Omdat we onze eigen tent en kampeergerei meenemen, hebben we in totaal drie tassen om in te checken. Sinds een paar jaar, kun je niet meer 2 stuks bagage per persoon inchecken. Daar proberen ze dus aan te verdienen! Gelukkig zijn we er ook tijdig achter gekomen dat je ruim voor je reis een ESTA via internet moet aanvragen.
Goed voorbereid staan we dus op Schiphol. Vlucht van 11.00 uur van Amsterdam naar Las Vegas via Minneapolis.
Om 16.00 uur plaatselijke tijd komen we - na een vlucht met veel turbulentie bij de landing - aan in Las Vegas. We halen de auto op en checken in in ons hotel, The Venetian. Als je er maar 1 nacht verblijft (ruim voldoende voor Vegas), echt een aanrader om een duur hotel te nemen en extra te betalen voor Strip-view. 's Avonds gaan we nar een concert van country-ster Garth Brooks in The Wynn. Onvergetelijk.

We beginnen de dag met een frisse duik in het luxe zwembad, en ontbijten daar ook. Wat een luxe!
Daarna naar Wal-mart voor veel inkopen: kookstel, pannen, stoeltjes, coolbox, kussens en natuurlijk eten voor een paar dagen.
Onderweg zien we veel rode rotsformaties. Erg indrukwekkend.
Tot onze verbazing blijkt de camping in het park al vol te zitten. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Dan maar naar de commerciele campground net buiten het park. Daar is gelukkig nog wel plaats.

Bij de ingang van het park kopen we meteen een golden eagle pass, die nu annual pass heet. Daarmee kun je meteen alle parken in de VS in.
Bij het visitor center kiezen we twee makkelijke wandelingen uit. In de gratis shuttle, die in 2000 is ingesteld omdat er teveel auto's in het park kwamen, hebben we een mooi uitzicht over de rotsen. Heel verschillend, en met verschillende namen. Zion is niet zo druk als en bekend als andere parken, maar wel erg bijzonder om vanuit de canyon naar de rotsen te kijken in plaats van andersom.
Zion blijkt van een hebreeuws woord voor toevluchtsoord te stammen. Bij temple of sinawava op het eindpunt maken we een wandeling langs de rivier. Heel druk en heel makkelijk. Eigenijk is het de bedoeling om aan het eind door het water te waden en nog mooie rotsen te zien, maar dat gaan we onze schoenen niet aandoen. Ik dompel mijn voeten nog even in het ijskoude water en dan keren we weer om.
Bij Zion Lodge doen we een wandeling naar de emerald pools. Erg makkelijk alweer, maar geen uitzicht op smaragden meertjes. Het meertje is nogal vies. Wel zien we onderweg een hert, dat is natuurlijk altijd leuk. Terug bij de lodge nemen we een welverdiend ijsje, en ik een (smerige) ijsthee. Op het groene grasveld eten we het ijsje op terwijl kinderen een wedstrijd rennen houden.

We beginnen aan onze wandeling naar Hidden Canyon, volgens de brochure een behoorlijke klim. Dat blijkt het ook te zijn. Het gaat al snel redelijk steil naar boven. Af en toe stoppen we om even wat te drinken. We zien adelaars vliegen. Op een gegeven moment verandert het pad en is er geen begroeiing meer die ons scheidt van een diepe val en gewisse dood. Gelukkig zijn er op meerdere plaatsen kettingen om je aan vast te houden, maar oppassen blijkt het. Volgens de brochure overlijden er geregeld mensen hier. Dan bereiken we de canyon. Heel apart, zo hoog in de bergen nog een vlakke canyon te vinden. We moeten wel flink klauteren over rotsblokken die in de weg liggen. Dat is nog best link met dat losliggende zand, waardoor je geen grip meer hebt.

Rijdag. We hebben volgens de tomtom een tocht van ruim 8,5 uur naar oostelijk Arizona voor de boeg maar dat blijkt in de praktijk mee te vallen. We kiezen voor een scenic route via de 89A, die ons langs de Vermillion Cliffs voert. Echt schitterend.
Bij Chinle is het even zoeken naar Spider Rock campground, die we hadden gereserveerd omdat we verwachtten veel later dan 18 uur aan te komen. Het is een door Navajo gerunde basic camping zonder douche, alleen met wcs zonder stromend water. Voor en na het wc bezoek moet je met een kan met water naspoelen. Dat is weer eens wat anders. We zoeken een mooie plek in de schaduw uit. Na het opzetten van de tent gaan we terug naar de lege office om ons te registreren via een envelop. Onderweg daar naartoe worden we evenovervallen door een plotselinge zandhoos. Spannend.

