Vandaag stond onze wekker wat vroeger dan anders: om 5u30 werden we gewekt. Bedje uit, laatste dingen inpakken en dan de auto in richting Katelijne. Daar stond de mams al op ons te wachten om ons naar de luchthaven te voeren. Lang duurde de rit niet (zo ver is het niet natuurlijk) en ook het inchecken van de bagage ging zeer snel. Ondertussen waren we te weten gekomen dat onze vlucht al een uur vertraging had. De dag begon al goed. Iets na 7u waren we voorbij de paspoort-controle en toen kon het wachten beginnen.
Onze eerste vlucht naar Newark (NY) vertrok –mits een uur vertraging- op tijd. In het vliegtuig vertelden schermpjes ons heel de tijd waar we ons op dat moment bevonden, hoe snel we vlogen, hoe lang het nog zou duren, de temperatuur,... We hadden ook allebei een apart schermpje in de zetel voor ons waar we films op konden kijken. Nuja, films. 3 afleveringen van House MD en CSI en nog een Friends’ke tussendoor waren veel interessanter! Onze vertraging van een uur werd trouwens bijna volledig ingehaald waardoor we toch min of meer op het geplande uur in Newark aankwamen. Daar stond ons een ‘pauze’ van 4u30 te wachten, dus eigenlijk had ik liever wat meer vertraging gehad.
Voor we naar het volgende vliegtuig konden moesten we eerst door immigrations. We waren op voorhand door verschillende mensen gewaarschuwd, ja zelfs afgeschrikt, voor de norse immigration en douane mensen, maar niks is minder waar. De man die ons moest doorlaten was zelfs vriendelijk en maakte grapjes. We moesten wel allebei apart doorgaan want geen husband en wife – en daar doen ze dus nogal moeilijk over. Ook de douane ging zeer vlotjes. We hadden enkel wat koekjes en chocolade aan te geven. Onze bagage werd daarna opnieuw op een band gezet voor het volgende vliegtuig en dan kon het wachten weer beginnen.
Onze tweede vlucht was wél op tijd. Iedereen op zijn stoel... en vertrekken maar! Maar dat zat er dus niet echt in. Het vliegtuig taxiede wat rond, maar opstijgen deed het niet. Wachten, wachten, wachten. Af en toe sprak de piloot ons eens toe om te zeggen dat ze nog aan het wachten waren op een nieuwe vluchtroute, maar dat ook hij niet wist hoe lang het nog zou duren. In het vliegtuig was iedereen eigenlijk zeer optimistisch en goed gezind. Er werd water rondgedeeld, want het was er zéér warm. Ik wil niet weten hoe warm het buiten wel niet was! Na 2u wachten konden we – onder luid applaus van de passagiers – eindelijk vertrekken. Ondertussen was het al 0u Belgische tijd, dus wij waren toch al redelijk moe aan het worden en we hadden nog een vlucht van 4u30 voor de boeg. Achteraf bleek dat we veel geluk gehad hebben dat we toen zijn kunnen opstijgen. Was dit 15 minuten later geweest hadden we nog zeker 3u moeten wachten op de grond omwille van de storm.
Uiteindelijk kwamen we in Phoenix aan: by night! Het uitzicht was wel mooi natuurlijk met al die lichtjes. Vlug onze bagage ophalen en dan naar het Car Rental Center om onze huurwagen op te pikken: een fullsize Dodge Charger. Fijne wagen, groot, rijdt vlotjes en zacht. Voor we op weg konden moesten we eerst nog even gaan klagen omdat onze tank bijna helemaal leeg was terwijl we recht hadden op een volle. Nog maar even wachten tot iemand van het verhuurbedrijf hem was gaan vullen. Eindelijk konden we naar ons hotel in Scottsdale vertrekken. Gelukkig was dit maar een 8 mile rijden, want we waren echt wel moe. In ons hotel zijn we dan ook rap ingecheckt en zijn we ons bedje ingekropen. Eindelijk slapen! Dat zal deugd doen!

Vandaag gingen om 8u15 onze wekkers af. Een redelijk normaal uur en dus niet extra vroeg zoals vaak het geval is omwille van het uurverschil. We waren gisteren zo’n 27u wakker geweest en lagen op een ‘normaal’ uur in ons bedje, dus echt veel last van jetlag hebben we niet gehad. Over het hotel was er een Denny’s waar we ons eerste Amerikaans ontbijt gegeten hebben. Scrambled eggs, bacon, saucices en toast voor mij, een American Grand Slam voor Peter. De naam zegt het al: het was een stevig ontbijt. Onze tassen koffie werden – zoals je wel eens in films op tv ziet – de hele tijd bijgevuld.
Hierna begonnen we aan onze eerste echte stappen in het Amerikaanse verkeer. Moeilijk rijden is het hier zeker niet, integendeel. De snelheden liggen wat lager dan bij ons en maximum snelheid is echt een maximum hier. De politieauto’s staan ook regelmatig langs de kant op snelheid te controleren, zélfs op een zondag. Aan kruispunten met een stop-teken wordt er ook écht gestopt. Ongeveer drie seconden is de regel. Wie bovendien eerst aan het kruispunt was mag na het stilstaan dan ook weer eerst vertrekken.
Onderweg passeerden we eerst nog langs een Walmart om wat inkopen te doen. Wat een grote parkeerplaatsen hebben ze hier in Amerika! Nuja, aangepast aan de grootte van de gemiddelde Amerikaanse wagen zeker. De auto’s die je hier ziet rondrijden zijn stuk voor stuk grote bakken en SUV’s. Een kleine wagen zijn we nog niet tegengekomen denk ik. We kochten een frigobox , eten en drinken, en niet te vergeten: ijs! We moeten onze koelbox toch koel kunnen houden, niet waar.
Voor we bij de Grand Canyon aankwamen maakten we nog een korte stop in Williams. Een dorpje langs de historische Route 66. Veel is er niet te zien – het is 2 straten groot – maar wel eens fijn om langs te rijden.
Na 240 miles kwamen we eindelijk aan bij de Grand Canyon village. We konden gelukkig direct inchecken in onze Yavapai lodge. Vlug onze koffers binnen zetten en dan terug naar de shuttle bus die ons door de village zou voeren. Van de eerste bus stapten we over op de volgende bus die langs verschillende uitkijkpunten aan de rim van de Grand Canyon reed. We stapten uit bij Maricopa Point om een eerste indruk van de Canyon te krijgen. En wat een uitzicht was dat! De Grand Cayon is echt groot – en mooi natuurlijk! We keken goed rond en namen opnieuw de bus naar het volgende uitkijkpunt: Powell Point. Ook hier hadden we weer een geweldig uitzicht. Elk uitkijkpunt is anders en je kan eeuwig blijven kijken naar de verschillende rotsen, kleuren, vegetatietypes, enzovoort. Van Powell Point maakten we een korte wandeling langs de rim tot aan het laatste uitkijkpunt dat mogelijk was: Hopi Point. Omwille van de werken aan de Hermits Rest Road rijden de bussen op dit moment niet verder dan Hopi Point. Bij Hopi Point was het iets drukker dan op de andere uitkijkpunten omdat veel mensen daar aan het wachten waren op de zonsondergang. Wij gingen hier niet op blijven wachten want we waren allebei moe én we zouden morgenvroeg vroeg opstaan om de zonsopgang mee te maken.
We namen de shuttle bussen terug naar het centrum en zijn in het Yavapai Lodge café iets kleins gaan eten. We hadden immers niet veel zin om eerst naar onze lodge te gaan om te douchen en dan weer helemaal terug te keren om te eten. We aten allebei een spaghetti met meatsauce, Peter nam een biertje en ik een cola. Ook deze beker kon je blijven bijvullen. Die Amerikanen toch he.
Rond een uur of tien zijn we in ons bedje gekropen. We hadden ons slaaptekort nog niet helemaal ingehaald en morgenvroeg moesten we er vroeg uit om naar de zonsopgang te gaan kijken.

