Om 15.00 uur komen we aan op Chicago O'Hare Airport. We halen de huurauto op en rijden naar het hotel: Travelodge Downtown. De hotelkamer valt wat tegen: er zit een barst in de ruit en voor de rest is het verouderd maar bruikbaar. We hebben uitzicht op de L (elevated) train en de Sears Tower, het op twee na hoogste gebouw ter wereld. We relaxen even op de kamer.
Bij de concierge vragen we naar een goed restaurant en krijgen een coupon mee. Het blijkt een leuk restaurant annex pub te zijn. Ik wil een salade en medium pizza bestellen, maar dat ontraadt de serveerster mij. “Dat krijg je nooit in je eentje op, een andere tafel heeft het met zijn drieën niet op gekregen.” En ze heeft gelijk: ik krijg zelfs de small niet op. Natuurlijk geven we haar een fooi.

We nemen een tour door Chicago met een dubbeldekkerbus (hop on hop off). We rijden langs het Hiltonhotel, waar tegenwoordig de president gebruik van gemaakt als hij in Chicago is. En Soldiers Field waar we vanavond een football wedstrijd zullen bekijken. De gids voorspelt dat de Buffalo Bills ingemaakt gaan worden.
Vervolgens naar de Navy Pier dat in de Tweede Wereldoorlog een basis was voor een vliegdekschip en waar rekruten werden opgeleid. Nu is er entertainment met live muziek, een soort kermis, en kun je boottochten ondernemen. Er staat ook het bankje waar Tom Hanks op gezeten heeft als Forrest Gump (“Live is like a chocolate. You never know what you gonna get”). Ook het vliegveld is hier in de buurt. Burgemeester Daley wilde het vliegveld sluiten in verband met 11 september, maar het mocht niet van de federale autoriteiten. Toen heeft de burgemeester de landingsbaan laten vernietigen.
Tegenover de pier is een flatgebouw waar Oprah Winfrey twee verdiepingen wilde kopen, maar dat ging niet door.
We gaan door naar de Magnificent Mile, een boulevard met dure winkels. We stappen uit bij de John Hancock Tower en gaan naar de 96e verdieping. Het uitzicht is wat minder in verband met hoge bewolking.
Vervolgens maken we de Tour met de bus af. We rijden langs veel gebouwen in verschillende stijlen, onder andere van architect Mies van der Rohe. Die zijn allemaal in de plaats gekomen van een wijk met houten huizen die bij een brand geheel is verwoest.
We lopen door een park naar Buckingham Fountain, bekend van de tv-serie Married with Children. Bij het American Footballstadion aangekomen blijken de tickets aan anderen zijde opgehaald te moeten worden. We mogen echter met rugzakken het stadion niet in en er zijn ook geen kluisjes. We houden een taxi aan die ons naar het hotel brengt om de tassen af te geven. Wat een gedoe. De Chicago Bears beginnen slecht. De Buffalo Bills scoren een touchdown (6 punten) en een field goal (3 punten). De Bears scoren ook een field goal, maar staan even later toch met 12 tegen 3 achter. Na de rust (na 2 uur spelen) worden de Bears beter en scoren in de laatste minuten nog een touchdown. De wedstrijd eindigt in 16-12 voor de Bears.

We rijden naar Detroit. Onderweg doen we inkopen bij een Walmart. We kopen een koelbox, stoelen, een kaars, zonnebril, voetbal, een beker en eten voor ontbijt en lunch. Wat een keuze! We zijn 2 uren bezig om $ 180 uit te geven. En helaas geen tijd voor een bezoek aan het plaatsje Holland.
We overnachten op de KOA-camping bij Detroit.

We gaan naar het Ford Museum. Volgens de Lonely PLanet gaat ie pas om 12:00 uur open, maar dat blijkt een fout te zijn: hij is al vanaf ’s ochtends open. We kopen kaartjes voor het museum en een toer door de fabriek. We moeten stipt om 2:30 de laatste bus nemen naar de fabriek. Eerst lopen we door het museum. Daar staan de auto’s van de presidenten Reagan (die beslagen ruiten heeft door het vocht dat tussen de zeven lagen ruiten is gekomen), Kennedy (waarin hij vermoord is), Eisenhower en Lincoln. Er is ook een model van een auto met een jetmotor. In 1964 is er als test twee jaar mee op de weg gereden. De showauto is in futuristische vorm weergegeven om de Fordeigenaar een goed gevoel te geven, maar is niet in productie genomen. Ook blijkt er een Nederlandse ontwerper te zijn die een van de modellen van Ford heeft ontworpen. En we zien de T-Ford natuurlijk. In een patentgeschil met een concurrent heeft Ford gelogen over de datum waarop hij zijn auto heeft gemaakt, zodat hij de bekende T-ford in productie kon nemen.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft Ford de productie van auto’s gestopt en heeft de auto plaatsgemaakt voor de productie van vliegtuigen. Één per uur rolde er van de band!
Bij de bushalte staan we stipt om 2:30, maar geen bus. We komen erachter dat we vergeten zijn om met het verschil in tijdzone tussen Chicago en Detroit rekening te houden. We zijn dus een uur te laat. Maar er komt nog een bus langs en hij wil ons wel meenemen. “What’s the worst that could happen? Fire me? I work part time. Then I’ll have more days off.”

Bij het Tour center loopt hij met ons mee om uitleg te geven aan de mensen daar. Daar overlegt hij met drie mensen, twee gidsen en iemand van de beveiliging, en het kan! We krijgen een privé rondleiding door de fabriek. We mogen alleen foto’s maken van het opslagterrein, niet van de binnenkant van de fabriek. Op de fabriek hebben ze een groen tapijt neergelegd voor het vasthouden van water en ter bescherming van het dak. Er is veel aanplant om wat terug te doen voor de natuur. Dat is natuurlijk wel een druppel op de gloeiende plaat. In de verte kunnen we Detroit zien liggen. We gaan de fabriek binnen. Eerst wordt de truck die ze hier maken (T-51), gespoten, daarna uit elkaar gehaald, deuren chassis, cabine en bak, en over drie productielijnen verdeeld. Elk onderdeel van de lijn heeft 1 minuut om zijn taak uit te voeren, maar kan de band wel stoppen. De ramen worden door robots bevestigd, de rest gaat met de hand. Het stuur wordt als laatste bevestigd, anders kun je er niet meer bij. Ze kunnen hier drie modellen tegelijkertijd produceren. De computer zorgt ervoor dat alle gesplitste delen van de auto weer bij elkaar komen. De Tour verloopt in snel tempo om ons nog voor vijven bij de laatste bus terug naar het museum te krijgen.

