Omdat onze vlucht dit jaar pas om 11u30 vertrok moesten we vandaag niet speciaal vroeger uit ons bed dan op een gewone werkdag. Gelukkig maar, want het zou nog een lange dag worden. We hadden ons gisterenavond al online ingechecked voor onze vlucht, dus op Zaventem konden we onze bagage snel afgeven bij de “bagage drop”. Daarna door de paspoortcontrole en security en dan maar wachten natuurlijk. Het duurde blijkbaar langer dan normaal om het vliegtuig proper te maken, dus het boarden werd uitgesteld en uitgesteld en uitgesteld... tot we uiteindelijk meer dan een half uur te laat op het vliegtuig konden. Op tijd vertrekken zat er dus niet meer in. In Atlanta hadden we nog geen 2.5 uur om over te stappen, dus ja dat werd nog wat minder. Gelukkig had de piloot goed nieuws en zou onze vlucht geen 9u50 duren, maar wel maar 8u40! Dat betekende dat we, ondanks onze vertraging die we bij het vertrek opgelopen hadden, bijna een uur extra overstaptijd hadden in Atlanta. Viel dat even mee! De vlucht zelf verliep heel vlot. Delta heeft echt wel een héél uitgebreid entertainment system met massa’s films, series, muziek en spelletjes. Er stonden zelfs een stuk of zes films tussen die ik zeker nog wou zien. Uiteindelijk heb ik In Time er uit gekozen en daarna heb ik ook nog Toy Story 3 gezien. Peter heeft True Grit gezien en nog wat spelletjes gespeeld. Eigenlijk had de vlucht zelfs wat langer mogen duren, want er waren nog zoveel andere goede films te zien. Eenmaal geland in Atlanta moesten we eerst door immigrations. De “visitors” rij waar wij moesten gaan instaan was gelukkig niet lang. We hadden een leuke immigration officer die vond dat wij er toch wel wat jong uitzagen om nu al getrouwd te zijn en die ook nog eens duidelijk moest benadrukken dat ik dit jaar 30 wordt. Puh! En we moesten toch ook echt eens naar Yellowstone gaan en naar San Diego, want dat was de beste plaats in de USA. Al bij al dus leuke praatjes. Dan nog snel onze bagage oppikken en verder naar customs, waar we gewoon door mochten lopen. Dan onze bagage weer afgeven en opnieuw door de security control. En zo waren we uiteindelijk na een uurtje klaar voor onze volgende vlucht. Ik denk niet dat het ooit al zo vlot gegaan is. Onze volgende vlucht was blijkbaar overvol en er waren 5 plaatsen dubbel geboekt. Het was een heel gedoe om mensen te vinden die de latere vlucht wilden nemen en zo begon het boarden ook hier wat later dan normaal. Uiteindelijk vertrokken we met 15 minuten vertraging. Maar omdat ook deze vlucht een uur minder lang ging duren dan eerst voorzien was vonden we dat niet erg. Jammer genoeg heeft ze toch wat langer geduurd omwille van het slechte weer onderweg. Een voordeel van zo’n slecht weer is dat er toch wel wat turbulentie is en dat is nogal slaapverwekkend. Ik heb dus wel wat kunnen slapen op deze vlucht en dat was nodig. Het was ondertussen al voorbij middernacht Belgische tijd dus we waren eigenlijk wel moe. Eenmaal aangekomen in Denver moesten we enkel nog onze bagage oppikken en met de shuttle naar het rental car center gaan. We konden uit twee modellen kiezen en rijden nu dus rond met een spiksplinternieuwe Dodge Durango. Geen Ford Escape zoals de voorbije jaren, maar deze ziet er ook zeker niet slecht uit. Er lijkt ook Sirius radio op te zitten, dus morgen kunnen we eens uittesten of weer naar de “90’s on nine” kunnen luisteren. En toen moesten we enkel nog maar naar ons hotel rijden en in ons bedje kruipen. Het was al 5u30 Belgische tijd, dus dat werd echt wel tijd!

Na een goede nacht slaap zijn we deze morgen relatief vroeg opgestaan. In ons hotel was het ontbijt inbegrepen dus daar gingen we dan maar gebruik van maken. We aten eitjes met spek en hamburger, een toast erbij en ik heb ook nog wafels gebakken. Na het ontbijt hebben we nog rustig alles bij elkaar gepakt en zijn we richting de Walmart gereden voor de eerste boodschappen. Een koelbox, ijs om alles fris te houden, choco, brood,... we kunnen er weer een tijd tegen. En nu kon de reis echt beginnen. We lieten Denver al snel achter ons en genoten van het mooie landschap onderweg. We moesten serieus wat klimmen en dit zorgde regelmatig voor files onderweg. Na het klimmen volgde dan weer dezelfde afstand dalen en zo ging dit op en neer. Omdat we relatief vroeg ontbeten hadden kregen we ook al snel weer honger. Gelukkig was er snel een Subway in de buurt waar we weer een lekker broodje aten. Na een aantal uren rijden kwamen we aan in Leadville, een dorpje gelegen op meer dan 10000ft (3000m) hoogte! Het zag er een leuk dorpje uit dus we parkeerden onze wagen om onze beentjes even te strekken. We wandelden langs de hoofdweg waar een heleboel mooie gebouwen stonden. Vroeger waren dit een hotel, een bank, en waarschijnlijk nog een heleboel belangrijke gebouwen geweest. In de buurt werd er immers goud en zilver ontgonnen. Nu zijn dit vooral cafeetjes en winkeltjes met allerlei prularia. Rond 1880 moet hier bijna 50.000 man gewoond hebben! We trokken weer verder en na een half uurtje waren we in een volgend leuk dorpje: Buena Vista. Hier trokken we naar het “historisch” centrum waar gelijkaardige gebouwen stonden als in Leadville, al waren ze wel minder indrukwekkend. Veel konden we er trouwens niet van zien, want er was een of ander biker-event bezig en alles stond vol met kraampjes en blinkende, rondkende Harleys. We dronken hier nog snel even een koffie en een iced tea en zetten onze weg verder naar onze eindbestemming. Het was weer klimmen, want we moesten de Monarch Pass over op ongeveer 11000ft (3300m). Bovenaan de pas stopten we even, want hier stond een bord waar ik al een hele dag naar uitgekeken had: de continental divide. Niets speciaal zul je zeggen, maar ik vond het toch wel interessant. Het echte punt was nog wel een beetje hoger, maar we hebben toch het idee gehad van er te staan. Voor wie niet weet wat dit wil zeggen: de continental divide verdeelt het continent in twee en vanaf de ene kant stroomt het water naar de Pacific Ocean en aan de andere kant stroomt al het water naar de Atlantic Ocean. Je kon er zelfs met een kabelbaan naar het hoogste punt voor “het meest indrukwekkende uitzicht in de USA”, maar daarvoor waren we al iets aan de late kant. In het Visitor Center werd Fie zó vertederd door een pluchen moose, zodat we nu met een pluchen moose aan boord rondrijden. Het is gelukkig een braaf beestje. Na terug een klein uutje afdalen waren we in Gunnisson en vonden we vlot de Quality Inn waar we verbleven. Al wandelend gingen we voor het avondmaal naar The Twisted Fork: heel lekker en niet al te zwaar verteerbaar eten, al zaten er wel wat vurige pepers en pikante frieten bij. Mooie biertjes van ’t vat ook!