We maken er vandaag een amerikaans lui uitstapje van. Geen hikes de canyon in, maar alleen rijden van overlook naar overlook. Elke overlook geeft weer een ander uitzicht. Erg mooi. Alleen van de namen die de uitzichtpunten hebben gekregen begrijpen we niet veel. Spider Rock ziet er niet uit als een spin, Face Rock heeft niets van een gezicht. In de rotswand onder een richel zien we oude verlaten woningen van de anasazi die hier woonden voordat de navajo kwamen. Lijkt wel een beetje op Mesa Verde NM. In de vallei is het tot onze verbazin groen en worden er gewassen verbouwd. Massacre Outlook is een plek waar het minder goed met de navajo is afgelopen. In de spaanse periode hadden 100 navajo zich op een richel verschanst, maar de Spanjaarden konden hen er zo vanaf schieten. Niemand overleefde het. Op de terugweg naar de auto is ons bijna hetzelfde lot beschoren, want voor onze neus kruipt er een slang over het pad!
Bij het visitor center bekijken we een interessante film over de geschiedenis en het heden van de navajo. Ze zijn veel meer gericht op de natuur, weten uit een enkele plant wel 6 kleuren te halen voor het verven van wol. Ze proberen hun eigen levensstijl te bewaren maar dat valt niet mee. De Amerikanisering rukt op. Als laatste een item over de navajo code talkers die tijdens de tweede wereldoorog een grote rol speelden in de pacific. Ik vroeg me altijd af waarom zij in deze witte oorlog meevochten terwijl ze door de Amerikanen niet als volwaardig werden behandeld. De film maakt duidelijk waarom: Amerika is ook hun land dat verdedigd moet worden.

Weer een rijdag voor de boeg richting Santa Fe. Onderweg stoppen we bij Window Rock, een grote rots met een rond gat erin. Daar is ook een herdenkingsplek voor de Navajos die zijn omgekomen in de tweede wereldoorlog.

Eerst een kop koffie in een alternatief ogend cafe en dan naar het Kit Carson huis en museum. Kit Carson was een fur trapper die het ruige westen op zijn duimpje kende. Hij werd beroemd omdat hij door een ontdekkingsreiziger werd gevraagd om hem te begeleiden. Die heeft zijn heldendaden in een boek verwerkt. Eerst krijgen we een film van het History Channel over Kit Carson te zien. Zo te zien een bescheiden en eenvoudige man. Hij is nog met een Indiaanse vrouw getrouwd, nadat hij het nodige aan bruidschat had betaald. In het huis is een reusachtig vel van een beer opgesteld. Verderop zien we een latere periode in zijn leven waarin hij als kolonel in het leger heeft geparticipeerd in de Amerikaanse burgeroorlog. Hij is ook nog lid geweest van de metselarij.
Na het museum lopen we naar Taos Plaza met veel arts and crafts winkeltjes.Taos pueblo is een oud adobe dorp dat nog steeds bewoond wordt. We mogen dus bijna nergens in. Maar het is wel bijzonder om te zien. zeker de kerk.
Terug in Taos zelf rijden we door naar de Hacienda van de familie Martinez, een spaanse hacienda die is gerenoveerd. Aan de hand van een plattegrond en korte beschrijving lopen we door de hacienda die bestaat uit een voorplein en achterplein, waaromheen de kamers gebouwd zijn. Bij een aanval konden de binnenpleinen gebruikt worden om de kostbaarste dieren te laten verblijven. Elk verblijf heeft een aparte functie: keuken, weverij, graanopslag, kapel, zilversmid, personeelsverblijven. Wat opvalt is dat elke ruimte zo koel is, terwijl het buiten rond de dertig graden is.

We rijden naar Albuquerque voor een bezoek aan onder meer het atoombommuseum. Interessant om te lezen dat niet alleen de Duitsers in wo 2 bezig waren met de ontwikkeling van de atoombom, maar ook de Japanners. Zij kwamen niet ver door gebrek aan uranium. De Duitsers konden daar door veroverde gebieden wel over beschikken. Alleen had het project geen prioriteit van Hitler, maakten de ingenieurs fouten en was er onderlinge strijd. De Amerikanen waren ook bezig met een atoombom, en hadden het geluk dat er een schip met uranium uit Belgisch Congo in de haven van New York lag. Het duurde daarna nog ruim twee jaar voordat de Amerikanen hadden ontdekt hoe het opwerken werkte.
Daarna op weg naar Indian pueblo museum, waar we ruim op tijd zijn voor de indianendansen. Voor elke dans wordt uitgelegd waar de dans over gaat: strijd, oogst, de grote mars naar fort sumter, de dankbaarheid voor de terugkeer naar hun gebied, en afsluitend een lastige hoepeldans, die maar door een van de twee dansers goed wordt uitgevoerd. Na afloop mogen we met ze op de foto.
We rijden verder naar old town albuquerque. Eerst naar het rattlesnakemuseum. Heel veel soorten ratelslangen te zien, maar ook schorpioenen en spinnen en vleesetende schildpadden. Niet alle ratelslangen zijn giftig, en ze zullen alleen mensen bijten als ze geen andere optie hebben of zich vergissen.