Bij de grens met Canada stelt de immigration officer ons diverse vragen: of we alcohol aan boord hebben, en wat nog meer, waar we naartoe gaan en wat onze beroepen zijn. Als ik zeg dat ik lawyer ben, mogen we meteen doorrijden. Wonderlijk genoeg krijgen we geen stempel in ons paspoort.
Over een saaie rechte weg rijden we binnen vijf uren naar Niagara. Na het opzetten van een tent in de lokale KOA doen we de was en ondertussen spelen we basketbal, voetbal, luchthockey en games onder begeleiding van de jukebox.
Met de auto rijden we naar de Skylon Tower, een uitzichttoren. We willen geen vijf dollar betalen voor een all day parking, omdat we er maar kort zullen zijn, maar ontkomen er toch niet aan. We zien onze auto al weggesleept worden als we het ergens anders illegaal neerzetten. Het uitzicht vanuit de toren is mooi. De watervallen worden 's avonds verlicht in verschillende kleuren.

De Niagara watervallen zijn echt spectaculair, hoewel het enigszins bewolkt is. De aan de Amerikaanse kant gelegen watervallen zijn even mooi als die aan de Canadese kant. De attracties zijn wel alleen maar aan de Canadese kant gelegen.
We nemen een boottocht naar de watervallen met de Maid of the Mist. Leuke ervaring om door de mist naar Horseshoe Falls te varen. Er staat een sterke stroming. Moeten allemaal de uitgereikte poncho’s aan. Dat is wel nodig.

Vervolgens doen we een journey behind the falls. Daarbij maak je een grottentocht, achter de waterval langs. Iedereen laat geduldig een foto maken met op de achtergrond de stromende waterval. De tocht valt enigszins tegen. Ik verwacht een wandeling echt achter de watervallen langs, maar het is merendeel een wandeling door tunnels. De gids vertelt ons dat in de waterval 154.000.000 liter per minuut stroomt. In de winter vallen vaak brokken ijs vanuit de waterval naar beneden en dat heeft één keer de voetgangersbrug vernield. Nu wordt het ijs weggehouden door een dam verder op de rivier. Er vindt ook energiewinning via een dam plaats. De Niagara rivier stroomt van Lake Erie naar Lake Ontario en van het hoogteverschil maakt men gebruik om energie te winnen.

We rijden door richting Toronto. We vinden een State Campground in Darlington Provincial Park. Moeten toch nog $ 25 betalen, best duur voor een state campground.De site heeft wel uitzicht op Lake Ontario, dus dat maakt de prijs goed

We gaan op weg naar Montreal. De GPS wil ons via de Verenigde Staten sturen. Dat is weliswaar het snelste maar niet de handigste route, want dan moet je weer door de immigratie. Gelukkig zien we het op tijd en corrigeren de route aan de hand van de kaart.

We stoppen bij Fort Henry, een fort uit 1832. Het is nooit onder vuur genomen in de onafhankelijkheidsoorlog. Op het plein zien we mensen in soldatenkleding uit die tijd. En er is ook een muziekkorps. De officiersverblijven zien er goed uit. Ieder heeft zijn eigen open haard. De soldatenverblijven zijn veel minder: het is er tochtig en koud. We lopen door een expositie met vuurwapens uit die tijd.
Op het plein vindt een inspectie van de ‘troepen’ plaats door de ‘commandant’ van het fort. Daarna klinkt een kanonschot.

Ongemerkt rijden we de staat Quebec binnen. Hier in Canada hebben ze anders dan de in de Verenigde Staten geen borden staan bij het begin van een andere provincie.
Om 7:30 arriveren op de camping KOA South bij Montreal.

Vanuit Parc Mont Royal hebben we een mooi uitzicht over Montreal (dat ook is afgeleid van het woord Mont Royal).
We rijden naar Museum Stewart op Ile St Heline, dat onderdeel uitmaakt van een oud fort. Het is een interessant museum. In de zaal op de eerste verdieping is de verzameling van de oprichter van het museum, Stewart, gelegen. Daar staan veel wereldbollen, waaronder een van Nederlandse makelij. Ook staat er een model van een groot houten schip. En allerlei attributen om de natuurkundige werking van dingen te laten zien, waaronder de centrifugale kracht op water en een cilindrische kegel die op een heuvel juist naar boven loopt.
Buiten op het plein kunnen we ovengemaakt brood proeven met maple syrup. Heerlijk. Daarna worden we ingedeeld bij de Scottish (ik) of French ( Valentijn) en worden er gedrillt in het oorlogvoeren: marcheren, geladen, schieten en dood neervallen. Het eindigt met een gevecht van de Schotten tegen de Fransen. Onze strategie is om te duiken als de Fransen schieten. En dan bestormen we hun posities met een musket naar voren. De Fransen geeft zich al snel over en leveren hun sabels in. Net echt!
Na het museum gaan we op zoek naar een parkeerplaats bij Vieux Montreal. Die kost vijf dollar per uur of $ 15 voor de hele dag, dat zijn fikse prijzen. In de haven ligt een schip van Greenpeace.
Vieux Montreal is erg feeëriek: het lijkt wel op Place du Tertre in Parijs. Veel tekenaars, goochelaars en mimespelers. We maken een hele wandeling door het oude centrum en lopen dan door naar het business center. We komen uit bij het Place du Canada. Om 5:00 begint plotseling een carillion in een gebouw te spelen. Een Canadese spreekt ons aan: “Nice eh, plays every day at 5!” Hebben wij even geluk! We lopen verder door een drukke winkelstraat en nemen dan de metro terug (via Underground City, een stad die ondergronds is gelegen en in de winter veel wordt gebruikt) naar Vieux Montreal. Daar eten we bij een Italiaans restaurant.

Het is maar een kort ritje, 250 km, naar KOA Quebec. We doen inkopen bij een supermarkt (Metro), waar ze veel Franse producten verkopen, waaronder 7 up in plaats van Mountain Dew.
We doen ook de was. Ondertussen spelen we pool. Bij een bioscoop informeren we naar een leuke film, maar die blijkt alleen in Franse taal te draaien. Dat gaat niet lukken.

