Via Atlanta vliegen we naar Miami, waar we 23.00 uur plaatselijke tijd aankomen. Daar zien we tot onze verbazing een balie van AVIS die nog open is. Omdat we niet het risico willen lopen op zo'n laat tijdstip (23.00 uur plaatselijke tijd) te verdwalen, vragen we bij de AVIS-balie hoe we bij het ‘depot’ kunnen komen om de papieren van de huurauto te regelen en de auto op te halen. De baliemedewerkster legt ons – enigszins nors - uit dat alles bij haar geregeld kan worden. Ze zorgt – uit zichzelf - voor ons een gratis 'upgrade'. Verhuurmaatschappijen willen de auto’s graag terugbrengen naar hun ‘thuisstaat’; als toeristen – zoals wij – de auto op een andere plaats afleveren als de plaats van vertrek, en een van de auto’s thuishoort in de staat waar de auto ingeleverd wordt, wordt aan deze toeristen zonder extra kosten een auto van een hogere categorie ter beschikking gesteld dan zij gereserveerd hebben.
We krijgen een routebeschrijving mee voor de snelste en veiligste manier om naar de hotels aan de kust te komen. Voor het ophalen van de huurauto zelf moeten we wèl bij het ‘depot’ zijn. De baliemedewerkster van AVIS verwijst ons naar de bushalte net buiten de 'bagage claim area'. We lopen met onze bagage naar de halte, maar hoelang we ook wachten: geen AVIS-bus. En dus staan we lange tijd met onze bagage en dure foto- en filmapparatuur om middernacht op een verlaten plek van het vliegveld in Miami. Duidelijk geen ideale situatie. Na ongeveer een half uur verschijnt dan toch nog een AVIS-bus.
Bij het ‘depot’ aangekomen worden we bij onze auto afgezet: een Pontiac Grand Am! Nadat ik een blik geworpen heb op het instrumentenpaneel van de auto en de route met Edwin heb besproken, rijd ik weg. We rijden over de snelweg naar de kustweg Highway 1. Dan blijkt plotseling hoe makkelijk je in Miami zelfs met een goede kaart (ik had in Nederland speciaal voor deze tocht een zeer gedetailleerde stratenkaart van Miami gekocht) nog kunt verdwalen. Door slechte bewegwijzering rijden we rechtdoor terwijl we rechtsaf hadden gemoeten: we rijden zo een doodlopende straat in. Gelukkig realiseer ik me snel dat we fout zitten. Het is best risicovol om in Miami te verdwalen, want er zijn slechte buurten en er zijn daardoor al een paar verdwaalde toeristen vermoord.
Omdat ons hotel in Noord Miami Beach ligt, duurt het nog een tijdje voordat we het hotel bereiken. Het blijkt geen hotel maar een motel te zijn. De kamers zijn namelijk alleen van buitenaf te bereiken en het gebouw heeft maar twee etages. Ons motel is dan ook gezelliger dan de andere hotels aan de kust die allemaal minstens 8 etages hebben.
Nadat Edwin ons ingecheckt heeft, laden we de bagage uit. Onze kamer is erg groot: er staan twee ‘kingsize’ bedden, een douche/toilet en een keuken met koelkast. Er is zelfs een kluis aanwezig.
Omdat ons in het vliegtuig vanwege de turbulentie geen avondeten geserveerd kon worden, hebben we nog flinke trek. We stappen dan ook in de auto en zoeken de eerste Burger King op die we kunnen vinden. Na een copieuze maaltijd rijden we weer terug naar het motel en lopen het strand op. Met een blikje frisdrank in de hand kijken we uit over de donkere Atlantische Oceaan. Het is allemaal nogal onwerkelijk. Het ene moment zit je in Nederland, het andere sta je op het strand van Miami, USA.

We zijn de eerste ochtend in de 'States’ vroeg op. We trekken onze zwembroeken aan en lopen zo vanuit de motelkamer de zee in !! Heerlijk. De vroege zon beschijnt het motel met haar warme stralen. We zien pelikanen over het strand scheren. Als er verderop aan het strand geen grote bouwkraters en hijskranen stonden, zou je denken dat je op een tropisch eiland was.
Omdat we een lange rit voor de boeg hebben (ons doel vandaag is Key West, het meest zuidelijke punt van de VS), pakken we na de verfrissende duik meteen onze bagage in, laden ze in de Pontiac en rijden weg. Voor een gezond ontbijt stoppen we nog even bij een Subway. We zullen alle calorieën goed kunnen gebruiken.
We volgen Highway 1 naar het zuiden in de richting van de Florida Keys. De route naar Key West ziet er op de kaart interessant uit, omdat je van eiland naar eiland hopt. In werkelijkheid zie je alleen wat van de zee als je over een brug rijdt (en zelfs dan wordt het uitzicht belemmerd door een hoge reling). Tot overmaat van ramp belanden we door wegwerkzaamheden ook nog eens in een file.
Het is dan ook pas eind van de middag als we bij het “Visitor Center” van Key West aankomen. Een nogal opdringerige medewerker van het “Visitor Center” smeert ons een boottocht aan onder het mom dat op het eiland zelf geen boottochten geboekt zouden kunnen worden.
We parkeren de auto op Mallory Square, de boulevard van Key West. Vervolgens verkennen we Key West per voet. Uiteraard zijn er veel toeristenwinkeltjes, maar het is allemaal erg leuk vormgegeven. Het is niet echt druk op straat, misschien omdat het nog wat warm is.
We kopen een ijsje en slenteren naar de haven. Het is namelijk bijna tijd voor de door ons bij het “Visitor Center” gereserveerde boottocht met een ‘glass bottom boat’ (boot met een transparante bodem). De boot vaart eerst langs Key West, terwijl de gids aan boord uitleg geeft over de verschillende gebouwen op het eiland. De gids vertelt ons onder andere dat Key West vroeger veel gebruikt werd als uitvalsbasis van de Amerikaanse marine en nu dienst doet als uitvalsbasis van cruise schepen. Mijn hoofd in de wind, met een zonnetje en het verhaal van de gids op de achtergrond. Heerlijk ontspannen na een lange autorit. De “coral garden” valt enigszins tegen: omdat het water ondoorzichtig is, is er niet veel te zien van de beloofde koralen en zeebloemen. Op de terugtocht naar Key West zien we de zon langzaam in de zee zakken. Door een heiige atmosfeer is de zonsondergang echter niet zo overweldigend als gedacht. Net voordat de boot de haven van Key West binnenloopt, ontstaat er plotseling hilariteit aan boord: een militaire helikopter scheert een aantal keer over de boot. Misschien denken ze dat wij drugssmokkelaars zijn of illegale vluchtelingen.
Terug op Key West lopen we naar Mallory Square, waar een aantal artiesten hun kunsten vertonen. Een man op stelten goochelt met ballen en fakkels; een ander laat een koelkast op zijn lip balanceren.
Voordat we een camping gaan zoeken, brengen we nog een bezoek aan de beroemde “Sloppy Joe’s Bar”, de bar waarin Hemingway onder andere zijn boek "The Old Man and the Sea” zou hebben geschreven. We mogen niet zo maar naar binnen: eerst moeten we - in verband met de wettelijke minimumleeftijd voor het drinken van alcohol - aantonen dat we boven de 21 zijn. We mogen doorlopen, bestellen een paar drankjes en nemen de bar in ons op. Het publiek is zeer gemêleerd: alles van ‘rowdy's’ tot oude omaatjes. Aan de muur hangen veel items die met het vissen te maken hebben, zoals netten en opgezette zwaardvissen.
Om ongeveer 22.00 uur verlaten we de bar en gaan op zoek naar een betaalbare camping. Tot mijn verbazing is er bij die camping, “Boyd 's Key West Campground”, om 23.00 uur nog een receptionist aanwezig.

