De vlucht gaat van Amsterdam naar Chicago. Daar hebben we 6 uur (!!) overstaptijd voor onze vlucht naar Jackson Hole. Het is ondertussen bedtijd in Nederland, dus we hebben moeite onze ogen open te houden. Veel koffie dan maar.
De landing op Jackson Hole is erg spannend. Er is veel laaghangende bewolking zodat je geen grond ziet en niet weet hoe hoog je nog zit. Af en toe zien we wat flarden van bergen om ons heen. Eenmaal aan de grond vol in de remmen vanwege de korte runway.
We moeten door de regen over het asfalt lopen naar de aankomsthal. Heel gezellig en kleinschalig. Geen borden met bagagebanden. Het zijn er maar een paar, het kan niet missen.
Gelukkig is al onze bagage gearriveerd en kunnen we een taxi zoeken. Officiële taxi’s zijn er niet, dus nemen we een rit met een privé auto voor 32 dollar. Omdat de luchthaven op enige afstand ligt van Jackson hole is dat niet vreselijk duur.
Als we bij het hotel (Virginian Lodge) de bagage uitladen, biedt een Amerikaans echtpaar ons spontaan aan te helpen. Typisch amerikaans zulke hulpvaardigheid.
Virginian Lodge is zoals ik het me had voorgesteld. Een lobby met oude meubelen en beestenhoofden aan de muur. Het inchecken gaat zo snel dat we binnen mum van tijd onze kamer hebben. Een standaard kamer met twee heel brede bedden. We lezen nog wat en kunnen dan eindelijk van de welverdiende nachtrust genieten.

We ontbijten bij een diner even verderop met allemaal Amerikanen om ons heen. Heerlijk. Geen continental breakfast te vinden natuurlijk, dus neem ik een omelet om mijn maag wat te laten wennen. Het smaakt goed en niet vreselijk vet gelukkig. We krijgen meteen de rekening en betalen aan de kassa. Met creditcard natuurlijk.
We vragen aan de receptie hoe we bij het autoverhuurbedrijf kunnen komen. Het is ongeveer een kilometer en hebben wel zin in een wandelingetje. Jackson Hole is een aardig plaatsje met veel winkeltjes die zich op toeristen richten. Vooral in de winter zal het hier druk zijn.
Bij de autoverhuur blijkt dat ons reisburo een fout heeft gemaakt: onze reservering staat op terugbrengen in Jackson Hole, maar dat is niet de bedoeling. We willen eindigen in Los Angeles. Dus moeten we ter plekke zelf betalen voor een andere auto die wel de staat uit mag(Chevrolet Uplander) en dat verhalen op het reisburo. Het is niet anders..
We rijden weer terug naar Jackson Hole voor boodschappen. Eerst naar K-mart voor een stove (30 dollar!), coolbox, kussens etc. Daarna bij de Subway een lunch gehaald (cold cut trio), en naar Albertson (een soort Albert Heijn) voor het inslaan van eten voor drie dagen. Bier kunnen we hier niet krijgen, daarvoor moeten we naar de liquor store.
We rijden verder richting Yellowstone N.P. Bij de ingang van Teton N.P. kopen we een pas voor alle parken voor 80 dollar. Het begint te sneeuwen als we Yellowstone inrijden. We twijfelen of we wel zullen kamperen maar wagen het erop. We zijn tenslotte Nederlanders en hebben al voor de camping betaald...
In het plaatsje Grant Village koop ik in de gift shop twee truien en een broek. Heb mijn warme trui vergeten, en zo heb ik het vannacht niet koud. Een van de truien heeft een capuchon, en dat is lekker voor je hoofd.
We eten in het Lake House. Een schitterend uitzicht over het meer, maar wel ongezellig, omdat er zo laat in het seizoen weinig mensen zijn. De pizza daarentegen is heerlijk.