Op naar de citadel van Quebec. We zijn te laat voor het wisselen van de wacht, dat vond al om 10:00 plaats, maar net op tijd voor de Tour. Die is verplicht, want het is nog een actieve basis: de gouverneur-generaal huist hier. De citadel is gebouwd door de Engelsen na de overwinning op de Fransen in 1759. De Engelsen hebben het fort gebouwd uit angst voor de Amerikaanse wens van gebiedsuitbreiding. Als model hebben ze het Franse fort gekozen, de stervorm. We zien de slogan “Je me souviens” veel staan in Quebec. Dat verwijst naar deze geschiedenis. Van de jonge Franse gids moet de hele groep de naam zeggen van het moedige bataljon dat in de citadel haar basis heeft, de 22e. Dat bataljon heeft nog gevochten in de Eerste Wereldoorlog, Tweede Wereldoorlog en in Korea. Elke dag worden de namen van de gesneuvelden voorgedragen in de kapel. Dan zou ik ook wel willen sneuvelen voor zijn vaderland! De gids laat ons diverse musea op het terrein zien, met uitstallingen van onder andere nazi spullen.
De citadel heeft een mooi uitzicht over Quebec en kasteel Frontenac. We lopen de citadel uit naar haute Quebec en nemen de funiculaire naar Quebec basse. Dat is een toeristisch maar heel gezellig gebied met smalle straatjes en pittoreske huisjes. We bezoeken veel souvenirshops en we zitten even op een terrasje om wat te drinken Dan weer terug met de funiculaire. We lopen over de boardwalk voor kasteel Frontenac langs, waar in de Tweede Wereldoorlog Roosevelt en Churchill hebben overlegd over het verloop van de Tweede wereldoorlog. Dan een klim omhoog naar de citadel waar de auto staat.

De GPS geeft aan dat we een reistijd van vijf en een half uur hebben en 540 km naar de White Mountains. Even later blijkt dat veel te veel: het ding kent Interstate 55 niet, die halverwege Montreal afbuigt naar het zuiden. Gelukkig dat we een kaart bij ons hebben...

Nu geen kale vlaktes meer, maar heuvelachtig gebied. Het is rustig op de weg. Misschien omdat het zondag is en er geen vrachtverkeer is. Voor de grens met de Verenigde Staten maken we de Canadese dollars op door te tanken en cola te kopen. Verder eten we het resterende fruit op, want dat mag vast de grens niet over. Als de immigratie dat ziet, hebben ze alleen maar aanleiding om de rest van de auto ook te onderzoeken.
Bij Lincoln bezoeken we een informatiecentrum en kopen een kaart van de regio. Er is maar één state campground met douches, dus daar gaan we heen. Onderweg stoppen we nog bij een uitzichtpunt, waar we mooi uitzicht krijgen over de omgeving in de late middagzon. Het is typisch voor de Appalachen: lage heuvels die in elkaar overgaan en volledig begroeid zijn.

Jigger Johnson campground heeft een zogenaamd self registration systeem: je moet een envelop invullen en vullen met $ 20 en vervolgens in een box doen. Gelukkig zijn er dit Labour Day weekend nog plaatsen. We kopen hout van de beheerder. Na het opzetten van de tent op de zeer ruime kampeerplek maken we een wandeling naar de rivier bij de camping. Ik probeer foto’s te maken van libelles, maar dat is onbegonnen werk. Daarna stoken we een vuurtje voor (alweer) worstjes. Naar het toilet gaan blijkt wel spannend in het donker: zouden we een beer tegenkomen?

We beginnen met de hike naar Mount Hedgehog. Volgens de brochure is de wandeling ‘moderate’ en zou die hooguit drie uur en een kwartier moeten duren. Een flinke hike dus. Lange tijd gaat het steil omhoog. We worden wel beloond met een schitterend uitzicht op Mount Washington. We eten onze brood als lunch en daarnaast een handje trailmix. Op East Ledges komen we medewandelaars tegen die net als wij niet weten hoe we verder moeten. De tekens zijn erg onduidelijk. Uiteindelijk lukt het ons toch om uit het doolhof wegwijs te worden. Na Mount Hedgehog gaat het alleen nog maar bergafwaarts. Vier uur na de start zijn weer bij de auto. Fijn om de White Mountains zo goed te leren kennen.
We rijden door naar Boston via scenic routes. We zien veel echte New England huizen. Bij Boston rijden we door de Big Dig tunnel, die onder de stad doorgaat, naar een motel 8.

Met bus en metro gaan we naar Boston Common Park om een wandeling genaamd Freedom Trail op te pikken. Die wandeling is aangegeven met een rode streep door de hele stad.
Op het balkon van het Old State House werd de belasting op thee aangekondigd door de Engelsen. Dit, samen met de zogenaamde Stamp Act , de verplichting om Engels papier te gaan gebruiken voor drukwerk, leidde tot de bekende Boston Tea Party, waarbij revolutionairen thee van Britse schepen in zee wierpen. Vóór het Old State House is de zogenaamde Massacre site gelegen waar vijf revolutionairen door Britse militairen werden doodgeschoten. In het Old State House ligt Feneuil Hall, the cradle of freedom, waar de onafhankelijkheid is uitgeroepen. Op de eerste verdieping is een grote hal met veel schilderijen uit de periode van de revolutie. Ook heeft Kennedy er gesproken. Hij heeft daar zijn concession speech gehouden waarin hij heeft toegegeven de lokale verkiezingen te hebben verloren. Ook Kennedy verloor dus wel eens. Op de derde verdieping is een museum over een artillerie-eenheid. Er hangen veel schilderijen van belangrijke momenten in de Amerikaanse geschiedenis.

We lopen door naar Quincy’s Market voor een strawberry daiquiry. Verderop komen we langs het holocaust monument, helemaal gemaakt van glas, erg indrukwekkend. Alle nummers van omgekomen joden zijn op glazen panelen aangebracht. Alsmede de teksten van overlevers. Er staat een treffende tekst over dat als je geen verzet pleegt, omdat je niet tot de betreffende groep behoort die het moeilijk heeft, er uiteindelijk niemand meer is om zich te verzetten als jij aan de beurt bent.

