De vakantiewaas deed, na maandenlange studie en voorbereiding, vanochtend bij de Starbucks op Schiphol pas goed zijn intrede. Mezelf wanend alsof ik al aan de andere kant van de grote plas zat, kom ik net bij de Starbucks hier op Schiphol met een Grande Americano bij mijn positieven en realiseer mezelf dat ik heel dat eind zometeen eerst nog moet gaan vliegen ook. Het goddelijke extract uit deze koffiebonen houdt me wakker als benzine die een motor doet draaien, en me van A naar B brengt. Tanken hoeft niet perse elke dag maar zonder kan ik zeker niet. Dit jaar voor de 3e keer op rij dezelfde begin- en eindbestemming; uitgesmeerd over een route van zo'n 5000 mijl (ca. 8000 kilometer). Het land is uitgestrekt genoeg om reizen als deze vernieuwend en uitdagend te houden. Als je die uitdaging niet zoekt, maar je wil wel kunnen roepen dat je van 'coast-to-coast' bent gereden, ga je gewoon de Interstate 80 in een dag of 4/5 helemaal af en dan sta je er op 2900 mijl. Kan ook.

Ik ben al zo vaak voor gek verklaard dat ik dit soort ritjes dwars door het land maak (inclusief de bediende bij de autoverhuurmaatschappij hier) dat ik er een beetje een air van Louis van Gaal over me heen voel komen. In gedachten kruip ik heel even in de huid van een zichzelf overschattende leraar, met strenge blik de ogen waterpas neerdalend over het leesbrilletje, deze met tot in perfectie op het topje van neus balancerend, die zich schrap zet om de volgende best-seller van een one-liner eruit te brallen: "Rij ik nu zo ver, of komen jullie gewoon niet vooruit?" Hoe het ook zij, je moet wat met je vrije tijd. En dat vul ik in zoals ik dat zo graag doe: met een stuk Amerikaans staal dwars door het land toeren. Gewoon omdat het kan. Zeker met benzineprijzen als deze is het onbezorgd rondrijden. Nu wordt hier de benzine uiteraard ook elk jaar duurder (het goedkoopste wat ik ooit heb meegemaakt was in 2009 in Houston a $2,15 per gallon), maar het is altijd nog een stuk beter te behappen dan de prijzen die we in Nederland ondertussen gewoon zijn. Tenminste, dat denk ik dan. Ondertussen heb ik weer een benzineslurper super-de-luxe onder de kont dus uiteindelijk zal het niet zoveel uitmaken. Gewoon zwaaien met de creditcard en schrikken van de afrekening bij thuiskomst.

Ook dit jaar staat wederom bol van een programma die werkelijk uitpuilt van grote steden, rustieke dorpjes, natuurparken en natuurlijk de zaken die wenkbrauwfronsend waardig zijn. Waar ik erg naar uitkijk is onder andere mijn eerste American Football wedstrijd hier in Candlestick Park, de 49-ers tegen de Detroit Lions aanstaande zondag. Verder het vervolg op mijn missie om een keertje bij de Heart Attack Grill te kunnen dineren in Las Vegas en er staat een 'Demolition Derby' op het programma. Een andere belangrijke gebeurtenis uit de 20e eeuw is de geboorteplaats van de Cheeseburger, iets wat niet meer weg te denken is zal ik mijn respect ter plekke bewijzen. En de rest, dat lees je de komende weken wel. Grofweg na de vertrouwde start hier in San Francisco, vervolgd de route van dit jaar zich langs Yosemite National Park, Las Vegas en Salt Lake City naar Denver. Van daaruit dwars door de grote boerenvlakte richting Kansas, om daarna af te zakken voor een moppie muziek in Nashville, Tennessee. Daarna staat er een klim uit de buitencategorie gepland richting Cleveland Ohio, door de staten Vermont, New Hampshire en Maine richting Boston met als eindbestemming New York.

Voor vandaag ging eigenlijk alles wel goed zo'n beetje. Alleen zijn er toch nog 2 minpuntjes te bemerken. Ten eerste een half uur vertraging opgelopen door iemand die toch maar besloot last van vliegangst te krijgen vlak voor vertrek, waardoor eerst diens bagage uitgeladen moest worden. Het tweede minpuntje was Eucalipta aan de verhuurbalie bij National Car Rental. Deze tot op het bot doordrongen feeks had het lef mij een voorstel te doen om mijn auto te "upgraden" naar een hybride auto. Hoe haalt ze het in haar godvergeten harsens? We zitten hier niet in fokking Japan! Verder had ze de communicatieve vaardigheden van een defecte deurbel en was naar mijn idee nog minder competent dan een aap die kan typen. Maar: er stond welgeteld 1 hele dikke, vette Chrysler 300 in het wit met chromen velgen klaar. Touchscreen radio, camera bij het achteruitrijden, en nog maar 6236 mijl op de teller. Dat wordt komende weken snorren van genot voor de Chrysler met zo'n 7500 mijl voor de boeg.

Nog geen dag onderweg, en ik heb de eerste verveelde reacties alweer binnengekregen. Alweer die brug? Alweer Alcatraz? Verzin eens wat nieuws! Net kleine kinderen die te verwend zijn om bij de V&D te willen shoppen, voor minder dan Armani doen we het niet. Ja, alweer die brug. En de rest wat al bekend was uit mijn eerderde reisverslagen. Daarom speciaal voor deze critici nogmaals op de voorpagina de Golden Gate, die dit jaar zijn 75e verjaardag heeft gevierd. Ik denk dat je pas begrijpt hoe leuk hetzelfde kan zijn, zodra je hier in San Francisco meerdere keren bent geweest. Dit is een typisch voorbeeld van een stad die door de sfeer die het uitstraalt en de Points-of-Interest hetzelfde blijft maar je telkens weer opnieuw ervaart. Ik denk niet dat ik er heel veel naast zit als ik zeg dat minimaal 95% van iedereen die hier is geweest een positieve tot zeer positieve beleving hierbij heeft gehad. Als alles hetzelfde blijft, en er veranderd verder niets, hoe kan het dan leuk blijven? Dat is de beleving. Die is telkens anders.

Hetzelfde jaarlijkse ritueel voor mij hier is mijn wandelingen door de stad. Langs Fisherman's Wharf. Even naar de kabeltrammetjes kijken. Mijn standaard lunch bij Giordano Brothers in Little Italy. Even stoppen bij Vista Point. Het traditionele etentje bij Sol Food in San Rafael. Door even een stapje verder in de voor mij nog niet zo bekende straten in de stad wat verder door te lopen, kom ik tot de conclusie dat Little Italy toch niet zo klein is dan ik eerder had gedacht. Chinatown is ook geen spat veranderd met de sjokkende, rokende en roggelende groepering die zich hier ophoudt. Dat kan toch ook anders, een beetje manieren mensen! Iets - in het kader van anders - wat ik wel constateer is A- de mist over de Golden Gate is de afgelopen 2 dagen overdag vrijwel helemaal niet te zien geweest en B- er liggen weer wat meer zeeleeuwen op de pontons voor Pier 39. Het viel me de laatste jaren al op dat de populatie van deze guitige beestjes op deze plek behoorlijk was uitgedund, maar ik zie - anders dan anders - toch weer een lichte groei. En wat de mist betreft - waar de Golden Gate de afgelopen 2 jaar niet tot nauwelijks was te zien, trekt de mist nu alleen maar meer weg gedurende de dag. Ik ben hoopvol gestemd voor morgen om een vlucht te maken over de baai. Ik ben benieuwd, voorlopig zijn de vooruitzichten prima. Morgenochtend eerst een bezoek aan een Gun-show in Cow Palace in het zuiden van de stad. Weer eens wat anders zal ik maar zeggen.

"Als een klein kind in de snoepwinkel" - je kent die uitdrukking wel. Alleen de snoepwinkel waar ik vanochtend was had redelijk pittige snoepjes in de aanbieding zeg maar. Veel van die snoepjes had ik nog nooit eerder gezien: je denkt het is eetbaar maar geen idee wat je eet. De foto rechts (Cow Palace), is een hal in het zuiden van de stad waar om de 4 maanden zogenaamde Gun-shows worden gehouden. Ik heb in ieder geval nog nooit zo ontzettend groot wapenarsenaal bij elkaar gezien. Overigens, de naam Cow Palace refereert niet naar een vroegere koeienstal. Hoewel ik nog wel een paar fijne topzware kiloknallers heb zien ronddolen, kennelijk hebben ze de grote poort toch nog op een kiertje staan. Daarnaast liep er een blik direct uit het bos getrokken Rednecks en andere schietgrage Paultjes rond. Het is een gouden business, ik schat in dat er op zo'n dagje voor honderduizenden dollars omgaat. Van AK-47's tot zwaarden, van stroomstootwapens naar allerlei wapenaccesiores, denkbaar voor de edele schietsport, je kunt het hier krijgen tegen aantrekkelijke prijzen. Ze hebben hier in ieder geval genoeg wapens om achtereenvolgens Rambo V, VI en VII op te nemen.

Een ander punt wat hoog op mijn agenda stond, was een vlucht over de baai van San Francisco. Gezien mijn ervaringen van de afgelopen 2 jaar had ik er niet echt op gerekend, maar het mooie en vooral heldere weer van de afgelopen 3 dagen heeft prima doorgezet. En dat is op de foto boven goed te zien denk ik. Met een klein Cessna vliegtuigje, goed voor in totaal 4 personen, is dit wat mij betreft de absolute topper van hoe ik de stad tot nu toe heb gezien. Vliegen in een dergelijk toestel lijkt qua gevoel sterk op een helikopter die heel stabiel in de lucht blijft hangen. Je kruipt als het ware vooruit in de lucht. Maar dat geeft op zijn beurt ook genoeg tijd om te filmen en foto's te nemen. Het zijn van die schaarse momenten dat het net lijkt alsof je het zicht hebt van een vogel. Zo vrij als een vogel waren we niet helemaal; we hebben ons wel te houden aan een beperkt gedeelte van het luchtruim rond Oakland, waar we vandaan zijn gevlogen. Al met al was dit een prachtige ervaring.

Man komt thuis na een avondje American football, dronken uit de bar. Om zijn vrouw niet wakker te maken, kruipt hij stilletjes in bed. Na een paar minuten laat hij er eentje vliegen. "Wat was dat?" vraagt zijn vrouw verschrokken. "Touchdown, ik sta 7-0 voor" antwoordt hij. Zij denkt, ik krijg hem nog wel. Dan laat zij er eentje los. Hij schreeuwt "Wat de stink was dat?" Waarop zij antwoordt: "Touchdown, gelijkspel". Nu denkt ie, wacht maar eventjes. Hij zit zeker 10 minuten te drukken en te persen, zijn ijver wordt beloond en schijt vervolgens helemaal de lakens onder. "Wat in hemelsnaam was dat nu weer?" roept ze. Waarop hij antwoord "Het is pauze, tijd om van helft te wisselen".