Meer foto's

‘t Was fris toen we naar de ontbijtzaal van ons hotel gingen: de temperatuur was deze nacht gezakt tot slechts 4°C. Gelukkig stond er ons een warm ontbijt op te wachten, en zaten we aan tafel bij een dame uit Michigan die vanuit Texas met haar moeder vertrokken was. Ooit wou ze in Europa geraken, en we moesten natuurlijk vertellen wat ze dan allemaal in ons land kon bezoeken. Na het ontbijt ging het direct richting Black Canyon of the Gunnisson NP (BCotG). Dat was nog een klein uurtje rijden van ons hotel. We deden er echter wat langer over, want onderweg stopten we meermaals langs het Blue Mesa Reservoir. Het deed ons wat aan Lake Powell denken, maar dan zonder de rode rotsen natuurlijk. Een korte klim bracht ons naar de rand van de Black Canyon, waar we eerst onze Annual Pass kochten bij het ranger station, waarna we een bezoek brachten aan het Visitor Center. Het Visitor Center was niet zo groot, maar wel weer tof. We maakten er buiten een korte wandeling naar het nabij gelegen Gunnison viewpoint, waar je al ten volle van de pracht van de canyon kon genieten. Daarna reden we verder langs de South Rim Road om langs een aantal uitkijkpunten te stoppen en een paar korte wandelingen te maken. Onze eerste stop was Pulpit Rock Overlook waar we al een eerste indrukwekkend uitzicht kregen over de canyon. Het leuke aan deze canyon, in vergelijking met bijvoorbeeld de Grand Canyon, is dat je de rivier echt wel vlakbij ziet liggen. Ook de overkant, de North Rim is zo dichtbij dat je er als het ware zo even naartoe kan wandelen. Na dit punt besloten we eerst nog een paar stops te maken waar je snel aan een viewpoint bent en daarna een hapje te eten. Het was al middag en we kregen honger. Niet het moment om nog een lange wandeling te gaan maken. We stopten bij Chasm View en Painted Wall View waar we een mooi zicht hadden op de geweldige “Painted Wall”. Wat een mooie omgeving is dit toch! Steile rotsen, zo dichtbij, en beneden het water dat er tussen kronkelt. Als je dan weet dat het ongeveer 2 miljoen jaar geduurd heeft vooraleer het water deze diepte heeft bereikt, dan is dat toch echt wel heel indrukwekkend! Op het einde van de weg kwamen we bij High Point waar we een tafeltje uitzochten om te picknicken. Hierna begonnen we aan de wandeling naar Warner Point. Het was een 'self guiding trail' waarvoor je aan het begin van de wandeling een boekje kon meenemen. Onderweg leerden we zo weer wat bij over de verschillende bomen en de omgeving. Het eindpunt, Warner Point, was ook weer heel mooi. Het was toch weer een iets ander zicht op de canyon, maar de toch redelijk zware wandeling meer dan waard. Hoewel we deze morgen bij 4°C vertrokken waren, scheen het zonnetje nu volop en begon het echt wel warm te worden. We waren dan ook heel blij toen we terug aan de parkeerplaats aankwamen. Op de terugweg stopten we nog even bij Cedar Point. Het was een korte wandeling naar twee uitkijkpunten. Hoewel we de canyon nu ondertussen al van verschillende kanten bekeken hadden, was dit toch wel het knapste uitzicht van de dag! En we hadden dit uitzichtspunt helemaal voor ons alleen. Niet te geloven dat zo weinig mensen hier naartoe trekken. Vlak voor we het park uitreden stopten we nog even bij Tomichi Point, maar dat kon ons niet echt bekoren. Na al die indrukwekkende uitzichten was dit toch niet zo indrukwekkend te noemen. Na het bezoek aan de Black Canyon moesten we nog een eindje verder rijden naar ons hotel in Grand Junction waar we uiteindelijk rond half zes aankwamen. Snel inchecken en douchen, want na zo’n warme dag kon je dat wel gebruiken. Onderweg hadden we de temperatuur immers zien oplopen tot 100°F (bijna 38°C). Wat een verschil met de 4°C van deze morgen! Ons hotel is gelegen aan Main Street en dus gingen we te voet Main Street af op zoek naar een leuk restaurantje. De Rockslide Brewery bleek toch open te zijn op zondag, dus zetten we ons buiten op het terras met een lekker bier en lekker eten! Na het eten wandelden we nog wat verder Main Street af, maar de winkeltjes waren natuurlijk allemaal gesloten. Er staan ook een heleboel kunstwerken langs Main Street. Morgen moeten we maar proberen wat vroeger naar hier te komen. Dan zijn de winkeltjes nog open en kunnen we de verschillende kunstwerken eens van dichterbij bekijken.

Meer foto's

Onze dag begon goed met het beste hotel-ontbijtbuffet dat we tot nu toe in de USA hebben gehad (op dat van de Wynn na natuurlijk, maar dat is niet inbegrepen in de kamerprijs dus telt niet mee). Lekker gevarieerd, verschillende soorten koffie en zelfs verse uitmuntende fruitsla en “Dannon” yoghurt. Zo stonden we sterk op onze benen om aan Colorado National Monument te beginnen. We reden naar de westelijke ingang van het park. Genieten maar van de opklimmende weg en stoppen aan de verschillende uitkijkpunten. Die waren al serieus de moeite. Eens voorbij Fruita Canyon besloten we nog voor ons bezoek aan het Visitor Center een paar kleine wandelingen te maken: de Window Rock Trail en Book Cliffs View. Wat een prachtige vergezichten over Wedding Canyon boden deze al! Pipe Organ, Praying Hands, Kissing Couple en Independence Monument lagen wondermooi in de zon en zagen er allen even indrukwekkend uit. Wat ook meeviel: er was weer geen levende ziel te bespeuren, we leken er wel alleen op de wereld en konden in stilte genieten (af en toe doorbroken door de stoomtrein in Grand Junction of gezoef van voorbijscherende zwaluwen). De volgende stop was het Visitor Center waar we de jaarlijks verplichte artikelen kochten: een tas en de mooie kalender van het Colorado Plateau, chance dat die van 2013 er al was. Lunchen deden we er ook, aan de vlakbij gelegen picknicktafels. Een korte wandeling van Grotto’s Trail bracht ons vlakbij de Pipe Organ, en gaf ook mooie uitzichten over Independence Monument en Monument Canyon. Hierna volgden de verschillende viewpoints verder langs de Rim Rock Drive: Monument Canyon View, Coke Ovens Overlook en Upper Ute Canyon Overlook. Allen boden telkens een ander mooi uitzicht, net zoals Red Canyon Overlook, onze laatste stopplaats in dit park. Van hier had je ook een mooi zicht op Grand Junction, en kon je zien dat de straten er inderdaad kaarsrecht aangelegd zijn.
We zijn op die manier toch een 5tal uren bezig geweest in Colorado NM, maar we waren toch op tijd om nog wat langs de winkels van Main Street te struinen voor dat die sloten (nl. al om 17u). Oa een ijssalon “italian style” (2 smaken per persoon gratis als proef!) en een redelijk grote golfshop mochten zich verblijden aan een bezoek van ons! De man van de golfwinkel was ooit zelfs eens in “Mekelen” geweest, en in Brussel aan een aanslag van de CCC ontsnapt. Hij was er nog van onder de indruk... De dag afsluiten deden we in The Italian Bistro: een pizza voor Fie en pasta met salsiccia voor mij. Indrukwekkende wijnlijst hebben ze er en, zoals de gewoonte hier, flink wat wijnen per glas beschikbaar. We kozen uiteraard voor een glaasje uit de regio, en lieten de Sassicaia 2005 (280 dollar) voor wat hij was. Onze wijnen waren zeker niet slecht, maar verrasten ons ook weer niet: ze hadden duidelijke Amerikaanse toetsen meegekregen, maar we zitten dan nu ook éénmaal in Amerika dus wat konden we meer wensen.

