Reisverslag Jan Van der Cruysse (janvdc4): van Salt lake city, UT naar Tucson, AZ
Startdatum: | 2014-07-03 | Startpunt: | Salt lake city, Utah |
Einddatum: | 2014-07-15 | Eindpunt: | Tucson, Arizona |
Aantal volwassenen: | 3 | Vervoermiddel heen & terug: | Vliegtuig (Delta / Southwest Airlines) |
Aantal kinderen: | 0 | Vervoermiddel ter plaatse: | Auto (Ford Edge / Avis) |
Informatie, inleiding en conclusie:
Onze reis duurde een volledige maand en bestond uit 3 delen: een week bij familie in de Canadese Rockies (Canmore, bij Banff), dan een woestijntrip van Salt Lake City naar Tucson en tenslotte een trip van Las Vegas via Death Valley naar de kust. Dit verslag betreft enkel het tweede deel.
Het is de eerste keer dat we zo'n lange reis maken. Het was fantastisch, maar waarschijnlijk zouden we het de volgende keer nét iets korter maken. Een week of drie, drie en half, lijkt nu ideaal, daarna kriebelt het verlangen om familie, vrienden en onze poezen terug te zien, en wordt het uitzicht en de geur van de kledij uit onze reiskoffers steeds beroerder. Just a thought...
Begin- en eindpunt
We zochten een geschikte plaats om met het vliegtuig aan te komen, zo dicht mogelijk bij de vele nationale parken die we wilden bezoeken. Eerder deden we al Las Vegas - San Francisco en Las - Vegas - Denver. Hoe je het ook draait of keert: je moet altijd een paar uur rijden voor je vanaf een internationale luchthaven het woestijngedeelte bereikt. Onze keuze van Salt Lake City was achteraf misschien niet de beste: een flink eind rijden naar het dichtbijgelegen van de grote Nationale Parken (Capitol Reef), maar onze beperkte ontmoeting met de stad zelf viel best mee. Zeer sjiek shopping center, een heerlijk mexikaans restaurant (Red Iguana).
Net zoals Salt Lake City een pokkeneind verwijderd ligt van de parken, is dat ook het geval met Tucson. Maar Tucson was ongetwijfeld op zich één van de hoogtepunten van onze reis, en ongetwijfeld onze meest verrassende nieuwe ontdekking. Een echte aanrader, die zeker de extra kilometers rechtvaardigt!
Huurauto's
Onze huurauto was een Ford Edge. Perfecte 4WD, maar de clearance mocht gerust wat hoger. Ook vorig jaar hadden we toevallig een Ford Edge. Het is een zeer ruime en aangename auto die best zijn mannetje staat op moeilijke parcours, met alle comfort. Een zee van ruimte in de koffer, waar we onze koffers ook steeds verankeren met een flinke ketting met hangsloten. Als je hele hebben-en-houden slechts gescheiden is van de buitenwereld door een achterruit, kan je beter voorzichtig zijn wanneer je de auto ergens parkeert voor een wandeling of een maaltijd.
We huurden hem via ebookers bij Avis. Dat bleek een stuk goedkoper dan rechtstreeks bij Avis, waar ik nochtans een Preferred Partner status heb. Ik huurde al vaker bij Avis, en ben steeds onder de indruk van hun uitstekende en snelle service. Eén voorval mag geen aanleiding zijn tot conclusies, maar de huur van een auto bij Hertz voor het volgende deel van de reis was hiermee vergeleken een behoorlijke afknapper.
Local Wildlife
(Noot: hiermee verwijs ik niet naar de opmerkelijke medegebruikers van de Guest Laundry Room van het Motel 6 in Page, Az. Daarover valt vanalles te vertellen, maar ik leerde van hen tenminste dat je een paar vieze sportschoenen gewoon kunt laten meedraaien in de wasmachine.)
In totaal deden we 6.200 Km met de auto: 800km in Canada, 1840 mijl in dit tweede deel van de reis en de rest aan de westkust. Dat zijn vele uren. Om het gesprek en de aandacht gaande te houden organiseerden we een "Wildlife-bingo" die al snel herdoopt werd tot "Beesten-Bingo". Telkens als we een interessant dier ontmoetten langs of op de weg, mocht de eerste die hem/het/haar opmerkte het toevoegen aan zijn eigen bingo-lijst. Dat verliep uitstekend tot we in het derde luik van de reis de zee bereikten. Het toenemend opbod van zeeleeuwen, -honden, -olifanten, -otters, dolfijnen en walvissen was zo indrukwekkend dat de bingo in de vergeethoek verzeilde. Ik probeer toch op elk dagverslag de tussenstand weer te geven.
Hotels
Omdat we met drie een kamer delen, is het niet altijd makkelijk om op het laatste moment een geschikt hotel te vinden. Daarom boekte ik alles op voorhand, vooral via Booking.com. De meeste hotels die je er boekt, kan je doorgaans nog tot de dag voorheen kostenloos annuleren. Tijdens de voorbereiding kan je dus nog eens het roer omgooien zonder dat je verankerd zit aan hotelreservaties. En ze hebben hele scherpe tarieven.
Sommige hotels zijn niet beschikbaar op booking.com. Hoe kleiner het dorpje, hoe meer kans dat je ook andere hotelsites moet uitpluizen, of rechtstreeks moet mailen met de hotel-eigenaar. Een bekend voorbeeld zijn de hotels in Death Valley, die je enkel kan boeken via hun eigen website.
Als we slechts met twee zouden reizen, zou ik er de voorkeur aan geven om niets vooraf te reserveren, dat geeft wat meer armslag. Voor de woestijn (dit stuk van de reis) zou dat perfect gelukt zijn, voor de reis langs de kust lijkt het me kantje-boordje om te vertrekken zonder hotelbevestiging. We kwamen regelmatig op plaatsen waar alles volgeboekt was. Overal grote borden "NO vacancies", ook in ons eigen hotel. Maar ja, ook bij ons is het aan de zee natuurlijk altijd druk in de vakantie.
