Na een lange vlucht, mét vertraging van ruim 4 uur in Washington, zijn we vanaf de luchthaven van Phoenix met de shuttledienst naar de autoverhuurder gereden. Na het verwachte praatje over upgrades en verzekeringen mochten we in een zo goed als nieuwe Chevrolet Equinox plaatsnemen. Na de koffers ingetast te hebben in de koffer van de wagen zijn we naar ons hotel in Scottsdale gereden, het op voorhand geboekt Days Inn hotel.

Vandaag stond een lange verbindingsrit op het programma. We konden ook de snellere interstate kiezen maar wij kozen voor de wat tragere maar veel mooiere NM9, kort langs de Mexicaanse grens. We hebben dus vandaag veel in de auto gezeten, maar hebben toch genoten van de uitzichten onderweg. Er reed ook erg veel border patrol rond om te controleren op illegalen en smokkelaars. Bedoeling van vandaag was om de sunset stroll te gaan doen in White Sands NP, maar onderweg werd de lucht pikzwart en even later barste een hevig onweer los waardoor dat dus letterlijk en figuurlijk in het water viel. Dan hebben we een hotel gezocht en rustig iets gaan eten.

Vanmorgen na het ontbijt in het hotel zijn we richting White Sands gereden. Het weer was nog steeds druilerig maar gaandeweg klaarde het toch wat op zodat er af en toe wat zonnestralen door het wolkendek kwamen. In White Sands deden we de boardwalk en hadden we een leuke, privé rangertalk over het ontstaan van het park. Erg leuk was dit zo een privé sessie. Nadien zijn we dan verder het park binnen gereden en hebben we lukraak wat door de duinen gelopen, die eigenlijk van gips zijn. Net voor de uitgang van het park hebben we de Nature dune trail nog gewandeld. Vervolgens op weg naar Albuquerque waar we graag in een route 66 diner wilden gaan eten, een tip die ik via het AA-forum kreeg. Vlotjes vonden we die ook en we namen een lekkere chiliburger met frietjes. Na deze stop zijn we naar Santa Fe gereden en een hotel gezocht, dat werd een super 8.

Vanmorgen toen we wakker werden rond een uur of zeven, was het buiten nog steeds bewolkt. Na het ontbijt in het hotel zijn we dan richting Kasha Katuwe tent rocks gereden. Daar konden we voor het eerst dit jaar onze parkenpas gebruiken.
Via een dirtroad van 4 mijl kwamen we dan bij de parkeerplaats van het park. Je kan hier kiezen uit twee trail: The Cave Loop Trail en de Canyon Trail. De eerste is een loop. De tweede een trail naar een uitkijk-punt bovenaan het park. Je moet daarvoor zowiezo een gedeelte van de Cave Loop Trail doen. Wij deden dus de Canyon Trail en dat is ook aangeraden als je de tent rocks van bovenaf wil zien. De Cave loop Trail deden we achteraf ook nog maar dan zie je eigenlijk niet veel van de tent rocks.
Bij de Canyon Trail loop je zoals de naam al zegt door een kloof. Je loopt na een tijdje een stuk door een smalle kloof in constante S-bochten. Het smalle gedeelte duurt,schat ik, zo'n 150 meter. Nadien wordt het weer veel breder maar daarom niet minder mooi. Na opnieuw een 300 tal meter begint de klim naar boven, en die is steil. Ik had
zelfs even op mijn adem getrapt en moest even rusten halverwege. We waren wel voorzien op drinken.
Ondertussen was de zon alweer volop van de partij. Echt heet was het niet maar voor deze wandeling was het meer dan warm genoeg.
Na een tijdje zijn we dan boven geraakt en konden we genieten van een prachtig uitzicht rondom ons. Je kon bijna 380° rondom je kijken, maar vooral het gedeelte waar de tent rocks stonden was fantastisch mooi.
We hebben dan even zitten genieten van het uitzicht en de stilte en zijn na een kwartiertje weer aan de afdaling begonnen. Dat ging uiteraard veel sneller en we waren dan snel weer aan de T-splitsing van de twee trails.
Daar hebben we dan nog even het laatste gedeelte van de Cave Loop Trail gedaan maar die was zoals eerder gezegd niet meer zo spectaculair, zeker niet als je al de Canyon Trail gedaan hebt.
We deden over de twee trail toch ruim twee uur, rustperiodes inbegrepen.
En dan weer terug op weg om naar Bandelier NM te rijden. Ik had gezien dat men binnedoor kon rijden dus dat wou ik dan ook doen. We reden via een dirtroad toen er plots weer een fille stond. Na heel lang aanschuiven kwamen we dichter bij het punt waar we zagen wat er aan de hand was. Hier was een appelplantage en het was vandaag de
eerste dag van de verkoop. Iedereen die daar stond aan te schuiven, ging er appelen kopen. Ze stonden in een lange rij aan te schuiven met ... een kruiwagen
Aan het eind stond er een meneer die het verkeer regelde. Wij dus weer omgedraaid en naar die meneer gereden en gevraagd hoe we best naar Bandelier NM
konden rijden. Hij stuurde ons terug vanwaar we kwamen en dan de eerste dirtroad links in.
Hij waarschuwde ons wel dat er zeer slechte stukken tussen zaten. Wij toch maar het risico genomen want helemaal terug rijden via Santa Fe, daar hadden we geen zin in. En een risico was het wel. Al vrij snel was de weg enorm slecht te berijden. Van dirtroad was hier geen sprake meer. Het was echt offroad rijden. Zo'n slechte weg hebben we
nooit eerder gereden, en ik denk veel mensen nog niet. Op stukken was het zo slecht dat ik zelfs niet kon stoppen om foto's te maken. Maar het moet gezegd, de Equinox deed het eigenlijk voortrefffelijk met zijn permanente 4 wiel aandrijving.
We zijn nergens in de problemen geraakt en achteraf was het een prachtige route maar ik zou ze niemand aanraden om te rijden. De staat van de weg is gewoon veel te slecht, al kan dat ook komen omdat er de laatste dagen veel regen gevallen is in New Mexico. Op plaatsen waren er diepe geulen waar het water zich een weg naar beneden
gebaand had en stenen staken overal uit de weg. Zo'n 18 mijl lang was deze FR 289 en ging over de St Peters Dome.
Toen we weer op de normale weg kwamen was mijn tank bijna leeg dus zijn we even terug gereden naar Los Alamos.
Dan weer terug om naar Farmington te rijden, onze bestemming voor vandaag. Halverweg konden we via de 126 een
stuk afsnijden. Dat deden we ook maar jawel hoor, na een tijdje ging ook deze weg over in een dirtroad. Toch maar weer verder gereden. Deze route zou ik wel aanraden om te rijden. De weg is veel vlakker en er zijn bijna
geen hoogte verschillen te overwinnen. Wel was de weg op veel plaatsen met plassen bezaaid maar dat kwam door regen van de afgelopen dagen. De auto ziet er mooi uit nu. Her en der stonden koeien in het midden van de weg
want ook hier was het weer open range. In totaal was dit zo'n 25 mijl dirtroad schat ik.
Na die dirtroad was het even miles afhaspelen tot in Farmington waar we geboekt hadden in het Travelodge motel.
Hier zitten we nu dan ook dit verslag te schrijven. Morgen staat Bisti Badlands op de planning, meteen
de reden waarom ik goed wil uitgeslapen zijn en iets waar we weer enorm naar uitkijken.
En ze geven weer mooier weer. Vandaag hebben we zelf sneeuw zien liggen naast de weg en temperaturen van 7°C gehad.