Meer foto's

Vandaag moesten we Colorado achter ons laten en doken we “vertrouwder terrein” Utah in. Het moet gezegd: Colorado is ons ook erg goed bevallen. Na opnieuw een super ontbijt in ons hotel en een korte Walmart-stop ging het via de I-70 richting Utah. We maakten nog een kleine stop aan een mooi uitkijkpunt langs de autostrade: je leek er echt midden in de woestijn te staan. Onze afrit werd die van de het plaatsje Cisco. “No services” stond er aan de afrit, en dat klopte inderdaad: Cisco is een soort ghosttown, waar nog maar een paar gebouwen half recht staan. Al de rest is afgebroken of ingestort. Er was ook geen levende ziel te bespeuren in het dorpje, al reed er toch wel nog af en toe een wagen voorbij. Via scenic byway 128 werd de weg vervolgd richting Moab. En wat een prachtige weg is dat inderdaad! Geleidelijk begonnen er terug meer en meer rode rotsen op te duiken, en die waren in mooi contrast met het groen rond de Colorado River, waar je langs en soms over rijdt. Ook hier een paar sporen van verval: een vervallen tankstation, en de historic Dewey bridge over de rivier. Die was wel mooi hersteld, maar een paar jaar geleden afgebrand, zodat enkel het stalen gebinte nog te zien was. Jammer, ze moet erg mooi geweest zijn. Nu deed het spookachtig aan. Aan een strandje langs de Colorado genoten we van onze picknick, en na vele fotostops onderweg kwamen we in Moab aan. Aankomen, en direct doorrijden, want we begonnen aan de La Sal Mountain Loop: een rondrit die je via een erg rustig baantje door een hoog gelegen natuurpark leidt. Het ging soms inderdaad serieus bergop, en de temperaturen gingen omgekeerd naar omlaag (nog altijd een stuk in de 20°C, maar niet meer de 38°C die in het dal zelf was). Het was mooi en rustig, maar heeft niet de indruk op ons gemaakt die onze vorige uitstappen wel allemaal gemaakt hebben. Waarschijnlijk is deze omgeving mooier in de herfst als de bomen prachtige kleuren hebben. Terug beneden werd snel in de River Canyon Lodge ingecheckt, want we waren nog niet klaar voor vandaag: op dit moment staat Corona Arch immers mooi te blinken in de zon, tot net voor de zon ondergaat. Na een 10tal mijl over de Potash Road (flink wat bergbeklimmers nog bezig), kwamen we om 17u30 aan de trailhead. We begonnen aan de hike heen, die nog geen uurtje zou duren, door een magnifieke omgeving met coole railroad, waar ook weer amper iemand te bespeuren viel. Het klimwerk was ondanks de nog steeds aanwezige hitte niet moeilijk geweest, en Corona Arch was prachtig om te zien. Indrukwekkend groot! En weer hadden we deze natuurpracht voor ons alleen. Geweldig toch! Bowtie Arch die er ook vlakbij ligt is daardoor een stuk minder impressionant. Voldaan keerden we terug naar Moab, om te gaan genieten van de befaamde Zax’ burgers: superlekkere hamburgers zoals ze die alleen in de USA kunnen maken. De serveerster moet gedacht hebben dat we grote dorst hadden, want er werd niet gevraagd hoe groot de Chasing Tail Golden Ale moest zijn: we kregen er direct eentje van 700ml voorgeschoteld! De dorstigen laven…

Meer foto's

Vandaag stond de wekker redelijk vroeg omdat we snel aan de wandeling naar Fisher Towers wilden beginnen. Het zijn hier warme dagen, zeker vanaf een uur of drie in de namiddag, dus willen we graag tegen dan klaar zijn met wandelen natuurlijk. Geen ontbijt inbegrepen in het hotel, dus smeerden we zelf wat boterhammen met choco, vergezeld van een zelf gezet tasje koffie. Uiteindelijk waren we tegen 9u30 aan de trailhead voor Fisher Towers en een kwartiertje later waren we gepakt en gezakt om aan onze wandeling te beginnen. Het was ongeveer een mile wandelen tot aan “The Titan” en 2.5 mile tot het eindpunt. Het ging in het begin naar beneden, maar daarna leek het altijd maar weer te stijgen en te stijgen. Gelukkig zat de zon op sommige plaatsen nog achter de hoge rotsen zodat we even konden uitblazen in de schaduw. Plots hoorden we mensen spreken terwijl er niemand in de buurt was. Zaten er toch wel een aantal mensen hoog boven op een rots! Een beetje later zagen we nog iets dat nóg spectaculairder was. Er hing daar halverwege “The Titan” een tentje (remember het tentje op Half Dome bij Tomtesterom) en tientallen meters hoger zagen we iemand naar omhoog klimmen. Ja wadde! Na een goed uur waren we aan het viewpoint waar je een goed zicht had op “The Titan”. Uiteraard gingen we nog verder door, helemaal naar het eindpunt. De weg bleef maar klimmen, gelukkig mogen we dat straks allemaal afdalen. We passeerden ook een paar mooie hoodoo’s (met geel dakje) en hadden mooi zicht op de Totem Pole en The Priest and The Nun. Na bijna twee uur waren we dan helemaal op het einde. Het was een beetje zoeken waar het einde was, maar gelukkig lag er een bordje op de grond dat zei “Trail end”. Vanaf dit eindpunt had je werkelijk een prachtig zicht op de ganse omgeving. Je kon er echt 360° rondkijken en blijven kijken. Overal zag je wel iets nieuws. En weer zaten we hier helemaal alleen. We voelden ons toch even alleen op deze wereld, zo stil en zo prachtig was het hier. Na een boterhammetje en wat koekjes begonnen we aan onze terugweg. Dit ging toch wat sneller vooruit omdat het vooral dalen was. Jammer genoeg waren de schaduwplekken van deze morgen zo goed als allemaal verdwenen. Af en toe was er wel een verkoelende wind, maar het begon toch wel warm te worden. Je wilt deze wandeling echt niet in de namiddag doen als de temperaturen het hoogst zijn en de wandeling in de volle zon ligt. Uiteindelijk stonden we na net geen 4u wandelen weer terug aan onze wagen. Op het einde waren we nog bijna verkeerd gelopen, maar gelukkig wist gizmo Fie met haar gsm de juiste weg te vinden. Moe maar voldaan keerden we terug naar het hotel waar we snel het zwembad indoken. Nu zitten we even te rusten om de kamer en het verslag van gisteren en vandaag te typen. Dat moet ook gebeuren, niet?
Nog even naar de supermarkt, tanken (en er de supersmerige ruiten van de auto kuisen) en dan naar een andere “klassieker” van ons: Pasta Jay’s! Hiervan kunnen we zeggen dat het er nog altijd lekker eten is, maar dat je ook nog altijd best eerst wacht tot het eten een klein beetje afgekoeld is, want het is nog altijd super heet geserveerd. Vanavond proberen we vroeg te gaan slapen, want morgen moeten we er op tijd er uit om de hitte een beetje voor te zijn als we naar Chesler Park gaan in The Needles van Canyonlands Er wordt namelijk weer 40° voorspeld!

