Via Detroit vliegen we naar Phoenix, waar we om 20.00 uur plaatselijke tijd aankomen. Bij het lopen door de slurf slaat de warmte ons tegemoet. Onze eerste gedachte is, dat die hitte afkomstig is van de motoren van het vliegtuig die moeten afkoelen, maar het blijkt de 'gewone' buitentemperatuur te zijn (gemiddeld 38 graden celsius). gecombineerd met een droge wind.
Het vliegveld is leuk ingericht met Indiaanse motieven en schilderijen.
Nadat we lang op onze bagage hebben gewacht, bellen we het hotel, dat ze ons op kunnen komen halen met de shuttle. Bij aankomst in het Best Western Airport Inn voelt de overgang naar de koelte van de airconditioning aan als een klap in het gezicht. Ons wordt kamer 142 aangewezen, gelijkvloers, in de buurt van het zwembad.

We spelen scrabble in de lobby van het hotel. Daarna bellen we de camperverhuurmaatschappij Cruise America en die halen ons even later met koffers en al op. Daar aangekomen moeten we lang op onze beurt wachten en bekijken een instructie-video over een heel grote camper. We hopen dat we niet de afgetrapte camper krijgen die we net buiten het hek zagen staan, maar dat valt 200% mee: een gloednieuwe Chevrolet pick-up met 3,6 pk, voorzien van alle technische snufjes die er mogelijk zijn, zoals electrisch bedienbare ramen, automatische deurvergrendeling, electrische spiegelversteller, automatische transmissie, cruise control en waarschuwing d.m.v. een biepje bij het verlaten van de camper zonder de lichten uit te doen: 'high technology' dus. De handrem moet je met de voet bedienen! De camper heeft een kenteken uit Florida (NC 59 X) en heeft slechts 1915 km gereden. Ook het woongedeelte van de camper valt mee: veel kastruimte, veel ventilatiemogelijkheden en goed onderhouden. Ik moet eerst alle krasjes en deuken registreren en allerlei formulieren invullen, terwijl mama de inhoud van de koffers in de camper (die bloedheet was (40 graden)) probeert te stouwen. We hebben teveel meegenomen en dus is de kleine camper echt propvol en overbeladen. De koffers laten we bij het bedrijf achter en onwennig met de automatische stuurversnelling en de hoge zitplaats vertrekken we. De richtingaanwijzer is stroever in de bediening dan de Toyota thuis, maar daar wen je aan.
We verlaten Phoenix richting het noorden. Dan blijkt erg duidelijk dat Phoenix zich omringd weet door woestijn. Na een uur rijden we in een bergachtig landschap en de luchten zorgen voor een feeërieke sfeer. Na 80 miles vinden we het welletjes en stoppen bij een KOA-(Kampgrounds Of Amerika) camping in Black Canyon City.
Het aansluiten van het water is nog even wennen, maar uiteindelijk is het voor elkaar. Beloning is een 'magnifique' uitzicht over de bergen met een ondergaande zon.

Na een vergeefse poging om in het nabij gelegen Black Canyon City inkopen te doen (daar is alles pas om 9 uur open) nemen we Interstate 17. Het regent. Het landschap doet maanachtig aan, de bergen zijn donker en de zon schijnt als lichtbundels door de wolken. De eerste stop maken we bij een tankstation om benzine, een ijszak en broodbeleg te kopen. Het is er erg druk; en dat voor een zondag!
Om tien uur komen we aan bij Montezuma's Castle, een kasteel door Indianen (Sinagua's) in de rotsen uitgehakt ter verdediging tegen de blanken en in 1400 om mysterieuze redenen verlaten.
Om twaalf uur arriveren we in Jerome: hoog gelegen in de bergen (+/-7743 feet hoog): Ik moet de eerste versnelling gebruiken om er te komen! Jerome is een verlaten goudmijnstadje dat weer tot leven geroepen wordt door toeristen; het is gerestaureerd in de "originele stijl" door gerenommeerde artiesten. Vooral de uithangborden zijn schitterend. Na een bochtige afdaling rijden we via Cottonwood verder: door mooie bossen, grillige roodbruine rotsformaties en een door bliksemflitsen sprookjesachtige omgeving.
Om drie uur komen we aan bij de volgende bezienswaardigheid: de Meteor Crater: een krater van anderhalve kilometer doorsnede die 49000 jaar geleden door een meteoriet ontstaan is. Hoewel de toegangsprijs hoog is en het erg waait, gaan we toch naar binnen. We krijgen een stempel op onze handen om aan te kunnen tonen dat we betaald hebben. De expositie over de krater vertelt ons dat de krater voor training van astronauten voor Apollovluchten gebruikt is geweest.
In de regen rijden we verder en komen om vier uur aan in Holbrook, waar we een camping opzoeken.

