Het is al donker als we (na een tussenlanding op Washington Dulles) landen op Seatac (Seattle-Tacoma) International Airport.
Nadat we bij de bagage-claim area onze bagage opgehaald hebben, vervoegen we ons bij de AVIS-balie. We blijken geen automatische upgrade te krijgen: het blijft een gewone vierdeurs, een witte Chevrolet Lumina. Tegen gezond verstand in proberen we de bagage in de ons toegewezen auto te persen. We halen het bij lange na niet. Vervolgens vervoegen we ons bij de balie die het beheer over het AVIS wagenpark voert. Ondanks het feit dat er nog veel auto’s staan, zeggen de baliemedewerksters ons dat er geen upgrade mogelijk is. Zij adviseren ons de volgende dag terug te komen om het nogmaals te proberen. Pas als we duidelijk maken dat we bereid zijn om voor een upgrade te betalen, worden ze toeschietelijk. Er ontstaat wel enige onduidelijkheid over de prijs: de baliemedewerkster noemt eerst de totale prijs (inclusief hetgeen we in Nederland al betaald hebben). Wij denken dat ze het bedrag noemt dat we moeten bijbetalen. We zijn desnoods bereid om dat bedrag te betalen (de Chevrolet is echt te klein). Dan blijkt het een misverstand te betreffen: we hoeven maar $600 bij te betalen. Hiervoor krijgen we een mini-van, een Pontiac Montana. Deze heeft zes stoelen: 2 voor, 2 in het midden en 2 achterin. De achterste 2 kunnen opgeklapt worden waardoor extra bagageruimte ontstaat. Dat hebben we wel nodig. Eén van de twee achterste stoelen kunnen we dan gebruiken voor de coolbox.
Met de routebeschrijving die we van AVIS hebben gekregen, rijden we naar het West Coast Hotel.

We lopen naar de hoogste wolkenkrabber van Seattle, Columbia Tower, en gaan daar naar de 73e verdieping. We blijken twee liften te moeten nemen om daar te komen. Gelukkig helpt een vrouw, die daar werkt, ons op weg. Voor vijf dollar per persoon hebben we een schitterend uitzicht op Mount Rainier en de Space Needle.
Daarna gaan we op weg naar Everett waar de Boeing fabrieken gevestigd zijn. We volgen de aanwijzingen op papier die we van het hotel hebben gekregen, maar rijden juist daardoor verkeerd. En het is bijna 3:00 's middags, wanneer de laatste tour door de fabriek plaatsvindt. Net na 3:00 arriveren we. De introductiefilm missen we, maar we kunnen gelukkig nog wel mee met de bustour. Helaas mag ik geen fotocamera meenemen. Een oudere luchtmacht militair verzorgt de tour door de fabriek. De hangaar is de grootste qua volume ter wereld: 1 kilometer diep en een omtrek van 3 mijl. 10 voetbalstadions kunnen er in. We lopen door de utility corridor, een gang onder de vloer, waardoor de vloer niet hoeft te worden opengebroken als er iets mis is met de bedrading. Vervolgens nemen we de lift, die eigenlijk bedoeld is voor aan- en afvoer van onderdelen. We zien nu de plek waar de 747 wordt gemaakt. De 747 is groter dan de 777 en verbruikt ook meer brandstof vanwege het feit dat de 747 vier motoren heeft in plaats van twee. Degelijk zijn ze wel: van de 1800 747s vliegen er nog 1700. Grote kranen bovenin zorgen voor het vervoer binnen de hal van vleugels en andere onderdelen. De hal wordt niet verwarmd. De verwarming komt van lampen en van de medewerkers zelf, die in drie shifts werken. Het aluminium waarvan een vliegtuig is gemaakt, wordt eerst groen gespoten om roest tegen te gaan. Vleugels worden rechtop bewerkt, zodat er aan twee kanten tegelijkertijd gewerkt kan worden. Bij de assembly line aangekomen legt de gids uit dat ze binnen 10 weken een nieuw vliegtuig in elkaar kunnen zetten. Maar dat is dan wel een nogal beperkte definitie van een vliegtuig, want het heeft dan alleen nog maar vleugels en een benzinetank. Pas na 10 maanden is het vliegtuig helemaal gereed. We zien dat er één al klaar is voor gebruik door de KLM. Zoals gebruikelijk bij een assemblage hal wordt het vliegtuig steeds een stukje naar voren geplaatst als er weer een deel van de assemblage is voltooid. We zien een bord waarop medewerkers wordt verzocht om papiertjes die ze tegenkomen op te rapen. Kennelijk om te voorkomen dat het in het vliegtuig terechtkomt. Dan terug in de tourbus voor een rit langs de al geverfde vliegtuigen. De gids vertelt dat het dagen kost om een vliegtuig te verven. Het verfwerk is ongeveer het laatste stadium; daarna worden er tests gevlogen. Als de test goed verloopt, komt de koper met een vliegtuigbemanning die het vliegtuig naar de thuishaven van de koper vliegt. Maar, niet zonder onderweg passagiers op te pikken. Vliegen kost immers geld, ook de eerste vlucht.
We rijden verder en stoppen bij een mall van Everett om inkopen te doen voor onze reis (een koelbox, echte kussens, stoven, eten en drinken). We besluiten in de mall te eten in een soort food court. De halfwarme pizza is maar zozo.
We gaan terug naar Seattle, naar de Space Needle. Het is al donker als we daar aankomen. Kaartjes blijken $ 11 per persoon. De kaartjesverkoper maakt nog grapjes met ons. Hij zegt dat het extra kost om op de traveller cheque een stempel te zetten van de Space Needle. Maar wij pakken hem terug. Door de wind floept één van de cheques naar ons terug. Wij zeggen dankjewel.
Het is een mooie rit met de lift naar boven. De lift is van glas gemaakt, zodat we nu al kunnen genieten van het mooie uitzicht. Onder ons zien we de lichtjes van Seattle. Teruggekomen blijkt de auto gelukkig niet weggesleept te zijn. We hadden wat parkeerproblemen en dus hadden we de auto op een niet toegestane plaats gezet. Deze keer geluk gehad dus.
We zetten onze tocht naar het noorden voort en stoppen bij Squire Creek campground. Niet echt een goedkope camping met $ 10 per tent. In het donker zetten we de tenten op. We zijn nogal bedrukt als we op een bord een waarschuwing lezen voor cougars in de buurt…

