Vandaag staat gepland als rijdag. We hebben besloten om zo snel mogelijk Texas door te rijden, omdat we op kortere vakanties nog weleens Texas kunnen verkennen. Voor nu willen we zo snel mogelijk richting de nationale parken.
Dat betekende dat vandaag om kwart voor 6 de wekker ging. Nadat we alles hadden ingepakt vertrokken we om kwart over 7 precies. Het eerste stuk was ons vrij bekend, richting Dallas. Onderweg door Huntsville en langs het beeld van Sam Houston. Vlak voor Dallas gingen we richting Fort Worth. Dat was voor mij al minder bekend. Ik geloof niet dat ik er ooit geweest ben. Langzaam verandert het landschap van vrij vlak naar heuvelachtig. In de buurt van Fort Worth zien we een bord naar USPS en we besluiten even van de weg af te gaan. We hebben nog een grote doos bij ons voor het verjaardagskado van (stief)dochter die in NY woont en die moeten we nog posten. Na een korte stop vervolgen we onze route weer.
Eigenlijk is het tijd om ergens te lunchen, maar de rest stop die we rond 10 over 12 willen bezoeken blijkt geen picknick plaats te hebben, geen schaduw en ook geen toiletten. We rijden even door en zien dan een Walmart in Wichita Falls. Pitstop!!! Gelukkig is er een Murphy's tankstation en we combineren de pitstop met het voltanken van de auto. Na een kleine 10 minuten zijn we weer op weg. Het blijkt dat het nog maar zo'n 3 kwartier rijden is naar het hotel, dus we bedenken dat als we geen rest stop meer tegenkomen, we gewoon doorrijden naar het hotel.
Ergens in de buurt van Iowa Park vinden we toch een mooie stop met overdekte bankjes. Alles ziet er netjes en schoon uit en de koeltas met broodjes wordt uit de auto gehaald. Na een half uurtje vertrekken we weer. Het landschap begint steeds vlakker te worden met dorre struiken en wat bomen. Gele velden en een stralend blauwe lucht. De temperatuur geeft 100F aan (38C ongeveer). Om 10 voor 2 arriveren we in Vernon, TX. We hebben een suite in het Holiday Inn Express hotel. De jongens hebben het al tijdens de rit gehad over het mooie binnenzwembad in het hotel, dus zodra de koffers op de kamer staan, kleden ze zich om voor een duik in het zwembad. A en ik ploffen op een bank in de common area waar we kunnen internetten en het reisverslag bijhouden. We zoeken ook nog even naar restaurants in Vernon, maar er is niet veel. Mexicaans of Barbecue zijn de beste opties.

Om 7 uur opgestaan en om iets voor half 9 zitten we weer in de auto. Aan de andere kant van de snelweg is een kleine Walmart, waar we snel nog wat dingen voor de lunch halen èn een bus oranje spray paint. Het is redelijk bewolkt en dat is voor deze tijd van het jaar helemaal niet zo erg. Na een uurtje begint het landschap te veranderen van uitgestrekte vlaktes naar wat heuvelachtig gebied met meer steppen-achtige begroeiing.
Dorpjes zijn schaars en we rijden echt door de pure natuur. Rond half 12 bereiken we Amarillo. Omdat hier een Bank of America zit, gaan we snel even naar de ATM om contant geld te pinnen. Dat hebben we normaal niet veel bij ons en zo op reis is het soms toch wel handig. Daarna tanken we meteen, omdat de benzine hier goedkoop lijkt ($3.19) en we hierna niet veel grote plaatsen tegenkomen. Dat bleek een goed besluit want verder langs de route zit de benzine allemaal boven de $3.50.
Rond het middaguur nemen we afslag 62A op de I-40 richting de Cadillac Ranch. Er staan geen bordjes aangegeven, dus we denken even dat we verkeerd zitten, maar al snel zien we waar we moeten zijn. We stappen uit de auto en het waait vreselijk hard. Mijn onderbenen worden gezandstraald. Helaas zijn we niet de enigen die vandaag komen kijken en het is soms lastig om een foto te maken zonder allerlei mensen erop. De jongens krijgen de spuitbus en mogen hun naam op een Cadillac spuiten. Man en ik volgen. Zo, weer eentje van de bucketlist af kunnen strepen! Na een kleine 20 minuten (denk ik), hebben we het wel gezien. We lopen weer naar de auto en doneren onze nog bijna volle spuitbus aan een man die ons tegemoet komt lopen.
We besluiten de eerstkomende rest stop te gaan lunchen, maar natuurlijk waait het daar ook flink. Terwijl alle andere mensen in hun auto met draaiende motor hun pauze nemen, trotseren wij de wind en nemen plaats aan een picknicktafel. Het is te doen, maar niet heel praktisch zo als alles wegwaait.
Tegen 2 uur passeren we de grens met New Mexico, wat ook meteen een uur terug in de tijd inhoudt. We wisten dit wel, maar het betekent uiteindelijk ook dat we te vroeg in ons hotel in Santa Rosa aankomen, waar de kamer nog niet klaar is. We besluiten even rond de rijden in het stadje. Santa Rosa ligt aan de historische Route 66, maar de meeste panden liggen er verlaten bij of de percelen zijn gewoon leeg. Er is een Route 66 automuseum waar je voor $5 oude auto's kunt kijken, maar we besluiten dat niet te doen. Verder is er nog een Blue Hole en dat blijkt een 80 feet diepe put te zijn die door duikers wordt gebruikt voor training. Het water is heel mooi helder en de locals nemen er een duik vanaf de rotsen.
Net iets voor 3 uur zijn we terug bij het hotel, waar we inchecken en 2 kamers krijgen. De jongens kijken tv en wij surfen over internet om te beslissen waar we gaan eten vandaag en ik werk ook het verslag weer bij.
We kijken op Tripadvisor om een restaurant te vinden, maar niks staat hier erg hoog aangeschreven. Uiteindelijk kiezen we voor Joseph's Bar & Grill, omdat we daar rond lunchtijd veel auto's zagen staan en het zou er volgens de informatie al sinds de jaren '50 zijn. Het eten is OK, maar inderdaad niet erg bijzonder.

We vertrekken 's morgens rond kwart voor 8. Het ontbijt bij de America's Value Inn was niet veel bijzonders, dus besluiten we een picknickplaats te zoeken om daar te ontbijten. Het valt tegen om die te vinden en voor we er erg in hebben zitten we al bijna in Santa Fe, NM. We zien een Subway en besluiten daar te gaan ontbijten. Omdat we vandaag toch best ruim in de tijd zitten, lopen we nog even de Dollar Tree in voor wat puzzelboekjes voor de jongens. Daarna rijden we naar een Walmart en doen we wat boodschappen voor vandaag en morgen als we in een cabin zitten.
Dan meteen even tanken want in "the middle of nowhere" zal de benzine een stuk duurder zijn. We tanken voor $3.34 per gallon.
We vervolgen onze route richting Chama, NM en het woestijnlandschap wordt steeds bergachtiger. Eerst is het nog geel/rood met plukjes groene struiken, maar na een tijdje zien we bergtoppen met naaldbomen en groene weiden. Bijzonder om het landschap zo snel te zien veranderen.
Natuurlijk zijn we veel te vroeg bij de cabin en omdat die nog schoongemaakt moet worden, besluiten we een route te rijden over de 512. Op internet heb ik gelezen dat aan het eind van die weg vaak herten rondlopen die zo tam zijn dat je ze kunt voeren. Het is een mooie weg, maar buiten heel veel cabins zien we 2 herten die op prive terrein staan en waar we niet bij kunnen komen. We draaien weer om en gaan dan maar richting Heron Lake en een dam. Ook dat had ik op internet gevonden en ondertussen willen we ook iets lunchen, dus we hopen op een picknickplaats daar.
Er blijkt een entrance fee van $5 te zijn voor een dagkaart voor het park. De dames die buiten onder een tent de entree heffen wijzen ons de weg naar een plek aan de rivier waar we zouden kunnen picknicken. Het blijkt een mooie schaduwrijke plek aan de rand van het dal van de rivier. We genieten al etend van het prachtige uitzicht. Na het eten willen de jongens naar beneden. Er is daar een loopbrug waar ze willen gaan kijken. Ik wil de klim niet maken, aangezien ik nog steeds op moet letten met mijn knie (in april meniscus operatie gehad). De jongens gaan samen naar beneden en het verbaast me hoe snel ze daar zijn.
Eenmaal weer boven, rijden we nog even door het park om de rest te zien. Het is een mooi meer, maar het water staat wel behoorlijk laag.
Na een tijdje rondkijken en foto's maken, verlaten we het park en rijden richting de cabin die nu wel klaar is. Schoon is het niet echt. Het stof op de richels is niet van 1 dag en er hangen nog steeds spinnewebben. Verder is alles ècht heel oud en versleten. Er is geen deur of raam wat goed sluit. We kijken weer op internet waar we kunnen gaan eten en komen ook deze keer weer uit bij een restaurant waar het druk was met lunch. Hier worden we erg goed bediend en het eten is lekker. Oudste heeft last van zijn maag, dus zijn bestelde maaltijd wordt snel nog even in een to-go box gedaan.
We gaan op een redelijke tijd slapen, want morgen hebben we een hele dag in de trein voor de boeg.

We hebben de hele nacht de ramen (met horren) open laten staan en 's morgens blijkt het heerlijk afgekoeld te zijn. Dat kennen wij niet in Houston en het is jaren geleden dat ik met een raam open heb kunnen slapen.
We staan vroeg op en ontbijten in de cabin met wat broodjes die we nog hadden. Rond kwart voor 8 vertrekken we richting het station van Chama. Daar aangekomen krijgen we onze kaartjes die we vantvoren online hebben gereserveerd. We hebben ervoor gekozen om eerst de busreis naar Antonito te nemen en vandaar de treinrit terug naar Chama te maken. De bus vertrekt rond half 9 en we hebben eerst een rit van ruim een uur voor de boeg. Gelukkig is het landschap schitterend. We rijden over smalle bergweggetjes en zien zelfs nog een hert.
Aangekomen in Antonito wordt verteld dat er gratis koffie is in het souvenierwinkeltje. Reden om even daarheen te lopen, want ik heb wel behoefte aan een caffeïne fix. Alhoewel de koffie niet meer voorstelt dan wat warm water met vage smaak van koffie. Maar ja, je moet wat als er in geen velden of wegen een Starbucks te vinden is.
Dan stappen we op de trein. Ieder heeft vaste plaatsen en de ramen staan al open. Nadat de trein is vertrokken en het personeel de kaarten heeft geknipt, mogen we vrij rondlopen door de trein. Er is ook een wagon zonder dak waar je kunt staan om te fotograferen. Een gids vertelt alles wat je maar wilt weten over de trein, de natuur en de dingen die onderweg te zien zijn. Hij is duidelijk erg enthousiast en trots op dit stukje Amerikaanse geschiedenis. De uitzichten onderweg zijn prachtig en gevarieerd. Ik kan het iedereen aanraden deze tocht te maken. Ongeveer halverwege is er een stop voor lunch (inbegrepen in de prijs voor de rit) en voor een "gaarkeuken" all you can eat buffet is het goed eten. Wij hebben de meatloaf die erg lekker is. Daarna is het weer verder genieten van het landschap en de uitleg van de gids. Ik neem 350 foto's vandaag, man bijna 500. Om 4 uur 's middags komen we weer in Chama aan. Helaas zijn we vandaag wel een beetje verbrand, omdat we het niet zo in de gaten hadden dat de zon zo fel was, aangezien de temperatuur voor ons "Houstonians" zo lekker koel was.
Omdat we een warme lunch hebben gehad, besluiten we om maar even door te rijden naar de supermarkt in Chama en daar halen we brood, rauwkost en fruit voor het avondeten. Terug bij de cabin laden we de foto's naar de netbook en schrijf ik de verslagen van vandaag en gisteren. De jongens spelen nog even buiten. Morgen vertrekken we naar Mesa Verde.