Meer foto's

De wekker stond vandaag om 4u45. Ja, zo vroeg! De zonsopgang was immers om 5u10 en we moesten nog een eindje wandelen. We werden allebei wel iets vroeger wakker (zou het uurverschil ons toch nog parten spelen?) en zijn dan maar tegen 4u30 opgestaan. Kleren aan, ontbijt in de rugzak en hop de deur uit. We waren blijkbaar niet de enige die al wakker waren, want onderweg kwamen we toch al een hele hoop mensen tegen die richting uitkijkpunten trokken om de zonsopgang mee te maken. Zo’n zonsopgang is wel spectaculair. Beetje bij beetje komt de zon boven de rim langs de overkant piepen tot ze helemaal te voorschijn is gekomen. Het was nog redelijk fris zo vroeg op de ochtend, maar eens de zon er was werd het direct veel warmer. Rond een uur of zes was het zelfs al 21°. Gisteren was het eigenlijk heel rustig op de uitkijkpunten langs de rim en ook nu viel het heel goed mee qua drukte. We hadden echt veel erger verwacht!
Van het uitkijkpunt bij Mather Point zijn we verder gewandeld naar Yavapai Point. Een mooie rustige wandeling in de vroege ochtend terwijl de zon steeds verder boven de horizon kwam piepen. We zochten een bankje op bij Yavapai Point en haalden ons ontbijt boven. Hierna namen we opnieuw een shuttle bus richting de village en het laatste stukje zijn we te voet verder gewandeld. We stapten opnieuw het Yavapai Café binnen, dit keer om een koffie te drinken en nog een croissant en yoghurt te eten.
We trokken opnieuw naar onze lodge. Koffers inladen, uitchecken en weer op weg! We namen de Desert View Drive richting de oostelijke ingang van het park. Langs deze weg zijn er verschillende uitkijkpunten. We stopten bij Grandview Point en Lipan Point. Op deze punten was het uitzicht totaal anders dan de uitzichten die we gisteren gehad hebben. Veel indrukwekkender! Zeker Lipan Point was echt mooi. Je hebt hier een mooi zicht op de Colorado River die helemaal beneden in de Canyon stroomt. Op het einde van de Desert View Drive zijn we nog gestopt aan de Desert View Area om daar het uitzicht op de Canyon te bekijken. Hier staat ook een Watchtower die gebouwd is om een enorm zicht op de Grand Canyon te hebben. Je kan deze toren beklimmen, maar dit hebben we niet gedaan.
Hierna ging onze reis verder richting Page. Onderweg passeerden we verschillende indianen-reservaten en zijn we gestopt aan Horseshoe Bend: een grote hoefijzer-vormige bocht in de Colorado River. We parkeerden onze auto op de parking en vandaar uit was het nog een mile wandelen tot aan de rand. Het was warm een zeer stoffig. Een vermoeiende wandeling door het zand, maar het was zeker de moeite waard! Aan de rand had je echt een mooi uitzicht en de wolken zorgden met hun schaduw voor een speciaal effect. We namen de nodige foto’s en toen kon de weg terug beginnen.
Vanaf Horseshoe Bend was het gelukkig niet ver meer naar ons hotel in Page. Ook hier konden we direct inchecken. De koffer werd weer uitgelaten, we trokken andere kleren aan en gingen op weg naar Antelope Canyon. Na wat rondjes gereden te hebben door Page vonden we toch de juiste weg naar de Canyons. We gingen de Lower Antelope Canyon bezoeken en niet de Upper die de meeste mensen doen. De Lower is veel langer en zou ook een grotere uitdaging zijn. Ook hier was het weer zeer rustig, maar het was dan ook al 16u voorbij. Ook voor de Lower Canyon moet er betaald worden: 6$ pp voor de indianen en nog eens 20$ pp om de canyon te bezoeken. Op een plannetje werd getoond waar we naartoe moesten wandelen en hoe de ingang – een spleet in de grond – er uit zou zien. Het zou een 10 minuten walk moeten zijn, maar na 2 minuten hadden we de ingang van de kloof al gevonden. Peter ging eens een kijkje nemen, want we dachten echt dat we verkeerd zaten. We waren immers zeker nog geen 10 minuten aan het wandelen! Het bleek de juiste ingang te zijn, dus we kropen door de smalle spleet naar binnen. Deze canyon is echt spectaculair en zeker een aanrader. We kunnen wel niet vergelijken met de Upper Canyon, maar wie van een beetje klim- en klauterwerk houdt zal dit veel leuker vinden. De Lower Canyon is zo’n 900m lang en achter elke bocht schuilt wel een ander spectaculair zicht. Je zou blijven foto’s nemen, want er is altijd wel iets moois te zien. Onderweg kwamen nog een Amerikaanse dame tegen, waar we een babbel mee deden en wandelden we verder dieper de Canyon in. Soms was het echt zo smal dat je er maar met moeite door geraakte. Toen we op het einde van de Canyon kwamen zijn we de trappen naar boven opgegaan om daar eens een kijkje te nemen. Je kan van daaruit ook terug naar de parking wandelen, maar dat landschap ziet er overal hetzelfde uit dat je zo verloren loopt. We zijn dan ook maar de ganse canyon terug gewandeld richting de ingang. Op deze wandeling viel het ons op dat we ons helemaal niet konden herinneren dat we hier al geweest waren op de heenweg. Zo verschillend ziet de canyon er overal uit.
Na dit bezoek reden we terug naar ons hotel en namen we nog een duik in het zwembad. Deugd dat dat deed! ’s Avonds zijn we gaan eten in het Steakhouse naast de deur. Het was nog heel warm en er stond een stevige wind. We hadden ook een mooi zicht op Lake Powell in de verte. We aten allebei een New York steak en dronken hierbij een domestic beer.

