Via Washington Dulles vliegen we van Amsterdam naar Denver. Daar worden we afgehaald door familie van één van ons, die ons meeneemt naar hun huis in Loveland waar we een paar dagen zullen verblijven.

We ontbijten met ‘blueberry muffins’ (cake-jes met rozijnen) en gaan vervolgens naar de ‘County Parade’: dit is een jaarlijkse parade van allerlei organisaties van Loveland. Vooraf kun je pannekoeken buiten eten (‘pancake breakfast’). Dat doen we dan ook. De pannekoeken smaken wel anders dan thuis. Het is erg warm (92 º F) en dus smeren we ons in met ‘sunblock’.
De parade. Er loopt van alles tussen: politie, leger, scholen, bedrijven etc. Een Joodse groep loopt al swingend door de hoofdstraat van Loveland. Aan de kinderen langs de kant wordt snoep uitgedeeld. Wat een typisch Amerikaanse aangelegenheid!
Na de parade bezoeken we een legerwinkel. We kopen daar een luchtbed en we kijken naar een ‘stove’ (kookstel), maar vinden geen goeie. We rijden naar een supermarkt, waar we een goedkope stove (op benzine) kopen. Ook kopen we een coolbox: die zullen we wel nodig hebben!
Thuisgekomen gaan we er met de mountain-bikes vandoor. We rijden langs een leuk riviertje en komen uiteindelijk uit bij een honkbal-oefen-kooi. We rijden verder en bezoeken een paar ‘garage-sales’ (mensen verkopen eigen spullen uit hun garage). We raken de weg kwijt, maar komen door te vragen weer op de goede weg uit. Veel te fietsen valt er echter niet en dus keren we al snel terug.
We eten vroeg (Mexicaans:tortilla) om naar een honkbalwedstrijd in Denver te gaan: Colorado Rockies tegen Chicago Cubs. Er zit echter niet veel vaart in de wedstrijd. Middenin de wedstrijd gaan we cola halen. Terug op onze plaatsen horen we het hele stadion zingen: “Take me out to the ballgame”; wij zingen de tekst van het scorebord mee. De Rockies winnen uiteindelijk met 8-3.

We rijden naar Rocky Mountains N.P. en zetten daar onze tenten op. Er komt echter een ‘Park Ranger’ langs die ons op de vingers tikt omdat een van onze tenten tien centimeter buiten de kampeerplek uitsteekt. SCHANDE !!! En dus verplaatsen we de tent.
Vervolgens maken we een rit met de auto naar het hoogste punt: 12005 voet. Onderweg zien we ons eerste hert en een fietser die ons op de weg omhoog telkens inhaalt. Boven aangekomen nemen we een kijkje in een souvenirwinkel en bekogelen elkaar met sneeuwballen. Het is namelijk zo hoog dat er eeuwige sneeuw ligt.
Terug op de kampeerplaats hebben we wel zin in een kampvuur. We sprokkelen wat hout in de omgeving. Dan ziet het bos er tenminste meteen opgeruimd uit. Er komt echter een Park Ranger langs. Hij wil ons direct een bekeuring geven voor het hout sprokkelen in het bos. Wij weten hem echter van dit plan af te brengen door ons als domme toeristen voor te doen en aan te bieden het gesprokkelde hout in het bos terug te gooien.
‘s Avonds wonen we een dia-lezing bij van een Park Ranger, een beetje een kinderlijk figuur. We moeten proberen over een pad te lopen zonder door hem op de grond neergelegde plaatjes van beschermde bloemen te vertrappen, dit om te oefenen in het ontwijken van bedreigde planten in de echte natuur.

We wandelen de route van Bear Lake via Mills Lake naar Black Lake. We pauzeren regelmatig en drinken veel. We hebben ook Trail Mix meegenomen, een soort studentenhaver en gedroogd vlees (beef jerky). In het eerste stuk tot Mills Lake komen we nog veel wandelaars tegen, maar daarna wordt het stiller. Plotseling staan we oog in oog met een hert. Zo dichtbij kom je zelfs op de Hoge Veluwe niet. Nadat we van de schrik bekomen zijn, beginnen we foto’s te maken.
Even later komen we zelfs nog een jong hertje tegen dat zoogt bij zijn moeder.
Uiteindelijk komen we bij Black Lake aan. Zoals de naam al doet vermoeden is het een stil en donker meer. We rusten uit en eten wat. We moeten meteen weer terug naar het beginpunt, want anders wordt het te donker.
Op de terugweg zingen we vrolijk: “Hé ho, hé ho, je krijgt het niet kado, ...” en “Soldier soldier don’t look down, there’s no six-pack on the ground, Soldier soldier don’t look up, there’s no ... gonna pick you up”.
De laatste kilometers leggen we af in de stromende regen. En ik heb alleen maar een zomerjasje aan. Gelukkig heb ik goede schoenen zodat ik niet uitglijd over de gladden rotsen.
Na terugkomst op de camping eten we van de barbecue.