Het is 1500 uur als we in Alomogordo aankomen, dus nog tijd genoeg om White Sands te bezoeken. Het is er zo heet (40-43 graden) dat we een wandeling niet aandurven. Als ik een heuvel oploop ben ik buiten adem als ik boven ben. We doen wel een boardwalk met uitleg over de diverse planten en dieren. In het begin zijn de duinen nog begroeid door met name yuka's, die diepe wortels hebben. Daarna verdwijnt de begroeiing. Terug in Alamogordo duiken we in het zwembad van het hotel, dat we voor onszelf hebben, behalve de vogels dan die uit het zwembad drinken.

We rijden naar White Sands Missile Base Museum. We mogen de basis alleen lopend op en de range zelf niet fotograferen. Het museum is gratis en erg aardig. Met het podium waar Kennedy heeft gesproken, een zaal over de ontberingen in de tweede wereldoorlog (zien jullie lezers het terugkomende thema van deze reis? ) in Azië en natuurlijk de kern: informatie over raketten. Vooral veel over de V2 die door de amerikanen is gebruikt als opstap voor het ruimteprogramma. Duitse wetenschappers zijn na de tweede wereldoorlog met open armen ontvangen door de VS.
in Alamogordo tanken we, lunchen in de auto en rijden richting Carlsbad.
Een afwisselende route door woestijn en bos. We stoppen bij een houten railroad waarmee boomstammen werden afgevoerd. Als je te langzaam reed vielen de boomstammen eraf, te hard en de trein kon ontsporen...
Bij Carlsbad blijkt het zo heet, bijna veertig graden, dat een camping niet te doen is. We denken weer bij Best Western terecht te kunnen, maar die is vol! In juni! En volgende hotels blijken ook geen plek te hebben! Dat heb ik zelden meegemaakt. Gelukkig blijkt de Motel 6 wel ruimte te hebben.

Het is te heet (35 graden) om de gaan wandelen in Guadeloupe Mountins, zoals we van plan waren.
Dan naar Living Desert Museum and Zoo in Carlsbad, waar we kennismaken met het leven in de woestijn. Veel bijzondere planten ... en dieren, als de roadrunner, adelaars en andere roofvogels, zwijntjes, wolven, prairiedogs (hele leuke actieve kliene wezentjes), bizons, herten, bobcats, en natuurlijk mijn favoriet: de turkey vulture. Die zien we zelfs in het wild overvliegen. Lastig om te filmen of fotograferen, omdat scherpstellen op een blauwe lucht lastig is. We zijn blij dat de vrouw bij de kassa ons aangeraden heeft om flesjes water mee te nemen, want het is erg warm en de flesjes zijn zo op.

Het is al 1400 uur als we Fort Davis Historic Site bereiken. Geen muren om het fort. Hebben er volgens de ranger ook nooit gestaan, omdat het wel meeviel met het aantal aanvallen van Indianen op het fort. Er zaten daar ook minstens honderden soldaten gelegerd, dus de Indianen zouden wel gek zijn...
We lopen eerst door de soldatenbarakken, waar wel 24 tot 36 man op een zaal sliepen. Verder is er ook nog een Commissary, waar de soldaten hun rantsoen konden halen. Thee en koffie was er het duurst. We lopen verder naar een keuken die los staat van een officiershuis en zien ook het huis van de commandant. Dat is erg luxe ingericht met veel meubels, tot een piano aan toe. Dat zal het nodige mankracht gekost hebben om dat hier te krijgen. Achterin het fort is een ziekenhuis herbouwd. Daar werkten op zichzelf de beste dokters, alleen ze wisten maar weinig van kwalen en doeltreffende behandelingen. Bij reuma werd nogal eens gedacht aan amputatie als oplossing. We mogen zelf raden welke instrumenten voor welke ziektes gebruikt werden. Leuk!
Terug bij de officiershuizen lijkt het net of er een wisseling van de wacht plaatsvindt. Het is echter maar een bandje, acteurs/vrijwilligers die die tijd naspelen kunnen ze zich hier kennelijk niet veroorloven...
Dan rijden we door naar het Limpia Hotel in Fort Davis, een historisch hotel dat ik via internet vastgelegd heb. Het is een schitterend hotel en een schitterende kamer. Helemaal in de periode van de negentiende eeuw ingericht. We hebben de mooiste kamer met uitzicht op main street met zijn shops, alsmede een mooi groot terras, een luxe badkamer en twee grote bedden.