Meer foto's

Gisteren waren we zeer vroeg in ons bed gekropen. Tegen 21u30 lagen we er al in. We hadden dus vele uren slaap en dat heeft ons dan ook deugd gedaan. Rond 8u15 zijn we uit ons bedje gekropen. We maakten een koffie klaar (alle hotels hebben hier een koffiezet op de kamer) en smeerden onze boterhammen met choco. Opnieuw onze koffers inpakken en dan was het weer eens tijd om uit te checken. We haalden nog wat ijs uit de automaat en hierna waren we klaar om te vertrekken richting Bryce Canyon.
Na een paar mile passeerden we eerst nog langs Glen Canyon Dam. Dit is één van de grootste dammen in Amerika en Lake Powell dat er door gecreëerd wordt is ook één van de grootste door de mens gemaakte meren. We hadden gehoord dat er een rondleiding was om de dam van binnen en buiten te bezoeken dus trokken we naar het Visitor Center. Dit bleek een goed beveiligde plek te zijn, want rugzakken, handtassen, camerazakken,… mochten niet mee binnen. We moesten ook door een metaaldetector passeren! Om 10u30 zou de volgende tour beginnen en er was gelukkig nog plaats op deze (gratis, in 2008 dus) tour. We keken wat rond in het Visitor center – het was immers nog geen half elf – en bezochten het punt waar je een goed zicht hebt op de dam en de brug. Om 10u30 begon onze tour met een bezoek aan de bovenkant van de dam. We kregen de nodige uitleg en konden al wat foto’s nemen. Hierna namen we de lift tot helemaal beneden aan de voet van de dam. Hier bevindt zich de elektriciteitscentrale die we konden bekijken van achter het glas. Het ging weer met de lift naar boven en daarna terug naar het Vistor center. Een interessante rondleiding van zo’n 45 minuten waarbij we toch weer wat bijgeleerd hebben over het ontstaan en werking van de dam.
Van Glen Canyon Dam zijn we verder door gereden naar Bryce Canyon. In Bryce zijn we direct ingechecked in de Bryce View Lodge dat net buiten het park gelegen was.
We stapten opnieuw in de wagen en reden verder door naar het park om een aantal uitzichtpunten te bezoeken. Onze eerste halte was Bryce Point. Hier kregen we onze eerste indrukken over het befaamde amfitheater van Bryce Canyon met zijn hoodoo’s. Van Bryce Point ging het verder naar Inspiration Point, Sunset Point en tenslotte Sunrise Point. Het was helemaal niet druk in het park en we vonden dan ook telkens een goede parkeerplek. Op al deze punten was er vrij veel wind, wat zorgde voor een aangename temperatuur.
Na al deze uitkijkpunten reden we opnieuw naar onze lodge om ons een beetje te verfrissen. We trokken naar de overkant van de grote baan om daar ons avondmaal te nuttigen in een Amerikaanse diner. Ik at hier mijn eerste hamburger en Peter nam een grote pizza. Ook hier kon je je beker frisdrank blijven bijvullen en daarvoor had je de keuze uit 24 ( )verschillende soorten frisdrank van de tap (+ water). Zoveel soorten hadden we nog nooit gezien! Moe maar voldaan van het wandelen en eten trokken we naar onze lodge om in ons bedje te kruipen.

Ook vandaag werd er weer gebruik gemaakt van de koffiezet op de kamer en aten we een boterham met nutella of kaas. Nutella is echt de enige choco die hier in de supermarkt te vinden is. Er zijn wel immens veel soorten pindakaas, bah!
Deze voormiddag stonden er nog een aantal wandelingen in Bryce Canyon op het programma. Dit keer namen we de shuttlebus tot in het park omdat we vreesden dat het druk zou zijn. Dit was echter niet het geval. Het was – net zoals de voorbije dagen – eigenlijk heel rustig. We begonnen met de Navajo Loop trail die ons naar beneden in de canyon zou leiden. Onderweg kwamen we langs Wallstreet. Deze plek had zijn naam niet gestolen, want we liepen letterlijk in een smalle kloof tussen muren van steen. In deze loop passeerden we ook nog langs Thor’s Hammer en de Two bridges. Deze Navajo Loop trail viel eigenlijk heel goed mee qua zwaarte. Het dalen ging vlotjes en was voor het grootste deel in de schaduw. Ook het stuk terug naar omhoog was niet zo zwaar dan we gedacht hadden. Het was eigenlijk een hele mooie en vooral afwisselende trail. Zeker een aanrader!
Toen we terug aan ons beginpunt kwamen namen we de bus naar het volgende uitkijkpunt – Sunrise Point – om daar een stukje van de Queens Garden Trail te wandelen. Het was ondertussen al meer tegen de middag aan en het was dan ook al iets warmer geworden. We wandelden de trail naar beneden tot we een zijwegje konden inslagen om naar Queen Victoria te gaan kijken. En gezien hebben we ze! Deze hoodoo trok echt wel op de Queen. Hierna zijn we terug omhoog gewandeld langs dezelfde weg. Het uitzicht op deze trail was veel minder afwisselend dan de vorige. Hij was ook zwaarder dan we verwacht hadden. Er werd immers gezegd dat dit de eenvoudigste trail in Bryce Canyon is. Het was eigenlijk redelijk warm en de weg terug naar boven leek ons veel steiler dan de weg in de Navajo Loop trail. Maar misschien lag het wel aan het feit dat het rond het middaguur was en het echt wel heet begon te worden.
Boven aan Sunrise Point zijn we de lokale store binnen gewandeld om een sandwich te kopen. In de frigo vonden we alleen maar sanwiches die opgewarmd moesten worden in de microgolf, dus we dachten bijna dat we met een lege maar verder zouden moeten. Maar niets is minder waar in Amerika. Er stond een microgolf klaar en de vriendelijke kassierster wees ons er nog eens op dat we een bordje konden nemen om onze sandwiches in de microgolf op te warmen.
Ons bezoek aan Bryce Canyon zat er hier mee op. Van hieruit ging het verder naar Zion NP dat zo’n 85 miles verder lag. Peter had op voorhand gezegd dat hij Amerika niet wou verlaten als hij geen bizon zou gezien hebben. Gelukkig voor mij kwamen we er vandaag toch wel een aantal tegen onderweg, oef! Voor we Zion NP binnenreden zijn we nog vlug gestopt aan het welkom-bord om nog eens een fotootje te nemen. We lieten onze America The Beautiful Pass zien en mochten doorrijden. Onze eerste stop in het park was Checkerboard Mesa. Een berg met een patroon zoals een schaakbord. We reden verder het park in en passeerden eerst een kleine en daarna een grote tunnel. Voor deze laatste moesten we gelukkig niet al te lang wachten, want een vriendelijke man zei ons dat we de caravan voor ons voorbij mochten steken en de tunnel mochten doorrijden. De tunnel zelf is nogal smal dus grotere voertuigen, zoals caravans, bussen,... moeten voor de ingang wachten om dan door de tunnel begeleid te worden. Na de tunnel volgden een aantal haarspeldbochten en passeerden we langs de Great Arch. Ons hotel lag aan de andere kant van het park, dus we moesten dit weer uitrijden langs de zuidelijke ingang.
Ook in dit hotel konden we weer direct inchecken. Dit keer hadden we één groot kingsize bed en ook een hele grote flat-tv. We sleurden onze koffers naar binnen en gingen weer op weg om een volgend park te verkennen.
In Zion NP mogen alleen maar shuttlebussen rijden, dus liepen we tot aan het Visitor Center om daar op de bus te springen. We stopten aan de Courtyard of the Patriarchs waar we een mooi uitzicht hadden op de drie bergtoppen Abraham, Isaac en Jacobus. We namen opnieuw een shuttlebus om verder het park in te rijden en stapten een paar haltes verder af aan The Grotto. Van hieruit wandelden we terug naar de vorige halte – Zion Lodge – waar we opnieuw de bus namen om het park weer uit te rijden. Onze eerste verkenning van Zion NP zat er op. Morgen hadden we nog een ganse dag om te wandelen en rond te kijken.
In onze hotelkamer namen we vlug een douche en gingen we op weg om te eten in de Spotted Dog. Dit restaurant was al door verschillende mensen aanbevolen (het was dan ook eens een restaurant dat eerder “Europese keuken” serveerde) en ook wij gingen het eens uitproberen. Peter nam een pasta en ik ging voor de meat pizza. Het eten was inderdaad zeer lekker. Ook de bediening was zeer verzorgd, wel de eerste keer dat onze ID gevraagd werd om te zien of we wel oud genoeg waren om alcohol te drinken. Moe maar voldaan trokken we opnieuw naar ons hotel om daar in ons bedje te kruipen. Morgen zou het immers vroeg dag zijn.