We lopen over de tunnel (Big Dig) langs Paul Reveres huis, die de Amerikanen gewaarschuwd heeft voor een Britse aanval. Via een brug bereiken we de Navy Yard. We moeten er door een metaaldetector voordat we de USS Constitution, het oudste zeilschip ter wereld, mogen bezoeken, dit in verband met een mogelijke terroristische aanslag. Natuurlijk gaat het poortje bij mij weer af, maar ik mag doorlopen. Het schip is net gerestaureerd. We maken nog net het einde van een tour mee. Het schip is nooit in vijandelijke handen gevallen en heeft nooit een kogel door zijn zijkant gehad. Dat kwam door de constructie en het gebruikte hout. De kogels leken van de romp af te ketsen, vandaar de bijnaam Old Ironsides. Het roer is wel eens geraakt, maar toen heeft het schip met handmatig sturen toch nog kunnen manoeuvreren.
We bezoeken vervolgens het bijbehorende museum. Dat is nog open tot 6:00, wat een geluk. We bekijken een film over de USS Constitution. Toentertijd gebruikte ze jongens om tijdens beschietingen het kruit te transporteren binnen het schip. De Constitution heeft onder meer opgetreden tegen Noord-Afrikaanse piraten, die de handel bedreigden, en tweemaal een Brits schip tot zinken gebracht.

We lopen terug naar het dichtstbijzijnde metrostation. Weer terug naar Quincys Market voor het avondeten: een hele 16 inch pizza met pepperoni. We eten het op in de hal onder begeleiding van een gitarist en een violist. Er is geen bioscoop in de buurt, dus kiezen we ervoor om honkbal te kijken (Red Sox tegen LA Angels) op een groot scherm in een bar die Cheers heet, naar de gelijknamige tv- serie.

Naar het Kennedy museum aan de rand van Boston. Het is helemaal in Witte Huis stijl ingericht. Er is een briefing room met beelden van Kennedy tijdens een live briefing. En beelden van zijn toespraak ”Ich bin ein Berliner”. Kennedy heeft veel brandhaarden geërfd van zijn voorganger, zoals Laos, Vietnam, Cuba cetera. Hij heeft het aantal waarnemers in Vietnam wel flink verhoogd. Of hij ook tot deelname aan de oorlog zou hebben besloten, zal wel nooit duidelijk worden. Er zijn veel geschenken uitgestald van diverse staatshoofden, onder meer een beeld van Egypte als dank voor de financiële hulp bij het verplaatsen van Aboe Simbel ($ 4.000.000). Ook is er een film over de Cubacrisis, waarin een Cubaanse vertegenwoordiger bij de VN moppert:” it’s the US who decide which missiles are good, and which are naughty.” En een display over de aanjagende functie van Kennedy bij de verovering van de ruimte. Ook is er een ruimte over de functie van de broer van Kennedy, Robert. Als procureur-generaal heeft hij zich vooral bezig gehouden met georganiseerde misdaad. Nu begin ik toch te denken dat het best mogelijk is dat de georganiseerde misdaad achter de moord op Kennedy zit, omdat ze zich bedreigd voelde. Ook is het Oval Office nagemaakt. En een documentaire over de actie van Kennedy tegen de segregatie in het onderwijs. Hij stuurde reservisten af op een bepaalde staat om te zorgen dat een zwarte student op school kon worden ingeschreven.Tenslotte wordt natuurlijk de moord op Kennedy besproken en zijn betekenis voor de wereld. Die bestaat met name uit het tot stand brengen van civil rights, ontdekking van de ruimte, de Koude Oorlog, het gevecht tegen discriminatie en het bevorderen van burgerzin. Ik mis in het museum wel de minder positieve dingen in het leven van Kennedy, zoals zijn ziekte en zijn maîtresses. Maar dat is misschien te veel gevraagd.

We rijden verder naar Cape Cod. We besluiten een camping net voor de brug te nemen, omdat er een lange file staat: Scunscatt Beach S.P., mooi gelegen aan een baai. Na het uitzoeken van een plekje voor de tent nemen we een duik in de zee.

Om 15:00 arriveren we bij Mystic Seaport, een museum dat gaat over de scheepsbouw die hier geweest is. Het is ook nog een actieve werf, maar er is nu niemand aan het werk. Wel interessant om te leren hoe een boot wordt gemaakt: eerst wordt een kiel gemaakt van meerdere bomen, dan de ribben en tenslotte de dekplanken. Er ligt ook een replica van het beruchte schip de Amistad, waarmee slaven naar Amerika werden vervoerd.
Er is een kleine dorpje met huizen die van elders naar het museum zijn overgebracht, met onder andere een touwmakerij, zeilmakerij, winkel en smederij. Alleen bij die laatste is iemand aanwezig.
In een schuur staat de scooner Australia (door zuiderlingen gebruikt om waren door de blokkade van de noorderlingen te voeren) die helemaal is weggerot, en die gerestaureerd moet worden. Doordat het deels is weggerot, is wel goed te zien op welke wijze dat schip destijds gebouwd is.
We verlaten het museum en eten in een echt visrestaurant.
We rijden door naar Hammonasset Beach S.P. Om 20:00 zijn er nog vier mensen bij de receptie werkzaam! We kiezen een plek voor de tent uit vlakbij het strand. Na het opzetten van de tent lopen we met een biertje en een stoel naar het strand. Dat zijn al drie overtredingen: na zonsondergang mag je namelijk niet meer naar het strand, je mag ook geen glaswaren meenemen naar het strand, en je mag ook niet met alcohol het strand op. Maar ach wat geeft het!

We rijden een mooie route langs een meer en New England huizen richting New York. Pas om 15:30 komen bij West Point aan. De laatste tour blijkt net 5 minuten geleden vertrokken te zijn. En om het nog erger te maken sluit het museum niet om 4:45 (zoals in de Lonely Planet staat) maar al om 4:15. We worden uit de tweede verdieping van het museum, die erg interessant is, zelfs al 10 minuten eerder verwijderd. Wat jammer. Hadden we toch eerder moet vertrekken of de snelweg moeten pakken. Ik hoop dat ik later nog de kans krijg als ik een keer in New York ben, om het museum nog een keer te bezoeken.

Dus gaan we verder naar New York. Een wonderlijke ervaring om zo New York binnen te rijden. Eerst rijd je nog door mooie natuur en plotseling is er links de George Washington Bridge, die naar Manhattan leidt. Je kunt heel Manhattan zien liggen. Wat een contrast! Rijden in New York gaat makkelijker dan gedacht. Het verkeer rijdt goed door. Tussen de wolkenkrabbers kunnen de satellieten ons echter maar moeilijk vinden, zodat we het zelf moeten doen aan de hand van de kaart. Het is wel allemaal eenrichtingsverkeer. En plotseling rijd ik dan over Broadway. Geweldig! Een droom die uitkomt.We kunnen de auto voor de hoofdingang van het hotel zetten en gebruik maken van valet parking. Wat een luxe om de auto niet zelf te hoeven parkeren. Wel is het enige bewijs dat je de auto hebt ingeleverd, een stukje papier.
We relaxen even op de kamer en gaan dan naar buiten naar Times Square. Wij eten hamburgers bij McDonald’s. Weggestopt in een Virgin Megastore zit een bioscoop. We kiezen voor de film Exorcism of Emily Rose.