Meer foto's

Deze morgen hetzelfde scenario als gisteren: vroeg opstaan om op tijd aan de wandeling van de dag te beginnen. Na het ontbijt pakten we al onze koffers in en checkten we uit uit het hotel. Na ons bezoek aan het Needles gedeelte van Canyonlands zouden we immers niet meer terug naar Moab keren, maar wel doorrijden naar Blanding. Uiteindelijk waren we rond half negen op weg naar Canyonlands. Na ongeveer 1.5u rijden kwamen we aan aan het Visitor Center van het Needles gedeelte. We lieten onze parkenpas zien en de vrouw achter de balie vroeg ons wat onze plannen waren. We wilden vandaag naar het Chesler Park Viewpoint wandelen en dat vond ze een goed idee. Normaal hadden we de volledige wandeling naar Chesler Park in gedachte, een wandeling van ongeveer 11mi (18km). Maar omdat het vandaag een enorm hete dag ging zijn met temperaturen boven de 100°F (38°C) hadden we op voorhand al besloten dat dit niet echt een goed idee zou zijn. 8u wandelen in de hitte zagen we na onze wandeling van 10mi (16km) vorig jaar naar de Wawheap Hoodoos (in diezelfde hitte) niet meer zitten. Het was nog een stukje rijden tot de parkeerplaats, waaronder een stuk dirt road van zo’n 3mi. Op sommige plaatsen was de weg echt smal en bochtig. Gelukkig kwamen we geen tegenliggers tegen. Uiteindelijk begonnen we pas tegen 10u30 aan de 6mi (9.5km) lange wandeling (heen en terug natuurlijk). In tegenstelling tot gisteren was de temperatuur op dit moment van de dag al heel hoog. Het was echt wel warm en het begin van de wandeling was alleen maar klimmen precies. Af en toe was er wel een schaduwplekje te vinden waar we even konden uitblazen. Na een uurtje gewandeld te hebben, zo’n 1.4mi of 2.25km, kwamen we aan de eerste splitsing. Dit was ongeveer halfweg de heenroute naar het uitkijkpunt. Het was ondertussen echt wel warm en eigenlijk hadden we geen van beide nog veel zin om nog eens een uur in deze hitte te wandelen en dan nog eens 2u terug. Het stuk dat er nu zat aan te komen was eerst sterk dalen en dan weer sterk klimmen, pfff. Omdat de omgeving hier ook al heel mooi was, besloten we gewoon terug te wandelen en te genieten van de omgeving hier. Better safe than sorry, zeggen ze altijd. Het was ondertussen al bijna middag en we kregen honger. Achter een grote rots hebben we onze picknick gegeten en daarna konden we er weer vollenbak tegenaan gaan. Terug aan de parkeerplaats hadden we er zo’n 2.8mi '4.5km) opzitten. Nu hadden we natuurlijk nog wat tijd over dus besloten we de rest van dit gedeelte van Canyonlands te gaan verkennen. Maar eerst even de dirtroad terug naar de gewone weg rijden natuurlijk. Deze keer kwamen we heel wat tegenliggers tegen. Gelukkig ging het kruisen altijd heel vlot. We reden opnieuw de Scenic Drive op en besloten bij de picknickplaats onderweg te stoppen om nog wat te eten. De tafeltjes waren hier overdekt en het deed deugd om even in de schaduw te zitten. Tijdens het eten moesten we toch even terug naar de auto, want een uit de kluiten gewassen raaf probeerde “binnen te kruipen” langs een stukje open raam op zoek naar eten. Mooi niet dus! Daarna reden we nog even tot het einde van de weg, naar Big Spring Canyon Overlook, waar we genoten van het prachtige landschap. Wat is het hier toch ook weer mooi zeg! We keerden weer om en reden naar het Visitor Center om dit uitgebreid te bezoeken. Deze morgen hadden we geen tijd gehad om hier veel tijd door te brengen en het zijn toch altijd leuke bezoekjes. Hierna was het tijd om naar ons volgende hotel in Blanding te trekken. Onderweg maakten we nog een laatste stop bij Newspaper Rock State Historical Monument. Hier vind je een rots met tekeningen die door de Anasazi, Fremont en Navajo’s in het zwarte desert varnish getekend werden. De oudste tekeningen zijn zo’n 2000 jaar oud. Na deze korte stop was het nog een uurtje rijden tot ons hotel. Vlug inchecken en nu maar genieten van een koele kamer in de Super 8 waar we ook van de NBA finals kunnen genieten!
Ondertussen zijn we naast de deur ook even snel gaan eten bij Fatboyz grillin'. We namen allebei een Pig Out met 2 bbq sandwishes, ribbekes, onion rings, frietjes en mashed patatoes. Het was lekker, maar weer veel te veel natuurlijk.