Na het ontbijt pakken we de tenten in. Vervolgens rijden we vol beladen naar het museum van Rocky Mountains National Park. Daar hangt de Stars and Stripes halfstok, omdat de afgelopen week een wandelaar door een bergleeuw gedood is.
Daarna maken we nog een hike, deze keer naar Cub Lake. Het is wel een stuk warmer dan de vorige dag. Dat maakt het hiken een stuk vermoeiender.
We stappen in de auto en rijden naar Estes Park, een toeristisch plaatsje tegen het nationale park aan. Daar bezoeken we een museum met allerlei satirische prenten van beroepsgroepen en federale instanties. Vervolgens gaan we op souvenirjacht.
Eind van de middag komen we weer terug in Loveland.

We doen wat inkopen in Loveland en rommelen wat aan.

Na het ontbijt trekken we er met de fiets op uit. We rijden naar Fort Collins (ongeveer 30 kilometer). Er zijn geen fietspaden en dus moeten we over de vluchtstrook van de ‘highway’ rijden. Het verkeer raast langs; een vrachtwagen toetert omdat hij ons wil passeren Kortom: geen ideale situatie. Bovendien is de route moeilijk de befietsen: er zijn veel heuvels.
In het begin heb ik nog niet door hoe de versnelling precies werkt en trap me een ongeluk. Pas als ik de hogere versnellingen heb gevonden, gaat het beter. We stoppen regelmatig om even wat te drinken.
Eindelijk komen we dan in Fort Collins aan. We eten wat in een Burger King en gaan vervolgens naar de campus van de universiteit van Colorado. Zonder toestemming bekijken we een van de woonbarakken. Heel saai en doods. Misschien omdat het vakantie is. We zien alleen een aantal ‘freshmen’ met zware bepakking over het grasveld van de campus lzeulen.
We zien veel televisieploegen. Misschien omdat er een overstroming is geweest in Fort Collins: hele caravanparken zijn weggespoeld. We kunnen de gevolgen nog zien.
Terug nemen we een schitterende route langs een paar meertjes, maar het is wel een omweg dus zijn we en half uur later dan afgesproken weer thuis.
‘s Avonds nemen we de familie mee uit eten in Fort Collins. We belanden bij een sportrestaurant. Je weet wel, waar ze overal TV’s hebben staan met sportwedstrijden, baseball of american football.

De familie brengt ons naar de verhuurmaatschappij Avis op het vliegveld van Denver.
Daar aangekomen krijgen we eerst een Chevrolet Lumina, maar de banden zijn zacht en de kofferbak is te klein. Na veel gewacht krijgen we een andere auto toegewezen: en Cadillac De Ville!! Zonder bijbetalen, want deze auto moest toch terug naar Californië. Even kijken hoe alles werkt en dan de bagage inladen. Maar er zit een grote bult op de voorband. Weer geklaagd bij het AVIS-kantoor. Ze zullen er een nieuwe band op zetten. Ik moet de auto de garage inrijden en vervolgens wordt hij op de brug gezet en de band vervangen. We laden de bagage in en vertrekken.
Bij Elk Creek in de buurt van Gunnison zoeken we een camping op: een mooie aan het meer. We doen geld in een brievenbus en gaan nog even naar een café in het dorp.

‘s Ochtends worden we gewekt door de Park Ranger, omdat we niet betaald zouden hebben; we hebben het strookje in de auto gelegd terwijl we het in een boxje hadden moeten doen. Toch wel aardig dat hij nog even controleert bij ons voordat hij een bon uitschrijft.
Onderweg komen we in the middle of nowhere een klein winkeltje annex postkantoor tegen. We slaan daar wat drinken en kaarten in. We vragen of ze ook postzegels heeft. Dan moet je bij het loket aan de andere kant zijn. We kloppen op het luik en een vent doet open om ons een paar postzegels te geven. Er is zelfs een brievenbus. Hij ziet er echter zeer oud uit. Ik hoop maar dat de kaarten aankomen...
We gaan op weg naar Black Canyon of the Gunnison. We horen va een gids dat de Canyon veel smaller is dan de Grand Canyon, maar in plaats van door water, door de wind uitgeschuurd.
We rijden met de auto naar het eindpunt, waar we een wandeling maken. Zonder water: dom!!!! Gelukkig heeft het verder geen gevolgen, anders dan dorstig bij de auto aankomen.
We rijden verder naar Grand Junction en rijden verder naar Arches. Schitterende rode rotsen in een oranje gloed van de ondergaande zon.
We zoeken een camping maar vinden er geen met stromend water. We rijden verder en verder en het wordt donkerder en donkerder. ‘s Nachts komen we in Moab aan. We proberen een aantal hotels maar die zijn vol of te duur. We besluiten een camping te nemen. In het donker zetten we de tent op. Niet lang daarna gaan we slapen.