Reisplanning
Een groot stuk van deze reis was voor ons onbekend terrein, en de reisplanning hebben we uitgestippeld aan de hand van onder andere het reisforum op deze website (dank voor jullie suggesties en adviezen!).
Twee andere websites verdienen mijn speciale vermelding. Als je meer wil weten over een bepaalde bezienswaardigheid in het woestijngebied is er de onvolprezen reisblog Ontdek-Amerika.nl van Hanz & Henriëtte Meulenbroeks, waar ik tientallen leuke plekjes ontdekte, en die een belangrijke invloed hadden op mijn reisplanning. Om nog niet te spreken over de vele adviezen, nuttige waarschuwingen en prachtige foto's. Ik ken jullie niet, Hanz en Henriette, maar je hebt geen idee hoeveel nuttige informatie je daarmee ter beschikking stelt.
Sommige wonderlijke landschappen zijn enkel voorbehouden voor reizigers die zich bedienen van een auto die niet zijn ophanging verliezen bij de eerste bult of put in de weg. Voor de liefhebbers van een stevige dirt road, kan ik de filmpjes aanbevelen van Kalaman. Zijn website toont je niet alleen vooraf wat er allemaal te beleven valt, maar ook precies waar zo'n grindweg precies begint, waar je moet afslaan en vele vele andere nuttige tips. Ook voor het kunnen raadplegen van zijn mooie voorbereidingswerk ben ik dank verschuldigd. Voor het uitstippelen van de reisweg zelf, het inschatten van de afstanden en het zoeken naar een geschikte stek om te overnachten, gebruikte ik Google Maps en Google Earth. Op het kaartje hieronder lijkt ons parcours van SLC tot Tucson wel een rechte weg, maar dat is het in werkelijkheid allerminst.
National Parks
Voor het bezoek aan de vele nationale parken maken we gebruik van een Annual pass. Die kost nieuw 80USD, en is een heel jaar bruikbaar in alle nationale parken (niet in State parks). Als je een rondreis maakt langs Zion, Bryce, Capitol Reef, Arches, Canyonlands betaalt zo'n kaart zich al snel dubbel en dik terug. Bovendien biedt de kaart toegang aan twee mogelijke houders, die herkenbaar zijn aan hun handtekening achteraan. Als je zelf één handtekening plaatst, kan je de kaart na je vakantie ook nog ter beschikking stellen aan vrienden. Ze moeten alleen hun eigen handtekening toevoegen. Nog sterker: ik merkte zonet dat tal van dergelijke "half gebruikte" kaarten voor een prikje te koop zijn op marktplaats.nl. Zo zijn er vanaf 20 euro die nog tien maanden geldig zijn, tot bijna splinternieuwe kaarten voor 45 euro die nog een volledig jaar geldig zijn! Volgens de letter van het reglement mag het waarschijnlijk niet, maar dat is onmogelijk te verifiëren. Toch zeker de moeite om dat eens te bekijken voor je op reis vertrekt.
Foto's
In totaal nam ik meer dan 5000 foto's, vooral met mijn iphone. Af en toe bewerkte ik er tijdens de reis ééntje voor mijn Instagram account. Ze zijn gemakkelijk herkenbaar: felle kleuren, steeds vierkant en lage resolutie.
Links
Waar nuttig voeg ik hier en daar een externe link toe in het verhaal, dat kan nuttig zijn voor wie zelf een reis naar deze streek uitstippelt. Hopelijk is dat geen inbreuk op de spelregels van dit forum.
Het is de eerste keer dat we zo'n lange reis maken. Het was fantastisch, maar waarschijnlijk zouden we het de volgende keer nét iets korter maken. Een week of drie, drie en half, lijkt nu ideaal, daarna kriebelt het verlangen om familie, vrienden en onze poezen terug te zien, en wordt het uitzicht en de geur van de kledij uit onze reiskoffers steeds beroerder. Just a thought...
Begin- en eindpunt
We zochten een geschikte plaats om met het vliegtuig aan te komen, zo dicht mogelijk bij de vele nationale parken die we wilden bezoeken. Eerder deden we al Las Vegas - San Francisco en Las - Vegas - Denver. Hoe je het ook draait of keert: je moet altijd een paar uur rijden voor je vanaf een internationale luchthaven het woestijngedeelte bereikt. Onze keuze van Salt Lake City was achteraf misschien niet de beste: een flink eind rijden naar het dichtbijgelegen van de grote Nationale Parken (Capitol Reef), maar onze beperkte ontmoeting met de stad zelf viel best mee. Zeer sjiek shopping center, een heerlijk mexikaans restaurant (Red Iguana).
Net zoals Salt Lake City een pokkeneind verwijderd ligt van de parken, is dat ook het geval met Tucson. Maar Tucson was ongetwijfeld op zich één van de hoogtepunten van onze reis, en ongetwijfeld onze meest verrassende nieuwe ontdekking. Een echte aanrader, die zeker de extra kilometers rechtvaardigt!
Huurauto's
Onze huurauto was een Ford Edge. Perfecte 4WD, maar de clearance mocht gerust wat hoger. Ook vorig jaar hadden we toevallig een Ford Edge. Het is een zeer ruime en aangename auto die best zijn mannetje staat op moeilijke parcours, met alle comfort. Een zee van ruimte in de koffer, waar we onze koffers ook steeds verankeren met een flinke ketting met hangsloten. Als je hele hebben-en-houden slechts gescheiden is van de buitenwereld door een achterruit, kan je beter voorzichtig zijn wanneer je de auto ergens parkeert voor een wandeling of een maaltijd.
We huurden hem via ebookers bij Avis. Dat bleek een stuk goedkoper dan rechtstreeks bij Avis, waar ik nochtans een Preferred Partner status heb. Ik huurde al vaker bij Avis, en ben steeds onder de indruk van hun uitstekende en snelle service. Eén voorval mag geen aanleiding zijn tot conclusies, maar de huur van een auto bij Hertz voor het volgende deel van de reis was hiermee vergeleken een behoorlijke afknapper.