Vandaag stond Bisti Badlands op het programma. Maar eerst een stevig ontbijt en dat namen we deze keer niet in het hotel, maar in een Denny's die net naast het hotel gelegen was. We namen een stevig ontbijt, build your own grand slam, waar je dus je ontbijt zelf kan samenstellen met vier verschillende gerechten.
Na het ontbijt zijn we dan richting Bisti vertrokken met onderweg nog een stop aan een safeway voor wat eten en drinken.
Na een 35 tal kilometers zuidwaarts moesten we dan links een dirtroad op en vrij snel kwamen we aan de parkeerplaats van Bisti. Er stonden niet veel wagen dus erg veel volk liep er niet rond. Wij hadden een beschrijving bij ons van de site Hans en Henriëtte van op het AA forum en we volgden dus hun beschrijvingen en gingen noordwaarts. Na een tijdje wandelen werd de omgeving mooier en mooier en vonden we grote hoodoos. Het gebied is een wirwar van heuveltjes en washes, dus een goed orientatie vermogen is wel nodig, of een goede gps kan natuurlijk ook dienen.
Wij liepen erg ver noordwaarts toen er plots donkere wolken kwamen opzetten, wat ons deed beslissen om om te draaien en weer richting wagen te wandelen. We hebben echter geen druppel regen gezien, want de wolken trokken ver voor ons door en we bleven zelfs de ganse dag in de warme zon wandelen. Na het noordelijke gedeelte hebben we ook het zuidelijke gedeelte bezocht maar dat was minder mooi dan het noordelijke gedeelte. Toen we weer aan de wagen kwamen stond er 13 kilometer op de teller. Er stonden nog twee wagen, de onze en die mensen van de andere wagen kwamen ook aangelopen toen wij iets stonden te drinken. Ik zag dat zij zonder drinken zaten dus vroeg ik of ze iets fris wilden drinken, hetgeen ze graag aannamen. Hierdoor ontstond er een leuk gesprek met 2 Amerikanen, wat altijd fijn is, zo van die onverwachte gesprekken. Na deze babbel zijn we weer terug naar Farmington reden waar we de wagen zijn gaan wassen want die zag er niet uit, zo vuil. Dan weer naar het hotel waar we onszelf gingen wassen en dan opzoek naar iets om te eten. Maar eerst gingen we nog shoppen bij Dillards waar Evy nog een hello kitty tas kocht. We gingen dan eten bij een Taco Bell, hetgeen niet echt in de smaak viel, maar de ergste honger was over.
Weer naar het hotel voor het schrijven van het verslag van een prachtige dag in Bisti Badlands.

Vandaag waren we erg vroeg wakker en al snel op pad. We reden vandaag via Shiprock naar de Buffalo Pass, een mooie route over een lange 'kam' die van noord naar zuid loopt. Shiprock is genoemd naar een rots die de vorm zou moeten hebben van een schip, wat wij helaas er niet in herkende. De afdaling na de pass was erg mooi. Sneller dan verwacht waren we aan de north rim waar we alle uitkijkpunten bekeken. Aan één van die uitkijkpunten zat er een echte indiaan die met de losse hand kleine schilderijen aan het maken was op platte stenen. Na een praatje over dat hij was opgegroeid in de canyon hebben we dan een steen gekocht met de afbeelding van kokopelli. Op de parking van de volgende uitkijkpost hebben we ons eerder gekochte salade met krab opgegeten. Na alle uitkijkpunten te hebben gezien zijn we dan naar Chinle doorgereden en hebben we ingecheckt in ons hotel voor vannacht. Omdat het toch al vrij laat was om nog het park in te gaan hebben we een wasje gedraaid net tegenover het hotel. Daarna zijn we dan wat gaan rusten op de kamer en nadien wilden we gaan eten in het restaurant van het hotel maar dat bleek om 20u al gesloten te zijn. We zijn dan maar wat verder in de burger king gaan eten. Onderweg reden we nog bijna een koe aan die zomaar in het pikkedonker over de weg liep, maar het liep goed af.
'S avonds keek Evy nog naar de emmy's op tv terwijk ik mijn verslag schreef.

Vanmorgen waren we weer vroeg wakker en hebben we ons ontbijtje van meloenen op de kamer gegeten. Voor we vertrokken ook nog even de forum sticker op het achterraam geplakt. Na het uitchecken naar het visitors center gereden waar we zoals gebruikelijk een kaart en een magneet van het park kochten. We wilden ook nog inkom betalen maar dat bleek gratis te zijn, een leuke verrassing.

We zijn dan helemaal tot achteraan in het park gereden en daar staat de bekende spider rock, een enorm hoge alleen staande rots die bovenaan in twee gespleten is. Dan weer verder naar de volgende uitkijkpunten waar je vaak ruines kon zien in de rotswanden van de canyon. Ongelooflijk dat er hier ooit mensen in gewoond hebben. En dan kwamen we aan de parking van de trail die we vandaag wilden doen: de White House Ruins Trail. Dit is de enige plek waar je de canyon zonder begeleiding van een indiaan binnen mag. We daalden peilsnel naar beneden via een pad en kwamen al snel onderaan de canyonvloer waar het nog een klein stukje wandelen was tot aan de ruins. Ook stonden er tal van standjes waar de indiaanse vrouwen kunstwerkjes verkochten, alsook juwelen. Hier hebben we opnieuw wat souvereniers gekocht. De ruins zelf zijn afgesloten en dus enkel vanop afstand te zien maat het is wel indrukwekkend om te zien. Na een tijdje weer terug naar boven gewandeld en dan ging aanzienlijk sneller dan we verwachte ondanks dat het toch vrij steil omhoog ging.

Eens boven zijn we dan aan de rit naar de volgende bestemming gestart. Onderweg kwamen we langs 4 corners, een regelrechte touristtrap waar we toch bewust zijn ingetrapt. Dit is een punt waar 4 staten samen kruisen (Arizona, Utah, New Mexico en Colorado) en waar je dus met je gat in vier staten tegelijk kan zijn. Leuk maar na een kwartier waren we alweer weg. We kwamen opnieuw langs Shiprock die we nu in de verte zagen liggen, langs de andere kant waar we hem gisteren zagen.
In één ruk zijn we dan doorgereden tot in Cortez waar we in de Denny's een toetje zijn gaan eten, een heerlijke warm cream apple pie. Ook nog snel wat inkopen doen in de walmart en dan richting park Mesa Verde. Wij hadden een kamer geboekt in het enige hotel IN het park, omdat de afstanden vrij groot zijn om telkens van en naar Cortez te moeten rijden. In de kamer stond helaas geen microgolf oven en dus gingen we eten in het restaurant wat bij het hotel hoort, niet goedkoop maar wel lekker gegeten. Voor we waren gaan inchecken waren we al naar het visitors center geweest om kaartjes te kopen voor een tour om morgen te doen in één van de ruins. Nadien dan genoten van een zonsondergang vanop het terras en dan het bedje in voor een goede nachtrust.

