Vanmorgen werden we om 07:45 wakker in het Crown Plaza in Brussel, nog voor onze wekker afliep. We zijn rustig opgestaan en hebben ons gedoucht en aangekleed. Binnen no-time waren we klaar, dus we besloten om alvast uit te checken. We hebben de shuttle van 09:00 uur genomen en tien minuutjes later stonden we al op het vliegveld.

We hebben onze koffers afgegeven en zijn vervolgens in de lange rij voor de security gaan staan. Na 1 uur wachten waren we door de security en zijn we een broodje gaan eten bij de coffeecorner op het vliegveld. Hier zijn we met de laptop en een lekkere kop koffie blijven zitten tot het tijd was om te gaan boarden.

Het boarden ging allemaal lekker vlot en we vertrokken dan ook op tijd richting Washington Dulles Airport. We hebben ons ruim 8 uur vermaakt met een film, de Nintendo DS, wat lezen en wat slapen. Ik blijf het een vreselijke lange zit vinden, Jerry heeft er veel minder moeite mee. Natuurlijk kregen we tussendoor ook nog de onvermijdelijke 'pasta or chicken'. Jerry ging voor de kip en ik heb de pasta gegeten. Het smaakte allemaal prima.

Een half uur eerder dan gepland, landden we op het vliegveld van Washington DC. Volgens de gezagvoerder hadden we geluk omdat we de eerste internationale vlucht waren die binnen was gekomen. Als we snel zouden doorlopen, zou er geen rij zijn. Hij had gelijk! Binnen een kwartier waren we door immigrations en customs en hadden we onze koffer weer ingeleverd! We hadden ruim drie uur de tijd voordat onze vlucht naar Las Vegas zou vertrekken dus we hebben wat op het vliegveld rongehangen en bij Subway een broodje gegeten. Ook bij deze vlucht begon het boarden mooi op tijd. Helaas kregen we vlak voor vertrek te horen dat er iets mis was met de boardcomputer en dit moest eerst verholpen worden. Uiteindelijk zijn we met een half uurtje vertraging vertrokken.

Tijdens de vijf uur durende vlucht hebben Jerry en ik voornamelijk geslapen. Voor deze vlucht hadden we een upgrade genomen naar Economy-Plus en de beenruimte is in deze klasse aanzienlijk groter, dus we zaten lekker comfortabel. Om 19:50 landden we op het vliegveld van Las Vegas.

We hebben de shuttle genomen naar het Car Rental Center om onze auto op te halen. We hadden een Equinox vastgelegd en mochten kiezen uit het vak met SUV's. Helaas stonden er maar een paar auto's dus veel keuze hadden we niet. Het viel ons op dat er sowieso erg weinig auto's in de garage stonden. We hebben gekozen voor een mooie, ruime Ford Escape. Hier komen we de komende 10 dagen wel mee door. We hebben onze koffers ingeladen en zijn eerst naar het Las Vegas Sign gereden voor de geijkte foto

Daarna zijn we een koelbox gaan halen bij Walgreens en boodschappen bij Albertsons. Vervolgens zijn we gauw naar ons hotel gereden, Westin Casuarina Casino & Spa Hotel, net buiten de strip. Omdat we ondertussen toch wel aardig moe waren, besloten we onze auto snel af te geven bij de valet, dan konden we lekker snel inchecken. Helaas liep dat wat anders af, Jerry liet de sleutel in het contact zitten en gooide de deur dicht, en die viel meteen in het slot.... balen!! Met de telefoon van de valetboy heeft Jerry Alamo gebeld en die zouden over 55 minuten iemand sturen.

Ondertussen hebben we vast ingecheckt zodat ik alvast naar de kamer kon gaan terwijl Jerry beneden wachtte bij de auto. De kamer is hartstikke mooi! We zitten op de veertiende verdieping en hebben een mooi uitzicht, o.a. op het Wynn Hotel waar we aan het einde van de vakantie verblijven. Na ruim een uur kwam er iemand van Alamo die binnen een minuut de deur open had. De service was geheel gratis, dus dat was weer een meevaller.

Het is inmiddels erg laat maar ik besluit toch nog even achter de laptop te kruipen om dit verslag te schrijven. Zometeen duik ik nog even onder de douche en daarna gauw slapen! Het is hier inmiddels 02.30 dus ik val bijna om van de slaap.

Klik hiervoor de foto's van vandaag

Ondanks het feit dat we gisteren pas rond 02:30 uur gingen slapen, waren we vanmorgen al vroeg wakker. Jerry was om 05:30 al op, en ik werd om 07:45 uur wakker. We hebben ons snel gewassen en aangekleed en zijn op weg gegaan richting Death Valley NP. Onderweg zijn we even gestopt bij de Starbucks voor een grote beker koffie en hebben we een broodje gesmeerd. Daarna zijn we de Old Spanish Trail Highway opgereden. Deze weg was erg mooi om te rijden.

In het gehucht Shoshone hebben we even een sanitaire stop gemaakt en daarna zijn we via de Furnace Creek Wash Rd, een onverharde weg van 28 mijl lang, richting Dante’s View gereden. De omgeving was schitterend! Precies zoals wij het graag zien, woestijn, bergen, Joshua Trees en prachtige vergezichten. De weg was op sommige stukken washboarded maar we konden verder redelijk doorrijden. Bij Dante's View hebben we de auto geparkeerd en hebben we ons vergaapt aan het prachtige uitzicht.

Nadat we de nodige foto’s hebben genomen, rijden we verder via route 190. Onderweg zien we een slang de weg oversteken en volgens mij hebben we net over zijn/haar staart gereden. We zijn nog teruggereden maar we konden de slang nergens meer vinden. Vlak voor Zabriskie Point zijn we links afgeslagen om de dirtroad door 20 Mule Canyon te rijden. Dit is een onverharde weg die je door fraai vormgegeven, koperkleurige bergen voert, schitterend gewoon!

Daarna rijden we een paar mijl verder naar Zabriskie Point. Twee jaar geleden hebben we deze mooie badlands bij zonsondergang gezien, maar ook midden op de dag is dit uitzichtpunt meer dan de moeite van het bezichtigen waard. Alleen de klim naar boven valt wat tegen met een temperatuur van rond de 45 graden

Vervolgens zijn we naar Devils' Golfcourse gereden. Deze bizar gevormde zoutafzettingen blijven ons fascineren. Op de parkeerplaats heeft Jerry wat broodjes gesmeerd die we in de auto hebben opgegeten. De temperaturen hier lenen zich niet echt voor een picknick. We zijn teruggereden en hebben de afslag genomen naar de Artist Drive. Ook deze weg hebben we 2 jaar geleden al gereden maar wilden we graag nog eens rijden. Het gesteente is hier op sommige plekken fantastisch mooi van kleur vanwege de mineralen die er in zitten, vandaar de naam Artist’s Palette.