Een zware nacht. Het is erg koud geweest: de vorst staat op de auto. En het is wat onwennig om in één slaapzak te slapen. Als de één zich omdraait doet de ander dat ook. Gevolg: veel wakker en licht slapen. Heb het gelukkig niet koud gehad. Kan ook moeilijk anders met drie lagen truien, waarvan een met capuchon. De drie trekkingssokken over elkaar helpen mijn voeten warm te houden. De net gekochte wollen broek doet de rest.
Omdat we eerst iets warms willen drinken, installeer ik het gekochte gasstel voor de eerste keer. Dat gaat wonderwel goed en binnen mum van tijd zitten we in de auto op te warmen met een warme kop koffie.
We besluiten een lodge te huren voor de komende nacht. Anders beginnen we niet uitgerust aan de vakantie. Bij de lodge blijken de kamers ook in september 150 dollar per nacht te kosten. We slikken even, en doen het gewoon.
Vervolgens op weg naar Old Faithful (een beroemde geiser). De route er naartoe is schitterend. Achter elke bocht weer een nieuw adembenemend landschap. We komen niet meer bij van de verbazing. Het mooiste park van de VS. Zonder twijfel.
Als we bij Old Faithful aankomen blijkt de geiser net gespoten te hebben. De nieuwe tijd staat al aangegeven! Hij wordt verwacht om 13.04 uur zijn kunstje opnieuw te vertonen.
We hebben dus nog ruim een uur en besluiten een rondje te maken langs de andere bronnen die bij Old Faithful in de buurt liggen. Het varieert van blauwe rustige minimeertjes, tot borrelende en stomende bronnen. Sommige kunnen ook spuiten, maar daar zitten soms tien uur en soms 6 dagen tussen. Dat is wat lang om op te blijven wachten.
We zijn ruim op tijd terug bij Old Faithful en gaan zitten op de bankjes die er in een cirkel omheen staan. Langzaam zien we de geiser groter worden tot wel 5 meter hoog! Een indrukwekkend gezicht.
Onderweg zien we onze eerste bizon! Gemakkelijk te herkennen aan een groepje auto’s langs de kant van de weg op een plek waar ze niet mogen staan.
We stoppen bij Fountain paint pots. We lopen op een boardwalk (lopen over de vulkanische bodem is veel te gevaarlijk) langs verschillende soorten bronnen: mud pools (borrelend modder), bronnen die alleen geluid maken en geisers die met zijn drieën tegelijk continu spuiten. Heel leuk.
En dan zien we zowaar onze eerste elk. Het zijn er een aantal die naar elkaar roepen. Een is nauwelijks te zien, alleen aan de beweging (het slijpen van het gewei aan een boom) kunnen we zien dat hij er is.
We rijden door naar Mammoth Hot Springs: allemaal terrassen van vulkanische bronnen. Langs de zijkant stroomt warm water.
Plotseling een file voor ons: er loopt een bizon op de weg. Als ik hem passeer stop ik natuurlijk even voor een foto uit het open raampje. Als hij mij daarop rechtstreeks aankijkt, gaat dat mij niet in de koude kleren zitten en ik rijd snel door.
Het panorama dat voorbij trekt blijft verbluffend. Zeker als we op een gegeven moment een hele kudde bizons tegenkomen, die deels op de weg lopen. Een hele file tot gevolg, maar daardoor heb je ruim de tijd om de beesten te bestuderen. Ze maken een rommelend geluid. Op een gegeven moment sprint een bizon uit het rechter weiland op onze auto af. Ik ga maar een stukje oprijden. Maar hij blijft op ons af komen. Als we stoppen blijkt dat hij ons niet wil rammen, gelukkig, maar alleen naar de overkant wilde. Hij had het kennelijk plotseling op zijn heupen.
In Grant Village aangekomen besluiten we om de campingplek aan te houden om te koken. Besparen we daar op. En we hebben toch al betaald. Het wordt worstjes, gekookt op het kookstel, op broodjes met mayonaise en een biertje. Daarna naar de lodge om van onze warme kamer en lekkere bedden te genieten.

We maken een korte wandeling in de buurt van Grant Village: een wandeling van 7 kilometer naar Riddle Lake. We zijn eerst nog beducht voor beren (daar wordt voor gewaarschuwd), maar even later lopen we onbezorgd door het bos. Af en toe een eekhoorn. Helaas geen elk te zien.
Bij het meer aangekomen blijkt er geen vogel te bekennen te zijn. Waarschijnlijk vanwege de wind. Als het zonnetje tussen de wolken door schijnt is het wel lekker, maar met de wind wordt het wel koud. We lunchen even met een blueberry muffin. Een brutaal eekhoorntje komt dichterbij. Zijn kostje is gekocht.
's Avonds gaan we naar 'ons tweede verblijf' voor een kampvuur en een maaltijd met pasta. Het kampvuur is ondanks de vochtige omgeving met een truukje zo gemaakt (droog hout leg je op de bodem, daarop de aanmaaklucifers, daarop aanmaakhout en andere blokken). Met de aanmaaklucifers zou je zelfs nat hout aan kunnen krijgen, het brandt als een gek. Tijdens de maaltijd komt de beheerder van de camping langs, maar hij heeft niet eens door dat we de tent al hebben afgebroken!

Een lange rijdag voor de boeg. We zijn vroeg op en kunnen om 8.30 uur weg. We komen onderweg langs Yelowstone Lake. Schitterend. Bij Cody stoppen we voor benzine. Een paar hertjes staan verdwaasd bij het benzinestation aan de overkant.
Daarna een saai stuk door prairies, met veel regen. In Bighorn Forest stuiten we op veel sneeuw en bochtige stukken. We parkeren langs de kant van de weg om in de auto te lunchen. Naast ons stopt iemand om te vragen of het wel goed met ons gaat.
Eindelijk bereiken we de snelweg en hebben we het bochtige stuk gehad. Bij Spearfish zoeken we een Subway op, waar ik een warme Italian BMT neem. Het laatste stuk is door de bossen en best bochtig. Wel zwaar na ongeveer 11 uren rijden en ruim 800 kilometer. Maar we redden het naar de camping van Kampgrounds of America (KOA). In het donker zetten we onze tent op.