Om half negen vertrekken we van de camping en gaan richting Petrified Forest. Bij de ingang van het park koop ik een Golden Eagle Pass ($25,-), zodat we voor de rest van de reis niet meer hoeven te betalen voor een entree tot een park. Er wordt ons nadrukkelijk op gewezen dat het niet toegestaan is stenen uit het park mee te nemen (alsof die stenen nog in onze overvolle camper zouden passen!). De landschappen zijn erg afwisselend met verschillende kleuren steenlagen. Sommige boomstammen zijn versteend en tonen kristallen die verschillend van kleur zijn. Rond het middaguur houden we in de zinderende hitte een stop in een uitgestrekte vlakte, waar je geen enkel geluid hoort.
Vervolgens rijden we door het reservaat van de Hopi-Indianen. Het is een stille route: soms zie je wat stenen en houten huisjes, wat koeien, rustige dorpjes met een schoolbus, katholieke en protestantse kerkjes, veel auto's en een paar, fietsen We rijden door naar de Grand Canyon. Tegen het eind van de middag arriveren we daar, alleen kunnen we de door ons gereserveerde camping helaas niet vinden. Na veel zoeken komen we een uur later toch op de camping aan: deze blijkt een kilometer of drie buiten de Grand Canyon te liggen: Tusayan. De camping bestaat uit een terrein met kiezelstenen voor campers en een aantal wigwams. Er ligt een vliegveld vlak naast, waar druk gevlogen wordt.

Met de shuttle naar de Angel Lodge. We lopen langs de Lodge en staan dan "oog in oog" met de Grand Canyon. Toevallig start op dat moment een groep fossielen (niet een groep bejaarden, maar een groep die onder leiding van een gids fossielen gaat zoeken). We besluiten even met ze mee te trekken. De gids vertelt ons dat de Grand Canyon vroeger een zee is geweest; derhalve zijn er heel wat fossielen van schelpdieren te vinden.
Per bus gaan we verder langs de rand van de Grand Canyon. We gaan helemaal mee naar het eindpunt om daar water te drinken (het is bloedheet) en broodjes te eten die we meegebracht hebben. Daarna stappen we weer in de bus en stoppen bij een paar haltes op de terugweg. In de bus bevinden zich veel toeristen uit het "het Land van de Rijzende (reizende??) Zon” en studenten uit alle landen. Een van hen heeft de (on-)zin van het studeren onderkend, hetgeen blijkt uit het opschrift op zijn T-shirt: “The more I study the more I Know. The more I know, the more I forget. The more I forget, the less I know. So why study?".
Met de shuttle gaan we weer terug naar de camping.

Om half vijf (applaus!!) staan we op en rijden opnieuw naar Desert View, nu om de zonsopkomst te zien (zijn wij zon-freaks of niet?). De zon komt heel snel op. Wij zijn niet de enige toeschouwers: er zijn een paar toeristen en een Indiaans echtpaar, gewikkeld in dekens die het schouwspel volgen. Daarna gaan we op weg naar Las Vegas.
We maken een omweg door een mooi bosrijk gebied (de Highway 180 door de San Francisco Mountains). Het nadeel van deze mooie route is dat er veel wegwerkzaamheden plaatsvinden; je wordt alleen per konvooi erlangs gelaten. We moeten dan ook lang wachten op een 'pilot car' met het bord "Follow me" erop. Die wegwerkzaamheden maken ons wel nerveus, omdat het extra benzine kost en we ons pas laat realiseren, dat we hadden moeten tanken. Op de laatste druppels benzine bereiken we Flagstaff, waar we onze heilige koe van de nodige vitamines kunnen voorzien. De zwaar beladen camper blijkt 1 op 16 te rijden.
Onderweg stoppen we nog even bij een parkeerplaats met uitzicht over de Black Mountains. Ik laat mijn motor lopen, aangezien de andere bestuurders dat ook doen en de airconditioning in de auto het anders niet doet (het is verschrikkelijk heet (alsof je je hoofd in de hete oven stopt)). Verder op de route houden we ook nog halt bij de Hoover Dam met zijn onoverzichtelijke verkeerssituatie, en zijn tientonners die zich door de kronkelende eenrichtingswegen naar Las Vegas begeven. Als we in Las Vegas in de woestijn aankomen zoeken we weer een KOA-camping op.