Vervolgens zijn we doorgereden naar het Visitor Center van Death Valley NP om te informeren naar de conditie van de Titus Canyon Road. Deze onverharde weg willen we graag morgen rijden, maar we willen eerst weten of dat wel verantwoord is. De ranger raadt ons af om de weg te rijden omdat er morgen een ‘excessive heat warning’ geldt. Dit betekent dat de temperaturen morgen extreem hoog zullen zijn. Hij vraagt of we een SUV rijden en of we een reserveband en krik bij ons hebben. Als hij onze zeer vieze Ford buiten ziet staan, vraagt hij waarom die zo vies is hahahaha. We vertellen hem dat we vandaag al meer dirtroads hebben gereden. Dan vertelt hij ons dat we de weg wel kunnen rijden als we zorgen dat we genoeg water en drinken bij ons hebben én heel erg vroeg vertrekken, zo rond 05.30 uur. We beloven hem plechtig zijn raad op te volgen

We stappen weer in onze auto en rijden richting ons hotel. Onderweg rijden we nog de korte loop door Mustard Canyon, zo genoemd vanwege het gele gesteente wat je hier ziet. Helaas komen de kleuren niet zo mooi uit omdat de zon verkeerd staat. We rijden door en stoppen nog even bij de Sand Dunes om foto’s te maken. We rijden vervolgens door naar onze overnachtingsplaats van vanavond: Stovepipe Wells. Eerst tanken we de auto af en kopen we een lekker ijsje. Daar knappen we helemaal van op! We checken in en krijgen kamer 215 in het ‘Road Runners’ gebouw met uitzicht op de zandduinen. De kamer is veel ruimer dan ik verwacht had. Nadat we ons opgefrist hebben gaan we lekker even achter de laptop zitten om onze foto’s over te zetten. Jeetje, wat hebben we er veel gemaakt vandaag! Dat wordt selecteren!

Rond 19:15 rijden we even terug naar de zandduinen om nog wat foto’s te maken van de duinen in het laatste zonlicht van deze dag. Daarna gaan we eten in het restaurant. Jerry neemt een heerlijke wokmaaltijd met kip, groenten en rijst en ik ga voor de gegrilde kipfilet. Het smaakt ons allemaal prima! Na het eten zijn we teruggegaan naar onze kamer om aan onze weblogs te werken. We hebben geen internet op de kamer, maar we kunnen onze weblogs straks in de bezoekerslounge online zetten. Daar is wel wifi voorhanden.

Klik hier voor de foto's van vandaag.

Vanmorgen werden we om 06:30 wakker. Omdat het vandaag extreem warm zou worden in Death Valley wilden we graag bijtijds vertrekken. Nadat we alles weer in de auto hadden geladen, zijn we even bij de winkel van Stove Pipe Wells gestopt om brood, extra water en ijs voor de koelbox te halen. We hadden nog broodjes over van gisteren die we onderweg als ontbijt gegeten hebben.

Na een half uurtje rijden, waarbij we onderweg weer een slang de weg zagen oversteken, kwamen we aan bij onze eerste stop van vandaag; Rhyolite Ghosttown. Vlak voor het spookstadje zijn we eerst gestopt bij het Goldwell Open Air Museum. Hier staan een aantal kunstwerken verspreid opgesteld waar we natuurlijk wat foto’s van gemaakt hebben. Vooral het kunstwerk dat een aantal spoken aan het laatste avondmaal moest voorstellen, was erg fotogeniek. Vervolgens zijn we naar de overblijfselen van het stadje gereden. Rhyolite is in 1905 gesticht nadat er een jaar eerder goud was gevonden. Na de grote aardbeving van 1906 stortte het financiele wezen in, waardoor er minder geld beschikbaar was om de mijnen te financieren. In de daaropvolgende jaren werd het alleen maar slechter en er werd bovendien veel goud gevonden noordelijk van Ryolite. In 1920, 15 jaar nadat het gesticht was, had bijna iedereen de stad alweer verlaten. Sommige gebouwen zijn nog in redelijk goede staat, zoals het treindepot, terwijl van andere gebouwen nog slechts ruines over zijn gebleven. Toen we foto’s stonden te maken van het treindepot, stopte er een man om ons te waarschuwen voor ratelslangen. Volgens hem waren ze op dit moment erg actief. We bedankten hem voor de waarschuwing en vertelden hem dat we extra goed zouden opletten. We komen er ook liever geen tegen als het even kan We hebben nog wat foto’s gemaakt van de andere gebouwen, waaronder het bijzondere ‘bottle house’ gebouwd door Tom Kelly in 1906. In plaats van stenen heeft hij flessen gebruikt om het huis te bouwen.

Na ons bezoek aan Rhyolite zijn we een aantal mijlen teruggereden om vervolgens rechtsaf te slaan naar Titus Canyon. Deze 27 mijl lange onverharde weg schijnt erg de moeite waard te zijn volgens Marjan dus dat willen we graag met onze eigen ogen gaan aanschouwen. Het eerste gedeelte is nog vrij vlak maar wel erg ‘bumpy’. Er zitten een paar heftige stukken bij. Na een aantal mijlen beginnen we aan de afdaling de vallei in. De Oh’s en Ah’s zijn weer niet van de lucht, het is hier schitterend! Je voelt je hier helemaal alleen op de wereld, in de wijde omtrek is geen mens te zien, alleen die overweldigend mooie natuur. Er staan er hier ook nog veel bloemen in de bloei, dat maakt het extra mooi. Na een tijdje gaat de weg geleidelijk aan naar grote hoogte. Vanaf boven heb je een prachtig uitzicht op de vallei waar we zojuist nog reden. We rijden verder en zien onderweg nog de overblijfselen van het stadje Leadville. Vlak daarna begint het laatste en tevens meest bijzondere gedeelte van de route, namelijk het stuk door Titus Canyon. De weg slingert door de canyon en is op sommige plaatsen vrij nauw. We vinden het helemaal geweldig! Eigenlijk veel te snel komen we bij het einde van de canyon. Wat was dit genieten zeg!

Via hwy 190 rijden we verder naar het noorden om een bezoek te brengen aan Ubehebe Crater. Deze krater is ontstaan na een vulkanische uitbarsting zo’n 2000 jaar geleden. Voor geologische begrippen is dit dus nog een vrij jonge krater. Bovenaan de krater waait het erg hard, dus we maken wat foto’s en rijden dan weer verder.

Na een aantal mijlen komen we aan bij Scotty's Castle. Deze replica van een Spaans landhuis heeft maar liefst 25 kamers en is in de twintiger jaren van de vorige eeuw gebouwd door Albert Johnson. Hij koos ervoor om zijn huis in Death Valley te bouwen omdat zijn gezondheid baat zou hebben bij het droge en warme klimaat. Het kasteeltje heeft zijn naam te danken aan een goede vriend van Johnson, de goudzoeker Walter Scott. Deze woonde in het huis na de dood van Johnson, en is hier ook begraven. Het huis ziet er schitterend uit, maar vooral ook het groen eromheen. Het is echt een oase midden in de woestijn. We nemen rustig de tijd om wat foto’s te maken en kijken even in de giftshop rond. Daarna besluiten we in de tuin aan een van de picknicktafels onze lunch op te eten. Terwijl we zitten te eten loopt er opeens een coyote langs ons heen. Ik schrik me helemaal dood want ze zien er best angtaanjagend uit! Gelukkig laat de coyote ons met rust en loopt rustig verder

We rijden Death Valley uit en we verlaten hier ook meteen de staat Californië en rijden Nevada weer binnen. Via route 95 rijden we naar de semi-spookstad Goldfield. Hier tanken we de auto weer vol. We lopen wat rond en verbazen ons over de rotzooi. Verlaten, half ingestorte huizen en bewoonde huizen en trailers wisselen elkaar af. Overal ligt troep en staan afgedankte auto’s en caravans. We rijden verder en stoppen dan bij het verlaten Goldfield Hotel. Dit eens zo mooie hotel is nu verlaten en volgens de inwoners van Goldfield spookt het hier. Natuurlijk lopen we even om het gebouw om te kijken of we ergens een spook kunnen spotten. Helaas zien we niets, maar misschien verschijnt er wel een op de foto’s die we hebben gemaakt We rijden ook nog even over de begraafplaats van Goldfield. De oude begraafplaats ziet er erg luguber uit. Zelfs de omgeving ziet er hier doods uit.