Na het ontbijt gaan we Arches National Park in. We zien Delicate Arch en Balanced Rock. Mooie grillige vormen. Weer lopen we een paar kilometer.
Aan het eind van de middag gaan we opnieuw Arches binnen om de zonsondergang bij Delicate arch te zien. Daarvoor moeten we vanaf de parkeerplaats echter een paar kilometer lopen. Halverwege zie ik het maar donkerder worden. En het wordt gevaarlijk want de rotsen waarover je moet lopen gaan schuin omhoog. Twee van ons (waaronder ik) besluiten terug te gaan naar de auto, de andere twee gaan verder. Wij blijken net op tijd teruggegaan te zijn want terug bij de auto is het pikkedonker. Zelfs geen maan te zien. Onderweg hebben we en aantal keer geroepen, maar de anderen niet meer gehoord. Terug bij de auto doe ik de lichten van de auto aan en schijn daarmee op een berg waar de jongens langs zouden moeten komen. Plotseling komt er en park ranger die vraagt wat we aan het doen zijn. We leggen de situatie uit en hij wil ze met een zaklantaarn gaan zoeken, tot we ze horen aankomen. Ze hebben door een rivier moeten lopen en zijn een paar meter gevallen, toen ze toevallig het pad weer terug vonden.
Opgelucht rijden we - allemaal ongedeerd - terug naar de camping.

Na het ontbijt breken we de tent af en trekken verder. Na de lunch bij Subway bezoeken we een Dinosaurus museum. Daar vinden we een echter 'Maestricht Mososaur'. We leggen aan het museum uit dat Maastricht met dubbel a ipv met ae. De medewerkster legt uit dat het de Amerikaanse spelling is. Verontwaardigd zeggen we in het Nederlands tegen elkaar dat we voortaan Washington spellen als Wasjington. Echter de museummedewerkster heeft ons gesprek opgevangen en toch begrepen!!
Vervolgens rijden we door Natural Bridges National Monument en lopen daar de Sipapu Bridge Trail. We komen uit bij een echte van een brug van rots. We lopen terug naar de auto en stoppen bij Kachina brug: een hele fragiele brug.
We rijden verder en komen uiteindelijk bij Lake Powell (Hite Marina). In de verte zien we donkere wolken. Een onweer dient zich aan. Het is nog goed weer en dus zetten we onze tenten op en maken het eten (tortellini en bonen)klaar. Daarna sprokkelen we wat hout voor het kampvuur. Plotseling begint het te waaien en te regenen. We besluiten te vertrekken. In het dichtstbijzijnde dorpje (Hanksville) nemen we een hotel: Whispering Sands motel. Gelukkig is het nog open.

Onderweg stoppen we bij een museum over de Anasazi-indianen. Achter het museum liggen nog resten van hutten. In de 12e eeuw brak er een droogte uit en zijn de Indianen spoorloos verdwenen. De hutjes zijn verbrand achtergelaten., maar de ruines zijn nog intact. We zien en paar kolibries uit een waterbeker drinken: heel bijzonder. Net grote horzels.
Eind van de dag komen we in Bryce Canyon aan. We vinden een camping in Ruby’s Inn, een plaatsje dat helemaal eigenaar is van een persoon: je raadt het al: Ruby. Ruby en Bryce waren ranchowners in de buurt. Bryce nam het beheer voor zijn rekening en Ruby leidde de toeristen in goede banen. Er is een restaurant, cafetaria, tankstation, wasserette, motel, winkels, rodeo, paardrijtochten, zwembaden etc. We zoeken een mooie plaats uit aan een meertje. Nadat we ons geïnstalleerd hebben gaan we naar Bryce Canyon om de zonsondergang te zien. Die is erg indrukwekkend. Bryce Canyon is een dal waar allemaal rode rotspunten uit omhoog steken. Het lijken wel kastelen.