We reserveren voor de tweede nacht een kabin (houten huisje met verwarming). Dit ivm de verwachte koude nacht van 37 graden fahrenheit (3 graden boven 0 Celsius). Meteen een KOA value card gekocht. Krijg je steeds 10 % korting.
We rijden via Custer state park naar Mount Rushmore. Een mooie, bochtige weg met af en toe eenrichtingstunnels. Leuk om te rijden. Onderweg zien we bokken, herten, ezels en bizons langs de kant van de weg. Op afstand kunnen we Mount Rushmore al zien liggen.
Als een van de weinigen huren we een audioset, die uitleg geeft over dit national monument. Het monument is gemaakt door een kunstenaar Lincoln Borgland die in Parijs heeft gestudeerd. De beelden werden op de rots gemaakt door het in het klein uit te meten in de workshop en vervolgens 12 x te doen. De werkers moesten elke dag naar boven klimmen of via het wankele liftje. Pas als ze boven aankwamen, begon de werkdag. De ranger zegt het op verbaasde toon, maar wij krijgen ook niet tijdens reisijd betaald!
Wonderlijk genoeg is er niemand omgekomen bij de 14 jaar durende bouw van het monument. Veel werd gedaan met explosieven, hetgeen dus altijd goed gegaan is.
We zien in het visitor cebnter een film over de bouw. Washington, Jefferson en Lincoln zijn logische keuzes, maar Teddy Roosevelt is een beetje een vreemde eend in de bijt wat mij betreft.
We besluiten naar de camping terug te gaan. Ik maak worstjes klaar boven het kampvuur.

We rijden op tijd weg van de camping. Via de tomtom (die we vanuit Nederland meegenomen hebben) blijkt dat we nog tijd hebben voor een bezoekje aan Fort Laramie, een fort uit de pionierstijd en de strijd tegen de indianen. De gebouwen die nog overeind staan zijn interessant aangekleed. En nog gratis ook. Bij het visitor center krijgen we een kaart met een waarschuwing voor muggen met nijlvirus. En ja hoor: ik word natuurlijk weer gebeten!
In de barakken hangen veel uniformen uit die tijd en een rek met geweren. In het cachot staan kanonnen, en een ouderwets machinegeweer. Het huis van de kapitein is het mooist ingericht. Maar dat van de chirurg mag er ook zijn. We lunchen wat en rijden door. Het is een ontspannende rit, snelle provinciale wegen waar je 65 mile mag en snelwegen.
We tanken en halen een koffie. Ik check via mijn mobiel de prijzen van de motels bij onze bestemming. De Travelodge komt er het goedkoopst uit.
Als we bij Loveland de snelweg verlaten rijden we op een schitterende weg langs de rivier Rocky Mountains N.P binnen.
We komen om half zes bij het plaatsje Estes Park aan. Travelodge is ongeveer 160 dollar per nacht. We besluiten uiteindelijk een wat duurdere kamer te nemen met een geweldig uitzicht op de Rockies. We zien zelfs herten lopen.
Daarna rijden we Estes Park binnen en gaan op zoek naar een echt restaurant. We komen uit bij Wild Rose, een gezellig restaurant/pub. We nemen allebei een ribeye. Verrukelijk en groot. Past bijna niet op het bord.

We gaan vandaag een wandeling maken door de Rockies. We kunnen niet met de auto bij Bear Lake (het beginpunt van de wandeling) zelf komen omdat de parkeerplaats daar vol is. Dus nemen we de gratis shuttle bus het park in.
De wandeling naar Emerald Lake is schitterend. Blauwe lucht. We zien mocking birds, chipmunks en squirrels, maar geen grote dieren. Het is veel te druk op deze route denk ik.
We doen rustig aan en pauzeren veel.
Daarna terug naar het hotel, waar we nieuwe afleveringen van CSI Miami bekijken.
We halen Mexicaans bij Taco Bell en eten het op bed op. Het is niet echt lekker. De smaken lopen door elkaar heen en de bonen zijn te overheersend. Het ligt ook nog eens zwaar op de maag. Geen aanrader.

Via de gratis wifi verbinding die ik in de buurt oppik, achterhaal ik waar een wasserette is. Het motel heeft er geen. Voor een paar quarters doen we de was.
Terwijl de was draait gaan we naar de Starbucks in Estes Park voor een caramel macchiato.
Naast ons zit een echtpaar uit Texas met een doof kind. We proberen gebarentaal uit, maar de Nederlandse versie blijkt anders te zijn dan de Amerikaanse. We kletsen wat met de ouders. Heel gezellig allemaal. Tot het tijd is om de was in de droger te doen.
Tegen lunchtijd zijn we klaar en gaan Estes Park in. We lopen shop in shop uit kijkend naar souvenirs. We kopen wat ansichtkaarten voor het thuisfront en schrijven en posten ze meteen.
Rond zeven uur zoeken we een hamburgertent uit in het plaatsje. Niet erg druk. De Amerikanen eten vroeg en er zijn niet heel veel toeristen. De hamburger is erg lekker, maar wel een hele kluif.

Weer een rijdag. Ik neem het stuk langs Denver voor mijn rekening. Lekker temperatuurtje als we lunchen, zo`n 20 graden.
In de buurt van Great Sand Dunes National Monument zien we een mooie scheiding tussen het noodweer en het mooie weer. Die loopt ongeveeer over de weg waarop we rijden. In de verte zien we flinke lichtflitsen.
Wij gaan gelukkig rechtsaf het goede weer tegemoet. Apart gezicht, die duinen tegen de achtergrond van de bergen. Wonderlijk ook hoe hier duinen zijn ontstaan zo ver van zee.
Mooie state campground. We zetten de tent op en ik gooi 14 dollar in een envelopje. Als de soep klaar is, breekt het noodweer los. Gelukkig heb ik de tent goed met stenen verzwaard.
We eten de soep in de auto op door te lepelen uit de pan. Het is 'bear territory' dus we laten de pan in de auto. Na de donuts als toetje zetten we een film op in de auto.