Local Wildlife
(Noot: hiermee verwijs ik niet naar de opmerkelijke medegebruikers van de Guest Laundry Room van het Motel 6 in Page, Az. Daarover valt vanalles te vertellen, maar ik leerde van hen tenminste dat je een paar vieze sportschoenen gewoon kunt laten meedraaien in de wasmachine.)
In totaal deden we 6.200 Km met de auto: 800km in Canada, 1840 mijl in dit tweede deel van de reis en de rest aan de westkust. Dat zijn vele uren. Om het gesprek en de aandacht gaande te houden organiseerden we een "Wildlife-bingo" die al snel herdoopt werd tot "Beesten-Bingo". Telkens als we een interessant dier ontmoetten langs of op de weg, mocht de eerste die hem/het/haar opmerkte het toevoegen aan zijn eigen bingo-lijst. Dat verliep uitstekend tot we in het derde luik van de reis de zee bereikten. Het toenemend opbod van zeeleeuwen, -honden, -olifanten, -otters, dolfijnen en walvissen was zo indrukwekkend dat de bingo in de vergeethoek verzeilde. Ik probeer toch op elk dagverslag de tussenstand weer te geven.
Hotels
Omdat we met drie een kamer delen, is het niet altijd makkelijk om op het laatste moment een geschikt hotel te vinden. Daarom boekte ik alles op voorhand, vooral via Booking.com. De meeste hotels die je er boekt, kan je doorgaans nog tot de dag voorheen kostenloos annuleren. Tijdens de voorbereiding kan je dus nog eens het roer omgooien zonder dat je verankerd zit aan hotelreservaties. En ze hebben hele scherpe tarieven.
Sommige hotels zijn niet beschikbaar op booking.com. Hoe kleiner het dorpje, hoe meer kans dat je ook andere hotelsites moet uitpluizen, of rechtstreeks moet mailen met de hotel-eigenaar. Een bekend voorbeeld zijn de hotels in Death Valley, die je enkel kan boeken via hun eigen website.
Als we slechts met twee zouden reizen, zou ik er de voorkeur aan geven om niets vooraf te reserveren, dat geeft wat meer armslag. Voor de woestijn (dit stuk van de reis) zou dat perfect gelukt zijn, voor de reis langs de kust lijkt het me kantje-boordje om te vertrekken zonder hotelbevestiging. We kwamen regelmatig op plaatsen waar alles volgeboekt was. Overal grote borden "NO vacancies", ook in ons eigen hotel. Maar ja, ook bij ons is het aan de zee natuurlijk altijd druk in de vakantie.
Reisplanning
Een groot stuk van deze reis was voor ons onbekend terrein, en de reisplanning hebben we uitgestippeld aan de hand van onder andere het reisforum op deze website (dank voor jullie suggesties en adviezen!).
Twee andere websites verdienen mijn speciale vermelding. Als je meer wil weten over een bepaalde bezienswaardigheid in het woestijngebied is er de onvolprezen reisblog Ontdek-Amerika.nl van Hanz & Henriëtte Meulenbroeks, waar ik tientallen leuke plekjes ontdekte, en die een belangrijke invloed hadden op mijn reisplanning. Om nog niet te spreken over de vele adviezen, nuttige waarschuwingen en prachtige foto's. Ik ken jullie niet, Hanz en Henriette, maar je hebt geen idee hoeveel nuttige informatie je daarmee ter beschikking stelt.
Sommige wonderlijke landschappen zijn enkel voorbehouden voor reizigers die zich bedienen van een auto die niet zijn ophanging verliezen bij de eerste bult of put in de weg. Voor de liefhebbers van een stevige dirt road, kan ik de filmpjes aanbevelen van Kalaman. Zijn website toont je niet alleen vooraf wat er allemaal te beleven valt, maar ook precies waar zo'n grindweg precies begint, waar je moet afslaan en vele vele andere nuttige tips. Ook voor het kunnen raadplegen van zijn mooie voorbereidingswerk ben ik dank verschuldigd. Voor het uitstippelen van de reisweg zelf, het inschatten van de afstanden en het zoeken naar een geschikte stek om te overnachten, gebruikte ik Google Maps en Google Earth. Op het kaartje hieronder lijkt ons parcours van SLC tot Tucson wel een rechte weg, maar dat is het in werkelijkheid allerminst.
National Parks
Voor het bezoek aan de vele nationale parken maken we gebruik van een Annual pass. Die kost nieuw 80USD, en is een heel jaar bruikbaar in alle nationale parken (niet in State parks). Als je een rondreis maakt langs Zion, Bryce, Capitol Reef, Arches, Canyonlands betaalt zo'n kaart zich al snel dubbel en dik terug. Bovendien biedt de kaart toegang aan twee mogelijke houders, die herkenbaar zijn aan hun handtekening achteraan. Als je zelf één handtekening plaatst, kan je de kaart na je vakantie ook nog ter beschikking stellen aan vrienden. Ze moeten alleen hun eigen handtekening toevoegen. Nog sterker: ik merkte zonet dat tal van dergelijke "half gebruikte" kaarten voor een prikje te koop zijn op marktplaats.nl. Zo zijn er vanaf 20 euro die nog tien maanden geldig zijn, tot bijna splinternieuwe kaarten voor 45 euro die nog een volledig jaar geldig zijn! Volgens de letter van het reglement mag het waarschijnlijk niet, maar dat is onmogelijk te verifiëren. Toch zeker de moeite om dat eens te bekijken voor je op reis vertrekt.
Foto's
In totaal nam ik meer dan 5000 foto's, vooral met mijn iphone. Af en toe bewerkte ik er tijdens de reis ééntje voor mijn Instagram account. Ze zijn gemakkelijk herkenbaar: felle kleuren, steeds vierkant en lage resolutie.
Links
Waar nuttig voeg ik hier en daar een externe link toe in het verhaal, dat kan nuttig zijn voor wie zelf een reis naar deze streek uitstippelt. Hopelijk is dat geen inbreuk op de spelregels van dit forum.