We staan heel vroeg op (om 6 uur) om de zonsopkomst boven Bryce Canyon te aanschouwen. Er blijken meer mensen op dat idee gekomen te zijn. Het is dringen op Sunset Point.
Langzaam onthult de zon de schoonheid van het dal der kastelen.
We besluiten een stevige ochtendwandeling te maken. Niet door de canyon maar door het bos: de Swamp Trail. Deze blijkt langer dan gedacht. En je moet soms nog door de modder ook. Er is niemand te bekennen. We zien zowaar en paar herten.
We gaan terug naar de camping waar we de was doen.
Die avond eten we eerst wat in de snackbar en gaan vervolgens naar de tegenover gelegen rodeo-show. Fantastisch. Typisch amerikaans! Er wordt op van alles gereden, van stieren tot schapen (door kinderen). Je moet proberen binnen een bepaalde periode op het bokkige beest te blijven zitten. Maar soms lijkt het of het beest ook weet dat het na de bel erop zit want dan stopt hij spontaan. Soms gaat het mis en dan moet de cowboy over het hek springen om zich in veiligheid te brengen

De volgende dag pakken we alles weer in om naar de North Rim van de Grand Canyon te gaan. Omdat we nogal laat in de middag in Grand Canyon N.P. aankomen is, zoals verwacht, de kleine camping op de North Rim al helemaal vol. Zelfs de campingbeheerder is al vertrokken. De enige die nog aanwezig is, is de winkelier in de campingwinkel. Aan haar vraag ik of er nog plaatsen zijn. Na haar ontkennend antwoord, volgt echter een handige tip: als je het nationale park uitrijdt en een klein zandpaadje afrijdt kom je op de East Rim en daar mag je gratis wild kamperen. Niet ‘wild’ in de zin dat je veel herrie mag maken en bomen vernielen, maar in de zin dat er geen voorzieningen dan wel kampeerplaatsen zijn: in de vrije natuur dus. Je mag zelf bepalen waar je wil staan. Verfrissend in een maatschappij waar alles tot de letter geregeld is.
Nadat we onze tenten opgezet hebben keren we met de auto terug naar Grand Canyon National Park, dit keer om een kijkje te nemen bij de Lodge van de North Rim. Deze lodge is erg sjiek van binnen. Met onze kampeer-outfit vallen wij wel op: in negatieve zin dan. Het uitzicht over de Grand Canyon in ondergaande zon is in ieder geval prachtig. De gasten worden door een gerant naar hun tafel geleid voor het diner en wij gaan in de rij staan om een vette hap bij de snackbar te halen.
Bij de ‘kampeerplaats’ aangekomen zien we dat we de koelbox buiten hebben laten staan als uitnodiging voor de beren. Slim hoor! Het is zo donker om ons heen dat we een prima zicht hebben op de sterrenhemel, waar we ons dan ook allemaal aan vergapen.

We staan vroeg op om te proberen alsnog een plek op de campground op de North Rim te krijgen. Dat lukt gelukkig.
We besluiten te gaan hiken. We nemen de trail die van de North Rim naar de South Rim loopt, maar dan niet helemaal, maar alleen tot de bodem van de Canyon. De hele trail zou tenminste twee dagen in beslag nemen. De trail is erg mooi en breed. Wel redelijk steil. Soms moeten we aan de kant om een karavaan ezels (ik bedoel de dieren, niet de mensen) langs te laten. Het is bloedheet. Eindelijk komen we onder in de vallei aan. De terugweg is nog vermoeiender dan heen. We rusten regelmatig uit. Wel zorgen we ervoor dat we een ouder echtpaar voor blijven. We hebben zo onze trots!
Bij de auto aangekomen besluiten we langs de Rim te rijden.
Als diner staat knakworst met brood op het menu. We roosteren de worstjes op het kampvuur en gaan dan vroeg naar bed.

De volgende ochtend staan we al vroeg bij de Grand Canyon Lodge, waar we opgehaald zullen worden door een busje om ons naar het beginpunt van de ezelritten te brengen.
Daar aangekomen wordt ons elk een ezel toegewezen op basis van grootte en gewicht. We worden geholpen bij het bestijgen van de muilezels en dan gaan we op pad. Eerst gaan we langs de rand van de Grand Canyon, maar even later zoeken we gelukkig het bos op. Het besturen van de muilezel is niet moeilijk: teugels naar links trekken is naar links, naar rechts trekken is naar rechts, naar achteren trekken is stoppen (soms), met de hak trappen is vooruit. De muilezels lopen in de automatische piloot en dus hoeven we alleen te zorgen dat de beesten niet stoppen om te eten. Maar dat blijkt al moeilijk genoeg te zijn.
Na de rit met de muilezels gaan we naar de bewoonde wereld van Las Vegas.
Daar aangekomen blijkt het te regenen!! We hadden de vorige dag geprobeerd een hotel te reserveren, maar dat was niet gelukt. De Motel 6 net naast The Strip blijket een schot in de roos: ongeveer $36,- per nacht. Het is een simpele kamer, maar er is een zwembad en we zitten op loopafstand van de ‘Strip’!
Nadat we alles uit de auto geladen hebben rijden we naar Excalibur. Daar besluiten we meteen te profiteren van het goedkope lopend buffet: we gooien ons hele bord vol. Je kunt zelfs zoveel toetjes nemen als je wilt en dat voor in totaal $6,- p.p.!
Daarna bekijken we de rest van het casino. Vervolgens gaan we naar het Luxor en eindigen bij MGM Grand.