Na het ontbijt rijden we door naar het Visitor Center van de Cascade Mountains. Daar kijken we eerst de film Wildness over de omgeving. Vervolgens krijgen van een ranger die ook Duits spreekt (zij volgde in Duitsland een stage), informatie over de beste wandeling die we kunnen doen. Het blijkt de Thunder Creek trail te zijn. Na de wandeling met de auto naar Lookout Point. Daar zien we een squirrel en maken we een praatje met een paar Amerikanen die ook op weg zijn naar Olympic NP. Een Duitse toerist maakt een groepsfoto van ons. Als dank krijgt hij een koekje van ons. Hij is meteen bereid nog een foto te maken…
Tegen zonsondergang stoppen we bij een motel annex diner (Three River motel) om wat te eten. Binnen blijkt het nogal leeg te zijn. Ook wel eens lekker, kun je tenminste ongestoord praten. Kennelijk zijn we in een jolige bui en lachen nogal hard, want even later komt een serveerster op ons af die zegt: “Are you the guys that were laughing?” We bieden aan om stiller te zijn, maar dat blijkt niet de bedoeling van haar vraag. Ze vindt het kennelijk een leuke verandering dat er in dit stille restaurant, waar waarschijnlijk nooit eens iets bijzonders gebeurt, zo’n vrolijke groep aanwezig is. Verderop zitten twee mensen, die naar het zich laat aanzien reeds lange tijd met elkaar getrouwd zijn; ze eten zwijgend hun bord leeg.
De serveerster plaatst glazen water met ijsblokjes erin – zoals gebruikelijk in de VS – op tafel en neemt onze bestelling op. Eerst begint ze met het voorgerecht: “Do you want super salad?” We willen bevestigend antwoorden – zo’n grote salade dat lijkt ons wel wat – als ik me realiseer dat we haar vraag verkeerd verstaan hebben; ze vroeg: “Do you want soup or salad?” Voor Amerikanen kennelijk zo’n gewone vraag, dat ze slordig zijn met het uitspreken ervan. Dan moeten we – zoals overal in Amerika is er plenty keuze - nog een dressing voor de sla kiezen. Een van ons vraagt welke soorten dressing er zijn. Dan ratelt ze een hele lijst af, zo onverstaanbaar dat hij, tot grote hilariteit van de serveerster, vraagt of ze het kan herhalen. Ook de uitleg van de ingrediënten van de verschillende opties brengt hem niet dichter bij zijn keuze. Het enige dat hem in de lijst bekend voorkomt is thousand islands, zodat hij daarvoor kiest. Ook ik kies voor de thousand islands, omdat dat de enige is die ik goed heb verstaan. “Wrench”(=moersleutel) lijkt me niet erg smakelijk (dit blijkt overigens “ranch” te zijn). Als hoofdgerecht kiezen we Western Steak.
In de hoop op een mooi uitzicht de volgende dag rijden we ’s avonds laat de op ongeveer 80 kilometer van de Canadese grens gelegen camping “Bay view” binnen. Het is een tamelijk drukke camping, gemeten naar Amerikaanse maatstaven en gezien het seizoen. Er zijn veel kampeerders die onder een tarp en bij een kampvuur gezellig zitten te praten.

Als we de Canadese grens naderen, schakelen we de radio over naar het kanaal dat bestemd is voor boodschappen in het kader van het oversteken van de grens. Het blijkt dat er voor frequente grensgangers, die niet elke dag zoals wij in de file willen staan, een apart programma is waarbij men over een aparte strook kan rijden.
Na het passeren van de grens zoeken we in de lonely planet gids naar compings in de buurt van Vancouver. Dat blijkt nog niet zo gemakkelijk te zijn. Vaak blijkt de camping dicht bij grote weg gelegen te zijn. We rijden uiteindelijk naar een camping, Porteau Cove, die 40 kilometer ten noorden van Vancouver ligt. Na een lange slingerweg bereiken we – dat moet gezegd – een mooiere camping dan ik ooit ik in de VS bezocht heb. Het is gelegen direct aan het water en biedt een schitterend uitzicht over een baai. De vaste plaatsen zijn al vol, maar tot ons geluk blijkt er nog een zogenaamde walk-in site (een kampeerplaats die je niet met de auto kunt bereiken, maar waar je een kort stuk naartoe moet lopen) beschikbaar te zijn. De toiletfaciliteiten zijn wel spartaans: de WC is een gat in de grond met een huisje erboven. Voor de douche moet je de halve camping aflopen. Een beheerder komt op ons toe lopen en int het staangeld. Hij vertelt ons in geuren en kleuren wat er in de omgeving te doen is, en – nadat hij onze reisroute heeft vernomen – geeft hij ons nog advies over de plaatsen die hij en zijn vrouw hebben bezocht. Ook vertelt hij over zijn 44 dagen durende reis door Europa, waarin hij Engeland, België Nederland Duitsland Oostenrijk Italië Griekenland Frankrijk en Spanje heeft aangedaan. Dat is pas een strak reisschema! Hij nodigt ons uit om bij hem langs te komen voor folders. Hij woont in een camper aan het begin van de camping. En zo geschiedt.
Omdat we niets te eten hebben in de coolbox, zetten we die avond koers richting Vancouver.
We parkeren in Vancouver in een Japanse wijk. Eerst schuiven we – zoals gebruikelijk – een souvenirwinkel in. Daarna is het tijd voor inwendige versterking: een bezoek aan Denny’s, de betere hamburgerketen. Na deze culinaire ervaring lopen we verder en komen langs een kegelbaan. Dat lijkt ons wel leuk en dus stappen we naar binnen. Het blijkt nog aardig moeilijk om een goede schoenmaat te vinden: de maten zijn totaal anders dan in Nederland. Dan begeven we ons naar de baan. Het kegelen lijkt veel op bowling. Het enige verschil is eigenlijk de grootte van de bal: hij past in je hand, je hoeft je vingers niet in gaten te steken.
Het is al 1 uur ’s nachts als we weer terug op de camping arriveren. De slagboom voor de ingang is al dicht en dus laten we auto daar achter en lopen in het pikkedonker naar onze tenten. Overigens blijkt de camping evenmin als die we eerder afdankte, muisstil te zijn: er komt meerdere keren een trein langsdenderen…