Om half 7 worden we wakker. Het is nog 54F buiten en het is heerlijk wakker worden met de ramen open en de fluitende vogels. Ik kan hier echt genieten van de koele ochtenden, want dat is ondenkbaar in Houston. We vertrekken om 8 uur uit de cabin. Volgens TomTom zijn we rond 11 uur bij het hotel in Cortez, Co. Dat komt prima uit, want we kunnen daar al om 11 uur inchecken. De rit gaat nog een klein stukje door bergachtig gebied, maar al snel verandert het landschap naar heuvelachtig met andere vegetatie.
Rond half 11 zijn we in Cortez, CO. Omdat we toch nog wat vroeg zijn, rijden we even door het stadje en tanken we meteen even. Volgens mij zijn er hier prijsafspraken gemaakt voor de benzineprijzen, want waar we ook kijken, het is altijd $3.63 per gallon. We tanken bij Shell en A. maakt meteen even de ruiten van de auto schoon, zodat ik weer foto’s kan maken zonder vlekken van vliegen op de ruit. Daarna stoppen we bij Walmart om water te kopen en wat spullen voor de lunch.
Om iets over 11 zijn we bij het hotel (Days Inn), maar onze kamer is nog niet klaar. Er staat wel een mooie picknickbank onder de bomen, dus we besluiten te gaan lunchen terwijl onze kamer met voorrang wordt schoongemaakt. Na een half uurtje is de kamer klaar en wij ook. De kamer is heel mooi. Het is een suite met een double bed in de grote ruimte en dan nog een aparte slaapkamer met 2 double beds. Beide kamers hebben toegang tot de badkamer. Zo zouden ze meer kamers moeten hebben bij hotels, want dit is erg praktisch voor een gezin met kinderen. We laden snel onze spullen uit en rijden dan een klein stukje terug naar de ingang van Mesa Verde. Het visitors center is erg mooi en ruim opgezet. We gaan meteen in de rij staan voor kaartjes en laten de jongens besluiten wat ze willen doen. Ze kiezen voor Balcony House en ik kijk nog snel even in de nagemaakte tunnel of dit te doen is voor mij met mijn knie. We reserveren kaartjes voor half 5, want het is nog een behoorlijk stuk rijden en we willen vantevoren nog het (self-guided) Spruce Tree House bezoeken. Jongste vraagt ook nog een Junior Rangers packet, zodat hij een badge van het park kan verdienen.
Het Spruce Tree House ligt een behoorlijk eindje lager en door de warmte (96F) is het een zware wandeling. We nemen genoeg water mee en hebben dat ook echt nodig. In het Spruce Tree House gaan we ook nog even de Kiva bekijken die men heeft nagebouwd om een idée te geven hoe het eruit moet hebben gezien. Daarna maken we de klim weer naar boven en ik ben blij als ik weer boven ben.
Om even af te koelen lopen we nog even het museum in en bekijken we de dingen die daar uitgelegd worden over hoe men vroeger in deze rotshuizen leefde en werkte. Daarna vertrekken we weer want er is nog genoeg te zien.
We doen de top loop en stappen op verschillende punten uit om de reconstructies en opgravingen te zien van de verschillende woonvormen. Daarna gaan we richting Balcony House en genieten nog even van het uitzicht daar op de bankjes in de schaduw. Ook hier vertelt de ranger dat het toch echt verstandig is om met deze temperaturen en hoogte (7000 foot) veel water te drinken. Wij hebben gelukkig genoeg bij ons, maar we zien ook mensen met een half flesje water.
De Balcony House rondleiding is erg boeiend. Altijd interessant om te horen hoe men hier leefde en hoeveel werk het was om gewoon te overleven in deze omstandigheden. Je moet hier zeker geen hoogtevrees hebben. De tunnel blijkt toch behoorlijk klein, maar ik kom zonder kleerscheuren aan de andere kant.
Hierna rijden we nog wat rond, komen we een hert tegen wat zich van heel dichtbij laat fotograferen, en keren we terug naar het museum om het ingevulde Junior Ranger pakket te laten controleren en de badge in ontvangst te nemen. Helaas blijkt de post in het museum al gesloten te zijn. Ook het visitors center aan het begin van het park is om 7 uur gesloten en we hebben nog 25 minuten tot die tijd. Dat gaan we niet redden! Uiteindelijk komen we inderdaad om 3 minuten over 7 bij het visitors center aan en dus rijden we maar door. Zoon teleurgesteld, zoveel moeite gedaan en nog geen badge. We besluiten morgen voor we vertrekken uit Cortez even naar het visitors center in het centrum te rijden in de hoop dat je daar ook het Rangers pakket in kunt leveren.
Terug in het hotel nemen we een snelle douche en gaan we eten bij een Italiaans restaurant; Lotsa Pasta heet het. We krijgen een tafel buiten op het terras en zo kunnen we de zonsondergang zien tegen de rand van het Mesa Verde gebergte. Het is inmiddels alweer afgekoeld naar een schappelijke 76F.
Daarna keren we terug naar het hotel en gaan we meteen naar bed. Morgen een lange dag in Canyonlands en dan naar Moab, Utah.

We staan om 7 uur op en ontbijten in het hotel, wat redelijk uitgebreid is. Daarna rijden we als eerste naar het visitors center in Cortez om te kijken of we het Junior Ranger pakket in kunnen leveren. Helaas vertelt de medewerkster ons dat dat daar niet kan, maar ze geeft ons een adres waar we het pakket (copie) naartoe kunnen sturen en dan zullen we de badge waarschijnlijk nog wel kunnen krijgen.
Rond HALF 10 uur passeren we de grens van Utah. Hoera, weer een staat erbij op mijn lijstje! Onderweg bekijken we de kaart en de dingen die de jongens hebben uitgezocht om in Canyonlands te doen. We zien dat de dingen die zij willen doen in het “Island in the Sky” gebied ligt en dit zou net iets voorbij Moab moeten zijn. Maar in de buurt van Moab zien we dat die ingang nog 31 miles voorbij Moab is en dat Arches net om de hoek ligt op een kwart mile. In enkele seconden besluiten we om het schema om te gooien en vandaag Arches te gaan doen. We hebben namelijk een cabin in Moab op een KOA gereserveerd en het is onzin om eerst die 31 miles te gaan rijden. Dat is dan handiger morgen op doorreis. Bovendien hebben we waarschijnlijk voor Arches toch meer tijd nodig.
Het visitors center is druk. We lopen er even rond, bekijken de exhibits en de jongens halen nu beiden een Junior Rangers pakket èn vragen meteen waar en voor welke tijd ze het in kunnen leveren. Arches is een schitterend park. Ik raak niet uitgekeken en begin in de auto al te fotograferen. Er is ook zoveel moois op plaatsen waar je niet kunt stoppen, dus dan maar even raampje open en knippen maar. Ook stappen we op verschillende plaatsen uit. We doen de trail naar de Windows. Met temperaturen boven de 100F is dat niet echt prettig. Ook hier zien we mensen die zonder water de trail lopen. Ik neem een paraplu mee voor de zon en onderweg hoor ik hier en daar commentaar van mensen dat dàt wel een slim idée is. Tja, wij Texanen gebruiken een paraplu vaker tegen de zon dan tegen de regen. Nadat we weer bij de auto zijn besluiten we om eerst helemaal naar het eind van het park te rijden voor landscape arch en dan terug te rijden richting delicate arch. Landscape arch is alleen te bereiken door een 0.9 mile trail te lopen. Op zich geen probleem, maar bij de inmiddels 106F geen leuk vooruitzicht. We komen Nederlandse mensen tegen die we in het begin van het park ook hebben gezien en zij vertellen ons dat het ongeveer een half uur heen is en een half uur terug, maar dat het de moeite waard is. We nemen genoeg water mee en gaan op pad. Het eerste stukje is er nog vrij veel schaduw, maar dat is al snel afgelopen. Verder dus door de hitte. Nu zijn we wel wat gewend in Houston qua temperature, maar onze hitte is vochtiger en hier is het kurkdroog. Zoutkristallen vormen op mijn gezicht en armen. Ik lijk op zo’n zoute liksteen voor knaagdieren. Het laatste stukje van het pad is onverhard en dus ploegen we door het hete mulle zand. Na een tijdje zien we dan eindelijk Landscape Arch, maar heel enthousiast kan ik er niet over zijn. Een rots zorgt voor een heel dunne streep schaduw en ik ben blijer met die schaduw dan met Delicate Arch op dat moment. We maken wat foto’s en besluiten dan weer terug te gaan.
Ik zal jullie het gezeur besparen, maar heel blij was ik niet met dit avontuur.
Dan moeten we volgens plan nog door naar Delicate Arch, maar ook daar moet je eerst een trail lopen voor je er dichtbij kunt komen. Gezien de hitte en onze eerdere trails zien we af van nòg een trail lopen. Mijn knie begint ook weer dik te worden en we vinden het onverantwoord om zoveel van je lichaam te vergen. De jongens zijn fanatieke hardlopers en de oudste keert zijn hand niet om voor een ochtendrondje van 8 miles, maar dit is anders met deze hitte en de hoogte. Oudste is duidelijk teleurgesteld, dus rijden we naar een punt waar je wel de Arch van 1,2 km kunt zien. Een foto met de telelens haalt die afstand een stuk dichterbij en dan fotoshoppen we oudste er wel in (stellen we voor).
Aan het eind van de middag rijden we weer naar het visitors center om de Rangers pakketten in te leveren. Beiden krijgen een badge nadat ze nog wat vragen en uitleg hebben gekregen van een ranger. We kopen speciale Junior Rangers t-shirts waar ze hun badges op kunnen spelden. We hebben nog wat parken te gaan.
We rijden naar de KOA waar we een cabin hebben gereserveerd. Die cabin blijkt behoorlijk nieuw te zijn (en te ruiken). De jongens hebben een eigen slaapkamertje met stapelbed, wij een queen in de grote leefruimte. Er is een aparte badkamer met bad/douche, toilet en wastafel. Alles ziet er keurig uit. Het enige nadeel is dat je zelf je beddegoed en handdoeken mee moet nemen. Voor ons geen probleem, maar voor Nederlanders op reis waarschijnlijk niet zo handig. We douchen snel en gaan dan eten bij een restaurant wat aangeraden wordt door de KOA eigenaar; Moab’s Micro Brewery. We nemen een pitcher plaatselijk witbier en een mixed grill van braadworst met zuurkool en rode aardappelen. De jongens nemen een hamburger. Alles smaakt heerlijk. Vooral die pitcher bier na zo’n hete dag!

De hele nacht stormt het. We hebben de airco uitgezet voor we gaan slapen, omdat deze zo’n herrie maakt, maar het wordt heet en ik krijg last van mijn keel door de droge lucht. Om half 2 ‘s nachts dan toch maar de airco aan en het is meteen een stuk koeler. En de wind die giert om het huisje, dus wat dat betreft was die herrie er ook wel. Door alles slapen we niet zo goed en zijn we vroeg wakker. We ontbijten en pakken snel alles in en om iets over half 8 checken we uit.
We rijden Moab in en besluiten eerst te gaan tanken. De benzine is hier overal $3.75 per gallon. Er is een supermarkt open, dus we kopen snel nog wat brood en rauwkost voor de lunch. Ik zie dat er een Starbucks in het pand zit en we besluiten om een dubbele espresso te bestellen. Ik heb al een paar dagen hoofdpijn en vermoed dat het afkickverschijnselen zijn van de koffie en die slappe bakken die ze onderweg hebben helpen niet. Uiteindelijk verliezen we weer wat tijd met tanken en boodschappen doen, maar rond kwart over 8 gaan we weer op pad. Al redelijk snel zijn we bij de afslag naar Canyonlands, al duurt het van daar nog wel een tijd voor we bij het visitors center zijn. Iets voor 9 uur komen we daar binnen en de jongens halen meteen een Junior Rangers pakket. Wij besluiten om dit keer een CD te kopen van een self guided tour om iets meer achtergrondinformatie te krijgen over het gebied. De verhalen over de verschillende uitzichtpunten en trails zijn net lang genoeg om een beeld te krijgen van de omgeving. Om half 11 is er een praatje van een Ranger over de geologie van het park aan het Overview Point aan de andere kant van het park en daar willen we wel naar toe. Op weg daarheen stappen we hier en daar uit de auto om de korte trails te lopen en foto’s te maken van het uitzicht. Uitzichten heb je hier veel over de grote vlakten in de diepte. De jongens willen ook de trail naar Mesa Arch doen, maar omdat we daar ongeveer een halve mijl voor moeten lopen besluiten we dat op de terugweg te doen, omdat we anders de Ranger zullen missen.
Robbey de Ranger start zijn verhaal om half 11 en het is een interessant praatje. Hier en daar wordt zijn verhaal verduidelijkt met een kaart, foto’s en wat flessen gevuld met water en zand. We krijgen zeker een beter idee over het landschap en hoe het gevormd is en merken later dat we deze kennis op andere dingen die we kunnen zien kunnen toepassen. Erg de moeite waard dus om zo’n Ranger praatje bij te wonen als je de tijd hebt.
Dan de trail naar Mesa Arch. We kopen een boekje aan het begin van de trail door het boekje te pakken uit een doos met deksel en 50 cent te betalen. Grappig hoe dit allemaal nog op vertrouwensbasis werkt. De trail loopt rechtsom, maar veel mensen (zonder boekje) gaan linksom. Het is alweer flink heet en we nemen genoeg water mee. Bij Mesa Arch zien we mensen op de Arch klimmen, terwijl we op de CD hebben gehoord dat dat niet mag. We zien echter nergens een bordje staan, dus vragen ons af hoe mensen dat kunnen weten. Het is moeilijk om een foto te maken van de complete Arch, want iedereen blijft er maar voor hangen. Wachtend op mensen die weggaan, maak ik nog even een foto van een Japans stel bij de Arch. Na een tijdje is er eindelijk een moment om de Arch vrij van mensen te fotograferen en A neemt de kans waar om een panorama foto te maken. De familie die net aan komt lopen snapt dat ze even moeten wachten en na een minuutje heeft A de foto die hij graag wilde en kan de familie plaats nemen onder de Arch voor een familieportret. Iedereen blij, want ook zij hebben nu even de Arch voor zichzelf. De trent van even wachten op elkaar is nu gezet en het volgende stel wacht weer netjes op de familie.
We rijden na Mesa Arch een klein stukje terug en slaan dan rechtsaf. Daar staan mooie overdekte picknick bankjes en we lunchen daar met broodjes. De jongens willen de trails lopen, maar het is alweer tegen 1 uur en veel te heet. Daarbij vindt mijn knie dat vele lopen ook maar niks. Ik heb geen pijn (gelukkig), maar wil dat graag zo houden. Op de terugweg nemen we nog wel een zijweg richting de Green River Overview. Dit is een erg mooi punt met een geweldig uitzicht. Een stukje verder zien we op de weg een coyote oversteken. Helaas net te laat om hem op de foto te kunnen zetten.
Dan rijden we weer het park uit en stoppen we bij het visitors center waar de jongens weer hun ingevulde boekje moeten laten zien en getest worden op hun kennis van het park. Ze krijgen hun badge en we stappen in de auto, op weg naar Torrey. Het is nog 2,5 uur rijden en volgens TomTom zijn we er rond 5 uur.
Eerst rijden we een stuk snelweg door de woestijn wat erg saai is. Na een tijd slaan we af en nemen we highway 24. Na een tijdje begint het landschap te veranderen. Moeilijk te beschrijven, maar het voelt bijna alsof we op een andere planeet zijn. Helaas krijgt mijn fototoestel kuren en kan ik onderweg geen foto’s maken. We rijden Capitol Reef binnen en bereiken rond kwart voor 5 het visitors center. Daar gaan we even naar binnen. De jongens halen een Junior Rangers pakket en we besluiten de scenic route te rijden die 20 miles retour is. Morgenvroeg is er om 8 uur een hike met een Ranger en dat lijkt ons wel wat. Het landschap is hier mooi en kleurrijk en het voelt als een sprookje. Ik denk dat ik dit qua diversiteit van gesteente het mooiste park tot nu toe vind.
Rond 6 uur rijden we het park weer uit, checken een 20 minuten later in bij onze cabin en gaan dan op zoek naar iets om te eten. We eten bij de Capitol Reef Inn. Ook hier gingen we weer af op het aantal auto’s wat voor de deur geparkeerd stond. Na het eten rijden we terug naar de cabin. Ik schil nog wat fruit voor morgen voor een picknick en dan vroeg naar bed. Morgen om 8 uur hebben we een hike met de Ranger.