De volgende dag ben ik al vroeg op. Ik ga onder een parasol bij het zwembad zitten met een boek en een koude cola. Om twaalf uur zijn de jongens ook op en we gaan naar het casino New York New York om te eten, maar daar vinden we niets leuks en dus gaan we weer naar het lopend buffet van Excalibur. Heerlijk.
We willen nog wat spijkerbroeken kopen en dus gaan we op zoek naar een mall. Na veel gevraag vinden we er eentje.
We keren terug naar de Strip en gokken nog wat in een paar casino’s.
‘s Avonds eten we weer in Excalibur.

Het eerste wat we deze dag doen is de was. Daarna gaan we naar de Hoover Dam. Eerst krijgen we een rondleiding langs de turbines en de waterbuizen door een echte comediant. Dat moet je wel zijn als je in deze naargeestige omgeving elke dag moet werken.
Terug in Las Vegas is het al avond geworden. Eerst eten we wat in de Taco Bell. Niet te eten!
Omdat ik de Stratosphere (een hoge toren) nog niet op ben geweest gaan we daar eerst naartoe. Met een hele snelle lift ben je binnen enkele seconden op de ongeveer 300 meter hoge toren. Schitterend uitzicht.
We lopen een heel deel van de Strip af en bekijken Mirage en Treasure Island. Deze laatsten zijn wegens het late uur (3 uur) bijna verlaten. Ook in Ceasars Palace is het rustig. Ik wil een foto maken van een deel van een gokkast, maar wordt dat door een security guard niet toegestaan. In Ceasar’s palace bestellen we een drankje aan de bar.
Terug bij de auto in het casino New York New York willen we nog wel Fremont Street en Vegas Vic en Vegas Vicky zien. We rijden met de videocamera aan en de radio op de achtergrond de Strip af naar Fremont street. Het is nu een wandelgebied geworden, waar je niet meer met de auto doorheen kunt rijden. Om vijf uur ‘s ochtends komen we bij het motel aan.

Net na elven verlaten we de Motel 6 en gaan onderweg naar Death Valley.
Halverwege stoppen we bij een wegcafeetje in de buurt van een luchtmachtbasis om wat te eten. We rijden door Death Valley. Het is wel warm, maar niet zo gloeiend heet als ik verwacht had; er staat een klein briesje. We stoppen even bij een oase en drinken wat.
Bij het laagste punt in Death Valley (Bad Water) staat nog een klein beetje water.
We verlaten Death Valley en eten ‘s avonds bij een Subway. We zoeken in het pikkedonker een camping en vinden er uiteindelijk een.

Nadat we de afwas gedaan hebben gaan we op weg naar Yosemite National Park. We stoppen bij Mammoth Lakes om te lunchen. In een lekker zonnetje met bergen op de achtergrond en een verkoelend meer voor ons doen we de broodjes kaas en boterhamworst ons goed smaken.
We rijden verder en komen uiteindelijk bij Yosemite National Park. Bij een parkeerplaats in het park waar we overleggen over de te kiezen kampeerplaats komt plotseling een Amerikaanse op ons toe. Ze knoopt een gesprek met ons aan over Yosemite. Ze adviseert ons de camping Tamerack Flat te nemen. En zo geschiedt. Om bij de camping te komen moeten we eerst 3 mijl over een ontzettend bochtige en kuilige (hobbels kun je het al niet ens meer noemen) weg. De auto vindt het niet fijn; maar als je maar langzaam genoeg rijdt houdt de vering het wel. Bij de camping aangekomen blijkt het een eenvoudige natuurcamping te zijn. Het kost maar $6,-Er is voldoende plaats en dus kiezen we er en bij een klein beekje. We zetten de tent op en doen het voedsel in een container tegen beren.
We rijden de hobbelige weg weer terug om Yosemite Village te bekijken. Het is niet een echt dorp, maar een toeristencentrum. Er is een winkel, waar we wat souvenirs kopen en eten. We zien ook nog Yosemite Falls, maar het water in de fall is ver te zoeken.
We rijden weer terug naar de camping. Weer het hobbelpaadje af en daar koken: chili con carne met groenten.