We bezoeken Stanley Park, waar we wat langs het water lopen en vliegtuigen op het water zien landen.
Daarna op naar Vancouver Aquarium. De eerste attractie zijn de orca’s. Er wordt ons uitgelegd dat de orca’s tot de dolfijnachtigen behoren. Ze zwemmen een aantal keer heen en weer, niet echt spectaculair. Nee, dan de Beluga’s, een soort potvissen. Wat een gekke beesten zijn dat. Ze kunnen hun voorhoofd bewegen alsof het een pudding is. Als ik een foto probeer te maken van een Beluga die gevoerd wordt door een begeleider word ik natgespoten. Omdat we niet de hele dag de tijd hebben, lopen we snel verder naar de zeehonden en zeeleeuwen. Deze kunnen – net als de Beluga’s – ook onder water bekeken worden. Erg interessant. De zeeleeuw scheert steeds rakelings langs het glas waar de toeschouwers staan, waarschijnlijk omdat hij ook nieuwsgierig is naar ons.
We lopen langs de kikkerafdeling, waar we leren dat we – als we even goed zouden kunnen springen als een kikker - 180 meter hoog zouden springen (100 maal de eigen lengte dus).
Verder komen we nog langs een goudkleurige krokodil, haaien en – de meest intrigerende vissoort – de piranha. Het zijn kleine visjes, ongeveer zo lang als een wijsvinger, en ze lijken onschuldig, zo stil als ze in het water hangen. Maar ze kunnen een mens binnen enkele minuten tot op het bot kaalvreten.
Dan vervolgen we onze weg met de auto. Om de openbare weg te bereiken moeten we eerst heel Stanley Park door. Daardoor komen we echter wel bij een heel mooi uitkijkpunt: Prospect Point.
Vervolgens rijden we naar Capilano Suspension Bridge. De prijs voor een bezoek aan de hangbrug is nogal hoog ($11), maar we zijn er nu eenmaal toch. Het blijkt super toeristisch te zijn. Desondanks is het niet onaardig. Er staan totempalen uitgestald en de hangbrug is ook een hele belevenis, zo bewegend boven een grote kloof. Aan de andere zijde is nog een flinke wandeling uitgezet. Om het allemaal wat spannender te maken, lopen we in soldatenmars terug over de hangbrug. Hierdoor gaat hij erg slingeren. De overige bezoekers moeten zich vastklampen aan de reling om niet te vallen...
Dan is het helaas weer tijd om Vancouver te verlaten: we moeten naar de ferry. Ons is gezegd dat we twee uur voor vertrek, dus om 19.00 uur bij de ferry moeten staan. Als we daar net voor zevenen aankomen, mogen we - als laatste - met de overtocht van 19.00 uur mee. Wat een geluk! Zo zijn we extra vroeg aan de overkant en hoeven we niet te wachten. Bovendien zullen we tijdens deze overtocht nog de zon zien ondergaan. Achter ons sluit de laadbak zich en worden blokken onder onze wielen gelegd. Omdat het hekje dat ons scheidt van de zee mij erg dun lijkt, zet ik de auto in de Park-stand én op de handrem.
We begeven ons naar het bovendek, waar we genieten van het vertrek. Wat een mooi uitzicht! In de verte kan ik nog Vancouver zien liggen. Ik heb gelukkig een trui meegenomen, want het waait behoorlijk.
Als we ons ver van de kust verwijderd hebben, lopen we het cafetaria binnen voor een snelle hap. We nemen allemaal een bacon and cheeseplatter met cheesecake.
De zonsondergang blijkt indrukwekkend. Omdat het vrijwel onbewolkt is kun je bijna de zon in de zee zien zakken.
Na anderhalf uur varen komen we in Nanaimo aan, op Vancouver Island. Tien minuten voor sluitingstijd (23.00 uur) komen we bij de camping (Brannen Lake) aan. We worden geholpen door drie dames die, aangestoken door onze jolige bui, er een vrolijke boel van maken.
De mensen van de kampeerplaats naast ons zijn al gaan slapen. Helaas ontkomen we er niet aan om bij het opzetten van de tent enig geluid te maken.

We blijken eerder op te zijn dan de buurman die we gisteren met het gehamer op de haringen hebben gestoord en willen daarvoor excuses maken, maar dat vindt hij niet nodig. Hij geeft ons tips over mooie plekjes op het eiland, zoals Long Beach en wijst ons de weg naar Brannen Lake. Voor de Verenigde Staten heeft hij niet veel goede woorden over. Volgens hem bezitten de Amerikanen zoveel Canadese bedrijven dat de VS feitelijk heel Canada in bezit heeft. Het enige dat in Canada nog niet is gebeurt is het hijsen van de Amerikaanse vlag.
We rijden naar Brannen Lake en zien daar hoe je een heel koe aan het spit kunt rijgen en braden.
We rijden door naar Victoria waar we een bezoek brengen aan de kennissen van 'e'en van ons. Die laat ons een standbeeld zien van Captain Cook, ontdekker van de pacific northwest, die vóór het parlementsgebouw staat van de staat British Columbia. We reserveren een tour die elke 20 min door het parlementsgebouw gaat. Rond etenstijd lopen we langs de waterkant en gaan een paar gift shops binnen. Na een drankje lopen we terug naar het parlementsgebouw om daar de tour te doen. We leren dat anders dan de federale regering van Canada, waarbij de wetgevende macht uit twee kamers bestaat, de wetgevende macht in British Columbia maar één kamer telt. Er geldt ook een regel dat er in de zaal waar wordt vergaderd niet geschreven mag worden. Dit werd opgelost door de pers achter de Speaker van het Huis te plaatsen, zodat hij nu niet zou kunnen constateren dat er geschreven werd. Koningin Elizabeth is weliswaar formeel de koningin van Canada maar heeft daarbij slechts een ceremoniële functie. Het parlementsgebouw zelf is door een 25-jarige architect gebouwd die 100 % over het budget is gegaan!
Na het diner bij de kennissen gaan we naar de haven van Victoria waar we de auto in de rij voor de ferry naar de VS hebben geplaatst. Als we met de ferry in de Verenigde Staten zijn aanbeland, Port Angelis, komen we soepel door de douane door te zeggen dat de Nederlanders zijn. We rijden door naar camping Elwha. Na het opzetten van de tent willen we barbecuen maar het hout kost hier vier dollar en wordt al om 6:00 's avonds uitgedeeld zodat we daarvoor te laat zijn.