We slapen goed in een mooie cabin. De camping biedt gratis wifi, maar onze cabin ligt net buiten het bereik, want we krijgen geen verbinding. We staan vroeg op, zodat we om 8 uur weer in Capitol Reef kunnen zijn voor de hike met de Ranger. We hebben een druk programma vandaag en besluiten niet de hele hike te doen, maar hooguit een uur. Dat is ook verstandiger voor mij ivm mijn knie. Om kwart voor 8 staan we bij het visitor center, wat nog gesloten is. Het startpunt van de hike blijkt op de kaart iets verderop te liggen, dus rijden we daar heen. Maar ook daar is niemand te bekennen. Dan rijden we toch maar weer terug naar het visitor center en ik loop even naar binnen om te vragen waar de hike start. Dat blijkt bij wéér een ander punt te zijn dan waar we stonden. Om 5 over 8 komen we daar aan en we zien de Ranger en nog 1 stel. We sluiten snel aan en dan begint de hike. Het pad gaat stijl de heuvel op. De Ranger vertelt ons over de 6 verschillende lagen die we zien en de tijden dat ze zijn ontstaan. Zo langzamerhand worden we experts in het herkennen van de lagen in het gesteente na zoveel parken.
Na een tocht van 40 minuten haken we af en keren we op eigen houtje weer terug naar de auto. We nemen Scenic Byway 12, die ons door een mooi stuk natuur zou moeten leiden. Dat is niks teveel gezegd. Als eerste rijden we door Dixie Forest met veel pine trees en geweldige uitzichten. Hier en daar stoppen we om foto’s te maken. Mijn toestel weigert nog steeds en ik baal. Ik maak steeds de foto’s vanuit de auto en dat lukt nu niet. Als laatste optie laat ik in het toestel de accu helemaal leegtrekken in de hoop dat dit een automatische trigger geeft om het toestel weer aan de praat te krijgen. Dit blijkt te werken . De volgende foto’s maak ik zonder het toestel tussendoor uit te zetten, omdat ik bang ben dat het toestel anders weer van slag is. Pas als ik deze accu ook weer leeg heb durf ik het toestel weer normaal te gebruiken. Het is niet fijn als je een reis door zulke mooie gebieden maakt en je fototoestel begeeft het.
Na Dixie Forest komen we door Escalante-Grand Staircase. Ineens zitten we weer in een heel ander landschap met veel rood en wit gesteente en woestijn vegetatie. Dit is echt een heel mooi park en zeker een aanrader om doorheen te rijden. Rond het middaguur bereiken we het Escalante Petrified Forest. We wilden daar de hike gaan doen, maar omdat het pad stijl de heuvel op gaat en we vanochtend ook al een hele klim hebben gehad durf ik het niet aan met mijn knie. We lunchen op een bankje in de schaduw en lopen nog even door een hele kleine “loop” waar wat stukken petrified wood liggen en vertrekken dan weer.
Rond half 2 zijn we in Bryce NP. De jongens rennen snel het visitor center in voor een Junior Rangers pakket en weten te vertellen dat over 10 minuten een Rangers programma begint bij Sunset Point. Dat blijkt vlakbij te zijn, dus dat wordt de eerste stop. De Ranger vertelt ook hier weer over de geologie van Bryce en heeft een leuk verhaal over het ontstaan van de “hoodoos”. We kijken onze ogen uit. Dit is echt zo mooi qua kleuren en vormen en zo uniek. Na het praatje en heel wat foto’s besluiten we helemaal naar het andere eind van het park te rijden om dan op de terugweg alle overviews te bekijken. Persoonlijk vinden we de achterkant van het park wat minder indrukwekkend en na wat overzichtsfoto’s van het landschap zijn we er eigenlijk wel klaar mee. Ik denk dat we verpest zijn door wat we in het begin zagen en door het feit dat we al zoveel moois in andere parken hebben gezien. We rijden nog naar XXX en besluiten dan terug te keren naar het visitor center waar de jongens hun pakket inleveren en hun badge krijgen. Rond half 6 verlaten we het park. We hebben dan nog zo’n 1,5 uur te rijden naar Kanab.
Op weg naar Kanab zien we in de verte al de donkere lucht hangen en even later begint het te regenen. Dit is de eerste regen van de vakantie en het koelt meteen een flink stuk af naar 64F. Heerlijk!
We checken snel in bij het motel (Red Rock Country Inn) en gaan af op de aanbeveling van de motel eigenaar om bij Houston’s Trail End te gaan eten. Het blijkt een familierestaurant te zijn en de ribs die we bestellen smaken heerlijk. De jongens hebben een wrap en chicken quesadilla’s en die zijn zo lekker dat ze hier morgen weer willen eten. Aangezien we 2 dagen blijven kan dat.
Zowel in het restaurant als in Bryce horen we veel Nederlanders. Dat is heel vreemd, want nog niet eerder hebben we zoveel Nederlands horen praten tijdens deze reis dan vandaag. We spelen het spelletje “herken de Nederlander zonder dat je hem/haar hebt horen praten” en we zitten in veel gevallen goed. Niet alleen qua kleding en uiterlijk, maar (helaas) ook qua gedrag pik je ze er zo uit.

Om 7 uur staan we op. We blijven hier nog een nacht, dus we hoeven onze spullen niet in te pakken. Wel doen we boodschappen, tanken we ($3.75 per gallon) nog maar een keer en zoeken we een plek waar we de was kunnen doen of laten doen. Het enige wat we vinden is een laundromat met self-service, dus daar moeten we dan aan het eind van de dag maar even heen.
Rond kwart voor 9 gaan we op weg naar Zion. Het is dan een heerlijke 68F. Iets voor half 10 bereiken we de oostelijke ingang van het park. Dit is nog een heel eind van het visitor center vandaan, maar de weg er naartoe is heel erg mooi. We rijden door 2 tunnels. Bij het visitor center halen de jongens weer een Junior Rangers pakket en er staat een Ranger met een tafeltje die dingen uitlegt over dieren die in het park voorkomen. We praten daar even, informeren waar we een Rangers programma kunnen bijwonen en stappen dan weer in de auto. Dat blijkt niet de juiste keuze te zijn geweest, want we hadden op de bus moeten stappen om het park in te komen. Helaas hadden we ons huiswerk niet gedaan en we komen daar pas achter als we weer bij de uitgang van het park zijn. We draaien weer om met de auto, op weg terug naar het visitor center. Daar aangekomen zijn nu alle parkeerplaatsen vol en het advies is om in het aangrenzende stadje Springdale te parkeren. We rijden Springdale in en zoeken dan maar eerst naar een picknickplaats, maar dat is niet eenvoudig. Uiteindelijk vinden we een parkje met picknickbankjes waar wel heel veel mieren lopen. De jongens eten staand, want ze zijn bang gestoken te worden door de mieren.
Het is ook nog lastig om in Springdale een parkeerplaats te vinden, maar het lukt ons uiteindelijk om niet te ver van de ingang van Zion een plaats te vinden. We stappen op de shuttlebus die ons naar de ingang brengt en dat blijkt maar 1 halte verderop te zijn. Het is maar goed dat we de parkpas uit de auto hebben meegenomen, want ook al zijn we nu te voet, we moeten wel de pas laten zien aan de entree. Ik had er niet aan moeten denken als we daardoor òòk weer oponthoud hadden gehad en terug naar de auto hadden gemoeten. Bij het visitor center stappen we op de bus die ons het park in brengt. We besluiten om eerst helemaal naar het laatste punt te rijden. Dat heet de Narrows en je kunt daar een hike doen; de River Side Walk. Het eerste stuk is een aangelegd pad en goed te doen met mijn knie. Vandaar uit kun je dan door de rivier verder lopen, maar daar beginnen we niet aan. Ik zie mezelf niet door een rivier over keien klimmen. De Ranger in het visitor center beschreef het als een “hike over wet bowlingballs”. Temperaturen zijn inmiddels opgelopen tot ver in de 90F en we besluiten na deze hike dat we wel genoeg hebben gezien. We hadden om 2 uur een Ranger programma willen bijwonen, maar dat lukt niet meer omdat we door het hele auto misverstand teveel tijd hebben verloren. Ook hadden we de Emerald Pools hike willen doen, maar door de hitte midden op de dag zien we daar ook vanaf. We nemen de bus terug tot aan het museum en stappen daar uit, zodat de jongens daar nog opdrachten kunnen doen voor hun Junior Rangers pakket. We komen daar rond 4 uur aan en dan blijkt dat er ook geen Rangers programma meer is gepland. De jongens vragen of ze als alternatief de 30 minuten durende film mogen kijken die in het museum draait en dat mag. We kijken de film, die best de moeite waard is en de jongens krijgen hun Junior Ranger badges.
Om half 6 verlaten we het park en rond 6 uur zijn we weer bij het Houston’s Trails End restaurant waar we gisteren ook al hebben gegeten. De jongens nemen nu beiden de chicken quesadillas en wij nemen de ribeye steak, die ook weer voortreffelijk smaakt. Ook nu komen er vlak na ons weer Nederlanders binnen. Het blijft grappig om zoveel Nederlands te horen, omdat we dat niet gewend zijn.
Na het eten rijden we meteen door naar de laundromat. Terwijl ik de was sorteer gaat A op zoek naar kwartjes,want de wisselautomaat is kapot. Vervolgens blijf ik in de laundromat en gaat A met de jongens terug naar het hotel, zodat zij kunnen douchen. De was is vrij snel klaar en voor ik ga vouwen bel ik A om me over 10 minuten op te komen halen. Oh ja, natuurlijk komen hier ook weer Nederlanders binnenlopen. Ze groeten me netjes in het Engels en ik geef antwoord in het Nederlands.
De rest van de avond besteden we aan het overzetten van de gemaakte foto’s van het sd kaartje op de netbook/laptop en we lezen email en surfen wat op Facebook.

Deze ochtend staan we weer om 7 uur op en om 10 over half 9 zitten we in de auto op weg naar Page.Het is dan 73F en het belooft veel heter te worden deze dag. Om kwart voor 10 bereiken we het Welcome Center van de Glen Canyon Dam, waar we een rondleiding willen doen. Als we kaartjes willen kopen komen we er ineens achter dat we een uur hebben gewonnen qua tijd en dat het dus pas tegen 9 uur is. We kopen kaartjes voor de rondleiding van half 10, de jongens krijgen een Junior Rangers pakket en kunnen hier zelfs 2 badges verdienen, eentje voor de Dam en eentje voor de brug.
Op de rondleiding mogen geen tassen mee dus we brengen alle overbodige spullen terug naar de auto en nemen alleen onze camera’s, geld en water mee. De groep bestaat uit 19 mensen en het zijn allemaal Europeanen. Natuurlijk is de Nederlandse vertegenwoordiging ook weer ruim aanwezig. De rondleiding is erg boeiend en er is een goede uitleg over de bouw van de Dam en hoe het er tegenwoordig aan toe gaat. Zeker de moeite waard om deze rondleiding te doen. Entree was $5 voor volwassenen en $2.50 voor kinderen t/m 16 jaar. Aan het eind van de rondleiding is er ook nog een optionele film te bekijken en we besluiten dat te doen, zodat de jongens weer een opdracht in hun Rangers pakket kunnen afstrepen en gewoon omdat het interessant is. Daarna gaan we naar de Ranger en krijgen de jongens hun badges.
Rond half 12 rijden we richting de Walmart om wat boodschappen voor de lunch te doen. Grote supermarkten zijn tot nu toe vrij schaars geweest, dus het is fijn dat we hier weer even wat dingen in kunnen slaan die men elders niet heeft. We nemen ook weer 2 trays water mee, want dat gaat er met deze hitte ècht snel doorheen.
Dan rijden we door op zoek naar een picknickplaats voor de lunch en we willen nog een tour gaan doen van de Lower Antelope Canyon. Het is even zoeken om de ingang van de Antelope Canyon te vinden en TomTom weet het ook niet meer en stuurt ons verkeerd. Als we terug rijden zien we een bord staan waarop staat waar we moeten zijn. We rijden het zandweggetje af en ik stap alvast uit bij de entree om te informeren of er nog tours beschikbaar zijn. Dit blijkt geen probleem te zijn, we kunnen over 2 minuten mee. We besluiten dat niet de doen en de tour van 1 uur te nemen, zodat we nog een half uur hebben om even wat te eten aan de picknicktafels die er staan. Het is inmiddels 97F en we smeren nog even wat zonnebrand voor we op pad gaan.
Onze tour bestaat uit 11 mensen; 2 Oostenrjkers en de rest Nederlanders. Het andere Nederlandse gezin heeft 3 kleine kinderen en zij wonen in San Diego. De gids die we hebben is een jonge jongen. Hij vertelt dat zit zijn 3e dag is en hij komt heel enthousiast over. Aan zijn kennis is niet te merken dat hij dit pas 3 dagen doet. Omdat het een kleine groep is laat hij veel extra dingen zien en vertelt erover. A loopt eigenlijk de hele tijd voorop bij de gids, terwijl ik achteraan blijf en zo meer tijd heb om foto’s te maken. Lower Anteope Canyon is zó ontzettend mooi om te zien. Vooral mèt camera. Ik krijg de prachtigste kleuren te zien door de lens. Tinten van licht geel tot zeer donker rood en zelfs blauw en paars wisselen elkaar af. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien. De entree was vrij prijzig ($20 per persoon en $6 Navajo fee per persoon), maar het is zeer de moeite waard. Er zijn verschillende theoriën over welke tijd het beste zou zijn voor foto’s, waarbij vroeg in de ochtend en laat in de middag het meestal winnen, maar midden in de zomer is 1 uur dus ook een hele mooie tijd omdat de zon zo fel is en hoog staat. Volgens mij is hier trouwens geen enkele tijd te verzinnen dat het er niet mooi zou zijn. Zorg wel dat je contant geld bij je hebt, want men accepteert geen credti/debit cards. Je kunt wel met checks betalen, maar ik weet niet of ze daar alleen de Amerikaanse checks mee bedoelen of dat ze ook travelers checks zouden accepteren. Contant geld is dus de betere optie als je geen risico wilt lopen. Er zijn ook allerlei tours te reserveren bij allerlei commerciële bedrijfjes in en om Page, maar die zijn allemaal een stuk duurder dan gewoon zelf met je auto/camper naar het terrein rijden en ter plaatse je kaartjes te kopen.
Na de tour besluiten we om naar het motel te rijden en te kijken of we in kunnen checken. We willen graag even afkoelen voor we Horseshoe Bend gaan doen en willen dat ook niet midden op de dag doen in de hitte, omdat het nog een flinke wandeling is daar. Inchecken blijkt geen probleem, dus dat is een meevaller. Wel vertelt de eigenaar ons dat het beter is om Horseshoe Bend in de ochtend te doen vanwege de betere lichtval. We nemen zijn advies ter harte en besluiten Horseshoe Bend morgenvroeg te gaan doen. Dat levert ons wel een gat in de planning op en ook al zijn er hier in de omgeving genoeg dingen te zien en te doen, toch besluiten we om dan maar een paar uurtjes in het motel door te brengen om even te rusten en af te koelen.
Rond etenstijd rijden we naar Big John’s Texas BBQ en dit blijkt een zeer goed BBQ restaurant te zijn. Wij nemen de sampler en alles smaakt even goed. Na het eten rijden we door naar een overview punt vlabij Wahweap Marina om de zonsondergang te zien en te fotograferen. Dit was een tip van de motel eigenaar en hij heeft niks teveel gezegd. De zonsondergang is echt schitterend. Ook hier komen we weer Nederlanders tegen. Ik hoor al aan hun accent dat het Brabanders zijn en na navraag blijken ze inderdaad uit Brabant (Veldhoven) te komen. We kletsen een tijdje met ze. Zij doen hun rondje vanuit Los Angeles en zijn nu op de terugweg.
Als de zon helemaal onder is rijden we terug naar het hotel. De jongens gaan slapen en wij drinken nog een fles wijn leeg op de patio van het motel.