Het is bewolkt als we opstaan. Geen douche op de camping aanwezig.
We ontbijten noodgedwongen in de auto omdat het is gaan regenen. Bij het Visitor center kijken we een film over de omgeving en dan is het zowaar opgeklaard. We lopen een stukje door de duinen en rijden dan richting Durango. Een deel door de bergen in de mist. Spannend.
We kiezen voor een KOA. Wel zo comfortabel. We krijgen de mooiste plek met uitzicht op een vallei. Na het inchecken nemen we een duik in het zwembad dat verwarmd is! Na de douche begint het te stortregenen, maar niet lang genoeg om weer in de auto te moeten eten. Op de natte grond is het toch makkelijk een vuur aan de gang te krijgen door het aan te steken met droge houtblokken als ondergrond. We worden getrakterd op een schitterende zonsondergang.

We rijden met de auto naar Silverton. Met een stoomtrein kan ook, maar dat is 3,5 uur heen en 3,5 uur terug. Onderweg zien we een warmwaterbron en veel mooie uitzichten op de omringende bergen.
In Silverton aangekomen rijden we meteen door naar de zilvermijnen voor een mijntour. We moeten een deel over dirt road rijden. Spannend. Een voormalig mijningenieur die in de mijn heeft gewerkt laat ons jassen en helmen opzetten. Dan met het treintje een stuk de mijn in. Nu is het verlicht, vroeger waren alleen enkele punten verlicht. Moet angsaanjagend zijn geweest. Hij legt uit dat een ader (die altijd verticaal loopt) werd blootgelegd met behulp van dynamietstaven die in gaten werden gestopt die in de muur geslagen en later mechanisch gedrilt werden (eerst met een grote hamer en staaf, de widowmaker, later met hydraulische boren). Hij demonstreert er een. Een gigantisch lawaai!
Dan door naar de liftschacht. Er is een systeem dat internationaal geldt, waarbij de liftoperateur (de best betaalde medewerker) doorkreeg op welke verdieping de lift moest komen en waar naartoe, en wanneer hij bezet of leeg was. Zodat er geen ongelukken gebeurden.
Ze verlichtten de gangen eerst met behulp van kaarsen, later met karbietlampen. Daar gebeurden ook wel eens ongelukken mee. Ging een mijnwerker met de lamp naar het toilet, gooide het restant van de karbiet in de pot en daarna zijn sigaar. Boem!
Dan worden we weer terug naar buiten gebracht met het treintje en rijden we terug naar Silverton. Een leuk westernachtig plaatsje. We gaan eerst lunchen in een eenvoudige lunchroom. We lopen langs meerdere bordelen. Het zijn hier wel 50 geweest. Voor elke week een andere? We zien de trein naar Durango vertrekken. Wij kunnen nog even blijven.
In Durango aangekomen hebben we moeite met parkeren. Erg onamerikaans zijn hier overal parkeermeters voor 2 of 3 uur. Hoe moet dat dan als je een hele dag wil shoppen?
Durango is nauwelijks zijn naam als 'historic district' waard. Wel aardige winkels maar gen western sfeer.
We halen we broodjes bij de Subway die we op de camping opeten, met ons geweldige uitzicht.

Met een gratis koffie van de KOA gaan we op weg naar Mesa Verde N.P. Daar aangekomen checken we eerst in op de camping. Die ligt aan het begin van het park, en we willen wel zeker zijn van een plek. We zeten de tent op en rijden naar het visitor center. Daar is het zo heerlijk goed georganiseed. De rangers weten bij welke tour er nog plaats is en we blijken twee grote tours te kunnen doen.
Bij Cliff Palace is een mooi uitkijkpunt met zicht op een oud indianendorpje dat onder een rots is gebouwd. De ranger is een prettige vent die alles duidelijk uitlegt. Wel meer over de natuur dan over de cultuur, maar dat wordt door de volgende ranger meer dan goed gemaakt.
De indinanestam die hier gewoond heeft met zo`n 120 man is hier gekomen rond 1200. Het waren twee gescheiden groepen van deels jagers en akkerbouwers. De akkerbouw vond palaats op de mesa, de vlakke top boven het dorpje. Er zijn meerdere chiva`s in het dorp waar rituele plechtigheden plaatsvonden. De muren van het dorpje zijn allemaal authentiek. De openingen die op ramen lijken zijn deuren. Geen ramen nodig, je bent gewoon veel buiten.
Het kon flink sneeuwen in Mesa Verde. Meestal leefden ze dan van de voorraad die ze hadden opgebouwd. Water konden ze halen uit de zandsteenrots zelf. Waarom de indianen hier wegtrokken is onbekend. Zeker geen stammenoorlog, maar vermoedelijk langdurige droogte.
Bij de tweede dwelling (Balcony House) worden we er door de ranger uitdrukkelijk voor gewaarschuwd dat het een pittige klimpartij wordt. Eerst een stuk omlaag met trappen en daarna met een steile ladder 10 meter omhoog. Dat is wel spannend. Door een smalle opening en vervolgens kruipend door een gat. Inderdaad best pittig. Tenslotte nog nog over een rotspartij waarin treden zijn uitgehaakt naar boven. Door de ijle lucht kom ik naar adem happend boven.
Onderweg terug naar de cxamping zien we een jong hert langs de kant van de weg.
We eten draadjesvlees met rijst. Echt erg lekker. We verbranden de laatste houtblokken omdat die de staat niet mogen verlaten, op straffe van een boete!

