Vandaag wakker geworden rond 5u na een deugddoend comaslaapje. Na nog even te blijven liggen toch maar opgestaan en ontbeten. Vervolgens even de koffers herverdeeld (Volgens Natasja onfair verlopen om dat zij met meer spullen eindigde). Bij de balie de weg gevraagd naar het dichtstbijzijnde BART-punt (de locale versie van De Lijn). Volgens hen zou dit ongeveer een kwartiertje moeten duren. Het feit dat onze wandeling ongeveer anderhalf uur duurde leerde ons volgende punten.
1 Voetgangers in Amerika zijn 3de class citizens.
2 Wegmarkeringen voor openbaar vervoer zijn zeldzaam.
3 Amerikanen zijn best behulpzaam maar van openbaar vervoer hebben ze weinig kaas gegeten.

Uiteindelijk wisten we toch een BART station te bereiken en konden we verder met de metro richting hartje San Fransisco. Onze halte en hotel dragen voor de gemakkelijkheid dezelfde naam (Powell) het moet immers niet altijd moeilijk zijn. Onze kamer is proper maar eenvoudig, mooi meegenomen is dat het hotel vlak aan het eindpunt van een van SF’s bekende Cable cars ligt en op 5 minuten wandelen van Union square.

De Cable cars kwamen vlotjes door en na 15 minuten wachten konden we opstappen. Natasja en ik gingen achteraan staan bij Max een vrolijke trambediende die zich bezig hield met aan de rem trekken, foto’s maken, wijzen in de richting waar gekeken moest worden en eenzame vrouwelijke passagiers van gezelschap voorzien.

Aangekomen bij het eindpunt aan Fisherman’s Warf wandelden we rustig door naar het hoofdkwartier van Citysightseeing San Fransisco waar we een hop on – hop off tour geboekt hadden.
10 Minuten laten zaten we op het dak van een rode dubbeldekker bus geboeid te luisteren naar de uitleg van Kristina met een K (vond ze zelf zo belangrijk dat ze het 2 keer vermelde). Vlot en met het nodige gevoel voor humor afgewisseld met interessante weetjes en sarcastische uitspraken kweet ze zicht perfect van haar taak als gids. Zo werd ze zelfs de eerste persoon die een spontane tip kreeg
Het contrast met de 2de gids die we later die namiddag hadden kon niet groter zijn. Buiten het feit dat zijn Engels vergelijkbaar was met dat van een immigrant vers van de boot had hij blijkbaar enkele dagen al niet gegeten en zag de microfoon eruit als een lekkere hotdog.

Na anderhalf uur was onze toer afgelopen en zijn we vlakbij in Fisherman’s Warf op zoek gegaan naar iets om te eten. Keuze in overvloed ! We kozen op aanraden van Kristina voor ‘The Codmother’ een klein gezellig kraam met een zonnig terras. Voor ongeveer 13$ hadden we en stevige portie fish&chips + 2 cola’s. Vervolgens zijn we een beurs binnengedoken met allerlei oude speelautomaten en kermisspullen uit de jaren 70. Hiernaast lagen ook 2 oude Amerikaanse schepen uit de 2de wereldoorlog, best knap om te zien. Na wat verder te wandelen zijn we ook nog een hele hoop zeeleeuwen tegengekomen die in het zonnetje aan het genieten waren van de zomerse dag.
Onze laatste stop was Pier 39 een gezellig plekje met een overvloed aan winkels, eettentjes, bars, etc.
Hierna keerden we terug naar het centrum van de stad op de toerbus. We stopten nog even bij de Walgreens op de hoek om nog wat voorraad in te slaan. De overvloed aan keuze en de lokale smaken hier maken het soms moeilijk omdat je van alles wel eens zou willen proeven Na wat getwijfel een aantal flesjes Purity Organic Lemonades gekocht (De citroensmaak is alvast een topper).
Ons op de kamer wat opgefrist, boodschappen afgezet en dan terug op verkenning getrokken.
Vlakbij bevond er zich ook een Sephora waar Natasja eventjes (lees toch net iets langer) in verdween.
Naar haar uiteindelijk terug te vinden zijn we samen nog even Nordstrom (XL shopping center) binnengedoken. Waar het van buitenaf nog niet overdreven groot leek bleken er binnen een 6-tal verdiepingen te zijn.

Na nog wat shoppingplezier keerden we terug naar het hotel om nog iets te eten en ons op de volgende dag voor te bereiden. Morgen staat Alcatraz op het programma ! Vandaag was het Natasja haar beurt om vroegtijdig KO te gaan. Wat zien we er toch allemaal lief & onschuldig uit als we slapen

Michael

Hallo !!

Deze morgen voor het eerst kennis gemaakt met een Amerikaans ‘licht’ ontbijt. Donuts en vettige croissants … Ooh jawel, als ontbijt. Wel verschillende soorten koffie en fruitsappen, maar dat was het dan ook.
Nadat we ons hadden volgepropt met al dat ‘lekkers’, hebben we succesvol onze eerste tram genomen in San Francisco. Juiste tram, juiste richting, juiste halte afgestapt! SUCCES!
We stapten dus af aan Pier 33 en waren natuurlijk weeral te vroeg voor de boot naar Alcatraz.
We hadden onze voorzorgen genomen en allebei een jas meegenomen. Ik had namelijk al veel gelezen en gehoord dat de boottrip heel fris kan zijn. En blij dat ik was dat ik hem bij had. Op de foto’s zie je ook hoe mistig het was deze ochtend. Reken daar nog een stevige wind bij en je kan al raden dat een jas geen overbodige luxe is.
Op het eiland aangekomen zijn we meteen naar de celblokken gelopen. Dit ligt helemaal bovenaan het eiland. Reken een 15minuten bergop lopen. Zwaar dus. We hebben de audiotour gelopen en dit was best wel interessant.Ik had het algemeen ‘griezeliger’ verwacht, maar dit komt misschien ook door het aantal mensen dat er rondloopt. Als je er helemaal alleen rondloopt zal het toch een grimmigere sfeer zijn.
Uiteindelijk was het bijna 12u toen we de boot terugnamen naar het vasteland. Voor de lunch zijn we snel het Hard Rock Cafe binnengelopen. Michael heeft de burger bij de baai genomen (by the bay) en ik de slow roasted chicken. Natuurlijk ook een t-shirt aangeschaft en dan terug op wandel. Het weer was weer super goed. Want in tegenstelling tot de ochtend klaarde het in de namiddag mooi op en kregen we terug het zonnetje te zien. We zijn gewandeld tot aan Fort Mason. Van daaruit konden we mooi de Golden Gate Bridge zien. Het was wel een serieuze klim. We hebben menig enthousiaste fietser nog niet halverwege al zien afstappen en beschaamd verder zien wandelen :p

Toen we uitgekeken waren op de brug, zijn we nog door Chinatown gewandeld. Het is inderdaad gigantisch groot. Naar het schijnt het grootste Chinatown ter wereld. Buiten dat van China zelf natuurlijk.
Nu zitten we in het hotel en hebben net Happy Hour achter de rug.
Planning voor morgen: auto oppikken, Walmart en dan naar Santa Maria.

Xxx
Natasja

Goedemorgend ! Het is 7u en tijd voor ons voorlopig laatste ontbijt in SF. We houden het uiteraard weer “gezond” en beginnen de dag met croissants en fruitsap. Ook Natasja haar 2de poging om een donut naar haar goesting te vinden loopt met een sisser af. Te flauw, te bloemig, niet lekker… Vrouwen, altijd snel tevreden.

Na het uitchecken verdelen we onze bagage en gaan we op pad om onze huurwagen af te halen. Na ongeveer 3 blokken stijl bergop bereiken we de lokale avis vestiging. Het hele kantoor ademt een Aziatisch sfeertje uit met drie vrolijke gokchinezen inbegrepen. Na even de neiging te onderdrukken om een Crispy duck met rijst te bestellen mochten we na 5 min papier invullen en beleefd maar kordaat extra verzekeringen te weigeren op een bankje wachten tot ze onze auto voorreden.

Voor we goed en wel neerzaten was James (echte naam blijkbaar) daar al met onze auto. Een grijze Hyundai Elantra. Zeker groot genoeg met voldoende kofferruimte om 3 koffers en 2 rugzakken in op te bergen. De gezonde zenuwen staken de kop op,nieuwe auto + steile helling hartje stad automaat. Totaal ongegrond bleek achteraf. Daar onze gps eerst geen signaal vond navigeerden we op ouderwets buikgevoel zuidwaarts de stad uit. Na even verstrikt te raken in de lokale filecultuur bereikten we tenslotte de 280 richting San Jose.

Na een klein uurtje kwamen we aan bij de lokale Walmart, onze eerste stop. Deze XL versie van Makro heeft een assortiment om U tegen te zeggen. In 1 winkel zowel tuinmeubels, benodigdheden voor diabetici, voeding, sportmateriaal, etc. Na 1,5 uur stonden we weer buiten met ons volgeladen winkelwagentje met daarin o.a. 2 tuinstoeltjes, wat eten en een koelbox om alles in te steken.

Op weg naar highway 1 probeerde onze gps ons nog enkele keren te overtuigen om deze idyllische route links te laten liggen en 150 miles op een recht stuk autostrade te rijden aangezien dit wel 15min sneller zou zijn. Bedankt maar toch maar niet. Onderweg reden we langs een gated community: 17 mile drive. Een aaneenschakeling van bos, uitzichtpunten, extravagante huizen en centraal gelegen een golfclub die ideaal was om een lunchpauze te houden.

We vervolgende onze weg en reden door Carmel (hier was ooit Clint Eastwood nog burgemeester wist Natasja me te vertellen). Na hier op 10 minuten meer hellingen te hebben genomen dan er in een gemiddelde Alpenrit zitten bereikten we ons eerste stuk highway met uitzicht. Hoe fenomenaal ! De prachtige kustlijn en berglandschappen waren zo indrukwekkend dat we verscheidene keren stopten om foto’s te maken. Net zoals alle andere toeristen die er die dag bij waren J
Ideaal ook om ons in onze kampeerstoeltjes neer te zetten en te genieten van een ouderwets bereid stukje appel en blueberry taartje.

Op weg naar onze eindbestemming stopten we nog bij 2 vista points. Elephant seal waar het strand was overgenomen door een troep zeeleeuwen die lekker aan het luieren waren. Morro rock waar een gigantisch rotsblok een eindje van de kustlijn uit het water rees.

Omstreeks 8u bereikten we ons hotel voor de nacht in Santa Maria na een ritje van ongeveer 280 miles. Het was zalig en absoluut de “omweg” waard !

Morgen op het programma: LA

Michael

Eerst en vooral : Happy Birthday Stephanie ! Drie dikke kussen van ons !

Maar dan…
Vandaag begon al minder goed. Ik had super slecht geslapen en voelde me wat miserabel door het slaaptekort van afgelopen nacht. Maar wat stond er eigenlijk op de planning?
Eerste stop van de dag, Solvang. Dit is een door Denen opgericht stadje. Heel pittoresk.
Tweede stop van de dag, Zuma Beach Malibu. Een mooi strandje in Malibu.
Derde stop van de dag, Newport Beach. Naar de serie The O.C.
Vierde stop van de dag, Baseball game van de L.A. Dodgers.