We regelen eerst tickets voor de musical Dirty Rotten Scoundrels, $ 140 per stuk, in het theater tegen over het hotel. We lopen vervolgens in de richting van het Empire State Building en komen een gezonde sandwichzaak tegen: Pret a Manger. De sandwiches worden er vers gemaakt, maar voor de ongeduldige New Yorker zijn er ook sandwiches die je meteen mee kunt nemen.
Bij het Empire State Building staat een lange rij voor de kaartverkoop. Als dan eigenlijk zover is kunnen we in twee liften 86 verdiepingen omhoog naar een magnifiek uitzicht over New York. Het is onbewolkt dus we kunnen ver kijken. Het is wel druk dus is het dringen geblazen.
We lopen naar het Flatiron Building, een driehoekig gebouw in de vorm van een strijkijzer, vandaar de naam. Het staat helaas in de steigers.We duiken de metro in. Het systeem hier in New York is wel verwarrend, omdat niet elke metro stopt op elke halte. Je moet dus wel weten welke metro je neemt. Bij elke ingang naar de metro kun je ook alleen maar één richting uit. Anders moet je, zoals wij, weer de metro uit en de straat oversteken. We krijgen een plastic kaart uitgereikt die voor twee personen toegang biedt tot de metro.
Bij Brooklyn stappen we uit en lopen via de Brooklyn Bridge weer terug naar Manhattan. Een geweldig uitzich over de rivier de Hudson en over Manhattan zelf. We lopen op een platform die boven de auto’s loopt, zodat we van het verkeer geen last hebben. Wel moeten we uitkijken voor fietsers. We hebben geen water meegenomen noch etenswaren, dus uitgedroogd komen we aan de overkant aan. Een slimme verkoper heeft daar zijn wagen met dranken staan, dus dat komt goed uit. Doordat we uitgedroogd zijn smaakt de Pepsi lekkerder dan normaal.
We werpen een blik op City Hall, waar de burgemeester woont en lopen langs het gemeentehuis waarop de woorden New Amsterdam en het jaartal 1625 staan. Weer een bewijs dat New York door de Nederlanders is gesticht. We komen langs diverse gerechtsgebouwen.Via Chinatown lopen we Little Italië binnen. Mulberry Street wordt door de Lonely Planet afgeraden als een tourist trap, maar we weten wel het beste restaurant van de buurt te vinden, een familierestaurant met een tuin erachter die omgeven is door huizen. Het eten, een ceasar salad en een pizza, is goed.
We nemen een taxi naar het hotel en hoven alleen de straat over te steken naar het Imperial Theatre voor het bijwonen van de musical.

Bij Ground Zero aangekomen horen we de namen van omgekomen mensen voorgelezen worden door hun familieleden. Het is 9/11. Erg indrukwekkend. We lezen panelen met info over de aanslagen. Er is veel politie en brandweer uit diverse landen aanwezig. We zien kransen met foto’s aan de hekken vastgemaakt.
Voordat we naar Yankee Stadium gaan voor een honkbalwedstrijd (waarvoor ik al enkele maanden geleden vanuit Nederland tickets heb geregeld), moeten we eerst langs de hotel, omdat we waarschijnlijk net als in Chicago geen rugzakken mee mogen nemen het stadion in. Dat blijkt ook een juiste inschatting te zijn.
We hebben mooie plaatsen hoog boven het veld. Het spel is maar matig. In de eerste inning maken de Yankees een homerun, maar daar blijft het bij. De toeschouwers zijn wel erg enthousiast. De fans van beide teams, Yankees en Red Sox, zitten ook gewoon door elkaar. Dat kan in Nederland niet. Er wordt nog een moment stilte in acht genomen voor de ramp op 11 september. Voor de inwendige mens halen we hotdogs en cola.
We nemen vervolgens de metro naar Central Park. Daar maken een wandeling door het park en zien veel joggers en gezinnetjes op het grasveld. Aan de andere kant van het Park nemen we de metro naar Greenwich Village. Dat is een echte woonbuurt met studenten. We zien ook een student die een bank aan het verhuizen is. Wij bieden $ 50 hij zegt voor de grap “Sold!”.
We lopen naar Washington Square waar diverse artiesten op straat hun talenten laten zien. We eten in een Chicago steak restaurant.
Met de metro gaan we verder naar Wall Street. Die straat is helemaal voor auto’s ontoegankelijk gemaakt en er staat veel politie. Het heeft vast te maken met de aanslag op 11 september. We zien dat vanuit Ground Zero een schijnwerper de lucht in schijnt om aan te geven waar de Twin Towers hebben gestaan.
Met de metro terug naar Times Square. Daar kijk ik nog even naar een digitale camera. Ik koop niks omdat je als toerist daar gauw opgelicht wordt.

Via de Lincoln Tunnel verlaten we Manhattan en rijden door industrierijk New Jersey. We maken een stop voor het ontbijt. Veel tolwegen hier. Ze gebruiken hierbij geen machines om de kaartjes uitreiken, maar laten de kaartjes door mensen uitreiken. Lijkt me redelijk dure business.
Om 3:00 komen aan in Atlantic city. Vijf dollar voor parkeren, dus dat valt mee. We lopen de board walk af en eten een ijsje. Zie veel wagentjes die met de hand worden voortgeduwd en die dienen als een soort taxi. In het casino Taj Mahal van Donald Trump wagen we een gokje op een gokkast en spelen quitte.
Om 5:00 gaan we richting Philadelphia waar we om 8:00 uur bij een KOA-camping aankomen.

We lopen langs de Liberty Bell naar de topattractie van Philadelphia: Independence Hall. We hebben nog tijd voor een rondleiding door congress hall, waar vroeger het Huis van afgevaardigden zitting had. Daarboven is de senaatszaal gelegen. Vroeger kreeg het publiek alleen toegang tot de Senaatzaal als daar een wederdienst tegenover stond. Niet voor te stellen. We hebben ook nog tijd voor een bezoek aan de Great Essentials Exhibit waar onder andere de originele Onafhankelijkheidsverklaring te zien is. We werpen nog even een blik in City Hall en het Supreme Court. De toenmalige rechters waren niet blij met de verplichting om door het land te reizen, maar dat was wel goed voor het vestigen van het centrale gezag. Tenslotte dan de rondleiding door Independence hall. Hier is na veel onderhandelingen door 16 staten de onafhankelijkheidsverklaring en de constitutie getekend. Daardoor kreeg de federatie meer macht ten koste van de staten. Daarvoor was de federatie afhankelijk van donaties van de staten voor haar inkomsten. Er is een uitgewerkt systeem opgesteld van checks en balances, zodat niet één persoon de macht zou hebben, zoals de Engelse koning.
We lopen verder op zoek naar een eettent. Ik neem de specialiteit van Philadelphia: Philly Cheese Steak. Een broodje met vleessnippers en gesmolten kaas.
Met de auto rijden we verder, en arriveren om 8:00 bij een camping in French Creek S.P.