We sluiten ons op in de airconditioned gebouwtje waar we wat lezen. Omdat het op den duur in de ruimte zelfs koud is, nemen we een duik in het zwembad buiten en liggen we al lezend te zonnebaden.
Om half vijf bereiden we ons voor op Las Vegas. We worden met de (gratis) shuttle naar het begin van "The Strip" (het belangrijkste deel van Las Vegas) gebracht en voor een casino afgezet waar we (nu komt de aap uit de mouw) worden aangemoedigd een gokje te wagen, aangezien het casino betaalt voor de shuttle. We gaan wel naar binnen, maar gokken niet (we zijn tenslotte Nederlanders en hebben een reputatie hoog te houden). Wel probeer ik een foto te maken van een goktafel: dit wordt helaas opgemerkt door een van de gokkers die daarop niet zo gesteld is. We verlaten het casino en besluiten met de bus naar het andere einde van de Strip te gaan en op de terugweg alles te bekijken. De rit kost $1,- per persoon; je geef een biljet van tien, maar het apparaat bij de chauffeur accepteert alleen 1-dollarbilietten. Gelukkig schiet een aardige Amerikaan ons te hulp en betaalt de twee dollar voor ons: niks niet egoïstisch dus.
We stappen uit bij Excalibur, een casino in de stijl van de middeleeuwen met ridders en andere griezels. Aardig detail: je komt naar binnen met de roltrap, terug moet je lopen! Binnenin is het een soort Disneyland: veel speelautomaten, er lopen ook veel kinderen rond. Je kunt meedoen aan wedstrijden (in het klein) tussen ridders te paard. Wel een verschil met het casino in Monte Carlo, waar je in smoking naartoe moet. Dan op weg naar een casino in de stijl van de farao's, Luxor. Het casino/hotel is gebouwd in de vorm van een piramide: de hotelkamers bevinden zich tegen de wanden. Vóór de piramide blazen fonteinen water omhoog met daarin door laserstralen in verschillende kleuren zichtbaar gemaakte bewegende figuren. Binnen zijn veel mogelijkheden 'reizen' te ondernemen terug naar de tijd van de farao's.
Via de lift en een brug belanden we aan de andere kant van de weg bij het casino/hotel van filmproducers Metro-Goldwyn-Mayer: MGM-Grand; het duurste hotel ter wereld! Binnen wordt het verhaal van "The wizard of Oz" (tovenaar van Oz) uitgebeeld. In het casino treden ook grote sterren op als Tom Jones.
Buiten het Mirage casino bevinden zich mooie fonteinen. We moeten wel even in de rij staan, maar kunnen eindelijk in het Italiaanse restaurant "Californian Pizza" plaatsnemen. Hier hebben we een mooi uitzicht over het casino: je kijkt uit op een groot scherm, waarop paardenrennen in de hele wereld gevolgd kunnen worden.
Om middernacht trekken we langs "Treasure island", waar een zeeslag met op ware grootte gebouwde schepen nagespeeld wordt. Dan besluiten we dat het welletjes geweest is en proberen een taxi te bemachtigen, hetgeen niet meevalt. Met de taxi vertrekken we uiteindelijk vanaf het hotel "Desert inn" en bereiken om één uur de volgende morgen de camping, waar we uitgeput in slaap vallen...

We verlaten Las Vegas via Fremont street, een zeer bekende straat in Las Vegas met veel (goedkopere) casino's, en zetten koers naar Californie.
Als we in de buurt van de Death Valley komen, wijken we van de hoofdweg af en rijden tot de grens met dit natuur(?)-gebied: we mogen niet er doorheen rijden met de camper met het oog op eventuele oververhitting van de motor. Terwijl we daar het landschap bewonderen, komt uit de tegenovergestelde richting eenzelfde soort camper als de onze aanrijden, hij wel! We rijden weer verder en besluiten de camping in Oasis, die in de campinggids staat, te nemen. We nemen een secundaire weg en zien een bord: over 80 mijl een tankstation. We halen het wel, dus tanken we niet.
Als we eindelijk in Oasis aankomen, blijkt het een gat (gehucht) te zijn en al helemaal geen camping met twee zwembaden en luxe douchegelegenheden te bezitten: de campinggids heeft een fout gemaakt: de Oasis die zij bedoelen is een ander plaatsje dat veel zuidelijker (nl. in een andere staat) ligt dan waar zij op de kaart aangaven!
Nu begint de tijd en de benzine toch wel te dringen...
We komen voor een moeilijke keuze te staan: linksaf richting een grote plaats (die wel 30 mijl verwijderd ligt) of rechtsaf een oud bord volgen dat ‘gas(oline)' (benzine) zegt. We kiezen met het oog op de brandstof het laatste. In het plaatsje Dyer komen we gelukkig een camping in opbouw tegen: wel water, maar geen sanitaire voorzieningen, laat staan een zwembad. Maar we klagen niet en settlen ons daar, na benzine en voedsel gekocht te hebben. Met als diner een paar broodjes worst zien we de zon achter de bergen zakken...

We vertrekken naar Yosemite National Parc. Zo komen we Californie in. Na een tijdje bereiken we Mono Lake, een meer zo zout dat je in het water een krant kunt lezen zonder het nat te maken.
Als we Yosemite N.P. inrijden slaan we bijna steil achterover van verbazing over het natuurschoon: hoge rotsen met sneeuwtoppen, diepe ravijnen, donkerblauwe meren, groene weiden en dichte bossen. Alles wordt opgefleurd door een wolkenloze hemel en een warm zonnetje. Voor de weg door het park gelden veel verschillende snelheidsbeperkingen, variërend van 25 mijl tot 45 mijl per uur. Aangezien we veel stijgen en dalen kan ik de cruise control niet gebruiken. Bovendien moet ik niet te snel rijden, maar ook niet te langzaam (wat gauw gebeurt bergafwaarts bij een automatische versnelling) want de auto's achter mij kunnen harder dan ik (ze zijn lichter) en kunnen mij niet inhalen (er is maar één baan heen, één terug). Onderweg stoppen we bij een meer en bij de Turtle Back Dome (een rots in de vorm van een schild van een schildpad, vandaar de naam). Als we in het westen van het park aankomen, stappen we uit in Yosemite Village en nemen de shuttlebus naar de Yosemite Falls (deze staat helaas droog). Om toch nog water te zien vallen besluiten we naar de Nevada Falls te gaan, maar zien daar later van af, omdat het nog ver lopen is en het al tegen vijven loopt. We gaan met de shuttlebus terug naar de camper. Na enig zoeken vinden we de uitgang uit het park. Na ongeveer een kwartier rijden vinden we een (niet door de kampeergids aangegeven) camping bij de Yosemite Lakes. Het is een camping midden in het bos, erg natuurlijk aangelegd.