Rijdag. Texas blijkt minder kale woestijn te zijn dan gedacht. Het is zelfs groen te noemen. En de Texanen blijken ook vriendelijk; geen rouwdouwers zoals president Bush.
Rond 1700 uur zijn we bij de KOA (Kampgrounds of America) in San Antonio. Het is er erg broeierig. De camping is goed uitgerust, en we krijgen een tentplek bij de rivier in de buurt.

We doen even wat boodschappen bij de Target en gaan terug naar de camping.
Het lukt me om de tentplaats om te ruilen voor een kabin met airco. Dan kunnen we tenminste goed slapen vannacht. Ik gooi een was in de wasmachine en breek de tent af. We verhuizen meteen naar ons nieuwe onderkomen. Ik keer terug naar de laundry room om de was in de droger te doen en maak meteen een duik in het zwembad. Ook hier is het water lauwwarm dus afkoelen doe je er niet van.

We rijden San Antonio in, naar de plaats waar gevochten is voor de onafhankelijkheid van Texas, de Alomo, een fort midden in het centrum. Ik dacht altijd dat de Texanen daar de Mexicanen hebben verslagen, maar dat blijkt niet het geval. In 1836 Hadden de Texanen het fort in hun bezit en moesten het met 200 man verdedigen tegen 2500 mexicanen. Dat kon natuurlijk niet goed gaan, en alle mannen in het fort, waaronder James Bowie en Davy Crockett, gingen ten onder. President Santa Ana liet wel vrouwen en kinderen gaan om ze met een gruwelijke boodschap naar de Texaaanse leiders te laten gaan. Santa Ana ging vervolgens naar Goliad, even verderop, en versloeg daar de Texanen opnieuw. Maar liet nu alle overlevenden executeren. Hij ging achter het resterende leger van Sam Houston aan, maar werd 's nachts bij de San Jacintorivier (onder de kreet Remember the Alamo and Goliad) overvallen, en gedwongen zich over te geven. Daarmee was de onafhankelijkheid van Texas een feit.
We pikken daarna een dubbeldekker hop on hop off bus op. we gaan boven zitten. Dat is wel warm maar we kunnen gratis gekoeld water pakken. De bus neemt ons mee langs allerleid bezienwaardigheden en oudere wijken van San Antonio. We stappen uit bij een park waar we de Tower of the Americas op kunnen voor een mooi uitzicht. We pikken de bus weer op en stappen uit bij Farmers Market, een overdekt en airconditioned souvenirsmarkt.We lopen naar een ander bijzonderheid van San Antonio, de Riverwalk. Een wandelpad onder staatnivo, langs de rivier, met voornamelijk eettentjes en hotels. Boten varen heen en weer met toeristen.
We hebben trek en zoeken een Mexicaanse bistro langs de rivier uit. Heerlijk mensen kijken onder het genot van heerlijke Mexicaanse burrito.

We gaan eerst naar het State Capitol. In de vloer van de rotunda, de hal onder de ronde koepel, zijn de zes heersers van Texas weergegeven: Spanje, Frankrijk, Mexico, Onafhankelijke staat, deel van de Geconfedereerden, deel van de VS. Op de muren hangen de portretten van alle gouverneurs, waaronder George W Bush. Op de eerste verdieping komen we de gids tegen die bezig is met een praatje in de Senaatszaal. Iedere senator heeft een eigen burootje. Op de muren hangen schilderijen van het beleg van de Alamo en de slag bij San Jacinto. Tegenover de Senaatszaal ligt het Huis van Afgevaardigden. Daar moeten meerdere afgevaardigden het met een bank en tafel doen. Op elke tafel zijn ouderwets aandoende knopjes aangebracht waarmee gestemd kan worden.
Daarna willen we een duck tour (met amfibievoertuig) door Austin doen, maar blijken op de standbylist te komen, omdat we niet gereserveerd hebben. Dat internet is soms knap irritant. Gelukkig kunnen we toch mee. De gids, Victor, heeft veel humor en is duidelijk trots op zijn staat. Hij vertelt meermaals dat ze de vlag van Texas even hoog hangen als de Amerikaanse vlag 'because we can'. Er zal vast wel een Federale wet zijn die verbiedt om het hoger te hangen, anders zouden de Texanen dat wel gedaan hebben. Victor laat ons veel oude gebouwen zien, hoewel ze allemaal dateren uit de 19e eeuw en dus in onze ogen niet zo oud. Af en toe laat hij ons wuiven en op een fluitje blazen als we voetgangers zien. Op een gegeven moment duiken we Austin Lake in, en worden we een boot. Veel hilariteit alom. We zijn niet de enige boot, het is duidelijk het recreatiegebied van Austin.
We stappen weer in de auto om naar het Museum over president Johnson te gaan. Helaas is dat maar gedeeltelijk open, alleen een replica van het Oval Office en een expositie over Lady Bird is te zien. Maar het is gratis, en dus...