We rijden verder naar Rachel, onze eindbestemming van vandaag. We komen alleen nog door de plaats Tenopah en daarna is er zo’n 120 mijl geen bewoning meer te zien. Ik had verwacht dat de route naar Rachel saai zou zijn, maar niets is minder waar. We rijden mijlenlang door een mooie bergachtige omgeving. Dit hele gebied is een ‘open range’. Dit betekent dat de koeien en paarden hier vrij rondlopen. We zien dan ook regelmatig grote kuddes koeien en op een plek spotten we ook een aantal paarden. Helaas zien we onderweg ook tweemaal een doodgereden kalfje langs de kant liggen.

We genieten van het landschap en voordat we er erg in hebben komen we in het gehucht Rachel aan wat enkel bestaat uit een verzameling trailers. Voordat we Rachel binnenrijden, plakt Jerry eerst nog een AllesAmerika.com sticker op het bord waarop Extraterrestrial Higway' staat. We zijn benieuwd welke forumlid als eerste de sticker gaat spotten!

Rachel dankt haar naamsbekendheid aan het dichtbijgelegen uiterst streng beveiligde Nelis Airforce legerbasis, ook wel Area 51 genoemd. De basis is in het verleden door UFO-aanhangers vaak genoemd als locatie waar de Amerikaanse overheid buitenaardse intelligente wezens verborgen zou houden. Ook zouden in deze omgeving regelmatig ufo’s gespot worden. De eigenaars van het motel waar we slapen, de little a’le’inn, buiten dit commercieel natuurlijk goed uit. Alles in en om het motel staat in het teken van buitenaardse wezens en er worden dan ook veel, vooral kitscherige, souveniers verkocht in de winkel. We checken in bij Pat, de zeer hartelijke eigenaresse. Ze vertelt ons dat we de enige gasten zijn van vandaag. Ze brengt ons naar onze ‘trailer’. We wisten vantevoren dat het motel zeer eenvoudig zou zijn, maar toch valt de kamer best mee eigenlijk. Het is schoon en de bedden zien er comfortabel uit. We vinden het eigenlijk wel speciaal om hier te overnachten. Nadat we ons opgefrist hebben, gaan we naar de winkel annex restaurant om wat te eten. We nemen allebei een hamburger met frietjes en die smaakt heerlijk. We kopen nog wat kleine dingetjes voor Joshua (we zeggen lekker niet wat ) en gaan dan naar onze kamer om nog lekker wat te relaxen en alvast het verslag te maken.

Klik hier voor de foto's van vandaag

Vanmorgen waren we alweer vroeg wakker, Jerry zelfs al om 05:30 uur. We zijn onzelf rustig gaan wassen, aankleden en hebben vervolgens de boel weer ingepakt. We hebben heerlijk geslapen en zijn blij dat we vannacht niet ontvoerd zijn door aliens Omdat we zo vroeg waren, hebben we de sleutel samen met de fooi op de kamer achtergelaten en zijn op weg gegaan. Na een aantal mijlen gereden te hebben, stak er ineens een grote jackrabbit voor onze auto de weg over die niet meer te ontwijken was. In onze spiegels zagen we het beestje spartelend op de weg liggen Bah, we waren er helemaal ontdaan van!

Tussen milemarker 29 en 30 zijn we even gestopt bij de ‘beroemde’ black mailbox, ook al is dat ding inmiddels wit De brievenbus behoort toe aan een boer maar er werd door de ‘ufo-zoekers’ aangenomen dat deze brievenbus van Area 51 was. Zo kwam het regelmatig voor dat de boer ontdekte dat zijn post opengemaakt was, dat er post verdwenen was of dat er zelfs kogelgaten in zijn poststukken zaten. Om van dit gedoe af te zijn, heeft hij een kogelvrije nieuwe brievenbus laten plaatsen. De oude black mailbox is op een veiling verkocht. Jerry plakt meteen maar weer een AllesAmerika sticker op de bus. We zijn benieuwd hoe lang die erop blijft zitten. Even verderop stoppen we ook nog even om een foto te maken van de weg die naar Area 51 leidt.

Via route 93 rijden we verder naar het plaatsje Caliente waar we even stoppen om een foto te maken van het mooie historische traindepot, en om wat boodschappen te doen. Net als we de winkel binnen willen gaan, horen we de luidruchtige hoorn van een trein. Snel lopen we naar de rails om even naar de trein te kijken. De treinen hebben hier meestal zoveel wagons, prachtig om te zien! Als de trein voorbij is, halen we snel wat water, ijs en brood in de supermarkt en rijden door naar Cathedral Gorge SP.

Dit kleine State Park bestaat uit ontzettend mooie kleiformaties die door de elementen gevormd zijn. Onze fototoestellen maken weer overuren, zo ontzettend mooi is het! De lucht is strakblauw waardoor de formaties nog beter tot hun recht komen. Op een van de picknickplekken in het park eten we onze lunch en dan gaan we weer lekker op ons gemak rondstruinen. In sommige gedeelten zijn zelfs een soort van slotcanyons ontstaan waar je helemaal doorheen kunt lopen. Na ongeveer anderhalf uur hier rondgelopen te hebben, rijden we een klein stukje door naar Miller Point. Vanaf deze plek kun je Cathedral Gorge SP mooi van bovenaf bekijken.

We stappen weer in onze auto en rijden verder. We genieten van het landschap dat steeds wisselt. We rijden door bergachtig gebied, door uitgestrekte groene valleien, dan zien we weer voornamelijk Johua Trees staan, en soms weer alleen pijnbomen, het is zo ongelooflijk mooi allemaal! Inmiddels hebben we de staat Nevada weer omgeruild voor de staat Utah, en moeten onze horloges een uur vooruit gezet worden. Het tijdsverschil met Nederland is nu acht uur.
Vlakbij het plaatsje Enterprise stoppen we bij het Mountain Meadow Memorial. Op deze plek liggen de resten van ongeveer 120 mannen, vrouwen en kinderen die in een karavaan op weg waren naar het Westen. Op 11 september 1859 werden zij massaal afgeslacht door Mormoonse milities en Indianen. Hun lijken bleven achter en werden pas een paar jaar later begraven. Dit verschrikkelijke drama kreeg later bekendheid als de Mountain Meadow Massacre

We vervolgen onze weg en komen al snel uit bij Snow Canyon SP. We rijden eerst even de ingang voorbij om bij het uitkijkpunt de canyon van boven te bekijken. Wat een juweeltje is dit vrij onbekende State Park! Het is één grote bonte verzameling van kleuren. Rood en wit gesteente wordt afgewisseld door veel groen, en hier en daar ligt zwart lavagesteente. Schitterend gewoon! We rijden terug en nemen de noordingang van het park. Hier betalen we de $ 5 entreegeld en rijden vervolgens over de ‘scenic route’ door het park. Hier en daar stoppen we even om een stukje te lopen

We rijden vervolgens het park weer uit en zijn binnen 10 minuutjes bij het Courtyard by Marriott waar we de komende twee nachten zullen slapen. Wat een groot contrast met onze overnachtingsplek van de vorige nacht! We hebben een hele mooie ruime kamer op de vierde verdieping. Vanaf hier hebben we uitzicht over heel St. George. We checken in en gaan ons meteen even opfrissen en bekijken daarna de reacties die we per mail en op de weblog hebben binnengekregen. Wauw, wat zijn dat er veel! We vinden het fantastisch dat zoveel mensen de moeite nemen om een berichtje voor ons achter te laten!