Vandaag staan we weer vroeg op. We hoorden gisteren al dat de korste weg van Page naar Flagstaff is afgesloten vanwege een landslide en dat betekent dus dat we een heel stuk om moeten rijden via Kayenta naar Tuba City. En aangezien we ook nog naar Horseshoe Bend willen vanochtend, verliezen we wat tijd. Ik had gisteren al gezien dat er een Starbucks moest zitten in Page, maar we hadden hem niet gevonden. Vanochtend stellen we de TomTom maar in en het blijkt dat de Starbucks in de supermarkt zit. Ik haal snel even 2 dubbele espresso’s voor onze caffeine fix en dan vertrekken we naar Horseshoe Bend waar we rond half 9 aankomen. Het is een forse klim naar boven door mul zand. Niet echt prettig voor mijn knie, maar gelukkig heb ik geen pijn. Eenmaal boven zien we de Ranger die we gisteren ook al spraken bij de Dam en zij vraagt of we de zon willen zien door een telescope. De jongens vinden dat wel interessant, dus we blijven even staan om te kijken en te kletsen. Toch wil ik snel verder, want het wordt er niet kouder op en we moeten nog een behoorlijk stuk lopen voor we bij de overlook zijn. Het stuk gaat op de heenweg naar beneden, maar op de terugweg zal het nog een klim worden. En er zijn stukken die door mul zand gaan wat niet prettig is. Eenmaal bij de overlook aangekomen maken we wat foto’s en proberen we een plek te vinden waar we de horseshoe er helemaal op krijgen. We vinden een punt, maar er is nog veel schaduw. Helaas pindakaas, want ik wil ook niet blijven wachten tot die schaduw weg is.
De klim naar boven is zwaar maar minder zwaar dan ik dacht. We rusten even uit in de schaduw boven en kunnen nog een Italiaans stel wat advies geven over de Antelope Canyon tour waar ze naartoe willen vandaag. De Ranger (die er nog steeds is) komt naar ons toe en zegt dat ze vindt dat we ook wel een badge hebben verdiend voor onze goede adviezen aan het Italiaanse stel. Al met al duurt ons bezoek aan Horseshoe Bend een uur en om half 10 zitten we weer in de auto op weg naar Sunset Crater Monument.
Daar komen we om half 1 aan en na een kort bezoek aan het visitor center waar de jongens weer een Rangers pakket ophalen, vertrekken we richting het Painted Desert overlook punt. Daar staan picknicktafels en we lunchen met uitzicht op een apart landschap. Het lijkt alsof alles hier in het asfalt groeit, maar in feite zijn het de resten van de lava vanwege de vulkaanuitbarsting. Op de kaart kijkend komen we erachter dat we veel eerder van de highway af hadden gekund en dan een hele route door zowel Wupatki als Sunset Crater Monument hadden kunnen rijden. Nu we hier al zijn is dat te ver om. We zien wel een bordje dat het nog 12 miles is naar het visitor center van Wupatki en besluiten om daar dan toch even heen te rijden. Onderweg doen de jongens de opdrachten van hun pakket en ik maak foto’s vanuit de auto van dit enorm vreemde landschap. Soms stoppen we even op een mooi punt. In Wupatki aangekomen gaan de jongens hun pakket inleveren. Dan blijkt dat ze nòg een badge kunnen verdienen als ze ook het Wupatki pakket met opdrachten doen. Dit is niet veel extra werk en de meeste informatie is in het visitors center te vinden. Terwijl de jongens aan de slag gaan, lopen A en ik naar buiten om foto’s te maken van de oude ruines van de pueblos die hier nog staan. Ook hier zijn duidelijk gelijkenissen met de Kiva’s in Mesa Verde te zien, zoals de ronde ruimte, de haard met steen ervoor en daarachter een luchtschacht. De jongens komen ook naar buiten en zij hebben inmiddels weer 2 badges verdiend voor beide parken. Zo gaat het wel erg snel!
We rijden terug naar het Sunset Crater park en lopen daar nog een stuk van de lava flow trail te lopen. Ook dit is weer erg mooi en heel surrealistisch qua landschap. We maken veel foto’s en keren dan terug naar de auto.
Rond half 5 arriveren we bij Lowell Observatory in Flagstaff. We hebben een paar weken geleden via Groupon een aanbieding gekocht voor een jaarabonnement. Dit kostte normaal $60 voor een familie en nu $25. Dat was goedkoper dan de entree voor 1 keer voor ons vieren en bovendien geeft het abonnement ook nog eens gratis entree of entree tegen gereduceerd tarief bij ongeveer 300 andere musea. Dat was dus een koopje. We leveren de voucher in en krijgen ook nog een mooie tas van Lowell Observatory met wat informatie folders. Om 5 uur begint de “Mars” tour en om 6 uur begint de “Pluto” tour. We kunnen deze dus mooi back to back doen. We bekijken de enorme telescopen en er is veel uitleg over de planeten, heelal, sterrenstelsen, etc. Eerlijk gezegd boeit het mij niet zoveel, maar de jongens en A vinden het interessant. Helaas is het vanavond te bewolkt om ook nog echt sterren te kijken en dus stappen we rond 7 uur weer in de auto op weg naar de KOA in Williams.
Daar komen we tegen 8 uur aan en we pakken snel de spullen uit en rijden dan door naar Williams om wat te eten. Omdat het al laat is lopen we het eerste restaurant binnen wat ons wat lijkt; het Pine Country restaurant. Het is een family style restaurant en het eerste wat we horen als we binnen aan ons tafeltje worden gezet is...Nederlands. Het eten is goed en de bediening ook. Na een snelle maaltijd rijden we weer terug naar onze cabin op de KOA waar we 2 nachten zullen blijven.
De jongens gaan snel douchen en naar bed, terwijl wij de foto’s van vandaag uploaden en nog even mail doen en ik mijn reisverslag schrijf. Morgen naar de Grand Canyon en ik ben heel benieuwd of het niet zal tegenvallen na al het moois wat we al hebben gezien.

Het wordt een gewoonte, maar we staan om 7 uur op. We hebben allemaal goed geslapen in de cabin. We eten snel een broodje en vertrekken rond 8 uur richting de Grand Canyon, wat vanaf Williams nog zo’n 54 miles rijden is. Rond 9 uur komen we bij Grand Canyon aan. We kunnen nog redelijk dichtbij het visitor center parkeren en zien als we uitstappen op ongeveer 10 meter van onze auto 3 mooie picknickbankjes met schaduw. De lunchplaats is geregeld!
Bij het visitor center halen de jongens weer een Rangers pakket en jongste wil ook een Discovery pakket lenen. Daar heeft hij online al over gelezen. De Ranger haalt een grote rugzak tevoorschijn die vol zit met o.a. informatie, een boek over dieren en planten, potloden, een verrekijker en een loep. Omdat het nog 3 minuten duurt tot de film begint, besluiten we die eerst te gaan kijken. Het is een informatieve film over het park en het geeft wat achtergrondinformatie. We kiezen ook een Ranger programma uit; een geology hike met een Ranger die start bij het geologie museum. Dit blijkt nog geen 1,5 km verderop te zijn, dus we besluiten het pad erheen te volgen langs de Rim. Dan kunnen we ondertussen nog foto’s maken want we hebben voor deze afstand een uur de tijd voor het Ranger programma start.
Het pad langs de Rim is mooi en het uitzicht is ook heel mooi. Het is vooral de grootsheid van de Canyon die indruk maakt. Toch vind ik het inderdaad niet zo heel spectaculair. Bij het foto’s maken heb ik ook steeds de indruk dat het steeds hetzelfde plaatje is van een iets andere richting.
Om iets over half 11 komen we bij het geologie museum aan. We zijn nog vroeg en de hike begint pas om 11 uur, dus wachten we even op een bankje. De jongens hebben meteen even tijd om hun Ranger opdrachten te doen en wij maken nog wat foto’s (alhoewel ik snel uitgekeken ben).
Om iets over 11 hebben zich heel wat mensen verzameld bij het bord waar de hike zal starten, maar geen Ranger in zicht. Uiteindelijk loopt oudste naar binnen om te vragen of er nog iemand komt en daar gaan ze eens bellen. Even later komt er iemand naar buiten en vertelt dat ze geen Ranger hebben kunnen vinden die de hike kan doen en het gaat dus niet door. Daar balen we wel van, want nu hebben we voor niks staan wachten. We besluiten de bus terug te nemen naar het visitor center en daar dan te gaan picknicken.
We eten weer broodjes die we hebben meegenomen. Aan het tafeltje naast ons zitten Fransen. De andere taal buiten Nederlands die we de afgelopen dagen bijna non-stop horen in de parken.
Na het eten keren we terug naar het visitor center en leveren de jongens hun Rangers pakket in en het discovery pakket. Dat laatste door een dwarse bui van de jongste niet helemaal vrijwillig, maar hij wilde de rugzak niet meer dragen dus vinden wij dat hij dan maar weer ingeleverd moet worden. Beiden krijgen hun badge en dan gaan we weer verder. We nemen de oranje buslijn naar de oostkant van het park. We willen naar het verste punt om daar wat foto’s te maken en dan weer terug. Bij de één na laatste halte voor het eindpunt horen we ineens iemand zeggen: “Dat is toevallig” dus we kijken op. En ja, dat is inderdaad toevallig, want het blijkt de man te zijn van het stel uit Veldhoven die we dus al eerder waren tegengekomen. We kletsen weer wat en zijn dan bij het eindpunt waar we uit moeten stappen.
Bij het eindpunt aangekomen is het bijna grappig, want hetwemelt er van de Nederlanders (en een Belgisch stel). We maken wat foto’s, maar als de volgende bus eraan komt stappen we weer op. Via een overstap op de blauwe lijn gaan we naar de rode lijn om zo de westkant te bekijken. Tussen 1 en 3 uur zou er een Ranger op Hopi Point moeten zijn die wat vertelt over de California Condor en de jongens willen daar graag heen. De lucht begint behoorlijk donker te worden en verderop regent het al, dus we hopen dat we het droog houden tot die tijd. Dan ineens kom ik erachter dat ik mijn telefoon kwijt ben. Ik zoek mijn hele tas door, maar kan hem niet vinden. Ik heb hem in het park vanochtend even gebruikt om een foto te maken en op Facebook te plaatsen, maar ik had geen bereik en heb het ding daarna dus ook niet meer gebruikt. En ik kan maar niet bedenken waar ik hem voor het laatst gehad heb. Ik denk dat het bij het geologie museum was, maar weet het niet zeker.
Bij Hopi point gaan we van de bus en de Ranger is er nog. Ze heeft een telescoop op een gat in de canyonwand gericht en vertelt dat daar een nest is, maar dat het jong al gevoed is door de ouders en ze niet het idee heeft dat de vogels zich nog laten zien. De jongens kijken door de telescoop naar het nest en even later laat ze ze ook nog de rivier van dichtbij bekijken bij gebrek aan Condors. Wij maken ondertussen nog wat foto’s. Er komt nu een flinke regenbui vanaf het oosten en ook eentje vanuit het westen aan. Het is een mooi gezicht, maar we hebben er geen zin in om nat te worden met onze camera’s. We kunnen een halve mijl oostwaarts lopen om daar de bus terug te nemen of we kunnen blijven wachten en de bus op dit punt nemen die eerst naar het eindpunt aan de westkant doorrijd voordat we naar het visitor center gaan. We besluiten de laatste optie te nemen, omdat we niet zeker weten of we niet al lopend een stortbui over ons heen gaan krijgen. Dan maar liever wat langer in de bus zitten. Dat blijkt een goede keuze want zodra we in de bus zitten begint het te regenen.
ondertussen blijf ik maar bedenken waar ik voor het laatst mijn telefoon had, maar ik weet het echt niet meer. A heeft wel zijn telefoon bij zich, maar die heeft op dit punt geen bereik, dus zullen we toch moeten wachten tot we weer terug zijn.
De buslijnen blijken niet goed om te kunnen gaan met de monsoon regenpaniek. Er is te weinig ruimte in de bus om iedereen bij de punten in te laten stappen en als we bij de overstapplaats komen is er weer veel commotie over wie er wel en niet al langer stond te wachten en wie er wel of niet mee kan met de bus. Het is ondertussen flink afgekoeld en ik heb het koud. Gelukkig regent het niet meer zo hard.
Een medewerkster probeert structuur te krijgen in de rij wachtende mensen, maar parkeert ons dan ergens op de stoep in plaats van onder het wachthokje waar het droog is. Dan plukt ze een bus van de rode lijn naar de blauwe lijn en zegt dat die de mensen mee moet nemen en meteen bij het visitor center af moet zetten. Na wat gerommel heen en weer zitten we uiteindelijk weer in een bus en worden we netjes bij het visitor center afgezet. Daar loop ik meteen naar binnen om te vragen of er een telefoon is gevonden. Ik beschrijf mijn telefoon tegen de Ranger en die belt met het geologie museum om te vragen of ze daar mijn telefoon hebben gevonden. Helaas is dat niet zo. Dan kijkt ze in een map en zegt dat ze even achter gaat kijken omdat er wel een telefoon is gevonden volgens de gegevens in de lijst. Even later komt ze weer terug met in haar hand... mijn telefoon! Ze zegt dat iemand hem heeft binnen gebracht en dat hij op de bus (oranje lijn naar de oostkant) is gevonden. Misschien is het de Nederlandse man uit Veldhoven geweest die zag dat ik hem vergeten was. Er was geen naam van de vinder achtergelaten, dus we zullen het nooit weten. Hoe dan ook, ik ben blij dat iemand zo eerlijk was en de moeite heeft genomen om hem naar het visitor center te brengen.
Door de buien is er weinig meer te zien en eigenlijk hebben we ook wel genoeg avontuur gehad voor vandaag, dus besluiten we naar de KOA terug te gaan. Om half 5 rijden we het park uit. Onderweg stoppen we nog in Williams om te eten. Dit keer eten we Thais bij het Dara Thai cafe. Ik neem een Pad Thai die erg lekker smaakt. Een aanrader voor iedereen die naar Williams gaat. Na het eten doen we nog wat boodschappen bij Safeway en ik ontdek een Starbucks in het pand waar ik nog even 2 espresso’s haal.
Bij de KOA aangekomen zet ik de foto’s van vandaag over op mijn netbook en ik zie dat ik “maar” 139 foto’s heb gemaakt vandaag. Dat is het minste tot nu toe in de hele vakantie.