Deze ochtend weer de wekker goed op tijd laten afgaan: we hadden immers Angel’s Landing als hoofdmoot voor deze dag uitgekozen, één van de lastigste wandelingen met flink wat klimwerk die toch minstens 4 uur in beslag moest nemen.
Ons ontbijt konden we eten op het terras van onze kamer, terwijl een soort kolibri regelmatig al vliegend kwam snoepen van één of ander drankje dat daar blijkbaar speciaal voor hen hing.
Alles klaar genomen (minstens 4 liter water en 1 liter cola in de rugzakken gepropt, want het zou toch weer een dikke 35°C worden vandaag) en dan met de shuttlebus naar afstapplaats The Grotto, waar onze trail begon. Het eerste deel was niet al te steil, maar werd wel bemoeilijkt doordat het een pad in mul zand was. Eens daar voorbij, ging het echter al een stuk sterker naar boven, en zo kwamen we aan de Refrigerator Canyon. Geen zon hier en inderdaad beduidend frisser daardoor. Deze frisse canyon werd gevolgd door opnieuw een steile beklimming. Na 21 bochten bereikten we een eerste hoogtepunt van onze beklimming: Scout’s Overlook. We waren ondertussen al zo’n 1u15 aan het wandelen. Van hieruit had je al een mooi uitzicht over Zion Canyon. Veel mensen stoppen hier op de Overlook omdat ze door hoogtevrees niet verder durven klimmen. Onze beklimming was echter nog niet gedaan, én... het ergste moest dus nog komen. Het stuk dat wij nog moesten overbruggen zag er echt vreselijk uit: steil, smal en langs beide kanten een afgrond. Met goede moed begonnen we er aan. Het eerste deel was serieus klimmen geblazen. Gelukkig waren er regelmatig kettingen aan de stenen bevestigd waaraan we ons omhoog konden trekken. We maakten ons trouwens ook de bedenking dat het klimmen waarschijnlijk nog beter zou meevallen dan het afdalen. Het was relatief rustig op de weg naar boven en beneden waardoor we niet veel mensen moesten kruisen. Gelukkig was de eigenlijke beklimming toch ook minder vreselijk dan hoe het er van op afstand uitzag. Na 45 minuten klimmen en klauteren bereikten we eindelijk het eindpunt: Angel’s Landing! Wat een zicht hadden we daar over Zion NP! Het was het afzien meer dan waard. We kregen bovendien nog een aangenaam extraatje voorgeschoteld: de condor die boven onze hoofden aan het cirkelen was kwam ineens wel heel laag vliegen. Je kon zelfs zien dat hij ge-tagd was – het was nummer 57. Spijtig genoeg stak het fototoestel nog weg en was ik niet snel genoeg om het dier van zo dichtbij te fotograferen. Maar we hebben hem wel op foto natuurlijk. We namen de nodige foto’s van het uitzicht en na 45 minuten rusten begonnen we aan onze terugweg. Zoals gedacht was de terugweg verre van gemakkelijk. Op sommige plaatsen moesten we zelfs gaan zitten om naar beneden te geraken. In de klim hadden we hier gebruik kunnen maken van de kettingen, maar dat ging nu niet meer. Na een uurtje afdalen – met af en toe de nodige foto-stops – bereikten we opnieuw Scout’s Overlook. Ondertussen was het wel al erg warm geworden, zelfs op deze hoogte, dus was een drinkpauze hier weer meer dan welkom. Ook tijdens de verdere afdaling zouden we dat regelmatig moeten doen, want onze weg lag nu bijna volledig zonder schaduw in de zon te blinken, en wie nu nog naar boven trok verklaarden we dan ook voor zot.
Na een lekkere sandwich gingen we nog even onze verzuurde spieren wat los maken door een kleine wandeling naar de Lower Emerald Pool, een eenvoudig tochtje van nog geen half uur, naar een klein meertje dat als een oase was in dit verder erg droge landschap.
Een zo nodig nog mooiere oase vormden de tuin en het buitenzwembad/spa van ons hotel, waar we terug een beetje op onze plooi konden komen. Als avondeten kozen we deze keer voor de Pizza & Noodle Company. Eenvoudig maar niet duur, en ook hier flink wat verschillende soorten wine-by-the-glass, toch wel een voordeel in the States, vinden we.

Tijdig opgestaan en ijs gaan kopen voor de koelbox, en dan de auto in richting Las Vegas. Onderweg hadden we de kans om nog een extra park mee te pikken, namelijk de Valley of Fire State Park. Die kans konden we natuurlijk niet laten liggen! Onze Annual Pass gold niet voor dit park. We moesten 6 dollar in een envelop steken bij het binnenrijden van het park. Voor de rest was er geen personeel te bekennen bij het binnenrijden. Begrijpelijk, want ik denk dat er niemand in een klein kotje wil gaan zitten bij de 40°C die we nu toch al konden noteren. Het park bestond uit typische rode rotsafzettingen, en trok wat dat betreft een beetje op Red Canyon. Mooi, maar het was toch telkens rap auto uit, rondkijken, foto maken en terug auto in om de te hoge temperaturen te vermijden. In het Visitor Centrum was er wel wat beweging, en van de dieren in het park (oa slangen, gekko’s en chipmunks) waren het enkel deze laatste die om voedsel kwamen bedelen tijdens onze dinner-stop nabij Mouse’s Tank. Andere stopplaatsen waren Elephant Rock (wel niet gevonden), Seven Sisters, Rainbow Vista, Atlatl Rock met zijn oude rotsschilderingen en Beehives.
Toen was het stilaan tijd om de rust en stilte van deze omgeving achter ons te laten, om na een klein uurtje het lawaaierige Las Vegas te bereiken. Wat direct opviel, was dat we daarvoor ook onze rustige wegen en verkeer achter ons moesten laten. Direct (kleine) files bij de op- en afritten op de autostrade, en auto’s die langs alle kanten ons voorbij vlogen. Dankzij Fie en de gps bereikten we toch zonder fout te rijden ons hotel, waar we gebruik maakten van de Valet Parking: uitstappen, kaartje aannemen, bagage laten uitladen en direct het hotel in terwijl ze onze wagen ergens voor ons gingen parkeren. De klassieke opbouw van een Las Vegas-hotel klopte ook voor ons hotel, Excalibur: je moet eerst al een deel van het casino door (met roulette’s en slotmachines) alvorens de check-in te bereiken. We waren op tijd dus geen lange rij voor de check-in, waarbij we één van 4000 kamers die dit hotel telt, kregen toegewezen. Zicht op de befaamde strip, op verdieping 22! We belden naar de bell-balie, en 5 minuten later werden onze koffers netjes op onze kamer geleverd, in ruil voor een “tip” natuurlijk.
Heel ons hotel staat in het teken van King Arthur en de Ridders van de Ronde Tafel, en dat merk je aan alle decoraties in het casino, aan de kledij van het personeel, aan de restaurants, enz... Ook in de kamers werd dit thema verder doorgevoerd en zodoende typ ik dit verslag al zittende in een middeleeuwse stoel.
Nadat alle bagage op onze kamer afgezet was, ging we ons hotel verder verkennen. We passeerden langs een aantal winkeltjes en eetgelegenheden en namen de platte roltrap naar het naburige hotel: Luxor. Luxor betekent natuurlijk Egypte en dus piramide, sfinx,... Binnenin was dit hotel wel indrukwekkend omdat de piramide-vorm ook binnenin verder doorliep en alle kamers uitkwamen op de binnenkant van deze piramide. We hebben onze tocht verder gezet naar New York New York met zijn Empire State Building, Vrijheidsbeeld en rollercoaster. Dit hotel heeft echt wel het knapst uitgewerkte thema. Je vindt er straten uit New York, bomen, winkeltjes, time square,... Naast de vele slotmachines, poker- en blackjacktafels was er ook een ESPN zone waar verschillende sportwedstrijden uitgezonden worden én waar je op deze wedstrijden kon gokken uiteraard. In dit hotel hebben we ook ons avondmaal gegeten: een zeer vettige Philly Steak Burger. De inhoud was echt lekker, maar het broodje was zo vettig dat we er allebei toch een kleine degout aan overhielden. Terug buiten staken we de strip over naar de MGM Grand. Hier hadden ze een show met leeuwen die elke dag voor een aantal uur naar het hotel gebracht werden. Deze beestjes lagen er echter nogal slaperig bij en Sofie vond het eigenlijk wel heel zielig. Voor de rest lag de nadruk er vooral op alle shows en optredens die er zouden plaatsvinden. We liepen verder langs de strip en kwamen een beetje verder M&M World tegen. Een vier verdiepingen tellende winkel over M&M’s. Op dit moment was het thema beneden vooral gericht op de film Indiana Jones en Peter moest natuurlijk bij deze verklede M&M’s poseren. Er waren zelfs zakjes M&M’s in dit thema (en zo hebben we er natuurlijk eentje gekocht). Op het tweede verdiep was er een hele muur vol buizen met gekleurde M&M’s – met en zonder noten – die je zelf in een zakje kon steken. Uiteraard moest Fie een zakje vullen. Verder was het een winkel vol leuke gadgets en ook een aantal filmposters die aangepast waren aan M&M’s: The M-files, The Mpire strikes back, Raiders of the lost candy bowl,... Buiten stond er nadien nog een levende M&M waarbij Fie natuurlijk moest poseren. We zijn nog heel kort in de Coca Cola store ernaast binnen geweest, maar deze was een heel stuk minder spectaculair. Ondertussen begon het al iets donkerder te worden. Het werd dus tijd om ons richting de fonteinen van de Bellagio te begeven. We namen nog een aantal foto’s van Planet Hollywood en Paris met hun lichtjes en staken de strip opnieuw over richting Bellagio. We hadden geluk, want het schouwspel liet niet al te lang op zich wachten. De fontein-show was zeer indrukwekkend. Het leek wel vuurwerk dat afgeschoten werd, georchestreerd op elke keer een ander wijsje. Op onze terugweg naar Excalibur brachten we nog een blitsbezoek aan Paris met zijn Eifeltoren (op ½ van de echte). Onze laatste stop was een Mexicaanse bar om een King Margerita te drinken. En King it was! Een beker van 1 yard lang, gevuld met een frozen margarita. We hebben er echt heel lang geniet van gehad.