Vanmorgen werden we wakker om half 8 en zijn we gaan ontbijten want we hadden een package deal genomen. We hadden de tour van 10 uur gekozen dus hadden we nog tijd om even te internetten in de lobby waar we meteen ook uitcheckte. Dan weer het park in en we waren ruim op tijd voor de Cliff Palace tour, de grootste ruine die je kan bezoeken in dit park, en zelfs van heel noordelijk Amerika. De tour duurder een uur en was zijn geld meer dan waard. We hadden een leuke vrouwelijke ranger, Jo, die een grappige ondertoon in haar verhalen legde. We mochten niet in de kamers zelf maar in één toren mochten we ons hoofd door het raam steken en eventueel foto's nemen. Via trappen en een laddertje kwamen we weer op de parking terecht. We hebben nadien nog de Mesa Top Loop Road gereden met verschillende uitkijkpunten. Ongelooflijk hoeveel ruines hier nog in zo een goede staat verkeren want ranger Jo vertelde ons eerder dat de ruines dateren uit +- 1350 na Christus.

Na de loop reden we richting uitgang van het park toen we plots een coyote zagen lopen op de weg. Die hebben we op de foto vastgelegd. Na drie uurtjes rijden kwamen we dan in Moab aaan en zijn we na kennis te maken met onze gastheren, meteen het zwembad ingedoken, de eerste keer deze reis.
Toen het wat frisser werd zijn we dan iets gaan eten in Moab en dan werd de sunset grill, die wat hoger gelegen naast de hoofdweg lag.
Op het terras van de B&B hebben we dan nog het verslag geschreven en de foto's van vandaag bekeken.

Na een heerlijk ontbijt in de B&B zijn we richting Arches NP vertrokken. In het visitors center was het de bedoeling dat we de Fiery Furnace tour gingen boeken voor één van de komende dagen maar helaas was dit uitverkocht voor de komende dagen. We lieten er ons niet door ontmoedigen en besloten een andere wandeling te doen. We kozen voor de Double O Arch met de Primitive Trail er achteraan. We kwamen dan eerst aan de landscape Arch, meteen de brug met de grootste overspanning. Hier gaat de trail dan verder naar Double O Arch waar behoorlijk wat klimwerk bij komt kijken. Onderweg kwamen we nog meerdere arches tegen waaronder de Navajo en Partition Arch. Na een tijdje kwamen we dan aan Double O Arch waar we wat te eten namen en dan weer verder via de primitive trail wat door de echte wildernis van Arches loopt, prachtig !
Na een totale tijd van 4 uur waren we weer aan de wagen. Dit was een van de mooiste trails die we al gewandeld hebben in Amerika. Er stond 12 kilometer op de GPS.
We zijn dan even terug naar Moab gereden om wat te eten en dan een stukje van de scenic byway 128 gereden, maar dan weer terug naar Arches gereden voor de zonsondergang bij Delicate Arch. We stopten eerst nog aan Balanced Rock, een rots die balanceerd op een andere rots en er elk moment lijkt vanaf te vallen.
Aan de parking van de trail naar Delicate Arch was het al druk maar we waren ruim op tijd en begonnen dan aan de wandeling ernaar toe, die steeds in stijgende lijn gaat. Na een tijdje loop je langs een rotswand en dan plots een opening en daar staat hij dan, de bekenste Arch van Amerika, want ze staat zelfs op de kentekenplaten van Utah. Er zaten al veel mensen met foto apparaten klaar en ik ben er dan maar gaan tussen zitten. Hoe lager de zon ging staan hoe mooier de arch rood kleurde. Ik heb dus op het laatst veel met statief gewerkt. Toen de zon helemaal gezakt was zijn we dan aan de terugweg begonnen en al snel liepen we in het donker naar beneden over rotsen. Dat was een beetje opletten maar lukte wel erg goed.
Om acht uur waren we weer aan de wagen en zijn we terug gereden naar onze B&B waar we nog een diepvriesmaaltijd in de microgolf oven gooide en nadien ons verslag nog schreven.

Vanmorgen om zeven uur waren we alweer wakker en na een half uurtje begaven we ons dan naar de ontbijtruimte.
Vandaag waren het pannekoeken met twee platte vleesdinges, we weten eigenlijk niet wat maar het was wel lekker.
We bleven ruim een uur aan tafel zitten praten met de andere stellen. Het britse koppel vertrekt vandaag uit de
B&B. Het wat oudere koppel uit Phoenix blijft ook tot zaterdag. Na het ontbijt zijn we dan even op de kamer gaan
proberen de foto's op de site te zetten maar dan ging niet helemaal goed. Ik krijg geen foto's meer geupload.
We zijn dan nadien op zoek gegaan naar een supermarkt. Op de parking heb ik dan even naar broer Patrick gebeld om
te vragen om wat mails wat thuis op de pc staan door te sturen naar hier. Daar zit er één tussen van de sitebuilder
en zo hoop ik even te checken of ik niet boven mijn limiet zit van MegaByte's.
In de city Market in Moab kochten we opnieuw wat drank, slaatjes (jawel dezelfde als in de Wal*mart maar nu ook met
kip) en ik heb eindelijk weer mijn nootjes gevonden die ik vorig jaar ook al had, wel een ander merk maar even lekker.
Dan nog even tanken en ijs bijvullen in de koelbox en Evy maakte het raam van de wagen proper zodat we ook door het
raam heen weer foto's kunnen maken.
We reden dan naar Dead Horse State Park, een klein parkje waar men 10 $ entree betaald, de pas is hier niet geldig.
Eerst een bezoekje aan het visitors center, en nadien dan naar het bekende viewpoint aan Dead Horse Point. Hier
heb je een geweldig zicht op de woeste canyons van canyonlands en onderaan stroomt de Colorado doorheen het
prachtige landschap. Na het viewpoint hebben we op gezellige picknickplaatsen een hutje uitgekozen om ons slaatje
op te eten wat we zonet gekocht hadden. Opnieuw heel lekker met de broodjes die we erbij kochten.
Na de picknick zijn we dan verder gereden naar Canyonlands National Park, hier telde de pas wel en we kregen ook
weer een boekje waarin ook een map zit van het park en wat uitleg. Wij reden tot aan Shafercanyon overlook. Een
viewpoint over de trail die we straks willen rijden. Dan weer verder naar Mesa Arch, een brug waar men op de
achtergrond een prachtig landschap kan zien. Op de foto's wordt dat wel duidelijk.
Eigenlijk wilden we tot helemaal achteraan het park rijden maar omdat het al vrij laat was, 2 uur, zijn we terug
gekeerd om aan de Shafertrail te beginnen. Dat is opnieuw een dirtroad in niet zo goede conditie maar na vorige
week van Tent Rocks naar Bandelier kunnen we alles aan, denken we toch.
Om precies twee uur reden we dus de trail op en we waren zeker niet de enige. Het mooiste stuk zit meteen aan de start van de trail waar het steil naar beneden gaat met verschillende haarspeldbochten. Ik moet eigenlijk het
spectaculairste stuk zeggen want mooi was het de ganse trip. Op plaatsen was de weg zeer slecht maar in het algemeen
toch beter dan de weg die we vorige week gereden hebben. We zagen ook nog wat berggeiten op de rotsen tussen de
haarspeldbochten maar de foto's zijn wat onduidelijk. Na de shafertrail kan men kiezen voor de white Rim of de
Potash Road, wij kozen die laatste maar echt beter werd de weg niet, ook hier stukken die echt slecht waren.
Een gewone auto is zeker niet aangeraden. Zelfs de Ford Escape achter mij schuurde al serieus toen hij net het
verkeerde spoor koos, toen ik een foto stond te maken van mijn raket op de rotsen.
De uitzichten op deze trails zijn spectaculair en het is bijzonder om zo door het woeste landschap te mogen
rondsjeezen. Beetje een bevoorrecht gevoel had ik er bij. We kwamen ook nog voorbij de zoutmijnen die we al
zagen van bovenaf bij Dead Horse point, nu van veel dichter.
Na precies 2,5 uur zat het spannende offroad avontuur voor vandaag erop, toen reden we weer de gewone weg op.
Hier zijn we nog op enkele viewpoints gestopt en ik zag ook dat de Corona Arch trail hier begint, die willen we
morgen avond doen in de zonsondergang. Dat had ik gelezen in het verslag van Marjan van het AA forum dat deze arch
de moeite waard is. Ik dacht trouwens dat iemand mijn AA sticker gepikt had maar hij zat er nog ergens op, onder het
stof, wat ziet de auto er weer mooi uit, pfff 8 minuten voor niets dienne otto gewassen is Farmington. Nu weet ik
weer waarom ik dat thuis ook niet doe ... Volgende keer toch Bjorn meevragen, als em zen ticket zelf betaalt
Zo kwamen we dan weer op de grote weg uit en gingen we weer zuidwaarts richting Moab. Snel even op de kamer gaan
verfrissen en dan zijn we te voet naar Main street gewandeld. Bij het ontbijt hoorde we Tom, de man uit Phoenix, al
praten over Eddie McStiff's, en daar zijn we dan maar binnen gegaan. We hadden nog maar pas onze bestelling geplaatst
en wie kwam daar binnen lopen? Het koppel van in de B&B. Even tegen de serveerster gezegd dat we verhuisde en dan
hebben we samen de avond doorgebracht al hadden wij ons eten wel sneller dan hen, omdat wij al eerder besteld hadden.
Hier hadden ze wel frieten dus hebben we beide voor het eerst een Steak gegeten. Ik nam een gewone en Evy een MoJO,
die wat speciale sausjes had. Allebei zeer lekker en nadien hebben we nog mexican chocolate cake gegeten, eentje voor
ons tweeën net als Tom en zijn vrouw (even de naam kwijt nu)
Na het eten weer terug gewandeld naar de B&B en Evy ligt nu lekker te knorren en ik schrijf het verslag even