Meer foto's

Vandaag zou een lange dag worden! Het was een eindje rijden naar Page én we wilden onderweg natuurlijk ook nog een heleboel natuurschoon meepikken. We vertrokken uit Blanding en draaiden niet veel later de mooie UT-95 op. Na een tiental mijlen kwamen we hier aan een stuk weg dat door de rotsen (de Comb Ridge) gaat. We hadden deze weg al eens in de andere richting gereden, maar nu was het wel heel indrukwekkend om van bovenaf te komen en zicht te hebben op de vallei en de Comb Ridge. Aan milemarker 102 sloegen we rechts een dirtroad in voor onze eerste wandeling: House on Fire in Mule Canyon. We betaalden onze fee (in een envelopje, 2$ per persoon) en begonnen aan de wandeling naar de ruins. Het was een vlakke wandeling in de canyon en na veertig minuten kwamen we aan het punt waar we omhoog moesten klimmen om House on Fire te zien. Je moet het natuurlijk maar weten dat het hier is. We waren goed op tijd om dit mooie verschijnsel in optimale lichtomstandigheden te kunnen bewonderen! Als de zon recht op de ruins staat, zie je het “fire” effect niet meer, dus moet je best daar ter plaatse zijn op het moment dat ze nog in de schaduw liggen. Ook niet te vroeg natuurlijk, want de zon moet wel in de canyon schijnen zodat de ruins door het weerkaatsend licht van de rotsen verlicht worden. Ik had eerlijk gezegd een beetje gevreesd dat het in het echt niet zo spectaculair zou zijn als op foto, maar het was toch echt wel de moeite. Gelukkig! Na deze wandeling trokken we verder naar een park dat hier vlakbij ligt, maar vaak vergeten wordt: Natural Bridges. In dit park liggen drie grote natuurlijke bruggen waar je naartoe kan wandelen. Het is ook echt wel aan te raden van te wandelen, want als je ze enkel maar vanaf de viewpoints langs de weg bewondert, valt het wat tegen. Omdat het uiteindelijk al redelijk laat was voor we aan de Scenic Drive door het park begonnen, besloten we enkel naar de laatste brug te wandelen. Het was ook heel warm, en een serieuze wandeling waarbij je meer dan 150 meter moet afdalen zagen we niet zitten. De eerste 2 bruggen bewonderden we dus enkel vanaf hun viewpoints. Het was wel weer heel knap, maar waarschijnlijk zal het nog mooier zijn om er naartoe te wandelen. We wandelden ook nog even naar het uitkijkpunt voor Horsecollar Ruin. Jammer genoeg lagen die ruins in de rotsen aan de overkant en was het moeilijk om ze goed te zien. Gelukkig konden we ze met onze zoomlens toch nog wat dichterbij bekijken. Naar de derde brug, Owachomo Bridge, gingen we dus wel even wandelen. Dit was maar 55m dalen, dus we stonden relatief snel onder deze mooie brug. Het was inderdaad een goede keuze geweest om hier naartoe te wandelen. Het deed deugd van even in de schaduw te zitten. Straks moesten we immers weer helemaal naar boven klimmen in deze hitte. Tegen 16u waren we opnieuw aan het Visitor Center. We hadden graag nog langer in het park kunnen blijven, maar we hadden nog een trip van 3u voor de boeg naar ons hotel in Page. Normaal plannen we nooit zo’n volle dag als vandaag, maar het leek ons leuker van in Page te overnachten dan in het troosteloze Kayenta of dergelijke. Onderweg moesten we trouwens nog de Mokee Dugway passeren. Vorige keer hadden we deze naar omhoog gereden, dit keer was het naar beneden. Het was nog steeds even indrukwekkend om boven op dit punt de vallei te zien liggen en het naar beneden rijden was misschien nog wel mooier om te doen dan naar boven. We zouden trouwens nog een bekende plaats passeren: Monument Valley. De route in deze richting was trouwens heel knap! Je ziet al van ver de indrukwekkende rotsformaties liggen. Dit was een leuk stukje weg om te rijden, in tegenstelling tot het deel erna. We waren dan ook heel blij toen we rond 19u40 in Page aankwamen. Gelukkig voor ons mochten we de klok een uurtje terugdraaien omdat Arizona niet meedoet aan de daylight savings time. Nog tijd genoeg voor een verfrissende douche voor we naar de Canyon King Pizzeria trokken. We aten allebei hetzelfde als vorig jaar (de Canyon King Pizza) omdat deze zo lekker is. We namen er ook weer twee lokale biertjes bij en kregen van de ober nog één extra omdat dat blijkbaar ergens verkeerd besteld was. Daar zeggen we geen nee tegen natuurlijk!

Meer foto's

Vandaag hadden we een hotel met weer een lekker ontbijtbuffet, maar na de vorige lange dag waren we vandaag iets later uit ons bed zodat de ontbijtzaal al vol joelende kinderen liep. Veel jong volk dat blijkbaar allemaal richting Lake Powell trok, het is immers zaterdag. Geen rustig ontbijt dus, maar wel een lekker. Nadien staken we de straat over (en ja, dat doe je hier best met de wagen) naar de Walmart om nog een paar inkopen te doen en zoefden we over de “89” (nog steeds prachtige vergezichten) en de “89A” (ook nog steeds prachtige vergezichten) richting Lees Ferry voor de wandeling door de Cathedral Wash. Na een korte infostop over de omstandigheden van de hike in het Ranger Station nabij Navajo Bridge konden we aan onze wandeling beginnen. Het was al bijna 100°F (38°C), dus we hadden er wel wat schrik voor wegens de warmte, maar beladen met liters water trokken we toch de wash in. We hoopten dat de canyonwanden ons ook af en toe wat schaduw zouden geven. En dat was gelukkig ook, maar zeker in het begin is de wash vrij breed en was er dus wel weinig schaduw. We stapten redelijk goed door, maar op een aantal punten moet je toch wat klauteren om obstakels te ontwijken. Aan het grootste obstakel, een kleine (droogstaande) waterval van enkele (een tiental?) meters moesten we toch goed puzzelen hoe we hier voorbij raakten: naar beneden is vaak geen probleem, maar je wil toch ook terug naar boven, niet? Het is ons wel gelukt, en we zijn zelfs nog een heel stuk door gegaan hierna, maar het klauterwerk bleef mekaar snel voort opvolgen, en in deze hitte zag Pietro het niet echt meer zitten om nog te proberen de Colorado te bereiken. Hier vonden we dat de opgegeven info ook niet echt klopte: we hadden volgens onze gps al veel verder gewandeld dan dat we eigenlijk moesten doen. Na een korte lunchpauze zijn we dan maar terug gegaan, met regelmatig een “afkoelstopje” in de schaduw. Na de wandeling zijn we terug naar ons hotel gereden om wat verkoeling te vinden in onze hotelkamer en om wat spulletjes in de laundry te steken. Lang op de kamer blijven zitten is echter niet iets voor ons, en dus besloten we om toch nog een kleine wandeling te doen: de Hanging Gardens Trail nabij de Glen Canyon Dam. Dit is een groene oase temidden van een woestijnlandschap nabij Lake Powell. De wandeling is gemakkelijk te lopen, een groot verschil met de vorige! Het zon was al bijna onder aan het gaan, en dit zorgde voor een schitterende kleurenpracht, en een aantal woestijnbewoners dat al terug zijn kop boven het zand durfde uitsteken. Het was echter nog altijd warmer dan 100°F (38°C), zo rond 20u. Op de terugweg stopten we nog even bij de het viewpoint op de dam (voor ons ondertussen al een traditie geworden). De zon was ondertussen al wel onder en de mooiste kleuren waren ook al weg dus. Maar nietemin blijft het daar een prachtig uitzicht op de dam en de Colorado River diep beneden. En dan te bedenken dat we daarstraks daar ergens beneden in de buurt waren. Wat een hoogteverschil! Nu was het toch stilaan tijd geworden om iets te eten. We hadden niet veel zin om weer ergens te gaan eten dus besloten we een broodje te gaan halen in de Subway die aan de Walmart zit. Eerst nog een paar boodschappen doen zodat we de komende dagen genoeg eten en drinken hebben. En niet vergeten om een Ben & Jerry’s ijsje als dessert mee te nemen voor straks! Ze hebben hier gelukkig kleine potjes tegenwoordig. Vorig jaar hebben we eens geprobeerd om de gewone pot (ongeveer 500ml) op één avond op te eten, maar dat is toen niet gelukt. De kleintjes zullen wel vlot lukken, denk ik. Dus smakelijk alvast.