Rond 7 uur staan we weer op en rond kwart over 8 vertrekken we van de KOA. We rijden eerst terug richting Flagstaff en nemen daar de scenic highway 89A richting Sedona. Dit is een erg mooie route door een bergachtig landschap met dennebomen en haarspeldbochten. Rond half 10 zijn we in Sedona, waar we naar het visitor center gaan. Een Ranger tekent voor ons op een kaart de route die we kunnen rijden om de mooiste plekjes van Sedona te zien en fotograferen. We rijden een stuk naar het zuidwesten en parkeren dan bij een parkeerplaats aan het einde van een onverhard pad. Voor al dit soort parkeerplaatsen bij trails moet je een pas hebben en er staan machines om kaartjes te kopen. De Ranger heeft verteld dat onze annual park pass ook geldig is, dus die hangen we voor de voorruit. We nemen water mee, want het is nu alweer heet en we hebben een stukje te lopen. We wandelen een trail wat niet zo lang is en komen dan bij een riviertje. De jongens hebben hun waterschoenen meegenomen en gaan daarmee het water in. Wij fotograferen wat in de omgeving. Na een klein half uurtje lopen we weer terug. De rest van de ochtend rijden we naar de plaatsen die de Ranger heeft aangegeven. Bij sommigen stoppen we wat langer en bij anderen maken we alleen wat foto’s. Bijna aan het einde van de tocht zien we in de verte donkere wolken boven een rotspartij hangen en even later begint het daar zwaar te regenen. Op de plek waar wij rijden is het nog droog en zonnig, dus ik stap uit de auto om wat foto’s te maken. Dat levert een aantal hele mooie plaatjes op. Jammer genoeg komt de bui sneller dichterbij en we besluiten richting Cottonwood te rijden, waar we een motel hebben voor 2 nachten.
Bij het motel kunnen we vroeg inchecken en we lunchen meteen op de kamer, die uitgerust is met een volledige keuken en een grote koelkast.
De jongens hebben een zwembad ontdekt en willen wel even gaan zwemmen. Het heeft hier wel geregend, maar er is geen onweer, dus kunnen ze zwemmen. We hebben niet echt plannen voor de middag, en terwijl de jongens zwemmen bekijken wij in folders en op internet wat we nog kunnen gaan doen. We besluiten aan het eind van de middag nog even het historische gedeelte van Cottonwood te bezichtigen en dan bijtijds te gaan eten.
Rond 5 uur zijn we in Cottonwood, maar veel van de winkels zijn al gesloten. De jongens ontdekken een rock shop en willen daar wel even gaan kijken. Oudste zoekt al tijden naar een stuk betaalbaar Bismuth en jongste wil graag een stuk petrified wood kopen. De Bismuth hebben ze niet,omdat het “man-made” is. Ze hebben wel verschillende stukken petrified wood, dus jongste zoekt een mooi en betaalbaar stuk uit en koopt er meteen een houder bij om het stuk wood op te zetten. We lopen nog wat langs de winkeltjes, maar zien weinig interessants. Ik wil nog een paar foto’s maken, maar kom er dan achter dat de geheugenkaart nog in mijn netbook zit op de motelkamer. Dat gaat dus ook niet werken.
We hebben gezien dat Cottonwood een Grieks restaurant heeft en aangezien we allemaal dol zijn op Grieks eten en we het nog niet eerder zijn tegengekomen deze vakantie wordt het Grieks bij het greek Cafe vandaag.
Het restaurant stelt niet veel voor. Er is een bestelbalie en het eten wordt geserveerd in styrofoam bakjes en op styrofoam bordjes. Naast de sodamachine staan bakjes met wegwerpbestek. Het eten is goed (alhoewel wel kleine porties), maar de sfeer is niet geweldig. We zijn ook de enigen in het restaurant.
Na het eten rijden we naar het motel. De jongens kijken nog even tv en wij surfen op internet naar dingen om morgen te doen. Tijdens de voorbereidingen had ik gelezen dat Sedona en omgeving zo mooi was, dus we hebben 2 dagen gepland om zeker te zijn dat we al dat moois zouden hebben gezien. Maar we hadden niet echt concrete plannen. Ik ontdek nòg een Nationaal park hier 2 miles vandaan; Tuzigoot. Daar is ook weer een Junior Rangers programma en een pueblo nederzetting. De moeite waard om te gaan bekijken. Het stadje Jerome blijkt ook interessant te zijn, dus dat zetten we ook op het programma en dan kunnen we ‘s middags naar Slide Rock State Park waar je kunt zwemmen.

Deze ochtend hoeven we niet supervroeg op te staan, omdat we hier 2 nachten blijven en we dus niks in hoeven pakken. We doen dus rustig aan en vertrekken rond kwart voor 9 richting Tuzigoot. Het is maar een klein stukje rijden. De jongens halen weer een Rangers pakket en zoeken de antwoorden in het visitors centrum wat ook meteen muzeum is. Wij gaan ondertussen even buiten kijken bij de ruines. Deze zijn rond 1930 hersteld, maar omdat men later van mening was dat je de dingen moest laten voor wat ze zijn is een deel weer afgebroken. Toch interessant om te zien hoe deze mensen vroeger leefden, al is er niet zo heel veel bekend en is het meeste aan informatie maar een aanname/conclusie uit hetgeen men heeft gevonden bij opgravingen. Tuzigoot is minder bekend dan Montezuma Castle, maar er zijn duidelijke links tussen de twee. Mocht je ooit Montezuma gaan bezoeken, probeer dan ook tijd te maken in je planning voor Tuzigoot als je interesse hebt in dit stuk geschiedenis van de US.
De jongens hebben voor het eerst moeite om de vragen in te vullen. Een deel van de informatie ontbreekt volgens hun gevoel. Bij het navragen en inleveren van hun boekje komt de Ranger erachter hoe dat komt; ze heeft de boekjes van Montezuma gegeven ipv Tuzigoot. Ze blijkt ook geen boekjes meer te hebben, maar deze Ranger heeft kennis genoeg en ze overhoort de jongens met een mondeling “examen”. Zo krijgen ze toch hun badge.
Na ongeveer een uurtje vertrekken we weer en rijden we richting Jerome. Dit was ooit een spookstadje toen de mijnwerkers wegtrokken, maar al snel werd het stadje herontdekt door kunstenaars die er hun thuis maakten. Jerome ligt hoog op een heuvel en heeft een prachtig uitzicht over de valei. Er zijn allerlei kleine winkeltjes te vinden. Veel winkeltjes met kunst van plaatselijke kunstenaars. We bezoeken de kerstwinkel (altijd leuk met 100F) en raken niet uitgekeken bij een winkel met kaleidoscopen in alle soorten en maten. En als leuke verrassing vind ik in een ander winkeltje nog een ring met een beertje. Naar zo’n ring (Navajo stijl) ben ik al ongeveer 20 jaar op zoek. Ooit zag ik er eentje in een winkeltje in Amsterdam, maar die ring pastte niet. Sindsdien ben ik altijd blijven uitkijken naar een ring met een beertje en hier in het afgelegen Jerome kom ik hem tegen. Ik ben blij!
Na het winkeltjes kijken vertrekken we weer richting Cottonwood. Het begint ook weer erg heet te worden en het is buiten niet meer aangenaam. We doen wat boodschappen en lunchen dan in ons motel. Later in de middag wilden we naar Slide Rock gaan, maar er komen weer onweersbuien aan en oudste heeft geen zin. We gooien het schema dus weer om en besluiten naar Montezuma te gaan. Eigenlijk zouden we dat morgen doen, maar dan kunnen we morgen meteen gaan rijden zonder tussenstop.
Bij Montezuma leveren de jongens meteen hun Rangers pakket in, maar er waren nog wat onbeantwoordde vragen waar in Tuzigoot geen informatie over was, dus dat moet eerst aangevuld worden. Zo makkelijk komen ze er niet vanaf! We leggen nog wel uit dat ze het verkeerde pakket hebben gekregen bij Tuzigoot en de Ranger noteert ons adres en belooft alsnog 2 Tuzigoot boekjes op te sturen. Montezuma is mooi en indrukwekkend. We komen een Ranger tegen die ons veel kan vertellen over het leven van de mensen hier, hoe ze leefden, wat ze aten, etc. Erg boeiend. Na een klein uurtje gaan we weer naar binnen, waar de jongens dan eindelijk hun badge krijgen. We willen daarna nog naar Montezuma Well, maar dat blijkt qua tijd niet meer haalbaar omdat ze om 5 uur sluiten.
We nemen de snelweg naar Sedona, zodat we met een toeristische omweg naar Cottonwood kunnen rijden. Onderweg besluiten we vroeg te eten en daarna nog naar het Sedona vliegveld te rijden voor de zonsondergang die vanaf hier heel mooi schijnt te zijn. We zien onderweg een Mongolian grill restaurant; Mongo’s, en we besluiten daar te gaan eten. Het eten is goed, maar we zijn het er allemaal over eens dat we Genghis Grill lekkerder vinden. Op weg naar het vliegveld komen we nog langs Snoopy Rock (een rots in de vorm van Snoopy). We waren hier gisteren ook al, maar konden toen geen goede foto maken. Nu rijden we een zijstraat in en daar is een punt waar ik een goede foto kan maken van de jongens met Snoopy op de achtergrond.
Om kwart over 7 zijn we bij het vliegveld, maar we hadden onderweg al gezien dat het veel te bewolkt is vanavond om een mooie zonsondergang te zien. Toch is het uitzicht wel mooi en na een paar foto’s houden we het voor gezien en rijden terug naar het motel.
In het motel logeert ook een groep softballers. Gisternacht hebben we daar niks van gehoord, maar vanavond zijn ze erg luidruchtig. Er is een boel gespring in de kamer boven ons, alsof elk moment het plafond naar beneden kan komen. Ook rennen ze steeds over de metalen trappen schuin voor onze kamer en lopen dan gillend en schreeuwend langs ons raam (de kortste route blijkbaar). We kijken het een tijdje aan, maar om half 12 vinden we dat ze toch best wat stiller kunnen gaan doen en A loopt naar buiten om ze dat te vertellen. Dit wordt niet erg gewaardeerd en even later wordt er hard op onze kamerdeur geklopt. A doet open en er staat een hele groep coaches/ouders voor de deur die even uit komen leggen dat het niet de bedoeling is dat A hun dochters direct aanspreekt op hun gedrag. Na een korte woordenwisseling komt A weer naar binnen. Het gedrag van de tieners stopt niet en wordt alleen maar erger. Helaas is de moteleigenaar niet meer te bereiken. Rond kwart voor 1 krijgen we ook nog 2 telefoontjes, waarschijnlijk door de tieners want er wordt steeds opgehangen. Dan rond half 2 horen we de coaches/ouders aankomen en iedereen naar bed sturen. Om kwart voor 2 is eindelijk alles stil.