We rijden naar de douches (die bij het begin van de camping staan), kopen een zak ijs voor de coolbox en gaan op pad.
Onderweg stoppen we bij het Four Corners Monument: de enige plek in de VS waar 4 staten elkaar op 1 punt ontmoeten. De obligate foto wordt natuurlijk gemaakt met een ledemaat in elke staat. Daarna langs de stalletjes van de Navajo indianen.
In Kayenta tanken we, zodat we dat niet in de dure parken hoeven te doen. We hebben dan meteen 900 mijl actieradius!
We rijden verder naar Monument Valley. We kunnen een tocht met de eigen auto maken door de vallei. Dat is beter dan met de tourbusjes die helemaal open zijn, zodat je stof zit te happen. En het is wel zo uitdagend en leuk om over de dirt road de hobbels te vermijden! Mooie uitzichten. En ook herkenbaar door alle films die hier zijn gemaakt. Ik ga op een paard zitten voor een foto voor 2 dollar.
We kopen kaarten voor het thuisfront en gaan op het hotel aan. Blij dat we het Hat Rock Inn vooraf gereserveerd hebben. Er is nu bij alle hotels het bord 'no vacancy' te zien!
We eten in de Swinging Steak. En dat is letterlijk bedoeld: de steaks swingen boven een haardvuur. We nemen beide een new york steak. Het vlees is heerlijk.

Onderweg naar Bryce N.P. leidt de tomtom ons over een schitterende 'dirt road' die ons uit de valley naar de top van de rotsen brengt. We krijgen zo een mooi uitzicht over de Valley of the Gods. We rijden langs Natural Bridges N.P., maar stoppen niet.
In Glen Canyon (niet te verwarren met Grand Canyon) rijden we langs veelkleurige rotspartijen en maanlandschappen. In Escalante Staircase zien we veel verschillende rotsen die inderdaad in een soort trap omhoog lopen. Smalle wegen en geen vangrail.
We tanken voordat we in Bryce aankomen om hoge prijzen te vermijden. Het is zo rond de 3,90 dollar per gallon. Verderop zien we rookpluimen. Als het nu maar niet Bryce is. En dat blijkt het wel te zijn: opzettelijk aangestoken voor het beheer van het bos.
Net buiten het park, bij Ruby`s Inn, zetten we de tent op en gaan naar het zwembad voor een frisse duik.

We rijden naar Sunrise Point waar we vergast worden op een groots uitzicht. Geweldig hoe de zon speelt met de rotsen.
We kiezen voor de 'hike' die begint door de rotsen heen (Queen Garden trail) en die vervolgens aansluit op de Navajo trail. Via de Rim Trail kunnen we dan weer terug komen bij Sunrise Point. Eerst een goede voorbereiding: lunch, trail mix, en veel water.
Zo lopend tussen de rotsen lijken deze wel menselijke dingen te hebben. Eén rots lijkt op een hoofd van een koning. Een andere op een familie die poseert voor de foto. Weer een ander op torens van een kasteel.
We komen veel mensen tegen. Het is een drukke trail. Geen wilde dieren te zien dus. Ook twee Nederlandse stellen op leeftijd. En ja, hoor ze zijn het luidruchtigst van allemaal!
We lunchen even onder een boom en gaan verder. Het is een makkelijke en korte trail.
Op de Navajo Trail komen we op een gegeven moment door een diepe kloof, waarin de bomen kans hebben gezien te groeien. Heel apart.
Hijgend van de ijle lucht komen we weer boven.
Weer terug bij de auto halen we een ijsje in de store. Een chipmunk is zo brutaal om gewoon tussen de tafels door te lopen.
We rijden verder Bryce Canyon in. Bij Far View Point krijgen we uitleg van een ranger. Het bijzondere van dit gebied is, zegt hij, dat de aardplaten hier niet over elkaar heen schuiven, maar dat een plaat in de andere schuift. Daardoor krijg je de trapsgewijze plateuas in deze omgeving. Natural bridge, een brug van rots, is het eindpunt. Dit in verband met bosbeheer verderop bestaande uit fikkie stoken.
Na het eten gaan we naar sunset point, maar daar is de zon al te ver weg om een mooi schouwspel op te leveren. Op de terugweg zien we in een weiland een heleboel herten staan, helemaal niet onder de indruk van de langsrijdende auto`s.