Na het ontbijt zetten we koers naar het noorden, terug over de eilanden. Nadat we de Florida Keys verlaten hebben, zetten we koers naar het nationale park de “Everglades”. Onderweg passeren we een groot gevangeniscomplex. Ik zou niet graag in deze gevangenis zitten: zelfs als je over de hoge hekken met prikkeldraad weet te komen, heb je nog een grote hindernis te overwinnen: de alligators die zich in de nabijgelegen Everglades bevinden.
Op advies van de medewerkster van het Visitor Center van de Everglades besluiten we om een ‘hike’ te maken langs de “Anhinga Trail”. Daar aangekomen zien we - anders dan de brochure belooft - niet veel alligators, maar slechts wat kikkers, vogels en een onuitstaanbare groep Nederlanders (vakantie maakt niet het beste in Nederlanders los). Teleurgesteld wegens het ontbreken van alligators stappen we op de ‘Park Ranger’ af. Zij legt ons uit dat er wel alligators zijn, maar dat die bij warm weer op de modderige bodem blijven liggen. Ze komen dan alleen kort boven om adem te halen.
We rijden verder naar onze volgende stop: de “Pa-hay-okee overlook”. Anders dan verwacht krijgen we geen uitzicht voorgeschoteld over een moeras, maar over een groene vlakte met helmgras.
Tegen beter weten in en in de hoop aldaar wel alligators te zien rijden we door naar het eindpunt van de weg die door de Everglades loopt. Er is nauwelijks tot geen verkeer.
Ook op het eindpunt is het erg rustig. Wel zijn er veel muggen en is het bloedheet. Voordat we besluiten om met een bootje met gids mee te gaan door het moeras, vragen we aan een ‘Park Ranger’ of er tijdens de tocht alligators te zien zullen zijn. Hij kan ons dat niet garanderen en dus besluiten we om weer terug te gaan naar de ingang van het park om aldaar de “alligator farm” te bezoeken: een boerderij waar alligators gefokt worden.
Na aankomst bij de ”farm” hebben we nog maar een half uur (voor sluitingstijd), maar dat is voor ons ruim genoeg. We lopen een pad af dat ons voert langs kunstmatige meertjes waarin alligators zwemmen die zo stil liggen, dat je ze nauwelijks opmerkt. Een aantal alligators ligt op de oever van een meertje te slapen in de schaduw. Aan het eind van het pad komen we bij een bak met baby-alligators. De beestjes zijn geplaatst in verschillende hokken, ingedeeld naar leeftijd.
We rijden verder naar het noorden, langs de Atlantische Oceaan. Om de volgende dag zoveel mogelijk te kunnen zien van “Kennedy Space Center”, willen we een camping vinden die in de buurt van die attractie gelegen is. Dat blijkt nog niet gemakkelijk te zijn: de ene is slecht aangegeven en bereiken we pas na sluitingstijd (22.00 uur), de andere blijft ondanks een nachtelijke zoektocht door Palm Beach onvindbaar. Voordeel van onze zoektocht is wél dat we nog een deel van deze luxe badplaats zien: veel dure auto's en hoge heggen of hekken, waarachter zich kapitale villa’s verbergen.
Om middernacht arriveren we bij de KOA-camping “Vero Beach”. De receptie van de camping is gesloten, maar via de zogenaamde ‘night registration’ (het invullen van een envelop en het vullen van deze envelop met geld) kunnen we toch de camping op en de tent opzetten.

Na een stevig ontbijt rijden we naar “Kennedy Space Center”. In de bus over het terrein wordt een cassettebandje gedraaid waarop beschreven wordt wat er buiten te zien is. Eerst komen we langs een gigantische hal, waarin de ‘space shuttles’ worden geassembleerd. De hal is - aldus het cassettebandje - zo groot dat onze bus door de strepen van de op de hal geschilderde Amerikaanse vlag zou kunnen rijden.
De bus voert ons verder langs de gravelweg waarover de shuttle bij een geplande lancering met behulp van een groot rupsvoertuig vervoerd wordt naar de ‘launch site’. De bus stopt bij een ‘observation center’, een uitkijktoren op een paar honderd meter afstand van de lanceerinrichtingen van de Space Shuttle. Er staat nu geen shuttle opgesteld bij de ‘launch site’, omdat er geen vlucht gepland staat. Als dat wel het geval geweest zou zijn, zouden we “Kennedy Space Center” niet eens binnen zijn gekomen, omdat bij lanceringen het gehele complex gesloten is, behalve voor de pers en genodigden. Bij een lancering kunnen deze dan plaatsnemen op een aparte tribune. De uitkijktoren is dan verboden gebied, waarschijnlijk omdat die te dicht bij de lanceerinrichting staat.
De volgende stop is de Apollo hal. In deze (nieuwe) hal staat alles opgesteld dat met de vluchten van de Apollo raketten te maken heeft. Naast een (opengewerkt) schaalmodel van een Apollo raket en één raket op ware grootte bevindt zich in de hal ook het ruimtepak van James Lovell, de astronaut die bijna niet meer uit de ruimte terugkeerde, omdat bepaalde vitale onderdelen van de Apollo 13 plotseling niet meer werkten.
De laatste bezienswaardigheid is de hal waarin gewerkt wordt aan het project dat moet leiden tot de verwezenlijking van een internationaal ruimtestation: het ”International Space Program”. Na een blik op een expositie over het project bezoeken we de hal waar de onderdelen voor het toekomstige internationale ruimtestation geassembleerd worden. Deze onderdelen worden vanuit de gehele wereld met speciaal geprepareerde containers aangevoerd. Het eerste onderdeel van het ruimtestation staat er al: de “voordeur”.
We verlaten Kennedy Space Center en rijden door naar onze volgende bestemming: Orlando. Binnen mum van tijd hebben we de KOA-camping aldaar gevonden. Tot onze verbazing is de receptie bij aankomst (24.00 uur) nog open.