Rond 19:00 rijden we naar Applebee’s om wat te gaan eten. Het eten smaakt heerlijk maar de porties zijn zoals altijd natuurlijk weer veel te groot dus we krijgen niet alles op. Na het eten rijden we terug naar ons hotel en gaan lekker rustig aan onze verslagen werken. Straks kijken we nog wat tv en daarna duiken we in het heerlijke grote kingsize bed.

Klik hier voor de foto's van vandaag

Jerry gebruikt zijn telefoon als wekker en vanmorgen werd hij om 06:00 uur gebeld door een cliënt die vergeten was dat wij op vakantie zijn. Helaas kon hij daarna niet meer slapen. Ik werd pas om 08:00 uur wakker. We hebben vandaag niet zo’n drukke dag voor de boeg, dus we hebben lekker rustig wat aangerommeld vanmorgen. We hebben natuurlijk als eerste alle reacties op de weblog bekeken, dat is een hartstikke leuk begin van de dag. Daarna hebben we via Skype gebeld met de kinderen. Thuis loopt gelukkig alles op rolletjes. Het was heerlijk om de kinderen weer even te spreken.

Rond 09:30 zijn we vertrokken. Eerst hebben we nog wat brood, ijs en water ingeslagen en daarna zijn we via de I-15 naar Silver Reef Ghost Town gereden. Veel is er niet meer over van dit voormalig stadje waar in vroeger tijden zilver werd gewonnen. Er zijn twee begraafplaatsen, een Katholieke en een Protestantse, en er staat nog een oude mijn. Ik had op internet een foto gezien van een mooi opgeknapt Wells Fargo gebouw waar nu een museum in gevestigd is. We zagen het in de verte staan en namen de eerste de beste weg die ernaartoe leidde. Achteraf gezien was dit niet zo’n goed plan. De weg begon als een goede gravelweg, maar naarmate we verder kwamen werd het wegdek steeds slechter. Er lagen grote stenen op de weg en sommige plekken waren erg rotsachtig. Omdraaien ging niet meer dus Jerry reed op hoop van zegen heel behoedzaam verder. Gelukkig zijn we er zonder kleerscheuren vanaf gekomen

We vervolgen onze weg naar Red Cliffs Recreation Area bij het plaatsje Leeds. Ik had mooie foto’s gezien van watervallen die zich hier zouden bevinden dus parkeerden we onze auto op de parkeerplaats en begonnen aan de wandeling. De temperatuur was vandaag weer erg hoog dus het was best wel afzien, maar de omgeving maakte alles goed. Er was veel groen te vinden tussen de rode rotsen, en er stonden veel bloemen in bloei. Het viel ons op dat de rivierbedding helemaal droog stond. Dat was natuurlijk wel balen want een droog riviertje betekent natuurlijk ook geen watervallen. Toen we bij de eerste waterval aankwamen, bleek er inderdaad alleen maar een kleine pool te zijn. Ook bij de tweede plek waar normaliter een waterval is, stond nu alleen een plas water. Via zogenaamde ‘moqui steps’, gaten in de rotsen waar je je voeten in kunt zetten, is Jerry nog verder naar boven geklommen. Ik ben veilig beneden gebleven. Na een dik uur wandelen waren we weer terug bij de auto. We vonden het beiden een echte aanrader, deze wandeling!

We hadden vandaag o.a. Cedar Break NM op de planning staan, maar helaas is de weg daar naartoe nog gesloten. We pakken dus de auto en rijden naar Kolob Canyons wat onder Zion NP valt maar veel minder bekend is. We betalen de entree bij het visitor center en beginnen aan de ruim 5 mijl lange ‘scenic loop’. Dit park mag dan wel klein zijn, maar het is zeker niet minder indrukwekkend. Wat een natuurgeweld, schitterend! We stoppen regelmatig voor foto’s en rijden daarna het park weer uit.

Omdat ik er rekening mee had gehouden dat Cedar Breaks nog gesloten kon zijn, had ik als alternatief een beschrijving meegenomen van de Joshua Tree Scenic Backway. Deze dirtroad loopt door het achterland van St. George. We rijden vanaf Kolob Canyons via de I-15 naar de Virgin River Gorge Recreation Area. Hier gaan we eerst rustig lunchen en dan slaan we de Cedar Pocket Road in. Deze weg voert ons door de Beaverdam Mountains Wilderness. Helaas is de conditie van de weg ronduit slecht te noemen, dus Jerry moet heel rustig en geconcentreerd rijden. Ook hier zitten weer veel rotsachtige stukken in de weg en er liggen heel veel (scherpe) stenen. We duimen allebei heel hard dat we onze reserveband met rust mogen laten. Het bergachtige gebied waar we doorheen rijden is wel heel erg mooi en er staan ontzettend veel Joshua Trees. We doen ruim een uur over de 12 mijl lange weg. We besluiten om de Joshua Tree Scenic Backway over te slaan. We hebben voor vandaag weer genoeg dirtroad gezien en het wordt bovendien al weer wat later op de middag, dus dan is het niet verstandig om ergens in de middle of nowhere te gaan rijden.

Via de Old Hwy 91 rijden we naar het Gunnison Reservoir waar we even stoppen. Daarna rijden we via Santa Clara terug naar St. George. Onderweg nemen we een foto van de LSD Tempel en de tabernacle van de Mormonen , die beiden in het oude centrum staan. Jammer alleen dat de zon niet goed staat waardoor fotograferen moeilijk is.

Rond 18:00 komen we weer aan bij ons hotel. We draaien een wasje in de wasserette en Jerry duikt nog even het zwembad in. Rond 20:00 zijn we gaan eten bij Olive Garden. Natuurlijk waren de porties weer veel te groot maar het eten is hier fantastisch lekker!