We rijden Amish Country binnen en zien steeds meer buggies. Onderweg komen we langs het plaatsje Intercourse, dat zelfs haar naam naar deze naam heeft veranderd om toeristen te trekken. We lunchen bij een Subway. Plotseling regent het pijpenstelen en moeten we in de auto schuilen.
We zoeken naar het Peoples Place informatiecentrum, maar vinden het niet. Bij navraag blijkt dat verplaatst te zijn. Fout van de recente Lonely Planet. Bij het Mennonite informatiecentrum zijn we te laat voor de hoofdfilm, maar er speelt wel een aardige film over de mennonieten zelf. De mennonieten zijn opgericht door Menno Simons uit Nederland uit onvrede met de katholieke kerk. Zij hanteren een strenge scheiding van kerk en staat, omdat zij zelf door de staat vervolgd zijn, en hanteren het principe dat iemand pas gedoopt wordt als hij dat zelf wil. Verschil met de Amish is dat de mennonieten naar buiten treden en de Amish naar binnen gekeerd zijn. De mennonieten gaan wel met de moderne wereld mee, zo mogen ze aardgas, tv, computer en scholing hebben na het achtste jaar. De mennonieten verbannen ook geen geloofsgenoot, als hij de gemeenschap verlaat.
We rijden door naar de KOA Washington.

Met de auto rijden we naar een parkeerplaats van een metrostation, waar we de metro Washington in nemen. Eerst natuurlijk naar het Witte Huis. Daar is de beveiliging aanzienlijk verscherpt. De weg voor het Witte Huis is volledig afgesloten voor elk gemotoriseerd verkeer. Ook de weg tussen het Witte Huis en de Executive Building en The Treasury is geheel afgesloten. We mogen gelukkig wel aan de voor- en achterzijde komen om foto’s te maken. De Tour door het Witte Huis is ook nog steeds mogelijk.
Na een flinke wandeling om het Witte Huis heen lopen we naar het Washington monument. We kunnen er gratis kaartjes halen voor de eerstvolgende toer. We maken een praatje met de ranger. Plotseling komt er een helikopter over van de president. Twee andere helikopters zijn ook zichtbaar, maar die dienen alleen als afleiding. We kunnen ook de scherpschutters op de daken zien.
Met de lift gaan we naar de top van het Washington monument, waar we een mooi uitzicht hebben. We kunnen de drie helikopters nog zien wegvliegen.
Weer beneden lopen we over de Mall naar het Air and Space Museum. Zijn net te laat voor de laatste Tour, hoe kan het ook anders? Dus gaan we eerst even iets drinken. Het is vochtig warm in Washington. En dan op eigen gelegenheid door het museum, dat gratis is. Hier wordt alleen bij binnenkomst de tas gecontroleerd, en zo hoort het ook.
We gaan naar een tentoonstelling over de race tussen de Verenigde Staten en Rusland om als eerste op de maan te zijn. We zien originele ruimtepakken. Er is een interessant onderdeel over spionagesatellieten. We pikken toch nog het einde van de laatste Tour mee. De gids vertelt over Apollo 13, waar astronauten het uitvallen van het life support hebben overleefd door in de maanlander te gaan zitten. Bij de maanlander vertelt de gids dat de aluminium verpakking bedoeld is om de temperatuur constant te houden. Hij vertelt ook nog een anekdote over een psychologische keuring van een astronaut, waarbij de psycholoog aan de astronaut een vel papier voorhoudt. De astronaut bestudeert dat 2 minuten, en de psycholoog wordt wat wantrouwig, en tenslotte zegt de astronaut “Well, first of all it’s upside down.”
Dan door naar de Milestones of Flight, waar onder meer de Spirit of St Louis staat, het vliegtuig van Lindbergh , en de Apollo 13 capsule. De Wright Flyer staat in een aparte hal. Met de taxi gaan we door naar het International spy museum. Met een futuristische lift worden we naar de bovenste verdieping gebracht. Daar moeten we een identiteit kiezen. We krijgen een briefing over het spionnenbestaan. Vervolgens moeten wij als gloednieuwe spionnen foto’s bestuderen waarop dead drops, een surveillance en verdachte personen herkend moeten worden. Ik heb de vragen over mijn alias helemaal goed en krijg een missie mee. Moet door een tunnel kruipen. Ons worden allerlei vermommingen getoond alsmede truuks om een slot te openen zonder sleutels. Verder zijn er mini cameraatje te zien en zogenaamde bugs. Voor het eerst leer ik hoe het schandaal in Watergate is ontdekt: omdat de inbrekers tape om het slot hadden laten zitten.
Verderop zien we wat ingenieuze wapens,verborgen in een paraplu of een opgerolde krant, en een echte Aston Martin uit een James Bond film. En tenslotte een galerij met bekende spionnen.
Als het donker is lopen we naar het Capitool. Dat levert mooie nachtfoto’s op. Daarna door naar het hooggerechtshof. We nemen een taxi naar het Lincoln monument.De metro brengt ons naar de parkeerplaats waar de auto staat en we rijden naar de camping.

Onderweg naar Manassas maken we een stop bij Mount Vernon, de voormalige woning van George Washington. We kunnen net mee met een tour langs de slavenverblijven. Washington was tegen slavernij, maar durfde het niet aan om het af te schaffen uit vrees voor het uiteenvallen van de broze Unie. Hij behandelde slaven goed. Ze kregen eten, medische verzorging, een stukje grond en verbleven in een stenen verblijf. Ze moesten wel werken van zonsopkomst tot zonsondergang.
Washington stond al om 4:30 op! Hij zou het liefste boer zijn geworden. Het huis erfde hij al op zeer jonge leeftijd, 22, en hij bouwde het met het geld dat hij verdiende met boeren. In de oorlog tegen de Engelsen voerde hij de Amerikanen naar de overwinning. Als hij had gewild had hij koning van de Amerikanen kunnen worden, maar hij koos ervoor om de macht terug te geven aan het volk en trok zich terug op Mount Vernon. Totdat hij gevraagd werd om president van het land te worden. Na acht jaar legt hij ook die functie neer. Dit is het grote belang van Washington voor de Verenigde Staten: dat je de macht na verloop van tijd vredig overdraagt aan een opvolger. Na de Tour door het huis zitten we op de veranda en kijken uit op de rivier de Potomac. Zo moet Washington het ook hebben gezien. Heerlijk. Het is wel vochtig warm. We lopen verder naar de aanlegsteiger en de, door slaven gebouwde, tombe van Washington.
We rijden door en vinden een camping in Prince William Forest Park, die maar $ 15 kost.

