel de tijd liggen jammeren. Vreselijk. Weer geen slaap voor ons en we hadden er al zo’n korte nacht opzitten. Misschien hebben we toch een paar minuten kunnen slapen, maar dan kwamen ze weer met het ontbijt langs en dan was het weer tijd om te gaan landen. Terug in België dus. In de kou, brr…