Totaal afgelegde afstand in mijlen: 1840
Route van dag tot dag:
Dag 1: | Salt Lake City, UT naar Salt Lake City, UT |
Dag 2: | Salt Lake City, UT naar Loa, UT |
Dag 3: | Loa, UT naar Escalante, UT |
Dag 4: | Loa, UT naar Escalante, UT |
Dag 5: | Escalante, UT naar Page, AZ |
Dag 6: | Page, AZ naar Page, AZ |
Dag 7: | Page, AZ naar Page, AZ |
Dag 8: | Page, AZ naar Flagstaff, AZ |
Dag 9: | Flagstaff, AZ naar Scottsdale, AZ |
Dag 10: | Scottsdale, AZ naar Tucson, AZ |
Dag 11: | Tucson, AZ naar Tucson, AZ |
Dag 12: | Tucson, AZ naar Tucson, AZ |
Dag 13: | Tucson, AZ naar Tucson, AZ |
Terug naar boven
Dag 1: Donderdag 3 Juli 2014
Van: Salt Lake City, UT, United StatesNaar: Salt Lake City, UT, United States
We landen om een uur of vier in de namiddag in Salt Lake City. Bescheiden maar degelijke en efficiënte luchthaven, vriendelijke en snelle service bij autoverhuurder Avis. Wanneer we aankomen aan ons hotel is het al bijna avond. We logeren in Sky Harbor Suites. Eigenlijk meer appartementjes die zich richten op een langer verblijf, maar best aardig.
Hoewel we erg moe zijn besluiten we om toch een kijkje te nemen in de stad. Salt Lake City is niet echt een bestemming op zich. Er zijn zeker tien of twintig steden in de VS die interessanter zijn. Maar het is een keurige, nette stad. Weinig volk op straat, ondanks de vooravond van Independence Day (of net daarom?). We ondekken een zeer mooi en verzorgd shopping center in het hart van de stad. Bij AT&T laat ik me verleiden tot de aankoop van een draagbare hotspot, een klein toestelletje met een pre-paid Amerikaanse telefoonkaart die een WiFi signaal verpreidt zodat we alledrie met onze mobieltjes kunnen gebruik maken van dataverkeer zonder onze eigen Belgische telefoontoegang op te geven. Machientje kost ongeveer 100USD, het pre-paid abonnement 25USD. Handig voor in de auto, of in hotels (ze bestà à n nog, en al meteen in SLC zelf is dat het geval) zonder WiFi. Voor wie verslaafd is aan zijn mobieltje is het zeker een aanrader. Ik heb voor het vertrek mijn iPad chirurgisch laten verwijderen van mijn hand, en achteraf had ik er spijt van dat ik hem toch niet had meegenomen. Daarentegen had ik ook mijn uitstekende maar zware Canon 40D mee, en ik stel achteraf vast dat ik 95% van alle foto's genomen heb met mijn iphone. En die zijn prima, dus volgend keer mag de Canon thuisblijven.
Tegen een uur of acht - winkels weten daar van geen ophouden - krijgen we honger en rijden we terug in de richting van het hotel op zoek naar een geschikte hap. Die vinden we bij Red Iguana, een uitstekende Mexikaan. Naar eigen zeggen wereldberoemd. Goede prijs/kwaliteit, een vredelijk kitsjerig interieur maar een goede keuken. Daarna naar het hotel.
We voorzien de auto van een zgn spiegelcondoom in de Belgische driekleur om de Amerikanen met hun neus te drukken op het resultaat van de wereldbekermatch enkele dagen eerder. Ik ben geen voetbalfan, maar ik moet wel toegeven dat veel Amerikanen ons aanspreken over onze vlag of over de match. Steeds vriendelijk en met bewondering. Hun belangrijkste opsteker is dat we eerder al de Russen verslagen hebben, en dat vinden ze wel aardig van die kleine Belgen.
Na onze eerdere rit door de Canadese Rockies was deze dag erg bedroevend op het vlak van wilde dieren. Saldo voor de beestenbingo : diverse soorten eekhoorns en vogels.
Terug naar boven
Dag 2: Vrijdag 4 Juli 2014
Van: Salt Lake City, UT, United StatesVia: Capitol Reef - Torrey
Naar: Loa, UT, United States
De rit van SLC naar Capitol Reef is lang. Het landschap is beter dan de dagelijkse snelweg van Antwerpen naar Brussel voor het werk, maar op zich niet wereldschokkend. We vinden een snelle hap onderweg in de buurt van computerstadje Provo (maar ik herinner me met de beste wil niet meer precies wat of waar we gegeten hebben!) en komen in de vroege namiddag aan in Torrey. We bezochten vorig jaar al eens Capitol Reef en waren daar zeer van onder de indruk. Daarom werd dit ook deze keer weerhouden in onze planning.
Na een bezoekje aan het Visitor Center van Capitol Reef National Park rijden we het park in. Adembenemend mooi is dat toch hé? Met hun roestkleurige / oranje / gele / rode / okerkleurige / bruine en grijze schakeringen zijn de rotsen en bergen langs de weg van het begin van het park tot Capital Gorge het meest spectaculaire stukje van de wereld dat ik al ooit gezien heb, in beide richtingen. Naast de klassieke bestemmingen in het park rijden we ook nog Grand Wash Trail en Pleasant Creek, een trail naar het zuidwesten. Een heel ander landschap, veel groener. Ook erg mooi. Omdat aan die weg maar geen eind komt en de honger stilaan de bovenhand krijgt boven de bewondering van de natuurpracht, maken we daar rechtsomkeert en richten de voorsteven naar Torrey waar we eten. Alweer bij een Mexikaan, toevallig of niet. Minder geslaagd dan die in SLC, maar stukken beter dan zelf moeten koken.