We rijden naar Sol Duc Hot Springs resort in Olympic NP. Daar lopen we de Lovers Lane Trail tot de waterval, waar we om 3:45 arriveren. We besluiten om door te gaan over Deer Lake Trail, een wandeling die uiteindelijk weer uitkomt bij de parkeerplaats. Het blijkt een moeilijke wandeling te zijn die steil omhoog begint. We moeten een hoogte overbruggen van 580 m naar 1080 m. We lopen in een straf tempo door, maar pauzeren wel meermaals met trail mix en water. We komen geen wild tegen maar wel enkele wandelaars. Bij Deer Lake aangekomen probeer ik een mooie foto te maken maar haal daarbij natte voeten. We lopen verder richting het volgende meer: Mink Lake. We komen af en toe bomen tegen die dwars over het wandelpad liggen, zodat we wel twijfelen of we het juiste pad volgen. Gelukkig zien we op een gegeven moment bordjes die aangeven dat we op de goede weg zijn. Het pad is af en toe glibberig. Op een gegeven moment arriveren we op zo grote hoogte dat we eeuwige sneeuw tegenkomen. Het begint ondertussen wel laat te worden. En donker. We beginnen al te denken over hoe we onze poncho’s kunnen gebruiken om op de berg te overnachten. Gelukkig hebben we een zaklamp meegenomen, zodat we niet helemaal hulpeloos zijn. Ondanks dat we al flink geklommen hebben, blijft het toch bergopwaarts gaan. Gelukkig duurt het niet lang en gaat het dan toch weer bergafwaarts. We kunnen sommige stukken rennend naar beneden. We blijven luid met elkaar praten omdat we gelezen hebben dat er in deze buurt cougars zijn die we zo op afstand kunnen houden.
Kort voor complete zonsondergang, om 20:45 uur, komen we bij de auto aan. We geven elkaar een high five uit opluchting dat we het gered hebben.
Bij de camping maken we een houtvuur en steken een grafkaars aan. Het avondeten bestaat uit ravioli met worst op brood. We eten het enigszins zenuwachtig op omdat we achter ons geritsel horen in de bosjes rondom het kampvuur. Zouden er dan toch cougars in de buurt zijn?

Na een snel ontbijt zorgen we dat we om 11:00 aanwezig zijn om te gaan raften. We laten alle waardevolle spullen in de auto en ik neem alleen een automatische camera mee, in een waterdichte zak. We gaan eerst met een busje langs de rivier de Elwha. Daar stappen we in de raft en krijgen reddingsvesten aan.
De gids zorgt ervoor dat we alle rotsen omzeilen. Hij vertelt ons dat hij ’s winters werkt voor de ski patrol in Mount Rainier NP. We hoeven op zich niet veel te doen: alleen meepeddelen als de gids dat aangeeft. We worden in de wilde stukken behoorlijk nat. De waterdichte zak blijkt niet voldoende, dus halen we de camera's eruit. Ondertussen vertelt de gids veel over de omgeving en het wild dat je kunt aantreffen. Op de rustige stukken zien we fly fishers vissen. Aan het eind van de tocht haalt een busje ons op en brengt ons naar het beginpunt.
We rijden door naar het Hoh Tropical Forest waar we een wandeling doen. Ambitieus als we zijn doen we twee hikes van 1 uur elk in één uur tijd. Onderweg zien we veel mos dat in slierten uit de bomen komt. Het licht is mooi en ik maak mooie foto's.
We eten bij de Pizza Hut in Aberdeen. We krijgen vier grote pizza's voor $ 55. Serveerster Patty verbaast zich nog wel over het feit dat we allemaal een large pizza bestellen. Die krijgen we dan ook niet op, zodat we vragen om een doggy bag. We overnachten in een Motel 8, waar een kamer maar $ 67 kost.

We ontdekken een wasmachine in het motel. We hebben veel vuile was dus besluiten we om een wasje te draaien. Eerst gooien we de vuile was in de verkeerde machine, een droger, zodat het allemaal wel erg lang duurt. Na een duik in het zwembad is de was is nog bezig en we besluiten om in de wasruimte ons ontbijt te nuttigen: koude pizza slices van de vorige dag. Ook in de goede machine blijkt de was niet echt schoon te worden, waardoor we opnieuw moeten wassen.
Als de was eindelijk wel goed schoon is, en daarna ook goed gedroogd, rijden we naar Mount Rainier NP. Daar is het mistig, koud en druilerig. Ik kies de wandeling over de Wonderland trail. Een mooi pad waar ik ook dieren tegenkom: een bever en drie herten, waaronder een jonkie.
We rijden door en om 23:00 komen we aan bij KOA Chehalis.

We rijden verder langs de Columbia rivier. We stoppen bij een houten covered bridge waar we met stenen over het water keilen. Bij Fort Canby SP bezoeken we het Lewis and Clark Interpretive Center. Het is nog gratis ook. Wel doneren we acht dollar als steun voor dit leuke museum over Lewis en Clark, de ontdekkingsreizigers die vanuit het oosten het westen hebben verkend. Ze werden door president Jefferson naar het westen gestuurd om het net aangekochte Louisiana Territory te verkennen en de mogelijkheden van bonthandel te onderzoeken. We kijken naar een diashow. We leren over Lewis en Clark dat zij in de winter over de Rocky Mountains trokken, en contact hadden met de lokale Indianen. Een Afrikaan maakte onderdeel uit van de expeditie. De Indianen waren daar niet mee niet bekend. Zij gooiden water over de huid van de Afrikaan om te kijken of het misschien een beschildering was.
We rijden verder over de Astoria Bridge van de staat Washington naar Oregon. We lunchen bij een Subway. We stoppen even bij Fort Clatsop en rijden dan door naar Tillamook Air Museum. Het blijkt helaas gesloten te zijn terwijl in de lonely planet stond dat het tot zonsondergang open zou zijn. Buiten zijn wel vliegtuigen te zien en een locomotief.
We rijden langs de kust en stappen regelmatig uit om rotsen te beklimmen. Bij Newport (South Beach SP) zetten we de tent neer op het duinzand en koken op een kampvuur bonen en worstjes.