Klik hier voor de foto's van vandaag

Vandaag zijn we om 08:00 opgestaan. We hebben via Skype even met de kinderen gebeld en zijn toen vertrokken. Eerst hebben we nog de auto volgetankt en zijn we door de wasstraat gereden, dat was erg hard nodig. In het plaatsje Washington hebben we nog wat boodschapjes gedaan bij Albertsons en toen hebben we de TomTom ingesteld op Sand Hollow SP. Dit is een mooi reservoir dat gebruikt wordt voor dagrecreatie. Je kunt er varen, zwemmen en vissen. TomTom kende de verharde weg niet, dus werden we via een mooie dirtroad gestuurd. Fijn is dat als je auto zojuist gewassen is Sand Hollow is erg mooi. Het water lijkt haast turquoise en steekt prachtig af tegen de rode rotsen. We maken weer heel wat foto’s en lopen ondertussen tot onze knieen door het lekker frisse water. Omdat we nog niet ontbeten hebben, besluiten we onze broodjes hier te smeren en op te eten. Voordat we weer naar de uitgang rijden, slaan we eerst nog even linksaf om naar de zandduinen te gaan. Hier zien we een aantal mensen op quads zich uitleven in het rode zand.

We rijden verder en in het plaatsje Virgin stoppen we even bij een grote souvenierwinkel, Fort Zion. Achter de winkel is een petting zoo en twee jaar geleden hebben we o.a. de ezel Sundance een aantal wortels gevoerd. We willen heel graag weten of Sundance er nog is. We struinen eerst wat rond in de winkel en kopen wat souveniers voor de thuisblijvers. De verkoopster komt oorspronkelijk uit Texas en is een ontzettend aardig mens. We kopen wat wortels en gaan dan de dieren voeren. Sundance begint meteen gigantisch te balken als hij de wortels in het vizier krijgt!

In het plaatsje Virgin slaan we linksaf de Kolob Terrace Road op. Deze weg loopt gedeeltelijk door Zion NP. Ook hier is de omgeving weer ontzettend mooi en afwisselend. We zien diepe canyons met op de bodem mooie grote ranches, rotsen, weilanden en heel veel groen. De kleur van het asfalt is hier rood, net al in Kolob Canyon en Zion NP, waardoor de weg een mooi geheel vormt met de omgeving. Na ongeveer 30 km stijgt de weg naar een flinke hoogte. We zien een slang op de weg liggen en als we vlakbij stoppen, zien we dat deze dood is (niet door onze schuld ) Dat is al de derde slang die we zien deze vakantie, terwijl we er in de voorgaande jaren nog nooit een zijn tegengekomen. We slaan rechtsaf en rijden een aantal mijlen tot we bij Lava Point aankomen. Vanaf hier heb je een adembenemend uitzicht! In de verte zien we Zion NP liggen. Er staan hier een aantal picknicktafels dus we hoeven niet lang na te denken waar we onze lunch gaan opeten. Als we uitgegeten zijn, rijden we weer terug richting Virgin.

Op internet had ik foto’s gezien van 'Hoodoo City'. Volgens de informatie zijn deze hoodoos te vinden op een plateau boven de Hop Valley Trail. We parkeren onze auto en dalen af over het slickrock om bij de hoodoos te kunnen komen. We moeten steeds goed kijken waar we verder naar beneden of naar boven kunnen klimmen. De hoodoos zijn veel verder weg dan we dachten. Na ongeveer een kwartiertje klim- en klauterwerk besluiten we niet helemaal naar de hoodoos te gaan. We moeten tenslotte ook weer de weg terug vinden naar de auto. We nemen wat foto’s van verderaf en gaan dan weer terug.

Bij het plaatsje Virgin slaan we linksaf richting Zion NP. We hebben dit park al diverse malen bezocht, dus we gaan niet met de shuttle de vallei in maar rijden via de SR9 door het park heen. Deze weg behoort tot een van mijn favoriete wegen in de USA. De rode weg slingert door een schitterend landschap dat bestaat uit indrukwekkende rotsen met schitterende oranje/rood/gele kleurschakeringen. Bij de eerste scherpe bocht parkeren we onze auto om de vrij onbekende Pine Creek Waterfall trail te lopen. Als we bij de kreek aankomen zien we dat er maar weinig water doorheen stroomt. Het zal toch niet zo zijn dat deze waterval ook al droogstaat?! We lopen tot we niet meer verder kunnen, maar zien een beetje tot onze teleurstelling, nergens een waterval.

We lopen terug naar de auto en rijden naar het plaatsje Kanab. Kanab wordt ook wel 'little Hollywood' genoemd omdat er in het verleden talloze films zijn opgenomen. In de omgeving van Kanab staan hier en daar nog restanten van de diverse moviesets. We checken in bij het Holiday Inn & Suites hotel en slaan bijna achterover als we onze kamer betreden. Jeetje, wat een gigantische ruimte! Prachtig! We frissen ons op, checken even onze email, en gaan dan op zoek naar een restaurant. We lopen langs gezellige winkeltjes en zien dan een leuk restaurant; het Rocking V Cafe. Jerry bestelt een Aziatisch gerecht en ik neem pasta met garnalen. Het smaakt voortreffelijk! De porties zijn hier ook niet zo idioot groot dus we hebben zelfs nog ruimte voor een toetje.

Klik hier voor de foto's van vandaag

Vanmorgen werden we allebei om 07:00 wakker van de wekker. In dit hotel was een ontbijt inbegrepen maar we hebben alleen koffie meegenomen, omdat we eigenlijk bijna misselijk werden van de geur van de minihamburgertjes die er lagen. We hebben eerst de auto weer volgetankt en zijn toen via route 89 richting Page gereden.

Tussen milemarker 19 en 20 hebben we de auto geparkeerd op het parkeerplaatsje waar de trail door de de Rimrocks naar o.a. de Toadstool Hoodoo begint. Deze wandeling hebben we in 2007 ook met de kinderen gedaan maar toen hebben we het verkeerde pad genomen waardoor we niet verder konden. Bovendien was het toen meer dan 40 graden. Vandaag is het een stuk koeler maar helaas ook vrij bewolkt waardoor de hoodoos veel minder mooi te fotograferen zullen zijn. We registreren ons bij de registratiebox en gaan op pad. We zien nu duidelijk waar we de vorige keer de fout in zijn gegaan. Gelukkig heb ik nu de duidelijke beschrijving van de website van Henriette en Hanz meegenomen waardoor we makkelijk de goede weg vinden. We zijn zo vroeg op de morgen nog de enige die de wandeling maken en het is dan ook heerlijk stil. Na ongeveer 20 minuutjes lopen zien we de Toadstool Hoodoo staan. We maken wat foto’s en genieten even van het uitzicht over de badlands. Dan lopen we verder naar het plateau achter de Toadstool waar nog meer hoodoos staan. We gaan hier even zitten om de broodjes te eten die we hebben meegenomen. Wat is dit toch genieten! Als we ons ontbijtje op hebben, lopen we zo’n 275 meter westelijk langs de kloof die hier ligt. Hier staan nog wat witte hoodoos met bruine kappen verstopt in een hoekje. We hebben bijna een uur rondgelopen hier boven dus we beginnen maar eens aan de terugtocht. Onderweg komen we nu steeds meer mensen tegen. Vroeg opstaan heeft dus zo z’n voordeel. Wij hadden de hoodoos lekker helemaal voor onszelf