Vandaag begonnen we onze dag met een ontbijt in New York New York: gloeiend hete koffie in de gekende koffiebekers met deksel, koffiekoeken en als toetje een ongelooflijk lekkere tiramisu in een eetbaar chocolade kopje. De rest van de dag zou gevuld worden met bezoekjes aan de verschillende hotels langs de strip die we gisteren nog niet gezien hadden.
We liepen langs Planet Hollywood en zijn one-mile-shopping waar net op dat moment de voetbalmatch Nederland-Rusland uitgezonden werd en de Nederlanders na verlengingen verloren. Zoals de Bellagio zijn fonteinen heeft, heeft dit hotel zijn Thunderstorm. Dit was echter nogal zwakjes in vergelijking met de fonteinen van de Bellagio gisterenavond. We passeerden The Mirage en brachten hierna een bezoekje aan de Venetian. Zowel binnen als buiten waren er duidelijke verwijzingen naar het echte Venetië: gondels die over het water dreven, de Rialtobrug, het San Marco plein, de toren,... ’s Middags hebben we lekker gegeten op het San Marcoplein (een Castello Banfi per glas verkrijgbaar!). Voor de rest: shops, shops, shops en nog eens shops – en trouwers! In het casino zagen we iemand in één enkel rondje poker zomaar even 40.000 dollar winnen. Opnieuw buiten namen we nog vlug een fotootje van Treasure Island en de Wynn en brachten we een kort bezoek aan The Mirage. In deze laatste wilden we naar de dolfijnenshow gaan kijken, maar dit was spijtig genoeg betalend en daar hadden we echt geen zin in. Onze volgende stop werd Caesers Palace. Qua inrichting was dit wel ok (alles in het Romeinse thema), maar voor de rest was er niet veel te beleven. Als laatste stond de Bellagio op het programma. Hier hadden we al lang op zitten wachten. We liepen langs de sjieke kledingswinkels – volledig in de stijl van het hotel, enkel de topcouturiers, geen prijskaartjes te zien – door het casino naar de lobby en de thematuinen. De tuinen waren mooi, sierlijk, maar niet uitzonderlijk. Uiteraard moest er weer geposeerd worden, dit maar voor de grote beren en de vogels in hun nest.
Na zo’n ganse dag wandelen in de hitte hadden we niet veel honger natuurlijk. Maar een mens moet toch iets eten en liefst niet al te vettig. Dit is natuurlijk niet zo snel gevonden in dit land van vet eten. Met een beetje toeval zijn we bij de Panda Express beland waar we toch nog redelijk normaal gegeten hebben: rijst met groentjes en vlees. Dat smaakte!

Op tijd opgestaan (nog maar eens!) om Las Vegas te verlaten, want over de Strip rijden is geen lachertje met zijn 5 rijstroken in beide richtingen met enkel ongeduldige (taxi)chauffeurs en limo’s. ’s Morgens valt het gelukkig nog enigszins mee qua drukte in de stad, al worden er nog steeds cocktails gemixt in ons hotel en zijn er flink wat slotmachines al terug in gebruik, of moet ik zeggen nog steeds in gebruik? Onze koffers sleurden we deze keer zelf naar beneden, en de valet parking ging ook weer vlot: na een paar minuten kwamen ze al met onze wagen aangereden. Nog even tanken en wat eten kopen voor we onze steven richting Death Valley wendden.
Na een kleine bergpas daalden we af in de vallei van dit speciale park: doordat het grotendeels onder zeeniveau ligt, is het er niet gewoon warm, maar extreem warm – warmer dan 50° in de schaduw is er geen uitzondering, en ooit is er zelfs eens 57° gemeten, waardoor het de titel van warmte plek ter aarde veroverde. Het grootste gevaar in dit park voor wagens is dat ze oververhit geraken. Er staan dan ook op regelmatige plaatsen tanken waar je koelwater voor je motor kan vinden, en er wordt gevraagd van de airco uit te schakelen. We hebben ‘m niet te hard gezet, maar volledig uitzetten konden we niet maken, want de hitte was inderdaad zeer hevig.
Onze eerste stop was Bad Water, met 87 meter onder zeeniveau het laagste punt van de VS! Er is inderdaad water te vinden in deze zoutvlakte, maar het is zo zout dat het ondrinkbaar is geworden, wat de naam verklaart. Het werd een blitzbezoek want enkele minuten uit de auto en het zweet droop van je lichaam af. Hierna reden we via een onverhard pad naar Devil’s Golfcourse, ook hier verschillende zoutafzettingen, wel ruwer qua vorm en erg scherp, zodat je moest uitkijken om je er niet aan te snijden. Volgende halte werd Zabriskie point, hier zijn een aantal heel mooie uitzichten over verschillende rotsformaties. Na boterhammen gegeten te hebben nabij Furnace Creek ging het richting Visitors center: een beetje oud, maar we konden er toch aflezen dat het nu 49°C was, warm genoeg dus. Na een korte stop aan de Sanddunes (daar lijkt het echt op een woestijn: bergen van fijn zand) verlieten we via een bergpas deze broeikast. We merkten dat onze remmen wat oververhit begonnen te raken, dus even langs de kant stoppen tijdens de afdaling, en het advies opvolgen van een andere chauffeur die er gestopt was: verder enkel in de manuele laagste versnelling afdalen, maar zien dat de motortemperatuur niet te hoog opliep. Het hielp, en nu zijn we volleerd chauffeur van “automaticwagens” en zal het terug aanpassen zijn aan onze wagens thuis, want het rijdt echt wel gemakkelijk.
Na een uurtje rijden kwamen we toe aan ons hotel in Lone Pine, en wederom één met een flat-tv! Vroeger moeten hier nogal wat (western)films opgenomen zijn. Eerst nog een plons in het fijne buitenzwembad om af te koelen en daarna naar een Mexicaans restaurant: erg lekker en niet duur, maar het woord “pikant” kreeg er toch nog een net diepere dimensie dan we gewend waren, want onze beide gerechten waren wel zeeeeeer pikant.