Als we wakker worden is de tent nat van de dauw/mist. Dat heb je nogal eens aan dit deel van de kust. Na het ontbijt rijden we verder langs de kust over highway 101. Bij Cape Perpetua bekijken we de waterfontein Spouting Horn waar de golven met zoveel kracht lucht onder de rots weghalen dat het water aan de bovenkant eruit spuit. Verderop stoppen we bij de Sea Lions Cave. Hier helaas geen zeeleeuwen te zien, dus laten we het bij een bezoek aan de gift shop.
Volgende stop is een bijzonder natuurgebied: de Oregon Dunes. We besluiten om daar de Three mile trail te doen. Deze wandeling leidt afwisselend door bos en duin, alsmede een deel langs de branding. Ik zie een mooie schelp liggen en het karkas van een krabbeltje en besluit die mee te nemen. Dat zal me later niet in dank worden afgenomen, omdat het nogal blijkt te stinken (ondanks dat ik er alles aan doe om met zeepsop de ergste stank weg te nemen)…
In Coos Bay eten we bij de Taco Bell. We worden weggejaagd door een Jehova die op zijn akoestische gitaar godsdienstliedjes ten gehore brengt We rijden door tot 23:15 om zo dicht mogelijk bij Crater Lake te geraken. We overnachten bij het motel Holiday Roseburg waar we te maken krijgen met een onverstaanbare Chinese motel clerk. Het wordt loten wie het eenpersoonsbed krijgt en wie de tweepersoons.

We checken om 11:00 uit en arriveren korte tijd later bij Crater Lake. Het blijkt er 3 °C te zijn. Een beetje te koud om de wandeling te doen die wij voor ogen hadden. Daarom blijft het bij een stop voor het maken van een foto en een bezoek aan de gift shop. We gaan ook nog even naar het Visitor Center. Het blijkt een oude lodge te zijn die volledig is gerestaureerd. We lezen dat vroeger de sanitaire voorzieningen zeer slecht waren omdat de lodge moeilijk bereikbaar was. Voor het doen van de was moest men naar een dichtbijgelegen stad. Ook zien we foto's die door een toeriste zijn gemaakt en wel door een zekere Irma of Betty. Op de foto zien we ook een vent, maar die heeft duidelijk geen onuitwisbare indruk op de dames achtergelaten, want die wordt bij het onderschrift van de foto alleen aangeduid met “a friend”.
Het is ondertussen gaan sneeuwen en we lopen terug naar de auto. We besluiten naar een ander Nationaal Park te gaan: Lassen Volcanic NP. We stoppen bij Summit Lake North Campground. In het donker en terwijl het afwisselend sneeuw het regent zetten we de tent op. De camping is nogal basic en gaat al binnen een paar dagen sluiten. Er is geen elektriciteit in het washok, zodat we in het donker moeten tanden poetsen. Er zijn ook geen douches dus dat wordt lekker fris. Ondanks de vijf lagen kleding, bestaande uit een T-shirt, twee truien, een zomerjas, en een regenjas heb ik het toch nog koud in mijn slaapzak. Tijdens de nacht ontstaan er plassen water onder het zeil en ook in de tent. We hebben de tent niet handig neergezet, namelijk in de buurt van een klein heuveltje. Het water stroomt zo onze tent in...

In de sneeuw rijden we naar het visitor center. We boeken een wandeling met de ranger voor 2:00. Ondertussen gaan we even langs bij de gift shop en drinken koffie. Een Amerikaans stel knoopt een gesprek met ons aan. Volgens hen is het normaal hier niet zo slecht weer, maar zonnig en warm.
Met de ranger doen we de Bumpass Hell Trail, een wandeling van anderhalve mijl naar lavabronnen op 8400 voet hoogte. Tijdens de wandeling blijft het sneeuwen. De lavabronnen zijn toevallig ontdekt door een avonturier die per ongeluk met zijn been in een lavapot stapte waardoor hij zijn been verloor. We ruiken al gauw de geur van rotte eieren, zodat we weten dat we in de buurt komen. Die geur wordt veroorzaakt door sulfaat, dat hier in de grond zit.
Als we de tenten afgebroken hebben, rijden we weer weg en zien we plotseling dat de benzine bijna op is. Aan een ranger vragen we waar het dichtstbijzijnde benzinestation is en dat blijkt 14 mijl noordelijk zijn, nog maar net binnen het park. Het is wel dure benzine en ze hebben alleen regular, maar dat moet dan maar.
Daarna rijden we naar Sulphur Works, weer een plaats met borrelende lavabronnen. Daar maken we een video waarin onze beer Smoky een hoofdrol speelt. Voorbijgangers kijken ons glimlachend aan. De beer hebben we niet alleen gekocht om een hoofdrol in de film te spelen, maar ook en vooral om te voorkomen dat er niet comfortabel gereden wordt. Als de beer van het dashboard valt, wordt er dus niet goed gereden.
Als we het park willen verlaten vraagt de ranger om de nationale parkenpas te laten zien. Die hebben we op de buik van Smoky vastgemaakt en daar moet de ranger smakelijk om lachen.
Als we het park uit zijn wordt het al snel mooi weer. De lichtbundels breken door de wolken heen. We stoppen bij een sportsbar bij Willows. Een bar/restaurant met overal tv's die wedstrijden en sportuitslagen laten zien. Er hangen allerlei beesten aan de muur die geschoten zijn, waaronder een levensgrote ijsbeer.
We rijden door naar Clear Lake SP en gaan op zoek naar een camping. De camping bij het meer blijkt in verband met Labor Day weekend vol te zijn. We proberen in plaatsjes in de buurt een hotel te krijgen maar ook daar is alles vol. Dan zoeken we de snelweg op en proberen bij diverse afslagen om een hotel te vinden dat wel kamers heeft, maar alles blijkt vol. Ook een KOA camping verderop blijkt geen plaats te hebben. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Ik stel voor om wild te gaan kamperen, maar daar voelt de rest niet veel voor. Ook bij hotels verderop blijkt geen plaats te zijn. Een manager van één van de hotels heeft wel een tip voor ons, namelijk een camping net ten noorden van San Francisco: China Camp SP, een walk-in campground die altijd plaats zou hebben. In het holst van de nacht komen we bij de camping aan moet vervolgens de auto achterlaten om met volle bepakking een stuk door het pikkedonker te wandelen. We zien een paar tentjes staan en zetten onze tent daarbij in de buurt zonder precies te weten of dit officiële plaatsen zijn. We proberen zo zacht mogelijk te doen om andere mensen niet te storen. Om 4:30 slapen we in.