American football lijkt een beetje op het spelletje 'voetbal', behalve dat in Amerikaans voetbal er toch duidelijk minder contact plaatsvindt tussen de voet en de bal. Er doen zich verschillende theorieen de ronde over waarom Amerikanen dit spel toch 'voetbal' durven te noemen. De twee meest voorkomende verklaringen zijn 1) de uitvinders van dit spel te lui waren om met iets origineels op de proppen te komen en 2) de bal die hier wordt gebruikt er eigenlijk uitziet als een heel erg opgezwollen voet. Waar American Football wel heel veel overeenkomst mee heeft met voetbal - zoals wij dat kennen - is dat ook hier mensen bierdrinkend en schreeuwend zich voor televisies verzamelen om hun favoriete team aan te moedigen. Bij ons voetbal behoor je net een beetje te weten wat buitenspel betekent; om American football een beetje te doorgronden lijkt het in vergelijking daarmee dat je een paar jaar serieus hiervoor gestudeerd moet hebben. Als je hier blanco instapt is er in eerste instantie weinig chocola van te maken. Het is er voor mij ook niet meer echt van gekomen om veel van de regels te snappen, anders dat er 4x een kwartier gespeeld wordt. Op de tribune weten ze het aan het schreeuwende commentaar te horen heel erg goed in ieder geval.

Van het moment dat ik mijn auto eindelijk had geparkeerd, kan ik de aloude football-mop zoals hierboven meteen plaatsen. Vrijwel iedereen komt al bierdrinkend uit de auto gekropen om zich luidkeels brallend richting het stadion te begeven. Lang duurt het niet voordat je schoenen plakken van het bier, overal lege bierflesjes of blikjes en het terrein acht ik geschikt voor wilde zwijnen. In het stadion is het niet veel anders, maar: de sfeer is fantastisch. In vergelijking met honkbal is dit veel levendiger en muzikaler, en tegelijkertijd ook een stuk korter in speeltijd. Het doet me een beetje denken (lokale) voetbalwedstrijden met normaal ogende burgers bij wie op zondag een knop omgaat, en voor een aantal uren van gedaante verwisselen. Anderen zijn daar veel eerlijker in, want die zien er al zo uit en gedragen zich er ook naar. Tot op maandag op kantoor dan maar weer.

Cowboy Henk is wat mij betreft 1 van de slechtste strips zo niet de allerslechtste strip die helaas ooit bedacht is. Melig is ook nog een woord wat zou kunnen maar dan wordt het wel een beetje optimistisch. Nu weet ik wel dat de naam Cowboy Henk niet als een cowboy zoals hier in de strips wordt neergezet, maar de meligheid ervan wel. Maar wat verwacht je van een striptekenaar onder de naam Kamagurka. Vanmiddag vond ik mezelf terug op de buhne met een live-voorstelling van wat ons terug in de tijd mee zou moeten nemen naar het wilde leven in het westen, zoals dat vroeger tijdens de goudkoorts was. Ten eerste: het verhaal wat wordt neergezet is allerminst origineel - zoniet letterlijk wat ik in Tombstone heb gezien. Ten tweede: deze was zo slecht dat er niet eens een bankoverval of iets dergelijks aan te pas is gekomen om maar een reden te hebben om te schieten. Ik kon ook slecht de rode draad door het verhaal heen oppakken, wellicht omdat ie er simpelweg niet was. Gewoon zomaar wordt van het script afgeweken, en de Sheriff is op moment A stomdronken van een fles water wat door moet gaan voor een fles tequila, en 10 minuten later op moment B kortwiekt hij scherp de neusharen van de boef met een enkel schot. Met als klap op de vuurpijl een boef die zijn laatste kogel aan de Sheriff geeft om vervolgens finaal gevloerd te worden. Dan ben je er als boef zijnde wel heel erg klaar mee.

In 2008 was ik al eens eerder hier in Virginia City. Absoluut een leuke plek om even een middagje of zo te spenderen. Het is een beetje te vergelijken met bijvoorbeeld Calico in Californie, alleen met gokkasten. Want het is en blijft de staat Nevada natuurlijk, thuisstaat van Las Vegas. Als je een beetje van souvenirs verzamelen houdt net zoals ik, kun je hier prima terecht. Grappig vond ik wel dat de eigenaar van precies hetzelfde souvenirwinkeltje waar ik in 2008 wat spulletjes had gekocht me nog herkende. Dat dacht een voor mij wildvreemd iemand uit Seattle ook, wat uiteraard technisch onmogelijk is. Dan is het dus toch waar. Die dubbelganger loopt dus daar ergens rond.

Het doet me goed om te zien dat ook de Amerikanen hart voor het milieu hebben. Op Yosemite National Park zijn ze - naast de bomen en het gras - ook groen als het gaat om het transport in de vallei. Bussen zijn hier tegenwoordig hybride en voor je afval zijn er overal gescheiden containers. Ik merk dat de Chrysler 300 die ik rijd een stuk zuiniger is dan het vorige model wat ik de afgelopen 2 jaar heb gereden. Krijgen jullie hiervan ook niet zo'n lekker warm en wollig gevoel vanbinnen? Het is misschien nog maar een druppel op een gloeiende plaat, maar het begin is er. Nu heeft Yosemite National Park meerdere toegangspunten aan de oost- en westkant. Nu ik op doorreis ben richting Las Vegas was voor mij de oostkant dit keer de beste keus om Yosemite aan te vliegen. Waar ik even geen erg in had, is dat het bereiken van Yosemite Village en alle belangrijkste uitzichtpunten rond het park in plaats van 80 kilometer ineens 180 kilometer werd, omdat dit vanuit de oostkant alleen met een behoorlijke omweg bereden moet worden. Het groene voordeel waar ze hier zo lekker mee bezig zijn, daarvan heb ik toch weer wat opgestookt ondertussen. Sorry! Het groen is wat minder groen geworden.

Eigenlijk kun je hier in Yosemite twee kanten op: of je gaat hiken en je verblijft op het park of je kiest - net zoals ik - voor de mooie uitzichtpunten. Van dat laatste zijn er wat mij betreft twee plekken waar je zeker even moet gaan kijken, en dat zijn Tunnel View en Glacier Point. De foto hierboven is gemaakt op Glacier Point van Half Dome tijdens zonsondergang, met het allermooiste uitzicht wat je kunt krijgen. Er was te zien dat er vanavond 2 klimmers bezig waren om de top te bereiken. Om half zeven elke avond heb je hier een park-ranger die op een leuke en luchtige manier je wat bijbrengt over de vallei, welke bergen er zijn, naar wie ze vernoemd zijn en waarom, etc. Het rijden hier naartoe en weer vandaan kan wel eens wat lastig zijn door het vele bochtenwerk, en niet iedereen gaat er nu eenmaal niet even vlot doorheen. Dat laatste is absoluut niet fossiel-gebonden of zo, ook op jongere leeftijd bij een 4-tal kakelende kippen in een cabriootje zijn deze symptomen zichtbaar. Ik zou er een beetje moe van worden om per bocht zeker 10 keer achter elkaar te remmen. Maar goed.

Het is hier geen onbekend fenomeen wanneer je even een uurtje of wat gaat rijden om gezellig even wat te gaan eten ergens. Praktisch voorbeeld even: op de route tussen Mammoth Lakes naar Las Vegas, liggen de dorpen/stadjes die er zijn al snel een mijl of 60 a 70 uit elkaar. Ik kan me voorstellen dat je op een gegeven moment uitgekeken bent op je lokale barretje, dan wil je ook wel eens wat anders. In het verlengde hiervan heb ik zelf sinds afgelopen jaar wat escapades gehad met een tentje waar ik wilde gaan eten, maar er tot vandaag niet van was gekomen. Ook niet echt in de buurt zeg maar. Of ik het adres niet wist? Nee hoor, dat was prima in orde. Stond de brug open? Nee, ook fout beantwoord. De twee eerdere pogingen die ik had gedaan was de eerste keer stukgelopen op sluiting van de kliniek in Phoenix, de tweede keer in Dallas was ie nog niet open. Drie keer is scheepsrecht. En zo geschiedde, mijn revanche op een voortvluchtige Dokter Jon Basso (eigenaar van de Heart Attack Grill) is tot een einde gekomen.

Ik denk dat ik met recht mag noteren dan ik de meeste kilometers ooit heb gereden, om bij een restaurant te gaan eten. Mijn escapades waar ik het over had is eigenlijk een beetje uitgedraaid op een achtervolging. Eentje van grofweg zo'n 7- a 8000 kilometer wel te verstaan. Mijn hoofdreden om na vorig jaar wederom naar Las Vegas terug te keren was om te gaan eten bij de Heart Attack Grill. Ik zou en moest dat operatieschort aankrijgen, op de weegschaal gaan staan en met zuster en al in een rolstoel op de foto komen. Maar: ik ben goed met mijn gezondheid bezig de laatste 7 maanden, dus ik heb niet voor de grootste hamburger gekozen die ze daar hebben. Restaurant is eigenlijk geen goede benaming, het is eerder een kliniek. Serveersters zijn hier zusters, er loopt een dokter rond (Dokter Edward had dienst vanavond) met een stethoscoop. Een menu kennen ze hier niet; wel een lijstje met voorschriften. De hamburgers heten hier zogenaamde "Bypass"-burgers, de frietjes "Flatliner"-frietjes. Nog zin in een toetje? Neem een lekkere "Butterfat"-shake om je burger even lekker weg te spoelen. Een biertje erbij is ook lekker, de enigste blikjes die ze hebben zijn 0,7 liter. De kliniek zelf is met dezelfde ironie aangekleed als de manier waarop de draak wordt gestoken met het eten van ongezond voedsel. Een voorzorgmaatregel die ik vandaag in ieder geval al had getroffen is een wandeling van minimaal 20 kilometer met zo'n 40 graden.

Las Vegas moet toch ooit ook gewoon maar een dorp op stad zijn geweest, waar mensen gewoon naar hun werk gingen, thuis het gras maaiden, of even boodschappen gingen doen. Net als eigenlijk zoveel andere plaatsen waar het normale leven zijn gang gaat. Nu ligt Las Vegas in de staat Nevada, en dat is nu eenmaal een staat die wat ruimere wetten heeft dan zowat alle andere staten van Amerika. Ik geloof niet dat je ongestraft in alle andere staten met bier in je hand over straat kan lopen, zowat overal kan gokken en binnen mag roken. Las Vegas is niet zomaar ontstaan met het idee om een stuk woestijn vol te plempen met casino's. Las Vegas is gevormd door keuzes zoals het toestaan van prostitutie en gokken sinds 1930; en het feit dat de Hoover Dam hier op een mijl of 30 ligt en de hele bende van electriciteit voorziet is ook een grote pre natuurlijk.