Om 6 uur op om naar de zonsopgang op Sunrise point te kijken. Er zijn minder mensen dan ik dacht dus kunnen we een mooie plaats uitzoeken. Langzaam aan verdwijnt de maan en wordt het lichter. Als de zon eenmaal tevoorschijn komt gaat het snel. Het levert een schitterend shouwspel op. Steeds wordt weer een nieuwe stenen toren verlicht.
Voordat we weggaan kopen we nog een gasfles en vragen wat we met de oude moeten doen: gewoon weggooien! De vrouw achter de desk is ook verbaasd hierover omdat zwe jarenlang in Duitsland heeft gewoond, waar ze wel recyclen. Zo goed met de natuur omspringen en dit niet recyclen, vreemd hoor!
We komen veel te vroeg in de buurt van Page, dus stoppen we even bij een scenic view over Lake Powell. Daarna komen we bij Glen Canyon dam, die erg lijkt op Hoover Dam.Voor een tour door de dam moeten we wel door een uiterst strenge veiligheidscontrole, strenger nog dan bij de luchtvaart. Geen tassen mee, en zelfs de cameratasjes worden gecontroleerd.
We hebben geluk dat we nog met de tour meekunnen. De tourguide is een echte grappenmaker. Hij legt uit dat de de dam fungeeert als een waterverdeler tussen de noordelijke staten Colorado, Wyoming en Montana, die middels hun bergen en rivieren water in overvloed hebben, en de zuidelijke staten Utah, New mexico, Arizona en Nevada die water tekort hebben. Er zijn verdragen die regelen hoeveel water moet worden doorgeleid aan de zuidelijke staten en zelfs aan Mexico. Lake Powell fungeert als een stuwmeer voor als er minder water van de bergen komt. Daarnaast fungeert de dam natuurlijk als energieleverancier.
Daarna op weg naar Page. Op de desk staat een bericht dat er geen 'vacancy' is. Wat goed dat we toch vooruit gereserveerd hebben! Het Motel 8 is mooier dan gewend. En heeft kamers die allemaal een deur hebben naar binnen. Wel zo fijn ivm de veiligheid. Het is een mooie kamer. We relaxen op de kamer en gaan dan naar het zwembad.
We besluiten bij Denny`s te eten. Eindelijk eens een naar Europese maatstaven redelijk normaal restaurant met een kaart waar ook gezonde dingen op staan.

Bij Antelope Canyon hebben we de photographic tour genomen, zodat ik goede foto's van deze bijzondere canyon kan nemen. De weg naar de canyon is heel erg hobbelig, nog erger dan Monument Valley. De chauffeur/tourguide maakt grapjes en doet alsof hij in het zand blijft steken.
De canyon is uitgesleten door wind en water. Er komt nog steeds komt water in de canyon, soms tot zeer hoog. Het is bewolkt maar de gids is geduldig en weet het juiste moment af te wachten en de juiste fotopositie aan te wijze om ons mooie foto`s te laten maken. Het wordt erg druk in de canyon met andere tours, maar de gids weet de mensen wel uit het beeld van de camera`s te houden. Af en toe speelt hij op zijn fluit; het geluid weerkaatst mooi op de rotsen. Als er een zonnestraal in de canyon dringt gooit hij net zolang zand omhoog totdat er een mooie lichtstraal ontstaat voor de foto. Nadeel daarvan is wel dat er zandkorreltjes in de camera komen.
We shoppen voor jeans en nemen een duik in het zwembad van het hotel.

We komen Grand Canyon binnen van de oostkant en komen langs Desert View Point. De toren is volledig gerestaureerd en fungeert als uitkijktoren. Verder zijn er winkels en snackbars bijgekomen.
Onderweg zien we gieren cirkelen boven de canyon. Bij Grandview gaan we ook even kijken, aangetrokken door de naam. We zijn niet de enigen, maar er komt al snel een plekje vrij. Er hangt er brochure over een hardloopster die doodloopster is geworden in de canyon. Had voor 15 mijl maar 1,5 liter water bij zich... Zo zie je maar: het blijft een gevaarlijke omgeving.
Bij het visitor center blijkt dat de shuttle langs de canyon deze periode gerepareerd wordt en derhalve niet gebruikt kan worden. Jammer. Na wat informatie over hikes ingewonnen te hebben gaan we naar de camping in het park die we gereserveerd hebben. We krijgen een heel ruime site. Wel aan de weg, maar dat merk je niet. Nadat we de tent opgezet hebben slaan we aan het borrelen.
Vannacht wordt het hooguit 8 graden celsius. Ik hoop dat dat niet te koud blijkt.

We maken een wandeling langs de Rim tot Trailview Overlook. Verder kunnen we niet, want de rest is afgesloten vanwege renovatie die ze nota bene in april zijn begonnen! We zien squirrels die heel brutaal over onze voeten kruipen en bokken, die op afstand blijven. Met de verrekijker kan ik de lodge aan de North rim zien.
We gaan de ranger talk over condors van 15.00 uur volgen. Heel interessant. De California Condor is in de Grand Cabnyon geintroduceerd. Ideaal voor deze omgeving met voldoende aas en veilige rotswanden. Hij moet nog wel beschermd worden door de ranger service, zoals tegen de gevaren van electroiciteitsleidingen. Ze eten bovendien de muntjes op die toeristen over de rand gooien.
Niet lang na terugkomst op de camping zien we herten op de site tegenover onze campsite, en ze steken naar onze site over! Even later ook het mannetje, een elk met een indrukwekkend gewei. Voor de zekerheid maar in de auto zitten. Indrukkwekkend.