Via route 89 rijden we een aantal mijlen terug en slaan dan de House Valley Rock Road op. We volgen deze dirtroad ruim acht mijl tot de Wire Pass Trailhead. Hier begint o.a. de wandeling naar de slotcanyons Wire Pass en Buckskin Gulch. Slotcanyons zijn ‘gleuven’ in het gesteente ontstaan door de kracht van water dat zich een weg naar beneden baant. Het is dan ook erg belangrijk dat de weersomstandigheden goed zijn. Als er regen wordt voorspeld, is het levensgevaarlijk om in een slotcanyon te zijn. We beginnen aan de wandeling. We moeten eerst ruim twee kilometer door een wash lopen voordat we bij de ingang van de Wire Pass Slotcanyon aankomen. Het is een prachtige slotcanyon! Af en toe komen we een hindernis tegen in de vorm van grote rotsblokken die tussen de wanden van de canyon zijn geklemd. Soms moeten we zelfs meer dan anderhalve meter naar beneden klimmen om verder te kunnen. We lopen tot het einde van de Wire Pass Slotcanyon en komen uit bij een grote open ruimte met een hele mooie grote alkoof. Vanaf hier is het mogelijk verder te gaan door een andere slotcanyon, nl de Buckskin Gulch die maar liefst 34 km lang is. Wij gaan hier echter terug. Natuurlijk komen we weer de hindernissen tegen maar nu moeten we omhoog klimmen. Ik was blij dat er geen mensen achter ons aanliepen want ik heb soms acrobatische toeren moeten uithalen om omhoog te klimmen, en dat zag er vast niet al te elegant uit Natuurlijk moeten we na het verlaten van de slotcanyon ook weer de ruim twee km door de wash lopen om bij de auto te komen, en dat valt op het laatste stuk niet mee. We zijn ondertussen bekaf van het lopen door het mulle zand.

We rijden weer terug naar de hoofdweg en slaan dan de vijf mijl lange dirtroad naar Paria in. Vroeger stond hier de Paria Movie Set, maar die is helaas door vandalen in brand gestoken. Toch is het de moeite waard om deze weg te rijden want je ziet onderweg prachtige gekleurde badlands. Aan het einde van de weg ligt een klein kerkhofje waar families begraven liggen die in de negentiende eeuw hier woonden. De meeste gezinnen verlieten uiteindelijk deze plek omdat er vaak overstromingen zijn.

We rijden terug naar de 89 en besluiten om ons oorspronkelijke plan om via route 59 en de Smithsonian Butte Backway naar Springdale te rijden te laten varen. Het wordt steeds bewolkter en we hebben geen zin om door regen overvallen te worden als we op een dirtroad rijden. We nemen dus weer route 9 door Zion NP, en dat is natuurlijk helemaal geen straf. Als we in Springdale aankomen checken we in bij de Desert Pearl Inn. Als we de sleutel krijgen, zien we dat we precies dezelfde kamer hebben als vorig jaar! Als we de kamer binnengaan bemerken we meteen dat de kamer echter flink veranderd is. Er is een heel nieuw keukenblok geplaatst en er zit nu zelfs een vaatwasser in. Ook hangt er een supergrote flatscreen aan de muur, het ziet er allemaal heel erg mooi uit! We frissen ons even op en gaan even lekker zitten in de adirondack stoelen op de patio. Wat heerlijk om hier weer te zijn! Jerry duikt nog even het zwembad in en rond 20:00 uur gaan we eten bij Oscar’s Cafe. Ik neem de Sirloin Steak met champignons en uien en Jerry gaat voor de ‘Murder Burger’. Als toetje delen we een overheerlijke carrot cake met cream cheese. Na het eten lopen we nog even langs wat winkeltjes en gaan dan terug naar het hotel. Ik draai nog een wasje in de wasserette en ga dan nog even achter de laptop. We hebben al besloten dat we morgen wat later vertrekken.

Klik hier voor de foto's van vandaag

Vanmorgen zijn we niet al te vroeg opgestaan. Ik wil zo lang mogelijk van de kamer genieten. Ik installeer me met een kop koffie in de heerlijk luie adirondack stoel op de kleine patio en geniet van het uitzicht op de prachtige rotsen van Zion. Wat is dit toch een schitterende plek! Om 10:30 hebben we alles ingepakt en verlaten we het hotel. We stoppen onderweg nog een keer bij Fort Zion, de grote leuke winkel langs de weg. Ik wilde nog graag een mooie ketting kopen en hier hebben ze prachtige sieraden gemaakt door natives. Ik vind een mooie zilveren kettng met zwarte stenen voor een redelijke prijs. We kopen nog wat andere kleine dingetjes en rijden dan verder richting Valley of Fire SP.

Onderweg doen we nog wat boodschappen in Hurricane voor onze rit naar Little Finland van morgen. Vlak voor Valley of Fire SP brengen we nog een kort bezoek aan het Lost City Museum. Het museum laat vooral veel zien over het leven van de Anasazi de hier vroeger leefden. Ook is er veel informatie te zien over de omgeving in het algemeen. Buiten staat een prachtig pueblo dorp. In het winkeltje vind ik oorbellen die passen bij de ketting die ik vanmorgen heb gekocht.

Na een halfuurtje verlaten we het kleine museum en rijden via de oostingang het prachtige Valley of Fire SP binnen. We genieten in alle rust van de prachtige kleuren die we zien. We nemen alle tijd om het park te bekijken en stoppen regelmatig. Voor de voorgenomen wandelingen is het veel te warm dus die slaan we over. Na zo'n drie uur te hebben genoten, verlaten we via de westingang het park.

We tanken onze auto weer vol en rijden naar Las Vegas. We hebben er voor gekozen om via de strip binnen te rijden. Het is altijd weer wennen om van de natuur deze stad binnen te rijden. Je zintuigen krijgen zoveel prikkels te verwerken, de vele lichtreclame, het grote aantal mensen en het drukke verkeer. Overal ruik je de geur van eten. We geven onze auto af bij de valetparking van het Wynn Hotel waar we de laatste drie nachten van onze vakantie zullen verblijven. Wow, wat is dit een prachtig hotel! We checken in en mogen kiezen of we een hoekkamer of gewone kamer willen. Ook kunnen we kiezen of we uitzicht willen over de strip of over de golfbaan. Nou dat is niet zo moeilijk, geef ons maar een hoekkamer met stripview! De kamer is schitterend! Omdat het een hoekkamer is, hebben we twee grote ramen die uitkijken over de stad.

We hebben niet veel tijd want we moeten Harry en Jaap van het vliegveld gaan halen dus we frissen ons even op en nemen de taxi naar het autoverhuurbedrijf bij het vliegveld. Bij Hertz halen we de door ons gehuurde Hummer. Het duurt allemaal nog even omdat de auto nog gewassen moet worden, maar na een halfuurtje rijden we in een grote glimmende Hummer naar het vliegveld. Het vliegtuig van Harry en Jaap was iets eerder geland dus zij stonden al op ons te wachten. Wat ontzettend leuk om elkaar weer te zien, zeker hier in Las Vegas!