Nadat we de was hebben gedaan, rijden we naar het warenhuis Sears om voor mij een echt kussen te kopen. Dat slaapt lekkerder op een luchtbed.
We rijden naar “Universal Studios”, het 'amusement park' dat de film als thema heeft. We parkeren de auto in de parkeergarage en lopen via een lang stelsel van lopende banden naar de ingang. De eerste attractie waarvoor we in de rij gaan staan, heet 'Twister'. De wachttijd is drie kwartier, maar dat hebben we er wel voor over. Met de 'sprinklers' (sproeiers) is de hitte ook wel uit te houden. Als we eindelijk aan de beurt zijn, zien we een set waarop een benzinestation en enkele huizen gebouwd zijn. Plotseling komt een levensechte tornado op ons af die de gebouwen vernielt; de brokstukken vliegen in het rond. Het benzinestation explodeert en we voelen een steekvlam omhoog schieten. Schitterend.
Na de lunch lopen we langs de buiten opgestelde 'props' (attributen die voor films gebruikt worden). We zien onder andere de voertuigen uit de films “Jurassic Park”, “Flipper” en “Ben Hur”. We bezoeken vervolgens de attractie “Alfred Hitchcock”. Tegen mijn verwachting in blijkt het erg interessant te zijn. Met behulp van mensen uit het publiek wordt de beroemde badkamerscène uit de film “Psycho” nagespeeld, zodat duidelijk wordt hoe Hitchcock deze scène heeft opgenomen.
Onze volgende attractie heet “Jaws” (naar de gelijknamige film). Er staat een lange rij, maar de wachtenden worden vermaakt met plotse waterstralen uit verborgen waterpistolen en een fictief komisch televisieprogramma over haaien. Op de tv wordt door een expert verkondigd dat er geen haaien in de buurt rondzwemmen. We kunnen dan ook gerust in het rondvaartbootje stappen. De kapitein van de boot voert een hele show op. Net als hij heeft gezegd dat er geen haaien in de buurt zijn en dat het een rustig ritje zal worden, duikt er plotseling een haai op die het bootje dreigt om te gooien. Een andere haai zorgt ervoor dat een opslagruimte van benzine ontploft. De kapitein doet zijn best om ons langs de haaien en het vuur te leiden. Na nog een aantal bloedstollende aanvallen van haaien vaart de kapitein het bootje de veilige haven binnen.
Bij de parkeergarage aangekomen kunnen we onze auto niet terugvinden: we hebben kennelijk niet goed opgelet waar we de auto hebben achtergelaten. Een behulpzame medewerker van Universal Studios rijdt ons met zijn karretje door de immense parkeergarage totdat we de auto gevonden hebben.

Na een kort ontbijt rijden we naar Disneyland, gelegen op steenworp afstand van de camping. Na het parkeren van de auto worden we met een klein treintje vervoerd naar een ”terminal”, alwaar ons een keuze geboden wordt uit twee vervoersmiddelen (veerboot en monorail) om het meertje over te steken dat tussen de parkeerplaats en Disneyland gelegen is. Onze keus valt op de veerboot.
Langzaam zien we in de verte “Cinderella’s Castle” verschijnen. Disney-figuren scheren ter vermaak van de toeristen op waterski's langs de boot.
Bij Cinderella's Castle vindt een opvoering plaats van allerlei Disney figuren, zoals Belle en het Beest, 1001 dalmatiërs, Mickey Mouse, Alladin, Mary Poppins en figuren uit het Jungleboek. Echt een goede gelegenheid om leuke foto’s te maken. Daarna bezoeken we de “Pirates of the Carribean”. We stappen in een bootje en laten ons varen langs allerlei tafereeltjes die met het piratenleven te maken hebben.
Na een lunch in een Mexicaans restaurant stappen we een saloon binnen, waaruit we muziek horen komen. We zien een echte ‘Cancandans’ uitgevoerd worden door dames in rokken uit de tijd van het Wilde Westen. De dames lopen ook de zaal in en brengen getrouwde mannen uit het publiek in problemen door (schijnbaar) avances te maken.
In ”Tomorrowland” maken we een rit in een mono-rail. Deze rijdt onder andere langs “Space Mountain” (de beroemde attractie waarbij een raketlancering gesimuleerd wordt).
We haasten ons naar de parade over “Main Street” van Disneyland, ”Disney's Magical Moments Parade”. Onder begeleiding van muziek rijden praalwagens voorbij met onder andere Mickey Mouse, Donald Duck, Belle en het Beest, Alladin en Sneeuwwitje.

We pakken de tent en bagage in en rijden naar de winkel van de camping om nog wat etenswaren in te slaan. We rijden naar de volgende bezienswaardigheid: ”Silver Springs”. Anders dan de naam doet vermoeden zijn er geen zilveren bronnen te zien. “Silver Springs” is een waterpretpark, een feit dat al bevestigd wordt door het grote aantal gele schoolbussen voor de ingang van het pretpark. Omdat we de afgelopen dagen twee pretparken hebben bezocht en het toegangsgeld nogal hoog is, besluiten we door te rijden.
Laat in de middag komen we in de buurt van Tallahassee. Het is te laat is om een volgende bezienswaardigheid te gaan bekijken en dus zoeken we een camping op. Er blijkt een KOA-camping in de buurt te zijn. Ze wijzen ons op de mogelijkheid om een ‘KOA-card’ (kortingskaart) aan te vragen. Op het bewijs van de aanvraag van zo'n kaart kan reeds korting verkregen worden.

We rijden verder en stoppen bij Natural Bridge Battlefield State Historic Site. OP deze plaats heeft een slag plaatsgevonden heeft tussen de Noordelijken en de Zuidelijken aan het einde van de Amerikaanse Burgeroorlog. De Noordelijken probeerden met een boot de Zuidelijken vanuit het zuiden aan te vallen om Tallahassee te veroveren. De boot van de Noordelijken kwam echter ongeveer op de plek van het monument vast te zitten in de rivier. Daardoor kon de leiding in Tallahassee gewaarschuwd worden en versterkingen (iedereen die een wapen kon dragen) worden aangevoerd. Hierdoor werd Tallahassee de enige stad die nooit in Noordelijke handen is gevallen. Resultaat van het vijf dagen durend gevecht: Noordelijken 21 doden, 89 gewonden en 38 gevangenen en Zuidelijken 22 gewonden.
We rijden verder naar Wakulla Springs. We kunnen nog net een kaartje krijgen voor een tocht met een ‘glass bottom boat’. De vrolijke kapitein van de ‘glassbottom boat’ gunt ons een schitterend blik in het leven onderwater. Het water is zeer helder. Daardoor kan ik alles goed fotograferen. De kapitein vraagt ons nog of we hoogtevrees hebben. Even later blijkt waarom: we kijken plotseling in een zeer grote diepte. In deze diepte zijn meerdere films opgenomen, zoals “Airport ‘77”.
We besluiten ook een tocht met een oppervlakte-boot te maken. Deze tocht is minstens zo mooi als die met de ‘glassbottom boat’. De natuur die we zien is in ieder geval veel mooier dan die van de ”Everglades”. Omdat alleen de boten van “Wakulla Springs” in het natuurgebied mogen varen, heeft de natuur zich ongestoord kunnen ontwikkelen. Er zijn dan ook veel dieren te bewonderen, zoals ‘anhinga's’ (een soort reigers) en alligators. Ook komen we langs een alligatornest. De gids legt ons uit dat alligators hun eieren in het nest in lagen opstapelen. Hoe hoger in de stapel het ei zich bevindt (en dus hoe lager de temperatuur van de omgeving van het ei), des te groter is de kans dat uit het ei een mannetjesalligator te voorschijn zal komen. Plotseling zien we een aantal alligators in het water liggen in de buurt van de plek waar mensen rondzwemmen. De gids legt uit dat alligators tegenover mensen niet agressief zijn, maar juist bang voor hen zijn. Alligators zullen alleen aanvallen, als ze zelf aangevallen worden of als je tussen de alligator en zijn jongen komt. Toch zou ik hier niet graag een duik nemen.
We rijden verder, langs de Golf van Mexico. Het is niet alleen een schitterende route, maar ook erg interessant. Deze omgeving blijkt niet voor niets de “Bible Belt” te heten: we komen veel kerken tegen, van allerlei geloofsovertuigingen. Langs de weg staat ook een bijzonder reclamebord: een advocaat biedt mensen met letselschade zijn diensten aan. Echt ondenkbaar in Nederland. Wat de route ook interessant maakt is dat er regelmatig vliegtuigen van de “US Navy” overvliegen. Niet verassend, als je bedenkt, dat we langs één van de grootste luchtmachtbases van de Verenigde Staten rijden.
Het begint donker te worden en dus zoeken we een camping op. We vinden er één bij Panama City. We hebben daar een heel strand voor onszelf. Alle toeristen zijn al vertrokken. We zwemmen totdat de zon onder is.