YESYESYES wij hebben vandaag een baby beertje bespot in Moab. Op de La Sal Mountain loop zat hij plots na een hairpin
net naast de weg. Gelukkig had Evy de fotocamera op haar schoot zodat we meteen foto's konden nemen. Het ging allemaal heel snel maar we hebben toch enkele scherpe foto's kunnen maken. Bij de foto's van vandaag staan de grotere exemplaren.
We zijn echt blij dat we voor deze route gekozen hebben en zeker niet alleen voor de gespotte beer. Maar daarover meer in ons dagelijks verslag.
Vanmorgen weer net zoals de voorbije dagen wakker om zeven uur. Na de douche snel weer aan tafel gaan zitten en weer
lekker ontbeten, vers fruit, een verse muffin en quiche maar die heb ik niet helemaal opgegeten, proefde da ei te veel
erin. Na het ontbijt zijn we dan, na ons klaar gemaakt te hebben op de kamer, weer richting Arches vertrokken.
We hadden daar een paar mooie bruggen nog niet gezien en wilde dat vandaag nog zeker doen.
We begonnen met de windows, waar twee arches kort naast mekaar staan, North en South Window. Ook de Turret Arch
ligt er vlak bij. Na de gebruikelijke foto's zijn we een paar 100 meter verder naar de Double Arch wat wij één van de mooiste
van het park vonden. Echt mooi hoe de natuur het gevormd krijgt ! Er stond ook nog een rots met een mini arch die net op
een olifant lijkt. Oordeel zelf op de foto. Na deze vrij korte trails zijn we nog even naar het viewpoint geweest van de
Delicate Arch maar dat viel tegen. Als je ze zo mooi gezien hebt van dichtbij is het maar niets om ze van zo veraf te zien.
Dan maar snel verder naar het volgende. Dat werd de trail naar Sand Dune Arch en de Broken Arch. Waarom deze laatste zo
heet is me trouwens een raadsel want ze leek me nog gans te zijn. Beide waren wel leuk om te zien en het was een mooie trail
om te lopen. De Broken Arch Trail deden we zelfs de ganse loop over de campground, zo'n 4,5 km lang.
Nu hadden we al een groot deel van het park gezien en we besliste dan ook om het park te verlaten, maar eerst toch
nog even picknicken bij de voorziene plaats tegenover Balanced Rock, wat we eergisteren bezochten. Na ons slaatje
met krab en broodjes hebben we dan het park verlaten. We zijn dan even terug naar de B&B gereden en hebben
HET VERSLAG van Marjan van het AA forum even geraadpleegd om te kijken wat we vervolgens zouden doen.
Marjan en Jan verbleven maar liefst 7 volle dagen in Moab en dat was zeker niet de eerste keer dat zij er waren.
Ze kennen de omgeving dan ook op hun duimpje.
Het was al drie uur in de namiddag en de keuze ging tussen:
- De Onion Creek Road
- La Sal Mountain Loop of
- Een uitstapje naar Mill Creek.
We kozen dan voor het tweede, mede door de zoekfunctie van het forum, waar ook ene Yeehaw vertelde dat deze trip echt
de moeite waard is. En dat is het ook, en dus niet alleen door de gespotte beer maar ook de omgeving op zich. De herfst
is ook hier begonnen en de bomen begonnen te verkleuren, en allemaal in verschillende kleuren. Van geel naar groen tot
bruin, echt mooi om te zien en ik hoop dat het ook op foto zo mooi overkomt. Dat belooft voor de UT12 over enkele dagen.
De weg slingert zich doorheen deze mooie kleuren met op de achtergrond de kale toppen van de La Sal mountains.
Ook hier en daar nog een eenzame ranch en ook hier weer open ranch en dus koeien die los op de weg liepen. Maar hét
hoogtepunt van de dag kwam dan iets verder met het zien van een beer in het wild. Dat is een vreemd gevoel wat er dan
door je lijf gaat, ondanks dat het zo snel ging. We hebben er nog de hele dag over gepraat. We waren zelfs een naam voor
de beer aan het zoeken maar kwamen niet echt tot een akkoord ..., geef toe , Teddy is niet echt origineel, toch ??
Na 2 uur rijden en genieten kwamen we dan weer uit op Highway 128, ook een scenic byway. We hadden hier eergisteren al
een stukje van gereden maar het is zeker geen straf om dit opnieuw over te doen. We kwamen ook een wijzertje tegen dat
er een strandje was en hier zijn we dan even gestopt en tot aan de Colorado gegaan en even gevoeld hoe koud het water
was. Het was nu ruim 5 uur en ik wilde nog echt graag de Corona Arch doen. Evy ging akkoord en dus reden we opnieuw
naar de Potash Road, waar we gisteren ook al door kwamen na de dirtroad ervaring. Eens op de parking van de Trailhead
ons klaar gemaakt en dan meteen de berg op via het pad aangegeven door carns, een opeen gestapeld hoopje stenen die
je de weg van het pad wijzen. Na een half uur kwam de Arch al in zicht, we hadden goed doorgestapt om zeker op tijd
daar te zijn ivm de zonsondergang. We kwamen niet veel mensen tegen maar er stond er toch één bovenop de Arch.
De Arch zelf was prachtig in de avondzon en was de steile trail weeral meer dan waard, dus geen schrik Marjan, de
tip was zeker geen teleurstelling, in tegendeel. Nu kan ik ook weer iedereen deze trail aanraden, echt prachtig.
De Arch was alweer groter dan ik verwacht had, dus die foto's wat je ziet geven je wel een idee maar als je er in
levende lijve staat is het toch weer iets heel anders dan je in gedachten had. We hadden dat ook bij Delicate Arch.
Naar beneden ging uiteraad weer een stuk sneller dan naar boven en na een totale tijd van 1u40 minuten stonden we
weer aan de auto. Het was al voorbij zeven uur en we waren nog mensen tegen gekomen die naar de Arch liepen. Die
moesten zeker in het donker weer terug, geen aanrader op dit pad.
Maar goed, wij hadden honger na deze lange maar geweldig geslaagde dag en zijn dan op de hoek van Center street en
main street gaan eten bij Pasta Jay's. Evy nam de Pasta Napoli en ik de Large Jay's Roman Orgy pizza. Alweer lekker
gegeten en ook eens eindelijk op een terrasje, dat zie je hier niet zo vaak.
Dan zijn we ons gaan douchen en nu gaan we slapen, alé ikke want Evy is er al aan begonnen.
Morgen moeten we helaas het prachtige Moab verlaten maar er staat ons nog veel ander moois te wachten
Voor nu bedankt voor het lezen en tot morgen.