De eerste stop was super leuk. Het was wel nog heel fris om 8u45. Dus we hebben snel rondgewandeld en gekeken en dan maar snel terug de auto in. We hadden zelfs bijna de verwarming opgezet :p
Op weg naar de tweede stop ging de temperatuur en mijn humeur al wat de hoogte in. (Michael content). Zuma Beach stelde niet teleur. Het was een mooi strand, en de temperatuur was aangenaam genoeg om een uurtje te zonnen. Dat zonnen was wel nodig, want met zoveel in de auto te zitten krijg je niet snel een kleurtje natuurlijk Enkele fanatiekelingen gingen wat surfen, maar wij hielden het bij pootje baden. (Jaja flauw hé)
Na een uurtje liggen zonnen en lunchen waren we klaar om verder op weg te gaan richting Newport Beach!! Hier keek ik echt naar uit. We stappen in, airco aan, flesjes water bij de hand, we draaien de straat op en … FILE!!
En dan bedoel ik echt file, niet zo hetgeen waar we dagelijks op de ring last van hebben, maar echte kilometerslange file. In de blakke zon, bergop, nog niets stapvoets…
Na wat terugdraaien dachten we dat we het hadden gevonden. We konden warempel doorrijden. Tot we weer achter een hoekje kwamen, weer file! En zo mogelijk nog erger! De temperatuur ging peilsnel de hoogte in en we bereikten bijna 39°. Buiten de auto natuurlijk, in de auto was het aangenaam :p
Dus we hebben gewoon aangeschoven en we hadden meteen door dat het niet meteen opgelost zou zijn. We hebben dus onze plannen moeten aanpassen. We gingen Newport Beach laten voor de volgende dag en dan maar rechtstreeks naar het hotel gaan om ons op te frissen voor het Baseball game. Na 2uur file rijden ging het eindelijk wat vlotter. Tot we in de buurt van LA kwamen. Weer file!! En weer stapvoets rijden voor een flink aantal kilometers. Ondertussen moesten we onze plannen weer bijschaven. We hebben besloten om het baseball game te laten voor wat het was. We gingen het nooit halen en dan ook nog eens het hele einde ’s avonds naar het hotel rijden in waarschijnlijk nog steeds file. Daar hadden we echt geen zin in. En je kan al raden wat die file met ons humeur deed
Dus… Zijn we gezellig gaan eten in de Cheesecake Factory. Michael spaghetti met meatballs en ik de gegrilde zalm (kwestie van gezond te willen doen)
Nu is het inmiddels 22u en ik lig nog dit verslag te schrijven en er wacht met nog een groot stuk Red Velvet Cheesecake op me.
Vandaag dus niet zoveel foto’s omdat we voornamelijk in de auto hebben gezeten. Maar morgen een rustig dagje (hopen we) door L.A.

Xxx
Natasja

Bang!

Dat was Natasja die deze ochtend door de geluidsmuur brak tijdens het opstaan. Nog voor het alarm volledig was afgegaan zat ze al in de badkamer. Vandaag was het immers een grote dag ! Op toer in the city of angels: LA baby

Voor ontbijt gingen we deze keer naar Denny’s een diner vlak bij het hotel. Vanaf het moment dat we binnen waren zagen we overvolle borden op klaptafeltjes gezet worden voordat de tafels bediend konden worden. Inderdaad zo groot waren de porties ! We werden bediend door een vrolijke local die naar de naam Juan luisterde en wat van Speedy Gonzalez weghad. Ik nam het Blueberry Pancake breakfast en Natasja de Lumberjack Slam bestaande uit pancakes, ham, eieren, hash browns en bacon of worst. Ze heeft flink haar best gedaan en raakte tot net over de helft
De rest van de koffie kregen we mee in take away cups die warempel een uur warm bleven.

Gisteren hadden we voor het slapen nog een goedkoop tankstation in de buurt gezocht. Hiervoor betaalden we bij Shell ongeveer 4.1$ per gallon nu bij Arco (Niet te verwarren met de aandelen) betaalden we net geen 3.5$. Met een volle tank gingen we verder op pad naar de binnenstad van LA waar we een hop on hop off tour hadden geboekt. Bij het binnenrijden vlogen geuren die je doorgaans met Amsterdam associeert ons in de neus en dit bleef aanwezig tot we weer naar huis reden.

Toen we uitstapten waanden we ons even in een sauna, 35C° en blakke zon zonder wolken aan de hemel. Na 2 min wandelen stonden we op de walk of fame waar ook onze tour begon. We hadden de routes op voorhand bekeken en onze favoriete stops gekozen. De eerste halte was Rodeo Drive in Beverly Hills. De volgens het automatische gidsbandje “ the most exclusive shoppingstreet in the world”. Vooral Natasja was hier in haar nopjes bij winkels zoals: Hermes, Gucci, Prada, Michael Kors en vele anderen.

De volgende stop was de Santa Monica pier. Een lang stukje dijk met daarop verschillende straatartiesten, winkeltjes en een mini pretpark. We liepen deze af tot het einde en genoten hier nog wat van het uitzicht en de frisse wind.

Onze laatste stop van de dag was Venice Beach. Hier vonden we zowaar nog meer straatartiesten, enthousiaste basketballers en het befaamde muscle beach. Helaas waren er geen lokale bodybuilders te bezichtigen

Hierna namen we de laatste bus terug naar de walk of fame. Vlakbij was er ook een Hard Rock cafe waar Natasja even binnendook om haar verzameling T-shirts uit te breiden. We namen nog wat foto’s en doken nog een laatste prulwinkeltje binnen waar het elke dag uitzonderlijk 50% korting was. Moe maar voldaan keerden we terug naar ons hotel in Anaheim, morgen Palm Springs !

Foto’s : 143
Weer : 35C°

Hallo iedereen!

Vandaag was het een rustige dag. We zijn opgestaan rond 7uur (we waren vanzelf wakker geworden, stel u dat voor!) en hebben rustig ontbeten en nog wat ingepakt en tv gekeken. Ik heb ook eindelijk de tv post E! gevonden. Dus ik kan elke avond mijn portie celebrity roddels/nieuws checken voor we gaan slapen!
We zijn rond 9uur vertrokken naar Palm Springs. Een woestijnstadje dat tussen 2 bergketens gelegen is. Net buiten LA kregen we eventjes een regenbui over ons. Ook zagen we een ellenlange file richting LA. Waren wij blij dat we de andere richting uit moesten… . De rit zelf was mooi en leidde ons tussen de bergen naar Palm Springs.
Halverwege de rit stond een bezoek aan een outlet winkelcentrum gepland. We hebben elk een aantal items gekocht, waaronder broeken, topjes, hemd en natuurlijk Converse Allstars. De prijzen liggen hier inderdaad een stuk lager MAAR je mag de sales tax niet vergeten erbij te rekenen. Deze verschilt staat per staat. Rond de middag kwamen we een foodcourt tegen. Dit is een plek waar verschillende eettentjes zijn. Je kan bestellen waar je wil en in het midden plaatsnemen. Zo kan iedereen nemen waar ze zin in hebben. We hadden keuzen uit Italiaans, Panda Express (chinees) of fastfood hotdogs. We hadden beide wel zin in chinees, dus Panda Express it is! We lieten een bakje volgooien met rijst, broccoli met beef, en chicken orange. En het was super lekker!
Daarna hadden we het wel weer gezien in de outlet en reden we door naar Palm Springs. Het hotel is goed gelegen en de kamer is zelfs mooi te noemen. We hebben nogmaals (!!) de koffers geordend en eindelijk is Michael tot het besef gekomen (halleluja!) dat we beter 1 koffer volladen met spullen die we dagelijks gebruiken. De rest kunnen we dan in de auto laten, moeten we toch niet telkens alles in en uit laden.
We zijn ook nog eventjes op zoek gegaan naar een supermarkt. Dit bleek sneller gezegd dan gedaan. Half Palm Springs hebben we afgezocht! En uiteindelijk, SUCCES, een 7-Eleven! Met prijzen die vergelijkbaar zijn met een nachtwinkel hebben we enkel het hoogstnodige in huis gehaald. Onderweg passeerden we het Hard Rock Hotel. Ik dacht snel even een T-shirt te halen, maar de shop was jammer genoeg gesloten. Jammer Jammer Jammer! En morgen een t-shirt halen gaat niet want we vertrekken super vroeg… De lijn van de gesloten shop konden we voort trekken naar de rest van Palm Springs. Blijkbaar is maandag hier een algemene sluitingsdag. Enkele restaurants en bars waren open, alsook enkele kleine souvernirshops. Maar de rest was allemaal uitgestorven. Dan maar gaan zwemmen in het hotel. Allez Michael dan toch. Mijn bikini heeft het 2 dagen geleden begeven en heb nog geen degelijke vervanger gevonden. Nu nog wat TV kijken en morgenvroeg om 6uur vertrekken richting Grand Canyon! Het zal een lange rit worden, maar Michael ziet het zitten (heeft de cruise control gevonden!)

Xxx
Natasja

Hoi !
Vandaag begon vroeg voor ons want we hadden een lange afstand te overbruggen. Ongeveer 400 mijl en de staatsgrens tussen Californië en Arizona over. De wekker ging om kwart na 5 en we sprongen beide gelijktijdig ons bed uit. Het 1ste nationale park lang ons immers op te wachten: De Grand Canyon ! Maar eerst nog langs Seligman een pittoresk stadje langs de legendarische route 66, een kleine omweg maar we hadden het er zeker voor over.

Na ongeveer 1 uurtje rijden hadden we onze 1ste tegenvaller. Wegomlegging Na onze gps verbaal wat te misbruiken en bedreigd te hebben kregen we de route die ons het minste tijdverlies (45 min) zou opleveren op het scherm. Alternatieve routes in Amerika… het is eens wat anders dan de volgende afslag van de ring nemen. Lichtjes verveeld vervolgden we onze weg en verlieten we de autostrade. Na ongeveer 20 min door de meest afwisselende landschappen (Trailerpark + trailertrash, lege velden, stadjes die volledig langs het baanvak lagen) kwamen we tot de vaststelling dat deze route ook afgesloten was. Naast het informatieve bord (dat wat mij betreft wat vroeger had mogen staan) stond ook een cruiser van de lokale gendarmerie geparkeerd. Bij nadere inspectie bleek de man helemaal uitgeput na een grondig onderzoek van een doos Dunkin Donuts…
Daar we de slaperige arm van de wet niet wilden storen keerden we terug naar de autostrade om nog wat verder te rijden daar via een andere highway ons geluk te beproeven.

Onze volgende stop was een XL Walmarkt om voor Natasja die last had van een geïrriteerd oog een zalfje te halen. Dat kan hier immers daar er in de winkel een hele apotheek te vinden is. Kwestie van een groot gamma aan producten en diensten aan te bieden en je niet te ver te moeten verplaatsen. Luie jongens die Amerikanen maar best handig We vervolgden onze weg nu al ongeveer 2u later dan gepland. Door het vroege opstaan en daar ik al enkele uurtjes had gereden was het nu de beurt aan Natasja ( die er al enkele powernapjes op had zitten ) om achter het stuur plaats te nemen.
Voor haar ook de eerste keer in een automaat en buiten wat tegenderechtsekantplak-itis ging het haar vlot af. Net op tijd voor de start van ons ritje over route 66 !