We doen eerst nog wat inkopen bij de receptie en gaan dan op weg naar de beroemde Highway 49: de weg waaraan veel goudstadjes à la 19e eeuw gelegen zijn. Het eerste goudstadje dat we aandoen is Jamestown, een zeer toeristloos plaatsie (zoals we dat graag hebben) met huizen (en soms mensen) uit de vorige eeuw. Er zijn een heleboel winkeltjes, waar je je spullen uit de tijd kunt kopen. Deze zijn niet duur, waarschijnlijk omdat er niet veel toeristen komen. Ik koop een sheriffster en een poster met "Wanted” erop. Uit een pop opgehangen aan een touw blijkt wel dat de geschiedenis van Jamestown (en van heel het westen van de VS) ook een gewelddadige was
Daarna op weg naar Sonora, niet zover van Jamestown. "Downtown" is er een weg met zeer druk verkeer. We zetten de camper in de buurt van het beroemde bruine kerkje van Sonora en lopen de winkelstraat in; er is al een winkel in kerstsfeer!
Weer terug bij de camper zetten we koers naar Columbia, een stadje, waarvan het centrum in originele staat is hersteld en daarom afgesloten is voor elk verkeer (het heet Columbia State Historic Pare en is een soort openlucht-museum). In elk huis is wel wat te beleven: in het ene kun je de geschiedenis van Columbia bewonderen, in het andere een smid bezig zien. Ook is er een rechtbank nagebouwd. Uit een snoepwinkeltje komt de geur ons tegemoet van snoep uit vroegere tijden (de lekkernijen zijn wel vers, maar het recept stamt uit de vorige eeuw). Als je je niet laat verleiden tot het kopen van zoetwaren, dan kun je een ritje met de koets maken of (kleine korreltjes) goud uit modder zeven, zoals de goudzoekers dat deden en nog doen.
We stappen weer in de camper en besluiten Highway 49 niet helemaal (zoals gepland) naar Placerville uit te rijden, maar door te steken via Highway 12 naar San Francisco. 'Frisco' halen we natuurlijk niet, dus besluiten we in de buurt van Wallace de camping te nemen aan het Comanche Meer, 6 mijl van de grote weg af. Het is een hele bijzondere en zeer uitgestrekte camping: vanuit de camper kijk je meteen op het meer.

We komen terecht in een gebied waar veel fruit en groenten verbouwd en verkocht worden. We zien een vrachtwagen vol kleine tomaten los in de laadruimte (zoals in Nederland zand vervoerd wordt): wat zullen ze door de wind lekker schoon blijven! Gecombineerd met de windmolens op een aantal heuvels wanen we ons in Nederland.
We kunnen merken dat we San Francisco naderen: zelfs op een zesbaansweg (zes banen heen, zes banen terug wel te verstaan) is het druk en de wegen zijn slecht, zo niet slechter dan in de rest van de VS. Via de beroemde, door de aardbeving uit twee delen met verschillende bruggen bestaande San Francisco-Oakland Bay Bridge rijden we "Frisco” binnen met een adembenemend uitzicht op de Skyline. Bij Candlestick Park vinden we een camping.
We nemen een shuttle vanuit de camping naar Downtown. Aangekomen in Chinatown lopen we zonder kaart richting haven. We komen door het Business-district, waar we aan een van de mannen in driedelig pak vragen hoe we bij de "Bay" komen: hij heeft geen haast, vraagt waar we vandaan komen en zegt dat hij ook in Amsterdam geweest is. Vervolgens wijst hij ons de weg naar de Fisherman's Wharf, maar vertelt erbij dat het een heel eind lopen is. Dat blijkt ook zo te zijn; bovendien is het koud. We komen wel veel joggers en rolschaatsers tegen die de kou en de wind trotseren. Na het opwarmen in een restaurantje kopen we een kaart van San Francisco, zodat we een volgende keer niet verdwalen. Buiten liggen op de pier zeerobben.
Van de zeelucht worden we hongerig en dus kopen we iets in een van de stalletjes.