Om 11:15 worden we wakker. We blijken onze tent midden op een grasveld te hebben opgezet, waardoor de zon vrij spel heeft. Daardoor is het verstikkend warm geworden in de tent. Toevallig zijn we wel goed op de overflow campground gaan staan. Om een douche te kunnen nemen moeten we wel eerst een kleine wandeling maken.
We rijden verder in de richting van San Francisco. Volgende stop is Point Reyes National Seashore. In die omgeving loopt een breuklijn van twee aardplaten, die de San Andreas breuk heet. In het visitor center is veel informatie te vinden over de natuur in de omgeving, en helaas maar weinig over de breuklijn. We lopen naar buiten om een wandeling te maken die de Earthquake trail heet. Onderweg komen we langs picknickende mensen die Labor Day weekend gebruiken om het er echt van te nemen. Tijdens de wandeling komen we een stinkdier tegen en veel adelaars. Langs het wandelpad staan veel informatieborden over aardbevingen. Onder meer dat er een grote aardbeving plaatsvond in 1905 en dat er binnenkort weer één verwacht wordt. Verderop zien we een hek dat niet rechtdoor loopt maar ongeveer 5 meter uit elkaar getrokken is door een aardverschuiving.
We rijden verder en stoppen bij het Golden gate recreation area, waar we een mooi uitzicht over de Golden Gate brug hebben. Daarna rijden we door naar het beginpunt van de brug en lopen tot ongeveer halverwege. In het donker zoeken we ons hotel op: het Handlery hotel.

Omdat het gisteren nogal laat geworden is, slapen we uit. We lopen naar Pacific Bell Park om daar de honkbaltickets op te halen die wij hebben gereserveerd. We zijn net op tijd voor de wedstrijd. We maken nog net het volkslied mee. Omdat we zo laat de tickets hebben gekocht, zitten we nogal verspreid over het vak. De SF Giants zijn op dit moment nogal goed: ze staan bovenaan de competitie. Ook deze wedstrijd winnen de SF Giants met gemak van de Philadelphia Phillies. Ze maken drie homeruns. Halverwege de wedstrijd komt een vrouw met kind naar ons toe om haar kaartjes te ruilen voor die van ons, omdat het voor haar vooraan te heet wordt. Daardoor komen wij op hele goede plaatsen te zitten, net achter de dug-out. Daar kan ik ook mooie foto's maken. We zitten naast een vrouw die veel spelers kent. Zij zegt dat de tophonkballer, Barry Bonds, al vijf keer een bal de baai in geslagen heeft. We nemen een hotdog. De sfeer zit er goed in en er wordt gezongen “Take me out to the ballgame.” Na de 7th inning stretch is het gebeurd, omdat de Philpdelphia Phillies in de laatste inning al niet meer kunnen winnen. We willen nog even rondlopen in het stadion, maar dat blijkt niet de bedoeling te zijn. We worden overal tegengehouden. We lopen naar de gift shop om T-shirts te kopen.
Op de terugweg naar het hotel komen we langs Macy’s waar ik een spijkerbroek koop. We eten bij Max on the Square. De serveerster is aardig en het eten is niet duur: $ 120, inclusief $ 28 voor de wijn. De serveerster is alleen zo dom om op het bonnetje te schrijven “15% gratuity customary”. Dan moet je ons hebben. We schrijven terug “It may be customary but it is very strange to write it on a bill. Nevertheless enjoyed the service. We may be Dutch, but we’re not cheap”. Daarna komt de serveerster haar excuses aanbieden en zegt dat het niet zo bedoeld is. Ze legt uit dat haar loon na belasting slechts drie dollar per uur is. Zij moet dus rondkomen van de tips.

We moeten op tijd bij de kassa staan voor de tickets voor de boot naar Alcatraz. We nemen een hotdog met cola en gaan in de rij staan. Verderop horen we zeeleeuwen. Op Alcatraz aangekomen verwelkomt een ranger ons. We hebben geluk en kunnen nog net mee met een tour over de Birdman (Strout), een man die is veroordeeld wegens moord op een barman die te weinig betaalde voor de diensten van zijn vriendin. Hij kwam eerst in Leavenworth terecht en daar werd het hem toegestaan om vogels te houden, vandaar zijn bijnaam. De ranger vertelt ons dat waarschijnlijk geen enkele ontsnappingspoging is geslaagd, omdat het water rond het eiland erg koud is, er een sterke stroming staat en er haaien in de omgeving zwemmen. Dat zijn weliswaar geen mensetende haaien, maar dat vertelden de bewakers natuurlijk niet aan de gevangenen. Ze zeiden zelfs dat bij de haaien de linkervin was afgeknipt zodat zij een bocht rondom het eiland zouden blijven zwemmen…
De mentale marteling was wellicht wel het ergste. ’s Ochtends konden de gevangenen de geur van gebakken broden ruiken die vanaf San Francisco naar het eiland waaide , 's avonds de geur van chocolade. En ze hadden telkens zicht op de vrijheid van San Francisco. Bij oud en nieuw hoorden ze vrouwengeluiden. De bewakers gaven de gevangenen wel goed te eten om hen rustig te houden.
Nadat het eiland was afgedankt als gevangenis, hebben Indianen op het eiland verbleven om te vechten voor hun emancipatie. Mogelijk hebben zij het huis van de directeur afgebrand.
Na deze Tour besluiten we de Cell house tour te doen waarbij je informatie over de cellen en hun bewoners krijgt via een bandje. We horen dat de bewakers geen pistolen droegen, maar dat die waren ondergebracht in een aparte ruimte. De cellen waren klein en voorzien van een centrale vergrendeling. De gevangenen werden veel gewisseld van cel. In welke cel Capone heeft gezeten is niet bekend. Er is een keer een opstand geweest van vijf gevangenen die de bewakers hebben overmeesterd en opgesloten en ook enkelen hebben vermoord. Ook de bewakers van de gun gallery werden overmeesterd waardoor de gevangenen allemaal wapens hadden. De overheid heeft er mariniers op afgestuurd die uiteindelijk de gevangenen hebben doodgeschoten.
Ook heeft een ontsnappingspoging via een gang voor nutsvoorzieningen plaatsgevonden. Met een lepel heeft een gevangene een gat in het beton geschraapt, vervolgens een nephoofd gemaakt met haar uit de kapsalon en dat op het bed gelegd. Die gevangene is nooit teruggevonden.
Met de boot weer terug. We wandelen wat rond op Pier 39 en fotograferen een zeeleeuwengevecht. We lopen langs Fisherman's Wharf en gaan naar het beginpunt van de cable car bij Hyde/Powell. Er staat een grote rij, maar er zijn ook een zanger met een valse gitaar en een boeienkoning, dus wij vermaken ons wel. We zien ook hoe de cable car omgedraaid wordt. Tijdens de rit op de cable car sta ik op de treeplank en moet oppassen als we een andere cable car tegenkomen.
Bij het hotel stappen we uit en laten de auto uit de garage ophalen. We rijden San Francisco uit. We eten bij Jack in the Box en vinden uiteindelijk een camping (KOA Santa Cruz).