Vandaag staat Manassas National Battlefield op het programma. Door de noorderlingen wordt dit de Battle of Bull Run genoemd. President Lincol wilde snel doorstoten naar Richmond om meteen een einde aan de rebellie te maken. Beide zijden dachten dat het met deze slag zou worden beslist. Het zou echter nog vier jaar duren. Eerst waren de noorderlingen aan de winnende hand, totdat de fout werd gemaakt om een batterij kanonnen niet met infanterie te beschermen. De batterij werd ingenomen door zuiderlingen. Toen kwam de beroemde generaal Stonewall Jackson op het toneel met verse troepen en was het keerpunt nabij.
Jackson was ook bij de tweede veldslag bij Manassas betrokken. Toen wist hij een opslag van de noorderlingen op te blazen en trok daarmee de aandacht van de noordelijke troepen. Hij wist ze af te houden totdat generaal Lee kwam met extra troepen. Beide keren werden de noorderlingen dus verslagen. Het dodenaantal aan beide kanten was hoog: 10.000 doden aan de kant van de zuiderlingen en 15.000 doden aan de kant van de noorderlingen.
De Amerikaanse Burgeroorlog heeft uiteindelijk 600.000 soldaten het leven gekost, meer dan alle oorlogen, inclusief wereldoorlog I en II, samen!
Daarna krijgen we een demonstratie kanonschieten, met uitleg over wie van de soldaten wat doet. Een kanon schiet nauwkeurig binnen één mijl. Het was door de rook wel zichtbaarder dan de huidige kanonnen. Vervolgens maken we een wandeling over het grasveld waar de veldslag heeft plaatsgevonden. Heel moeilijk voor te stellen dat zoveel mensen hier gesneuveld zijn.
Vervolgens gaan we met de auto nog een paar plaatsen van de tweede veldslag af, waarbij we onder meer langs een herdenkingsmonument voor de soldaten van de staat New York komen, een begraafplaats van de zuiderlingen en een stenen brug waarover de noorderlingen zich terugtrokken.
We rijden verder naar Shenondoah N.P. waar er nog net plaats voor onze tent is.

We gaan vandaag een wandeling maken in Shenondoah N.P. en hebben gekozen voor de Bearfence Mountain Trail. Al meteen bij het begin van de wandeling zien we een paar herten die dicht langs het pad lopen. Ze zijn helemaal niet bang. Daarna gaat het steil omhoog over grote rotsen. Het lijkt wel bergbeklimmen. Op één punt worden wel wat link, omdat we de langs de afgrond moeten schuifelen, maar we overleven het allebei. We bereiken de top van de berg, waar we een adelaar zien. We hebben een schitterend uitzicht over de Shenondoah Mountains. Op de wandeling blijken water en trailmix niet echt nodig, omdat het een korte wandeling is (0,8 mijl) en het niet erg warm is. In plaats van de voorgeschreven 1 uur en drie kwartier leggen we de hele route in 1 uur af.
Op weg naar de zuidelijke uitgang van het park leggen we nog een paar stops aan bij een aantal uitkijkpunten. Daarna volgt een heel bochtig weggetje met snelle dalingen. Het is een uitdaging om bij de afdaling de auto op het maximum van 40 mijl per uur te houden zonder teveel te remmen. Dan de snelweg op, een saaie rechte weg naar Richmond. Om 5:00 komen aan bij KOA Williamsburg.

Met de shuttle gaan we vanaf het visitor center naar het begin van het historisch centrum, dat afgesloten is voor elk autoverkeer. We beginnen met een rondleiding door een gids. Williamsburg was de hoofdstad van de kolonie in het begin van het ontstaan van de Verenigde Staten. Nadien is Philadelphia de hoofdstad geworden. Thomas Jefferson heeft nog bij een advocaat als opleideling ingewerkt. Zo leerde men vroeger het recht alsmene niet een law school in Londen kon betalen.
We lopen verder naar een magazijn voor opslag van wapens en buskruit. Natuurlijk gaan we ook naar het court house. De rechters die hier recht spraken waren gevestigde mensen uit de omgeving, die alleen een handleiding Law for Dummies kregen. De griffier was de enige met kennis over het recht.
Daarna een toer door Wetherburns Tavern, een restaurant waar mensen ook konden overnachten. Het gebouw is eerst gebruikt als woning, waardoor de kamers nogal kleiner zijn. Je kon er een besloten diner houden of een eenpersoons of meerpersoons kamer huren om te blijven slapen. Bij de meerpersoonskamer wist je natuurlijk niet bij wie je in bed kwam te liggen en lag je ook niet altijd onder frisgewassen lakens. De prijzen van het eten en slapen werden wettelijk bepaald.
We lopen verder naar de apotheek, waar ook destijds een dokter aanwezig was. Meestal ging men niet naar een dokter, maar probeerde men zichzelf beter te maken, tot het zetten van een gebroken been aan toe. De meesten konden immers geen dokter betalen. Die kon overigens ook vaak niets anders doen dan alleen de pijn verzachten. Langs het Capitool lopen we naar de gunsmith, die duidelijk genoeg heeft van al die toeristen.
Bij de bakker kopen we een homemade cake. Er is ook nog een zilversmid, waar we zien dat er een zilveren schaal wordt gemaakt door heel hard op een rond stukje zilver (na goud toen het hardste metaal ter wereld) te slaan met een hamer. Daarna werd met een ronde hamer gepolijst.
Na dit interessante bezoek aan Colonial Williamsburg rijden we terug naar de camping.