Omdat we niet de hele dag in de auto willen zitten, besluiten we – na een flinke afstand afgelegd te hebben - in Pensacola te stoppen. In het historische centrum zien we een trolley rijden dat toeristen vervoert. Het stopt voor onze neus. Een toerist die uit de trolley stapt, prijst ons de rit aan: "Voor maar $1 heb je airconditioning en ook nog een tour. Wat wil je nog meer.". De trolley brengt ons langs een oude kerk, een Vietnam Monument en allerlei overheidsgebouwen. Niet echt wat een Europeaan historisch zou noemen, maar voor een Amerikaan heel wat.
We besluiten - nu we er toch in de buurt zijn - ook nog even een blik te werpen in het ”Naval Aviation Museum”. Het blijkt een schitterend museum te zijn en - voor Nederlanders als ons erg belangrijk - nog gratis ook! We hebben geluk: we kunnen namelijk meteen met het laatste busje mee dat ons langs buiten opgestelde vliegtuigen voert. Er staan veel watervliegtuigen en een Constellation, en ook een aantal vliegtuigen die dienen voor uitruil met andere musea. Het museum zal zo sluiten en dus hebben we niet veel tijd meer. Snel schieten we door het museum heen. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik meteen de souvenirwinkel inschiet en dus meer van de winkel zie dan van de rest van het museum. Ze hebben ook zulke mooie en leuke souvenirs: 'simply heaven'.
Nadat we het museum uitgegooid zijn, rijden we wat rond over de rest van de marinebasis (“Naval Air Station”) en zoeken dan een camping op. Het wordt weer een ‘State Campground’ en weer ligt het in een ‘recreational area’: “Big Lagoon & Perdido Key State Recreational Area”.
Na het opzetten van de tent nemen we weer een duik in de Golf van Mexico.

We besluiten om nog een dag in Pensacola te blijven om rust te nemen en het schitterende ”Naval Aviation Museum” te bezoeken. Bij het museum melden we ons aan voor een (gratis) 'guided tour' van het museum. De tour wordt gegeven door een vrijwilliger die zelf op veel vliegtuigen gevlogen heeft. Het duurt ongeveer 2 1/2 uur, maar we vervelen ons geen moment. De gids is echt een vat met kennis dat tot ontploffing komt. Hij zit vol met anekdotes. Zo vertelt hij ons over de Fokker D VII dat Duitsland alle vliegtuigen van dit type na WO I moest overdragen aan de geallieerden en ook geen nieuwe mocht maken, omdat zij te goed waren. Hij wijst ons ook op het enige vliegtuig dat erin geslaagd is zichzelf neer te schieten: het vliegtuig was namelijk sneller dan haar eigen kogels.
Plotseling zien we dat in het museum een ceremonie van de marine gehouden wordt (waarschijnlijk in verband met de pensionering van enkele militairen). Omdat het Amerikaanse volkslied wordt gespeeld, stopt de gids even met praten.
Daarna gaat hij vrolijk verder. Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft hij zelf in een Catalina gevlogen. Een erg comfortabel vliegtuig: omdat het een watervliegtuig was, hoefde het niet op een vliegdekschip te landen, maar kon er tussendoor (bijvoorbeeld voor de lunch) even geland worden op het water. De Catalina kon bovendien erg ver vliegen: wel 23 uur achtereen.
De tour is afgelopen en we kunnen nu de rest van het museum bekijken. Eerst lopen we door een expositie over de Tweede Wereldoorlog. Er staan onder andere een tent met jeep en soldaten opgesteld. Tot onze grote schrik komt één van de soldaten plotseling tot leven: het blijkt geen pop te zijn, maar een figurant!
Na dit bezoek rijden we rond over de basis. Zo komen we langs het hoofdkwartier, waar een aantal mariniers gedrild worden. Ook brengen we een bezoek aan de begraafplaats van de basis.
We verlaten de marinebasis en rijden snel door naar New Orleans. We mogen geen tijd meer verliezen. Na het overschrijden van drie staatsgrenzen (Florida-Alabama, Alabama-Mississippi en Missisippi-Louisiana), bereiken we tegen middernacht New Orleans. Omdat het hier bloedheet en vochtig is, besluiten we een motel op te zoeken in plaats van een kampeerplaats. Een goedkoop motel blijkt echter niet zo gemakkelijk te vinden. Zelfs het Best Western is $ 80,-- per nacht. We proberen nog een aantal andere motels en komen uiteindelijk bij de Knights Inn. We rijden erlangs om te kijken of het wat is. Plotseling zien we een man wegrennen en over het hek springen. Dat is niet helemaal pluis. Maar we zien een beveiligingsbeambte met een pistool voor het motel zitten en de prijs is $45 per nacht (het motel is zo goedkoop, omdat het net overgenomen is door een andere motelketen en verbouwd wordt) en dus nemen we een kamer.