Bij Monterey doen we de 17 mile drive, een mooie autoweg langs de Grote oceaan. We zien veel cipressen en golfbanen. Een mooie route. We gaan door naar een camping, omdat we deze keer in het licht de tent willen opzetten. Het wordt de walk-in campground van Andrew Molina SP. We zetten onze tenten op onder een boom.
We rijden terug naar Monterey om te eten, maar de visrestaurants zijn een beetje te duur. Dan maar naar een Amerikaans-Italiaans restaurant. We arriveren vlak voor sluitingstijd. Alles gaat vroeg dicht hier.Na het eten gaan we nog even wat drinken bij de werf en daar een kijkje nemen. Bij een bar worden we weer ernstig beledigd door een serveerster die bij het overhandigen van het bonnetje uitdrukkelijk zegt dat de service not included is.

Om vanaf de tent naar zee te komen (er zijn hier geen douches) moeten we een echte wandeling maken op onze slippers. Daar aangekomen blijkt het water erg koud te zijn. De jongens gaan er alleen in met hun voeten, ik wel helemaal, maar dan wel kort.
Om 13:00 vertrekken we. Het wordt krap, want om 15:00 moeten we uiterlijk bij Hearst Castle zijn, anders is er geen tour meer. Het laatste stukje moeten we daarom hard doorrijden over een vlakke weg. We komen uiteindelijk 14:54 bij het kasteel aan. Om 15:10 brengt de bus ons naar het kasteel.
Van de gids horen we dat de kosten van onderhoud van het hele complex oplopen tot $ 10.000.000 per jaar. Dat moeten zij uit de ticketverkoop halen. De kosten van het bouwen van het kasteel bedroegen destijds honderden duizenden dollars. Toen Hearst stierf had hij een vermogen van 1,3 miljard dollar! In het Casa grande zien we een mix van stijlen per kamer. Daarbij is veel geroofd uit Europa. Aan de eettafel ging het er informeel aan toe, maar je plaats aan de eettafel was niet zonder betekenis. Hoe verder je van de gastheer vandaan geplaatst werd, hoe eerder van je werd verwacht om weg te gaan. Hearst nodigde veel gasten uit: Charly Chaplin, Winston Churchill, Clarke Gable etc. In het kasteel zit een echt filmtheater, waar onder meer voorvertoningen plaatsvonden van later beroemd geworden films zoals Gone with the wind. Vroeger had het kasteel ook een eigen dierentuin met allerlei dieren, zoals een ijsbeer en een giraf. We zien een mooi zwembad met een hoge duikplank. Hier zouden wij het wel uithouden.
Als we met de bus teruggebracht worden naar het Visitor Center is het inmiddels mistig geworden. Dat gebeurt hier nogal snel. We lopen even door de gift shop en informeren naar de films die hier draaien. De baliemedewerker blijkt uit Nederland geëmigreerd te zijn. Die kom je ook overal tegen! We vragen hem in het Nederlands of wij nog een film kunnen zien die net begonnen is. Hij zegt: ”Please don’t speak Dutch. I can’t understand it.” Dat is nou jammer.
We rijden door en bereiken de KOA camping Santa Margarita.

We rijden via Vandenbergh Airforce Base naar Santa Barbara. De eerste camping in de buurt blijkt vol te zijn. Daarom moeten we 17 mijl verder rijden voor de volgende camping, in Emma Wood State Beach. De ranger zegt dat we gewoon een plaats mogen uitzoeken, maar dan komen we een andere ranger tegen die zegt dat degene die we gevonden hebben net bezet is. Uiteindelijk vinden we een schitterende plaats aan het water. Het opzetten van de tent is nog niet zo makkelijk. Er waait een straffe wind. Zekerheidshalve gebruiken we alle haringen en scheerlijnen. Die verzwaren we vervolgens met rotsblokken.
We rijden terug naar Santa Barbara, en gaan naar de Mission, een kerk in Spaanse stijl. Helaas blijkt de kerk gesloten te zijn. Dan gaan we maar naar de volgende bezienswaardigheid: de pier van Santa Barbara bij Stearns Wharf. We zien pelikanen en hebben een mooi uitzicht over Santa Barbara. We eten bij Bebop Diner. Een leuk ingerichte ‘diner’ in jaren 60 stijl: er hangen gitaren van de Beatles, dingen van de Beach Boys, James Dean, en er staat een oude Oldsmobile.
We rijden terug naar de camping en spelen daar nog een spelletje kaart (in de auto). De wind is inmiddels gaan liggen.