Het busje voor de rondreis haalt ons als laatste op en daarna kunnen we San Francisco pas echt leren kennen. De chauffeur heeft de goede gewoonte ook gids te zijn en houdt dus hele verhalen tijdens het rijden (met één hand aan het stuur, de microfoon in de andere hand) . Wat een geluk dat we niet zijn eerste vrachtje zijn! Het is nog mistig als we aankomen op het uitkijkpunt over de stad: Twin Peaks. Via de wijk Haight Ashbury, beroemd geworden door de hippies van de jaren '60, naar Hyde Street met zijn Victoriaanse huizen. Vervolgens door Noe Valley, een wijk (en dit is uniek in de VS) uitsluitend bewoond door homoseksuelen, daarna door de Mission, een smeltkroes van Latijns-Amerikaanse culturen, om dan te pauzeren in het Golden Gate Park met het Academy Of Sciences museum en de Japanese Tea Garden.
Dan over de Golden Gate Bridge en even fotograferen aan de andere kant van de brug. De 35 miljoen kostende brug werd in 1953 in vier jaar gebouwd door Strauss (nee, geen familie), hetgeen aan elf arbeiders het leven kostte. Het resultaat is een brug met een lengte van 11 km, kabels met een gezamelijke lengte van 128.700 km en een betonnen constructie
waarvoor 520.000 m2 beton nodig was. Per jaar komen hier 17 miljoen auto's de stad binnen. De brug is zo soepel dat het, althans tot nu toe, bij aardbevingen nog nooit begeven heeft. Na een lange tocht over kronkelige wegen bereiken we Muir Woods, een bos met zeer oude Redwood bomen. Daarna rijden we terug naar Frisco en pauzeren een uur bij dé toeristenattractie bij uitstek: de Fisherman's Wharf. We komen langs veel stalletjes met eet-en souvenirwaren, goochelaars, musici, artiesten, vissersbootjes met visstalletjes.
Eindelijk krijgen we de mogelijkheid om met de wereldberoemde Cable Car te rijden. We vervolgen onze weg met de bus langs het Union Square, waar veel bekende winkels als Nieman-Marcus en Macy's gesitueerd zijn. Het is al laat en we naderen het eind van de tocht. Gelukkig worden we als eerste afgezet bij de camping.

We besluiten op de camping te blijven en lezen wat, maar we gaan toch `s middags op de bonnefooi naar Santa Rosa, waar een familielid woont. Gelukkig is hij thuis en mogen we blijven slapen.

Tweede dag van ons familiebezoek. ‘s Middags gaan we op weg naar Sonoma, een klein plaatsje in een streek die bekend staat om zijn wijn. We lunchen in een café in Wild West-stijl en bekijken vervolgens het plaatsje en stoppen even bij een koffieshop; dit is geen koffieshop Nederlandse stijl (met drugsverkoop), maar een café dat zich toegelegd heeft op allerlei verschillende soorten koffie.

We verlaten onze familie en keren terug naar San Francisco. Na het avondeten nemen we een shuttle naar de Fisherman's Wharf om voor de laatste keer deze prachtige stad te aanschouwen. Ook brengen we een bezoek aan het Wax Museum (vergelijkbaar met Madame Tussaud).

We nemen Highway 1 naar het zuiden, een schitterende weg langs de kust. We hebben geluk: het is deze keer niet zo foggy als anders en de zon begeleidt ons langs de steile rotsen en de diepe kliffen.
Tussen de middag arriveren we in Monterey, waar we in een restaurant met uitzicht op zee eten. Na een verfrissende wandeling over de pier stappen we in de camper en proberen de 17-miles-drive (een weg door privé-gebied langs de oceaan door een schitterende natuur) te vinden.
De weg loopt door golfbanen en langs dure villa's; het zijn beslist niet de armste Amerikanen die hier wonen. Onze route (Highway 1) langs de kust vervolgend komen we in de buurt van de plaats San Simeon bij het Hearst Castle aan. Dit kasteel is ontworpen en betaald door de krantenmagnaat William Randolph Hearst om er zijn kunstcollectie een waardige plaats te geven. We kunnen alleen de expositie bezichtigen, aangezien door het late uur het kasteel, dat alleen per bus bereikbaar is omdat het op een heuvel ligt, gesloten is.
We rijden verder zuidwaarts tot we rond etenstijd een camping gevonden hebben in de buurt van Pismo Beach.

Van een koud en mistig Pismo Beach zoeken we de Highway 1 weer op richting Los Angeles. De eerste stop maken we rond het middaguur in Santa Barbara. Langs de boulevard is een hele rijstrook ingeruimd voor rollerscaters en fietsers. Op de pier gaan we eerst wat eten en dan Santa Barbara in. We lopen langs een expositie van een aantal schilders. Er is ook een cartoonist die een karikatuur maakt van een meisje met haar favoriete hondje.
Met de auto rijden we vervolgens naar de Santa Barbara Mission, waar ze juist bezig zijn een bisschop in te wijden. Als gasten worden we naar onze parkeerplaats begeleid.
We hebben een lange reis voor de boeg en dus kunnen we niet lang blijven.
In de buurt van Los Angeles wordt het verkeer zeer druk en we belanden in een langzaam rijdende file. Toch zwieren auto's van de ene naar de andere kant van de weg om een paar centimeters te winnen.
Heelhuids bereiken we Anaheim, een buitenplaats van Los Angeles. Een KOA-camping hebben we ook snel gevonden: het ligt in de buurt van Disneyland. 's Avonds kunnen we het vuurwerk dat er ontstoken wordt zien en horen.