Bij Corpus Christi doemen wolkenkrabbers op, maar die blijken een olieraffinaderij te zijn. Plotseling rijden we op een weg die tussen het water door gaat. We naderen duidelijk de kust. we kunnen linksaf naar het onrustige en schreeuwerige Mustang Island of rechtsaf naar Padre Island National Seashore. We kiezen natuurlijk voor het laatste. We zien de duinen liggen, maar nog geen zee. We hoeven geen entree te betalen, omdat we een annual pass hebben.
Bij Malaquite Beach aangekomen blijkt het alles te zijn en meer. Een mooie camping in de duinen met uitzicht op de Golf van Mexico. Maar er blijken ook toiletten en douches te zijn. Het wordt dus minder Spartaans dan gedacht.
Na het vullen van de envelop met geld, 8 dollar per nacht!, en het opzetten van de tent, nemen we een duik in de zee. Die blijkt warmer dan gedacht, maar nog altijd verfrissender dan het gemiddelde zwembad dat we tot nu toe tegenkwamen. Er zijn verschillende brandingen en vooral de vierde is erg sterk.

Bij de entrance station halen we een permit om te gaan naar een kajakverhuurbedrijf in het park. Met de tweepersoonskajak paddelen we in de wateren achter het eiland. We leggen aan bij een paar eilanden. We zien een roze pelikaan en een witte reiger. Tegen het einde komen we langs een boom waar veel roofvogels zitten waaronder een roofvogel met een aparte bek die alleen in Mexico voorkomt. We brengen na drie uur roeien de kajak terug.
We rijden langs het visitor center naar het strand, waar je gewoon overheen mag rijden! Je merkt duidelijk dat de huurauto een all wheel drive is want de duinen zijn geen probleem voor hem. Op de terugweg rijden we langs de branding. Ook dat mag hier. Wel langzaam rijden, want er zijn veel dagjesmensen aan het baden en vissen. Terug op de camping duiken we weer de zee in.

Een rijdag vandaag. De grootste afstand tot nu toe 650 km. We vertrekken op tijd. We komen langs drie steden, Corpus Christi, San Antonio en Austin. Dat is erg vermoeiend, want Amerikanen halen graag rechts in en wisselen veel van rijstrook. Ook lastig is het voorrang geven aan invoegers die maar een erg kort invoegstrook hebben. Ook de vrachtwagens rijden hard. We zijn behoorlijk moe als we in Fort Worth aankomen. Dat is nog eens wat anders dan rijden door de woestijn met maar een enkele tegenligger .... Wel weer een hotel, want het blijft ook hier 's nachts veel te warm voor tent.

We rijden naar Dallas, dat nog wel dertig minuten rijden blijkt te liggen. We parkeren bij het Book Depositary in de buurt waar Kennedy is vermoord en lopen naar het museum, dat op de zesde verdieping is gelegen, waar vandaan de dodelijke schoten zijn gelost. Helaas mag je niet fotograferen of filmen. Zogenaamd zodat iedereen van het museum kan genieten, maar ik denk dat fotograferen op deze plek voor de amerikanen toch neerkomt op heiligschennis. Erg interessant museum, dat eerst Kennedy's presidentschap behandelt. Er waren al wat aarzelingen van kennedy's staf bij het naar Dallas komen, omdat er akelige pamfletten waren verspreid en er groepen waren die tegen hem waren, maar Kennedy had Texas nodig om zijn herverkiezing veilig te stellen. In die tijd controleerde de Secret Service nog niet de bovenverdiepingen langs de route, tenzij er specifieke bedreigingen waren. Toen de karavaan van Houston Elm street in reed moest het afremmen en had de schutter veel tijd om drie keer aan te leggen. Toch had de schutter wel erg veel geluk, want op een rijdend doelwit schieten lijkt me niet makkelijk. Met een film wordt stilgestaan bij wat de dood van Kennedy heeft teweeggebracht n de rest van de wereld. Politiek heeft Kennedy niet veel bereikt, veel werd tegengehouden door het Republikeinse congres, maar voor de Amerikaanse ziel wel. Hij gaf Amerika zelfvertrouwen. Natuurlijk wordt er aandacht besteed aan de beweerdelijke dader, Lee Harvey Oswald, en het gevonden bewijs.
We lopen naar Reunion Tower voor een mooi uitzicht over de stad, maar die blijkt voor onderhoud gesloten te zijn.
Dan besluiten we om naar de South Fork Ranch te gaan, in een buitenwijk van Dallas, waar de tvserie is opgenomen, en ook de huidige nieuwe serie wordt opgenomen. Het is wel een halfuurtje rijden. De oprijlaan is kleiner dan gedacht. Voor de tvserie lieten ze de acteurs meermaals over de oprijlaan rijden om een illusie van een lange oprijlaan te creeren. Wat word je toch als tv kijker voor de gek gehouden. In de Mansion worden we begroet door Jim, een wat oudere man die ons uitlegt hoe het hier aan toe ging. De buitenopnames van Dallas zijn allemaal hier gemaakt, de binnenopnames in de studio in Californie. Ook de nieuwe serie wordt hier opgenomen. Dat moest allemaal in de zomermaanden gebeuren, ook de winteropnames, omdat dan de eigenars van de mansion op vakantie waren. Zij verhuurden de mansion alleen, de rest van het jaar woonden ze er zelf in! Hij vertelt over alle personages en wat ze waar beleefd hebben, maar het zegt ons niets, omdat we nooit een aflevering gezien hebben. We hopen maar dat hij ons niets vraagt...