Vandaag moesten we het prachtige Moab verlaten. Ik had de wekker zoals steeds om zeven uur gezet maar om één of
andere reden ging die niet af. Gelukkig kwam er een Canadees zijn makker wakker roepen om iets voor acht zodat ook
Evy daar van wakker werd. Wij dus snel aangekleed en naar boven om te ontbijten. Lekker wafels met aardbeien waren
het vandaag. Ook scrumbled eggs maar ze weten ondertussen dat ik geen ei lust dus dat lag er voor mij niet op. Voor
Evy wel ei erbij. Na het ontbijt zijn we nog wat blijven napraten met de Canadezen, vooral over België. Ze waren enorm
geïnteresseerd in het waarom van Vlaanderen en Wallonië. Na het ontbijt hebben we ons dan op het terras gezet van de
B&B om de foto's van gisteren nog te bekijken en te uploaden. Dan hebben we afscheid genomen van onze twee gastheren
en zijn we, na het inpakken, vertrokken richting Moab. We wilden nog wat inkopen doen voor onderweg en voor de
komende dagen. Aan de salade bar een bakje gevuld voor de middag en één aan de balie voor vanavond.
Ik heb ook wat nootjes ingeslagen voor de komende maanden, dus geen paniek als je de foto ziet van de peanuts, die
zijn ook voor thuis bedoeld. Wie ze wil proeven is welkom vanaf 8 oktober.
Om elf uur hebben we dan Moab achter ons gelaten en zijn we richting noord vertrokken, naar de I 70. In Green River
zijn we even afgegaan van de interstate om te gaan tanken en een sanitaire stop te doen. Vervolgens weer verder om
na een paar miles de afslag richting Hanksville te nemen. Weer een rechte weg westwaarts voor verscheidene miles.
Na een tijdje kwamen we dan aan de afslag van Goblin Valley State Park, onze doel van vandaag wat betreft bezigheid.
Er zijn twee dingen te bezichtigen, de Goblin Valley en een slotcanyon, Little Wild Horse Canyon genoemd. Deze deden
we als eerste. Via een 5 mile lange dirtroad, die overigens goed te rijden was zelfs met een gewone auto, kwamen we
bij de parking aan, en die stond overvol, nog net één plaatsje voor de equinox voorzien. We hebben dan eerst ons
slaatje opgegeten in de auto en zijn dan aan de trail begonnen. Je kan een loop maken door LWHC en weer terug via Bell
canyon. Of je kan kiezen om enkel LWHC te doen en dan aan het einde van de canyon terug te wandelen via dezelfde route.
Op het uitlegbord stonden de miles bij de trails en eigenlijk was het niet veel verschil of je de loop doet of helemaal
tot het einde van LWHC loopt en dan dezelfde weg terug neemt. Toch kozen wij voor het laatste. Je kan dan terug keren
wanneer je zelf wil. Er waren enorm veel mensen met kinderen aanwezig en toen wisten we waarom, het was zaterdag, dat
verklaarde ook de drukte op de parking. Eens aan de trail begonnen en we rechts afsloegen naar de LWHC (Bell canyon is
naar links) werd de canyon al snel smaller en smaller. Het eerste stuk was al mooi, maar vooral het tweede en derde
smalle gedeeltes zijn werkelijk prachtig om te lopen. Er hoort wel wat klimwerk bij maar het is de moeite waard om
door te zetten. Evy dacht ook even aan terugkeren waar het smal was en er op een hoge rots geklommen moest worden,
maar was achteraf toch blij dat ze mee gekomen was. De GPS-signaal viel regelmatig uit doordat de canyon zo smal was
dus weten we niet exact hoe ver we gelopen hebben. We schatten zo'n 2 miles enkel de canyon in. Dan zijn we weer
omgekeerd en via dezelfde weg weer terug naar de auto gewandeld. We waren om precies 2 uur aan de trail begonnen en
om kwart na 4 waren we terug aan de wagen. Alles samen hebben we dus 2u15 in de canyon gespendeerd.
En ik schat de totale afstand dat we gelopen hebben op 5 à 6 kilometer.
We zijn dan vertrokken richting Goblin Valley en zijn even in het visitors center geweest voor de magneet en voor de
inkom te betalen voor het park. Je kan in het park enkele trails lopen maar je mag ook gewoon van de parkeerplaats naar
beneden lopen en tussen de goblins wandelen en klimmen. Het deed ons meteen aan Bisti Badlands denken maar het is toch
nog helemaal anders. Hier staan de hoodoo's korter op mekaar en ze zijn anders gevormd en gekleurd.
We zijn hier meteen naar de tweede valley gewandeld, op aanraden van opnieuw Henriëtte van het forum. We hadden weer
de pagina van haar site gepikt over het park, net als de pagina over LWHC. Op haar site is alles perfect beschreven
over hoe je moet lopen of waar de mooiste hoodoo's staan enzoverder.
We hebben in totaal 1,5 uur in het park geweest en hebben na de tweede valley ook nog in de eerste valley, aan de
parking, rondgewandeld. Net toen we bijna terug naar boven gingen, ging het lampje uit van de GPS. Een minuut later
ging ook de Canon zijn tweede lampje uit. De laatste foto's die we onderweg namen zijn dus met de kleine compact Sony
gemaakt, die we hadden meegenomen als we lange of moeilijke hikes gingen maken. Goed dat we hem bijhadden als reserve.
Om kwart na 6 zijn we dan vertrokken richting Torrey, onze eindbestemming van vandaag. Vorig jaar waren we hier ook al.
We reden via de UT24 ook een Scenic Byway, door prachtige gekleurde rotsen. Helaas was het net als vorig jaar al te
donker om nog degelijke foto's te trekken. Maar wij zagen nog genoeg om er volop van te genieten. We reden al een
stukje door Capitol Reef en opnieuw kan ik niet snappen dat zoveel mensen dit park overslaan, ongelooflijk mooi hier!
We slapen vanacht in het 1000 lakes RV resort en vonden dat ook probleemloos. De dame achter de balie begon al te
lachen en noemde ons the Belgium koppel. Toen ik vroeg hoe ze dat zo wist was het antwoord simpel. Wij waren de laatste
die aankwamen die geboekt hadden. Er lag nog één papiertje, het onze dus. We hadden hier een cabin willen huren maar die
waren allemaal vol geboekt en dus hadden ze ons een trailer aangeboden en dat hebben we aangenomen. Dus zitten we nu in een vaste camper en het ziet er allemaal goed uit.
Maar voor nu alvast bedankt voor het lezen en tot morgen.