Ons hotel biedt aan zijn gasten een gratis continental breakfast aan, dus daar hebben we dan maar gebruik van gemaakt. Vlees en kaas als broodbeleg kennen ze daarbij wel niet, zoetigheden zoals doughnuts en wafels des te meer, en onbeperkt koffie natuurlijk.
Een paar uur rijden bracht ons naar Mono Lake, een meer op een 10-tal miles van de Tioga-pas die we daarna zouden moeten nemen richting Yosemite. Het meer is één van de oudste van de VS, maar onderging in 1941 dramatische wijzigingen nadat de toevoer van water afgeleid werd naar Los Angeles om daar als drinkwater aangewend te worden. Het reeds erg alkalische meer verloor bijna de helft van zijn volume en een aantal typische afzettingen kwamen bloot te liggen boven water, “tufa’s” genoemd, die lijken op een soort kalkzuilen die opduiken uit het water. Gelukkig is er nu iets aangepast waardoor het meer geleidelijk aan terug gevuld moet worden. Doordat het water zo alkalisch en zout is, is er een soort microklimaat ontstaan waardoor er enkel een paar dieren in/aan het meer kunnen overleven: een soort garnaal die erg geliefd is door vogels, die dan ook graag passeren aan het meer, en een vliegensoort die is aangepast aan de pH van het meer en enkel hier voorkomt. “Mono” is dan ook hier afkomstig van het indiaanse woord voor “vlieg”.
We werden begroet door de parkranger die zelfs wist dat er in België 3 talen werden gesproken, en ons een Nederlandse tekst met uitleg kon verschaffen. Onze Annual Pass was ook voor dit gebied geldig zodat we zelfs niet moesten betalen. Na een 20-tal minuten bereikten we de oever van het meer, waar we de typische “tufa’s” konden zien, en de rand rond het water zwart zag van de kleine vliegjes. Gelukkig had je er totaal geen last van, ze bleven enkel aan de waterrand rondkruipen, en doken af en toe in het meer zelf. Zwaluwen waren ook erg nadrukkelijk aanwezig.
Na de middag was het tijd om ons aan de Tioga Pass te wagen: na gisteren op het laagste en heetste punt van de VS geweest te zijn, gingen we nu rijden op de hoogste berijdbare weg van de VS, op meer dan 3000 meter hoogte en nog maar sinds een paar weken sneeuwvrij, van contrasten gesproken!
De pas was vrij gemakkelijk op te rijden, zelfs met onze zwaar beladen wagen. Na een paar miles kwamen we al aan Elery Lake, waar we de wagen even lieten uitrusten van het klimwerk, en waar we de nodige foto’s konden maken van het hoog gelegen meer. Hier kwamen we langs de weg onze eerste sneeuw al tegen. Daarna zijn we even gestopt aan het Visitor Center van Tuolumne Meadows (waar al de kampeerders de raad kregen om naar elders te rijden, want alle kampplaatsen waren al volzet) en verder gereden langs Tenaya Lake. Een korte sneeuwstop, want Fie moest daar toch eens in springen en ook het schilderachtige meer even bekijken. De volgende halte was Olmsted Point, waar je flink wat kan bijleren: ijs en andere weersinvloeden hebben er een rots erg glad afgeschraapt, maar er ook een paar grote losse stenen op achter gelaten, bizar om zien!
Alvorens ons hotel op te zoeken, zijn we nog even afgedraaid aan de Bridalveil Falls, één van de mooiere watervallen in dit park, en ja er kwam nog voldoende water naar beneden gedonderd. Op onze terugweg naar de parking zagen we nog een ander curiosum, met name originele Amish, in de klassieke klederdracht. We reden daarna nog even verder het park in om oa foto’s te maken van El Capitan, een zeer indrukwekkende rots die blijkbaar dé grote uitdaging is voor Amerikaanse bergbeklimmers. Niet zonder enige moeite vonden we daarna ons hotel, Cedar Lodge, dat blijkbaar toch vrij ver uit El Portal zelf gelegen was. Nadat José de elektriciteit in onze kamer hersteld had, konden we inchecken in onze kamer en genieten van een fijn avondmaal in het restaurant van het hotel.

Aangezien Yosemite één van de drukst bezochte plaatsen in de VS is (meer dan 3 miljoen bezoekers per jaar), wisten we wat ons te doen stond: op tijd de veren uit en richting park, want van ons hotel naar de ingang was het toch nog 45 minuten rijden, en de parkings durven al wel eens vol komen te staan. Van onze ochtendkoffie genoten we dan ook pas in het park zelf, waarbij een squirrel duchtig bezig was zijn verzameling noten stuk voor stuk terug op te graven en naar binnen te werken. Het beestje had duidelijk honger!
Via de goedgevulde shuttlebus reden we naar Happy Isles (stop 16) vanwaar onze trail begon naar twee watervallen: de Vernal Fall en de hoger gelegen Nevada Fall. Tot aan de Vernall Fall was het toch meer dan 2 miles stappen, en meestal flink stijl bergop. Eens voorbij de footbridge (waar je al een mooi zicht hebt op de waterval) gaat het via uit de rotsen gehouwen treden sterk bergop. Door de wind word je flink verfrist door het water dat van de waterval wegwaait want je loopt er vlak naast. Nadeel is wel dat de treden wel erg nat en glibberig durven worden en onze goede wandelschoenen dus geen overbodige luxe waren. Het uitzicht bovenaan is knap: we zagen oa Grizzly Peak, Half Dome (grootste monoliet ter wereld) en vele regenbogen in het water van de waterval. We klommen nog een paar honderd meter hoger om mooi zicht te hebben op de Nevada Fall, om van daaruit via de John Muir Trail terug naar beneden af te dalen. Misschien minder vermoeiend dan naar boven klimmen, maar minstens zo lastig voor spieren en gewrichten.
Als beloning genoten we van een echt lekkere pizza in Curry Village om daarna terug naar Yosemite Village te gaan om via een korte wandeling de hoogste waterval van de VS te gaan bekijken: de Yosemite Falls. Ook hier hadden we geluk, want verder in de zomer durft er hier door een gebrek aan smeltwater wel eens weinig te zien te zijn, maar nu kwam er nog een flinke hoeveelheid water naar beneden. We kozen om enkel naar de Lower Fall te gaan kijken, de Upper Fall zou opnieuw meerdere uren klimwerk betekenen en dat was na ons voormiddagprogramma wel wat te veel. Gelukkig was de Upper Fall tijdens de wandeling goed zichtbaar en hadden we op een bepaald moment zelfs zicht op de 3 delen van deze grote waterval!
Via de (opnieuw overvolle) shuttlebus bereikten we opnieuw onze parking, en via een korte halte om de “Three Brothers” te bezichtigen gingen we terug het park uit. Jammer dat er nooit echt een super ver zicht was door de verschillende branden die in de verre omgeving aan het woeden waren en toch voor een soort mist zorgden. Tijdens deze terugrit konden we wel met eigen ogen zien dat er wel degelijk beren in het park zitten. Er zat een nog jong exemplaar aan de rand van de rivier pootje te baden. Spijtig genoeg stond er al zoveel volk langs de kant geparkeerd dat het onmogelijk was om de auto nog ergens langs deze toch wel bochtige weg kwijt te geraken.