Het was een leuk ritje door afwisselende landschappen die er buiten ons vrij verlaten bijlagen. We voelden ons net zoals de pioniers van vroeger die van de ene kant van de VS naar de andere probeerden te geraken (gps , landkaart en koelbox buiten beschouwing gelaten). Na in het midden terug te wisselen van chauffeur kwamen we aan in Seligman en moesten we vaststellen dat het dorpje toch wat te toeristisch was voor onze smaak. Na enkele foto’s en een korte picknick reden we door naar wat Natasja omschreef als ‘ de put ‘.

Onderweg spoelden we een aantal keer bijna weg door lokale onweersbuien maar uiteindelijk wisten we toch ‘ de put ‘ te bereiken. Elke verwachting werd gewoon weggeveegd door het magistrale uitzicht ! Een waar wonder van de natuur dat iedereen die de kans heeft zou moeten bezoeken. We spendeerden de volgende uren met rondwandelen, foto’s trekken en met ontzag in de verte staren.

Met tegenzin stapten we terug de auto in om naar onze slaapplaats in Flagstaff te rijden. Natasja nam het stuur en ik de laptop, kwestie van op een deftig uur erin te kunnen kruipen. Morgen immers weer een dag vol met nieuwe uitzichten en avonturen! Onderweg werden we nog overvallen door een stortbui die het zicht beperkte tot ongeveer 2 meter voor de auto. Natasja reed ons veilig door de zondvloed ik typte rustig dit verslag uit en gooide af en toe een verdwaalde vis die op onze route terecht kwam terug de stroom in. (grapje)

Michael

Hoi Hoi

Deze morgen stond onze wekker om 7 uur ingesteld. Maar uiteindelijk stonden we om 7 uur gewassen en aangekleed klaar om te gaan ontbijten. Dit bestond deze keer uit een klein buffetje, volledig op zijn Amerikaans. Er was toast, donuts, cornflakes en een wafelijzer. Een klein assortiment confituur en natuurlijk de nodige hoeveelheden koffie. Na het ontbijt de auto inladen, uitchecken en opnieuw naar de put! (Grand Canyon)
We hebben mooier weer gehad dan gisteren. Waar het gisteren vooral grote dikke pakken wolken waren, was het vandaag helder blauwe lucht met nauwelijks een wolkje te bespeuren. Fijn voor de foto's dus
We namen in het park eerst nog de gebruikelijke foto van de ingang. Dit waren we gisteren in onze haast voorbij gereden. En met de regen eigenlijk ook te laat gezien
We besloten om naar de Desert View Watchtower te rijden met de auto. Dit ten eerst omdat we enkel maar de voormiddag hadden enzo het meeste eruit konden halen. En ten tweede, deze route ligt op weg naar onze volgende halte op de kaart, Four Corners. Daarover later meer.
Op weg naar Desert View Watchtower rij je zo een 40 km op een geasfalteerde weg. Deze weg bevat meerder mooie view point, uitzichtpunten. Je kan dus stoppen en uitstappen waar je wil. Ik vind dit een heel relaxte manier om natuur te bekijken :p
Tijdens één van deze stops zagen we enkel jonge kerels klimmen naar een uitsteeksel van de rim (je ziet het wel op de foto's wat ik bedoel).Ik vond dit er nogal gevaarlijk uitzien, maar Michael zijn ogen glommen van opwinding. Ik zag meteen dat hij dat ook wel wou doen. Hij zocht tussen de afgrond naar de juiste weg, en vond meteen een kompaan (andere toerist) die mee wou. Ik bleef dus met een bang hartje aan de afgrond blijven staan, om foto's te nemen (hoe stom klinkt dit nu ... :p) Na veel gespring en geklauter stond hij op het uitsteeksel. Het uitzicht was naar het schijnt overweldigend en de foto's kunnen dit beamen. Na zijn zotte toeren zijn we veilig en wel in de auto gestapt om door te rijden naar de watchtower. Het eerste bordje met informatie dat we daar lezen spreekt al meteen van bedrog. Want dit is geen oude tower. Dit is een nieuwe tower die ze hebben gebouwd om er oud uit te doen zien! Voor al die toeristen waarschijnlijk. Op die verlaten plak was wel een snackbar en een souvenir shop gevestigd... Heel Amerikaans. Dit zie je trouwens ook in elk gehucht dat je voorbij komt rijden. Drie huizen, vijf koeien een McDonalds en een Denny's.
Aan de Watchtower hebben we gepicknickt met onze eigen kampeerstoeltjes. Ze zitten zalig!!
Vanuit het Grand Canyon National Park ging het door naar Mancos, Colorado. Op die weg ernaartoe passeren het het Four Corners Point. Dit het enige punt in de VS waar de hoeken van 4 staten elkaar raken. De weg hiernaartoe was adembenemend. We reden door Navajo reservaat en alles was werkelijk super mooi! We zagen bergen, woestijn, weilanden, gehuchten en ook een paar McDonalds-en. Om aan dit punt te geraken moesten we 10$ betalen. Vonden we zelf nogal veel want er stond zowaar niets anders behalve enkele sieradenkraampjes. Maar we hebben toch maar mooi met elk ledemaat in een andere staat gestaan. Het ging trouwens om Colorado, Arizona, Utah en New Mexico. Fijn om een foto te nemen, maar daar blijft het ook bij.
Nu zouden we nog maar een uurtje moeten rijden. GPS ingesteld en gaaaaan!
Onderweg zien we ineens een Walmart, komt goed uit, want in het volgende Park is er niet veel van eten en drinken te vinden (Misschien wel een Mcdo?)
Na het winkelen begon het al wat te schemeren. Snel doorrijden, de GPS zegt nog 30minuten. MAAR DAN.... stuurt de GPS ons een verlaten weggetje in. Het bord bij het weggetje zegt dat het een slecht onderhouden weg is. De GPS zal het wel juist hebben zeker? Dus we gaan erin. SLECHTSTE BESLISSING EVER! Deze weg was gemaakt om met een SUV, JEEP of TRACTOR te berijden. Niet met onze Hyundai! Uiteindelijk stopt de gps met instructies geven nadat we zo een 20 minuten verder op de weg zaten!
Na veel gehobbel zijn we terug in de bewoonde wereld geraakt. Die 20 minuten die we op de weg zaten hebben we welgeteld 3 huizen en tienduizenden konijnen gezien. Geen enkele aangereden! Toen we eindelijk goed zaten (aan de juiste ingang van Mesa Verde NP) was het pikkedonker en hadden we nog goed 30 minuten een bochtig bergpad te volgen. Deze was echter veeeel beter onderhouden en dus makkelijk berijdbaar.
Het was 20uur toen we aankwamen en veel hebben we nog niet gezien. Morgen vroeg opstaan en al die archeologische sites eens gaan bekijken.
Slaapwel iedereen!

xxx
Natasja

Hello

Vandaag op het programma: Mesa Verde en in de namiddag Arches. We begonnen zoals steeds vroeg aan onze dag met de bedoeling zoveel mogelijk te kunnen zien. Onze auto hadden we vlak voor de kamer geparkeerd zodat we ’s morgens na onze offroad ervaring eens in het licht konden kijken hoe hij het ervan af gebracht had. Vol met modder, insecten en andere smurrie maar geen permanente schade Goedgezind vertrokken we naar onze eerste wandeling van de dag. Een 2-tal kilometer door de canyon naar een overgebleven nederzetting in de bergwand.

Althans dat was de bedoeling, eenmaal aangekomen en halverwege stond een barricade en bord met de mededeling dat deze pas vanaf 9u beschikbaar voor het publiek was. Daar stonden we dan 3 kwartier te vroeg… We besloten met de auto 2 uitzichtpunten verder in het park te gaan bekijken en later terug te komen. Op onze 2 stops konden we in de verte reeds een blik werken op de overkant van de canyon met daar een aantal vormen in de rotswanden die wat weg hadden van huizen.

Iets na 9 stonden we weer paraat aan de wandeling naar Spruce Tree House. Onderweg kwamen we nog een vrolijke boswachter tegen die ons een wilde turkey aanwees. Natasja was onmiddellijk in Thanksgiving mood. Helaas is het verboden vuur te stoken in het park en hadden we net daarvoor ontbeten. Geen turkey for dinner dus .

Na wat kronkelpaadjes te hebben afgelopen, de bodem van de canyon bereikt te hebben en weer naar boven langs de andere kant kwamen we aan onze bestemming. Een heus vakantiepark avant la lettre gemaakt tegen de rotswand. De ideale plaats voor een gemeenschap tot 60 personen wist een gids ons te vertellen. Alles was voorzien van huizen met meerdere verdiepingen, een centrale vuurplaats en een gat in de grond dat dienst deed als koelkast ? Dat of een historische beerput, best niet te lang bij stilstaan. We namen de nodige foto’s en volgden het pad dat ons met de nodige bochten weer boven bracht.

Terug boven op de parking stapten we in de auto en begonnen we aan de rit naar onze volgende slaapplaats: Moab met het nabijgelegen Arches. Onderweg stopten we nog aan 1 uitzichtpunt waar nog enkele caravans met de afmetingen van een grote gezinswoning geparkeerd stonden. Kwestie van niet teveel aan comfort in te boeten tijdens het kamperen. De rit uit het park duurde ongeveer 30 minuten en was een pak aangenamer nu het licht was.

De rest van de rit zou nog ongeveer 2u 30min duren en ons naar de volgende staat brengen: Utah. We reden rustig voort en stopten nog eenmaal aan een uitzichtpunt naast de autostrade. Met naast bedoel ik dan ook letterlijk naast, je zou het ook de pechstrook kunnen noemen. Aangezien het aangegeven was als rustpunt moest het wel ok zijn om hier te stoppen dachten we. Hier bleek dat Antwerpenaars maar weer eens de trend zetten. Na ons stopte de ene na de andere auto vol met ouderlingen, enthousiaste kinderen en oversociale Amerikanen. Het zag er natuurlijk wel gezellig uit met onze koelbox en campingstoeltjes daar.

Rond 2u draaiden we de parking van het super 8 motel op. Aan de balie bleek dat we nog iets te vroeg waren en dat ze nog geen kamers beschikbaar hadden. Op de vraag waar de toiletten waren kwamen ze met het antwoord dat er geen waren buiten op de kamers. En aan de overkant van de baan bij een lokale Denny’s. Beetje raar… We besloten dan maar al eens in Arches op verkenning te gaan en een carwash te zoeken. De ingang van Arches ligt net buiten het stadje dus we stonden quasi onmiddellijk aan het visitor center klaar om het park te gaan verkennen.