We rijden naar het ”French Quarter”, de bekendste wijk van New Orleans. De wijk is duidelijk een combinatie van Engelse en Franse invloeden: het zogenaamde rasterpatroon (de straten staan allen haaks op elkaar) is overgenomen van de Engelsen, de smalle en hoge met smeedwerk versierde gevels is een gevolg van de Franse invloed.
Na een ontbijt met pizza boeken we een bustour naar een aantal plantages in de buurt. Omdat we nog veel tijd over hebben voordat de bustour begint, lopen we aan de hand van een kaart langs de bezienswaardig-heden van het ”French Quarter”. We stappen het “Voodoo Museum” (“voodoo” is afgeleid van het Franse woord 'voudon', dat “grote geest” betekent) binnen. Binnen staan allemaal voorwerpen opgesteld die bij de voodoo-rituelen gebruikt worden. Ook zijn een schedel, skelet en een man met een krokodillenkop te zien. De folder vertelt ons dat de weergave van voodoo in de Hollywoodfilms (het offeren van mensen, het optreden van een vampier en duivelsverering) niet overeenstemt met de werkelijkheid. Toch verwacht ik op elk moment dat er pijnscheuten door mijn lichaam zullen trekken die het gevolg zijn van het molesteren van een voodoopop (mijn persoon voorstellende) door een voodoopriester. Even later zien we een video over het ontstaan van de voodoorituelen. De video leert ons dat ongeveer 15% van New Orleans voodoo praktiseert en dat er grote gelijkenis bestaat met het christendom (beide 'geloven' hebben één god en meerdere heiligen (geesten)). Ik ben daar nog niet van overtuigd.
We zoeken de bus op waarmee we de “Plantation Tour” zullen afleggen. De chauffeur is een echte vrolijke man van Afro-Amerikaanse afkomst (zoals de politiek correcte benaming luidt voor die bevolkingsgroep) die blijkens zijn accent duidelijk uit (de omgeving van) New Orleans komt. Hij probeert sfeer in de bus te krijgen door de slogan van de New Orleaners aan te halen: "Laisse les bons temps rouler". De door ons te bezoeken (suiker)plantage is de mooiste van de omgeving: ”Oak Alley Plantation”. De plantage dankt zijn naam aan de lange naar het plantagehuis toelopende laan met 300 jaar oude en reusachtige eiken. Heel indrukwekkend. Vroeger - zoals overal in de omgeving – hing aan de takken van deze eiken lange slierten Spaanse mos totdat één van de vrouwen des huizes vond dat dit het huis een spookachtig aanzicht gaf. In het plantershuis krijgen we een rondleiding door een vrouw in kleding uit de tijd van weleer. Ze vertelt ons dat een gast die het huis bezocht, aan de grootte van het bestek waarmee er bij het diner gegeten werd, kon zien hoe belangrijk hij door de gastheer gevonden werd. Als de gast een ananas bij zijn bed vond, wist hij dat zijn gastheer van mening was dat het tijd was om op te stappen. Boven de eettafel hangt een waaier waarmee de vliegen weggejaagd konden worden en die tevens werkte als airconditioning. De slaaf die belast was met het bewegen van de waaier, moest dit wel van achter een scherm doen, zodat hij niet gezien werd. Na de rondleiding door het plantershuis, hebben we nog even tijd om buiten rond te lopen. We proberen de slavenverblijven te vinden, maar het blijkt dat deze niet meer bestaan: ironisch genoeg hebben de krotten waarin de slaven in armoede moesten leven, plaats gemaakt voor een restaurant voor de toeristen.
Weer terug in New Orleans duiken wij weer het “French Quarter” in. Het is echter ongelofelijk warm (98 graden Fahrenheit; bijna 40 graden Celsius) en dus besluiten we een airconditioned winkelcentrum (de ”Riverwalk”) op te zoeken. Het is er zo koel dat we enigszins duizelig worden van het temperatuurverschil.
Na deze kou blijkt de warmte van nachtelijk New Orleans beter te verdragen. We besluiten een leuke “Cajun” eettent op te zoeken (Cajun is een keuken die uit de omgeving van New Orleans stamt en waarbij veel gebruik wordt gemaakt van vis en scherpe kruiden). We willen New Orleans niet verlaten voordat we de Cajun-keuken geproefd hebben. Het restaurant (dit is overigens de eerste keer dat we deze vakantie in een ècht restaurant eten) 'Pierre' lijkt ons wel wat, ook al voelen we ons wat opgelaten om met korte broek en t-shirt een sjiek restaurant binnen te lopen. Gelukkig dragen meer klanten van “Pierre” een korte broek. Ik neem een “crawtail echouffée”, een heerlijke, garnaalachtige soep met rijst en scherpe kruiden. Daarna lopen we door Bourbon Street, de uitgaansstraat van New Orleans. Het is er heel druk. We gaan zitten in een Jazz Café, waar ‘live’ muziek wordt gespeeld (“Maison Bourbon”). De dure consumpties ($11 per stuk) zijn verplicht en dus zitten we drie kwartier lang op elk maar één cola naar mooie jazzmuziek te luisteren. Om de dure consumpties te vermijden blijven veel toeristen bij de deuropening staan. Sommigen proberen filmopnames van het optreden te maken. Deze worden echter genadeloos afgestraft door de zanger van de jazz-band: onder het zingen houdt hij dan een 'verboden te filmen'-bord omhoog. Als we verder lopen, ontdekken we waarom er in veel souvenirwinkels kralenkettingen te koop zijn. In New Orleans is het blijkbaar een gebruik dat een meisje op een balkon gaat staan en in ruil voor door jongens toegeworpen kralenkettingen haar blouse omhoog doet.

Even buiten New Orleans maken we een tocht met een airboat door de moerassen. We vliegen met ongeveer 60 kilometer per uur over het water. Ook stukjes land is geen probleem voor de ‘airboat’, noch rietstengels of andere planten: hij scheert er gewoon overheen. De gids adviseert ons wel om ons goed vast te houden als we over stukjes land varen. De gids vaart soms wat langzamer om mij in de gelegenheid te stellen iets te fotograferen. Ik voel me als een keizer te rijk. We hebben de hele ‘airboat’ en een natuurgebied voor ons alleen.
De gids stopt de motor om ons het verschil tussen ‘marshes’ en ‘swamps’ uit te leggen. ‘Marshes’ zijn zoutwatermoerassen, ‘swamps’ zoetwatermoerassen. Beide typen vind je in dit gebied, omdat het grenst aan de Golf van Mexico. De gids stopt ook nog bij een krokodillennest.
Terug in New Orleans stoppen we bij de “Superdome”, niet alleen om het grootste koepelvormig gebouw ter wereld te zien, maar ook vanwege een grote uitverkoop die er gehouden wordt. Buiten het gebouw wordt meerdere malen omgeroepen dat het niet toegestaan is om raketten mee naar binnen te nemen. Die brengen we dan ook maar eerst terug naar de auto.
Daarna lopen we naar de “ticketdesk” voor het kopen van een kaartje voor een tour door het stadion. De Superdome is de thuisbasis van de “Saints” (American football-club), maar wordt ook gebruikt ook voor andere sporten en voor concerten. De tribunes kunnen naar believen groter of kleiner gemaakt worden. Voormalig president Bush heeft er zijn voorverkiezingen gehouden en de paus heeft er het grootste publiek ter wereld ontvangen.
Het is al laat in de middag als we langs de plantages rijden waar we eerder met de bus langsgekomen zijn. De meeste plantages staan dan ook op het punt om te sluiten. Nadat we de laatste plantage zijn gepasseerd, steken we de rivier over. Het landschap aan de overkant van de rivier staat in schril contrast staat tot de lieflijke omgeving van de plantages. Langs de weg staan veel fabrieken; boven de weg hangen pijpleidingen.
We rijden verder en laat in de avond bereiken we Natchez en zoeken een “State Campground” op die diep in een bos blijkt te liggen. Omdat er geen ‘night registration’ is en geen ‘ranger’, besluiten we de betaling tot morgen uit te stellen. Eerst zoeken we een mooie kampeerplek uit. Die zijn er genoeg.

Onze eerste stop is “Melrose Plantation”, een schitterend plantagehuis. Generaties lang heeft de familie McMurran op “Melrose Plantation” gewoond. Totdat de Amerikaanse Burgeroorlog zijn intrede deed. Een soldaat van de Noordelijken schoot (per ongeluk?) de heer des huizes dood (de soldaat is daarop overigens door de plaatselijke bevolking gelyncht). De zoon des huizes overleed aan een ziekte. Degenen die in het plantershuis overbleven, hadden geen andere keus dan het huis te verkopen.
Volgende stop is een ”Indian Village”, een Indiaans dorp met museum. Het enige dat er nog van de Indiaanse aanwezigheid te zien is, is een nagemaakt hutje. Voor de rest bestaat “Indian Village” uit enkele heuvels waarop vroeger hutten gestaan zouden hebben. Weinig spectaculair dus.
Vervolgens bezoeken we ”Rosalia”, een plantagehuis dat tijdens de Burgeroorlog dienst deed als hoofdkwartier van generaal Grant van de Noordelijken. Omdat we al veel plantagehuizen gezien hebben, bekijken we alleen de buitenkant.
Tenslotte werpen we nog een blik op het grootste plantagehuis van de omgeving: ”Stanton Hall”. Dit plantagehuis wordt nu als hotel gebruikt. Er is zelfs een heus zwembad in de achtertuin.
We rijden door naar Vicksburg. Daar ligt een bekend slagveld uit de Burgeroorlog.
Bij het ”Vicksburg National Military Park” aangekomen, krijgen we eerst een film te zien over de aanval door de Noordelijken op Vicksburg, dat op dat moment in Zuidelijke handen was. Voor Generaal Grant van de Noordelijken was het van groot belang om Vicksburg in handen te krijgen om ervoor te zorgen dat het Noordelijke leger bij haar opmars bevoorraad kon worden via de Mississippi en het leger van de Zuidelijken de Mississippi niet voor háár
aanvoer zou kunnen gebruiken.
We komen een expositie tegen over één van de door Generaal Grant bij de aanval op Vicksburg gebruikte schepen: de USS Cairo. Dit schip liep - net als alle andere oorlogsschepen uit die tijd - op houtskool. De bemanning van het schip was dan ook de gehele tijd bezig om houtskool in de ketels te gooien. Een hels karwei. Helemaal als je bedenkt dat de motoren zelfs als de boot aangemeerd lag, moesten blijven draaien (en de ketels derhalve constant gevuld moesten worden met houtskool) om de boot bij een aanval te kunnen manoeuvreren.
Aan het eind van de route zien we een bewoner van een van de woningen die in het ‘Military Park’ gelegen zijn, op een opmerkelijk wijze zijn grasveld maaien.
We rijden verder naar Memphis. We proberen een “Petrified Forest” dat op de route ligt, nog voor sluitingstijd te bereiken, maar we zijn net te laat.
Om 23.00 uur komen we in Memphis aan. We kiezen een KOA-campground uit die grenst aan ”Graceland, home of Elvis Presley”.