Vanochtend zijn we weer vroeg wakker. Rond 8 uur zijn we klaar voor vertrek, maar A wil eerst nog even met de eigenaar gaan praten over afgelopen nacht. Die komt net binnen als A het kantoor binnenstapt en is niet blij met wat hij heeft aangetroffen. Ook buiten blijkt er een zootje te zijn gemaakt door de nachtelijke feesters. A vertelt wat er is gebeurd en de eigenaar verontschuldigd zich meerdere malen. We krijgen ons geld voor afgelopen nacht terug ter compensatie en dat is dan wel weer netjes.
We rijden vandaag richting Payson om vanaf daar de Apache Trail te gaan rijden. Ik had dit in een reisverslag van iemand anders hier gelezen en het pastte in ons schema. Grappig is dat we ook nog langs een National Monument komen: Tonto. Dat betekent dat de jongens weer een badge kunnen verdienen. We kijken eerst een informatieve film in het visitors centrum. Tonto is vergelijkbaar met Montezuma qua bouw van huizen in de rotswand. Er is een upper dwelling en een lower dwelling, waarvan de upper alleen van november-april open is. Ik ga er vanuit dat de lower dus ècht laag is en zo te bekijken. Dat valt even tegen, want het is een hele zware en lange klim omhoog. Als beloning is er dan wel weer een gigantisch mooi uitzicht op het meer en de heuvels met Saguaro cactussen. Buiten een paar delen waar bordjes staan, mag je overal rondlopen en de ruimtes bekijken waar honderden jaren geleden mensen woonden. Ze hadden wel een mooi uitzicht, maar het was ook een zware klim naar boven. Ik voel me ineens erg rijk met ons huis en slaapkamer op de begane grond.
We picknicken op de mooie picknickplaatsen bij de entree van Tonto. Erg mooie overdekte plaatsen met een eigen parkeerplaats bij elke tafel en er staat ook een toiletgebouw.
Daarna rijden we verder over de Apache Trail. Volgens Frommer’s is dit Arizona’s mooiste “scenic route”. Wij vinden het inderdaad heel mooi en erg afwisselend qua landschap.
Rond half 4 komen we aan bij het hotel waar we de komende 2 dagen zullen verblijven en ik hoop dat we wat rustigere nachten hebben. Dit hotel is het meest luxe hotel op onze trip. Wij hebben een king slaapkamer met jacuzzi en de jongens een double queen. Bij het inchecken blijkt dat we ook nog een upgrade krijgen naar een suite en zo zitten we even later in een kamer met bankstel en breedbeeld tv, 2 baden, 2 toiletten, een jacuzzi en een heerlijk bed. De jongens zwemmen nog even voor we gaan eten, A brengt de was naar een laundry service waar ze alles wassen en vouwen. Kosten $15. Binnen een kwartier is hij weer terug en morgen kunnen we om half 2 alles weer schoon ophalen. Lekker makkelijk.
Voor het eten kiezen we Red Robin. We hebben wel een keer zin in goede hamburgers en bij Red Robin weten we wat we kunnen verwachten.
Na het eten gaan we bijtijds naar bed. Morgen moeten we vroeg op om om 7 uur in de dierentuin te zijn. De jongens hebben tijdens het zwemmen van andere mensen gehoord dat er morgen iets speciaals te doen is in de dierentuin. Er komt sneeuw voor de dieren en de kinderen om in te spelen. Reden temeer om echt om 7 uur aan de entree te zijn. Het zou weleens druk kunnen worden.

Om iets over half 7 zijn we al in de dierentuin. Nou ja, bij de entree, want de deur gaat pas om 7 uur open. Het is nog niet overdreven druk en dat wordt het ook niet. We zien de mensen die gisteren in het zwembad waren en we gaan achter hen in de rij staan. Om iets over 7 lopen we de dierentuin in en het is dan al behoorlijk warm. Gelukkig hebben we veel water bij ons. Eerst gaan we naar de otters want die krijgen om half 8 hun ijs. De verzorgers hebben 3 vissen ingevroren in water in een plastic bekertje en die worden (zonder bekertje) in het water gegooid. De otters gaan erop af en proberen de vis te eten en het ijs te laten smelten. Leuk om te zien. De dierentuin is mooi. Men heeft in elk geval geprobeerd om de verblijven zoveel mogelijk “natuurlijk” te laten lijken en er is gelukkig vrij veel schaduw. Op sommige punten hangen misters. Het is niet verwonderlijk dat de dierentuin in de zomer maar van 7 uur ‘s morgens tot 2 uur ‘s middags open is. Het is gewoon veel te heet. Rond kwart voor 12 houden wij het voor gezien. We hebben dan eigenlijk ook alles gezien en het begint heet te worden.
We doen boodschappen, halen de was op, lunchen op de kamer en daarna gaan de jongens zwemmen in het zwembad. Ik volg een uur later, terwijl A zijn werkemail beantwoord. Af en toe is het wel lekker om een middagje niet op pad te gaan.
We hebben gisteren in de buurt van Red Robin een Genghis Grill gezien en de jongens willen daar graag eten. We rijden daar vroeg in de avond heen en het eten is ook hier in Arizona weer heel goed. Ook niet zo verwonderijk als je zelf je eten uitzoekt en zij het alleen nog voor je klaarmaken.
Na het eten gaan de jongens nog een uurtje zwemmen, maar dan begint het te onweren en gaan ze naar hun kamer. Wij internetten en ik werk aan mijn reisverslag. Ik ben moe en morgen moeten we weer een flink stuk rijden naar Bisbee.

We vertrekken vandaag om kwart over 8 uit Scottsdale en het is behoorlijk bewolkt. Gisteren was er nog een onweersbui al heeft het niet echt doorgezet en heb ik weinig regen gehoord. Ondanks de bewolking is het toch nog 84F. We hebben een paar uur te rijden en de weg is saai qua landschap. Het is hier allemaal erg vlak en woestijnachtig met hier en daar wat bergen links en rechts.
Oudste heeft gisteren zijn navulbare waterfles bij Genhis Grill laten staan, dus we zoeken een Kohls op om te zien of we daar een nieuwe kunnen kopen. In Tuscon zit er eentje vlak naast de snelweg en die zou open moeten zijn tegen de tijd dat wij daar aankomen. Tegen 10 uur zien we de afslag en ik ren even snel naar binnen. Helaas geen geluk, dus we rijden door naar de Walmart die daar naast zit. Ook daar vind ik niet een geschikte waterfles. Wel zien we een Starbucks, dus we maken even een stop voor de nodige caffeïne shot. Dan rijden we weer verder en rond half 12 zijn we in Tombstone.
Tombstone was een ghost town, maar daar kun je nu niks meer van merken. De hoofdstraat is nog helemaal in western stijl qua gevels/bouw en de straat is nog van zand. Er rijden van die western koetsen rond met toeristen. Mensen gekleed in typische western kleding staan buiten voor allerlei winkels en toeristische attracties en proberen je binnen te lokken met aanbiedingen. Ik vind het mega irritant om steeds te moeten luisteren naar hun verhalen. Ik bedoel, je wilt beleefd zijn maar tegelijkertijd wil je ook niet elke 10 meter moeten stilstaan om beleefd een verhaal aan te horen. Dit is echt niks voor mij. We kijken in een aantal winkeltjes naar Navajo en Zuni sieraden. Ik heb een mooie ketting gezien in een etalage, maar deze blijkt bijna $600 te kosten als ik het binnen navraag. De verkoopster vraagt of ik hem wil passen maar ik bedank vriendelijk en zeg dat het niet binnen mijn budget past. Kom op zeg, zelfs mijn trouwring was niet zo duur.
Ik ben blij weer in de auto te kunnen stappen op weg naar Bisbee. Dit soort super toeristische gelegenheden zijn niet aan mij besteed. Ik hou ook niet van kermissen en pretparken. My bad.
Rond 1 uur komen we aan in Bisbee, wat midden tussen de bergen ligt en tegen de bergwanden is gebouwd. Een mooi oud stadje en het herinnert me aan de bergdorpjes in Frankrijk. We zijn nog wat te vroeg om in te kunnen checken bi j de Bed & Breakfast waar we vannacht zullen slapen, maar er is een mooi parkje voor het gebouw met overdekte picknicktafels en we besluiten daar te gaan lunchen.
We zouden vandaag de Queen Mine Tour in Bisbee gaan doen en hebben kaartjes gereserveerd voor half 4, omdat we niet zeker wisten hoe laat we hier zouden aankomen. Nu we vroeg zijn en rond half 2 klaar zijn met de lunch besluiten we om te gaan kijken of we onze kaartjes kunnen omzetten naar de tour van 2 uur. Dit blijkt geen probleem te zijn, dus om 2 uur gaan we de mijn in. Voor we dit kunnen doen moeten we allemaal een gele jas aan, een mijnwerkershelm op en we krijgen een lampje mee. Dit is een zogenaamde horizontale mijn, dus we gaan niet de diepte in maar rijden met een treintje steeds verder de mijn in. We stoppen op een aantal punten onderweg waar de gids wat dingen uitlegt over hoe men vroeger hier koper uit de mijn won (en wat goud en zilver) en hoe de mensen hier werkten en met wat voor soort gereedschap er gewerkt werd. De gids heeft zelf ruim 20 jaar in de mijn gewerkt dus hij weet waar hij over praat. De tour duurt ongeveer een uur en het is de moeite waard. Neem een trui mee, want het is koud in de mijn, zo’n 47F. Ik had wel een korte broek aan en dat was goed te doen, maar was wel blij met het vest dat ik had aangetrokken. Het tochtte erg in de mijn.
Na de tour duiken we nog even het winkeltje in waar men stenen en sieraden verkoopt. Ik koop een mooie ketting met aqua blauwe steen. Oudste ziet wel 10 verschillende stukken Bismuth en koopt er uiteindelijk eentje van. Jongste vindt nog een mooi stuk petrified wood en zijn geld brandt in zijn zak, dus die koop is snel gesloten. De prijzen van stenen en sieraden zijn hier echt een stuk goedkoper dan wat we tot nu toe zijn tegengekomen, dus ben je op zoek naar bepaalde stenen of sieraden dan is dit winkeltje een aanrader.
We rijden door het historische stadje terug naar de Bed & Breakfast waar we nu wel in kunnen checken. Het is een oud schoolgebouw wat nu dus dienst doet als B&B. We zijn die nacht de enige gasten en hebben een mooie kamer met in de kamer een aparte slaapkamer voor de jongens met twee eenpersoons bedden. Alles is erg ruim en smaakvol (wel wat kitscherig) gedecoreerd, maar het past allemaal in het schoolthema. De eigenaar is super vriendelijk en vertelt ons over de geschiedenis van de school en hoe het gebouw van school naar appartementencomplex naar verzorgingstehuis en uiteindelijk naar B&B werd omgebouwd. Alle kamerdeuren staan open en we worden uitgenodigd om overal rond te kijken. Nadat we de spullen in onze kamer hebben gezet drinken we wat thee op het terras. Het is met temperaturen rond de 76F voor ons heerlijk koel hier. We kijken naar de vogels die op het terras op de voerbakjes afkomen en zien zelfs een paar kolibris.
We vragen de eigenaars waar we die avond het beste kunnen gaan eten. Zij adviseren 555Grill, maar als we de menukaart daarvan bekijken (er ligt een boek met menu’s van bijna alle restaurants in de gezamenlijke ruimte) zien we weinig geschikts voor de jongens. We bladeren door het boek en besluiten dan J.W. Western Junction te gaan bezoeken, waar ze volgens de eigenaars goede steaks en ribs hebben, maar waar ook salades, sandwiches en home style cooking gerechten op de kaart staan. Dit restaurant is wel buiten het dorp, maar het is de rit van 7 miles dubbel en dwars waard. De serveerster is erg aardig en de ribeye steaks zijn uitzonderlijk goed, met zo’n knapperig randje eraan. Ook de jongens smullen van hun bacon burger en smothered chicken.
Weer terug bij de B&B gaan we niet te laat slapen. Ook hier laten we de ramen weer open nu het kan en we horen de vogels fluiten. Een oase van rust.