Vlak na het binnenrijden reden we al vrij steil naar boven. De toon was al onmiddellijk gezet. Aan de top van de eerste helling konden we een eerste keer in het rond kijken. Prachtig park ! En in niets gelijkend op de vorige parken die we al hadden gezien. Een aaneenschakelingen van kleuren van terracotta, rood tot degoutantbuurland-oranje. We besloten om met de zwaarste wandeling (+/- 5 miles) te beginnen. Deze zou ons naar delicate arch brengen. Een gigantische boog die eigenlijk meer een poort naar de afgrond was. Voor deze wandeling trekken de meeste wandelaars een 2 tot 3 uur uit. Het is dan maar 5 miles maar meer als de helft van deze zijn horizontaal naar boven zonder wandelpad. We sproken af op ons eigen tempo naar boven te gaan en Natasja nam het fototoestel om af en toe de omgeving te fotograferen. Ik liep wat verder en hield af en toe halt om te kijken of ze nog in de buurt was. Ze klampte moedig aan Op sommige stukken liep je helemaal alleen dus was het af en toe zoeken naar het juiste pad.

Eenmaal boven aangekomen werden we beloond met een spectaculair zicht. De boog was niet alleen gigantisch hij stond ook helemaal alleen afgetekend in het landschap. De zware wandeling was onmiddellijk vergeten. We waren helaas niet alleen dus moesten we even wachten om de verplichte foto’s te trekken. Op de terugweg naar beneden kwamen we nog een Aziatisch koppel tegen vlak bij een stukje rots waar je na enkele meters omhoog te klimmen in de binnenkant van een arch terechtkwam. Ik en Konichi-pa vatten de wandeling samen aan, blijkbaar niet naar de zin van Konichi-ma. Uit haar strot kwam een volume aan decibels dat zelfs de mainstage van Tomorrowland deed verbleken. Daar er niet spontaan een advocate op de proppen kwam met klachten over geluidshinder deden we maar wat iedereen in die situatie zou doen. We begonnen op dezelfde toon een fascinerend gesprek over het eten van thuis dat we wat misten. JAAAAH ZONE GOEIE SPAGHETTI MET PIKANTE SAUS ZOU ER TOCH INGAAN ZE. Natasja had moeite om haar lach in te houden maar had nog wat last van haar bijna gesprongen trommelvlies. Konichi-ma had de boodschap nog niet echt door toen we ze achterlieten op het pad. Gezellig volk die Aziaten. Onderweg naar beneden verzekerden we nog enkele uitgedroogde zombies dat het echt nog maar 15 min naar boven was en dat het uitzicht zeker de moeite was.

Terug op weg naar het hotel stopten we eerst bij de carwash en daarna bij Wendy’s. We dachten beiden dat deze keten vergelijkbaar was met Denny’s. Bleek dat we in een propere versie van de Quick terecht waren gekomen . De positieve kant was dat we snel en goedkoop bediend waren en er plaats genoeg was. Het eten was best lekker en de kip smaakte zelfs naar echte kip.

Moe en voldaan trokken we naar ons hotel waar een zéér enthousiaste medewerker ons incheckte. Natasja vond het zelfs wat creepy… Persoonlijk vond ik dat hij wel wat weg had van een pastoor losgelaten in een kinderdagverblijf zonder supervisie… Anyway we waren moe en hadden nood aan een douche. Eenmaal op de kamer kwamen we tot de vaststelling dat we onze laptoptas nergens zagen! In de auto ? Nee toch niet. Nog eens tussen de koffers gekeken met hetzelfde resultaat, noppes! Lichte paniek begon zich te vormen in onze vermoeide bovenkamers. We hadden hem deze ochtend toch zeker meegenomen ? Het dagelijkse ritueel van in en uitchecken begon ons parten te spelen. We besloten aan de receptie te vragen of we de telefoon konden gebruiken om naar ons vorige hotel te bellen.

Het vervolg lees je morgen in weer een spannend blogbericht !

DUM – DUM – DUM - DUUUUUM

Michael

Hallo iedereen!

Jullie willen waarschijnlijk wel weten hoe het is afgelopen met onze laptoptas gisteren? Hier het vervolg…

Aan de receptie stond nu geen creepy persoon maar een dokter Neela (ER) lookalike. Ze was zeer behulpzaam maar niet zo snel van begrip. Uiteindelijk had ze toch het juiste nummer gevonden. Bleek dat de laptop nog een dagje in Mesa Verde was blijven slapen… We hadden 2 opties: laten opsturen via UPS en 1 week wachten of er zelf om rijden. Uiteraard kozen we voor de laatste optie. Het ritje duurde ongeveer 5u heen en terug. Natasja had wat last van de korte nacht en sliep, en sliep en sliep nog wat .

Na het vele rondrijden (Michael dan toch…)zijn we eindelijk terug aangekomen in Arches. Heel veel tijd hebben we niet meer. Dus we besloten om een makkelijke wandeling te nemen die ons tot aan Landscape arch brengt. Dit is een arch (boog) die er bovenaan heel breekbaar uitziet. Je zou kunnen verwachten dat bij een stromachtig briesje de hele boel in elkaar stuikt. Maar het staat er al even en zal tijdens ons bezoek ook nog wel even heel blijven. De wandeling zelf was mooi en inderdaad gemakkelijk. Het ging van een kiezelsteentjespad over in een zandpad. De nodige toeristen maakten zich op om de gemakkelijke wandeling te vervolgen naar Double O arch. Deze wandeling was als moeilijk bestempelt en je zag inderdaad mensen klauteren en puffen om boven te geraken. Maar als je dan ziet hoe ze gekleed gaan, verbaast het me niet dat ze moeite met de warmte en de klim hebben. Aziatische vrouwen helemaal ingekleed met lange mouwen, lange broek, parasol voor de hitte en espadrils als schoeisel. Duidelijk niet voorbereid … Wij lieten deze wandeling aan ons voorbij gaan. We hadden immers nog een rit naar Vernal voor de boeg.
De weg terug uit het park is echt adembenemend. Je ziet vanaf de weg overal rotsformaties. Super hoog en smal, of dik massief. De moeite, zelfs als je niet graag wandelt kan je gewoon de weg afrijden en alles bekijken vanuit de wagen.

We hebben na onze wandeling nog even onze lunch opgegeten aan de auto en dan op weg naar onze volgende stop. Onze zelfgemaakte bokes smaken echt goed na zo een wandeling!
We hadden afgesproken dat ik het eerste deel van de rit naar Vernal zou rijden. Dan had Michael nog wat tijd om uit te rusten. Ik heb uiteindelijk bijna 3uur gereden. Het eerste anderhalf uur was voornamelijk snelweg. Wat ook eens leuk is, zo gaat het tenminste vooruit. Daarna kwamen we aan een bergpas. Ik dacht eventjes dat ik in de Alpen of Oostenrijk zat. Veel haarspeldbochten, hoge afgronden en veel oooh’s en aaah’s. Het was echt een mooie route, maar enorm lang. We hebben uiteindelijk nog geen 4uur gereden. Maar doordat het in de bergen niet zo snel gaat lijkt het allemaal langer duren. Ook zijn we zeker 2.5uur geen tankstation gepasseerd. Wat uiteraard een beetje eng wordt wanneer we nog maar 2 blokjes over hebben en nog volop in de bergen zitten.
Na een goed anderhalf uur konden we de bergen achter ons laten en op zoek naar het dichtstbijzijnde tankstation. Dat vonden we in het eerste dorpje. Het was een ‘footloose’ achtige omgeving. Iedereen reed rond met trucks en had een cowboyhoed op. Het tankstation was ook niet het goedkoopste dat we al hebben gehad. Maar het belangrijkste voor mij, het toilet was super proper! Want je hebt ook andere verhalen… (Yes Sis, ik heb mijn antibacteriële zeep bij)
Na onze hoognodige tankstop zijn we doorgereden naar ons hotel. Dit is meer een tussenstop naar Yellowstone. Dus we dachten een rustige avond te hebben aan het zwembad (nee, nog steeds geen bikini naar mijn eisen gevonden!) Misschien zelfs een pizza halen? Wij in de auto, op weg naar Domino’s pizza, dit was het dichtste bij. We laten onze bestelling opnemen. En na een uur wachten in de koude, melden ze ons dat onze bestelling zoek is geraakt!! Ik kreeg een zaag-en appelflauwte…
Er vielen een paar kwade woorden van Michael zijn kant en… We kregen een large pizza en drankjes for free! Het wachten niet waard maar kom. Ondertussen zijn we half tien voorbij en slaaptijd. Morgen hebben we een super lange dag voor de boeg. Een rij-dag dan nog. Dus tenzij we helemaal verkeerd rijden zal er waarschijnlijk niet veel te melden zijn. Het zal het waard zijn.. Yellowstone, here we come!!

Xxx

Natasja

Morning y’all

Vandaag een lange rit voor de boeg naar Yellowstone. We stonden vroeg op en verbaasden ons over het uitgebreide ontbijt (eggs included! ). We aten en dronken tot we er beide genoeg van hadden en vertrokken richting de volgende staat: Montana.

De rit zelf zou bijna 8 uur duren en ons door verschillende landschappen brengen. Van bergwegen met loslopende herten / koeien en paarden waar de temperatuur tot -2,5C° daalde tot verlaten bergdorpjes met een bevolking van 100 personen. Onderweg lag ook genoeg roadkill op de baan om ’s avonds een barbecue te geven voor het volledige dorp.

Onderweg werden we ook gepasseerd door een locale laagvlieger. Best raar want de meeste mensen hier rijden veel rustiger rond dan bij ons in België. Zal wel iets te maken hebben met het feit dat er ruimte zat is en de mensen in Utah vrolijke buitentypes zijn. Wel de meeste toch aangezien we vandaag voor de eerste keer te maken kregen met redneck verkeersagressie . Bij het inhalen van een trage voorganger werd aan de overkant een tegenligger lichtjes nerveus en trakteerde ons op de middelvinger. Beetje overdreven aangezien er nog 30 seconden verstreken voor we elkaar kruisten…
Zal aan de opgelopen hersenschade door alcoholmisbruik liggen?

Om half 3 reden we de oprit van het Holiday Inn in Yellowstone op. Onze slaapplaats voor de volgende 2 nachten. De kamer vonden we beiden super ! Mooie moderne badkamer, goed bed, comfortabele zithoek met zetel en bankstel. We lieten onze bagage achter en gingen op zoek naar de ingang van het park. Bleek dat dit letterlijk 5 minuten rijden was gewoon de straat uit .

We keken beiden echt uit naar dit park omdat het reusachtig groot is en er grote kans is op het zien van wilde dieren. Nog geen 10 minuten in het park liep er een bizon vlak naast het fietspad. Normaal moet je hier minstens 20 meter van wegblijven maar aangezien hij vroeg om met mij op de foto te mogen heb ik maar toegegeven. Na deze eerste ontmoeting was de lat ineens hoog geplaatst voor de rest van het park. We reden naar de linkerbovenhoek van het park om dit te bekijken voor deze morgen word afgesloten voor wegenwerken. Hier bezochten we de Mammoth Hot Springs, zodra we uitstapten werden we overvallen door de geur van rotte eieren. Een gevolg van de ontsnapping van gassen door de gaten in de bovenste grondlaag boven de warmwaterbronnen. Deze gaten zijn eenvoudig te herkennen door de stoom die ze afgeven en het borrelende geluid.