We rijden naar de overkant van de straat (de parkeerplaats van ”Graceland”, het landgoed van Elvis Presley) om ons bezoek aan het landgoed aan te vangen. Daar kopen we een kaartje voor een tour door ”Graceland”. Het gebruik van een videorecorder blijkt helaas niet toegestaan te zijn, een fototoestel mag gelukkig wel. We krijgen een taperecorder mee met een bandje dat ons door het hele huis van Elvis leidt. Wat me tijdens de tour door het huis vooral opvalt is dat overal televisietoestellen staan en dat er een kamer is voor elke activiteit: een squashkamer, poolkamer, muziekkamer, tv-kamer, slaapkamer en eetkamer. Omdat de ouders van Elvis bij hem inwoonden, is er voor hen een aparte slaapkamer. Weer buiten gekomen bezoeken we het graf van Elvis. Er zijn fans - zo hebben we gehoord bij het ‘ticket center’ - die elk jaar alleen een bezoek brengen aan het graf en de tour door het huis overslaan.
In het automuseum van Elvis staan allerlei voertuigen, van Cadillacs tot motoren en merkwaardige karretjes. De beroemde gouden Cadillac staat er niet; die staat in Nashville, onze volgende bestemming. Het kaartje dat we gekocht hebben, is ook geldig in het vliegtuigmuseum van Elvis. Elvis had twee vliegtuigen: een kleine voor zijn manager om tijdens een van zijn tournees vooruit te vliegen en een grote voor hem. In het laatste vliegtuig is veel goud verwerkt, evenals veel technische snufjes. Er is ook een slaapkamer aanwezig.
Daarna rijden we naar de “Sun Studios”, de studio, waar Elvis zijn eerste plaatje heeft opgenomen. In “Graceland” werd ons wijsgemaakt dat Elvis zijn eerste plaatje in “Sun Studios” maakte voor de verjaardag van zijn moeder. De gids van “Sun Studios” legt ons uit dat dat een mythe is: Elvis had al meermaals geprobeerd om een opname te regelen, maar dat werd hem steeds door Sun Studios geweigerd. Totdat de directeur, Sam Philips, hem hoorde optreden en meteen een contract regelde. Niet alleen Elvis heeft hier plaatjes opgenomen, ook beroemde zangers als B.B. King, Roy Orbison, Jerry Lee Lewis en Johnny Cash, soms zelfs samen. We rijden weer verder, door Beale Street, het muzikale hart van de stad.
Daarna zetten we koers naar de haven. De raderboot die we geboekt hebben, zal namelijk zo vertrekken. Hoewel we tijdens de tocht niet veel bezienswaardigheden te zien krijgen, is het toch de moeite waard, alleen al door het landschap.
We rijden door naar Nashville, waar we 's avonds laat arriveren. We kiezen “Opryland KOA campground” als camping uit. We zetten de tent op in het donker en gaan slapen.

Eerst rijden we naar de ”Grand Ole Opry”: hét concertgebouw voor countrymuziek. Een tour door het gebouw is niet mogelijk, maar we kunnen wel het museum bekijken. We zien onder andere hoe in de “Grand Ole Opry”-studio platen werden opgenomen. Ook zijn er veel vitrines met informatie over diverse countryartiesten. Er zijn maar weinig namen die ik herken.
We rijden verder naar de ”Music Hall of Fame”, in de binnenstad van Nashville. Daar zien we onder andere de gouden Cadillac en de gouden piano van Elvis. Ook is er een filmpje te zien van nooit uitgezonden optredens van Elvis, waaronder een komisch optreden van Elvis met een echte ‘hound dog’ (jachthond), terwijl hij “You're nothing but a hound dog” zingt.
We rijden verder naar de ”RCA-studios”, waar o.a. Elvis, Dolly Parton, the Everly Brothers en Roy Orbison platen hebben opgenomen.
We zetten onze voettocht voort naar de volgende bezienswaardigheid: het Capitool van de staat Tennessee. Het interieur van het Capitool is erg mooi. Veel beeldhouw- en schilderwerk. Ik stap nog even de zaal in waar het Supreme Court van de staat Tennessee haar zittingen houdt.
We lopen terug naar de auto en rijden vervolgens richting Knoxville.
In de buurt van de Smoky Mountains vinden we een ‘State Campground’ om te overnachten en zoeken een goede kampeerplek uit.

We rijden Smoky Mountains National Park binnen. Ik verwacht dat we tol moeten betalen, maar er hoeft - aangezien de weg ook voor doorgaand verkeer wordt gebruikt - voor een bezoek aan het drukst bezochte park van de Verenigde Staten niet betaald te worden. We rijden snel door het park: het is niet erg interessant. We eten net buiten het Park in onze stamtent: Subway.
Vervolgens rijden we door naar Asheville. Daar ligt een bijzonder kasteel: Biltmore. Het kasteel is gelegen op een landgoed dat heeft toebehoord aan de rijke familie Vanderbilt. De toegangsprijs voor het kasteel is echter $29,95. Deze prijs vinden wij voor een kasteel dat we ook in Frankrijk zouden kunnen zien, veel te hoog, zodat we weer rechtsomkeert maken.
We besluiten verder richting Shenondoah National Park te rijden. We willen echter niet de hele dag in de auto doorbrengen en dus stoppen we onderweg bij het plaatsje Jonesborough. Toevalligerwijs is het net verkiezingstijd. De burgers uit de 'county' moeten niet alleen een openbare aanklager kiezen, maar ook een sheriff en een rechter. We stoppen bij een ”Visitor Center”. Daar horen we dat er op dit moment in Jonesborough niet alleen verkiezingen plaatsvinden, maar ook een Quiltfeest (een feest voor breiende vrouwen, zal ik maar zeggen). Tijdens de rondwandeling merken we dat Jonesborough een dorpje is dat streng christelijk en ouderwets is. Het streng religieuze karakter blijkt niet alleen uit de sfeer, maar ook uit het feit dat de tien geboden op de rechtbank staan aangeplakt. In deze rechtbank heeft Andrew Jackson – de latere president van de Verenigde Staten - als advocaat èn als rechter opgetreden. Naast Jackson hebben ook de voormalige presidenten James K. Polk en Andrew Johnson in Jonesborough gewoond.
Net voor middernacht bereiken we een camping bij Staunton.