De maffia heeft in de vorming hiervan een grote rol gespeeld. In de tijd dat ladingen mensen op Ellis Islang arriveerden voor immigratie in de Verenigde Staten, had je de keuze om de "American Dream" waar te kunnen maken. Wilde men dit eerlijkerwijs bereiken, ging dat met kleine stappen zichzelf omhoog werkend vanuit de ghetto. Nu waren er ook een aantal slimmeriken die dachten dat dit sneller zou moeten kunnen. Liever lui dan moe, maar wel een vette bankrekening voor de heilige koe. Als het om keuzes gaat, was dit een keuze om snel geld te verdienen en omhoog te klimmen op de sociale ladder. "Geef de mensen wat ze willen" was het credo. Alcohol was in de jaren 20 en 30 verbannen in de Verenigde Staten. En wat krijg je wanneer je zaken gaat opleggen die je niet meer mag doen? Juist, dat ga je stiekem doen. Net een beetje softdrugs wat in Nederland gedoogd wordt, maar dan hier met alcohol en gokken op grote schaal. Als alcohol bij staat verboden wordt, dan werd het illegaal gebrouwen. Maffia werden ook banken wanneer die zelf geen geld meer wilden lenen. Aan 300 East Stewart Avenue in Las Vegas staat het Mob-museum (Maffia Museum), ironisch genoeg pas dit jaar geopend op mijn verjaardag, 14 februari 2012. Ik weet dat mijn voornaam kan relateren met Italie (dus Maffia) maar mijn strafblad is leeg. Nog wel tenminste. Wat je er ook aan zou kunnen linken is aan het St. Valentine's Day Massacre in 1929 waarbij 7 maffialeden werden omgebracht. Als dit liefdevol met elkaar omgaan is op een dag als deze dan wil ik vrijdag de 13e niet meemaken zeg maar. Het Mob-museum is gevestigd in een gebouw wat een voormalig gerechtsgebouw was waar maffialeden werden berecht. Over 3 verdiepingen verdeeld wordt in beeld gebracht hoe de maffia is ontstaan, en vooral hoe onderling en tegen de federale politie strijd is geweest. Hoe dan ook, ik denk dat Las Vegas ook een stukje erfgoed is van de maffia. Zonder dit was dit naar mijn idee een saai kutdorp geweest met een stel Hillbilly's met ZZ-top baarden en allemaal dezelfde pickup-truck. Wie weet.

Het is vrijdagmiddag, Highway 93 vanuit Las Vegas richting Wendover. Mijn navigatie schreeuwt "Over 155 kilometer Geert Wilders volgen, oftewel rechts aanhouden". Het is net alsof mijn auto op de rollerbank staat; ik weet dat ik aan het rijden ben maar gevoelsmatig lijk ik niet echt vooruit te komen. De mijlenverre en vaak kaarsrechte wegen zijn een scenario van een kaal, bergachtig landschap met hier en daar een dorpje. Geregeld zie ik trailers afgezonderd in letterlijk de middle of nowhere staan, waarvan ik me serieus afvraag hoe je het daar uit kan houden, mijlenver verwijderd van de bewoonde wereld. Het asfalt waarover je rijdt is bij wijze van spreken neergelegd voor een paar man en een paardekop. Ik denk dat dat laatste ook wel het type is wat zich hier op zijn gemak kan voelen.

Ik denk dat bij menigeen wel even de wenkbrauwen op en neer gaan bij het zien van bovenstaande foto. Dit is de Metaphor Tree of Life, een kunstwerk van de Zweed Karl Momen. Nog even aanhakend op de lange uitgerekte wegen van vandaag: wil je dit "eventjes" bezoeken vanuit Wendover dan betekent dat een ritje van zo'n 100 kilometer. Voordat je dit prikstokkie met wat honkballen erin van dichtbij kunt zien, moet je er eerst een kilometer of 30 voorbijrijden, dan bij de eerste mogelijkheid keren, om vervolgens weer terug te rijden. Maar goed; eenmaal bij deze boom aangekomen kan ik er niet bepaald uit opmaken welke metafoor deze artiest in gedachten had. Een boom met ballen? De andere boom op de foto rechts die ik toevallig tegenkwam vanmiddag op weg hier naartoe, die is al een stuk duidelijker: namelijk met je pet ernaar gooien. Er is hiervan ook een variant met schoenen van op verschillende plekken in Amerika. Meestal moet ik naar dit soort dingen zoeken, maar het is veel leuker om dit spontaan tegen te komen.

Wendover heeft net als bijvoorbeeld Texarkana, Cincinnati en Kansas City een gespleten persoonlijkheid: het ligt in 2 verschillende staten. De staatsgrens verdeeld hier het armoedig en pover ogende Utah met het veel appetijtelijker ogende gedeelte wat in Nevada ligt. Net zoals ik Vegas: bier drinken op straat, roken in de casino's. De casino's beginnen praktisch lijnrecht op de staatsgrens en liggen wat verspreid verder het dorp in. Zelf in lokale tankstations en winkels kun je gewoon gokken. Al met al is West-Wendover (het gedeelte wat in Nevada ligt) samen met Reno nog steeds he-le-maal uien vergeleken met Las Vegas, maar dat kan ook niet anders. Ik zit zelf voor vanavond aan de kant van de staat Utah. Uien. Ik moet weg hier. Wendover? Buig maar lekker voorover!

Ik denk dat ik gisteren wel redelijk mijn ongezouten mening heb geuit over Wendover. Of ook wel - een heel makkelijk te maken woordgrap - "Bendover" genaamd. Daarvoor hoef je geen Amerikaan te zijn om daarmee aan te komen zetten, die verzin ik zelf ter plekke ook nog wel. Het gedeelte van Wendover aan de kant van de staat Utah is even zo niet nog schraler dan het motel waar ik gister heb overnacht. De wel vriendelijke Indiaase meneer informeerde of mijn verblijf allemaal in orde was, en dat hij me graag spoedig weer wilde verwelkomen in dit fijne etablissement. Ik knikte met een lach zoals een bankier je geld naar binnen harkt. Aan de kant in Nevada stelt het ook niet veel voor, maar dat leeft tenminste nog enigszins. Wat me daarbij trouwens opviel is dat bij de casino's de meeste auto's een kentekenplaat uit de staat Utah hadden (ik schat in zo'n 70%). Nu is bijna datzelfde percentage het aandeel mormonen uit deze staat, een religie die drank, roken en gokken niet bepaald aanmoedigd. Mormonen worden vanuit hun religie op pad gestuurd met een missie, en dat is niet deur aan deur een abonnement op de Casino-weekly te verkopen met daarin de laatste nieuwtjes welke nieuwe Buckbuster er in huis is gehaald die je dollartjes maar al te graat opeet.

De foto hierboven is genomen op de Bonneville Speedway, een uitgstrekte zoutvlakte van zo'n 400 vierkante kilometer oppervlakte. Het zout wat hier ligt zijn ter groote op korrels van redelijke pinda's, en sterk genoeg om geen sporen achter te laten als je er overheen loopt (tenzij je gaat slepen met je schoenen over de grond. Op deze zoutvlakte staat het laatste bekende snelheidsrecord op 1227 km per uur. Dat haalt die Chrysler van me niet. De enige sporen die ik vanochtend heb achtergelaten zijn de zoutresten onder mijn gas- en rempedaal. De witte kleur van mijn auto passen prima bij de kleur op de vlakte. De Salt Flats doen me een beetje denken aan White Sands National Park nabij Las Cruces in de staat New Mexico. Daar is het wit zand in plaats van zout wat daar voor dit soort effect zorgt. Het is gewoon een open zoutvlakte voor het publiek toegankelijk, tenzij er een race gaande is. Het is vandaag zaterdag, en tijd voor een aantal om met quads te vlakte op te gaan. Het is een beetje een lap Duitse autobahn op zout.

Salt Lake City zelf komt bij mij over als een keurig met natte haartjes gekamd dorp over, ik kreeg een beetje het idee dat het al zondag was. Hier wonen kennelijk nog mensen die wachten totdat het voetgangers-stoplicht op wit (lees: groen) springt. Op een aantal zondaars na dan. Veel mensen lopen hier keurig in een net pak rond, terwijl ik het weer toch een barbeque-cijfer 8,5 geef vandaag. En dat betekent: de korte broek! Het centrum is vrij compact, daar loop je zo doorheen. Het oogt en voelt allemaal rustig en vriendelijk, er gebeurt niet zoveel. Ik ben ondertussen 1 dag ingelopen op het schema wat ik origineel heb gemaakt, maar die verwonnen vrijheid ga ik hier toch maar niet verspelen. Gokken heb ik wederom niet gedaan (niet in Las Vegas en helemaal al niet in Bendover, dus ik speel op safe en ga alvast weer wat meer oostwaarts richting Denver. De Rocky Mountains heb ik niet ingepland maar misschien is het leuk om dat alsnog te doen. Zie hier het mooie van flexibel reizen, je weet nooit na voorbereiding hoe het allemaal in de praktijk uitpakt.

Naarmate ik meer het binnenland in rij, worden de afstanden langer tussen de plekken waar wat te doen is. Ik denk dat ik van alle staten waar ik doorheen heb gereden, de staat Wyoming na New Mexico de gouden medaille krijgt qua allersaaiste gebied. Met iets meer dan een half miljoen inwoners is dit de op 1 na dunbevolkste staat van heel Amerika. Het aandeel vrachtwagens is vele malen meer dan dat ik auto's tegenkom. Voor die paar dorpjes die redelijk langs de snelweg liggen (zoals Rawlins en Lamarie) is droevig; af en toe een aardig huis maar vooral huizen in niet zo'n goede staat en veel trailers. De mensen die er wonen die lopen er een beetje conform hun woningen bij - slonzig en vervallen. Het gros zal hier of vrachtwagenchauffer of boer zijn. De gemeenschappelijke deler die ik bij beiden inschat is het enthousiasme voor het jagen, aan de jachtkleurige petjes die ze dragen. Voor wat betreft de communicatie met dit volk: op een enkeling na een matig zesje. Ik denk dat je hier gewoon geboren en getogen moet zijn om de way-of-life hier te doorgronden. Zoals ze mij overkomen lijken ze als de TROS op 1 grote familie de Boer.

Dit was eigenlijk mijn eerste wat langere rit die op het programma stond, met alleen het bezoeken van het standbeeld van Maagd Maria in Pine Bluffs, op de grens tussen Wyoming en Nebraska. Het binnenland van Amerika is gewoon uitgestrekt en wat minder vermakelijk, dus dan is het handig om de tijd die je hebt nuttig elders te besteden. Pine Bluffs: precies hetzelfde verhaal zoals hierboven beschreven: een kansloos dorpje met hoofdzakelijk trailers. Cheyenne, waar ik vannacht verblijf, is de "hoofdstad" van Wyoming - voor wat het waard is - dus na een vrijwel dagelijks begin aan de Starbucks zal ik nog even overwegen hoeveel minuten ik ga blijven. Als ze uberhaupt al een Starbucks hebben.