We laden de koffers in de auto en rijden naar het Wynn hotel. We zetten Harry en Jaap af want die zijn natuurlijk behoorlijk moe na de lange reis, en rijden dan naar Fremont Street in het oude gedeelte van Las Vegas. Hier hangt altijd een heel andere sfeer dan op de strip. We hebben wat moeite om de auto kwijt te raken maar het is niet echt een straf om in deze auto rondjes te rijden Tenslotte geven we de auto af bij de valet van het Plaza Hotel. Hier wordt de auto prominent voor het hotel geparkeerd voor ons, dat is nog eens service. We lopen Fremont Street op en op hetzelfde moment begint de show op het grote scherm boven de straat. Dit keer is het thema 'the summer of 69'. We genieten van de show en lopen rustig verder naar het einde van de straat. Bij Micky Finzz eten we een hapje. Jerry neemt een hamburger en ik ga voor de fish en chips. Ik krijg mijn eten geserveerd in een emmer, heel grappig. Natuurlijk is een emmer frietjes veel te veel, dus ik krijg maar de helft op. We winkelen nog wat en lopen dan terug naar het Plaza hotel om de auto op te halen. Het is inmiddels al laat als we weer bij het Wynn arriveren. Jerry werkt nog aan zijn weblog maar ik ben daar veel te moe voor en ga lekker slapen.

Klik hier voor de foto's van vandaag

Vanmorgen werden we om 7:30 op een heerlijk ontbijt getrakteerd bij Terrace Pointe Cafe in het Wynn door Harry en Jaap. Uiteraard was dat reuzegezellig zo met z'n viertjes.

Toen we uitgegeten waren, hebben we onze koelbox gehaald en zijn we met de Hummer vertrokken richting Little Finland. Jerry reed het eerste gedeelte over de snelweg en zodra we de binnenwegen opreden nam Harry de plaats achter het stuur over. Bij de Whitney Pockets, gekleurde rotsformaties aan de Golden butte Road, zijn we even gestopt voor wat foto's en daarna zijn we de onverharde weg op gegaan.

Ik had voor ons vertrek al een nauwkeurige routebeschrijving van Erika ontvangen die ik meegenomen had, en tijdens onze vakantie kregen we ook nog van Sonja en David een hele nauwkeurige beschrijving van de route per mail. Zij hadden de tocht vijf dagen voor ons gedaan en zelfs nog een cairn voor ons geplaatst zodat fout rijden vrijwel onmogelijk was, hartstikke fijn! Toen we op een gegeven moment de weg verlieten en de wash inreden nam Jaap het stuur van Harry over. We reden langs wat rode rotsen waar we petroglyphs op stonden. We reden nog een aantal mijlen door tot de afzetting. Vanaf hier moesten we verder lopen. Tot vorig jaar was het mogelijk de auto tot vlakbij Little Finland te parkeren, maar nu moesten we de auto bij de afzetting parkeren en ongeveer een kwartier door het mulle zand lopen. Gelukkig was het lichtbewolkt, daardoor was het nog niet te warm. Toen we bij Little Finland aankwamen, kropen we onder de omheining door en gingen het bijzondere gebied met de 'vinnen' in. Wat een aparte en bizarre vormen zagen we hier zeg! We verbazen ons steeds weer dat er zoveel juweeltjes hier in het Zuidwesten bestaan! We lopen op ons gemakje rond en fotograferen heel wat af. We ontdekken steeds andere figuren in het gesteente, wat is dit schitterend!

Na zo'n anderhalf uur op het plateau rondgelopen te hebben lopen we weer via de wash terug naar onze auto. Inmiddels is de zon goed doorgebroken en dat voelen we! Jaap reed ons weer behending terug en onderweg moest er natuurlijk ook nog even 'gespeeld' worden met de Hummer. Steile weggetjes werden op- en afgereden en er werd natuurlijk ook nog even flink gespind in de wash. Mannen, het zijn inderdaad soms net kinderen . Bij de Whitney Pockets hebben we even wat gegeten en via de weg langs Lake Mead zijn we weer teruggereden naar Las Vegas.

Ik ben weer afgezet bij het Wynn, terwijl Jerry, Jaap en Harry ondertussen de Hummer weer teruggebracht hebben naar Hertz en meteen hun eigen huurauto zijn gaan ophalen. We hebben online tickets besteld voor de show Le Rêve en we moeten om 21:00 uur aanwezig zijn bij het theater van ons hotel. Als Jerry terugkomt hebben we geen tijd meer om uitgebreid te gaan eten dus we eten wat broodjes die we nog over hebben.

We kleden ons om en gaan dan naar het theater. Wat we hier te zien krijgen gaat alle verbeelding te boven! Wat een spektakel vol met mooie effecten, mooie sterke mensen en een prachtig decor! We zitten de hele voorstelling ademloos te kijken naar het hele gebeuren en komen ogen en oren tekort, wauw! Rond 23:00 is de show afgelopen en gaan we weer terug naar onze kamer. Ik ben uitgeput van de lange dag en ga meteen naar bed. Jerry is nog niet moe en werkt nog wat aan zijn weblog voordat ook hij het heerlijke bed induikt.

Klik hier voor de foto's van vandaag

Vandaag is alweer de laatste volle dag van onze vakantie aangebroken. We staan wat later op en lezen even de leuke reakties op onze weblog en ik zet de foto's van onze tocht naar Little Finland van gisteren over van de camera naar de laptop, zodat ik ze kan selecteren en verkleinen. We overleggen nog even waar we zullen ontbijten maar eigenlijk hebben we allebei geen honger dus we besluiten naar de Las Vegas Outlets te rijden om nog flink wat te shoppen voordat we weer naar huis vertrekken.

We laten de auto komen en rijden over de strip naar het Outletcenter. We zien dat het daar al flink druk is! Morgen is het Memorial Day en bovenop de toch al flinke kortingen wordt er dit weekend nog eens extra korting gegeven in de meeste winkels. We starten bij binnenkomst meteen in de Nike Store waar we heel goed slagen. Jerry koopt voor zichzelf twee nieuwe tennisoutfits, tennisschoenen, trimschoenen, twee polo's en sokken. Voor Joshua nemen we ook nieuwe gymkleding mee voor als hij volgend schooljaar naar de middelbare school gaat. Jerry brengt de volle tas naar de auto en komt dan weer terug. Bij Tommy Hilfiger slaan we vervolgens ook flink onze slag. Ze geven hier vandaag maar liefst 70% korting op de toch al lage prijzen! Inmiddels hebben we toch wel honger gekregen en lopen we naar de foodcourt in het centrum van het outletcenter. Onderweg duiken we nog even snel bij Calvin Klein binnen waar we nog wat leuke dingen voor Jerry scoren. In de winkel daarnaast koop ik een nieuwe zwarte leren tas voor mijzelf. Nu gaan we wel echt eten. Jerry kiest voor een Chinese maaltijd bij een Aziatisch tentje en ik ga voor een Italiaanse maaltijd; lasagna met salade. Als we klaar zijn doen we nog wat aankopen in de Converse winkel en bij de Time Watch outlet. Ook lopen we nog een dameskledingzaak binnen waar ik een paar mooie dingen voor mijzelf vind. We willen als laatste nog een mooi nieuw skateboard kopen voor Joshua, maar kunnen nergens een winkel vinden waar ze die verkopen.

We laden al onze tassen in de auto en rijden dan naar Town Square, een nieuw shoppingcenter in Italiaanse stijl, iets verderop. Hier lopen we een sportzaak binnen maar daar hebben ze alleen kleding. Jerry vraagt aan een medewerker of er ergens een winkel in de buurt is waar ze skateboards verkopen. Toevallig zit er een klein eindje verderop een skatespeciaalzaak. Hebben wij even mazzel! We lopen binnen en zien inderdaad een winkel vol skatespullen. We laten ons adviseren door de medewerker en deze stelt een mooi skateboard samen voor Joshua. Terwijl het skateboard in elkaar wordt gezet, lopen we nog wat door de winkel rond. Het board is binnen 15 minuutjes klaar. Wat zal Joshua hier blij mee zijn!