Voordat we het Nationale Park binnentrekken, brengen we eerst een bezoekje aan Monticello, de woning van de voormalige president van de VS en opsteller van de Onafhankelijkheidsverklaring, Thomas Jefferson. De naam “Monticello” is goed gekozen. De woning is namelijk op een heuvel gebouwd (voor de niet-gymnasiasten onder de lezers: 'monticellum' betekent 'kleine berg'). We worden met “shuttles” voor de woning van Jefferson afgezet. Daar krijgen we een kaartje waarop de vertrektijd van onze tour door “Monticello” staat. Zo weten we precies hoe lang we de tijd hebben om de rest van het landgoed te bekijken, zoals de achter de woning gelegen begraafplaats en Mulberry Row. Mulberry Row is een pad waarlangs de slaven die bij Jefferson werkten, hun huis en werkplaats hadden. Van de huizen/hutjes is niet veel meer over. Eigenlijk is het opmerkelijk dat Jefferson als abolitionist toch slaven in dienst had. Deze tegenstrijdigheid wordt door de literatuur verklaard door de plicht die Jefferson voelde om - voordat de slavernij afgeschaft zou worden - de slaven goed te kleden en te voeden.
Daarna is het tijd voor onze tour door de woning van Jefferson. Het interieur van de woning is sterk beïnvloed door Jefferson's verblijf in Parijs. Er staan veel klassieke meubels. Zelfs zijn bed is in Franse stijl, nl gepositioneerd ín de muur tussen twee vertrekken.
Na de tour stappen we weer in de auto en rijden door naar Shenondoah National Park. De route door het park is erg mooi. Op een verlaten uitkijkpunt (het is zeer rustig in het park) stoppen we om van het uitzicht te genieten en te lunchen. We besluiten nog een korte ‘hike’ te maken. We kiezen voor een wandelroute naar ”Dark Hollow Falls”. We merken meteen dat we al enige ervaring met ‘hiken’ hebben: zowel op de heen- als op de terugweg stormen we andere wandelaars met gemak voorbij. We moeten ook opschieten, als we de grotten van “Luray” nog willen zien.
Gelukkig blijken de “Luray Caverns” tot 7 uur open te zijn. We zien stalagmieten en -tieten en kleine meertjes (“Dreamlake”) waarin de grot weerspiegeld wordt. De gids leert ons een foefje om te onthouden of er sprak is van een stalactiet of -miet:: een stalactiet “hangs tight to the ceiling”; een stalagmiet “might reach to the top”. We mogen de stalagmieten en -tieten niet aanraken, omdat de stalactiet of -miet dan stopt met groeien. Ook verkleuring van de rotsformaties is een groot gevaar. Daarom schakelt de gids steeds na het bekijken van een bepaald gedeelte van de grotten de lichten achter ons uit. Vanuit een smalle gang belanden we plotseling in een grot die wat hoger en breder is dan de vorige die we gezien hebben. De gids legt uit dat in deze ruimte wel eens concerten plaatsvinden en huwelijken (tegen een bedrag van $400,--) worden gesloten. De muzikale begeleiding wordt dan verzorgd door een zogenaamd stalactietorgel. De toetsen van dit orgel zijn verbonden met allerlei aan stalactieten in de grot verbonden hamertjes die bij aanraking van de toetsen van het orgel tegen de stalactieten slaan.
Om ongeveer 23.30 uur komen we aan bij een camping in de buurt van Gettysburg.

Bij “Gettysburg National Military Park” aangekomen, gaan we eerst langs bij het ‘Visitor Center’. We krijgen informatie over het Park en kijken rond in het museum. Er wordt omgeroepen dat binnen enkele ogenblikken een rondleiding over de begraafplaats van het Park zal aanvangen. Dat lijkt ons wel interessant. De gids van die rondleiding beschrijft hoe de grootste veldslag uit de Burgeroorlog moet hebben plaatsgevonden. De Noordelijken zaten op de heuvel waarop de begraafplaats is gebouwd (“Cemetery Hill”). De Zuidelijken probeerden deze heuvel - onder leiding van de bekende generaal Lee – te veroveren op de Noordelijken, omdat ze zo vrije toegang zouden hebben tot belangrijke Noordelijke steden als Washington en Philadelphia. En dat moest zo snel mogelijk gebeuren, omdat generaal Lee problemen met zijn aanvoer begon te krijgen. En dus vielen de Zuidelijken op 1 juli 1863 de Noordelijken aan. Niet alleen werd geschoten op soldaten van de Noordelijken maar ook op de door de laatsten gebruikte paarden: deze paarden werden gebruikt om de kanonnen van de Noordelijken te verplaatsen (6 paarden per kanon). In totaal zijn bij de slag om Gettysburg 17.000 soldaten omgekomen (overigens nog meer paarden). De gids vertelt dat Gettysburg niet alleen bekend is als de locatie van de grootste veldslag uit de Burgeroorlog, maar voornamelijk als de plaats waar president Lincoln - na de veldslag - een zeer belangrijke toespraak heeft gehouden.
Na het bezoek aan een “Electric Map” over de slag bij Gettysburg stappen we in de auto en leggen een route af langs verschillende belangrijke strategische punten. Plotseling stuiten we op een heuse tankformatie, die een oefening houdt in de omgeving. Een oefening van het huidige Amerikaanse leger op de plaats waar de belangrijkste veldslag uit de geschiedenis van de VS heeft plaatsgevonden: toepasselijker kan bijna niet.
We rijden door naar “Amish Country”, het gebied waar veel Amish – die uit Europa verjaagd waren vanwege hun geloofsovertuiging – zijn neergestreken. Het landschap lijkt veel op dat in Nederland: veel boerderijen met zwart-wit gestreepte koeien.
“Berry Patch Campground” blijkt zowel nog open, als betaalbaar en dus zetten we daar onze tent op.

Eerst bezoeken we een boerderij die vroeger aan een Amish gezin heeft toebehoord. Tijdens de tour door het huis leren we veel over de cultuur van de Amish. De Amish houden op elke zondag een kerkdienst van drie uur bij één van hen thuis. Omdat op zondag niet gewerkt mag worden, maakt de gastvrouw de maaltijden van die dag op zaterdag klaar. De Amish gebruiken geen apparaten die op het elektriciteitsnet moeten worden aangesloten (de Amish gebruiken wel generatoren): zij willen niet afhankelijk zijn van de overheid. Een magnetron tref je dan ook niet in de keuken van een Amish gezin aan. Op zondag wordt aldus koude pot geserveerd. We lopen de woning uit en bestellen typish Amish voedsel in de bij de woning behorende eettent: ‘coalslow’ (koolsla), ‘vegetable soup’ (zware groentesoep) en een soort appelgebak. Na de lunch lopen we een schuur binnen waarin tabaksbladeren worden gedroogd (voor de verkoop: Amish roken niet) en een ‘quiltshop’ (een winkel waar lapjesdekens gemaakt worden).
Onze volgende bestemming is Annapolis, locatie van de “Naval Academy” van de Verenigde Staten. We rijden direct naar de haven, waar zich twee ‘destroyers’ blijken te bevinden. Brutaal lopen we het gebouw van de roeivereniging van de “Naval Academy” binnen.
We verlaten de marinebasis en rijden door naar ons hotel in Washington (Washington Plaza Hotel).