Het heeft me vanochtend zo'n 3 en een halve minuut gekost (en dat was eigenlijk al te veel) om te besluiten met onmiddellijke ingang de staat Wyoming te verlaten. Er is werkelijk waar geen goed woord voor te zeggen, het enige positieve van Wyoming is dat voor het grootste gedeelte Yellowstone en Teton National Park in deze staat ligt, wat eigenlijk ook de enige legitieme reden zou mogen zijn om jezelf in hier te begeven. Maar voor de rest heeft Wyoming niets te bieden behalve een half miljoen onbeschofte, ruftende en lompe boerenkinkels die eigenlijk in een reservaat thuishoren. Gewoon hek eromheen, sleutel versmelten en er een attractie van maken, even gezellig een dagje uit met je familie boerenkinkels kijken. Dat er maar voor de rest een grote krater wordt geslagen en de hele bende geheel wordt geasfalteerd.

Goed. Dan nu verder tot de orde van de dag. Ik had me voor vandaag een soort van scouting-speurtocht op het programma gezet in Denver. In 2008 was ik hier al eens eerder, nette stad met een schoon centrum en veel horeca/winkelgelegenheden. Hetzelfde riedeltje moest wat mij betreft niet perse opnieuw - dus ga ik op zoek naar de opvallende zaken die er te vinden zijn. Nu had ik er aanvankelijk in totaal 4 op mijn lijstje staan; maar gaanderweg kwam ik er steeds meer tegen waar ik niet op had gerekend. De bekende kersen op de taart of een toetje die ik helemaal niet had besteld. Zaken die ik op mijn lijstje had staan waren onder andere de blauwe beer rechts bij het Conventie centrum in de stad. Of ie nou zo geplaatst staat alsof hij het gebouw tegenhoudt, of dat ie zo'n enorme scheet eruit staat te persen die tot op de planeet Jupiter te horen, te ruiken en te voelen is, dat laat ik even in het midden. In het laatste geval vrees ik voor het leven van degenen die de beer stonden de schilderen vanmiddag. De andere foto eronder, die is te vinden bij het kunstmuseum. Dat is ook de plek waar ik meer opvallende zaken tegenkwam die zeker het fotograferen waard waren. Als laatste kon ik vandaag goed slagen als het gaat om mijn speurtocht naar souvenir-kentekenplaten voor mijn verzameling.

Het is altijd maar even afwachten hoe iets in de praktijk uitpakt, wat je een keer hebt gelezen op hebt opgezocht op het internet. Zo had ik Dodge City wel ingeschaald als een goede kandidaat om een middagje door te brengen, wie weet zou ik er wel een nachtje blijven hangen nu ik toch de ruimte heb. Dodge City is een fameus wild-westerndorp uit de Amerikaanse geschiedenis. Vanaf de snelweg wordt Dodge City al ver vantevoren groots aangeprezen op even grootse reclameborden. Dat wordt smullen, dacht ik. Kilometerslange kaarsrechte wegen gaan aan me voorbij, steeds meer naderend tot de aankomst waarbij je zelf denkbeeldig de revolvers uit de holster rondspinnend in de hand hoort afgaan. Historic Downtown zie ik staan. Ik ben er bijna. En dan.... zie ik een hoopje opgetrokken aan mekaar getimmerde planken, je plakt er vervolgens de woorden Saloon, Barber, Bank en Prison op, je flikkert de hele zooi vol met wapens en tadaa! Je hebt een historisch westerndorp. Verderop in het dorp kon ik mezelf nog inschrijven voor een cursus "Omgaan met teleurstellingen". En juist, die ging helaas niet door. Dat waren weer ruim 300 goedgespendeerde kilometers.

Kansas lijkt qua inwoners (en ik grijp er nog even op terug) verdacht veel op die inwoners van die andere "staat", die ik veel liever in een reservaat had gezien. Alleen heb je hier veel meer spaanstaligen zitten. Die zijn een eind verdwaald vanaf de Mexicaanse grens! Ik begin langzamerhand een klein beetje te wennen aan de manier van communiceren hier; om mezelf in bescherming te nemen ga ik er toch voor zorgen dat ik na Kansas City me zo snel mogelijk richting het zuiden begeef, voordat ik zelf een botte hork word. Het is gewoon de boerse mentaliteit net als in Wyoming maar dan verpakt in een burrito. Wat me overigens erg opviel hier is het enorme aantal veewagens die in de regio rondrijden. Als ik dat zie, dan krijg ik vanzelf zin in spareribs. Nu staat Kansas om haar BBQ-cuisine bekend, dus ik dacht kom, laat ik eens zo'n rookhut op gaan zoeken. Ik moet zeggen, ik heb nog nooit zulke kollosale ribs gezien. Dat moeten wel hele grote varkens geweest zijn. Als ik zo een beetje om me heen keek, lijkt het er meer op dat de varkens aan de varkens worden gevoerd. Nu kan het toeval zijn, maar in het verleden ben ik wel eens vaker langs van die BBQ-toko's geweest, en in alle gevallen was het gewoon zelf eten afhalen aan de balie en naar binnen schuiven. Pas op mensen voor een beetje beweging. Meer dan in andere staten kom ik hier mensen tegen met extreem overgewicht. Maar wat wil je met zo'n ruim aanbod van dit soort restaurants. Het is maar even een gechecked feitje.

Ik ben morgen precies halverwege mijn vakantie, en vandaag heb ik het middelpunt van Amerika bereikt. Het bord op de foto hierboven staat in het dorpje Kinsley in de staat Kansas, schijnbaar precies op het helft tussen San Francisco en New York. In dit kader is het misschien wel leuk om even de tussenstand door te geven qua mijlen die ik ondertussen heb afgelegd. Op dit moment heb ik van mijn route 2200 mijl afgelegd, in werkelijkheid heb ik ondertussen 3500 mijl gereden. Nog iets waar ik de cursus "Omgaan met teleurstellingen" voor nodig had trouwens: tot mijn schrik zag ik dat de Chrysler over zo'n 500 mijl echt onderhoud nodig gaat hebben. Dus dat wordt omruilen bij 1 van de de eerstvolgende grotere steden, om nog wat keus qua auto's te hebben. Ik denk dat Kansas City wel een goede mogelijkheid is, 1 vd grootste vliegvelden in Amerika en een grote hub van Delta.

Soms heb je een goede vijand nodig voor inspiratie tot zeer opvallende kunst. Zoals bijvoorbeeld Ron Lessman, maker van Truckhenge vlakbij Topeka in de staat Kansas. Hij kan met iedereen door 1 deur, behalve zoals hij zegt "de imbicielen van een stelletje bureaucraten" van de gemeente. De Lessman- familie heeft dit stuk grond van zo'n 60 hectare generaties lang als boerenland gebruikt, tot er halverwege de jaren '90 een overstroming plaatsvond. In samenwerking met de lokaal mijnbedrijf heeft hij een compleet meer uit laten delven waar hij nu meervallen in kweekt. Heel zijn erf ligt vol met beton, staaldraad, oude treinwagons, boten, een schoolbus en nog veel meer zooi. De gemeente is niet zo gecharmeerd hiervan en specifiek vanwege een aantal trucks op zijn erf. Men is er naar zijn zeggen bang voor dat bij de eerstvolgende overstroming deze trucks 300 meter naar de rivier en vervolgens 25 mijl richting Lawrence drijven en in weze dodelijke torpedo's worden. Terwijl elke vrachtwagen vastzit met zo'n 42000 pond (19000 kilo) aan beton. Hij voegt hier aan toe "Well if that's true, that is going to make me one heck of a bad ass motherfucker, huh!". Het idee van Truckhenge komen van andere soortgelijke artistieke monumenten af zoals Carhenge in Alliance, Nebraska en de Caddilac Ranch in Amarillo, Texas. De trucks moesten "opgeraapt" worden (picked up); welnu dat heeft hij gedaan. Het is een artistieke middelvinger met de hand tegen de bovenarm aan het adres van de gemeente.

Ik had het gisteren al even over wanneer je je iets voorstelt anders kan zijn dan het in de praktijk is. Truckhenge is ook een heel mooi voorbeeld van iets onverwachts waarbij het dubbeltje juist de goede kant op valt. Ik had alleen een klein grasveldje verwacht met wat vrachtwagens erop die uit de grond steken (zoals de foto rechts uitbeeldt); maar er blijken veel meer werken van deze Ron te staan. Hij is ietwat excentriek (kan ook niet anders), maar ontzettend vriendelijk en geeft me maar al te graag een grote rondleiding. Hij praat als een duracell-konijn, je stopt er een AAA-batterij in en hij blijft maar ratelen. Zo heeft hij als uitbreiding op Truckhenge de zogenaamde "Boathenge" staan met een aantal boten die op dezelfde manier als de vrachtwagens uit de grond steken. Dit heeft hetzelfe principe als de Caddilac Ranch, waarbij je met graffiti je naam of een tekst erop kunt spuiten en eigenlijk een kunstobject is die met de tijd mee steeds veranderd. Verder staan er allerlei kunstwerken gemaakt van boomstronken bewerkt met de kettingzaag en verscheidene artistieke uitbeeldingen met staaldraad. Achter elk kunstwerk schuilt wel een (al dan niet ironische) gedachte. Zijn huis is zeker ook niet alledaags te noemen. De vloer in de garage is beschilderd met elk idee die hij na een goede fles Moonshine heeft gehad denk ik. Ook heeft hij een lift in huis, gemaakt van een oude vorkheftruck. Je moet het gewoon een keer gezien hebben. En de schoolbus: dat vond ik een uitstekende gelegenheid om mezelf even als kunstwerk weg te zetten. Ik noem het: "De Kamikazekop". In Amerika kennen ze de zogenaamde "Figure 8" races met onder andere schoolbussen die in de vorm van een 8 rondjes gaan rijden, om op het kruispunt van de 8 op elkaar in te beuken. Dat gebeurt ongetwijfeld met hetzelfde plezier in mijn gelaatsdrukking als op de foto hierboven.

De afgelopen weken begon me toch een klein beetje het zweet uit te breken. Ik had in San Francisco en in Las Vegas bijvoorbeeld totaal geen erg gehad om alvast te gaan beginnen met mijn verzameling nummerplaten uit te breiden. Ze zijn niet altijd overal even eenvoudig te vinden, het is vaak door een stad wandelen of even rondvragen (en dan er naartoe wandelen). Zou ik nog wel op tijd zijn om met minimaal 20 a 25 borden terug naar huis te komen? Ik heb thuis immers nog een muur die volledig dichtgetattoeerd moet worden. Geluk is ook een factor wat bestaat, naast zelf het pad opzoeken. Vanmiddag was het alsof ik een goudader had geraakt in het fictieve plaatsje "Nostalgiaville" zoals op de foto hierboven. Eenmaal binnen wist ik niet waar ik eerst kijken moest: overal borden, in alle soorten en maten. Verder van allerlei souvenirs van Coca cola, Elvis, Betty Boop en ga zo maar door. Snoepjes, porseleinen koekjestrommels van bekende stripfiguren, en nog veel meer. Het geheel is helemaal is uitgedost in jaren '50 stijl en bijpassende muziek, de stringente geur van gel in de enorme vetkuiven dwars door de zaak heen onherroepelijk waarneembaar. Ik was bijna nog met een complete wijsheid van Guru Burma naar buiten gelopen (aan het begin van onderstaande fotoserie zul je begrijpen wat ik bedoel). Zijn wijsheid weegt door, zeker een dikke 5 kilo. Ik denk dat het wijzer is om het nu even niet te kopen en later op nabestelling via de luchtpost. Overigens is Guru Burma mijn benaming voor Burma Shave, een voormalig Amerikaans merk scheerschuim. Langs de Route 66 in de buurt van Hackberry (Arizona) staan er langs de wegen meerdere wijsheden als op de foto in de link.