Een lekker rustdagje. Voor het ontbijt stoppen we de was in de wasmachine, voor de laatste keer. We hangen een do not disturb sign op, zodat we lekker de hele dag van de kamer gebruik kunnen maken.
Eind van de middag naar de Fort Worth Stockyards om de rodeo te zien die we vanuit Nederland geserveerd hebben. We arriveren ruim op tijd Odat we na het ophalen van de kaartjes voldoende tijd hebben om te dineren. Bij het dischtsbijzijnde steakhouse Riscky's stappen we naar binnen en dat blijkt een goede keus. Leuke saloonachtig inrichting en een steak zo lekker en sappig heb ik nooit eerder gehad. Om half acht, een half uur voor het begin zijn we in het rodeo stadion. Een oud gebouw dat al jaren dienstdoet als rodeogebouw. Hier worden serieuze wedstrijden gehouden elke vrijdag en zaterdag. We zitten op prachtige plaatsen, vooraan in een box in het centrum van de arena. Het begint met een zangeres die wat liedjes zingt, daarna een vrouw op paard die op nationalistische muziek steeds harder met haar paard door de rodeo galoppert, met de amerikaanse vlag im haar hand. Indrukwekkend. Daarna het Amerikaanse volkslied. En dan kan het beginnen. Eerst moeten de cowboys op wilde stieren proberen acht seconden te blijven zitten. Dat lukt er maar een enkele. En het is ook nog best lastig om de stier terug in het hok te geleiden. De stieren willen ook nog wel eens hun woede koelen op een neppop. Er is een cowboy op paard en een aantal clowns om de stier na de rit af te leiden en terug naar de stallen te brengen. Daarna moet een cowboy proberen een kalf te vangen met zijn lasso en zo snel mogelijk aan drie poten vast te binden. Ook dat blijkt niet mee te vallen.

Op naar het Civil War Museum. We kunnen meteen de video kijken over de Texaanse betrokkenheid bij de civil war. De toenmalige gouverneur Sam Houston, die de Texaanse onafhankelijkheid had bewerkstelligd als generaal wilde Zich aansluiten bij de Union, maar het volk koos anders. Waarschijnlijk omdat de confederatie een lossere vorm van federatie was met meer rechten voor de staten. De Unie heeft Texas wel op een paar plaatsen aangevallen, maar echt bezet heeft het het niet, evenals Florida. Daar zijn de texanen erg trots op. De Texanen hebben zelfs overwinningen behaald op de Unie, bv bij Galveston. Daar hebben Texaanse schepen beladen met hooibalen een aantal gevechtsschepen van de Unie uitgeschakeld, waardoor de Texanen tijdelijk geen last hadden van de blokkade. De tactieken en vechtwijzen van Noord en Zuid waren merendeels hetzelfde, omdat de officieren van beide zijden in West Point waren opgeleid. De soldaten konden op een dag grote afstanden te voet afleggen. Soms wel 20 mijl. En dat met bepakking! Interessante instructie over het laden van een kanon. De kanonniers moesten tijdens een battle goed beschermd worden door andere soldaten, want ze waren vaak een doelwit voor scherpschutters. Ook aan de slag op het water wordt aandacht besteed.
We rijden door naar de Stockyards, waar we gisteren zijn geweest voor de rodeo. We nemen een kijkje in de stallen. Dat wordt meteen bestraft door een paard dat in mijn rugzak bijt. Waarschijnlijk omdat er een appel in zit. We laten allebei een foto maken op een op longhorn stier. Wel een beetje spannend. Daarna gaan we de giftshops langs. Een countryband zingt live in de overdekte hal. Daarna naar het Cowbboy hall of fame, met attributen en video's van succesvolle cowboys uit het verleden. Veel rijtuigen met diverse taken, zoals melk, bloemen, begrafenis, benzine, blussen etc. Om vier uur staan we op de rand van het trottoir klaar voor de cattledrive, waarbij cowboys een kudde longhorns door de straten begeleidt.