We hadden voor vanmorgen geen wekker gezet maar om acht uur waren we al wakker. Na ons eigen ontbijt van smacks en
choco's zijn we richting visitors center gereden van Capitol Reef NP. Daar zijn we even gaan checken naar de hoogte
van de Fremont river. De reden hiervoor is dat we vandaag de Cathedral Valley loop gingen rijden en daarvoor moet
je even door de rivier rijden. Dat zou volgens de dame achter de balie geen probleem opleveren (10 inch) als we maar
een 4x4 hadden want ook de weg zelf vereist dat. We zijn dan 11,8 mijl oostwaarts gereden en de afslag genomen om de
Cathedral Valley loop op te rijden. Meteen door de rivier wat op enkele rollende stenen onder de banden geen probleem
opleverde en schuin aan de overkant, 25 meter verder, weer uit de rivier. Om tien uur waren we er aan begonnen.
De loop is op papier 58 miles lang maar her en der zijn nog zijwegen naar viewpoints en dergelijke. In het begin was
de weg nog vrij goed te rijden en we kwamen dan ook snel aan de eerste mooie vergezichten. Rotsen in alle kleuren die
naast de dirtroad opveren. Ze kregen de naam The Bentonite Hills mee.
Even verder heeft Evy het stuur over genomen en zo haar eerste dirtroad miles gereden.
Wat verder kwamen we een oude vrachtwagen tegen die er al jaren stond te verroesten. Ernaast lag ook een karkas van
een koe. Ook stond er een volle drinkbak waar het water continu aan het lopen was maar voor wie of wat is ons een
raadsel want er was geen levende ziel te bespeuren.
Dan weer om naar het volgende viewpoint en dat was Lower South Desert Overlook. Via een zijweg van 1,2 miles kwamen
we bij de parkeerplaats en vandaar was het nog een kleine halve kilometer wandelen tot het viewpoint. Hier had je
uitzicht op een mooi monoliet die oprees uit de valley, een prachtig uitzicht. We waren bij de oude truck ook een
koppel tegengekomen en die stopte hier ook net toen wij er waren. Op de ganse dag kwamen we ook maar negen auto's
tegen. Na dit viewpoint op naar het volgende, dat werd de Lower Cathedral Valley Overlook. Hier aangekomen geen
parking, maar gewoon de auto aan de kant van de weg geplaats. Hier moest gewandeld worden maar eerst hebben we onze
lunch opgegeten in de auto. Na het eten dan vertrokken voor de 1 mile lange wandeling naar de bergkam voor ons. En
dat lijkt zo kortbij maar het duurde toch even eer we er waren, zeker in de hitte. Op het laatste moesten we dan een
bergje beklimmen maar eens boven maakte het uitzicht veel goed. Een prachtig uitzicht over twee monolieten, the temple
of the sun en the temple of the moon. Later op de dag zouden we er ook nog tussendoor kunnen rijden. De weg zagen we
al lopen vanaf het uitkijkpunt. Na even te hebben genoten zijn we dan aan de terugweg begonnen en dat ging heel wat
sneller dan erheen. Dan weer verder naar het volgende punt, Upper South Desert Overlook. Net hiervoor begon de weg
ook slechter te worden en vooral erna was het echt slecht en moeilijk rijden, zoals op de Potash Road in Moab.
Het viewpoint zelf was uiteraard weer een wauw en amaai man waard. Prachtig deze uitgestrekte vlaktes tussen de
bergkammen. Op de achtergrond zagen we ook hier weer hoge toppen van bergen die langs de flanken mooi gekleurde
bomen hadden staan, in geel, groen en bruin. 300 meter verder aan de andere zijde lag alweer het volgende punt, de
Upper Cathedral Valley Overlook. Ook hier stonden weer monilieten waarvan je zag dat ze ooit samen een bergkam waren.
Na dit zicht kwamen we aan een splitsing en hebben we rechts afgeslaan om op de Cathedral Valley loop te blijven.
Hier kwamen we aan de Campground voorbij maar er zijn bijna geen voorzieningen. Zelfs geen water. Hier was de weg
nog steeds in slechte conditie, zeker in de afdaling naar Upper Cathedral Valley waar we nu dwars door heen reden.
En dan weer richting Lower Cathedral Valley maar we maakten nog eerst een zijsprongetje naar Gypsum Sinkhole, een
groot gat dat ontstaan is doordat er een laag gips is weggespoeld.
Vervolgens dus op weg naar de Lower Valley waar we dan tussen de Temple of the sun/moon zijn doorgereden en we foto's
konden nemen van dichterbij. We zagen ook het punt waar we eerder op de dag waren gaan kijken via de 1 mile trail en
waar we de ganse valley konden overzien. Leuk om er nu in te staan. We zijn ook even gaan kijken aan Glass Mountain,
een heuveltje dat bestaat uit een gipssoort maar er net uitziet alsof het van glas is. Zo zijn we weer verder gereden
en kwamen we weer door de mooie gekleurde rotsen die weer uitgebreid gefotografeerd werden. Om iets na half 6
waren we weer op de gewone weg, waar we gisteren ook al passeerde, toen we naar Torrey reden.
We spendeerde dus net geen 8 uur om de loop in alle rust af te werken. En we hebben ervan genoten !
Alles samen hebben we, inclusief alle zijwegen, 64 miles dirtroad gereden. And dirt it was ! Onze raket ziet er weer geweldig uit en de sticker is nu zelfs helemaal niet meer te lezen. Maar we hebben weer een prachtige en afwisselende dag beleefd. Ondeweg vroeg ik aan Evy wat ze het mooiste vond, de Shafer/Potash in Moab of deze Cathedral Valley.
Het typische Evy antwoordt luidde: De uitzichten van Cathedral Valley en de duur van de dirtroad van Shafer/Potask.
Ik kan maar geen keuze maken maar ik ben wel verliefd op de dirtroads -lol-
Ik denk toch een lichte voorkeur voor de loop van vandaag. Morgen staan er weer dirtroad op het programma.
Eens terug op de weg naar Torrey zijn we even gestopt bij een winkeltje en hebben er vier microgolf dinners uitgehaald en dan ook meteen opgewarmd eens we op de camping waren. Echt lekker was het niet maar de grootste honger was er mee over. Na het eten heeft Evy mijn haren bij gesnoeid en zijn we nog gaan wassen. Nu zullen we moeten toekomen met de kleren tot we naar huis terug keren. En anders kopen we wel nieuwe zegt Evy.
Voor nu bedankt voor het lezen en tot morgen.