Voor de rest heb ik eigenlijk niet zo bijster veel uitgespookt vandaag. Aanvankelijk had ik een tour in de Budweiser-fabriek in gedachten, maar ik denk dat ik dat blikje bier maar even dicht laat. Waar ik nu zit is overigens ook niet bijster veel te beleven. Gelukkig staat het weekend voor de deur, en dat wordt alweer een heel stuk interessanter. Vorig jaar was ik er ook al, en dat was me zo goed bevallen dat ik Nashville nog eens 2 dagen dunnetjes over doe. Deze keer wat uitgebreider, niet de hele dag in de kroeg hangen maar ook wat informatiefs. Zo heeft Willie Nelson (een beroemde countryzanger, bekend van "On the Road Again") een eigen museum hier, iets waar ik vorig jaar niet bij stil heb gestaan. En als het goed is speelt de band "Silver Threads" die ik vorig jaar in Robert's Western World heb gezien ook weer. Dus gewoon een kruk, een bar en een koude goudgele rakker. En de Budweiser-tour, daar maak ik wel mijn eigen versie van.

Als een halve gare die in een slaapzak voor de deur van de Apple store gaat liggen, wachtend om de allereerste iPhone 5 te kunnen bemachtigen, zo zat ik vanochtend om een uur of 05:30 in de auto richting Nashville. Het was vandaag net alsof men hierboven wist dat het een binnenactiviteit ging worden vandaag, zo hard regende het. Maar goed: op tijd in Nashville, klaar in Robert's Western World voor weer een optreden van de Silver Threads, zoals ik dit vorig jaar rond deze tijd heb gezien. Het leuke was dat na 1 jaar de bandleden me nog herkenden (en andersom natuurlijk). Kennelijk ben ik in staat om een leuke indruk achter te laten, dusdanig dat 1 jaar na dato ik me niet opnieuw hoef voor te stellen. Er was alle ruimte om even een persoonlijk babbeltje te maken en dat is altijd leuk, zijnde een fan van de eerste minuut. Het is altijd leuk om als fan ook herkend te worden.

Na 4 uur bier drinken was ik aanstaltig om me richting Broadway te begeven. Zoals ik al eerder zei, hoe zuidelijker je komt, des te gemoedelijker de sfeer wordt. Toch nog ettelijke Budweisers later was het tijd voor de volgende band, de Don Kelly's. Ik heb nog nooit zo'n geweldige Country/Rock formatie bij elkaar gezien. Op de foto boven links staat een gastje van 17 jaar, die als zo'n virtuoos speelt dat ik denk dat ie met een gitaar in zijn hol geboren is. Ik zie hem vrijwel in elk nummer wat gespeeld wordt een wel zeer persende gelaatsuitdrukking laat zien alsof ie 3 dagen lang niet naar de plee is geweest. En toch nog altijd een blanke kleur behoudt. Ik kan het me wel voorstellen als er een halve gitaar uit je arie leunt. Het is allemaal de muzikale obstipatie, lekker een scheve bek trekken tijdens een spelen maar al met al hoort dit bij de show. Als je ooit in Nashville bent, ga naar Robert's Western World en kijk of de Silver Threads of Don Kelly's spelen. Je hebt zonder reden zomaar een fantastische avond.

In alle 8 jaren dat ik nu naar Amerika ben gaan, is vandaag het heugelijke feit aangebroken dat ik me naast het motel voor het eerst heb begeven naar een tent "Tieten" (hier heet het Hooters) genaamd. Het is gewoon een beetje een luidruchtige kippentent met overal tv-schermen waar je American Football kunt kijken. Met betrekking tot de hulpmiddelen waarmee de dames erbij liepen, deed me een beetje denken aan mijn tijd dat ik bij de Gamma werkte. Kreeg je ook van die werkschoenen mee met van die stalen neuzen. Dan lijken je tenen al heel wat.

Nashville blijkt bij nader onderzoek naast het bekende Broadway in de binnenstad ook nog een complete schaduw-scene erop na te houden. Het is een beetje als Las Vegas met de bekende "Strip", met het oude centrum "Fremont Street" zo'n 5 mijl verderop. Voor vandaag had ik een bezoekje op het programma staan aan het Willie Nelson musuem, en dat ligt vlakbij de Grande Ole Opry. Hier worden optredens verzorgd door beroemde Country-artiesten zoals Dolly Parton, de Dixie Chicks, Brad Paisley, Hank Williams, Garth Brooks en ga zo maar door. Een verschil met Broadway in ieder geval is dat je hier kaartjes moet hebben, op Broadway is het gewoon overal vrije inloop. Je kaartje koop je dan in principe door een bijdrage in de fooienemmer te storten of een cd te kopen. Kaartjes voor vanavond zaten er niet meer in, en bovendien moet ik nog een beetje bijkomen van gisteravond. Niet getreurd, in de komende jaren komt Nashville zeker weer voor in mijn reisplanningen dus dan pak ik mijn kans gewoon tegen die tijd.

"On the Road again" van Willie Nelson is een nummer wat iedereen wel kent denk ik. Is het niet van de titel of naam van de artiest, dan wel op het moment je het hoort. Zodra ik in steden kom waar ik al eens eerder ben geweest (en dat gebeurt na de 8e keer in de Verenigde Staten nog al eens kan ik je uit ervaring meedelen) dan ga ik altijd op zoek naar plekken of attracties die ik nog niet heb gezien. Ik weet niet zo veel van Willie Nelson, behalve dat hij dus countrymuziek maakt, in films heeft gespeeld en dat hij met de belastingdienst hier (de IRS, dat staat voor Internal Revenue Service) een aardig akkefietje heeft gehad van zo'n $33.000.000 dollar. In dit museum hangen gouden platen, kleding, posters etc net zoals bij Elvis op Graceland maar dan kleinschaliger. Verder heb je naburig nog het Madame Tussaud van de country, de Nashville Wax museum en het Dukes of Hazzard musuem. Met betrekking tot dat laatste vraag ik me af wie nu eigenlijk de enige echte General Lee claimt. In Detroit in het Ford museum staat de echte originele, maar ook in Murdo (South Dakota) en kennelijk ook hier. Laat ik het maar op een originele kopie houden.

Als laatste voor vandaag wil ik nog even iets kwijt over de Denny's, een keten waar ik met regelmaat ga ontbijten/lunchen en af en toe een keer avondeten haal. Ik kreeg deze week een coupon in mijn handen geduwd voor een voordeeltje. Leuke attentie natuurlijk. Ik hoor en lees de hetze tegen de Heart Attack Grill in Las Vegas in het nieuws, maar bij Denny kunnen ze er ook wat van. De aanbieding was om bij aankoop van een BYOB (Build Your Own Burger, ofwel maak je eigen burger) een gratis burger te ontvangen, maar alleen als je bestelt tussen 22:00 en 05:00. Laat eten is niet best maar zou wakker je gewoon vetzucht aan. Schande Denny!

Elk jaar weer zit ik te zenuwen welke auto ik kan weer kan gaan rijden voor de vakantie. De afgelopen 2 jaar had ik de Chrysler 300, dus ook voor dit jaar zat ik weer dik in de stress "of ie er wel zou staan". Het is altijd maar even afwachten natuurlijk. De ene keer doen ze bij de verhuurmaatschappij wat moeilijk dat ik geen auto mee mag nemen met een kentekenplaat uit Californie, omdat ik er helemaal naar de andere kant van het land mee rijd. De andere keer is het van "Welke klasse heb je gehuurd?" "Premium!" "Loop maar door naar rij N, en zoek er maar eentje uit". Zo ging het dit keer ook, ware dat er op dat moment niet bepaald veel keus stond, maar die van mij stond ertussen. Dit jaar een nieuw model Chrysler 300 zoals jullie inmiddels al hebben gezien, en ik moet zeggen dat sinds dit model eigenlijk een Europees alter-ego is van het oude model ben ik erg te spreken over de progressie die is geboekt. Niet alleen al de extra toeters en bellen die erop zitten (zoals keyless entry, camera voor achteruitrijden, touchscreen radio met satelliet radio, van afstand starten voor de airco alvast te laten koelen etc) is het verbruik goed verbeterd. Op de lange afstand haal ik nu bijna 1 op 14 en dat is helemaal niet slecht voor zo'n grote bak. Ik heb even mijn benzinerekeningen bekeken tot nu toe, maar die vallen fors lager uit dan ik had verwacht. Lange neus naar Eucalipta met haar "upgrade" voor een hybride. Ze zou zelf beter eens wat anders aanschaffen dat hybride is. Misschien fleurt ze daar wat van op. Het heeft een accu met dockingstation, en het doet brrrrrrrrrrrrrrrrr. Meer zeg ik niet. Ik wou van dockingstation nog een woordgrapje maken, maar ik denk dat je de basic-geste wel doorhebt.

In het kader van het gekwijl over auto's, heb ik vandaag een collectie van het Amerikaanse raspaard, de Chevrolet Corvette, bezocht in Bowling Green in de staat Kentucky. Dit is voor zover ik weet het enige automuseum ter wereld dat specifiek is toegespitst op 1 model. Hier staan zo'n 70 modellen van de Corvette sinds de jaren '50, pace-cars die zijn gebruikt bij Indycar races, verschillende memorabilia en een stukje historie over welke personen grondlegger zijn geweest voor de Corvette wat het vandaag de dag is. Nu loop ik er zelf over het algemeen vrij neutraal doorheen, hoeveel pk of koppel een auto heeft dat geloof ik allemaal wel. Ik geniet meer van het uitzicht zeg maar. De Corvette die je op de foto boven ziet is uit het jaar 1957, en is volledig in elkaar gepuzzeld met hele kleine foto's van auto's, logo's of gewoon mensen die op deze foto's staan. De foto's zijn allemaal hetzelfde qua afmeting, en op basis van kleur gemaakt tot een wel prachtige collage. In de fotoserie van vandaag heb ik een paar close-ups op de foto gezet zodat je beter kunt zien hoe het gemaakt is.