Daarna naar Arlington voor en honkbalwedstrijd tussen de Texas Rangers en de Oakland A's. Het begint met een jongen die de eerste bal op de heuvel mag leggen omdat het 40 jaar geleden is dat de Rangers zijn opgericht. Daarna een tribute aan de militairen, en majorettes die langs de rand van het stadion lopen. En het volkslied natuurlijk. In de tweede en vijfde inning is het raak voor se Rangers. Twee homeruns. De Rangers zijn duidelijk te sterk. Maar die Zijn dan ook in 2010 en 2011 kampioen van de westelijke divisie geweest. Tussen de innings door zijn er wat reclamepauzes, waarin god bless america (voor alle Amerikaanse soldaten overzee) wordt gezongen, en een jongen het derde honk mag stelen, en een vrouw op een knop mag drukken voor een prijs. Je zou je toch maar een moment vervelen, toch? Dat mag niet gebeuren.
Als het 7-2 staat in de achtste inning houden we het voor gezien. Later blijkt dat ook de eindstand te zijn.

Weer een reisdag voor de boeg naar Houston. Zo'n 5,5 uur. Omdat we ook nog het Houston Space Center willen bezoeken bestaat de lunch uit een snelle boterham in de auto. Het is nog best druk en dus opletten geblazen.
Het museum van NASA blijkt tot 1900 uur open te zijn, en we hebben alle tijd nodig. We nemen eerst een tram die ons naar Mission Control brengt. Op deze zondag is er in de controleruimte die we mogen zien niemand aanwezig, omdat de astronauten ook vrij zijn in net weekend. Vanaf hier werden alle space shuttlevluchten begeleid. Ieder had een separate taak. De reserve astronaut was ook altijd in Mission Control aanwezig, omdat hij door zijn kennis van de vlucht goed in staat was te communiceren met de astronauten in de shuttle. De gids vertelt dat de shuttle weggedaan wordt, omdat de nadruk nu komt de liggen op sterren die ver weg gelegen zijn. Op een monitor zien we bedrijvigheid bij de controlroom ernaast, die gaat over het space station. Mogelijk heeft dat de maken met de terugkeer van de Nederlander Andre Kuipers uit het space station.
Omdat het museum erg op kinderen gericht is, zijn er veel attracties en is het moeilijk om de expositie te vinden over de ruimtevaart. We zien het eerste ruimtelaboratorium en horen de astronauten over hun ervaringen vertellen. Ook de capsule van een Apollomissie is te zien. Krap hoor!

We hebben twee nachten in het Hilton in Lafayette geboekt, want dat bleek nauwelijks duurder dan een Best Western. We hebben een ruime kamer met twee bedden op de elfde verdieping, en, zoals ik bij de reservering vermeld had, met uitzicht op de rivier. Kijk, dat is nu het verschil me goedkope hotels. Daar kijken ze niet eens naar je voorkeuren die je hebt opgegeven...
We relaxen op de kamer.

We hoeven pas bij terugkomst te betalen voor de Cajun Swamp Tour. Dat garandeert dat de gids ons ook levend terug brengt... Hij leidt ons langs de randen van Lake Martin, waar veel bomen in het water staan, met spaanse mos erop, en grote lelies. Het lijkt al een echt moeras. We hadden ons de moeite van het insmeren met antimug kunnen besparen, omdat er zoveel libelles zijn dat die alle muggen wegvangen. Onderweg vertelt hij veel over de omgeving, waar hij al sinds zijn tiende in zijn eentje rondvaart. We zien veel vogels, waaronder roze vogels met lange nekken, die geen flamingos zijn. En natuurlijk alligators...
We rijden verder naar New Iberia, waar vroeger veel spanjarden woonden, voor een bezoek aan de plantagewoning Shadows on the Teche. Bijzonder is dat 85% van de meubels ook echt bij het huis zelf hoort. Meestal is het alleen uit de betreffende periode. Beneden is een aantal slaapkamers voor vreemden, er waren geen hotels in die tijd, en een luxe eetkamer. Boven zijn er een aantal slaapkamers. De hemelbedden zijn uitgerust met muggennetten, maar die zijn zo fijnmazig, dat het ook een koel briesje buiten houdt. Het zel erg warm zijn geweest. De gids wijst ook nog op een wastobbe. Vanwege het beperkte water en de moraal van die tijd schat ze dat er maar een enkele keer per jaar gebruik van werd gemaakt, naast de lampetkan.