We deden nog een 3-tal wandelingen rond de bronnen en namen de nodige foto’s van de omgeving. Op de terugweg reed Natasja met de nodige last van de ondergaande zon naar de uitgang. Tijdens het rijden zag ik tussen de bomen verstopt nog een Elk (zie bambi) staan. We parkeerden ons in de dichtste veilige parkeerplaats en slopen tot de veilige afstand. Uiteraard namen we hier weer de parkvoorschriften in acht

Rond 8 uur waren we terug in de 4 straten die naar het schijnt een dorp vormen. Hier vonden we ook nog een supermarkt die open was. Samen met ons vielen daar alle hongerige bezoekers van het park tegelijkertijd binnen. We slaagden erin het laatste brood van de plank te graaien en namen nog 2 pastamaaltijden mee als avondeten. De prijs van het brood deed me nog even
stijl achterover slaan (7$)… Die lunch kan morgen maar beter goddelijk smaken !
Morgen op het programma: De rest van Yellowstone en hetzelfde bed, luxe

Michael

Goedemorgen iedereen,

Gisteren hebben we besloten dat we 's ochtends geen wekker zouden zetten. Kwestie van eens goed te kunnen uitslapen. Rond 8 uur waren we beide echter al wakker. We hebben rustig ontbeten en gedoucht en stilaan onze volledige dag in Yellowstone gepland.
Om 10 uur zijn we dan uiteindelijk vertrokken.
Het was frisjes (om maar niet te zeggen koud) deze ochtend. We moesten onze winterjas aan en de auto ontdooien, want het was maar 5° !!

Vermits er al enkele wegen zijn afgesloten voor het onderhoudswerken hebben we gisteren al het hele Mammoth Hot Springs gedeelte bezichtigd. We besloten om vandaag eerst helemaal door te rijden naar Old Faithful. Dit is de beroemdste geiser van Yellowstone NP. Hij is dan ook de meest actieve, en blaast op regelmatige basis hete dampen in de lucht (zie foto's, uitleggen is moeilijk... :p) Als je toekomt aan het visitorcenter melden ze om hoe laat de volgende uitbarsting plaatsvind. We moesten een halfuurtje wachten en besloten dan maar al om plaats te nemen op de tribune. Al goed dat we niet nog een kleine wandeling hebben gemaakt om de tijd te doden, want de tribune liep snel vol en ... de uitbarsting was 10 minuten te vroeg! Het was heel mooi om te zien. Jammer van de wind, want zo kon de uitbarsting niet haar werkelijke hoogte halen.

Na nog een toilet stop reden we door naar Black Basin. Hier zagen we Emereld Pool en Sunset Lake. Echt super mooi! Heel helderblauw water en je zou zo zin hebben om erin te plonsen. Het is alleen misschien iets te warm. We waren er beide over eens dat dit heel knap was en ... Enorm hard stinkt! Naar rotte eieren!

Zo hebben we nog verschillende pools en springs gezien. We maakten elke keer een kleine wandeling erbij en het begon stilaan wat op te warmen.
Een andere grote stop was de Grand Prismatic Spring. Dit is een kenmerk van Yellowstone, zie je op bijna alle postkaarten. Dit is de grootste spring van Yellowstone. (Zie de foto's, kan het niet beschrijven :p) De kleuren varieerden van helder blauw naar fel oranje. Elke kleur was heel uitgesproken, knap!
We hebben nog verschillende kleine wandelingen gemaakt en rond 16 uur vonden we dat het wel hadden gezien. Op weg naar de uitgang van het park stond er weer een hele stoet auto's langs de kant van de weg. Dit kan maar 1 ding betekenen... beestjes !!
En we hadden prijs, het waren 3 herten! Hebben we toch maar mooi nog wat diertjes gezien.

Terug in het hotel hebben we een pasta gegeten en Michael is net een plonsje gaan nemen in het zwembad. Morgen gaan we naar Salt Lake City.

Groetjes aan iedereen daar !!

xxx
Natasja

Hoi iedereen.

Vandaag was de rit niet zo lang dus sliepen we nog eens lekker uit tot wel 7 uur. Na wat inpakken en ontbijt vertrokken we tegen 8u naar Salt Lake City. Ongeveer 320 miles recht op recht. Helaas stonden we na 10 minuten al stil… Bleek dat er voor ons een ‘ wrecker ‘ stond, na 20 minuten konden we deze passeren en buiten een stilstaande truck konden we niet zien wie het aan zijn wrekker had.

Door het wachten en het hoge aantal uren dat we reeds in de auto zaten evolueerden ons gesprekken naar nieuwe hoogten. Volgens Natasja stond King Robert van Game Of Thrones het verkeer te regelen na het ongeval. Waren twee kleine dino’s van een van de vorige hotels ‘per ongeluk’ in haar handtas gesprongen. Best boeiend voor ze aan een kleine aanval van powernapping ten onder ging.

Rond half 2 kwamen we in Salt Lake City aan en de temperatuur lag er 45 garden (Farenheit) hoger dan deze ochtend in Yellowstone. Lekker warm dus Na ons te installeren op de kamer vertrokken we naar het befaamde Temple Square. Althans dat was de bedoeling, we parkeerden er bij een lokaal shopping center met een gunstig tarief. Op aanwijzing van Natasja gingen we op expeditie in ‘ de hood ‘. We passeerden een lokaal geruïneerd park met hoopjes lokale hangjongeren, bedelaars en wannabe-gangsters. Na wat gezoek vonden we toch iemand die er betrouwbaar genoeg uitzag om de weg te vragen. Bleek dat we een aantal blocks uit de richting zaten. Met vernieuwde moed liepen we verder in de hitte en na ongeveer 30 min vonden we Temple Square.

Bij het binnenkomen werden we enthousiast onthaald door 2 mormoonse meisjes met beide een vlag (Van hun thuisland ?) opgespeld. Dit bleek het lokale uniform te zijn van de vrolijke vrijwilligers. Deze kon je bij elk gebouw, fontein en zitbankje terugvinden met altijd dezelfde vragen. How are you ? Where are you from ? Where is that ? Tjah Belgium is hier nog niet zo bekend maar wafels en chocolade helpen altijd. Na een lang gesprek met een gepensioneerde farmer van plattelands Utah hielden we het voor gezien. Best mooi maar de geforceerde smalltalk werd ons ( vooral mij ) wat teveel.

Aan de overkant vonden we een klein maar gezellig winkelcentrum waar Natasja eindelijk een gepaste bikini vond ! Succes Na een gezonde smoothie wandelden we naar onze auto terug. Op weg naar de volgende keten op onze must-visit-list tankten we nog eens vol. Tijdens de rit naar Outback Steak House moesten we nog alles dichtgooien voor een gestoord geval dat het rode licht aan zijn kant als een suggestie beschouwde. Vijf minuten later konden we ons rustig neerzetten en de menu’s bekijken. Ik nam de Victorian filet mignon met Honey Mustard salade en Aussie fries (frietjes met kruidenmix ) erop. Natasja ging voor de ribbetjes met bbq saus. We verwachten ons beide weer aan gigantische proporties maar bleek dat hier de porties toch iets minder overdreven waren. Moe en voldaan vertrokken we weer naar het hotel om nog even te gaan zwemmen en dan van een welverdiende nachtrust te genieten.

Michael

Het weer: bij het vertrek in Yellowstone rond het vriespunt, in Utah rond de 30 graden…

Hello!

Een andere dag, een ander verslag! We zitten momenteel over de helft van onze reis... En we hebben het al fantastisch gehad! Onze volgende grote stop is Las Vegas. De weg ernaartoe gaat door nog enkele van Amerika's mooiste nationale parken. Langs Bryce Canyon en Zion. Het zullen enkele korte autoritten worden, daar zijn we wel aan toe

Maar vandaag begonnen we aan de rit naar Capitol Reef. Dit is onze eerste stop op weg naar het weekend in Vegas!
De dag goed beginnen doen we hier bij Denny's. We namen scrambled eggs, bacon en toast. Koffie refills naar believen en als afsluiter nog een stack blueberry pancakes. Njam Njam Njam. We zaten vol tot ver in de namiddag trouwens

Rond een uur of negen zaten we goed en wel in de auto op weg naar Capitol Reef. De GPS gaf 3u30 minuten aan. Michael heeft gereden tot aan de eerste tankstop. Ongeveer een uurtje verder. We vonden een goedkoop tankstation naast de autostrade. Zo eentje waar de verkoopster iedereen kent die binnenkomt, behalve ons dan...
Ik heb verder gereden tot aan ons hotel. De rit was weer fantastisch mooi, los door de bergen, met uitzichten die je je niet kan inbeelden.
Onze kamer was al klaar, dus hebben we snel de koffers gedropt en onze rugzak klaargemaakt.

We zitten op letterlijk 5 minuten van het park. Onze eerste stop was Chimney Rock. Dit is een stenen toren. (foto's zeggen meer dan woorden :p) Je kan hier ook de wandeling naar de top van deze toren starten. Maar vermits het super warm was en de hike enorm zwaar, besloten we om deze te laten. Panorama point was een uitzichtpunt waar je uitkijkt over de canyons. Werkelijk super mooi! Hetzelfde geld voor Goosenecks overlook. Overal kon je gewoon uit de auto stappen en naar het uitzichtpunt wandelen, wat letterlijk een paar meter verder is. Zalig met die hitte...
Na een stop aan het visitor center zijn we op zoek gegaan naar de boomgaarden. Capitol Reef is het Nationale Park dat de meeste boomgaarden heeft. Je mag hier het fruit zelf plukken en opeten. Gratis. Als je fruit wil meenemen betaal je een kleine vergoeding.
Op onze zoektocht kwamen Gifford House tegen. Dit is een oude pioneerswoning die ze hebben ingericht als winkel en museum. We kocht een ijsje en een home made cherry pie. Het was er zalig vertoeven onder de bomen. Beide zijn we het er over eens, dit is een super mooi park. Uiteindelijk verder gereden en vonden we een bordje met 'pick fruit here'. De boomgaard was gedeeltelijk ook een camping. En zag er zo gezellig uit! We namen een fruitplukker (ik weet niet hoe ik anders die stok moet noemen) en gingen plukken. Het was trouwens een appel en peren boomgaard. Altijd goed!
Er liepen ook een hele groep herten rond. Gewoon, zo, tussen de bomen. We hebben een zakje vol met appels en peren geplukt. Dit was echt een super leuke activiteit.
Onze wandeling erna was minstens even indrukwekkend. Het was een makkelijke wandeling en een fantastisch uitzicht. We liepen in de canyon. Torenhoge rotsen rezen langs ons omhoog. Dit park is zeker de moeite! En volgens ons enorm leuk om te komen kamperen.
Na de wandeling was het al na 5uur. We besloten om terug te keren naar het hotel en nog een plonske te doen. We hebben rustig gegeten aan het hotel en morgen kunnen we weer wat langer slapen. Dan is het maar een dikke 2uur rijden richting Bryce Canyon! We kijken er naar uit!