Vanmorgen om 8 uur waren we opgestaan en hebben we opnieuw ons eigen ontbijt gegeten. Evy had melk gekocht in de
shop van de camping. Dan hebben we alles ingepakt en zijn we gaan uitchecken. In de office is er ook een klein winkeltje
en Evy heeft haar daar een hoedje gekocht tegen de zon. We namen ook nog wat drank en een zak ijs.
En toen gingen we weer op weg. Eerst tanken aan het kruispunt met de UT 12, en ook meteen even de ramen zuiver
gemaakt zodat we ook weer foto's door de ramen konden nemen.
We gingen via de Notom Road en de Burr Trail naar Boulder rijden en vandaar uit naar Escalante.
Toen we vertrokken aan het pompstation besliste ik dan toch plots om via de 'gewone' weg
te gaan rijden. De mooie kleuren van de La Sal Mountain Loop van Moab schoten door mijn hoofd en ik stak recht over ipv
naar links te rijden richting Capitol Reef. Evy vroeg waar ik heen ging en ik zei dat ik haar een plezier ging doen en
mezelf ook. Zij vond het gisteren mooi van uitzicht maar de dirtroad vond ze er op het laatste teveel aan, bijna 8 uur.
Dus gingen we via de UT 12 richting Boulder en zouden daar dan de Burr Trail doen tot aan de switchbacks.
En dat was een wijze beslissing. Vorig jaar reden we deze weg ook al maar twee weken vroeger en toen was alles nog
groen terwijl nu de herfst ook hier zijn intrede gedaan heeft en alles kleurt weer geel, groen en bruin.
Prachtig om deze weg te rijden met deze kleuren palletten. We hebben vandaag 497 foto's genomen op één dag !! Misschien
een beetje overdreven maar de uitzichten waren zo mooi dat we niet konden stoppen met foto's maken, vooral de
kronkellende wegen met de felle gele lijnen waren mooi om te fotograferen. We zijn aan elk viewpoint gestopt geweest.
Eens in Boulder aangekomen zijn we linksaf naar de burrtrail gereden. Daar kwamen we een kudde geiten tegen die daar
zo maar los liepen over de weg. De bok schreeuwde zo allemaal naar een kant haha. Zo konden wij weer verder. Na een
tijdje daalde de weg en zagen we dat we door een mooie canyon gingen rijden. Eens onderaan in de canyon met rode muren
aan beide zijden, zijn we gestopt en hebben we ons subway broodje opgegeten dat we aan het tankstation gekocht hadden.
Evy had een kindermenu genomen maar dat bleek toch echt te klein te zijn, een sandwich groot maar. Ik heb dan een stukje van mijn broodje afgestaan. Na de picknick zijn we dan verder gereden tot de weg weer overging in een dirtroad.
Lang duurde het niet vooraleer we aan de bekende switchbacks van de Burr trail. Wij zijn dan naar beneden gereden en onderaan omgedraaid en via dezelfde weg weer naar boven. Ook weer terug door de rode canyon en zo tot in Boulder. Het was nu ondertussen 2 uur geworden.
Van Boulder naar Escalante was maar 28 mijl dus op zich geen probleem. Halverwege ligt het Calf Creek Recreation Area. Voor de volgers van vorig jaar, dat stond toen ook op het programma net als de Burr Trail maar liepen we toen voor de één of andere reden mis. Dit jaar dus op herhaling en nu vonden we het wel probleemloos.
Net voor we er waren zijn we ook weer over de hogsbacks gereden, dat is waar de weg over een smalle richel loopt en waar dan aan weerzijden meteen een afgrond is. Dat klinkt wel veel erger dan het is maar de uitzichten aan beide zijde zijn wel spectaculair te noemen.
Op de parking stond een uitlegbord en enveloppes waar je 2 dollar moet insteken en in een bus deponeren.
Een klein stuk van de enveloppe moet je afscheuren en achter je raam leggen. Om drie uur begonnen we aan de trail van 3 miles lang, enkele weg, dus een totaal van 6 miles (9,6 kilometer lang). Het pad gaat vrij vlak met een zanderige ondergrond door lage begroeingen. Af en toe eens over wat rotsen klimmen maar voor iedereen goed te doen. En dan plots duikt de waterval op. Ongeveer 30 meter hoog schat ik. We hebben hier een klein uurtje genoten van de waterval. Er was niet veel volk en we zijn als laatste weer terug vertrokken en niemand meer tegen gekomen. We zijn in totaal drie uur kwijt geweest aan de Lower Calf Creek Trail maar het was (weer) elke minuut waard. Echte aanrader voor wie de UT 12 rijdt.
De wandeling zelfde duurde dus één uur heen en één uur terug. Om zes uur waren we weer aan de wagen en zijn dan weer vertrokken voor de laatste miles richting Escalante.
Onderweg nog enkele keren gestopt voor de geweldige uitzichten en om foto's te maken.
Om kwart voor 7 zijn we dan geariveerd in ons motel voor één nacht, de prospector inn in Escalante. Mooie ruime kamers voor een zachte prijs. Na het inchecken meteen een douche genomen en dan zijn we gaan eten in het restaurant dat bij het motel hoort.
Het was al vier dagen geleden dat we nog frieten hadden gegeten wist Evy me te vertellen dusja dan weet je het wel hé. Een steak met frieten en mayonaise, vooraf gegaan door een soep van noedels met kip.
Voor woensdag geeft de plaatselijke Eddy de Mey kans op regen, en net dan staat de felbegeerde trail naar THE WAVE
op het programma. Duimen jullie even mee dat het droog blijft en zonnig ?
Alvast bedankt voor het lezen en tot morgen.

Vandaag was Evy voor mij op en rond acht uur ben ik ook opgestaan. We hebben dan nog de foto's op de site gezet want
nu hadden we eens goed internet. Evy ging terwijl een ontbijtje kopen, en dat werd taart !?
Nadat we klaar waren en waren gaan uitchecken zijn we richting Hole in the Rock gereden, ook weer een dirtroad waar
verschillende dingen te bezichtigen zijn. Wij gingen er devils garden bekijken. Die naam is al eens voorgekomen in
ons verslag maar dat was in Arches. Eens op de dirtroad wist ik eigenlijk niet hoe ver het precies lag. Na 15 miles
dacht ik aan omdraaien maar we hebben dan even de GPS opgezet en daar stond op dat het nog 1,5 mile was. Toen zijn
uiteraard doorgereden en kwamen we al snel aan het wegwijzertje naar de parking. De weg zelf is prima te rijden, ook
met een gewone personenwagen. Meteen op de parking zag je al de hoodoo's die weer uit de grond oprezen. Wederom een
prachtig stukje natuur waar we een uurtje zijn blijven ronddwalen tussen de hoodoo's. Plots schoot er nog een Jack
rabbit langs ons door met oren bijna zo lang als zijn lijf.
We zijn dan weer terug gereden richting Escalante en zijn daar ijs en een broodje gaan uithalen in een subway aan een
tankstation en iets verder in de groceriestore wat koekjes en drank. Ondertussen was het al 12 uur voorbij en zijn we
verder over de UT12 gereden richting Cannonville. Hier sloegen we links af richting Kodachrome Basin State Park, een
klein parkje waar we eigenlijk vrij vlug uitgekeken waren, ook wegens de tijd. Als ik niet in de buurt was zou dit
park niet op mijn lijstje gestaan hebben. Nu passeerde we er toch dus zijn we even gestopt en hebben we er onze
broodjes van in de subway opgegeten op een picknickplaats. Nadien hebben we enkele viewpoint gedaan en hebben we een
minitrail gelopen naar de shakespeare Arch, van 1,6 km heen en terug. Na die trail hebben we het park verlaten en zijn
dan linksaf gegaan over de Cottonwood canyon road, een dirtroad van 49 miles lang. Ik had aan de ranger in Kodachrome
gevraagd naar de conditie van de weg en hij zei dat hij er erg slecht bijlag wegens regen van weken geleden en dat er
al lange tijd geen onderhoudt op gedaan was. En gelijk had hij, de weg was in het begin nog vlakjes en goed te rijden,
maar net voor Grosvenor Arch, die via een 1 mile lange zijweg te bereiken is, werd de weg slechter. Na het bezoek aan
de Arch zijn we dus verder richting Page gereden en daar werd de weg dus echt slecht. Net voor de canyon tot een stuk na
Hackberry trail was het ergste stuk met rotsen die de weg versperden. Er waren al bandensporen rond deze rotsen naast
de weg te zien, waar de auto's hebben moeten slalommen om vooruit te komen dus het is al van enige tijd geleden.
Op verschillende plaasten moesten we echt kruipen om zonder stukken door te kunnen.
Dat was tussen de rotsen van Cockscomb Ridge, rotsen die als hanekammen uit de grond schieten. Het regenwater vloeit
tussen de hanekammen door over de weg en sleurt allerlei stenen en dergelijke mee tot op en over de weg.
Normaal wou ik hier nog graag Yellow Rock beklimmen maar ik heb hem zelfs niet van ver gezien.
De route op zich was wel enorm leuk om te rijden en de uitzichten waren ook mooi en afwisselend maar konden zeker niet
tippen aan de Shafer Trail en de Cathedral Valley loop. We deden ruim drie uur over de route inclusief de Arch, wat vrij lang is want we zijn enkel even gestopt om een kleine versnappering te eten. De snoepjes die er in de winkel yummie uitzagen volgens Evy werden na ééntje proeven wel al aan de kant geschoven. Dan maar weer verder rijden en na een half uurtje kwamen we dan weer op de gewone weg uit, en moesten we nog 40 miles rijden naar Page. Die weg moeten we morgen weer rijden als we naar The Wave gaan. Het weer belooft ietsjes beter te worden dan ze eergisteren zeiden.