We rijden door naar Las Vegas. Daar aangekomen moeten we over de Las Vegas Strip rijden, omdat ons hotel (Paris) ongeveer halverwege ligt. We rijden niet naar de valet service maar naar de parkeergarage, omdat we de tassen nog bij elkaar moeten zoeken. Vanaf de self paking lopen we verdwaasd door 'de straten van Parijs met een blauwe hemel' naar de registration. Voor 50 dollar kunnen we een kamer met Strip view krijgen, maar dat vinden we niet nodig. We zijn namelijk nauwelijks op de kamer. Die is heel riant, twee grote bedden, een uitgebreide minibar, waar automatisch wordt geregistreerd als je er iets uitneemt, een gratis kluis, en een balzaal/badkamer.
Even een spijkerbroek aan en hup met de elevator van de 18e verdieping naar beneden. We gaan eerst richting het Excalibur hotel/casino voor het 'all you can eat buffet'. Keuze uit mexicaans, chinees, italiaans en amerikaans eten, en een uitgebreide salad en dessert bar. MMMM. Buikje rond, kan niets meer bij.
We lopen het eten eraf door binnendoor naar het Luxor te lopen, en vervolgens naar Mandalay Bay. Met de monorail weer terug naar Excalibur.
Langs de straat veel hinderlijke jongens met kaartjes voor 'meisjes direct bij jou'.
Bij het Bellagio waag ik even een gokje op een automaat, maar win niets. Twee dollar lichter staan we stil bij het waterballet voor het hotel. Schitterend. Daarna dansen we al quicksteppend op de muziek langs de boulevard, naar het naastgelegen Ceasars Palace. We hebben dorst dus nemen we een ijsdrankje.
Door naar Treasure Island, Mirage, en weer terug via de andere kant naar het Venetian. Ze hebben hier wel wat door elkaar gehaald, zoals de Ponte Vecchio en de Wiener wals die op de achtergrond speel, maar daar heeft niemand erg in. We lopen langs de shops en het kanaal dat door het casino stroomt waar toeristen zich met gondels laten vervoeren.
We zijn al moe maar toch maar even bij ons hotel de Eiffeltoren in voor 1 dollar pp. Het uitzicht is schitterend. Uitgeput rollen we het bed in. Fijn dat we geen hele reis naar een camping of motel hoeven te maken.

We rijden nog even de Strip af naar Fremont straat, waar vroeger het hart van Las Vegas lag.
Dan de snelweg op naar Los Angeles. We rijden door een Death valley achtig landschap. Langzaam aan wordt het drukker. In de buurt van LA neem ik het over. De auto`s schieten links en rechts voorbij. Als je op je eigen baan blijft, is er niets aan de hand. Het probleem met de amerikaanse rijstijl is dat ze niet anticiperend rijden, dus maar wat doen.
Met de tomtom vinden we het Biltmore hotel makkelijk. De tassen worden voor ons uitgeladen en de auto weggereden. Heerlijk.
We krijgen een wat teleurstellende kleine kamer, maar dat was gezien de prijs 70 euro pn wel te verwachten. We hebben geen zin erop uit te gaan, de roomservice is duur en het interne restaurant naar verwachting ook, dus we lopen een blokje om totdat we op een soort Subway stuiten. We smokkelen de broodjes de kamer in en halen bij de vending machines drinken.

Bij de Warner Bros Studios moeten eerst door een veiligheidscontrole. Hier ook al! Bij de ticketdesk blijkt dat we ID moeten laten zien. Tjonge jonge wat een gedoe. En mijn vrouw heeft de hare niet bij zich. Die hebben we in een kluisje van het hotel achtergelaten. Puur geluk dat ik bij de autopapieren een kopie van haar rijbewijs had. Anders hadden we weer heen en terug kunnen rijden naar het hotel.
We kunnen nog geboekt worden op een eerdere tour, maar we willen eerst rustig ontbijten in het cafe dat ook Warner Bros medewerkers gebruiken.
Onze tourguide Sky is een vrolijke kerel met veel humor en ongeolofelijk veel kennis. Als we een ster zien mogen we er niet op afspringen maar moeten we wachten tot ie naar ons komt. Af en toe moet de filmcamera in een bak omdat ze niet willen dat we toevallig iets filmen dat iets verraadt van een serie dat ze niet willen dat bekend wordt. Het is een werkdag en er zijn gewoon mensen aan het werk. Er wordt ook gefilmd. Dat is te zien aan het rode lamp die dan brandt.
Er zijn hele straten met decor, die snel aangepast kan worden aan de wensen van de regisseur. Niet alleen een ander likje verf, maar de hele gevelbekleding kan binnen een paar dagen vervangen worden van baksteen naar blokken uit de middeleeuwen. Deurknoppen, brievenbussen ed ontbreken in de straat. Die worden pas aangeveord als de periode bekend is waaruit die dingen moeten stammen. De decors zijn maar heel ondiep. De rest wordt opgemnomen in de tientallen soundstudios verderop met heel dike muren. Er wordt liever gebruik gemaakt van decors dan een echte straat, omdat het heel lastig is om alle vergunningen en zo bij elkaar te krijgen.
We komen langs het huis van de Gilmore Girls, de Waltons en het hutje waar Clint Eastwood met Hillary Swank naartoe gaat aan het eind van Million Dollar Baby.
We worden een museumpje ingenomen, waarin we helaas niet mogen fotograferen. Allerlei kostuums uit Harry Potter, Batman, Matrix, Casablanca. Vervolgens worden we een loods binnengeloodst met allemaal auto`s uit films als Batman, Matrix, Dukes of Hazar, Troy.
Vervolgens neemt hij ons mee naar de set van Central Perk van Friends en een loods met allemaal props voor films en series.e
Volgende stop: de beach. We rijden naar Venice en lopen over de board walk totdat we een goede plek tegenkomen. Het water is lekker en de golven groot. We krijgen honger en ik haal hamburger en sandwich met friet bij een hutje.