Rond kwart voor 7 worden we wakker met fluitende vogels op de achtergrond en een zacht tingelende windgong. Nadat we ons ochtendritueel hebben afgerond gaan we naar beneden waar al koffie en heet water voor thee klaarstaat. We nemen een kop koffie (de jongens thee) mee en gaan lekker buiten op het terras zitten. Het is nog heerlijk koel en we genieten volop van het weer en de vogeltjes in de tuin. Om 8 uur komt Paula met het ontbijt naar buiten; verschillende soorten fruit, een blueberry muffin en 2 mini quiches met ei en kaas. Het beste ontbijt van de reis tot nu toe. De Schoolhouse Inn in Bisbee is echt een aanrader. Het is jammer dat het voor ons te ver weg is voor een weekend, want het is een plaats waar ik zeker nog weleens terug zou willen vanwege de gastvrijheid. Het is ook erg fijn dat dit een B&B is waar kinderen welkom zijn, want meestal is dat niet het geval.
Met ietwat tegenzin nemen we afscheid van Paula en vertrekken tegen 9 uur op weg naar Chiricahua National Monument. Het is 79F en we tanken nog even in het dorp voor $3.41. Bij het visitors center in Bisbee vragen we nog even naar de beste route naar Chiricahua en de medewerkster geeft ons een kaart mee waar ze de route op aangeeft.
Na 1,5 uur rijden door velden met veel landbouw op van die ronde percelen die er op Google maps altijd zo mysterieus uitzien, komen we bij Chiricahua aan. Hier verandert het landschap ineens van vlak naar bergen en we rijden naar het bezoekerscentrum door een prachtig landschap met veel groen en rotspartijen. Bij het bezoekerscentrum halen de jongens weer een Rangers pakket en we kijken een korte film over het park. De berijdbare weg in het park is niet zo heel lang, maar er zijn wel veel mooie wandelpaden. Op aanraden van de Ranger besluiten we 2 wandelpaden te gaan bekijken. We rijden eerst helemaal naar het einde van het park waar we een heel mooi uitzicht hebben over de pijlers en spiralen in de rotsen. Deze hebben qua vorm wat weg van Bryce, maar zijn van een ander gesteente wat gewoon wat minder indrukwekkend is dan de kleuren bij Bryce. Omdat de lucht er een beetje dreigend uitziet en er kans op onweer is, besluiten we eerst te gaan lunchen voor we gaan wandelen. We vinden een picknickplaats onder een boom, waar de de hele tijd in de gaten worden gehouden voor een groep Mexican Jays (vogels). Helaas voor hen eten wij alles zelf op. Daarnaast mag je ook geen dieren/vogels voeren in het park omdat men niet wil dat ze afhankelijk gaan worden van mensen. Alle vuimisbakken in de nationale parken hebben dan ook een speciale klep die behoorlijk lastig is open te maken voor mensen, in de hoop dat dieren er dus echt niet in kunnen.
Na de lunch lopen we het pad op van de Sugar Loaf trail. We gaan dit pad maar een gedeelte lopen, zodat we nog tijd hebben om de Echo Canyon trail te doen. Het is voor ons doen nog steeds heerlijk koel en er staat een zachte bries. Heerlijk wandelweer en het is jammer dat we deze temperaturen niet in meer nationale parken hadden, zodat we meer trails hadden kunnen wandelen. Bij Echo Canyon komen we onderweg ook nog grotten tegen waar het leuk fotograferen is. Beide trails zijn erg rustig, zoals eigenlijk het hele park. Dit is een park wat nog niet ontdekt is door het massa toerisme, dus wie van rust houdt en van mooie trails zou zeker Chiricahua (zeg: tjieriekouwa) in zijn route moeten opnemen. Op de terugweg naar het bezoekerscentrum zien we ineens een kleine zwarte beer de weg oversteken en dan supersnel de rotswand op klimmen. We hadden al begrepen van de Ranger dat er een moederbeer met 3 kleintjes rond zou lopen , maar waren er niet vanuit gegaan dat we er eentje zouden zien. Toch bijzonder! Voor mijn 3 medereizigers de eerste keer dat ze een beer in het wild hebben gezien. Ik heb al eens een beer met jong gezien toen ik op vakantie was in Montana.
Bij het bezoekerscentrum is het weer de bekende riedel van de badges en dan vertrekken we om 3 uur uit het park. We besluiten richting Fort Bowie te rijden, een National Historical Monument waar ook een badge te verdienen is. Dit betekent dat we een stuk over een onverharde weg moeten rijden. Dat gaat niet zo snel, maar het uitzicht is wel mooi. In de verte zien de de bergen van Chiricahua gehuld in een dik wolkendek en regen. Blij dat we net op tijd weg zijn.
Fort Bowie blijkt helaas niet aan de weg te liggen, maar alleen bereikbaar via een wandeling van 1,5 miles. Dat gaan we qua tijd niet redden, dus we rijden er voorbij. Het was ook niet iets wat we in ons reisschema hadden gepland, maar nu we er toch langs zouden komen was het wel leuk geweest.
Rond half 5 passeren we de grens met New Mexico en dat betekent dat het nu half 6 is, want NM heeft wel zomertijd. De rit is saai door vlak woestijnlandschap en op bepaalde punten wordt gewaarschuwd voor zandstormen. We zien inderdaad links en rechts van de weg een soort van zand draaikolken en eentje steekt zelfs vlak voor ons de weg over. Rond kwart voor 6 zijn we in het hotel in Lordsburg, waar het 90F is. Er is nog helemaal niemand en de parkeerplaats is verlaten. We zetten de spullen in de kamers en besluiten dan meteen wat te gaan eten zodat de jongens daarna nog in het binnenzwembad kunnen zwemmen. Een restaurant zoeken blijkt een uitdaging in deze “spookstad”. Veel panden zijn verlaten, vervallen en dichtgetimmerd. Het restaurant waar we naartoe wilden blijkt op maandag gesloten en we komen uiteindelijk bij Kranberries Family Restaurant terecht, wat er netjes en schoon uitziet en waar we een home style maaltijd eten (beef brisket, aardappel en sla). Niks bijzonders maar in deze plaats mag je denk ik al blij zijn dat je een fatsoenlijk restaurant vindt. De jongens gaan bij terugkomst zwemmen en ik zie door het raam dat de lucht erg mooi kleurt en loop met mijn camera naar buiten om wat foto’s te maken van de zonsondergang. Het is jammer dat we echt aan de afslag van de snelweg zitten, want zo krijg ik geen foto zonder “ruis” van borden en lantaarnpalen. Hopelijk leiden de kleuren van de zonsondergang het oog af van de storende objecten.
Rond half 12 checken er nog hotelgasten in die zeker een uur lang over de gang blijven rennen en roepen en die steeds met de deuren slaan. Ik heb een hekel aan hotels met een binnengang juist vanwege dit soort gedrag. Nou ja, eigenlijk heb ik een hekel aan mensen die niet het fatsoen hebben om stil te zijn op de gang en te denken aan andere mensen die ook een goede nachtrust wensen. Om half 1 zijn ze stil en kan ik eindelijk in slaap vallen. Ik mis de vogels, de rust en de open ramen bij de Schoolouse Inn.

Om iets voor 7 worden we wakker en tegen 8 uur zitten we aan het ontbijt bij de Days Inn. Er is weinig hartigs dus neem ik 2 Danisch pastries en een bakje melk met cornflakes voor het ontbijt. De koffie is zoals gewoonlijk waterig. We pakken daarna snel onze spullen en gaan op weg richting White Sands National Monument.
Ook deze weg is saai en vlak met wat gebergte in de verte. Iets voor White Sands worden we door een border patrol geleid. We hadden ons al bedacht dat dat zou kunnen gebeuren en hadden onze (Nederlandse) paspoorten voor de zekerheid meegenomen. Toch bedacht ik onderweg dat dat niet zo handig zou zijn, aangezien ik inmiddels US citizen ben en nog geen US paspoort heb en de kinderen ook niet. Om moeilijkheden te voorkomen bedacht ik dat ik ook best mijn rijbewijs zou kunnen laten zien, maar toen we het raam open deden vroeg de man of we allemaal citizens waren en A zei ja en we konden zo doorrijden. Daar kwamen we weer goed weg!
Bij White Sands vragen de jongens weer een Junior Rangers pakket. Daarna gaan we het winkeltje in voor een snow disc. Helaas zijn de gebruikte discs niet op voorraad, dus zouden we een nieuwe moeten kopen à $16.95. We kijken nog even rond in het winkeltje voor we de disc kopen, omdat de discs nogal groot zijn en ik niet met zo’n ding door de winkel wil sjouwen en als we eenmaal klaar zijn om er eentje aan te schaffen zijn er net een aantal discs teruggebracht. We zoeken een groene uit en betalen $10 voor de gebruikte disc en kopen er nog een blokje wax bij waarmee je de disc in moet smeren. Dan gaan we het park in. We zien op de kaart dat er wat verder achterin veel picknickbankjes zijn en rijden daar eerst heen. Beter eerst eten voor we straks helemaal onder het zand zitten. Alle bankjes hebben schaduw en al snel merken we dat dat een must is hier. Met het spierwitte zand en een felle zon zijn we in een soort van natuurlijke snelbruiner beland. We eten en smeren ons meteen in met zonnebrand.
Na het eten rijden we de loop aan de achterkant van het park en stappen ergens uit waar we denken dat het zand hoog genoeg ligt om vanaf te glijden. De jongens rennen naar boven en glijden dan weer naar beneden met de snow disc, die dus hier ook wel op het zand werkt. Het is een leuk spel.
Ik maak ondertussen foto’s van de jongens en het vreemd aandoende landschap; zandduinen zonder zee. Het zand (gypsum, geen idee wat je het in het Nederlands zou noemen) is echt spierwit en er groeien yucca’s en andere planten tussen. Als de jongens er genoeg van hebben stappen we weer in de auto. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan want alles zit vol met zand. De jongens kloppen hun kleren goed af en ik poets ze daarna af met een handdoek. Door het zweet en de zonnebrand blijft alle zand namelijk plakken. We hadden er wel aan gedacht om waterschoentjes aan te doen, dus die kloppen we uit en stoppen ze in een plastic box met deksel.
De jongens moeten voor 1 van de opdrachten uit het Ranger pakket een trail lopen, maar met deze temperaturen waag ik me niet aan een lange wandeling. Het voelt als een sauna en je ziet de druppels zweet vormen op je armen. Het voelt alsof al het water wat je drinkt ook meteen weer door je huid naar buiten komt. Een lange wandeling is dus uitgesloten en zou niet goed zijn voor je gezondheid. We rijden daarom naar een korte trail die een stukje de duinen in loopt. Er is over de hele afstand een brug over het zand gemaakt, zodat je niet door het mulle zand hoeft te ploegen. Halverwege is er een overdekte ruimte met bankjes waar de jongens aan hun opdrachten werken.
Daarna houden we het voor gezien. Alhoewel we in de verte een hele donkere lucht boven de bergen zien hangen waar overduidelijk regen uit komt, zitten wij hier in de 96F te puffen. We rijden terug naar het bezoekerscentrum en terwijl de jongens hun Rangers pakket inleveren en weer een nieuwe badge krijgen, breng ik de snow disc weer terug naar het winkeltje. Daar krijg ik op vertoon van mijn aankoopbon toch nog $3 voor terug. We zouden hem ook kunnen houden natuurlijk, maar de kans op sneeuw is niet echt groot in Houston. In de 7 jaar dat ik er nu woon, heb ik 2 keer sneeuw gezien en daar moet je je dan niet teveel bij voorstellen. Sleeën zit er niet in kan ik je vertellen.
Rond half 3 gaan we weer op weg en omdat we nog tijd over hebben kunnen we naar het New Mexico Museum of Space History. Dit is tot 5 uur open, dus we hebben nog 2 uur als we daar zijn. Met ons Lowell Observatory abonnement hebben we ook nog eens gratis entree. Het museum is niet groot, maar er is wel veel informatie. Je begint op de bovenste verdieping en loopt dan steeds verder naar beneden. De lift maakt een leuk geluid als de deuren dicht gaan en als je naar boven gaat, echt “ruimte-achtig”. Binnen een uur staan we weer beneden bij de uitgang. Ik zou voor het museum zelf niet om gaan rijden, maar als het binnen je planning past is het wel de moeite waard.
We komen rond half 5 in het hotel aan, de Quality Inn. Hier hebben we een suite met 2 slaapkamers gereserveerd, maar als we de deur open doen vallen we om van verbazing. Het is gewoon een appartement met complete keuken en woonkamer en inderdaad 2 aparte slaapkamers. Ideaal voor een familie. De jongens willen nog even gaan zwemmen en wij kijken ondertussen waar we kunnen eten. Naast het hotel zit een Chinees die buffet aanbiedt, maar ook Mongolian grill en Sushi. Nou zijn wij niet dol op Sushi, maar de rest spreekt ons wel aan. Empire Chinese buffet it is!
Rond 6 uur lopen we naar de buren. Het is er niet druk en het eten ziet er goed uit. Ik heb wel beter chinees gegeten en vind hier de gerechten op het buffet een beetje aan de zoete kant. De Mongolian grill is wel heel goed. Na het eten doen we nog even wat boodschappen voor de komende dagen voor de lunch bij Walmart. Met zo’n grote keuken kan ik mooi weer wat fruit meenemen en komkommer en tomaat snijden voor op brood. Ook nemen we een klein doosje eieren mee om te koken.
We gaan redelijk bijtijds slapen. Morgen willen we om 9 uur bij Alameda Zoo zijn.