Meer foto's

Vandaag moeten we Page weeral achter ons laten. Maar het uiteindelijke doel is dan ook mooi: de North Rim van de Grand Canyon! We genieten nog van het ontbijt in ons hotel, en scheuren dan terug richting 89A. Nu deden we wel een kleine wandeling over de Navajo Bridge, maar zelfs op dit moment in de voormiddag begon het al goed warm te worden (we vallen precies in herhaling wat die warmte betreft ). Op ons eindpunt, dat op meer dan 8000ft (2400m) ligt, zal het gelukkig een stuk koeler zijn. Hierna reden we voort langs de prachtige Vermillion Cliffs! Ze blijven toch schitterend om te zien, en dan nog al die wonderen zoals The Wave en White Pocket die er in verborgen zitten... Eens voorbij de rode rotsen gaat het richting Kaibab National Forest, en dus flink de hoogte in! De rokers hebben het hier trouwens erg moeilijk voor de moment: door het extreem hoge risico op wildfires, mag er alleen in de wagen gerookt worden, niet meer buiten. Gelukkig is dat voor ons al geen zorg. We leven wel mee met de mensen in Colorado en andere staten waar nu blijkbaar meer lastige brandhaarden uitbreken. Hopelijk zijn ze snel onder controle en blijft de schade beperkt! Na opnieuw superlekkere koekjes bij Jacob Lake gekocht te hebben (hoe maken ze die toch zo goed?), reden we meer dan 40 miles door het bos richting onze lodge aan de Grand Canyon. Je zit er dus redelijk afgesloten van de rest van de wereld. De cabin waar we incheckten heeft ook geen internet, radio of televisie: je zit temidden van de natuur (er was ook geen warm water, dus we waren erg snel onder de douche uit). Het hoofdgebouw van de Grand Canyon Lodge is trouwens enorm indrukwekkend binnenin! Een majestueuze eetzaal, een mooie zitruimte met zicht op de canyon, en een prachtige lobby voor de registratie. Grappige kerel bij de check-in trouwens. Er werd zelfs meermaals naar Harry Potter verwezen en ja, het gebouw had er wel wat van weg. We besloten om eerst nog even rond te rijden en de viewpoints Point Imperial, Roosevelt Point en Wallhalla Overlook te doen. Allen zijn ze erg indrukwekkend! Ze lijken vlakbij, maar je doet er toch een uurtje over met de wagen om ze te bereiken. Aan het eindpunt, Cape Royal, maakten we nog een korte wandeling, alvorens voor de sunset naar de lodge terug te keren. We liepen tijdens de zonsondergang de Bright Angel Point Trail en genoten hier erg van! En het was al even super om vlak daarna nog te genieten van een Grand Canyon Margherita (met prickley pear syrup) op het terras. Ook op het terras aanwezig was een ranger met een grote sterrenkijker. Deze was op de maan gericht en iedereen mocht eens komen kijken. Ook wij schoven natuurlijk aan om de maan van dichtbij te bekijken. Dit was echt wel knap! En leuk dat ze toch altijd van die toffe ranger programs doen voor de bezoekers. Net toen we moesten gaan eten richtte de man zijn kijker op Saturnus. Dat hebben we dus jammer genoeg moeten missen. Onze margherita was het perfecte aperitief voor het eten nadien in het grote restaurant van de lodge: oa bizonsteak werd erg gesmaakt. Nadien gingen we nog even buiten zitten op het terras om van de sterrenhemel te genieten alvorens onze cabin in te trekken. Jammer genoeg was de ranger net zijn sterrenkijker aan het afbreken toen wij toekwamen.

Meer foto's

Peter was vandaag vroeg wakker, want hij werd blijkbaar gewekt door een squirrel op ons dak deze morgen. Dat kan natuurlijk wel gebeuren als je midden in het bos slaapt, niet? We zijn de dag weer begonnen met een ontbijt in onze cabin en trokken dan naar de lodge om er een grote tas koffie te gaan halen. Aan de lodge is ook een echte post office, dus konden we hier onze kaartjes laten afstempelen en op de bus doen. We trokken met onze koffie naar het terras achter de lodge en genoten zo van een mooi zicht op de Grand Canyon. Vandaag zouden we opnieuw naar Cedar Breaks trekken. Vorig jaar hebben we niet veel van dit park gezien wegens regen en onweer, dus dit jaar dan maar een tweede poging. Het stomme is wel dat ze aan de UT-14 aan het werken zijn (o.w.v. een landslide deze winter) en we dus wel een eindje moeten omrijden om er te geraken. We zouden in ieder geval wel tot Duck Creek kunnen rijden. Zo gezegd, zo gedaan. In Duck Creek stopten we aan een klein Visitor Center om eens te vragen hoe het met de weg was. Sinds we de UT-14 waren opgedraaid waren we immers nog geen informatie over werken tegengekomen. Je verwacht toch dat dit ver op voorhand aangekondigd zou worden. In het Visitor Center hadden ze goed nieuws voor ons, want we konden langs deze kant zeker de weg blijven volgen tot aan de afslag voor Cedar Breaks. Enkel om verder naar ons hotel te rijden zouden we moeten omrijden. Jeuj! En nog meer goed nieuws: het zou goed weer zijn daarboven! Eergisteren hadden we op internet even naar het weer gekeken en er zouden toch wel thunderstorms kunnen zijn, maar gelukkig vandaag dus toch niet. Nadat Peter nog snel even een tas van Cedar Breaks had gekocht reden we verder naar Cedar Breaks. Eerst ook hier even een bezoek aan het Visitor Center brengen en dan naar het eerste uitkijkpunt gaan: Point Supreme Overlook. Vorig jaar was dit nog afgesloten o.w.v. bliksemgevaar, dit jaar konden we genieten van het prachtige zicht op het amfitheater. Hierna trokken we onze wandelschoenen aan en namen we een rugzak vol water mee voor de wandeling naar Spectra Point. Een beetje klimmen en dalen, dat voel je wel op meer dan 10000ft (3000m) hoogte! Maar het uitzicht was weer prachtig. Op het eindpunt zat er ook een schattig geelbuik marmotje op ons te wachten. Het was ondertussen al laat in de namiddag en moesten nog wel een eindje naar ons hotel rijden. We stopten onderweg nog langs de verschillende uitkijkpunten die langs de Scenic Drive liggen. Stuk voor stuk mooie uitzichten, maar wat een stevige wind stond er overal! Hoewel het park niet zo spectaculair is als Bryce Canyon (de hoodoos hebben bijvoorbeeld minder indrukwekkende vormen) is het toch een heel leuk park om naartoe te gaan. Omdat we vandaag van Arizona naar Utah zijn gereden moesten we onze klok een uurtje vooruit zetten. We kwamen dus pas tegen 19u30 aan ons hotel aan. Snel douchen dan maar en richting het Mexicaanse restaurant trekken waar we vandaag wilden gaan eten. Vorig jaar had de man aan de balie van ons hotel 2 goede eetgelegenheden genoteerd voor ons. Lupita’s was er daar eentje van. We namen een Margherita en tortilla’s die we opvulden met vlees. Mijn vlees was toch wel pikant, maar eigenlijk net goed. Het waren trouwens ook heel lekker Margherita’s.