Onze laatste dag in Yosemite gaan we gebruiken om naar de sequoia’s in Tuolumne Grove te wandelen. Een wandeling van een kleine 3u, zo was gezegd, en na een mijl zouden we de eerste al moeten tegenkomen. De eerste bekommernis was om de auto beer-proof te maken. Dit wil zeggen, zien dat er geen voedsel, geparfumeerde zaken of zelfs koelboxen in mogen zitten. Dit was geen sinecure want we waren al uit het hotel uitgecheckt, en op onze parking stonden geen bepaalde kasten voor die spullen, zoals je op andere plaatsen in het park wel ziet. Blijkbaar zal het hier dan toch niet moeten.
We hebben de wandeling in een recordtempo afgelegd. Eerst was het sterk afdalen tot aan de sequoia’s. Ze zagen er inderdaad gigantisch uit – het zijn de grootste levende dingen op deze aarde. Er was een fijn leerpad aangelegd, en in een omgevallen exemplaar kon je zelfs meerdere meters inkruipen. Fie kon er op sommige plaatsen bijna in rechtstaan! De weg terug naar boven ging een stuk moeizamer, het was flink bergop, maar toch nog aan hoog tempo zodat we voor deze hike eigenlijk maar 2u nodig hadden gehad.
Nu was het spijtig genoeg tijd om Yosemite achter ons te laten en richting Napa te trekken. De terugweg verliep oa via Stockton en een wel erg steil bergpasje naar beneden. Onderweg toch nog even een bord nakijken met informatie over de branden, want ook in Mariposa County waren er verschillende branden, net zoals in Napa County zelf. Ook vandaag was de lucht grijs van de rook, en werd de luchtkwaliteit als relatief ongezond bestempeld. De rit naar Napa duurde toch wel erg lang, nooit file gehad maar het waren allemaal onaangename wegen die vrij druk waren, en af en toe een brug waarvoor we moesten wachten.
Aangekomen in ons hotel Bel Abri (niet zover van het centrum van Napa zelf) kregen we al direct een voorproefje van de regio: elke dag stonden er 5 verschillende flessen wijn om van te proeven, en we vonden ze zeker niet slecht. Nu moesten we alleen nog op zoek naar een restaurant om onze magen te vullen. Na het vele fastfood eten (hoewel het niet altijd fastfood was had je toch vaak een even vol vettig gevoel) wilden we weer eens iets normaal en kozen een Italiaans restaurant in Napa centrum uit. We kregen weer onmiddellijk een vol glas water voorgeschoteld en ook ons voorgerecht – bruschetta – stond binnen de kortste keren op tafel. Dit was nog maar net op of het hoofdgerecht – saltimbocca met zeer lekker polenta – was al daar. Toch wel net iets te snel, maar blijkbaar gaat het eten in Amerika altijd snel. Ze brengen ook altijd de rekening al terwijl je nog aan je dessert bezig bent en de Amerikanen blijven zelden aan hun tafel zitten als het eten op is. De bediening ging weer zeer vlotjes, maar dat waren we ondertussen al gewoon geworden.
Hierna was het weer tijd om in onze bedje te kruipen. Peter typte eerst nog een groot deel van dit verslag, want we waren een beetje achter geraakt en Fie keek naar een bizar, maar typisch Amerikaans programma: The Baby Borrowers.

Vandaag gingen we Napa Valley verder verkennen. De bedoeling was om een aantal wijnen te gaan proeven, maar geen van ons beide had eigenlijk zin om in de voormiddag al wijn te proeven. Bovendien betaal je bijna overal 10$ per persoon om te kunnen proeven en dat vonden we toch wel wat veel, zeker als je vergelijkt met onze reis vorig jaar in Italie. We besloten dus om gewoon wat rond te rijden in de vallei. We vertrokken langs de Silverado Trail en keerden terug langs Highway 29. Op onze tocht waren er niet veel heuvels te bekennen – alles wordt hier precies in de vallei, als op een akker, verbouwd. Het was ook enorm druk zodat je nog niet eens kon genieten van de omgeving en rustig kon rondkijken naar de verschillende wineries langs de kant van de weg. Onderweg zijn we natuurlijk wel een aantal bekende tegen gekomen: Mondavi, Beringen, Coppola,...
Na onze wijnroute reden we verder door naar San Francisco, het eindpunt van onze reis. Onderweg stopten we in Sausalito, een klein dorpje langs de kust waar je normaal een mooi zicht hebt op Alcatraz en de baai van San Francisco. Vandaag was het – wééral – mistig door de rook en was er van een mooi zicht spijtig genoeg niet veel sprake.
We reden terug de Interstate op en na een paar minuten kwamen we aan de Golden Gate Bridge. Het was gelukkig nog niet al te druk op de brug, en we waren dan ook snel aan de overkant om onze tol te betalen. Met behulp van onze GPS vonden we snel de weg naar ons hotel – Holliday Inn Express – waar we opnieuw gebruik maakten van de valet parking om onze auto te laten parkeren. We konden direct inchecken en de grappige dame aan de balie gaf ons nog een aantal plannetjes mee om de weg te vinden in de stad.
Het was nog niet al te laat dus gingen we Fisherman’s Wharf en Pier 39 verkennen die niet zo ver van ons hotel gelegen waren. We voelden ons weer direct in de normale wereld. Gedaan met bizarre natuurmonumenten, watervallen, rotsen, mooie kleuren, stilte, natuur, Amerika en vooral gedaan met de warmte. Een aantal dagen geleden hadden we nog temperaturen van 30°C tot zelfs 50°C in Death Valley, nu was het hoogstens 15°C. Brrrrr! We wandelden op Pier 39 tussen alle prullenwinkeltjes en eetgelegenheden en probeerden op het einde de Golden Gate Bridge op de foto te zetten. Ook dit was moeilijk omdat je door de mist niet ver kon zien. De zeeleeuwen zaten gelukkig niet al te ver en waren duidelijk zichtbaar en vooral hoorbaar. We wandelden terug door Fisherman’s Wharf en adopteerden een nieuw eendje uit de store van het Rainforest Café. We trokken richting Lombard Street om naar de bochtigste straat van San Francisco te kijken. Dit was verder dan gedacht en een heel stuk klimmen. Onze steile wandelingen in de parken kwamen nu wel van pas! Na een aantal blokken wandelen kwamen we boven aan de bochtige straat. Ik had niet gedacht dat er zo laat in de namiddag nog veel auto’s naar beneden zouden rijden, maar blijkbaar zijn er toch veel toeristen in de stad die deze weg zelf naar beneden wilden rijden. Wij wandelden naar beneden en trokken onderweg foto’s van de auto’s die een poging waagden.
We liepen nog even langs het hotel om een warme trui aan te trekken en gingen dan opnieuw iets eten. Fie had nog niet veel honger door het grote – maar lekkere – broodje van deze middag en had bovendien haar oog laten vallen op een grote pannenkoek met banaan op Pier 39. Peter daarentegen wou toch echt eens in een fastfood-keten eten dus trokken we naar Mc Donalds waar Peter zijn hamburger at en Fie enkel wat frietjes bestelde. Na het eten werden nog vlug een pannenkoek met suiker en eentje met banaan gehaald en trokken we opnieuw naar ons hotel.