Inmiddels ben ik wat noordelijker opgeschoven naar Lexington, nu voor de laatste keer een tijdzone overschrijdend. Over raspaarden gesproken, het lijkt als je Lexington binnenrijdt op 1 grote manege. Paardenfokkers- en/of fluisteraars (of iedereen die paarden houdt) kunnen hier hun hart ophalen. Overal waar je kijkt staan die zo bekende witte hekken met dikke planken die je volgens mij alleen bij manages zo ziet. Ze hebben hier 2 belangrijke racebanen, waar op 1 daarvan races worden gehouden met de karretjes op 2 wielen achter het paard (Harnass-racing); als je het voor je wil zien moet je even een volledig uitgedoste Romein met een schoenborstel op zijn kop in gedachten nemen, en dan in een karretje.

Kijk die knuppel daar eens nonchalant tegen dat gebouw aanleunen. Zo van "ik weet waar ik gemaakt ben hoor!". Dit is een mooie vrijwel letterlijke expressie voor een andere uitleg van een bos hout voor de deur. Hoewel dit wel een pinokkio van de eerste rang is, want deze honkbalknuppel is niet van hout maar gemaakt van staal, en weegt zo'n 68000 pond (iets meer dan 30 ton) en is hol vanbinnen. En leunen tegen het gebouw is niet wat het lijkt, want het is een vrijstaand geheel. In ieder geval is het net als veel honkbalspelers de show maken een grote publiekstrekker. In dit gebouw bevindt zich een museum en de fabriek waar deze honkbalknuppels gemaakt worden.

Als je eenmaal door het museum wandelt en even de tour doet, waarbij je langs de productielijn loopt waar het productieproces plaatsvindt, leek het mij op het eerste zicht vrij kleinschalig. Totdat je beetje bij beetje meer feitjes op een rij te horen krijgt tegelijk juist weer heel erg omvangrijk. Zo worden er hier zo'n 1,8 miljoen exemplaren per jaar gemaakt en elke speler bestelt er ongeveer 120 per jaar. Dat is aardig wat, ik weet niet ze zo snel verslijten of dat men gewoon uit gemak dit doet; wellicht dat hun clubs voor het materiaal betalen. Het bos hout wat per jaar voor het bijltje gaat is 40 hectare per jaar, en komt uit de staten Pennsylvania en New York. Het zaagsel wat tijdens het productieproces verzameld wordt is zo'n 15 ton per week en wordt afgevoerd door lokale boeren, die het als bedding gebruiken voor hun kalkoenenhouderij. Het enige afval wat ik ze weg heb zien gooien zijn kleine "Nobs" ofwel restpunten die op een gegeven moment worden afgezaagd. En die zijn voor de kippen - de toeristen. Ook krijg je na afloop een baby-honkbalknuppeltje mee. Wat je ook nog kunt doen - en dat vond ik wel een leuke - is zelf even het slaghok ingaan en een paar honkbalknuppels uitproberen. Het was net de kermis, 10 ballen voor 1 dollar. Even voor de vermelding: 1 heb er 2 geprobeerd, 1 houten en 1 metalen. Voor de kenners: de houten was een Evan Longoria van de Tampa Bay Rays, en is een 33,5 inch 31,5 ounce. De metalen is een Z-1000 en is een 33 inch 30 ounce. De houten gaf bij het raken van de bal best wel veel terugslag in mijn handen wat niet al te fijn was. De metalen daarentegen was een stukje lichter en een fijnere grip en dat ging al een stuk beter. Ik denk dat ik zo 60 a 70% de ballen minimaal wel geraakt hebt, met een paar keer een aardige mep op de klabats. Als je in de buurt bent, ga even langs, leuke besteding van je ochtend/middag.

Ik sta er lang al niet meer van te kijken wat voor opvallende zaken ik allemaal onderweg tegenkom. Het zijn er dit jaar veel meer dan allemaal met een beetje goed fatsoen op de foto kan - niet overal kun je zomaar voor stoppen. De picknickmand en de stempel op de foto's boven waren wel voorbestemd om vandaag te gaan bezoeken, maar toch kwam ik zo links en rechts wat zaken tegen die zeker mijn aandacht hadden. Bijvoorbeeld een in de bergen uitgehouwen Amerikaanse vlag met "Support our Troops" of een enorme golfbal van zeker een meter of 10 hoog op een tee. Van die laatste bleef er een of andere mafkees onder die bal hangen waarvan het leek alsof een golfbal maat skippy had ingeslikt. Die had het zo naar zijn zin dat ie lekker bleef staan, dus de foto heb ik enkel op mijn netvlies. Met hem erbij helaas.

Ondertussen kan ik wel zo langzamerhand stellen dat de doldwaze korte broek-dagen voorbij zijn. Het gaat wat vaker regenen en de temperatuur koelt ondertussen goed af naar zo'n graad of 18, terwijl het ten noorden van San Francisco waar ik gestart ben vandaag 40 graden was. De herfstkleuren worden goed zichtbaar, vanaf het zuiden wordt het rijden door de staat Ohio veel bosrijker en ik verwacht dat dit tijdens mijn verdere rit richting het noorden door de staten Vermont, New Hampshire en Maine alleen maar zal toenemen. De zin om nog een beetje in steden rond te gaan hangen die er eigenlijk niet zo gek veel toe doen had ik niet, en zeker niet met dit type weer. Dan zit ik liever droog binnen in mijn witte pooierbak, om alvast wat dichterbij de oostkust te komen. Voor morgen is het nog even een mijl of 500 doortrappen, waarvan het tweede deel daarvan upstate New York door een serie parken heen. De anderhalve dag die ik nu op mijn schema vooruitloop zie ik voor nu niet van nut om al te verstoken. Als ik ergens nog niet echt aan ben toegekomen, dan is het wel shoppen. Dat is sowiezo niet iets wat ik veel doe, maar ik heb wel een aantal zaken die ik (alsmede een boodschappenlijstje van vrienden) nog nodig heb. En waar kan ik dat beter doen dan in een staat waar je lekker tax-free kunt shoppen. New Hampshire is een staat waar ze geen verkoopbelasting kennen, ze zitten heus niet achter de douane.

Het is haast ondoenlijk om een reis als deze van A tot Z helemaal nieuw en uitdagend te houden. Met nog ruim een week voor de boeg worden de actiepunten op mijn lijstje weer wat concreter, maar je komt er niet onderuit dat er gewoon afstanden afgelegd moeten worden en ja, het is niet overal even boeiend om te zijn of langer te blijven. Ik ben nogal fan van het opzoeken van de "Roadside quirks" (zoals bijvoorbeeld Truckhenge en de picknickmand van gister), maar ook niet overal kan ik dan vooraf inschatten ofwel tegenkomen. In de wat lege stukken in Nevada, Utah en met name mijn geliefde staat Wyoming heb ik me er nog aardig uit weten te praten maar met alleen maar bos op een stuk van ruim 600 kilometer wordt het geheel wel heel eentonig. Ook na 3 weken lang telkens maar weer een luchtig leesbaar literair hoogstandje uithoesten, en je kan dan alleen maar een verhaal ophangen over een hoop bos, dan wil het wel eens lastig zijn om mijn dagelijkse bezigheid te bezigen. Maar al schrijvende ben ik zo weer een paar regels verder, dus het blijkt toch nog wel mee te vallen. Om het geheel om te vullen dan he, want vandaag wordt een gewoon een saai kutverhaal.

Vandaag was de laatste dag dat er een serieuze afstand afgelegd moest worden, voor de rest zijn het kortere ritjes van zo'n 200 mijl per dag of korter. Als je dat omrekent naar kilometers zijn dat er nog steeds 320, maar zoals duidelijk mag zijn is het maken van kilometers nu eenmaal makkelijker aan deze kant van de oceaan dan op die paar vierkante meter in Nederland. De herfst doet haar intrede en dat levert mooie plaatjes op door upstate New York richting Albany. De foto hierboven is wat mij betreft zeker niet de mooiste die ik vandaag heb gemaakt; want daarop zat iets te veel roadkill tegen mijn voorruit geplakt. Ja ik weet het, ik ben lui geweest vandaag en niet of nauwelijks de moeite genomen om even te stoppen om van het uitzicht te genieten. Bovendien zijn ze daar langs de snelwegen ook niet op ingericht, welgeteld 1 afrit kwam ik tegen als uitkijkpunt. Ik neem de volgende wel, dacht ik. Inderdaad, de volgende is Amsterdam. Want daar zit ik nu, langs een dampend kraterig hol wat de naam van onze gerespecteerde hoofdstad heeft gekregen. Nu weet ik wel dat in Amsterdam het om het zo te zeggen niet altijd even schoon is, maar dat is spik en span met hetgeen ik hier heb gezien. Het wordt zeker geen latertje bij Bolle Arie in de kroeg vanavond.

Voor morgen staat een bezoekje aan de Ben & Jerry's ijsfabriek op het programma in Waterbury in de staat Vermont. Nu nog een zo'n 150 mijl van waar ik nu zit, dus dat is een makkie. Geen haast, op het gemakje ga ik verder noordwaarts. Tot morgen.

Ik moest vanmiddag direct even terugdenken aan een reclame, die voor een aantal jaren terug heel vaak te zien was. Er werd een hele reeks verschillende van gemaakt (net zoals van Even Apeldoorn bellen) maar dan speelden koeien de hoofdrol. "Nog zo gezegd, geen bommetje!". Met diezelfde speelsheid zul je een bezoekje aan de Ben & Jerry's Factory in Waterbury, Vermont ervaren. Het lijkt alsof een guitig stripverhaal aan je voorbijgaat, hier ook met koeien op bijvoorbeeld badslippers of een badmuts op in de hoofdrol. Ik denk dat de afbeelding rechtsboven van de voltallige directie (de B.O.D. ofweld the Board of Directors) je je hierbij wel wat kan voorstellen. Je kunt een tour doen van een half uurtje, met een kort introductiefimpje en een wandeling door de compacte werkplaats van de fabriek. Ook hier mag je uiteraard geen foto's maken van de werkplaats of diens werknemers, je moet daar ook een Chinees voor zijn om na duidelijke instructie toch geen gehoor aan te geven. Geen gehoor in de zin van of niet snappen of gewoon niet willen horen. Misschien zou een afbeelding van een camera met een groot rood kruis erdoor in combinatie met een taser meer duidelijkheid verschaffen in deze. Het is maar een ideetje, wellicht iets aan de onorthodoxe kant maar ik denk dat het wel een effectieve is.

Ik vind de fabriek hier in Vermont een opvallend kleine, in vergelijking met de hoeveelheden ijs die hier wekelijks (ik herinner me niet meer exact hoeveel maar het waren er meer dan 10 dozen in ieder geval) de deur verlaten is toch aanzienlijk. Alsmede het aantal soorten smaken wat wordt gemaakt, om eens wat opvallende te noemen bijvoorbeeld de Arctic Polar, de Baked Alaska, de Chunky Monkey en wat ik zelf wel een hele speciale vond is de Phish-food. Ik weet niet hoe vis kan combineren in ijs, maar hier doen ze het gewoon. De sample die we hier hebben gehad was butterscotch trouwens. Het is al met al wel een zeer toeristische bedoening, ik zag zeker auto's uit 12 verschillende staten op het parkeerterrein staan. De tijd die het in beslag neemt om naar binnen te gaan, tour te doen en een ijsje te eten gaat bijna met dezelfde duizelingwekkende snelheid als doorgaans bij een restaurant hier. Hoewel ik vanavond bij de lokale Applebee's hier alle tijd en ruimte van de wereld kreeg om op het gemak te eten.