We lopen weer terug naar de auto en rijden naar het hotel. Het is inmiddels al 16:30 uur en we moeten ons nog douchen en omkleden voor ons etentje met Harry en Jaap vanavond. Om 18:00 ontmoeten we Harry en Jaap in de lobby van het hotel. We nemen de taxi naar het Bellagio Hotel waar we gaan eten bij Sensi. Omdat we op 19 mei niet aanwezig konden zijn op hun huwelijk vonden we het leuk om Harry en Jaap uit te nodigen voor een etentje hier in Las Vegas. Zij zijn, net als wij, dol op goed en lekker eten. We lopen het Bellagio binnen en maken wat foto's van het schitterende interieur. Vooral het conservatory is mooi aangekleed met o.a. grote glazen bloemen en fonteinen.

We laten bij Sensi onze reservering zien en worden naar ons tafeltje gebracht. Het restaurant ziet er prachtig uit! Je kunt vanuit het restaurant door glazen ramen de verschillende keukens in kijken. Heel mooi gemaakt! We kiezen onze voor- en hoofdgerechten en hebben een hartstikke gezellige avond! Het eten is voortreffelijk en ook de wijn smaakt ons heel goed. We kiezen als toetje voor een 'dessert to share' en krijgen een hele toren vol met lekkernijen die we delen. Jerry en Jaap drinken daarnaast ook nog een lekkere Port. Dat wordt moeilijk opstaan morgenvroeg ;)Na het etentje lopen we naar buiten waar we twee voorstellingen van de fonteinenshow bekijken. Wauw, wat mooi!

Omdat ik last heb van een grote blaar besluiten we om terug naar het Wynn te gaan. Jaap & Harry gaan naar hun kamer en wij nemen afscheid van ze. Wat hebben we het gezellig gehad met elkaar de afgelopen dagen! Jammer dat we morgen alweer wegmoeten. Ik ga nog even achter de slotmachine zitten in het casino maar helaas levert het mij naast een een hoop lol verder niets op. We gaan terug naar de kamer waar ik alvast begin met het reorganiseren van de koffers. Jerry schiet ondertussen buiten nog wat plaatjes van Las Vegas by night. Ik bedenk me ineens dat we het skateboard van Joshua niet in de koffer krijgen en sms Jerry dat hij ergens een grote koffer moet gaan kopen. Even later komt hij inderdaad met een hele grote koffer aanzetten. Ondertussen hebben wij al zo vaak koffers moeten bijkopen in de VS dat we onderhand een kofferwinkel kunnen beginnen Rond 00:30 gaan we slapen. Dat wordt een kort nachtje, we moeten namelijk morgen om 04:30 al opstaan.

Klik hier voor de foto's van vandaag

Helaas zit onze vakantie er weer op en moeten we vandaag het minst leuke gedeelte ondergaan; de terugreis. Om 04:30 ging de wekker en hebben we ons snel gewassen en aangekleed. De koffers waren gisterenavond al ingepakt, dus die laten we meteen maar ophalen. Ik probeer via de TV uit te checken maar het systeem werkt niet, dus dat doen we dan maar beneden bij de balie. Het is zo vreemd om om deze tijd al (nog)mensen achter de gokkasten te zien zitten. Ook lopen er aardig wat groepjes aangeschoten jongeren rond. De dames zien er een stuk minder aantrekkelijk uit nu hun haren en make-up in de war zitten en ze strompelen op hun hele hoge hakken
Als we zijn uitgecheckt, laten we de auto voor de laatste keer uit de valetparking komen en laden al onze koffers in de auto. Via de strip rijden we naar het autoverhuurcentrum waar Jerry mij alvast afzet met de koffers. Zelf brengt hij snel de auto weg. Dat gaat allemaal weer heel vlot en binnen 5 minuten is hij weer terug. De shuttle brengt ons naar het vliegveld en onderweg zien we mooi de zon opkomen.

Als we aankomen op het vliegveld bereiden ons alvast voor op lange wachtrijen. We hebben wat dat betreft geen goede ervaringen in Las Vegas en het is vandaag ook nog eens Memorial Day, dus we houden ons hart vast. Tot onze grote verbazing en opluchting staat er nagenoeg geen rij bij de incheckbalie. Ook bij de security staat maar een hele korte rij, wat een opluchting! We nemen bij Starbucks een kop koffie en broodje en blijven lekker aan het tafeltje zitten tot het tijd is om te boarden. Dat gaat ook allemaal snel en het vliegtuig vertrekt dan ook iets eerder dan gepland. Ik heb bijna de gehele vlucht geslapen dus die was zo om Jerry heeft wat korte hazeslaapjes gedaan en een film gekeken.

Op het vliegveld van Washington doden we de tijd met wat rondlopen en het eten van een broodje. Als we naar onze gate lopen zien we ineens Rob en Annie voor ons staan. Wij hadden geen idee dat zij vandaag met dezelfde vlucht naar huis zouden gaan, dus we zijn dan ook heel verrast om hier bekenden te zien staan! We praten even kort over onze vakanties, maar dan begint het boarden al. We zitten allemaal mooi op tijd in het vliegtuig maar helaas kunnen we niet vertrekken door zwaar weer in de regio. De piloot parkeert het vliegtuig en verteld dat het nog wel 40 minuten tot een uur kan duren voordat we kunnen vertrekken. Ik merk er verder weinig van want ik word pas weer wakker als we 40 minuten laten opstijgen Ook tijdens de vlucht slaap ik veel dus eigenlijk kom ik vrij uitgerust in Brussel aan.

Bij de bagageband moeten we vrij lang wachten op onze koffers dus ondertussen kletsen we gezellig met Rob en Annie. Als we onze koffers hebben, nemen we afscheid van hen en nemen de shuttle naar het Crowne Plaza Hotel waar onze auto keurig op ons staat te wachten. Onderweg naar huis zien we enorme files de andere kant op staan. Gelukkig kunnen wij goed doorrijden. Onderweg nemen we nog een heerlijke kop koffie en een broodje. Rond 12:00 waren we weer thuis waar we werden begroet door een overenthousiaste Labrador. De kinderen zaten nog op school, dat was wel moeilijk want we konden eigenlijk niet wachten tot zij thuis zouden komen. We hebben een heerlijke vakantie gehad samen, maar we hebben de kinderen soms toch wel erg gemist

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor de lieve, belangstellende en soms zeer humoristische reacties die we op de weblogs, het gastenboek en via email en sms hebben ontvangen! Elke dag weer was het een feest om ze te lezen! De wetenschap dat zoveel mensen ons volgden op onze reis, deed ons heel goed.

We hebben in deze 11 dagen maar liefst 2.758 km gereden, waarvan een aanzienlijk deel over dirtroads. De absolute hoogtepunten van deze reis waren voor mij onze rit door Titus Canyon, de oogverblindende schoonheid van Cathedral Gorge SP, de Hummerrit naar Little Finland en het etentje bij Sensi met Harry en Jaap.

Op naar de volgende reis!