We hebben geen zin een hike vandaagen rijden naar Jamestown, ongeveer honderd kilometer verder. Bij de uitgang van het park aangekomen merken we dat we onze Golden Eagle Pass niet mee hebben. Dat zal dan betekenen dat we bij terugkeer gewoon moeten betalen!
Na ongeveer anderhalf uur bereiken we Jamestown. We lopen de souvenirshops af. We hebben nog wat tijd over. Ik stel daarom voor nog iets verder te gaan: naar Columbia: een western-dorpje in oude staat gehouden annex museum. We hebben dorst en drinken wat in de plaatselijke saloon.
Bij de poort van het park moeten we betalen, zoals we al gevreesd hadden. We vragen of we op vertoon van de Golden Eagle pass later ons geld terug kunnen krijgen. Hij zegt dat dat niet zeker is. We breken de tent af en rijden naar Glacier Point. Dit is een heel bochtige weg en we doen er dan ook lang over. Maar het uitzicht op Half Dome is het waard. Een mooi panorama-uitzicht over Yosemite National Park. Je kunt de watervallen goed zien.
We rijden weer terug en gaan helemaal door het park heen om weer uit te komen waar we het park binnen waren gekomen.
In Lee Vining eten we pizza. Even na middernacht komen we bij Lake Tahoe aan. Om 2.00 uur bereiken we een camping (General Creek bij Tahoe Pines) en moeten dan nog de tent opzetten! Ik hoef natuurlijk niet meer te vermelden dat ik als een blok in slaap viel.

Het is al eind van de middag als we besluiten naar Ponderosa Ranch te gaan: home van de tvserie Bonanza. De toegang is niet goedkoop, maar dan heb je ook wat. Een leuk, misschien een beetje kitscherig westermdorpje, gericht en gebouwd oor de toeristen. Ik koop er en houten plankje met een adelaar. We besluiten iets te doen wat we al een hele tijd van plan waren: een western-style foto te laten maken van ons vieren. De fotograaf moet lachen om de leuke opstelling die ontstaan is. We nemen een afdruk met in het achterhoofd de mogelijkheid in Nederland kopieën te maken. Tsja, we blijven Nederlanders...
Vervolgens krijgen we als een van de laatsten een rondleiding in het huis, waar Bonanza gefilmd is. Ze hebben een camera hoog in de nok van de boerderij. Bovendien kunnen ze voor bepaalde shots een paneel wegschuiven en daarvandaan filmen. Ze laat ook een stukje van de Bonanza-serie zien. Voor mensen als wij die Bonanza nog nooit gezien hebben: leuk om te zien.
We eten nog een Hoss Burger (Hoss was een van de figuren uit de Bonanza-serie) en vertrekken dan als een van de laatsten.
We hebben nog wel zin in een duik in Lake Tahoe. Gelukkig hebben we onze zwembroek mee.

We rijden Sacramento door en stoppen bij het State Capital Building. Dit is de plaats waar de regering van de staat Californië de beslissingen maakt. Ervoor ligt en groot park met o.a. en Vietnam-monument. Binnen zien we een standbeeld van Columbus. Ook de kamers van vroegere gouverneurs zijn te bezichtigen..
We rijden verder en bereiken eindelijk de Pacific. Plotseling zien we een zeehond op het strand liggen. Hij leeft nog wel, maar beweegt nauwelijks, ook niet als we in de buurt komen. We vinden het erg zielig en weten niet wat we moeten doen. Afwachten maar of het beest misschien wacht op de vloed. En ja als het water hem bereikt hobbelt hij het water in. We rennen nog wat over het strand.
We rijden verder om een camping te vinden, maar de meesten zijn vol. Om 23.00 uur bereiken we de camping Olema. De manager zegt dat er geen plaats is, maar dat hij wel plaats zal maken. Heel aardig. We zetten de tent op en rijden het dichtstbijzijnde plaatsje in om wat te eten, maar alles is dicht. Teruggekomen op de camping is daar ook alles dicht. En dus blijft er niets anders over dan de restjes uit de koelbox te eten.