Love you all
xxx
Natasja

Hoi iedereen

Vandaag begon zoals steeds vroeg maar ditmaal met een fantastisch uitzicht en een flauw zonnetje dat zachtjes door het venster kwam piepen. Na een ontbijt uit het beste buffet ( onze koelbox ) te vinden vertrokken we weer. Natasja stelde voor om langs de Scenic Byway 12 te rijden, iets langer dan de directe route maar vele malen mooier. Dat deze route bezaaid was met vee stond echter nergens vermeld. Het vee was echter zo statisch als het BAM-tracé dus veel zorgen moesten we ons hier niet om maken. De konijnen die verstopt zaten in het lange gras waren zorgwekkender.

Op het exacte moment dat die ene wagen per uur langskomt oversteken daar moet je toch al enige moeite voor doen. Het eerste konijn werd vlot ontwijkt met een slinger-manoeuvre en geraakte heelhuids terug aan de kant van de weg. Maar nog geen tien meter verder besloot een tweede bunny het te proberen. We keken elkaar in de ogen en er bleek toch iets van een chicken in het konijn te zitten. Hij gaf het op en keerde verslagen terug naar het gras naast de weg ! Victorie ! En dat zonder bloedvergieten.

Na 2,5 uur kwamen we aan in Bryce Canyon dat voor zover ik wist wat op Arches zou lijken. De weg naar het bezoekerscentrum stond vol met borden dat er weinig tot geen parking in het park beschikbaar was. Onverschrokken reden we door vastbesloten dat ene plaatsje te vinden. We besloten onze wandeling te starten aan Sunset Point. Naast een picknickgebied konden hier ook meerdere trajecten gestart worden. We besloten alle 3 de wandelingen aan elkaar te breien en zo alle belangrijke uitzichtpunten mee te pikken.

Tijdens deze 2 uur durende wandeling kwamen we verschillende uitzichtpunten tegen die allemaal een naam hadden die van veel fantasie getuigd. Zie bv. Thor’s Hammer, Two Bridges, Peekaboo Loop Trail, Queen Victoria en Inspiration Point. De laatst vond ik vrij ironisch gezien de overige namen die in het park gebruikt worden. De fun zit hem in de details Na deze zware tocht waren we beiden vermoeid en besloten we de overige uitzichtpunten op de Amerikaanse manier te bezoeken. In de auto met de airco volledig opengedraaid dus. Ondertussen vonden we nog de tijd om onze lunch naar binnen te werken al relaxend in onze tuinstoeltjes.

Moe en voldaan trokken we naar ons hotel om een nodige douche te nemen. Om 3u in de namiddag bleek onze kamer nog niet klaar te zijn ! Ja, toch zeker tot 4u nog wachten… We besloten dan maar het zwembad te gaan zoeken, bleek dit aan de overkant van de baan te liggen in een ander hotel. Sharing is caring zeggen ze wel eens. Hier vonden we tevens een leuke diner waar we later die avond gingen eten.

Na een douche stoken we de straat weer over naar de Canyon Diner. Dit eveneens op de Amerikaanse manier: in de auto, met airco. We voelen ons al meer thuis hoe meer tijd er verstrijkt. Ik nam de Western Burger en Natasja de Hallibut Fishbasket. Het smaakt hemels na onze lange dag!
Morgen weer iets om naar uit te zien: Angels landing in Zion National Park.

Michael

Hallo iedereen!

Vandaag was echt een fantastische dag! We hebben weer rustig op de kamer ontbeten omdat het motel geen ontbijt voorzag. Maar geen nood, wij hebben bokes!
Rond een uur of 8 waren we weer uitgecheckt en op weg naar onze bestemming van vandaag, Zion National Park! De GPS gaf aan dat het een kleine 2uur rijden zou zijn. We zijn al meer gewoon
En inderdaad, 2 uurtjes en een tankstop later kwamen we aan in Zion NP. We lieten onze pas zien en kregen het gebruikelijk gazetje en informatiebrochure van het park in handen. In die brochure geven ze informatie over de verschillende wandelingen en activiteiten. Ik had thuis al opgezocht welke wandeling ik wou doen, en het is Angels Landing geworden! Ik had enkele GoPro filmpjes gezien op youtube en was direct verkocht. Een zware lange wandeling omhoog met een soort touwen parcous om tot op de top te geraken. En dat allemaal langs een klif van een berg met geen beveiliging!
Dus ik zocht meer info in het krantje over de wandeling. Het zou gaan om 9km in totaal (omhoog en omlaag) en je zou er zeker 4uur voor moeten uitrekken omdat het zo steil is. Michael en ik zagen het al helemaal zitten
Voordat we zover waren moesten we eerst nog met de auto door de Mnt Carmel tunnel, die toegang geeft tot het park. Deze tunnel is redelijk smal en er mag dus enkel eenrichtingsverkeer door. We moesten een 10 minuutjes wachten en toen mocht onze stoet vertrekken. Maar eens je door de tunnel bent wordt je aangenaam verrast door het uitzicht. Mooie hoge bergen en rotsen en heel veel groen ertussen. Just the way we likei t!
We vervolgden onze weg naar de parking aan het visitor center. Daar namen we ook de shuttlebus want in het park zelf mag je niet rijden met de auto. De shuttlebus brengt je tot aan verschillende startpunten van wandelingen. Erg goed geregeld allemaal en een pak beter voor het milieu. Geen vervuilende auto’s en ze moeten geen gigantische parkingen doorheen het park beginnen aanleggen.
De shuttles komen elke 10 minuten, dus in no time zaten we op de bus naar ons vertrek punt.
Het was ondertussen 11u30 en het begon warm te worden… En wij, de zotten, gingen beginnen aan een zware wandeling…
Het begin van de wandeling is misleidend, de eerste 10 minuten is de wandeling vrij vlak en onder de bomen. Maar dan gaat het fors omhoog en zigzaggend de berg op (zie de foto’s voor betere uitleg).
In de warmte was dit echt zwaar. Na ongeveer een half uur kwamen we op een stuk pad dat in de schaduw lag en iets minder steil omhoog ging. Het gedacht dat we in totaal 4.5km omhoog gingen wandelen was echt ontmoedigend. Maar we hielden een goed tempo en stap voor stap gingen we er geraken. Onderweg kom je dan allemaal mensen tegen die al op hun terugweg waren en vriendelijk ‘hello, how are you’ zeggen… Ik kon niet meer doen dan mijn duim opsteken. Hier ging ik mijn zuurstof niet aan verspillen
We kwamen uiteindelijk aan de verticale trappen, dit was een echte kuitenbijter. Maar de kadans zat goed, dus we gingen door. En na deze beproeving zaten we op Scout’s Lookout. Dit is een vertrekpunt voor 2 verschillende wandelingen. Angels Landing en West Rim. Wij gingen voor Angels Landing natuurlijk. Het uitzicht van Scouts Lookout was al super ik kon me alleen maar inbeelden hoe fantastisch het helemaal aan de top zou zijn. Na een korte stop voor drinken en powerfood (bokes) gingen we door. Hier begon het kettinggedeelte. Ik vond het al meteen spannend. Mijn sportschoenen hebben niet de beste grip op die stenen en de ketting waggelde nogal heen en weer. Maar Michael klom achter me en gaf me een zetje als ik ergens niet op geraakte. Lief hé! Zeker omdat hij op dit punt zowel de zware rugzak en de fototas droeg! Mijn berggeitje

Hey iedereen

Vandaag begon net iets anders dan de voorgaande dagen. Waar we de vorige keren vlotjes tot de wekker ging konden doorslapen lagen we beiden de halve nacht wakker, kamer te warm, bed te smal om beiden comfortabel te liggen, ijskast die het geluid maakte van een opstijgende Boeing 747, Natasja die ’s nachts de kamer verlichte met haar gsm…

Na een tijdje het cirkeltje van slapen, wakker worden, wakker liggen te herhalen was het opeens 7 uur. We hadden beide nog niet veel zin om eruit te komen en bleven nog een zalige 30 min liggen. Dan lukt slapen natuurlijk weer wel We pakten onze spullen en gingen naar het kantoor om uit te checken. De eerste keer deze maand dat we voor een gesloten deur stonden. Wat verder vonden we een postbus waar de kamersleutels in moesten. Op weg naar de auto zagen we dat het restaurant dat de vorige avond gesloten was nu wel open was. In de verte leek het erop dat het meisje van gisteren aan de hotelbalie een carrièreswitch naar de horeca had gemaakt.

Onderweg naar Vegas maakte we nog een stop bij Walmart voor wat drinken, brood & beleg. Als geoefende shoppers vonden we razendsnel ons beleg + drinken en nog wat lipbalsem voor Natasja die weer tijdelijk medisch achteruitgesteld is. Tijdens het aanschuiven aan de kassa nam ik nog snel een 3 liter fles Kool-Aid mee. Kan niet slecht zijn voor die prijs, maar misschien ook niet goed… Als je begrijpt wat ik bedoel.

Terug buiten feliciteerde we onszelf met het vlotte shoppen en constateerde we dat we wel extra’s bij hadden maar geen brood. Volgende keer beter . Onderweg zocht Natasja naar en comfortabele manier om te drinken tijdens het inwerken van de lippenbalsem. Het zicht vanuit de bestuurderszetel was entertainend. Na ongeveer 2 uurtjes reden we de staat Nevada binnen en direct de heuvel over zagen we het eerste casino al liggen. Voor de gokkers die geen geduld/zin hebben om het extra uur naar Vegas te rijden ? We deden er net iets langer over wegens verschillende wegenwerken die het verkeer tot 1 baanvak beperkten. Onderweg stopten we nog bij Dunkin Donuts voor een “gezonde” snack op te pikken. We kozen voor de origineelste smaken die ze in de aanbiedingen hadden: Jelly, Pumpkin, Frosted / Glaced chocolat en Blueberry.

Omdat we nog niet op de kamer konden hielden we maar halt in een ‘Premium Outlet Center’. Na enkele goed geplaatste “puppy oogjes” was Natasja overtuigd. Of was het nu omgekeerd ? Zo tegen de 40C° durven de dingen wel eens door elkaar te vloeien. Anyway na een geslaagde lunch in een food court (zouden we in België ook meer moeten hebben) gingen we naar huis met 2 hemden en 1 broek. Kwalitatief geshopt dus We betreurden wel het verlies van 1 paar excellente Steve Madden botjes. Ze leken perfect tot bij nadere inspectie er verschillende onuitwisbare vlekken op zaten. Toch een kleine domper op deze zonnige dag.

Terug bij het hotel verbaasde ik me over het feit dat je door het casino moest om je kamer te bereiken. Hoe onhandig, zeker als je zoals ons voldoende bagage voor 1 volledige maand meesleurt… Het doel schiet het volgens mij ook volledig voorbij daar ik nergens iemand zijn bagage heb zien aan de kant schuiven om toch maar eerst wat geld in de machines met de mooie lichtjes en geluiden te gaan steken. Werkpuntje nummer 1.