Bij Graumanns Chinese Theatre aan Hollywood Boulevard kijken we naar alle handen en voetfdrukken die de sterren hebben achtergelaten. En we lopen natuurlijk over de sterren in het troittoir heen. Daarna naar Beverly Hills om wat huizen van sterren te zien.
Dan naar Rodeo Drive, waar we zomaar voor een paar dollar kunnen parkeren! Luxe luxe luxe. We gaan vervolgens op zoek naar het Holywood sign. Dat blijkt een moeilijke klus. De Capitoolgids schiet ernstig tekort door niet een plek te noemen waar je het goed kunt zien. Op de terugweg zien we het uiteindelijk toch. Terug bij het hotel even relaxen voordat we naar de baseball game gaan.
Het Dodger Stadium is lekker dichtbij, en we zijn zeker niet te vroeg. We hebben bij de vanuit Nederland gereserveerde tickets een preferred parking ticket gekregen, waardoor we dichtbij het stadion mogen parkeren. De eerste inning is het meteen raak voor de Dodgers: een home run en een aantal binnenkomende honken. 6 punten voor de Dodgers. De San Diego Padres worden ingemaakt.

4 uur op. We moeten een vlucht naar New York halen. Het laatste stukje met de auto rijden naar de rental return op de luchthaven. Ze zijn erg blij met de coolbox die we erin achterlaten.
Na aankomst opp New York La Guardia nemen we een taxi naar ons hotel: Milford Plaza. We worden geholpen door een vriendelijke receptioniste die een goede kamer met mooi uitzicht voor ons heeft uitgezocht. Als we eraan komen blijkt het een pijpenla met een eenpersoonsbed en zonder uitzoiht te zijn. Ik accepteer het niet en regel een wel acceptabele kamer.
We relaxen even en gaan dan wat eten zoeken op Times Square. We komen terecht bij een Sbarro, waar ze heerlijke pizza`s hebben.

We lopen naar 42nd streeet en kopen een metrokaartje naar South Ferry gaat. We lopen direct de terminal in voor de veerboot naar Staten Island. Zo zie je gratis het Statue of Liberty en de skyline van Manhattan. We hoeven maar een half uurtje te wachten op de ferry voor de terugtocht.
Terug in manhattan lopen we naar Wall Street, waar de beveiliging super streng is geworden.
We nemen even een kijkje op de World trade center site. Nog niet veel te zien. Ze zijn nog met de fundering bezig.
We lopen langs het Hooggerechtshof van New York. Ik ga even naar binnen en zie een mooi koepelvormig plafond met scenes van rechtspreken in verschillende culturen.
Weer buiten lopen we naar Columbus Park, waar een soccer wedstrijd voor schooljeugd bezig is. Een braziliaanse moeder begint een gesprekje met ons. Verderop veel chinezen die spelletjes spelen in het park en een vals zingende man. We lopoen verder door Chinatown. Het gaat onmgemerkt over in Little Italy. Inmiddels heb ik wel trek gekregen. En ik ken hier een leuk en lekker restaurant: Di Nico.

7.20 uur op om op tijd te zijn voor de bus naar West Point. Voordat de tour over het academieterrein begint moeten we eerst onze IDs laten zien en de inhoud van de rugak. Dan gaan we door de poort. Je wordt alleen toegelaten tot West Point als je een aanbeveling hebt van een senator, congreslid of gouverneur van je eigen staat. En uitblinkt in leren, sport en leiderschapskwaliteiten hebt. Vervolgens vier jaar van militaire training, academische vorming en veel sport. De dag begint om half 7 en eindigt om 12 uur 's avonds. Maar 6,5 uur slaap dus per dag. Je neemt niets mee. Je krijgt alle benodigdheden van het leger. Je mag niet getrouwd zijn. Waarschijnlijk omdat je van het salaris van een kadet geen gezin kunt onderhouden.
Eerste stop is de chapel. Vroeger was het verplicht als kadet om de mis bij te wonen, totdat ze ontdekten dat er zoiets als de Grondwet is.
Dan weer de schoolbus in. We komen langs de huizen van de professoren. Erg groot, omdat er vroeger les in werd gegeven.
De gids laat ons de bocht in de rivier zien waar slag geleverd is met de Britten. Hier hebben de amerikanen een metalen kabel over de rivier gespannen opdat de britten niet verder konden met hun schepen. We rijden terug langs diverse colegezalen.
Terug bij het visitor centre bezoeken we het interessante museum waar we veel te weten komen over de diverse veldslagen in de geschiedenis.
Even oogjes dicht in de bus, en twee uur later zijn we weer terug in the Big Apple.

We trekken New York in richting Central Park. In Central park aangekomen gaat het regenen. We schuilen onder een brug waar een zwart koortje gaat zingen. Heel mooi.
Dan met de subway naar 33rd street om het Empire state building te zien. Nog steeds in de mist, dus dat wordt niets met dat uitzicht over New York vandaag. We lopen naar Macy`s, maar hebben eigenlijk niets nodig, dus lopen wat rond. De houten roltrappen zijn er nog steeds. We drinken wat en lopen dan terug op het hotel. We rusten wat en kleden ons dan netjes aan voor de musical Mamma Mia.

We laten de koffers in het hotel (waar we 15 dollar voor moeten betalen!), terwijl we lopen naar Rockefeller Center om van het uitzicht over New York te genieten. Helaas blijkt daar 'zero visibility' te zijn, zodat we onverrichterzake in het hotel terugkeren.
Meteen met de taxi naar New York Laguardia airport voor onze vlucht naar Amsterdam.