Voor de rit naar Tilton (New Hamsphire) waar ik nu zit: vele malen mooier dan upstate New York of Vermont. Vooral in deze tijd van het jaar is het kleurpalet van de bomen erg mooi om te zien; jammer wel een beetje van de mist en de regen. Voor de rest: goede indruk, nette en vriendelijke mensen. Net als in de manier waarop Mitt Romney zijn haren keurig gekamd zijn. Motel: een Super 8. Prima locatie, genoeg restaurantjes/barretjes op loopafstand, een Wal-Mart, een starbucks en een behoorlijk outlet-shopping center om snel en effectief wat zaken aan te schaffen sinds er hier geen verkoopbelasting is.

Als je in Amerika gaat winkelen en je wilt te voordeel halen, dan is het handig om met een paar dingen rekening te houden. Ten eerste: de outletcenters. Daar hebben ze hier in de regio tientallen van (maar uiteraard ook door het rest van het land) met veelal de meest bekende merken kleding, schoeisel en andere zaken als keukengerei en cadeauwinkeltjes met flinke kortingen. Ten tweede: als je een reis maakt net als deze, kijken even of je in een staat bent waar er geen sales-tax geheven wordt. Normaalgesproken als je iets koopt is de prijs die je ziet meestal zonder belasting, die komt er bij het afrekenen bij. Als je in deze staat iets koopt en het kost $100 dollar, dan betaal je ook $100. Niet $110 of $120, gewoon $100. Naarmate je wat duurdere aankopen nodig hebt wordt het voordeel dus steeds interessanter. De staten Oregon en New Hampshire zijn naar mijn ervaring de enige 2 staten waar je je creditcard als een ninja kunt laten zwaaien. Boven, onderlangs, dubbelgevouwen of gewoon niet kijken en god zegene de afrekening. In ieder geval heb ik mijn plicht jegens mijn klanten (allebei) voltooid, dus tijd om mijn eigen lijstje af te werken.

Dat laatste viel me nog niet echt mee. Ik heb welgeteld 3 winkelcentra nodig gehad om uberhaupt een paar spijkerbroeken te vinden die naar mijn smaak waren. Ik lijk wel een wijf af en toe. Dan is de kleur weer niet goed, dan weer wat te extravagante kontzakken erop, toch nog maar even terug naar die andere zaak. Maar toch, uiteindelijk bij de 3e outlet een goede deal (2 spijkerbroeken voor de prijs van 1, shirts idem dito) van in totaal nog geen $25 dollar zeg ik: goed bezig. Deze goede deal was ook mogelijk vanwege het feit dat ik de afgelopen 7 maanden ruim 20 kilo kwijt ben geraakt, waardoor ik net die spijkerbroeken kon kopen die nog op de plank lagen. Anders waren het waarschijnlijk toch weer clown Bassie broeken met bretels geworden a raison ruim het dubbele aan prijs per stuk.

Qua motels is New Hampshire toch een beetje prijzig. Ik reis voornamelijk op online-reserveren in combinatie met couponnen-boekjes rond om de kosten per nacht een beetje binnen de perken te houden. Online reserveren in New Hampshire, dat is prijzig op je uppie, dus dan ben je al snel aangewezen op de fameuze Hotel-coupon boekjes (dat heette voorheen Roomsaver). Hier (tenminste in deze staat maak ik het mee) dat je een kamer geweigerd wordt op basis van coupon op een vrijdagavond, in dit geval dan. De 2e die ik vanavond probeerde zat vol, de 3e deed in principe ook niet aan coupons, maar omdat het gordijn van 1 van hun kamers wat scheef hing kon ik dezelfde deal als in het couponnen boekje krijgen. Dit is geen motel, maar een Holiday-Inn Hotel; nogal een verschil met een standaard motelletje langs de kant van de snelweg. Uiteindelijk heb ik een prachtige ruime kamer voor $70 met een 42 inch lcd scherm televisie. Goede deal wederom. Ze deden het beneden bij de balie een beetje overkomen alsof wanneer ik de sleutel in de deur steek deze meteen spontaan achteroverklapt alsof je de deur intrapt met een dikke laag stof door heel de kamer. Niets is minder waar gelukkig.

Foto's? Niet de moeite. Morgen waarschijnlijk wel; ik heb een treinritje op het programma in North-Conway door de White Mountain met zo'n oude locomotief. Hoef ik zelf eens een keertje niet te rijden.

Voor wat ik tot dusver van New Hampshire heb gezien, is eigenlijk dat het er allemaal wel "jolly good" uitziet. Mensen zijn netjes en beleefd, de kindertjes worden keurig netjes bij de Montessori-scholen hier in de buurt afgezet en ik heb nog geen rotte plek qua buurt kunnen spotten. Het plaatsje Conway bijvoorbeeld is een klein maar zeer toeristische trechter aan de zuidkant van de White Mountains. Nu is het weekend, veel mensen zijn vrij en gaan dus ook wat anders doen dan enkel maar thuiszitten. Frits Stau is op vrijdagmiddag op radio Veronica regelmatig te horen tijdens het voorlezen van de fileberichten op een wel zeer te verstane Duitse toon. Naarmate de fileberichten vorderen, gaat hij steeds harder schreeuwen. Als je hier op een zaterdag - eventjes - doorheen wil rijden mag je al snel een uurtje of zo uittrekken. Frits zal het je wel even voorschreeuwen. Als je jezelf kunt vinden in het profiel van iemand die nog maar bij het horen van fileberichten op de radio al schuimbekkend het hoofd door het stuur steekt en schreeuwt "We ziten in Parijs!!", dan moet je hier niet zijn. Of anders niet zonder voordeelverpakking pilletjes om je bloeddruk te verlagen. Het kan hier makkelijk oplopen tussen de 5 en 10 kilometer wat hier aan weerskanten goed vaststaat, met maar een eenbaans hoofdweg. De drukte is uiteraard vanwege het herfstseizoen; hoewel de lokalen hier niet echt onder de indruk zijn van het kleurpalet in de bossen vind ik het zelf allang mooi. Mooier dan wat ik ooit eerder heb gezien.

In North-Conway staat het treinstation zoals op de foto hierboven, en kun je een treinritje maken door het gebied hier. Ik had me hier al aardig op ingesteld om dit te gaan doen; vanmorgen scheen de zon en zag het er allemaal prima uit. Het weer sloeg daarna dermate om dat het me niet meer zo'n geweldig idee leek om foto's te gaan maken in een treincoupe van regendruppels tegen de ramen. Tegen een uur of 6 was dit allemaal weer een stuk beter, maar niet meer de moeite om alsnog tijdens de schemering een ritje te maken. Dus het werd voor vandaag net een beetje als thuis; in de file staan en rennen naar de winkel voor wat boodschappen.

Voor morgen heb ik voor de verandering weer eens wat apart op het programma staan. Mits daar geen verandering in komt, maar dat zie ik morgen wel weer.

Doorgaans hou ik van afwisseling, van een grote stad naar de woestijn, van het platteland naar de bergen. De afgelopen dagen ben ik toch wel relatief lang blijven hangen in staten waar je eigenlijk zo doorheen rijdt. Na een dag of 3 a 4 voornamelijk bossen te hebben gezien, was ik er zo langzamerhand wel een beetje klaar mee. Zeker als ik vervolgens de staat Maine in rij en er eigenlijk heel weinig van dat o zo mooie herstpalet overblijft. Het doet me een beetje terugdenken naar 2007 voor mijn trip vanuit Detroit richting Key West; na 5 steden achter elkaar ben je blij dat je een keer wat platteland ziet. Nu is het andersom, ik was wel weer toe aan wat stedelijkers. Nu vind ik Boston wel weer even aardig om te zijn, maar ook dusdanig dat ik vind dat ik aan een middagje wel genoeg heb. Bovendien komt New York ook steeds dichterbij en dat is naast San Francisco toch wel de max om te zijn. Die twee steden blijven gewoon telkens weer leuk om gewoon te zijn, zonder dat je maar een beetje doelloos rond loopt te staren naar wat gebouwen of parkjes in "normale" steden.

Naast Boston heb ik toch nog een andere reden om hier in de buurt net een dagje langer te blijven. In Topsfield, zo'n uurtje rijden hier vandaan, is een soort van kermis (fair) aan de gang. Morgenmiddag zijn daar zogenaamde "Demolition Derby's" en een "Figure 8-race" te zien. Helaas niet met oude schoolbussen zoals ik dat het liefst had gezien, maar het beloofd een waar spektakel te worden hoe auto's moedwillig in een soort botsring ten strijde gaan. Ben ik wel weer even aan toe, een beetje actie. Als Amerika alleen zou bestaan uit bossen en plattelandpummels uit Wyoming dan was er geen enkele aanleiding om reiservaringen op te noteren anders dan "vandaag weer een dag voorbijgegaan, niets gebeurd. Punt." Zoiets. Morgen zit ik als het goed is geramd. Als toeschouwer dan he.

Aangezien de races morgen pas om een uurtje of 3 beginnen, heb ik nog een leuk klusje te doen voor in de aanloop daartoe. De pannekoek die zichzelf verkoper in een winkel noemt heeft de beveiligingspatronen (of hoe noem je zo'n ding) aan mijn 2 spijkerbroeken laten zitten. Er zitten inktpatronen in dus dat gaat geheid knoeien worden om het zaakje te forceren. Nu ligt het outletcenter waar ik in New Hampshire ben geweest en waar ik nu zit niet zover uit elkaar, dus dan hou ik mezelf een beetje bezig morgenochtend. Ik kan ook kijken of er een winkel om de hoek zit die me kan helpen... maar ja dat is zo on-Amerikaans he. Straks in New York bij het motel heeft de Chrysler voornamelijk rust, dus die paar laatste mijl die ik er nog even mee kan rijden pak ik nog even mee.

Ik had om actie gevraagd, en de gebeden zijn verhoord. Men neme een hal, een hoop zand en een betonnen omheining. Vervolgens plaats je daar een stuk of 8 kadaver-auto's erin en rossen maar. Ze hadden vanavond 2 smaken: een figure-8 race en een demolition derby. Bij de eerste worden er 2 grote tractorbanden op het terrein geplaatst om de racers aan te geven waar ze de bochten moeten maken om in de vorm van een 8 rondjes te rijden. Echt moedwillig wordt daar nog niet echt op elkaar ingereden, behalve om elkaar een bocht uit te werken. Het merendeel kwam toch wel voor het hoofdspektakel, de demolition derby. Dat is zonder de traktorbanden op hetzelfde veld gewoon op elkaar inrossen totdat je banden onder je auto vandaan gereden worden. Met betrekking tot dit laatste, ik heb met eigen ogen gezien dat je met een dubbelgeklapt rechtervoorwiel en volledig niet-uitgebalanceerde achterwielen nog prima kunt rijden. Ik was de laatste paar jaar al specifiek op zoek om een dergelijke race eens een keertje bij te kunnen wonen. Ik zou het zo weer doen, het is een erg vermakelijke "sport". Over het land verspreid zijn er vaker van dit soort evenementen, ofwel specifiek met alleen een demolition of figure 8 race, of in combinatie met een "fair" zoals hier vandaag in Topsfield.