Dan rijden we door naar Loa, waar we overnachten bij Snuggles Inn. We hadden liever verbleven in Torrey, maar daar was al maanden geleden geen enkele kamer meer vrij, zeker niet voor meer dan 2 personen. Snuggles Inn heeft duidelijk betere tijden gekend, maar het is netjes en we krijgen in plaats van de gevraagde double queen een soort appartement met twee aparte slaapkamers, een keuken en een grote living.
Verder valt in Loa overigens geen ruk te beleven. Middle of Nowhere, USA, met één tankstation, één hotelletje, één klein pizza-restaurant (gesloten) en een kerkje of zeven. Groepsbeslissing : we maken er een gewoonte van om de hele reis vroeg te gaan slapen en vroeg op te staan. Op de meeste plaatsen valt 's avonds toch niet veel te beleven, en zo plukken we vroeg de dag. Dat eerste houden we vol, maar de intentie om vroeg op te staan begint in de loop van de reis te verloederen.
We liggen amper onder de wolletjes wanneer we opgeschrikt worden door schoten in de buurt. Dat blijkt geen overval met dodelijke slachtoffers, maar plaatselijke rakkers die hij vuurpijlte bijdragen aan de viering van 4th of July. Al meteen zien we in de verte ook in andere dorpjes dat de hemel gekleurd wordt door vuurpijlen. Niet het officieel overheidsvuurwerk zoals op onze eigen Nationale Feestdag boven de Schelde, maar de romeinse kaarsen, gillende keukenmeiden, 100.000-klappers en andere rotzooi waarmee een kleurrijk palet aan overjaarse buurjongens al jaren de oudejaarsnachten in Antwerpen verstoort. Uiteindelijk sukkelen we in slaap, lang voor het geknal en geknetter buiten stilvalt.
Foto : een panoramisch kiekje in Capitol Reef. De vierkante foto's hieronder zijn wat bewerkt, en komen van mijn Instagram account. Een boerderij bij zonsondergang, vlak bij Loa.
Beestenbingo: waanzinnig veel koeien, waarvan enkele midden op de weg. Geen fierce creatures. Zoals elke goeie cowboy klop ik bij het opstaan mijn boots uit om zeker te zijn dat ze geen bewoners bevatten, maar dat oogst voorlopig niets op.
Terug naar boven
Dag 3: Zaterdag 5 Juli 2014
Van: Loa, UT, United StatesVia: Cathedral Valley Road
Naar: Escalante, UT, United States
Het Visitor Center van Capitol Reef NP toont een enorme 3D-maquette van het hele park, op schaal. Ik stond het vorig jaar langdurig te bewonderen en maakte de bedenking dat we van al dat moois maar een heel klein stukje gezien hadden. Dus via dit forum en andere websites (met specifieke vermelding van de onvolprezen reisblog van Hanz & Henriëtte Meulenbroeks en de prachtige filmpjes van Kalaman, zie mijn inleiding) kon ik uitvogelen wat daar nog allemaal te beleven is en hoe je het kan bezoeken. En dat brengt je voor die regio al meteen bij de befaamde Cathedral Valley Loop.
Bij het Visitor Center stellen ze me voor de Loop te verkennen via River Ford of via Caineville, allebei gelegen tussen Fruita en Hanksville, ten Oosten van Torrey. Ons hotel is gelegen in Loa, honderd kilometer meer naar het westen, en de kaart toont toch blijkbaar dat je er ook langs die kant kan inrijden? Zie kaartje
Ik knoop dus een gesprek aan met de baas van het tankstation in Loa. Een tiental majestueuze opgezette rendierkoppen aan de muur in zijn tankstation/winkeltje maken me duidelijk: deze kerel kent de streek en met een Deerhunter valt niet te sollen. Fout: die jachttroffeeën blijken het werk van de meisjes in de familie. Zelf legt hij zich naar eigen zeggen liever toe op de vangst van forel. En ja, hij kent de streek als zijn broekzak. Is het mogelijk om langs deze kant de Loop te bereiken? Een andere klant van het tankstation onderbreekt ons gesprek en is formeel: "alleen als het poederdroog is. Ik ben al tientallen keren uitgerukt om auto's te takelen die zich daar vastreden. Toeristen denken allemaal dat ze het beter weten. Je kan best netjes omrijden via Caineville". De uitbater van het tankstation zegt niets, maar geeft me een snelle knipoog. Wanneer de andere kerel vertrokken is knikt hij naar mijn auto en vraagt : "is that a four wheel drive"? Yessir. "In dat geval zit je wel goed. Je bent hier maar één keer en je moet deze kans niet laten voorbijgaan. Laat je pret niet laten bederven door oudewijvenpraat en een beete regen. De weg van hier naar de Loop valt nogal tegen, maar als je daar eenmaal doorheen bent valt de Cathedral Valley Loop zelf heel erg mee. Rij niet te gek en dan lukt het wel". Daarna legt hij me in detail uit waar ik de juiste grindweg kan vinden en waar ik precies moet indraaien, en we zijn onderweg.
Wat een avontuur. Een steeds smaller wordende verharde veldweg tussen boerderijen wordt al snel een grindweg die omhoogkronkelt tussen de bomen en de rotsen, en na een mijl of twintig is de doorgang zelfs met deze auto een hele opgave. Overal diepe putten en grote bulten en keien, maar voetje voor voetje rijden we verder tot we via wat bochtenwerk de berg afdalen tot in de Valley Loop. Een unieke belevenis. Cathedral Valley is echt super. Omdat we binnenreden vanuit het Westen kunnen we maar één helft van de loop doen, en we kiezen voor de kant met de befaamde Temple Of The Sun, Temple Of The Moon en Glass Mountain. Nogmaals: ik kan deze uitstap warm aanraden aan al wie in die streek op reis is, maar dit veronderstelt minstens een auto die hoog op zijn wielen staat. Autopech op de Loop is niet ondenkbaar en het kan wel even duren voor een helpende hand passeert om je mee te nemen of om de hulpdiensten te verwittigen. Maar een paar keer per dag komt wel iemand langs, en op zo'n plaatsen geldt een sterk "wij-gevoel" tussen de voorbijgangers, en helpt iedereen je uit de nood als je in nesten zit. Een frigobox met flink wat water en gekoelde frisdrank is dus geen kwaad idee.