Om vijf over acht haalt de bus ons op. De bus voert ons langs alle belangrijke plaatsen in Los Angeles, zoals de gevangenis waar O.J. Simpson de uitkomst van zijn proces voor moord afwacht, Union Station, City Hall, Hollywood en natuurlijk Beverley Hills. We rijden over Rodeo Drive, de duurste winkelstraat van Californië. De buschauffeur vertelt ons dat een van de toeristen die hij meebracht per ongeluk door een winkelruit viel en daarmee het alarm inschakelde. Binnen vijf minuten was het vergeven van de politiemensen.
We vervolgen onze tocht en stoppen bij Universal Studios, een van de vele filmstudio's die Hollywood rijk is. We krijgen een paar uur de tijd om alles te bekijken. Eerst wordt ons een Blues Brothers (de echte zijn al lang dood)imitatie voorgeschoteld. Daarna bezoeken we een stuntshow à la Miami Vice en een cowboy-show. Per lift dalen we de berg af naar de eigenlijke filmstudio's. Er werden toen wij er waren jammer genoeg geen eentje opgenomen. Beneden aangekomen stappen we in een rondreistreintje die ons langs alle bekende decors voert: van de jaren '30 tot Jessica Fletcher. Ook auto's van bekende series als 'Magnum' trekken aan ons voorbij. Plotseling gaat het treintje overhellen en schudden door een aardbeving. Het is alleen geen echte. We zien hoe special effects en geluid worden gefabriceerd. Dan pas merk je hoe je als filmkijker bedonderd wordt. Ook de ontberingen van acteurs ondervind je aan den lijve: voor de film 'Backdraft' moesten de acteurs dag in dag uit in een kleine ruimte met echte vlammen zitten: je krijg het al na vijf minuten benauwd! We bekijken nog een expositie over Lucy (actrice uit o.a.'I love Lucy'). We laten ons zoals in "Back to the Future" transporteren naar de prehistorie. Pas in het karretij begrijp ik de waarschuwingen buiten voor mensen met rugklachten, nekklachten. hoofdpijnklachten, misselijkheidsklachten etc.
Terug op de camping eten we nog wat en slapen in onder het geluid en de pracht van het vuurwerk van Disneyland.

Half negen: vertrek met de camper naar Disneyland. We gaan zo vroeg om als eerste bij de meest bezochte attracties te zijn. En als de poorten dan eindelijk open gaan stormen zelfs de oude van dagen op de attracties af. We bezoeken als eerste de wildwaterbaan met zeer steile helling in Adventureland. Daarna gaan we met de pont het eiland verkennen van Tom Sawyer (uit het boek van Mark Twain).
Om een goed overzicht over de attracties te hebben stappen we vervolgens in een treintje dat ons in no time door het park leidt. Bij Toontown, een kinderdorp, stijgen we uit. We moeten eerst wel 40 minuten wachten om door het decor van `Roger Rabbit' gereden te worden: het is het wachten helaas niet waard. Dan maar Mickey Mouse opzoeken, jammer genoeg gaat dat zo maar niet: je moet echt op audiëntie!
We lopen door naar Frontierland, waar we een 3D(imensionale)-film met Michael Jackson aanschouwen: het lijkt net of je de acteurs aan kunt raken. Via Cinderella's Castle en tocht op de Raderboot "Mark Twain" zetten we koers naar de uitgang: we hebben namelijk nog een avondprogramma voor de boeg.
Op de camping aangekomen blijkt dat we vergeten zijn de kampeerplaats te reserveren. Want nadat ik de camper geparkeerd heb op onze oude plek komt een andere camper deze claimen. Het zijn gelukkig heel aardige mensen die ons laten staan en een andere plaats opzoeken.
Die avond worden we opgehaald door een bus die ons naar een busstation brengt, waar we over moeten stappen in een andere bus. De buschauffeur (die een Duits accent heeft omdat hij in Duitsland geboren is en als stopwoord bevestigend eheuh mompelt ) speelt zelf voor gids. Eerst rijden we weer door Downtown met zijn skyscrapers (waarvan de hoogste 75 etages telt) en via de dure wijk Vermont belanden we bij het Observatory, een uitkijkpunt boven de stad. Normaal een mooi punt om vanaf te fotograferen, maar het is nog te licht en er hangt mist over Los Angeles.
Dat wordt weer goedgemaakt door een bezoek aan de Universal Studios City Walk. Het is hier bij aankomst wel donker en uitermate geschikt voor een nachtfoto. In de Universal City Walk, een uitgaanscentrum in de filmsfeer, treden erg veel artiesten op.
Tenslotte: Hollywood Boulevard.
Alle toeristen worden afgezet bij hun hotels totdat wij als laatsten overblijven. De buschauffeur is ons vergeten, want hij snapt niet wat wij nog in zijn bus doen. Met de nodige verontschuldigingen rijdt hij ons naar de camping waar we om 1 uur aankomen. Slaap lekker!