Een "Fair" is niets meer dan een grote kermis. Deze kermis is wat uitgebreider dan wij die kennen, met complete stallen met vee, landbouwvoertuigen, demonstraties op bmx-fietsen en natuurlijk het racen. Als je hier zo over het terrein loopt en je maakt zo gaanderweg wat foto's, dan is het erg lastig om een foto te maken zonder iets van eten wat in de buurt staat. Iets wat ik ontzettend veel terugzag was de "Fried dough", dat is gefrituurd deeg wat er uiteindeiljk als een soort pannekoek uitziet en met poedersuiker of zo eet. Ik snap niet wat mensen hier lekker vinden om praktisch een spons op te eten. Ik was in ieder geval niet onder de indruk van het eten hier, ik eet wel eens graag een zogenaamde "Corn Dog" (dat is een hotdog in beslag gedoopt en dan gefrituurd op een stokje) maar hier waren ze gewoon niet eens vers gemaakt. Misschien heb je het wel eens gehad dat als je een frietje besteld en er wordt zo ontzettend veel mayo opgegooid, dat je jezelf afvraagt of er nog wel friet tussen de saus zit. Dat is hier een beetje met de kermis; ja ze hebben kermisattracties maar ze worden zwaar overschaduwd door het aanbod aan junkfood.

Nou. Daar staat ie dan. Na zo'n 7400 mijl ondertussen van west naar oost. Nog een klein beetje keuvelen de komende dagen 's avonds voordat de Chrysler 300 weer naar zijn thuishonk mag. Het was werkelijk een genot om hierin te hebben gereden, door drukke steden en woestijn, door bergen en het uitgestrekte platteland waar soms geen eind aan leek te komen. Het voelt aan alsof je op een biljartlaken rijdt met de stilte van het publiek in de biljartzaal, voordat de speler aan beurt de volgende stoot speelt. Daarbij moet ik wel vermelden dat het maar goed is dat niet alle wegen door de gehele Verenigde Staten in dezelfde conditie zijn als hier in de staat New Jersey; want dat is compleet uien. Grote gaten in het wegdek, overal werkzaamheden en over het algemeen een heel donker en grauw straatbeeld, zowel van de huizen als de bewoners. Een ritje van mijn motel hier in Clifton naar het Liberty State Park (waar de foto van de in aanbouw zijnde Freedom Tower en het vrijheidsbeeld zijn genomen) spreekt al boekdelen denk ik. Het was in ieder geval niet nieuw voor me.

Maar: er zijn ook mooie plekken te vinden. Ik ben de laatste paar weken nogal verslaafd geraakt aan het eten bij P.F. Chang's, een Chinese bistro die praktisch in of om elke grote stad wel een restaurant heeft. Het is heerlijk en gezond eten voor een betaalbare prijs; als ik de kans zie dan probeer ik wel langs te gaan. De weg ernaartoe leidde me langs Port Imperial Boulevard, langs welke je de skyline perfect kunt zien zo'n beetje pal voor de Empire State, die je vanuit de Liberty State Park weer juist vanuit de verte kunt zien. Zo'n enorme honger had ik nou ook weer niet om dit zomaar in een paar seconden aan me voorbij te laten gaan. Het doet me hier wat ruimtelijker aan, er ligt een atletiekbaan, een football-veld en een honkbalveld in de buurt wat een heel net zicht geeft. Het is lastig om je ogen op de weg te houden met zo'n imposante skyline als je voorbijrijdt.

Op weg hier naartoe kom je vanuit Boston door de staat Connecticut heen, welke aan New York grenst. De maximum snelheid op de snelwegen hier ligt grotendeels op 55 mijl per uur, nog niet eens 90 km per uur. De verschillen in maximumsnelheid kunnen plotsklaps 20 mijl per uur verschillen, wat nog wel eens voor paniek reacties zorgt omdat er veel gecontroleerd wordt op snelheid, de platte petten zijn overal te vinden, zelfs op afgelegen plekken waar je ze niet zou verwachten. Het is nog net niet dat je hier met je brommobiel verantwoord over de "snelweg" zou kunnen, maar veel qua snelheid scheelt het niet. Het is een beetje provinciaal rijden totdat je bij de grote stad uitkomt. Onderweg trouwens heb ik nog een poging gedaan om het landelijk gelegen, Anton Pieck-achtige dorpje genaamd "Mianus" (spreek uit: My Anus) te bezoeken. Mijn navigatie kende de plaats niet als zodanig, op basis van google maps heb ik mezelf die kant op gedirigeerd maar ben niet verder gekomen dan de "Mianus road", waarvan zelfs het straatnaambord ontbreekt. Geen stadhuis, geen VVV, geen niks eigenlijk. Het is een gat wat diep verborgen ligt daar in Connecticut. Een naam trouwens die me een beetje plastisch chirurgisch overkomt trouwens.

Ondertussen is dit mijn 4e keer dat ik in New York ben (2007, 2010, 2011 en 2012), en ik vond het hoog tijd dat ik eens wat meer van de stad ging zien, behalve Fifth Avenue vanaf Times Square aflopen naar Battery Park, naar het vrijheidsbeeld of perse de Empire State of de Rockefeller op. Aangezien ik twee volle dagen heb, heb ik Manhatten verdeeld in de onderbouw en de bovenbouw. Voor vandaag trek ik de streep vanaf 42nd street tot aan Battery Park, morgen alles vanaf 42nd richting Central Park. Een tijdje geleden werd ik geattendeerd op een oude spoorweg, welke verhoogd langs de westkant van Manhatten ooit dienst heeft gedaan voor treinen, maar tegenwoordig een park is, genaamd de Highline park. Het ligt tussen 11th/12th Aveneu en 30th Street, en loopt tot aan 10th Street, wat al praktisch vlakbij het zakencentrum ligt. Het geheel is leuk aangekleed met wat groen, relaxbankjes en je ziet nog gedeelten van het oude spoor liggen. Als je eenmaal van de Highline park afkomt en langs de Hudson loopt, liggen verschillende pieren waarvandaan je een schitterend uitzicht hebt op het zakencentrum met in het bijzonder de in aanbouw zijnde Freedom Tower, maar ook Jersey City aan de overkant. Het is weer eens een andere manier om door de stad te wandelen, verhoogd, mooi uitzicht en je loopt lekker door zonder stoplichten. Verder heb ik ook de kans aangegrepen om eens helemaal de Brooklyn Bridge over te lopen richting de Brooklyn Promenade, wat een geweldig uitzicht geeft over de skyline aan de zuidkant van Manhattan. Dit was er nog steeds niet van gekomen tot op heden, ik kan het iedereen aanraden om deze wandeling te maken.

Voor morgen dus de bovenbouw van 42nd en hoger. Gek genoeg ben ik in al die jaren nooit verder geweest dan heel even nabij Central Park, de Rockefeller en wanneer ik een keer een reden had om wat zaken te kopen langs Fifth Avenue. Er is daar naar mijn idee nog genoeg voor me om te zien wat nieuw voor me is. Het is misschien een beetje het enthousiasme om het liefst zo snel mogelijk alleen maar in het onderbouw gedeelte te zijn zeg maar zonder even tijd te nemen om ook eens wat andere paden op te gaan dan alleen het bekende. Morgen dus alle gelegenheid om op het gemak daar eens rond te gaan kijken. Ze zullen daar toch ook wel Starbucks hebben toch? Sommige bekende dingen, daar kan ik gewoon niet zonder.

Nou ja, bovenbouw... tussen 42nd en 60th staat er zeker nog het een en ander qua hoge gebouwen (waaronder de Rockefeller, waarvandaan de foto die hierboven vanavond net na zonsondergang is genomen), daarna begint Central Park. Even een wandelingetje in het park maken is altijd goed. Central Park echter loopt van 60th tot 110th street, kwam ik na een paar uurtjes wandelen achter. Leuk om te doen en het uitzicht gaat van tot op de skyline ter hoogte van 60th naar alleen maar wat bos en een meer, wat je even doet vergeten dat je in een miljoenenstad rondhobbelt. Het was tegen alle verwachtingen in een prachtige heldere dag vandaag, een mooie kans om op tijd een kaartje te kopen voor de Rockefeller om lange wachtrijen te voorkomen. Ondanks het fijne weer kan het aardig fris worden daar op 70 hoog. Maar: het resultaat mag er zijn, prachtige foto's van Manhattan voor, tijdens en na zonsondergang zijn het resultaat. Nu hoor ik wel eens van mensen dat ze 4500 foto's die ik gemiddeld per vakantie maak wat aan de hoge kant vinden, vanmiddag waren er een aantal bij die dat aantal zo'n beetje op 1 dag bij elkaar harken. Kost niks extra's, dat is het fijne van digitale fotografie.

Het fijnste klusje van de vakantie is weer aanstaande: de hele kolerebende inpakken. Tijd om even de afgelopen weken te resumeren. Normaal gesproken bewaar ik het liefst het lekkerste voor het laatst, maar de absolute topper van mijn vakantie was deze keer toch vrijwel aan het begin, en dat was de vlucht over de baai van San Francisco. Voor een stad die ik al uit veel hoeken heb gezien was vanuit de lucht zeker de meest magnifieke. En op de tweede plek... dat kan ik eigenlijk niet zo benoemen. Ik heb heel veel dingen gezien, gewoon en ongewoon (zoals Truckhenge in Topeka, Kansas) en verder de mij bekende plaatsen waar ik sowiezo graag even stop als ik in de buurt ben, zoals Las Vegas, Nashville en New York. Er waren momenten dat de angel zeg maar even uit de beleving ging, staten als Wyoming en Kansas zijn gewoon oersaai en lastig om mezelf en anderen te blijven verrassen wat er toch te vinden is. Ook de noordoostelijke staten Vermont, New Hampshire en Maine zijn mooi, maar om ze achter elkaar te doen toch niet iets wat ik een tweede keer zo zou doen. Maar als ik uiteindelijk in alle staten van Amerika geweest wil zijn, dan moet het maar even. De teller staat nu op 48, alleen Alaska en Hawaii ben ik nog niet eerder geweest. Totaal aantal mijlen: met die van morgen erbij kom ik op 7450 mijl (11920 kilometer). Auto: zoals ik al zei, absoluut niets te klagen. Ik zit alweer te stressen of ie volgend jaar weer present staat.