In de buurt van New Orleans nemen we de weg die langs de Mississippi loopt en stoppen bij de San Franciscoplantage. Ondanks dat het Independence day is, is het gewoon open en zijn er tours door het huis. We krijgen een tour van een oudere dame, samen met een ander stel, dat in de buurt woont. Helaas mogen er hier ook weer geen foto's gemaakt worden. Het is mooi gemeubileerd, maar niet met het originele meubilair. Dat is meegenomen naar een ander huis dat is afgebrand. De muurschilderingen zijn prachtig. Er is mooi gerenoveerd. De bouwer, die getrouwd was met een Beierse, heeft met eigen geld uit erfenissen het perceel kunnen kopen en er een huis op kunnen zetten. Hij heeft er alleen niet van kunnen genieten want hij overleed aan een ziekte. Er zijn veel bijzondere state of art dingen, zoals rolgordijnen, een projector van foto's en een douche. Het huis kon over stromend water beschikken doordat het regenwater werd opgevangen in grote tonnen naast het huis. Een van de nazaten heeft als ranger (infanterie) in de civil war gevochten in tientallen veldslagen, waaronder Gettysburg en Manassas, en het overleefd. Een aantal jaren na de oorlog overleed hij alsnog aan een ziekte...
Eind van de middag komen we in New Orleans aan. Bij Jackson square is een podium opgericht waar zangers optreden. We maken het staartje ervan mee. Bij de french market zien we een cafe waar een jazzband speelt, en daar strijken we neer voor een kleine avondmaaltijd. De band speelt bekende nummers, zoals what a wonderful world, en zorgt voor een mooie sfeer.
Ruim een uur voordat het vuurwerk begint, zitten we langs de Mississippi. We zijn niet de enigen, er is nog maar een enkel plekje op het gras, anders moet je op de rotsen zitten. Om negen uur trekt een sleepboot een barge naar het midden van de rivier en even later begint het spectakel.

We varen met de stoomboot Natchez over de Mississippi. Er is een jazzbandje aan boord dat we via de speakers kunnen horen. Zo komen we echt in de stemming.
Voor de Segway Tour van 16.00 uur blijken we de enigen te zijn en krijgen dus een privetour. De gids legt eerst de werking van de Segway uit en begeleidt ons bij onze eerste stapjes. We mogen vooral niet zelf afstappen en moeten voorzichtig de stang bewegen, anders draai je te snel. Hoewel het even wennen is om op zo'n platform boven de grond te staan, krijgen we het al snel door en kunnen we op weg. Vooral de vele hobbelsen putdeksels in de weg is even opletten, maar de Segway gaat daar soepel overheen. Op mijn verzoek gaan we eerst langs bij het oudste begraafplaats van New Orleans, de St Louis cemetery. Het is wel net gesloten, maar door het hek kunnen we wel wat zien. De gids legt uit hoe het begraven in zijn werk ging. De dode wordt na de begrafenis in een la van de graftombe geplaatst en dichtgemetseld. Na een jaar is het lichaam door de hoge temperatuur van 400 graden fahrenheit vergaan en wordt het naar achteren in de tombe geschoven waar het in een knekelvak terecht komt. Hij vertelt dat er ook nog jazzfunerals zijn, begeleid door een band. Voor de begrafenis wordt treurige muziek gespeeld, daarna opgewekte, want de dode is op weg naar de hemel. Aan de kruizen op de bovengrondse tombes is duidelijk te zien dat het een katholieke begraafplaats is.
De gids neemt ons ook mee buiten het Franch Quarter, en dat is wel zo leuk. Naar de wijk Treme, waar de beste jazzclubs zijn en door mooi aangelegde parken. Hij laat ons ook een huizenrij zien, dichtbij het french quarter, waar een halve meter water heeft gestaan na de orkaan Katrina. Het french quarter heeft nooit water gezien, omdat het toevallig wat hoger lag dan de rest van de stad, net boven zeespiegel. De politie heeft op de huizen met een kruis aangegeven dat ze na een doorzoeking niemand hebben aangetroffen. De meeste bewoners hebben de kruizen overgeschilderd, maar enkelen niet. De gids leidt ons door verschillende wijken waar we anders niet zouden komen, en nog zo gerieflijk ook. Je hoeft alleen maar te blijven staan!

Laatste dag in de VS. We lopen nog even over St Louis Cemetery, dat nu open is, en stappen het Welcome Center in, waar het lekker koel is. Er is een moeie maquette van New Orleans. We kijken een intrroductiefilm over New Orleans. Beetje laat, maar wel leuk. En, zoals gezegd, het is er lekker koel.
Buiten gooien we de laatste spullen in een afvalbak en koersen naar de luchthaven. Ruim op tijd voor onze vlucht naar Amsterdam (via Atlanta). Het einde van een geweldige vakantie.