Het is een flink stuk na de middag wanneer we via Caineville route 24 bereiken en opnieuw andere auto's tegenkomen. Een eind verderop in de richting van Hanksville kiezen we opnieuw voor een dirt road. Deze keer passeren we langs de mooie Factory Butte, en iets verderop loopt een nog slechtere dirt road naar het oosten. Nadat de medereizigers minstens tien keer gezworen hebben dat dit onmogelijk de juiste weg kan zijn, bereiken we de prachtige overlook, die neerkijkt op een landschap dat minstens vier planeten van de onze verwijderd lijkt. Sommigen spreken op internet van de "moonscape overlook", maar de nochtans ervaren dames van het Visitor Center hadden hier de dag voorheen nog nooit van gehoord. Ze bevestigden wel dat er in die buurt een interessante overlook zou zijn, maar ze waren er nog nooit zelf geweest. Mogelijke liefhebbers die de overlook zelf willen zien doen zeker hun voordeel bij de coordinaten op deze website, trouwens ook met foto's van Kalaman.
De buitentemperaturen halen de 40° drempel, en na even uitstappen voor een korte wandeling en enkele kiekjes kiezen we snel terug voor de troostende en koelende A/C van onze auto en een grabbel in de frigobox met ijsgekoelde drankjes. We moeten nog helemaal terug naar Loa, en dat is meer dan 100 km. Onderweg kiezen we voor het diner in een zogenaamd "family restaurant". Goed fatsoen weerhoudt me ervan om hier een beschrijving te geven van sommige klanten in het restaurant, maar je mag me altijd bellen. We kiezen voor een pasta. Sinds Sodom en Gomorra werd nergens nog zo gezondigd tegen de basisregels van de kookkunst. Terwijl de man aan de tafel naast ons nog een gulle schep extra slagroom bijbestelt voor zijn gefrituurd nagerecht (juffrouw mag ik van u nog wat extra vet op deze vetkrotket?) verorberen we de penne met kaas. Ik probeer de hele tijd niet te denken hoe Carluccio zou reageren op deze bereiding, maar hoe harder ik dat probeer hoe meer Jeroen Meusen en Sergio Hermannen zich mengen in mijn denkbeeldig gesprek. Omdat we over de middag in Cathedral Valley niet konden eten, zijn we bereid om deze misdaad tegen elke pastapagina uit het kookboek van de boerinnenbond door de vingers te zien, maar hebben een wijze les geleerd: vermijd te allen prijze restaurants die uitdrukkelijk pronken met de vermelding "family restaurant" op hun uithangbord. En ook restaurants die deel uitmaken van een bowling complex en restaurants die buiten foto's van hun menu tentoonstellen, maar nu wijken we af van het verhaal.
Beestenbingo.
Ondanks de ruige omgeving van de Cathedral Valley loop en de rit naar Moonscape Overlook en een landschap dat bijna te mooi is om in woorden te bevatten, is er op dag drie voor onze beestenbingo niet veel op te merken, behalve opvallend veel roofvogels (of gieren). Met vaste regelmaat schieten kleine beestjes net voor onze auto de weg over. Waarschijnlijk grondeekhoorns of woestijnratjes. Sommigen hebben een even sluwe als onverwachte camouflagetechniek : ze stellen zich uiterst plat en onbeweeglijk op, midden op het wegdek wanneer we passeren. Een onoplettende voorbijganger zou ongetwijfeld kunnen vermoeden dat ze platgereden werden. Net buiten Loa zien we een doodgereden slang op de weg. Een flinke kerel, maar niet meer in beste conditie. Het is de enige slang die we in het wild zien van de hele reis. Ik had stilletjes gehoopt om enkele leuke foto's te kunnen nemen van plaatselijke slangen, maar dat enthousiasme werd niet gedeeld door mijn echtgenote, die hier in België eindelijk terug gerust durft te slapen zonder meteen de oren te spitsen bij het minste geluidje dat ze meent te ontwaren onder het bed.
Terug naar boven
Dag 4: Zondag 6 Juli 2014
Van: Loa, UT, United StatesVia: Nothom-Bullfrog Rd, Burr Trail, Boulder, Calf Creek, Devils Garden
Naar: Escalante, UT, United States
Om van Torrey naar Escalante te rijden is er Highway 12: één van de mooiste "scenic drives" van heel de VS. Maar die nemen we niet. We kiezen zoals vorig jaar voor de Notom Bullfrog road. Die begint ergens tussen Fruita en Hanksville en gaat recht naar het zuiden, helemaal tot in Bullfrog aan Lake Powell. Al na een paar kilometer gaat het mooie tarmacbaantje over in een nog veel mooiere grindweg, die er op sommige plaatsen prachtig bijligt, en op andere plaatsen helemaal veranderd is in een rammelende washboard of in een karrenspoor. Maar in elk geval een landschap dat op geen enkel moment saai kan genoemd worden. De heuvels aan de linkerkant zijn helemaal opgebouwd uit laagjes, van paars tot rood, afgewisseld met groene, gele en witte laagjes. Het is bijna alsof taggers ze tijdens de nacht geschilderd hebben met een verfspuit. Zie foto.
Daar voorbij ligt dat de bergkam van Capitol Reef zelf, helemaal parallel met de weg. Ook aan de rechterkant van de weg een steeds steilere bergflank. Na een kilometer of honderd takt de NB road naar rechts. Daar volt een korte maar steile beklimming tegen de rotswand. Enkele minuten later staan we helemaal boven en bekijken we de weg die achter ons ligt. Hier begint de Burr Trail, helemaal in westelijke richting tot in Boulder, Utah (niet te verwarren met het veel grotere Boulder, Colorado!). We pakken ook nog even een zijweg mee van de Burr Trail, die via veel puten en keien leidt naar een overlook van de valei waar we net reden op de Nothom Bullfrog road. De korte wandeling naar de overlook is erg mooi. De goudgele rotsen lijken wel alsof ze zijn uitgegoten uit een enorme emmer vloeibare rots.