Vanochtend kunnen we iets rustiger aan doen, aangezien we niet eerder dan 9 uur in Alameda Zoo terecht kunnen en dat maar op 5 minuten van ons hotel ligt. We slapen dus wat uit, gaan ontbijten in het hotel en vertrekken dan rond 10 over 9 naar de Zoo.
Zoo is misschien een erg groot woord, want het is eigenlijk een klein park met wat kooien met dieren. Vanwege ons abonnement op de Houston Zoo hebben we gratis entree, maar anders zou het $2.50 kosten voor een volwassene en $1.50 voor een kind. Er zijn vooral veel lokale dieren en men is hier druk bezig om de hokken te moderniseren. Het is helaas wel moeilijk om foto's te maken van de dieren want veel dieren zitten in hokken met dik gaas of tralies. Na zo'n 3 kwartier zijn we dan ook wel uitgekeken en rond 10 uur zitten we in de auto op weg naar Roswell. We hebben deze dag toch niet zoveel gepland en daarom besloten we om wat om te rijden om nog naar het UFO museum te gaan. Rond kwart over 1 komen we bij het museum en het is er zo rustig dat we voor de deur kunnen parkeren. Ik had al gehoord dat er niet zoveel aan was van A die er 10 jaar geleden al eens is geweest en hij blijkt gelijk te hebben. Ondanks dat hij denkt dat er is verbouwd en het museum groter is geworden, kan het ons niet langer geboeid houden dan een uurtje. Dat is ook prima, want voor ons was dit gewoon even een tussenstop en even een pauze moment tussen een lange rit. Mocht je ooit twijfelen of je wel of niet het museum wil bezoeken en je komt qua schema in tijdnood, dan zou ik het advies geven dat je bèst kunt leven zonder dit museum gezien te hebben.
Rond kwart over 2 zitten we weer in de auto en we zien aan de straat dat we net de regenbui gemist hebben toen we binnen waren. Niet dat het er koeler op is geworden, want het is nog steeds 92F. Na een uurtje arriveren we bij de KOA die tussen Artesia en Carlsbad ligt. Mocht je hier willen reserveren, hou er dan rekening mee dat het van hier uit toch nog een flink stuk rijden naar de Carlsbad Caverns is. Wij wisten dit en vonden het geen probleem, maar uit de reviews lezen we dat mensen zich dat niet realiseerden omdat het adres wel Carlsbad is. We hebben hier weer een Deluxe cabin gereserveerd, maar als we in de cabin komen blijkt de indeling anders te zijn dan we op de website zagen. Geen aparte kamer voor het stapelbed en een stapelbed waarvan het onderste bed een bank is die uitgeklapt kan worden tot een 2 persoons bed. Op zich geen probleem voor die ene nacht, maar aangezien je je eigen beddegoed dient mee te nemen hebben we geen extra queen hoeslaken. Jongste zal dus in zijn slaapzak moeten slapen. Ach ja, er zijn ergere dingen.
We hadden het idee dat als we vroeg zouden aankomen, we nog even naar de Living Desert Zoo in Carlsbad zouden kunnen gaan als we zin hadden. Helaas is er een storm voorspeld en ziet de lucht er zeer donker en dreigend uit. We veranderen ons plan tot "lekker hangen". De jongens gaan even naar buiten om de boel te verkennen, maar echt lekker weer is het daar niet voor en dus zijn ze zo weer terug. We internetten wat, zoeken naar een restaurant voor vanavond en oudste werkt aan zijn zomercursus.
Rond etenstijd rijden we naar de "No Whiner Diner" in Carlsbad. Het is een familierestaurant wat op Tripadvisor goede reviews krijgt. Het eten is er inderdaad goed en we rijden een uurtje later weer voldaan naar de cabin. De lucht is nog steeds donkergrijs en er valt plaatselijk regen, maar we hebben gelukkig geen last van de verwachtte storm die avond en nacht.

Deze ochtend moeten we vroeg op. We hebben weken geleden al kaartjes gereserveerd bij de Carlsbad Caverns voor de Left Hand Tunnel tour. Volgens vrienden zou dat een mooie tour zijn waar je met een klein groepje en een gids de grot in gaat en op hun aanraden heb ik ruim vantevoren online gereserveerd. De tour begint om 9 uur, maar het is nog ruim een uur rijden volgens de eigenaar van de KOA, dus we plannen om half 8 weg te rijden en de wekker op half 7 te zetten.
Om half 5 worden A en ik echter wakker van auto's die over het kiezelpad rijden. Niet eentje, nee we schatten dat het er wel zo'n 15 tot 20 zijn. En natuurlijk vertrekken ze niet allemaal tegelijk en keert eerst de rust even terug voor de volgende weer langskomt. Al met al liggen we een tijd wakker en we vermoeden dat het tijdelijke werkers zijn die hier kamperen en 's morgens vroeg naar hun werk vertrekken.
Om 10 voor 7 schrikken we wakker. Oeps, we hebben ons verslapen! Snel staan we op en pakken alle spullen in. Dat zelf mee te nemen beddegoed is nu wel een extra tegenhouder, want we moeten ook de bedden afhalen en lakens opvouwen voor we kunnen vertrekken. Als ontbijt eten we snel ieder een banaan en uiteindelijk zitten we al om 10 voor half 8 in de auto. Dat is 10 minuten eerder dan gepland.
De eigenaar van de KOA blijkt vrij ruim geschat te hebben hoe lang we erover zouden rijden naar de Caverns en om kwart over 8 zijn we op de plaats van bestemming. Daar halen de jongens weer een Rangers pakket en we kijken rond in het winkeltje. We wisselen ons printje van de reservering in voor echte kaartjes en zien dat alle tours van vandaag al vol zijn. Mocht je een tour willen doen, zorg dan dat je op tijd reserveert.
De Ranger aan de balie wijst ons het punt waar we moeten wachten op de Ranger van de tour en even later maken we kennis met Ranger Sue die ons mee zal nemen op de tour. Ze is zeer onder de indruk van de vele badges die de jongens al verdiend hebben op onze trip.
Het wachten is nog op een gezelschap van 4 personen, wat uiteindelijk niet op komt dagen. Een moeder en dochter die op "stand by" zijn gezet voor deze tour wordt verteld dat zij mee kunnen met de tour. Waarmee ik aan wil geven dat àls je toch niet op tijd boekt en alles blijkt vol te zitten, je altijd nog kunt proberen om "stand by" te worden gezet. Je weet maar nooit.
We worden eerst een ruimte ingeleid waar we een uitgebreide uitleg krijgen over de tour en de risico's en iedereen (ook de kinderen) moet aangeven dat ze uit eigen vrije wil aan de tour meedoen. Ook wordt mensen die claustrofobisch zijn, bang in het donker zijn of aan een ander fobie of trauma lijden en/of medische belemmeringen hebben aangeraden om niet mee te gaan of over hun fobie heen te stappen. Er wordt verteld dat ieder zijn eigen veiligheid in acht moet nemen en dat als er iemand toch gewond raakt of om een andere reden niet verder durft met de tour, deze zal worden afgebroken. En zo zijn er nog wat regels en waarschuwingen. Het klinkt alsof je je vrijwillig overlevert aan een soort van marteling als ik het zo hoor, maar gelukkig weet ik ook hoe het hier in de US werkt met liability en dat men alles uit de kast haalt om er zeker van te zijn dat ze niet aansprakelijk zijn als er iets gebeurt.
Na de preek krijgen we allemaal een mooie houten lantaarn met kaarsje en dan gaan we van start. Eerst gaan we met de lift naar beneden, zo'n 750 feet. Dan verzamelen we weer, want het gezelschap moest met 2 liften en vertrekken we naar de Left Hand Tunnel. Ik ga niks over de tour verklappen, want dat is iets dat je zelf moet ervaren denk ik. Ik hou niet van spoilers, maar als je echt nieuwsgierig bent dan mag je het me wel vragen via een pb.
Het besef van tijd is wel volledig weg daar in de grot en als we weer terugkomen blijkt dat we niet meer zoveel tijd over hebben om de Big Room te bezichtigen. Ook heeft jongste zijn waterfles boven achter moeten laten en we moeten eerst met de Ranger mee om die te gaan halen. Ik stel voor dat ik dan met jongste mee ga, terwijl A en oudste vast de Big Room gaan bekijken.
Na ons oponthoud van zo'n 20 minuten (de liften zijn de grootste tegenhouder want er zijn er maar 2 open ivm onderhoud) komen jongste en ik ook in de Big Room aan. De Big Room kun je op eigen tempo zien. Er is geen reservering voor nodig en er zijn geen extra kosten buiten je park entrance fees. We lopen vrij snel over het pad om te zien of we A en de oudste nog kunnen inhalen. Na een minuut of 7 vinden we hen en sluiten bij hen aan, zodat ook wij wat rustiger aan kunnen doen en kunnen genieten van de mooie formaties hier in de grot. We doen uiteindelijk de short cut route die ik nog lang genoeg vind. Ik heb niet het idee iets gemist te hebben, want alles is hier even mooi.
Eenmaal weer bovengronds werken de jongens nog aan hun opdrachten. We lunchen, alhoewel dat eigenlijk een brunch zou moeten heten aangezien we vanochtend alleen maar een banaan hebben gegeten. Daarna hebben de jongens hun opdrachten af en gaan ze hun badge halen. We lopen nog even naar het souvenir winkeltje want de jongens hebben beiden wat moois gezien wat ze willen kopen. Dan stappen we weer in de auto. Het is dan half 1 en we hebben nog een behoorlijk eind te rijden PLUS dat we weer een uur verliezen als we de grens met Texas passeren.
Om half 2 rijden we Texas weer binnen en dan is het ineens half 3. Zo'n 3 uur later komen we aan in ons hotel in Colorado City. Dit stuk was het meest saaie stuk van onze hele reis vond ik. Het landschap was de eerste tijd heel vlak en uitgestrekt, maar al vanaf het begin zagen we overal ja knikkers staan en rook het soms ook heel sterk naar olie en chemische stoffen. We waren nog nooit in dit deel van Texas geweest en hopen dat we er ook nooit meer terug hoeven.
Colorado City is een halve ghost town en er is niet veel te beleven. Eigenlijk hadden we onze terugreis langs de I-10 willen vervolgen, maar toen we gingen kijken naar hotels daar bleek dat er in de omgeving die geschikt was voor onze stop (qua afstand) net een muziekfestival zou plaats vinden met optredens over meerdere dorpen en veel hotels waren daar dus al volgeboekt of erg duur. Vandaar deze noodoplossing om over de I-20 te rijden richting Fort Worth en Dallas.
We besluiten om dan ook maar meteen nadat we de koffers binnen hebben gezet een restaurant te zoeken. Via TomTom komen we uit op een Mexicaans restaurant, maar op onze weg daar naartoe passeren we een Mary's Cafe, waar het druk is op de parkeerplaats (druk = zo'n 7 auto's trouwens). We gooien meteen ons plan om, want we hebben wel geleerd dat restaurants in kleine dorpen waar het druk is, niet slecht kunnen zijn. We stappen binnen en kijken rond of er nog wel tafels vrij zijn en worden meteen aangesproken door een gast die zegt dat we zelf ergens kunnen gaan zitten. Net op dat moment komt ook één van de serveersters die ons naar een tafel leidt. In het voorbijgaan kijk ik op de tafels en de borden van de gasten en het ziet er niet beroerd uit. We zijn alweer gevallen voor homestyle cooking en ik bestel voor de afwisseling de chicken strips. Die zijn erg lekker en ook de bestelde chicken fried steak blijkt erg goed. De frietjes daarentegen zijn zelfgemaakt, maar erg slap.
We zijn redelijk bijtijds terug in het hotel, waar de jongens een eigen kamer hebben en wij ook. Zij kijken nog even tv en wij internetten nog wat, maar gaan uiteindelijk vroeg slapen. We hebben nog een lange rit voor de boeg morgen en vanochtend was het erg vroeg.

We staan op en gaan voor ontbijt naar het receptiegebouw. Daar vinden we wel wat ontbijtdingen, maar het is niet veel soeps. Om kwart over 8 vertrekken we en het is dan 79F en erg bewolkt. Hopelijk krijgen we niet teveel regen onderweg, want dat is niet fijn rijden.
Ik ben superduf deze ochtend en heb ook hoofdpijn. Geen idee of het komt door cafeïne gebrek. Ik val ook steeds in zo'n lichte roes/slaap, waarbij ik wel de muziek hoor, maar volgens A toch echt aan het snurken ben.
Omdat het de laatste dag is en we niks anders gepland hebben dan snel naar huis rijden, is de rit saai. Een deel hiervan hebben we al op de heenweg gereden de andere kant op en we zijn natuurlijk vaker in Dallas geweest en kennen de I-45 redelijk goed. We maken nog een pitstop bij een tankstation en een half uur later lunchen we bij een rest stop. We zien dat we Huntsville niet gaan redden met de hoeveelheid benzine en tanken bij Buc-ee's in de buurt van Madisonville, waar het superdruk is. Buc-ee's zit volgens mij alleen in Texas en is dè plaats onderweg om te plassen en te eten. Toiletten zijn altijd schoon en er zijn dingen als nootjes, fudge en souveniers te koop. Als echte tourist in Texas moet je gewoon een keer een Buc-ee's binnen zijn geweest.
Vanochtend gaf de TomTom nog aan dat we rond 10 over 4 thuis zouden zijn, maar door een iets andere route en wat wegen waarvan TomTom dacht dat je er minder hard mocht rijden, zijn we uiteindelijk rond 3 uur thuis.
We pakken snel de auto uit en ik prop de eerste was meteen in de machine. De vakantie is echt voorbij. We besluiten dat we nog wel een avond uit eten gaan omdat er weinig in huis is en we geen zin hebben om na zo'n lange rit te gaan koken. Rond 6 uur rijden we naar Outback in The Woodlands waar we nog maar even een Frozen Margarita drinken om de laatste vakantiedag te vieren. Mijn bestelde steak blijkt vol met pezen te zitten en ik worstel me er doorheen. Dit lukt echter niet goed en na zelfs van mes te hebben geruild omdat ik denk dat de mijne bot is komt de serveerster vragen of alles naar wens is. Ik vertel haar van mijn steak die zich niet laat snijden en ze excuseert zich, neemt mijn steak mee en gaat naar de keuken om een nieuwe te regelen. Ik stuur eigenlijk nooit iets terug en voel me een zeur, maar ik weet ook dat ik nog nooit een steak op mijn bord heb gekregen in een restaurant die zo taai was. Even later komt de manager naar onze tafel en biedt zijn excuses aan voor het ongemak en zegt dat ze in de keuken aan het werk zijn aan een nieuwe steak. Binnen no-time is de serveerster weer terug met een steak en deze keer kan ik hem zonder moeite snijden. Ik ben blij dat ik er toch op tijd wat van heb gezegd en ik blijf het fijn vinden dat dit soort dingen hier altijd zo goed worden opgevangen en recht gezet. Als tevreden klanten keren we naar huis. Daar draai ik nog maar een was en tegen de tijd dat we naar bed gaan zit de laatste was in de droger.

Enkele statistics:
Totale gereden afstand: 4767,5 miles oftewel 7672,5 km
Totale tijd in de auto doorgebracht: 106 uur
Totale hoeveelheid benzine: 214 gallons
Totale hoeveelheid water gedronken onderweg met 4 personen: 30 gallons
Aantal Nationale Parken/Monumenten bezocht: 17
Aantal foto's gemaakt: iets meer dan 8500