Na met onze bagage de lokale versie van Luik-Bastenaken-Luik (Auto-Lobby-Casino-Kamer) te hebben afgelegd gingen we nog wat andere hotels bekijken op de strip. Hebben we bezocht: MGM (met buffet als avondeten), Mirage, Bellagio en Caesars Palace. Op de strip kwamen we ook nog de M&M en Coca cola winkels tegen. Het contrast tussen de mensen die aan de tafels met bedragen gooien waar je een klein huis mee koopt en de mensen die buiten zitten te bedelen voor 1 dollar deed ons even nadenken over de grote tegenstellingen die je hier in de USA kan terugvinden op nog geen vierkante kilometer. De avond sloten we af met de fonteinen show bij het Bellagio, ontzettend knap al die vormen die worden gecreëerd met het water. Je zou bijna vergeten dat je in de woestijn zit .


Michael

Hoi Hoi !

Vandaag een drukke Vegas dag!
We hebben deze morgen eens echt uitgeslapen! Het deed deugd, want het vele vroege opstaan begint zijn sporen na te laten.. (oog, teen en lip zijn slachtoffer)
We hadden wel zin in een ontbijtbuffetje, dus na een heerlijke douche zijn we vertrokken naar The Mirage. Het was zoals een goed ontbijtbuffet moet zijn,... veel! Keuze te over, maar dat is zoals alles hier!
Nadat we ons te goed hadden gedaan aan al het lekkers zijn we gaan shoppen in een outlet. We zijn 2uur binnen geweest en daarvan heb ik een uur aangeschoven voor een Starbucks koffie (of zo voelde het toch :p) Er zijn weer enkele items van de wish list geschrapt en daarna hielden we het dan ook voor bekeken.
We zijn alle spullen op de kamer gaan droppen en hebben beide even uitgerust en genoten van de airco. Het is hier ongelofelijk warm (+- 42°)
Voor vanavond hebben we kaarten voor Cirque du Soleil. Hier keek ik echt naar uit! Het is dan ook één van die ervaringen die je in Vegas moet opgedaan hebben vind ik...
In de late namiddag terug even over de Strip, gezellig wat hotels bekijken (super groot allemaal). Voor het avondmaal zijn we maar weer een buffetje gaan doen. Het ontbijt was ons zo goed bevallen dat we opnieuw naar The Mirage gingen. Het stelde weer niet teleur! We konden deze keer niet te lang blijven plakken want we hadden nog een date! Dus opnieuw de auto in en nu richting MGM Grand voor KA!
En de show was gewoonweg geweldig! Het was voor ons alletwee onze eerste CDS ervaring. En we werden gewoon omver geblazen door al die acrobatie! Het zat heel goed ineen en we hadden schitterende plaatsen. Een ideale afsluiter van ons Vegas avontuur!
Morgen vertrekken we naar Death Valley! Het laatste deel van onze reis ...

xxx
Natasja

Hey iedereen

Vandaag onze laatste voormiddag in Vegas en het volgende Nationale Park op het programma: Dead Valley. De wekker stond om half 8 maar naar goede gewoonte was ik daarvoor al wakker. Natasja werd kort daarna op onverklaarbare wijze ook wakker We pakten onze spullen, gooiden alles in de auto en vertrokken naar ons laatste ontbijtbuffet in het Luxor hotel. Een goede keuze zo bleek, er was veel variatie, niet teveel volk en alles ademde een Egyptisch sfeertje uit. Uiteraard hielden we ons deze keer wat in met het aantal gangen (niet dus)…

De eerste stop op onze weg naar de volgende bestemming was het bekende “Welcome to Las Vegas bord”. Dit kan je terugvinden pal in het midden van de snelweg. Waar ze thuis wat hekken en een bord hadden gezet met verboden te fotograferen pakken ze het hier toch net wat anders aan. Ze leggen een parking aan, voorzien voldoende verkeersborden, aparte invoegstroken zodat je doorgaand verkeer niet in de weg zit en lokale fotografen en zwaarlijvige Elvis imitators.

Onze tweede stop was de pawn shop van de show Pawn Stars op the History Channel. Misschien sommige van jullie bekend ? Ik had er voor onze reis nog nooit van gehoord of een aflevering van gezien. Hierna zochten we nog een Walmart op en hadden we binnen de 10 minuten brood & drinken gekocht en vertrokken we richting woestijn. Vegas, het was een hele ervaring maar dan vonden we San Francisco toch authentieker.

Na ongeveer 2 uur kwamen we in de buurt van Furnace Creek en stopten we bij het uitzichtpunt Zabriski Point. Weer een fantastisch uitzicht maar totaal anders dan wat we al hadden gezien. Na een stevige klimmetje in de zon (40C°) werden we beloond met een uitzicht dat km’s ver reikte. Na de nodige foto’s stapten we in de auto en reden verder naar ons hotel voor de nacht. Het Furnace Creek Inn & Ranch Resort, we verbaasden ons over het feit dat de Inn meer een minidorp was dan hotel. Een saloon, steakhouse, XL pool, bungalows, supermarkt… zelfs een wasserij was voorzien. Na een kleine eet- en drinkpauze gingen we weer op pad naar Badwater het laagste punt in de VS.

Daar aangekomen bevond er zich tussen de bergen plots een uitgestrekte witte vlakte. Zo ver als het oog reikte wit licht dat je verblinde als je ernaar keek. Toch waren er hier nog enkele planten en dieren die overleefden. Kleine plasjes extra zout water zorgen hiervoor maar drinkbaar voor mensen is het zeker niet. Vandaar kwam ook de naam Bad water. Een mens leert nog wat bij zo op reis.

Terug op weg naar het hotel reden we nog langs een ‘one lane scenic road’ die ons door de bergen voerde en na een tijdje veranderde in een stuk weg dat best variabel kon genoemd worden. Natasja waande zich even een rallypiloot en amuseerde zich rot. De haarspeldbochten en plotselinge dalingen van 15 meter deerden ons niet en we bereikten veilig de parking. Hier besloten we nog even een duik te nemen in het zwembad en dan nog iets te eten op ons terras.


Morgen: Yosemite !

Michael

Hallo iedereen,

Afgelopen dagen zaten we Yosemite NP. Hier was WIFI, maar niet voor iedereen blijkbaar. Dus hier het verslagje van Death Valley naar Yosemite NP.

We vertrokken na een onrustige nacht om 6u50 richting Yosemite. Een onrustige nacht voor Michael. De airco maakte veel lawaai, als die dan even uitviel begon de ijskast lawaai te maken. Het was ook gewoon te warm om één van beide uit te schakelen. Dus afzien voor Michael
We hadden afgesproken dat ik ging beginnen met rijden. Het zou een 6 uur durende rit worden (zonder stops) en het is leuker als je maar elk de helft moet rijden natuurlijk. In het Death Valley zelf maakten we nog een snelle stop aan de Sand Dunes. Dit zijn zandduinen en je waant je even in de Sahara. Heel mooi en zalig weertje zo vroeg 's morgens.
Na deze stop begon het echte werk. Een lange kronkelende bergpas leidde ons uit Death Valley. Het ging op sommige stukken heel steil omhoog om dan weer diep te dalen.. Onderweg kwamen we een klein stopplaatsje tegen waar de benzine 5.1 dollar per Gallon stond geprijsd. Heel veel, wetende dat we meestal 3.50 maximum hebben getankt. We dachten natuurlijk locatie, locatie, locatie! We konden nog even verder met onze tank dus reden we verder. Echter een half uur later stond de prijs al 6 dollar! Echt niet normaal, dus nog verder rijden
Ondertussen waren we Death Valley uit en begonnen de bergen plaats te maken voor landelijke uitzichten. Zo landelijk dat ik ineens een koestop moest maken. Koeien die in troep de weg oversteken, begeleid door de plaatselijke cowboys en honden. Grappig om te zien, zeker omdat er een paar koppige koeien tussen stonden die weigerde om de weg te verlaten.
We kwamen dichter bij Bishop. Hier wou ik zeker even stoppen omwille van een leuke bakkerij die ik had gevonden via tips van andere bloggers. Erick Schat's Bakkerij! Een Nederlandse bakker, met heel veel verschillende soorten brood en patisserie! En écht brood, niet van dat sandwich brood dat we al 3 weken eten We keken even verlekkerd rond en besloten toen om een groot stokbrood te nemen. En het was bijna middag, dus we hadden meteen een lekkere lunch bij! Een heel leuke stop, en heel druk bezocht door Amerikanen die proberen 'oliebollen' uit te spreken (Niet iedereen spreekt even vlot meerdere talen uiteraard)

Na deze stop was het terug aan Michael om te rijden, mijn 3 uurtjes zaten erop! Niet zo heel lang nadat Michael het stuur overnam maakten we al de afslag om de Tioga pass op te rijden. Dit is de hoogste bergpas van California en leid je via de oostelijke ingang Yosemite binnen. We kregen ons gebruikelijke krantje met info en routemap en gingen op pad. We stopten op verschillende mooie plaatsen langs de Tioga pass. Onder andere: Tenaya Lake en Olmsted Point.

Michael kreeg ondertussen wat last van hoofdpijn en vroeg om af te wisselen. Ik nam dus het laatste stuk van de Tioga Pass voor mijn rekening. En wat was het zalig rijden. Voor mij reden 2 wagens die niet om de haverklap alles dichtgooien uit schrik voor de afgrond maar gewoon rustig doorreden. De bordjes wezen ons in de goede richting (jongens, wat is hier alles goed aangegeven!) en voor we het wisten reden we de parking van Curry Village op. Deze nacht hebben we geboekt in een tent! Na het inchecken het inladen van de tent (zie foto's, het is hilarisch!) zijn we gaan zoeken achter de shuttlebus. Het aangename in de Nationale parken is de goede organisatie van hun shuttlebussen. Ze komen vlot om de 10 minuten en alles staat enorm goed aangegeven. USA = Vakantieland!

We hadden alle twee niet veel zin om een grote wandeling te doen. Dus kozen we een kleine makkelijke wandeling uit en namen de shuttle. We stapten af bij de Lower Yosemite Fall. Dit is een wandeling van 20 minuten stond aangegeven. Wij deden er (met foto's erbij) een 15 minuten over. De waterval stond droog, dus niet veel te zien hé!
Terug aan de shuttle halte konden we nog geen 3 minuten zitten of de bus was er al. Op de bus viel de beslissing dat er vandaag niet veel meer ging gebeuren. Michael zijn hoofdpijn was al iets beter en hij wou een pizza

Dus even omkleden in de tent en naar de pizza patio. Je 'koopt' een pizza met enkel tomatensaus en kaas en de rest moet je nog eens bijkopen. Maar locatie locatie locatie zeker?! Omwille van de grote honger nam ik er nog een hotdog bij en Michael wou eens een chilidog proberen. Goedgekeurd! En de pizza was heel lekker, niet vettig en een goede knapperige korst!
Na ons avondmaal keerden we terug naar onze tent en haalden onze kampeerstoeltjes boven! Nu zijn we pas echte kampeerders! We hebben nog wat gelezen tot het te donker was. We zijn lekker vroeg gaan slapen in het niet zo gemakkelijke bed (wat hadden we verwacht? :p)

xxx
Natasja

Hallo iedereen

De dag begon zoals de avond was geëindigd, koud ! Onze luidruchtige buren waren na hun lange nacht nog vreedzaam hun roes aan het uitslapen. Uiteraard beperkten we onze decibels tot gelijkaardige niveaus als die waar ik gisterennacht kon van genieten. Helaas viel er een aantal keer iets om in onze metalen beerbox (kist waar je 's nachts eten en badkamerspul insteekt) en klemde de deur wat. Hierdoor moest ik er een aantal keer hard mee slaan voor ze effectief dicht ging. De buren begrepen het vast . Na wat vrolijk heen en weer geroep met Natasja of we eerst gingen eten en dan koffie halen of omgekeerd sloegen we onze tentdeur nog 7 keer dicht (het was immers 7 uur).