Bij onze aankomst in het vredige Boulder (foto) begint het lichtjes te regenen. Niet erg: de temperatuur ligt boven de 35°C en de regen brengt wat koelte. In Boulder strijken we neer bij
Hell's Backbone Grill. Net zoals vorig jaar: een opmerkelijke vriendelijke en vrolijke bediening en een maaltijd om je vingers bij af te likken. De dames achter het fornuis specialiseren zich tegelijk in vegetarische topgerechtjes als in een eerlijk stukje vlees. De lekkerste hamburger die ik ooit geproefd heb!
Vanaf Boulder gaat het verder naar Escalante langs het allermooiste stuk van Scenic Highway 12. Na een paar weken in deze streek kijk je niet meer op van een afgrondje meer of minder, maar op een bepaald stuk van de weg heb je hier een afgrond van honderden meters en een uniek vergezicht langs beide kanten van de weg tegelijk, en dat is toch wel uitzonderlijk.
We rijden af voor een wandeling bij Calf Creek maar het regent nog steeds een beetje en de parking is volzet, dus we rijden meteen door naar Escalante. We checken in bij onze Bed & Breakfast en dan komt het zonnetje er weer helemaal door. We beslissen om nog een kijkje te gaan namen bij Devil's Garden. Een leuke groep van losstaande hoodoo's en arches van een meter of tien hoog, die zich een beetje vergelijken met de grillige rotsformaties die we vorig jaar zagen in Goblins State Park. Devils garden is niet erg groot en best wel een leuke wandeling. Je kan er alleen naartoe via de onverharde Hole-In-The-Rock road, maar die is goed onderhouden en zeker bereidbaar met een gewone auto. Er zijn picnictafels voorzien en enkele stelletjes hebben er zich geïnstalleerd voor een romantisch dinner bij de ondergaande zon. Geen kwaad idee!
Wanneer we terugkomen in Escalante kiezen we voor een pizza bij onze buren: het gezellige Outfitters Café.
We trekken ons terug voor de nacht in een gezellige kamer met goede WiFi, niet vermoedend dat de aardige hoteluitbater zich de volgende ochtend zal ontpoppen tot ...
Beestenbingo: In de buurt van Fruita staat langs de kant van de weg een antilope te grazen. Trekt zich niks aan van het verkeer en eet lekker verder wanneer we voorbijzoeven. Hoe verder van de bewoonde wereld - en veel verder kan het niet dan in deze streek - hoe meer "beestjes" we haastig over de weg zien sprinten wanneer we naderen met de auto. Familie van Speedy Gonzales? We zien diverse roofvogels en hagedissen bij de overlook.
Terug naar boven
Dag 5: Maandag 7 Juli 2014
Van: Escalante, UT, United StatesVia: Bryce NP, Red Canyon State Park, Jacob's Lake, Route 89B, Vermillion Cliffs National Monument
Naar: Page, AZ, United States
We zijn op tijd klaar om te vertrekken en de auto is gepakt. We krijgen een warm ontbijt van onze B&B uitbater. Hij serveert onbijt in twee shiften, en je moet stipt op tijd aan de ontbijttafel verschijnen. Hoewel mijn legerdienst dertig jaar achter me ligt, herken ik meteen de stijl. De man is erg nors en ik onthou me van elk commentaar. We beslissen om nog gezellig een espresso te gebruiken in het Outfitters Café aan de overkant van de straat. Wanneer we terugkomen gaat mijn vrouw nog even alleen naar de motelkamer voor we de rit aanvatten. En dan loopt het mis.
De hoteleigenaar staat erop dat de kamer om 10.00 stipt ontruimd is en komt ongevraagd binnengestormd. Hij komt luid roepend bonken op de badkamerdeur: "you have 30 seconds to leave the room!!!". Paniek in de badkamer. Zijn stijl doet erg denken aan de vermaarde "here's Johny" scene uit The Shining, maar gelukkig zonder de bijl. In elk geval is mijn vrouw zo erg geschrokken dat ze vreest dat hij gaat klappen uitdelen en ze rent geschrokken de kamer uit. Aangezien we toch niets kunnen winnen met een confrontatie, beslissen we door te rijden en ons verhaal achteraf te doen bij de beoordeling van het hotel. Als dat nog niet duidelijk mocht zijn: Escalante Grand Staircase Bed & Breakfast kan je het beste mijden als de pest. Het is een leuke stek maar de eigenaar is niet te pruimen.
Een merkwaardig begin voor een dag die niet verloopt zoals gepland. We hadden gepland om de mooie Cottonwood Canyon Road te nemen van Escalante naar Page, maar de warden in het visitor center adviseerde om dat niet te doen. Er was regen verwacht in de namiddag en het was niet onmogelijk dat we er zouden vast geraken. Echt waar: u kan vandaag beter de gewone weg nemen. Het zou dom zijn om dat soort advies in de wind te slaan, maar het is wel een tegenvaller. Een omwegje van toch meer dan honderd kilometer. De weg komt voorbij Bryce Canyon. Hoewel we daar vroeger al twee keer geweest zijn, zou het zonde zijn zomaar voorbij te rijden. De inkom kost niets: we gebruiken onze National Parks Annual Pass. Omdat niemand Utah bezoekt zonder ook het prachtige Bryce te zien, onthou ik me van details. Die zijn overal op dit formum in overvloed gelezen. En voor alle anderen: als je nog nooit Bryce gezien hebt, mag je het zeker niet laten ontbreken op je reisroute in de VS ! Voor we toekomen in Bryce maken we een korte stop bij Mossy Caves. Een snelstromende rivier in een typische Bruce-omgeving met een kleine waterval. Sommige bezoekers zijn uitgedost in badpak en genieten voluit van het frisse water, dat inderdaad een stuk minder koud blijkt dan wat je op het eerste zicht van een waterval zou verwachten.