Meer foto's

Ons hote, de Abbey Inn, in Cedar City biedt ook een hot breakfast aan, en aangezien dit vorig jaar zo goed meegevallen was, maakten we er ook dit jaar graag gebruik van. Daarna de wagen in en richting St. Georges waar we richting Snow Canyon State Park trokken. Vorig jaar hadden we dit park ook al bezocht, maar toen was het echt te warm om te wandelen. Nu was het ook goed warm, maar gingen we het toch proberen. Het park is trouwens een stuk uitgebreid met “Paradise Canyon”, en je merkt dat er in geïnvesteerd is ook. Nu zat er trouwens een ranger in het fee station, en moesten we niet zoals vorig jaar zelf geld in een envelopje steken. De ranger wist ons trouwens te zeggen dat Jenny’s Canyon open was, en dat was een meevaller: vorig jaar was die niet toegankelijk. Jenny's Canyon is een (kleine) slot canyon die ook wat schaduw en verkoeling kan bieden. De canyon is inderdaad klein, maar wel mooi met érg hoge wanden. Onze volgende wandeling werd die naar de Petrified Dunes. Ook dit is een erg fotogenieke trail, maar onderweg vonden we de aanduidingen voor het juiste pad niet echt terug. We zijn dan maar gewoon een stuk tot op de petrified dunes gewandeld en terug, dat was in deze hitte trouwens al inspannend genoeg. Hierna hadden we een picknick op de nabij gelegen picknickplaats wel verdiend. Voor onze laatste wandeling moesten we het park eigenlijk uitrijden, en nadien zelf terug inwandelen: we wilden nog naar het Whiterocks Amphitheater gaan. De wandeling zelf valt goed mee, al moet je wel door soms een zanderig pad waar wel wat scherpe lavastenen uit durven steken. Maar de beloning van deze laatste warme hike was wel erg groot: eens je de witte rotsen opklautert, geniet je van een magnifiek uitzicht over het amfitheater. Het is moeilijk te beschrijven, maar het heeft zelfs wat weg van White Pockets, al is dat wel een stuk kleurrijker. Maar de vormen en lijnen zijn prachtig, en er is zelfs een klein duinengebiedje in. En ook hier was het tof om enkel met ons twee hiervan te kunnen genieten: niemand anders wou hier naar toe blijkbaar, terwijl volgens ons dit toch het mooiste punt van het park is. Nu volgt een lange rit naar de Encore in Vegas, en we hadden zelfs file onderweg. Bij 42°C is dat niet zo leuk, maar voor de uitgebrande wagens die de file veroorzaakten was het natuurlijk nog minder. We besloten om dit jaar geen gebruik te maken van de valet, maar zelf onze wagen te parkeren. Dat ging allemaal vlot, de checkin duurde deze keer wel een stuk langer. Maar dan is het extra fijn om op onze prachtige, koele kamer toe te komen, op de 22e verdieping deze keer. Na een beetje rondstruinen in ons hotel staken we de Strip over, om een burger te gaan eten bij de onovertroffen Stripburger. Ze zijn er nog altijd super! Verder zijn we nog de Strip afgewandeld tot aan de Bellagio-fonteinen, die toch weer het beste van zichzelf gaven. Dan was het wel tijd om naar ons hotel terug te keren, want na alle gewandel in Snow Canyon en alle geslenter hier in Las Vegas werd het tijd om van verdiende rust te gaan genieten.

Meer foto's

Vandaag hadden we eindelijk eens tijd om uit te slapen. Wat een zaligheid! Daarna snel even op de kamer een hapje eten en nog het verslag van de voorbije dagen wat bijwerken. Het was uiteindelijk al voorbij 12u voordat we onze kamer verlieten om het hotel te verkennen. Onze eerste stop was de Golf Pro Shop in de Wynn. De voorbije jaren stonden we elke keer voor een gesloten deur, dus dit jaar moesten we er wel eens op tijd geraken. Gelukkig was de winkel dit keer wel open. Peter kocht er een golfpetje en we deden nog een goede deal bij het kopen van 4 golfballetjes. De balletjes zullen wel mooi op de kast blijven staan thuis, want het zou zonde zijn van deze in het water of het bos te meppen. We begonnen stilaan honger te krijgen en trokken dan maar naar de Fashion Mall over ons hotel om daar in de Subway een broodje te halen. Ze verkochten er ook ergens lekkere pannenkoeken, maar dat zal voor een andere keer zijn. We gingen terug naar ons hotel, want we wilden nu toch eindelijk ook eens wat gokken. Het is de vierde keer dat we in Vegas zijn, maar gokken hadden we nog nooit gedaan. We kozen een roulette tafel uit met een relatief lage minimum inzet en zetten ons neer. Als snel kwam er een Duits koppel bijzitten die mee begonnen spelen. We wonnen wat geld en verloren weer wat geld. Zo konden we nog lang blijven spelen. Maar ineens begon ons stapeltje geld wel snel te minderen en begon ik een beetje slecht gezind te worden. Niets voor mij dat gokken. Ik wil gewoon winnen, niet verliezen. We besloten van ook eens wat op cijfertjes zelf in te zetten (ervoor speelden we altijd een beetje op safe door op rijen cijfers in te zetten) en dat begon te lonen. Een paar keer op het juiste cijfertje inzetten geeft je toch wel wat geld terug. Uiteindelijk begon ik het toch terug leuk te vinden. De man achter de roulette was ook een toffe kerel en zo hadden we wel een leuke namiddag met praatjes over bier en dergelijke. Ook de man van het casino die alles in het oog houdt vond de bier discussie precies wel leuk. Hij dronk alleen maar Stella, niets anders. Haha! Als je zo aan het gokken bent heb je echt geen besef van tijd, dus op een bepaald moment besloten we toch maar te stoppen. We wilden immers nog de ganse strip afwandelen. Het verdict van ons roulettespel viel nog mee: maar 1$ verloren. Dat hebben we niet al te slecht gedaan. Je kan hier natuurlijk op veel dingen gokken, zo ook de voetbal. En wie speelt er morgen: Italië. Tja, dan kon Peter natuurlijk niet anders dan in te zetten op Italië natuurlijk. Aangezien Duitsland favoriet is, levert inzetten op Italië je natuurlijk meer op dan op Duitsland. Dus zo hebben we nu 20$ ingezet op winst voor Italië. Nu maar hopen dat ze winnen!
(Op het moment dat ik dit typ is het donderdag en is de match bezig. Italië staat 0-2 voor met nog 30min te gaan. Nog even volhouden Italië, dat wij ons geld kunnen gaan incasseren. )
We liepen hierna de strip af en waren na een 50tal minuten wandelen aan de M&M store. We liepen even de store door en vulden een zakje met verschillende soorten M&M’s. Dat zal weer gaan smaken. Hierna gingen we naar de Outback Steakhouse, want daar waren we in al die jaren nog nooit gaan eten. We namen een blooming onion als appetizer en bestelden daarna elk een lekkere steak. Hier moesten we dan blijkbaar nog eens twee side dishes kiezen en zo werd het weer veel te veel eten allemaal. Ik zal toch blij zijn als ik nog eens normale porties eten kan krijgen. Ook het glas bier was weer een grote vaas, maar gelukkig krijgen we dat altijd op. We hebben even getwijfeld of we erna nog wel onze “margherita by the yard” zouden gaan halen, maar we konden het toch niet laten om weer zo’n beker mee naar huis te nemen. We namen er eentje "on the go" en wandelden weer de strip af tot aan ons hotel. Het was toch ongeveer 3.5km wandelen, dus we waren blij dat we weer in ons hotel waren. Snel naar de kamer en genieten van een goede nachtrust!