Voor we koers zetten naar San Diego vereren we de NBC-studios (TV-maatschappij in de VS) met een bezoekje. Terwijl we wachten op de gids, kijken we naar de televisie met een verslag van het begin van 'het proces van de eeuw' tegen O.J. Simpson.
Bij de rondleiding zien we diverse decors van televisieprogramma's en wordt ons uitgelegd hoe een programma in elkaar gezet wordt. Ook mogen we een kijkje nemen bij de set van de 'Tonight Show' van Jay Leno.
Laat komen we op de camping in San Diego aan. Deze is mooi aangelegd met bomen en gras, veel toiletruimten en overdekte picknickbanken.

Vroeg vertrekken we naar Sea World (een soort Dolfinarium). De shows zijn prachtig. Veel dolfijnen in allerlei soorten, zelfs orca's die kunstjes doen. Van de zeeleeuwenshow hebben ze een grappig verhaaltje gemaakt over twee meisjes die op een onbewoond eiland terechtkomen en via de zeeleeuwen gered worden. Vervolgens bezoeken we de Ski-show, waar waterskiërs stunts uithalen. Voor de komische noot zorgt een 'ijsverkoper' die tegen de stuntmannen zegt dat hij hetzelfde kan als zij. Wonder boven wonder kan hij dat ook! (voor de naieve lezer onder u: dit was natuurlijk opgezet spel). Daarna bezoeken we een aquarium waar haaien over je heen zwemmen: bon appetit!
We verlaten Sea World en gaan richting een uitkijkpunt over de stad: Loma Point. Eerst bekijken we het passagiersschip "Queen Mary", dat omgebouwd is tot hotel. Om vervolgens bij Loma Point te komen moet je over een pier langs installaties van de U.S.Navy: spannend.
Vanuit het uitkijkpunt kunnen we de haven van San Diego zien, waar zojuist een destroyer binnen loopt (dit is een aanvalsboot van de marine).
We zetten de tocht voort en rijden door het complex van de University San Diego. Deze universiteit lijkt wel op een Spaans paleis. Eindelijk bereiken we het oude gedeelte van San Diego. Er zijn veel oude gebouwen, een rustig pleintje en Mexicaanse muziek.

Een rijdag. Na 2 uur stoppen we bij een cafeetje midden in de woestijn: buiten is het snikheet. We rijden verder langs een gevangenis, waar een bord ons verbiedt lifters mee te nemen: dit om te vermijden dat je een Al Capone in je auto kriigt.
Na het passeren van de plaats Yuma steekt een onweer op met regen, bliksem en zware windstoten. De camper schudt heen en weer door het beuken van de wind op de zijkant van de camper. Ik kan nauwelijks recht vooruit sturen. Ik vind het onverantwoord om verder te rijden en dus zet ik de camper langs de kant van de weg in de beschutting van een brug (niet eronder natuurlijk). We lezen wat tot de storm is geluwd en vervolgen onze weg. Later zullen we op het journaal horen dat 30 mijl noordelijker in Phoenix de zwaarste storm in jaren hele daken van de huizen had gerukt. Afijn we komen 's avonds laat in Tucson aan en pakken de eerste de beste camping

Na het ontwaken inspecteren we de camping, nu bij daglicht. Het is er doodstil, het seizoen voor de bejaarde winterontvluchters is nog niet begonnen. De gebouwen zijn schitterend: er zijn diverse activiteitenzaaltjes. Er is alleen geen sterveling te bekennen. Daarom besluiten we een andere camping op te zoeken. We komen terecht bij de Prince of Tucson, waar zich wel volk bevindt; deze grenst wel aan een Interstate (snelweg). De rest van de dag blijven we er in de mooie air-conditioned ruimte, die voorzien is van een' TV, bankstel, poolbiljard, boeken en spelletjes.

We rijden naar Saguaro National Parc, een gebied vol cactussen en ratelslangen (waarvan er één gevaarlijk dichtbij komt). De parkopzichter legt uit hoe de beet van een ratelslang tot amputatie van ledematen kan leiden. Toch maar snel in de camper stappen.
Vervolgens op weg naar het Desert Museum, een museum met dieren en planten die in de woestijn leven. Erg mooi allemaal, maar in een hitte van 35 graden geniet je toch anders.
We vertrekken naar Old Tucson, een 'dorpje' dat decor is geweest van veel westerns. Zelfs onlangs werden er de films ‘Tombstone' en 'Young Guns’ opgenomen! Het dorp is vlak voor de oorlog door Columbia Studios opgezet voor de film ‘Arizona'. Bekende filmsterren als Clint Eastwood, Ronald Reagan en John Wayne hebben hier hun eerste stappen in de filmwereld gezet. Scenes uit `Little House On the Prairy' werden er genomen en 'High Chaparel’. We volgen een rondleiding maar de meeste films kennen we niet. De gids weet ons vertellen dat vroeger op westernfilms op de achtergrond van de berg afdalende auto's te zien waren: Foutje.
De locomotief die uitgestald staat is ook in veel films te zien geweest, alleen heeft hij niet veel spoor om op te rijden (+/-100m) en dus laten ze hem voor de film heen- en weer rijden.