De koffie deed deugd ! Na een aantal 'free refills' stonden de zenuwen strak en had ik er zin in. Natasja had liever iets rustiger wakker geworden, helaas . Na ontbijt in onze stoeltjes en onze koelbox als tafel te gebruiken vertrokken we weer.

Het laatste lange ritje in Amerika, we werden er zowaar stil van. Onderweg stopten we bij El Capitan een reusachtig stuk rots waarbij je je minuscuul voelt, Bridalveil Falls een klein waterstroompje dat op een bruidssluier lijkt en Wawona Village. Deze laatste stop werd ons verplicht door een kwaaie parkeerwachter die melde dat de parking bij Mariposa (met de gigantische Sequoia bomen) vol was. Ontgoocheld reden we 4 Miles terug en sprongen op de pendelbus. Tijdens de busrit doemde in de verte reeds de eerste reuzen op. We wandelden en fotografeerden enkele omgevallen, afgebrande en doorboorde exemplaren. Gezonde exemplaren uiteraard ook Op de terugweg blikten we terug op onze reis tot nu toe. Natasja vond dat ze reeds goed geklommen had en amper gevallen was ! De woorden waren nog niet volledig uitgesproken of er stak ergens een tak uit de grond en...

Naar goede gewoonte was ik net op tijd om mijn lieve vriendin van de snel naderende grond te behoeden. Zoals je ziet nooit het vel van de beer verkopen voor hij geschoten is. Al lachend keerden we terug naar de busplaats. We hadden net een welverdiend ijsje gekocht en daar was onze rit terug reeds. Geweldige timing noemen ze dat. Terug in de auto zetten we koers naar San Francisco de plaats en hotel waar we onze reis begonnen zijn.

Halverwege stopten we bij een Jack in the box voor onze laatste hamburger en medium cola waar gerust 2 liter in kon. Hiernaast was er ook een Arco tankstation waar we nog eens voltankten voor 3.3$. 2 Uur die veel te snel voorbij waren later stonden we in de lobby van onze laatste slaapplaats.
We haalden de auto volledig leeg en begonnen alles in gereedheid te brengen voor onze terugvlucht donderdag (hopen op geen staking bij Air France).

Michael

Piep!

Vandaag was onze laatste volledige dag in de States. Jammer!
We zijn rustig opgestaan om even later mee aan te schuiven aan het ontbijt. De term ontbijt is natuurlijk heel uitgebreid. Vandaag omvatte het ontbijt vooral toast, bagel en koffie. Maar het is gratis dus we klagen niet.

Tegen half 9 vertrokken we naar Berkeley university. Ik had ons ingeschreven voor een campus tour. Na een uurtje rijden en parkeerplek zoeken kwamen we maar net op tijd aan op de universiteit. Elise, een studente Economie, gaf ons een leuke en onderhoudende rondleiding. We zagen de verschillende gebouwen en ze vertelde ons dat er maar liefst 27 bibliotheken te vinden zijn op de universiteit!
We kwamen ook te weten hoeveel het kost om er te studeren. Maar liefst 33 000$ (omgerekend 25 000€) en dat is voor enkel voor degene die in California wonen.. Als je buiten de state woont dan kost het je 60 000$ !! Kan je het je voorstellen? En dit is maar voor 1 schooljaar. Hierin zit je wel je woonst, schoolgeld en boeken vermeldde ze...
Na anderhalf uur zat onze rondleiding erop. Het was heel interessant en zagen onszelf hier wel naar school gaan

Volgende stop op onze laatste dag hier was eindelijk eens over die Golden Gate Bridge rijden. Dus vanuit Berkeley naar de brug. We stopten aan een uitkijkpunt vlak voor we de brug opgingen. En we hadden geluk! Geen mist, niet al te veel wolken, een schitterende dag dus! Na het maken van de nodige foto's stapten we opnieuw in de auto en reden we over de brug. We zagen veel toeristen die met de fiets over de brug reden, dit leek me ook wel leuk. Misschien voor een volgende keer? :p
Aan het einde van de brug (richting SF) zagen we de tolhuisjes staan. Maar... Er zaten geen mensen in, en er stond ook geen automaat. Geen tol betalen? Goed voor ons!

Ondertussen had ik het volgende adresje van de dag al ingegeven in de GPS. We zouden graag eens over Lombard Street rijden. Lombard street is de meest bochtige straat van de USA. De straat heeft 8 scherpe bochten en dit om de hellingsgraad van 27% te kunnen overbruggen. Ik had op voorhand al gelezen dat het hier superdruk kon zijn en dat je wel eens zou moeten aanschuiven om hier te kunnen rijden. Maar we hadden weeral eens geluk. Buiten wat losse te-voet-toeristen geen auto te bespeuren. Dus Michael heel rustig en voorzichtig de straat naar beneden en de eerste bochtjes om. Halverwege ben ik uitgestapt om foto's te nemen (zoals het echte toeristen betaamt :p) Het was echt steil en bochtig, maar zo leuk om eens gedaan te hebben!

In de namiddag stond nog een laatste bezoek aan een shoppingcenter op het programma. Maar voor we zover waren eerst nog een snelle stop aan Alamo Square. Hier heb ik foto's genomen van de Painted Ladies. Voor de meeste waarschijnlijk bekend van de TV-serie Full House!
Op naar het shoppingcenter. Hier werden de laatste souvenirs ingeslagen en zijn we lekker gaan eten. Eén van de ketens die nog op ons lijstje stond was de sportbar Hooters. Het eten was lekker, maar veel te veel. Nadat we ons weeral eens hadden overeten hebben we ons in de auto naar het hotel gezet.

Hier begint nu de grootste uitdaging van de reis... Alles in de koffers puzzelen en belangrijker, de koffers dicht krijgen!
Morgenmiddag nemen we het vliegtuig naar Parijs en van daaruit de trein naar Brussel. We hebben dus een lange dag voor de boeg en kruipen er vandaag dus vroeg in!

Tot dit weekend!

xxx
Natasja

Hallo allemaal,


Hier zijn we terug, voor de laatste keer, om onze reis te overlopen.
Tijdens onze vertraging hebben we de tijd gehad om onze reis nog eens samen te overlopen.


Onze route
We hebben in totaal 4851 mijl gereden, wat neerkomt op ongeveer 7807 kilometer!
En dat allemaal op een kleine 4 weken...
Hoedje af voor mijn chauffeur!


Food
Over het eten zijn we het vrij eens. Outback Steakhouse was een winner De filet Mignon en Baby Back Ribs zijn absolute toppers. We zijn ook een aantal keer naar een foodcourt geweest, en daar was ik dan weer een hevige fan van Panda Express. Wat me wel opviel in de USA, is dat broccoli vaak de enige groente is dat ze aanbieden. Ik heb dus vaak broccoli gegeten. We hebben een aantal keer een fastfood restaurant geprobeerd en daar is Jack in the Box toch goed uitgekomen. de hamburgers waren lekker, niet vettig en de curly fries waren heerlijk.


Nationale parken
Hier waren we het beide over eens. De Nationale Parken waren echt fantastisch! Het is echt moeilijk kiezen welk park we het beste/mooiste/leukste vonden. Michael zijn voorkeur gaat uit naar Arches NP. Ik vond Zion NP het mooiste (mede dankzij de prachtige wandeling!).
En als we dan een park moeten kiezen dat ons het minste lag, dan kiezen we unaniem voor Mesa Verde NP. Dit park is archeologisch erg interessant, maar minder indrukwekkend dan al de andere.
Nooit gedacht dat we zo zouden genieten van al die natuurparken.


Hotels
We hebben in enkele mooie en goed gelegen hotels geslapen. De beste/mooiste hotelkamer hadden we in Yellowstone. Deze was mooi ingericht en had een zetel en grote instapdouche. We hebben ook op enkele plaatsen gelogeerd waar we enorm dichtbij het centrum/natuurpark sliepen. Michael vond de tent in Curry Village het best gelegen (in Yosemite NP). Ik daarentegen vond het hotel pal in het midden van San Francisco het best gelegen. Vlakbij alle winkelstraten


Steden
De leukste stad? Met stip op 1: San Francisco! Mede dankzij Alcatraz, de Golden Gate Bridge en de kabeltrams was dit de stad dat het ons het meeste zal bijblijven!
Salt Lake City had voor ons niet dezelfde waarde. Als we de rit zouden kunnen overdoen, slaan we met plezier deze stad over.


Wandelingen en activiteiten
We hebben enkele mooie en spectaculaire wandelingen gemaakt. Michael zijn voorkeur ging uit naar de allereerste grote wandeling die we hebben gemaakt, die naar Delicate Arch. Het was een zware maar o zo mooie wandeling, met een fantastisch einde. De wandeling die ik het mooist en vooral het griezeligst vond was Angels Landing. Waar we het beide over eens waren was dat de wandeling naar Emerald Pool niet de moeite was.
Onze uitstap naar Alcatraz was voor ons alle twee één van de hoogtepunten van de reis, alsook de Cirque du Soleil show in Las Vegas.
De leukste autorit was dan weer unaniem Highway 1 van San Francisco tot Los Angeles.


Amerikaanse cultuur
Over de Amerikaanse cultuur zijn we het beiden eens, het heeft ons aangenaam verrast!
Michael vond de rustige manier van rijden in het verkeer enorm aangenaam. Terwijl ik de behulpzaamheid van de Amerikanen zo bijzonder vond. Michael vind ook dat Belgie het concept 'free refills' zou moeten hanteren. Terwijl ik het idee van een foodcourt in het Shopping Center wel ideaal zou vinden.
Ook vonden we het enorm aangenaam om overal parkeerplekken te vinden. Amerikanen zijn daarin enorm georganiseerd. Daar is ons Belgenlandje niets tegen!


Memorabele momenten
Michael zijn meest favoriete moment is zonder twijfel de ontmoeting met een wilde bizon in Yellowstone NP. Vanop 1,5 m afstand een foto nemen van een wilde bizon maakte een enorme indruk op ons. Mijn meest memorabele moment was zonder twijfel ons eerste nationale park. Die eerste blik werpen op de Grand Canyon was enorm indrukwekkend.

We hebben ook memorabele momenten in de iets minder positieve vorm gehad. Zoals onze laptop die was achtergebleven in Mesa Verde (de laptop vond het park blijkbaar interessanter dan ons) en natuurlijk onze (tot 2 maal toe) geannuleerde vlucht.


Wat zouden we veranderen?
Als we iets zouden veranderen aan onze reis, dan zouden we in onze favoriete parken een dagje extra willen vertoeven. En gewoon nog wat langer blijven


xxx
Michael & Natasja