Na het inpakken van de auto gaan we naar het pancake-breakfast van de camping. Daar krijg je twee pannekoeken en twee worstjes.
We rijden verder langs de kust. Heel bochtig. Uiteindelijk komen we bij de Golden Gate aan. We rijden naar de voet van de brug om van daaruit foto’s te maken. Mooi panorama. Vervolgens rij ik de Cadillac over de beroemdste brug van de wereld. We betalen de tol en rijden naar een andere plek om de Golden Gate te zien. Daar is toevallig ook een monument voor het schip de USS San Francisco, dat in de Tweede Wereldoorlog veel schepen tot zinken gebracht heeft.
We kiezen voor het Stratford Hotel. Vanuit onze kamer hebben we een leuk uitzicht: de cable car rijdt onder ons raam door. Tegenover het hotel is een bar waar jaren 30 muziek uit komt. Op de stoep staan bedelaars en tapdancers.
We rijden naaer Coit Tower, waar tot onze opluchting een lift aanwezig is. Die brengt ons binnen enkele seconden naar een schitterend uitzicht. Je kunt alle delen van San Francisco zien: de Golden Gate tot de Transamerica Pyramid.
Vervolgens rijden we naar de ‘crookedest street of San Francisco’. Niet dat daar de meeste boeven zitten: het is de bochtigste weg van San Francisco. Er staat een heuse file om de straat af te rijden: het is eenrichtingverkeer. We besluiten om naar de Fisherman’s Wharf te gaan. We rijden de boulevard af op zoek naar een parkeerplaats. Met een Cadillac over Fisherman’s Wharf: dat trekt wel bekijks!

In de Botanische Tuin van San Francisco gebruiken we een ontbijt: hotdog en fris. Het is een nogal bewolkte dag. Allemaal verbodsborden. Er zijn wel golfterreinen: de ballen vliegen je om de oren. Overal staan de sproeiers aan. De auto’s mogen door het park rijden. Aan het eind van het park zien we een echte Hollandse windmolen.
We steken de weg over en belanden op het strand. Daar luieren we even in de zon. Er zijn een paar golfsurfers, maar die bakken er niets van.
We gaan naar Fisherman’s Wharf om toch nog een tocht naar Alcatraz te regelen. Eerst proberen we op een cable car te komen. Bij het beginpunt op Market street staat een lange rij. We kopen er wel alvast onze kaartjes en lopen terug naar het hotel. Daar stappen we op. De ‘driver’ is sjacherijnig en wordt even later afgelost. We rijden van Powell Street naar Hyde en komen uiteindelijk uit op het begin van Fisherman’s Wharf. We lopen eerst naar de veerboot naar Alcatraz maar die is al tot zaterdag volgeboekt. Onze smeekbeden vinden geen gehoor. We besluiten een tocht om Alcatraz heen te maken. De boot vaart dicht langs het eiland en een gids vertelt er wat bij. Het waait wel erg hard. Toch leuk om het gevangeniseiland van dichtbij gezien te hebben.
Terug in de haven hebben we de onderzeeboot ontdekt en we besluiten daar een kijkje te nemen. We krijgen een radio mee die in elk compartiment van de onderzeeboot een andere tekst laat horen. Geen bandje maar via de radio. Het is een boot uit de Tweede Wereldoorlog. Binnen in stinkt het erg naar diesel. De ruimtes zijn klein en muf. Dat je hiermee onder de zeespiegel zou willen zitten...
Weer op het vasteland stel ik voor naar Pier 39 te gaan: een soort kermis. Het is er erg vrolijk en er zijn een heleboel leuke winkeltjes.
Bij de cable car aangekomen blijkt er een hele rij te staan. Maar er zijn een aantal straatmuzikanten die het wachten veraangenamen. Er is zelfs een boeienkoning. Hij laat zich in een ‘straight jacket’ plaatsen door twee kinderen uit het publiek en vastketenen aan een lantaarnpaal. Hij weet zich inderdaad al dansend los te wringen. Applaus volgt. We zien hoe onze cable car handmatig omgedraaid wordt.
We gaan naar de bar tegenover ons hotel. Het is er erg gezellig. We praten ook wat met de barman over de progressiviteit van San Francisco en Nederland. Hij is erg over Nederland te spreken. Hij zegt dat Californië de meest progressief denkende staat van amerika is en San Fran de meest progressieve stad van Californië. Maar hij maakt zich wel zorgen om de toenemende criminaliteit in zijn stad. Ongeveer om 2 uur hebben we het wel gezien en lopen de bar uit (hij gaat trouwens sluiten). We lopen nog een blokje om. Plotseling schiet er en politieauto met loeiende sirenes langs ons. Geïnteresseerd lopen we mee. Blijkt hij voor ons hotel te stoppen. En daar staan al 4 andere politieauto’s. Dat is allemaal gebeurd terwijl wij een blokje omliepen. We vragen de conciërge wat er aan de hand is. Hij vertelt ons dat hij de politie heeft gebeld, omdat er aan de overkant van de straat (voor de bar dus) een steekpartij had plaatsgevonden, maar dat de daders al weg waren. We lopen naar onze kamer. We leggen uit wat er beneden met al die politieauto’s aan de hand is. De politieauto’s zijn nog maar net weg als van alle kanten brandweerwagens met loeiende sirenes komen aanzette. En ja hoor: ze stoppen voor ons hotel. Een ladder wordt tegen het hotel aangezet en brandweermannen komen met volle bepakking de trap op. Het blijkt echter loos alarm: de conciërge dacht dat hij een brandalarm hoorde afgaan, maar dat bleek de fax te zijn!!