We zetten koers naar het - op loopsafstand van het hotel gelegen - Witte Huis. Bij onze bestemming aangekomen zien we dat de straat aan de achterkant van het Witte Huis voor het verkeer is afgesloten met behulp van bloembakken. We lopen om het Witte Huis heen naar de - veel bekendere - voorkant van het Witte Huis. Langs die kant mogen wél auto’s rijden, waarschijnlijk als gevolg van het feit dat het Witte Huis aan die kant van de weg wordt gescheiden door een langgerekt grasveld. Een politieagent (maar één!) zorgt ervoor dat de toeristen niet over het hek klimmen.
We gaan op zoek naar een halte van de trolley die een tour door Washington maakt. De trolley voert ons onder andere langs het Washington Hilton, waar een gestoorde man (Hinckley) gepoogd heeft - toenmalig - president Reagan te doden, de ”National Cathedral” (een grote kathedraal) en door “Ambassee Row”(een straat waar zich veel ambassades bevinden). Ook brengen we een bezoek aan Georgetown, een voorstad van Washington waar veel politici wonen en gewoond hebben: zo komen we onder andere langs het huis van Kissinger (voormalig minister van buitenlandse zaken) en het huis waar Jacqueline Kennedy na de dood van haar man gewoond heeft. Tenslotte wordt ons een blik gegund op het Watergate hotel, het hotel dat een rol gespeeld heeft in het aftreden van voormalig president Nixon.
De volgende stop: “Arlington Cemetery”, de plaats waar veel bekende Amerikanen begraven zijn. Eerst bezoeken we het graf van J.F. Kennedy. Er brandt een eeuwige vlam uit respect voor de grote daden van J.F.K. Naast het graf van de voormalig president ligt het graf van zijn vrouw, Jacqueline Kennedy.
We stappen weer op de trolley om even later weer uit te stappen bij het Lincoln Memorial, een monument ter ere van de eerste president van de Verenigde Staten.
Na een stop bij het hotel gaan we naar Union Station . We eten wat in de “Plaza”, een groot terras met allemaal eettentjes eromheen. Ruim op tijd lopen we de bioscoop binnen, waar we de film “Saving Private Ryan” zien. Het is 2.15 uur 's nachts als we in het hotel aankomen.

Omdat we de vorige dag zo laat in het hotel zijn teruggekomen, hebben we besloten niet vroeg op te staan. Hierdoor lopen we echter wel het risico dat de kaartjes voor de tour door het Witte Huis al op zijn als we bij het Witte Huis aankomen. De kaartjes blijken inderdaad al 'uitverkocht', als we om ongeveer 9 uur bij het ‘ticket centre’ staan. Eén van de oorzaken is dat het ‘ticket centre’ al om 6 uur 's ochtends open is. Een beetje merkwaardige tijd, als je bedenkt dat de meeste mensen die een tour door het Witte Huis willen maken, toeristen zijn, die in hun vakantie niet al te vroeg op zullen staan. Het is ook niet mogelijk om kaartjes bij een reisbureau te boeken: de kaartjes kunnen alleen op de dag zelf worden afgehaald en alleen door iemand die deel uitmaakt van de groep die het Witte Huis in wil. Die persoon krijgt dan een stempel op zijn hand die alleen onder infrarood licht te zien is, en die gecontroleerd wordt bij de ingang van het Witte Huis. Teleurgesteld druipen we af. Dan komt een jonge 'African-American' op ons af die ons wel het Witte Huis binnen wil loodsen. We krijgen van onze 'gids' toegangskaartjes en nemen plaats op een tribune met wachtende toeristen. Een ‘ranger’ roept dat onze groep door mag lopen. Eerst moeten de tassen en wijzelf door de röntgen en dan zijn we in het Witte Huis. De zalen zijn schitterend. Ze hebben allemaal namen die afgeleid zijn van de kleur van de wanden (of vice versa): de “Green Room”, “Blue Room” en “Red Room”. We lopen de trap op naar de eerste verdieping. Daar komen we eerst in de “East Room” de grootste kamer van het Witte Huis. Het wordt gebruikt voor recepties, ceremonies, persconferenties e.d. Daarna komen we in de “Green Room”, die onder president Jefferson als eetkamer dienst heeft gedaan en nu ook voor recepties gebruikt wordt. De “Blue Room” wordt vaak gebruikt door de president om zijn gasten in te ontvangen. Na de “Red Room” (hierin worden eveneens recepties gehouden) komen we in de “State Dining Room”. Zoals de naam al verraadt, wordt deze kamer gebruikt voor staatsbanketten. Via de achteruitgang lopen we het Witte Huis uit.
We lopen over de “Mall” (een groot park) en langs het meertje dat meermaals dienst heeft gedaan als locatie voor protestdemonstraties, naar het Lincoln Memorial. Daarna zetten we koers naar het Vietnam Monument, een grote granieten muur, waarop alle bekende doden van de Vietnam oorlog gegraveerd zijn. We begeven ons - opnieuw via de “Mall” naar het Capitool (het Capitool, Lincoln Memorial en Witte Huis liggen allemaal rondom dit park). We lopen om het Capitool heen en gaan er niet in, omdat er een lange rij staat. We lopen verder en komen langs het District Court, waar de verhoren van Monica Lewinsky plaatsvinden. Er staan een heel aantal camerawagens, van allerlei televisiestations. Er staan wel 20 lenzen op het gebouw gericht van zowel televisiecamera's als fotocamera’s.
We willen een bezoek brengen aan het FBI-gebouw in de buurt, maar de wachttijd voor een tour is ongeveer anderhalf uur. Omdat we nog veel van Washington willen zien, lopen we door.
We gaan terug naar het hotel en rijden naar het Iwo Jima Memorial. Als we daar aankomen is het een drukte van belang. Er rijden tientallen bussen met U.S. Navy-cadetten vandaan en er lopen honderden mensen naar in het wilde weg geparkeerde auto's. Kennelijk is net een of andere ceremonie afgelopen. Eerst bezoeken we het “Netherlands Carillion”, gelegen in de buurt van het “Iwo Jima Memorial”. Dit carillon is door Nederland aan de VS geschonken voor het bevrijden van ons land. Wim Kok heeft - zo blijkt uit de bordjes bij het carillon - onlangs de vijftigste bel geschonken. Vanuit het carillon hebben we een schitterend uitzicht over Washington. We lopen verder naar het “Iwo Jima Memorial”. Dit monument is gemaakt naar een foto ter gelegenheid van het veroveren van een eiland in de Zuidzee op de Japanners (het schijnt overigens dat het geen spontane foto is geweest).
Onze volgende stop is het “Jefferson Memorial”. Dit monument blijkt nogal moeilijk te bereiken, omdat er allerlei wegwerkzaamheden en werkzaamheden aan het monument plaatsvinden. We moeten de auto op flinke afstand van het Memorial op een donkere vrijwel verlaten parkeerplaats achterlaten. Het is echter wel de moeite waard. In de koepel van het monument staat een levensgroot beeld van Jefferson, de grondlegger van de Onafhankelijkheidsverklaring.
Daarvan dan rijden we naar het Pentagon. We draaien wat blokjes op de parkeerplaats (overigens zonder gearresteerd te worden) en proberen een fotolocatie te vinden, maar dat lukt niet.

Eerst brengen we de auto terug naar de ‘rental return’ van Avis op de luchthaven. We laden de bagage op een bagagekarretje. De koelbox laten we achter, omdat we die niet mee naar Nederland kunnen nemen. Via New York vliegen we terug naar Amsterdam.