Als we in Los Angeles zijn aangekomen gaan we op zoek naar Hotel Biltmore. Dat blijkt nog niet makkelijk te vinden te zijn door eenrichtingsverkeer en wegwerkzaamheden. Het hotel is een mooi historisch hotel met een grote lobby. Ze hebben helaas geen kamer met vier bedden en ze mogen in de kamer maar één extra bed bijplaatsen in verband met de veiligheid.
We laten de auto uit de parkeergarage halen door de valet service en rijden naar Venice Beach. Bij één van de tentjes langs het strand koop ik een badhanddoek met de Amerikaanse vlag. Dan is het tijd voor een duik. Terwijl drie gaan zwemmen blijft er telkens één bij de spullen. Het water is lekker, de bodem zanderig en de golven sterk.
Wanneer we opgedroogd zijn lopen we langs de boulevard en kopen een aantal T- shirts. Het is inmiddels koud geworden en dus zoeken we de auto op en rijden naar een Italiaans restaurant waar we een grote 14 inch pizza nemen. We kunnen het niet op. We willen naar de bioscoop naast het Marriott hotel maar de films blijken al lang begonnen te zijn.

De jongens willen graag naar Santa Monica Beach, maar ik heb daar niet veel zin in want we zijn gisteren al naar het strand geweest. In plaats daarvan loop ik vanaf het hotel naar het centrum van Los Angeles en kom onder meer langs Farmers Market, een overdekte markt met eten en drinken. Verder wandel ik langs City Hall en een paar gerechtsgebouwen die natuurlijk omdat zondag is gesloten zijn. Tenslotte kom ik in het oude gedeelte van Los Angeles, de Pueblo. Indianen voeren daar dansen uit. Ik zit te kijken vanaf een muurtje, maar er komt een beveiligingsbeambte naar me toe die zegt dat ik daar niet op mag staan. Ik loop door naar de souvenirstalletjes: veel Mexicaans aandoende spullen, veel spullen die met de dood te maken hebben. Ik zie ook nog een acteur lopen: Darcy uit Married with Children. Ik loop het oudste huis van Los Angeles binnen: een huis met een binnentuin waar gekookt wordt en met één bed voor alle kinderen. Vroeger lagen in dit gebied veel ranches.
Ik loop Union Station binnen: een station in oude stijl met een grote hal en oude banken.
Ik ga richting het hotel en loop door Little Tokio. Zonder het te weten loop ik daarmee een gevaarlijke wijk binnen met zwervers die mij aandachtig aankijken. Ik loop snel door.
Bij Broadway aangekomen zie ik veel Mexicaanse winkels en mensen. Het lijkt wel Mexico City. Chaotisch, rommelig en oud. Zou het vroeger hier wel mooi zijn geweest?
We besluiten naar Hollywood te rijden. Ik zet de auto op een parkeerplaats naast het Chinese Theater. Bij het theater maken we foto's waaronder die van de handen en voeten van Clint Eastwood. We lopen over de Walk of Fame naar McDonalds, waar ze helaas alleen maar Mexicaans personeel hebben. Die verstaan mij slecht. Ze begrijpen niet dat ik een Fiesta menu en sla wil. Daarom laat ik de sla maar vallen. Ook het Fiesta menu krijg ik niet: in plaats daarvan een McChicken Burger. In plaats van de bestelde gewone cola krijg ik Diet coke. Het blijkt dat ze die gewone niet meer hebben, maar mij wordt niks gevraagd. Het eten is ook niet lekker: de frietjes zijn te lang gebakken en er zit teveel ijs in de cola. We lopen verder over de Walk of Fame.
We rijden door Rodeo Drive en zien winkels van luxe merken als Cartier Versace Hilfiger etc. Daarna gaan we terug naar het hotel en kleden ons om om naar de film te gaan.

We maken een rondrit door Beverly Hills langs de huizen van beroemde filmsterren. We beginnen bij Hollywood boulevard. Grote paleizen worden afgewisseld met eenvoudige optrekjes. Veel bochtige wegen en mooie uitzichten over de stad. Het huis van Tom Cruise is volledig afgedekt. Alleen het hek is te zien. Het huis van Tom Hanks is wel volledig te zien en blijkt een eenvoudig optrekje te zijn. Bij het huis van Don Johnson rijdt net een zwarte geblindeerde Mercedes naar binnen als wij er zijn. We komen ook nog langs het huis van Sharon Stone, Nicholas Cage, John Travolta, Agassi.en Lou Diamond Phillips. Ondanks dat ik een kaart met de huizen van de sterren erop heb, rijden we ook wel veel verkeerd, omdat op de kaart niet alle wegen staan. Soms zijn ook de huisnummers weggehaald of weggelaten.
Vervolgens naar de NBC Studios voor het bijwonen van de Tonight Show with Jay Leno. Als iedereen zit komt de presentator Jay Leno in spijkerbroek een praatje maken met het publiek en grapjes uithalen. Een man uit het publiek maakt een grapje met de presentator en vraagt:”Jay who parked your car?” Daarmee verwijzend naar het feit dat hij kort geleden zijn rijbewijs is kwijtgeraakt. Hij moet het daarna natuurlijk ontgelden. Er zijn vandaag drie gasten: Geraldo Rivera (talk show host die burgemeester van New York wil worden), een actrice die een Emmy gewonnen heeft met de tv serie West Wing en Al Greene (zwarte zanger). De monoloog van Jay is erg leuk. Hij steekt de draak met een bekende zangeres en laat zien (aan de hand van een filmpje) hoe je haar cd’s ook kunt gebruiken, bijvoorbeeld als drollenvanger, pizzasnijder, wiel voor een step en als spiegel. Hij heeft ook nog een filmpje gemaakt naar aanleiding van de actualiteit, waarbij de autobanden van de Ford Exporer spontaan bleken te kunnen ontploffen. Ze gooien met autobanden naar elkaar als een soort handgranaten. De eerste gast, Rivera, wordt stevig aan de tand gevoeld over zijn meerdere huwelijken. Al Greene besluit de show muzikaal.

Later dan gepland rijden we naar de rental return van AVIS bij de luchthaven. Daar wordt onze auto voor de laatste keer geïnspecteerd. We blijken in totaal 3500 mijl te hebben afgelegd.
We checken in voor onze vlucht weer terug naar Amsterdam. Het eind van een mooie vakantie.