Ons hotel bood een gratis ontbijt aan! Dat konden we dus niet laten liggen, en het was een typisch Amerikaans ontbijt: eieren met worst en saus, zoete koeken, muffins, yoghurt, veel soorten melk, toast enz. En de San Francisco Chronicle lezen, uiteraard.
Het eerste dat vandaag op ons programma stond, was de auto binnen brengen bij Alamo, het verhuurbedrijf. Op die manier waren we al direct nabij Union Square, en we waren toch niet van plan onze Dodge in de stad zelf veel te gebruiken, aangezien het meeste wel te voet te doen valt. Via de grote Van Ness avenue bereikten we Bush Street, waar we een nauwe keldergarage inreden. Snel uitstappen, wagen werd snel geïnspecteerd, en wij konden naar boven gaan om snel de laatste formaliteiten te regelen – gelukkig, want de rij voor de mensen die een wagen kwam halen bleek verschrikkelijk lang wachten in te houden.
Via Powell Street bereikten we Union Square: niet veel te zien op dit plein. Als je van shoppen houdt kon je wel bij Macy’s afdraaien als je wou maar dat waren we niet echt van plan. Een beetje verder zijn we wel platenzaak Rasputin binnen gegaan, een soort lokale versie van den Bilbo. Na een plaatje gekocht te hebben, trokken we naar de befaamde Bloomingdale’s en Nordstrom: gigantisch groot, en Fie heeft er zelfs schoenen gekocht. Lunch namen we bij de salade- en soepbar op de benedenvedieping, waar ook lekker Aziatisch gegeten kon worden.
Daarna gingen we verder naar SoMa, South of Market, om er even door te wandelen. We bewonderden oa het Museum van Moderne kunst, Yerba buena Gardens en het Jewish Museum of Modern Art. Ook de wolkenkrabbers van het Financial District kan je ook goed bekijken vanaf hier.
Daarna trokken we stilaan terug naar het noorden, richting Chinatown. Het lijkt inderdaad of je in China terecht gekomen bent, zeker als je een beetje van de hoofdstraten afdwaalt. Fortune Coockie company hebben we helaas niet gezien.
Een korte rustpauze in ons hotel zorgde er voor dat we fit en wel stonden aan te schuiven om de boot te nemen naar Alcatraz. De avondtour is het tofste, zeker omwille van de mooie zichten op de stad zelf dan. Jammer dat er bij ons zo veel mist hing zodat dat gedeeltelijk de mist in ging... Alcatraz zelf is echter erg de moeite: er wordt door gidsen boeiend verteld over de levenswandel van verschillende “gasten” op dit eiland, en binnen kan je zowat het hele complex bewonderen, door middel van een audiogids. Hierin vertellen zowel de bewakers als ex-gevangenen hoe ze Alcatraz aan den lijve ondervonden in de tijd dat het operabel was, zelfs in het Nederlands! Al hadden we beter Engels genomen als taal om toch beter in de sfeer te blijven. Best wel kleine en kale cellen waren het toen, en door de wind was het ook erg fris op het eiland. Na de terugvaart richting vasteland besloten we om nog een “steak & shrimp” pasta mee te pikken op Pier 39 en onze volgende dag in San Francisco zat er weeral op, helaas.

Onze laatste dag in de USA, snif! Echter nog veel te doen, dus op tijd beginnen met een wandeling door North Beach, de Italiaanse wijk van de stad. Heel herkenbaar waar die gelegen is, want al de lichtmasten zijn gemarkeerd met de Italiaanse driekleur. We klommen tijdens deze tocht naar oa Coit Tower waar je mooi zicht hebt op de San Francisco Oakland Bay Bridge, twee baanvakken boven elkaar! Ook word je nog eens met je neus op de feiten gedrukt dat dit een erg heuvelachtige stad is. Op onze wandeling hielden we verder oa halt aan de Vesuvio en de City Lights Bookstore, beatnik-monumenten blijkbaar. Het oude Caffé Tosca was helaas nog niet open om er van hun befaamde huis-cappucino te genieten.
San Francisco is erg gekend om zijn Cable Cars, en het hoofdhuis waaruit ze aangedreven worden, kan bezocht worden en er is ook een klein museum bij. Vroeger waren er vele lijnen, nu zijn er nog slechts 4 in werking. De trams werken niet met stroom, maar grijpen zich vast aan een kabel die permanent ronddraait onder het straaatoppervlak. Ouderwets (uit 1870), maar wel indrukwekkend om te zien! Aan de eindhaltes moeten de chauffeurs zelfs de tram op een draaiplatform duwen en deze dan draaien op eigen kracht. De meeste gebruikers van deze tram zijn toeristen, en die staan zeer lang mooi in de rij om mee te mogen (een rit kost 5 dollar denk ik).
Na de middag gingen we aan huis-spotting doen in de wijk Nob Hill met zijn heel mooie (geschilderde) huizen. Dit is een echte woonwijk, maar duidelijk wel bedoeld voor de beter gegoeden van de stad. Vervolgens gingen we uitwaaien op de Hyde Street Pier, waar we zowaar toch een paar foto’s konden maken van de Golden Gate Bridge en Alcatraz. Op deze pier waren ook veel mensen aan het vissen naar krab, een lokale specialiteit hier. En ja er werden serieuze exemplaren boven gehaald.
Een kort bezoek aan Ghirardelli’s (een lokale chocolademaker maar veel te veel volk) leidde ons verder naar The Cannery, waar we eindelijk Jack’s Cannery vonden (met zijn 68 bieren van de tap), voor het eerst in Amerika ijs hebben gegeten (de beste van San Francisco, zo werd ons gezegd) en waar oa Del Monte ontstaan is (de eerste Californische perziken werden hier in blik gestoken om verscheept te worden).
Onze laatste maaltijd op Amerikaanse bodem genoten we in een uitstekend Italiaans restaurant op Fisherman’s Wharf, en werd afgesloten met een meer dan geslaagde Margarita. Nog snel een t-shirt (Starducks) kopen en van een penny een souvenirmunt maken en richting bedje.

Een shuttlebusje bracht ons al om 5u30 naar San Francisco Int’l Airport. Inchecken moest elektronisch gebeuren, en dat leek ons veel omslachtiger dan dat je dat bij een persoon aan een balie doet. Rond half zeven hoorden we plots onze naam omroepen in de luchthaven, en moesten we ons naar een gate begeven. Onze vlucht naar Newark had blijkbaar vertraging en nu bestond de kans dat we daar onze aansluiting naar Brussel zouden missen. Continental bood ons dus aan om een vlucht 1,5 uur vroeger te nemen, en dat namen we maar al te graag aan, knappe service! En zo stegen we al om 7u05 op richting New York. Daar konden we nog even TaxFree shoppen, en genieten van de laatste minuten van het EK voetbal.