Meer foto's

Bij de code die we gebruikt hadden voor het boeken van onze kamer in de Encore was er voor twee personen toegang tot het buffet inbegrepen voor ontbijt of lunch. Deze morgen stonden we dus wat vroeger op dan gisteren om te gaan ontbijten. Het was weer heel uitgebreid en we wisten niet wat eerst te nemen. Peter nam wat eieren met chorizo, worst, een Aziatisch groentenrolletje en ik nam een pannenkoek en eieren met gerookte zalm en een paar toasts. Daarna namen we nog wat zoetere dingen zoals een koffiekoek, gewonnen brood, een wafeltje en nog een soort chocomouse. Er volgenden nog fruit, yoghurt met granola, ja zelfs pizza en nog een groetenrolletje en nog een zoet dessertje. Jammer genoeg was er geen plek meer voor een ijsje op het einde. Hierna gingen we snel weer naar de kamer, want de voetbal zou gaan beginnen. Het begint nu toch wel echt spannend te worden. Het is ondertussen nog steeds 0-2 voor Italië, met nog een vijftal minuten te gaan, maar Italië begint wel serieus wat kansen te verspelen. Het had al 0-5 kunnen zijn, dorie toch. En nu wordt het toch nog 1-2 zeker. Arrrghhh spannend! Fuut fuut. Italië wint!! Whoohooo! Dus wij weer naar beneden om ons bonnetje van de bet in te gaan ruilen voor 62$. Daarna trokken we naar de overkant van de straat, naar de Fashion Mall, om wat te gaan winkelen. Vorig jaar hadden we hier een Superdry store gevonden dus daar wilden we nu toch weer eens binnenstappen. Peter vond al snel een aantal t-shirten en een polo’tje, sommige zelfs aan 50% korting. Ik vond er ook nog eentje en Peter kocht uiteindelijk ook nog een nieuwe trui. We kochten in een ander winkeltje ook nog 2 nekkussen voor in de vlieger in de hoop dat we hierdoor wat beter zouden kunnen slapen. Hierna trokken we naar de food court om die lekker pannenkoek die we er gisteren gezien hadden te eten. Gelukkig namen we er maar eentje, want het was weer eten voor 2 personen, zo groot. We hadden om 20u gereserveerd bij de Italiaan die ook aan de shopping mall zat, Maggiano’s, dus hadden we nu nog wel een aantal uren tijd te vullen. We besloten van deze keer niet aan het zwembad te gaan liggen, maar toch nog een gokje te wagen aan de roulettetafel. Dit keer zat er wel wat meer volk en het duurde even voordat we een geschikte tafel gevonden hadden. Deze keer hadden we minder geluk met de cijfers. Veel wonnen we niet en onze stapel chips begonnen te minderen tot we uiteindelijk nog maar een paar dollar over hadden. Te weinig om in te zetten in 1 beurt, dus ruilden we deze chips weer in. Jammer. Het was ook helemaal niet zo leuk en gezellig zitten als gisteren. Och ja, dankzij Italië hebben we toch iets gewonnen he. Voor we naar Maggiano’s trokken begonnen we stilaan al met inpakken. Zo komt het einde van de vakantie toch echt dichterbij. Maar eerst nog even een lekkere pasta gaan eten natuurlijk. We namen elk een glas wijn en één van de suggestiepasta’s, die weer heel lekker was en als afsluiter nam Peter nog een espresso. Na het eten besloten we nog even een stukje strip af te wandelen tot aan de Venetian. Toen bedacht ik me ineens dat er een beetje verder een Ben & Jerry’s zat dus wilde ik toch nog even een klein beetje verder wandelen voor een lekker ijsje. Njamie! Ondertussen was het echt wel tijd geworden om terug naar ons hotel te keren. We moesten nog de laatste dingen inpakken en we zouden maar een korte nacht slaap hebben, want om iets voor 4u stond onze wekker alweer.

En ja, dat wekkertje ging vroeg deze nacht. Eigenlijk hadden we niet veel geslapen omdat we serieus veel last gehad hebben van onze Mexicaanse luidruchtige buren die om 1u ’s nachts nog steeds aan het roepen waren en af en toe zwaar met de deur sloegen. Niet leuk als je weet dat je toch al niet veel slaap zal hebben. Het deed pijn om op te staan, maar we maakten ons snel klaar om te vertrekken. Hop naar beneden om uit te checken en dan met ons wagentje naar het car rental center om hem weer in te leveren. We zullen hem missen! Het afgeven ging zoals gewoonlijk weer heel vlot en in een mum van tijd zaten we op de bus die ons naar de juiste terminal bracht. Er stond een zeer lange rij mensen aan te schuiven om in te checken bij Delta, maar gelukkig konden wij ons aan een kiosk inchecken. Bij Peter deed het machien even moeilijk om zijn paspoort uit te lezen, maar gelukkig lukte het bij poging twee wel. Nu nog even verder door de security en dan met het treintje naar de juiste gate. Het boarden begon deze keer wel op tijd en na een dikke 4u vliegen waren we in JFK, New York. Wat een oude luchthaven is dit toch. Geef ons maar Newark, veel aangenamer als je meer dan 4u moet wachten op de volgende vlucht. Zo zitten we nu dus aan onze gate te wachten en typ ik maar even dit verslag af. Nog een uurtje wachten en dan kan het boarden hier ook weer beginnen. En hopelijk kunnen we daarna goed slapen op weg naar huis.
Het boarden zit ons duidelijk niet mee, want ook dit keer weer een overboekte vlieger. Ik snap echt niet hoe ze er altijd in slagen om zoiets te doen. Je weet toch hoeveel plaatsen er zijn, niet? Dit keer zochten ze 1 vrijwilliger die nog een nacht extra in New York wou blijven. Uiteindelijk begon het boarden toch, dus waarschijnlijk hebben ze toch iemand zo ver gekregen om te blijven. In ieder geval zaten we op tijd op het vliegtuig, klaar om te vertrekken. Niet dus! Er was een passagier niet opgedaagd en dus moest zijn bagage opnieuw uit het vliegtuig. Na lang zoeken was de bagage eindelijk gevonden en konden we vertrekken. Al mochten we nu dus wel achteraan gaan aanschuiven in de rij met opstijgende vliegtuigen. Er waren nog 17 wachtenden voor ons. Dat zou dus ook nog meer dan een half uur duren. Uiteindelijk zijn we toch in de lucht geraakt, weliswaar met een hoop vertraging. Nu maar hopen dat ze snel met het eten en tax free shopping komen, zodat we eindelijk kunnen gaan slapen. Maar ook dit was geen waar. In het begin van de vlucht hadden we zoveel turbulentie dat het eten en drinken niet opgediend kon worden. Gelukkig waren er weer goede films te zien en zo keken we beide naar Cars 2. Halverwege de film ontdekten we wel dat we hem eigenlijk al eens gezien hadden, maar het was geen straf om hem nog eens te zien. Na het eten, dat trouwens behoorlijk lekker was, konden we toch nog even de ogen dicht doen voor we weer op Belgische bodem waren.
Jammer genoeg was die Belgische bodem er veel te snel en zat de vakantie er dus op. We werden na de landing al direct met het eerste verschil tussen België en de USA geconfronteerd: de temperatuur in Brussel was 55°F, de helft dus van die warme 110°F van in Las Vegas gisteren. Pfff, geeft mij toch maar de warmte en mooie natuur van het Zuid-westen!