Beestenbingo
In Bryce zien we drie antiloop-herten, en op weg ernaartoe steekt een coyote de weg over.
Terug naar boven
Dag 6: Dinsdag 8 Juli 2014
Van: Page, AZ, United StatesVia: Wahweap Marina, Lower Antelope Canyon, Horseshoe Bend
Naar: Page, AZ, United States
Terug naar boven
Dag 7: Woensdag 9 Juli 2014
Van: Page, AZ, United StatesVia: Alstrom Point, Smokey Mountain Road
Naar: Page, AZ, United States
Naar deze dag heb ik op voorhand erg uitgekeken: een tocht langs de Smokey Mountain Road tot aan Alstrom Point. Smokey Mountain Road lost alle verwachtingen moeiteloos in. Al na een paar kilometer kan enkel de staalblauwe lucht je nog overtuigen dat je nog op aarde bent en niet op de één of andere maan van Saturnus. Dit is het landschap dat we kennen uit zoveel science-fiction films. Geen sprietje gras, enkel grijze, okergele en roestkleurige hopen zand en gigantische rotsformaties. Out of this world! De weg zelf is goed bereidbaar met een 4WD maar met mijn eigen auto zou ik hier in geen honderd jaar willen aan beginnen. We rijden tot aan Kelly Grade, maar wagen onze banden niet aan het verdere parcours. Dan gaan we op zoek naar Alstrom Point. De weg takt af en het landschap wordt wat groener. Of toch minstens meer begroeid. Eindeloze stukken woestijn, zo ver de einder reikt. Ik durf wedden dat niemand hier ooit verder dan honderd meter van het pad afwijkt. In sommige gangsterfilms hoor je dat ze lijken van hun slachtoffers gaan begraven in de woestijn. Wel, hier kan je rustig een heel leger onder de graszoden doen verdwijnen zonder dat iemand er ooit wat van merkt. En toch is deze woestijn druk bewoond. Als we even halt houden voor een plasje - dat heb je met die warmte en dat voortdurend drinken - merken we dat er letterlijk om de meter holletjes in de grond zijn van kleine knaagdieren. Op nog geen twee meter van de weg huppelt een enorm konijn met oren die drie keer zo lang zijn als alles wat ik al eerder zag bij een konijn. Hij gaat rustig onder een struikje zitten wanneer we te dicht zijn, en blijft roerloos wachten tot we weggaan. Dan zien we een soort woestijnmuis. Precies een eekhoorn, maar dan met een dunne staart. Hij beweegt zich voor in kleine sprongetjes.
Wanneer we aan een eerste Overlook point komen met een waanzinnig uitzicht over het azuurblauwe Lake Powell, wordt de lat voor de auto en de chauffeur wat hoger gelegd. Een flinke helling met hele diepe putten en enorme keien op de weg. We proberen drie keer maar moeten opgeven: de auto heeft niet genoeg hoogte clearance en ik wil hem niet beschadigen. Dan merken we dat er ook een omweg mogelijk is. Ook hier liggen bijzonder hoge keien, maar we stappen het allemaal rustig af en bestuderen een mogelijk traject. We wagen een laatste poging. Het lukt. Nu staan we dertig meter verder en een meter of vijf hoger, maar hoe ver moeten we nog? Twintig kilometer op een dergelijke weg? Mijn vrouw verzekert ons dat we het mooiste nu echt gezien hebben en dat er verderop nog tientallen dergelijke hindernissen zullen zijn en dat we uiteindelijk toch van pure miserie zullen moeten terugkeren. We proberen het. De weg is inderdaad niet bijzonder autovriendelijk. Kilometers lang slick rock: je rijdt op blote rotsbodem en dat is geen sinecure. Dit is echt wel het meest avontuurlijkste stukje weg dat ik al ooit presteerde, en het is dan ook met enorme voldoening dat we ons eindpunt bereiken. We stappen te voet nog wat verder tot een plek waar we zeker wel 200 graden zicht hebben op Lake Powell, bijna rondom. Het strakke blauw van de hemel dat weerspiegelt in het meer, de oranjerode rotsen: wat een super uitzicht!
We blijven niet te lang plakken om zeker niet vast te raken in het donker, en sukkelen langs precies dezelfde weg weer naar beneden tot in Page. Net voor we vertrekken merkt mijn vrouw een grote hagedis. Een prachtexemplaar dat zich ook gewillig laat fotograferen.
Wanneer we terugkomen in Page zoeken we het terras van een BBQ restaurant. De burgers worden er ter plekke op het terras geschroeid boven een knapperend vuur. De rook waait helemaal over het terras en zelfs na twee wasbeurten ruikt mijn hemd vandaag nog altijd naar vuur. Aah, die fijne herinneringen...
Terug naar boven
Dag 8: Donderdag 10 Juli 2014
Van: Page, AZ, United StatesVia: Tuba City, Coalmine Mountain Canyon, Grand Canyon South Rim
Naar: Flagstaff, AZ, United States
Terug naar boven
Dag 9: Vrijdag 11 Juli 2014
Van: Flagstaff, AZ, United StatesVia: Phoenix
Naar: Scottsdale, AZ, United States
Terug naar boven
Dag 10: Zaterdag 12 Juli 2014
Van: Scottsdale, AZ, United StatesVia: Saguaro West NP, Sonoma Desert Museum
Naar: Tucson, AZ, United States
Terug naar boven
Dag 11: Zondag 13 Juli 2014
Van: Tucson, AZ, United StatesVia: Titan II Museum,
Naar: Tucson, AZ, United States
Terug naar boven
Dag 12: Maandag 14 Juli 2014
Van: Tucson, AZ, United StatesVia: PIMA Air Museum en Davis-Monthan Air Force Base Boneyard
Naar: Tucson, AZ, United States
Terug naar boven
Dag 13: Dinsdag 15 Juli 2014
Van: Tucson, AZ, United StatesNaar: Tucson, AZ, United States
Aantal keren bezocht: 6265