We gaan eerst naar Jamestown Settlement. Jamestown is de eerste permanente vestiging van de Engelsen in de Verenigde Staten. Het is opgericht rond 1610. Driekwart van de eerste pioniers kwam om door gevechten met Indianen en honger. Pas toen de Britten een gouverneur stuurde en voorraden kon de kolonie een nieuwe start maken. De gouverneurswoning is echter nog een bescheiden onderkomen. We zien een musketdemonstratie. Het laden van de musket duurde zo lang dat de Indianen al vijf pijlen konden afvuren. Vandaar dat de pioniers ook schilden en harnassen droegen. Uiteindelijk bereikte de leider John Smith, ja zo heet hij echt, vrede met de Indianen en trouwde met de dochter van een stamhoofd, Pocahontas.
We lopen verder naar de haven, waar replica’s liggen van schepen waarmee de pioniers via de Canarische eilanden de Atlantische oceaan zijn overgestoken. Het grote schip kon wel 54 passagiers meenemen, de kleine 12. Op de schepen waren kanonnen aanwezig als bescherming. De pioniers kozen uiteindelijk voor deze plek, die ze Jamestown noemde naar de Engelse koning, omdat het beschut gelegen was en daarom verdedigbaar was tegen de Spanjaarden, alsmede het water daar voldoende diepgang had. We lopen verder naar Powhatan Indian Village, een nagemaakt Indianendorp. Vanaf drie jaar moesten de kinderen al van alles over het Indianenleven leren, onder andere hoe je met pijl en boog moest schieten. En van welke stenen een pijlpunt kon worden gemaakt. In de hutten zien we kampvuren en dierenvallen.
In Norfolk bezoeken we het Battleship Wisconsin. Het schip heeft gediend vanaf de Tweede Wereldoorlog tot de eerste Golfoorlog. We mogen alleen de ruimtes bovendek bekijken, omdat het schip nog gebruikt zou kunnen worden als dat nodig mocht zijn. Het schip heeft dienst gedaan als bescherming voor vliegdekschepen, als benzinepomp en als aanvalsschip. Het heeft zelfs de eerste raket in de Golfoorlog afgevuurd. De pluggen in het teakhouten dek heten Dutchmen; waarschijnlijk door het verhaal dat In Amerika erg bekend is over de jongen en de dijk.
We kamperen bij First Landing S.P. in de buurt van Virginia Beach.

De boot langs de grootste marinehaven ter wereld vertrekt precies op tijd uit de haven van Norfolk. We varen eerst langs een cruiseschip dat in een droogdok ligt, een containerterminal, een visverwerkingsfabriek, een colafabriek, troepentransportschepen. En dan eindelijk waarvoor we gekomen zijn: de marineschepen! Er liggen een heel aantal destroyers waaronder de USS Cole die na een terroristische aanslag in Jemen weer gerepareerd is.Daarna komen we langs kleine vliegdekschepen van de Wasp klasse, waar heli’s en kleine vliegtuigen vanaf kunnen opstijgen. Tenslotte zien we dan twee vliegdekschepen: Eisenhower en de Carl Vinson. De kosten: 3 miljard per stuk. Omdat zij de haven liggen is maar 1 vliegtuig te zien; de rest ligt in het ruim of is naar een vliegveld in de buurt gevlogen.

Terug in de haven rijden we door naar Cape Hatteras N.S. De eerste ferry naar het volgende eiland (Ocracoke) hoeven we niet te reserveren, de tweede, naar Cedar Island wel.
We stoppen bij het Wright Brothers Memorial. Dit is de plek waar de Wright Brothers hun eerste vluchten hebben gemaakt in december 1903. De eerste drie vluchten komen maar een tiental meters, maar de vierde vlucht is 300 meter! Op het veld zijn de schuren die de broers hebben gebruikt, nagebouwd. De afstanden die zijn afgelegd zijn in de grond aangegeven.
We rijden verder. We zien vakantiedorpjes met hoge houten kastelen, soms wel drie verdiepingen hoog. Ze zien er nogal verweerd uit. Van de zee is helaas niets te zien door de duinen die het land tegen windvlagen moeten beschermen. Om 19:00 nemen we de ferry naar Ocracoke Island. 40 minuten lang varen we dicht langs bakens: kennelijk is het daarbuiten snel ondiep. Om 20:00 arriveren we bij de camping, waar de ranger op ons wacht. De prijs valt mee: $ 20.

We rijden om 7:00 uur de veerboot naar Cedar Island op en krijgen een mooie, 2 uur en een kwartier durende, overtocht met opgaande zon. We ontbijten van al datgene wat nog in de koelbox ligt. Ik probeer nog wat te slapen, omdat het een lange rit wordt. We komen aan op Cedar Island. Het eiland lijkt wel getroffen door een storm. Overal zien we omgewaaide bomen en huizen zonder daken. We rijden door mooi moerasgebied. Af en toe zien we een waarschuwing voor hoog water. De weg ligt zo laag dat het inderdaad kan overstromen. Verder is de kustweg redelijk saai. We kunnen de zee niet zien.
Door de GPS worden we keurig naar het hotel Francis Marion in Charleston geleid. Na het douchen gaan we de stad verkennen. We zitten op loopafstand van het centrum. Het is hier wel erg warm en vochtig. De sfeer is een beetje als in New Orleans. Veel gebouwen hebben stalen balkons. Omdat we aan zee zitten, besluiten om bij een visrestaurant te gaan eten.

We checken uit en laten de auto ophalen door de valet. In de kamer laten we een fooi voor het kamermeisje achter en een zakje chips. Bij de valet hoeven we niet af te rekenen voor parkeren; dat wordt wel op de creditcard gezet. Ook de valet krijgt een fooi, en een koelbox cadeau. Die kunnen we niet mee naar Nederland nemen.
Tijdens de rit naar de luchthaven vul ik de enquête over het GPS systeem Neverlost in. Op zich positief, maar het bevat nogal oude kaarten, waardoor hij bijvoorbeeld een lang bestaande weg van Canada naar de VS niet kent alsmede de veerboten. Ook bevat het geen toeristische informatie.
Bij het inleveren van de auto wordt nog gezegd dat we de auto in perfecte staat hebben gekregen en dat er nu te krassen bij de tankdop zitten, maar dat is niet waar. Ik weiger dan ook te betalen. Hopelijk hebben we foto’s om het te bewijzen. Hij vraagt nog wel of de auto beviel en dat is het geval. Wel moeten we sowieso de one way fee betalen van $ 300.
Vanaf de rental car kunnen we zo de luchthaven inlopen! Er is geen shuttle nodig. We ontbijten in de concourse.
De eerste vlucht gaat naar Washington. Daar moeten we opnieuw inchecken, maar dit kan kennelijk alleen bij de balie die pas later opengaat. Daar gaan onze raamplaatsen! Vanuit Washington vliegen we weer terug naar huis.