We moeten naar het vliegveld en hebben al een shuttle besteld die ons op komt halen. Ruim op tijd komen we op het internationale vliegveld van San Francisco aan.
Het is al avond als we op New York Kennedy Airport aankomen. Verdwaasd zitten we in de taxi en rijden door een zee van lichtjes. Tot we eindelijk bij ons hotel (Milford Plaza) aankomen. We willen de bagage zelf naar boeven brengen, maar dat kan zomaar niet! Dat moet de kruier doen!! Bij de kamer aangekomen geef ik hem een fooi. Het is een leuke kamer.
We lopen nog even naar een McDonalds in de buurt om wat te eten.

We besluiten een dagtour met een busje te maken. De downtown tour neemt ons met een engelse dubbeldekker met gids langs de belangrijkste bezienswaardigheden van New York. Het handige is dat je overal op en af kunt stappen. We blijven tot Battery Park om daar de boot naar Liberty Island te nemen. We denken erover het standbeeld te beklimmen, maar er staat een rij van drie uur: daar hebben we geen tijd voor.
We lopen om het standbeeld heen en nemen dan de boot naar Ellis Island: waar de immigrant gekeurd werden voor ze VS in mochten. We bekijken een deel van het museum en zien o.a. de manier waarop de mensen medisch getest werden. Er is ook een kaart van amerika waarop je kunt zien hoeveel en waar de Nederlanders naartoe geëmigreerd zijn in de VS.
We varen weer terug naar Battery Park. Daar besluiten we een kijkje te nemen op de World Trade Centre. Het kost wel wat, maar dan heb je wel wat.
Ik heb me ook ingeschreven voor de Nacht Tour met de bus. Mooi om New York 's avonds te zien. Halverwege de tocht stoppen we bij een sjieke lunchroom, waar wat te drinken gehaald kan worden. Ik neem een koffie en een broodje. Terug in de bus begint het hard te regenen en bijna iedereen duikt naar de benedenverdieping. Ik blijf als een van de weinigen boven zitten. De hoge bus rijdt door de krappe straatjes van Brooklyn en neemt hier en dar een tak van een boom mee. Om de skyline te zien moet je nog een stukje naar de boulevard lopen. Dat wordt echter rennen want het hoost. Maar de beloning is vorstelijk: een schitterend uitzicht over een Manhattan vol lichtjes. Terug in de bus gaan we de brug weer over. Nu blijf ik als enige boven. Op de brug waait alle regen naar binnen, maar ik heb een schitterend uitzicht.
Als een van de laatsten zet de bus mij af bij het Milford Plaza.

Eerst gaan we naar Macy’s, het grootste warenhuis ter wereld. Binnen is het erg sjiek. Ze hebben zelfs houten roltrappen. Buiten zitten en par mensen in kooien om tegen het dragen van bontmantels te protesteren. Daarna naar New York Public Library. Het is inderdaad erg bijzonder: in welke bibliotheek in Nederland wordt je bij in en uitgang gecontroleerd door een veiligheidsbeambte? Het is een oud gebouw met mooie muurschilderingen. Maar weinig boeken te zien.
We lopen door naar Central Station: het station van New York. Daarna gaan we naar mijn geliefde gebouw: Chrysler Building. We stappen gewoon naar binnen en lopen brutaal de lift in. Op een etage stappen we uit en kijken om ons heen: gewoon bedrijven in gevestigd. In de kelder van het Chrysler Building drinken we wat en gaan vervolgens via het Pan Am gebouw en het Waldorf Astoria naar Rockefeller Center.
We lopen naar Central Park. Daar blijkt de Dairy dicht te zijn. Ook Sheep’s Meadow is afgesloten. Strawberry Hills, waar John Lennon begraven ligt, is wel te bezichtigen.
We lopen snel terug naar het hotel, want we gaan nog naar een musical en we moeten nog eten. We nemen een snel diner bij de Burger King, kleden ons om en lopen en 100 meter om naar Les Miserables te gaan.

We staan vroeg op om nog snel het vliegdekschip te kunnen zien. Daar aangekomen hebben we maar een half uur om het schip door te gaan. We zijn de eersten dus dat gaat redelijk vlot. Het is een machtig gezicht zo op een echt vliegdekschip te staan met uitzicht op het Empire state building. Op de aircraft carrier staat zelfs het snelste vliegtuig ter wereld: de Black Bird. We werpen een laatste blik in de stuurhut en lopen dan terug naar het hotel. We pakken een taxi naar JFK-airport, vanwaar we via Washington Dulles weer terug naar huis vliegen.