Het is nog vroeg wanneer we afrijden we naar Tombstone, een oud western dorpje. Dit blijkt veel toeristischer dan gedacht, maar wel leuk. Er lopen veel mensen met westernkleding aan en dus laat ik mezelf fotograferen in cowboy-outfit.
Hierna gaan we naar Nogales, een plaats op de grens met Mexico. Per ongeluk belanden we wel net over de grens! Ik maak meteen een bocht en leg de douanebeambte uit dat we Mexico maar 10 meter in zijn geweest. Hij vraagt nog of we mensen achterin hebben verborgen en neemt met mijn ontkennend antwoord en ontwapenende blik genoegen.
Bekomen van de schrik nemen we de mooie route naar de camping.

Vandaag naar het Pima Air Museum, waar veel vliegtuigen uit alle tijden tentoongesteld zijn. We vragen meteen of er ook een bezoek mogelijk is aan het in de buurt gelegen vliegtuigkerkhof van Davis Monthan Air Force Base, maar we hebben pech. We volgen dan maar een rondleiding in het museum zelf. De gids van ons groepje van drie is een vliegtuigmonteur in de Tweede Wereldoorlog geweest en praat dus honderd uit. Alle medewerkers van het museum zijn oorlogsveteranen. Onze gids waarschuwt ons voor slangen in de schaduwrijke plekjes onder de buiten opgestelde vliegtuigen. We trekken met een treintje langs de vliegtuigen, gelukkig in de schaduw. Na de rit bezoeken we het Memorial van de 290-ste divisie die ook ons land bevrijd heeft. Buiten lopen we in de grote hitte nog eens langs de vliegtuigen en laten ons rondleiden door de 'Airforce One' van Kennedy en Johnson.
Vervolgens rijden we met de camper naar het Titan Missile Museum (waar een van de nucleaire raketten van de VS opgeslagen ligt). Dit is helaas gesloten.

Op de weg naar Phoenix stoppen we bij Biosphere II, een soort grote kas waarin een tweede biosfeer (de eerste is de aarde) wordt gecreëerd. De onderzoekers van deze biosfeer brengen een jaar in de kas, geïsoleerd van de buitenwereld, tussen alle verschillende soorten klimaten, door. Deze mensen moeten in hun eigen levensonderhoud voorzien!
Na dit verhaal krijgen we honger en eten in een restaurant een hamburger.
We mogen met de camper niet over de Apache Trail (route die Indianen vroeger volgden) en dus gaan we over de snelweg naar Phoenix.
In Phoenix is het erg moeilijk een geschikte camping te vinden, vooral omdat we een air-conditioned ruimte zoeken. Die vinden we uiteindelijk niet, maar we moeten toch een camping hebben.

's Ochtends beginnen we met schoonmaakwerkzaanheden. We moeten de camper schoongemaakt inleveren bij Cruise America. Ik probeer mijn vuilniszak in een container buiten de camping te deponeren (want op de camping zie ik er geen) en moet, daardoor een hele preek van een van de buurtbewoners aanhoren, waarna ik alsnog permissie heb om de vuilniszak in de container te smijten.
's Middags vertrekken we naar Cruise America om alvast de koffers in te pakken (die we er in het begin van de reis achtergelaten hadden) en vinden het bedrijf na lang zoeken.
We besluiten om een mall in te gaan, Fashion Square, om nog wat souvernirs voor thuis te kopen. Er zijn een fontein, hele sjieke winkels, een bioscoop en een gezellig plein met eettentjes, alles overdekt en airconditioned natuurlijk.
We lopen de mall uit en rijden via een mooi verlicht Glenndale naar het hotel van onze eerste overnachting: het Best Western Airport Inn.

We ontbijten in het restaurant van Best Western en bellen daarna Cruise America hoe laat we moeten komen. Stipt op tijd arriveren we daar en meteen controleert een van de mensen van de verhuurmaatschappij de km-stand: we hebben 4000 mijl, dus zo'n 6000 km gereden!!!
De shuttle van Cruise America zet ons af bij het vliegveld. Bij de balie van Northwest vraagt de hostess of we een vlucht eerder naar Detroit willen. Na ons bevestigend antwoord regelt ze de formulieren.
Het vliegtuig naar Detroit is erg leeg. Als lunch krijgen we een lekkere sandwich en ijs. Ook wordt ons een gloednieuwe film voorgeschoteld: Beverley Hills Cop III. In Detroit stappen we over op een KLM-vliegtuig naar Amsterdam, waar we de volgende dag arriveren.