Eens in Page zijn we meteen gaan inchecken bij de super 6, dat ik van thuis uit al gereserveerd had. Dan zijn we iets gaan eten bij ... burgerking en zijn we ook even aan de ATM wat cash geld gaan vragen, en die gaf da nog ook.
Dan weer even naar de walmart waar we wat spullen kochten voor morgen naar The Wave te gaan en Evy vond ook nog roze pluche teensletsen. Bailey zal ze graag zien komen om tegen te scheuren, want das een echte sloefen gek.
Vervolgens weer naar het hotel waar Evy zonet naar The transporter gekeken heeft terwijl ik aan het verslag werk.
Het is hier nog steeds 83°F.
Voor nu bedankt voor het lezen en graag tot morgen.

Vandaag was waarschijnlijk één van de dagen waar ik het meeste naar uit keek ! In Mei hebben we mee gedaan aan de
lottery. Je moet dan al je gegevens invullen via internet en vooral de dag dat je wil gaan. Je mag twee reserve
dagen opgeven. Er worden dan maar 10 permits per dag uitgeloot! De andere 10 worden terplaatse dan uitgeloot maar
dan wel voor de dag erna. Groot was dan ook onze vreugde toen we op 1 juni een mailtje kregen vanuit Amerika dat
we uitgeloot waren om The Wave te mogen bezoeken op 30 september. En dat was vandaag. Om 7 uur opgestaan en
meteen de gordijnen opgetrokken .... stralende blauwe lucht ... YES.
Het waaide wel maar in elk geval geen regen zoals ze in het weekend voorspelde. Na ons ontbijtje op de kamer zijn we
dan vertrokken richting Kanab. Ongeveer halverwege moesten we links afslaan om via een dirtroad naar de trailhead
Wire Pass te gaan, zo'n 8 mijl lang op de dirtroad.
Eens op de parking het voorbestemde fushia papier wat ze vanuit Amerika naar thuis gestuurd hadden achter het raam
van de wagen gelegd en eentje in de rugzak. Normaal moet je hem zichtbaar hangen aan je rugzak maar het waaide zo
erg dat ik schrik had dat hij ging waaien. Het zal je maar overkomen ... Permits bemachtigen en dan gaat ie waaien.
GPS klaar gemaakt, alle papieren mee, drank voorzien, eten (nouja wat granenrepen en cake) en na ons te hebben
ingeschreven in het register konden we dan eindelijk vertrekken. Op de parking geraakte we even aan de praat met een
lokaal koppel, die ons vroeg waar we naartoe gingen, want er zijn meerdere wandelingen die vertrekken op die parking,
en toen we The Wave zeiden volgde er een Oh My God !! You'v got Permits ! Yes we do !! -lol-
Zij gingen de wire pass canyon doen, ook een prachtige wandeling die aansluit op de Buckskin Gulsh, beide slotcanyons
die dus in mekaar overlopen. Normaal zouden we morgen de Buchskin Gulsh doen maar de benen gaan niet meer mee willen
vrezen we. Maar we dwalen af, wij kwamen voor the wave. Er mogen dus maar 20 mensen per dag naar The Wave en dit om
het zeer fraciele stukje natuur niet aan het massa toerisme te onderwerpen. Anders zou het gewoon kapot gelopen worden.
De Amerikaan van op de parking zei het mooi: wat weerhoud me om toch naar the wave te gaan ? ... My dignity ! mijn
waardigheid en zelfrespect. Zonder permit mag je er niet komen en er staan boetes op als ze je pakken. Ze controleren
regelmatig in de buurt maar wij hebben vandaag niemand gezien. In de Coyote wash wandelde we samen met het koppel en
op een gegeven moment moeten wij rechts de berg op klimmen en zij gingen rechtdoor, hier namen we dan afscheid. Enjoy
waren zijn laatste woorden. Hij was er nog nooit geweest, maar wel al aan de lottery meegedaan, helaas zonder permits.
We hadden samen met de permits een trailbeschrijving gekregen met foto's. Er stonden ook GPS coördinaten op maar die
hebben we niet nodig gehad. De trail was simpel te vinden al was het wel zwaar door de hevige wind. Regelmatig waaide
de zand in onze gezichten en tegen onze benen. Maar we gingen stevig verder. Het was zo'n 3 mijl enkel wandelen wat
overeenkomt met 4,8 km. Met zo'n vooruitzicht is dat een makkie. Na een dik uur waren we dan ook aan de laatste klim,
die wel door los zand omhoog ging. Net alsof je in de duinen liep maar dan een beetje hoger. Erg zwaar toch.
En dan plots de ingang van The Wave ... prachtige gegolfde wanden met daartussen een ingang naar nog meer golven.
De naam is dus echt niet gestolen. Het is er prachtig, niet groot maar groot genoeg om meer dan 1,5 uur van te
genieten. In the Wave waaide het echter nog harder en de zand vloog ons in oren en ogen waardoor het enorm moeilijk foto's maken was. De camera verdween regelmatig onder mijn T-Shirt maar het helaas .... zand tussen de zoomringen.
Ze werkt wel nog maar ik hoor licht geritsel als ik aan de ring draai. Maar daardoor lieten we deze dag niet verpesten.
En ook niet door de zandstraalmachine. Het was net of er iemand ons aan het zandstralen was, zo hard waaide het en het zand sneed dan ook werkelijk tegen onze huid, net alsof ze met 1000 naalden tegelijk in onze benen en gezichten staken.
Op een gegeven moment zaten we op de wanden van The Wave en plots kwam er een enorme harde rukwind en die blies mijn cameratas zomaar The Wave in. Ze kukkelde meters onderaf maar na een snelle inspectie bleek de zoomlens die er nog inzat nog heel te zijn, gelukkig.
Maar voor de rest hebben we genoten, genoten en ook nog een beetje genoten. Echt prachtig en ook goed dat ze met
permits werken want het is echt klein. Als hier iedereen mag komen zou je mekaar onder de voeten lopen en geen mooie
foto's maken. En vooral, alles kapot lopen want het bestaat uit zachte Navajo Sandstone, een zachte poreuze rots soort
Ze zouden dat bv voor de antelope canyon ook moeten doen. Evy vroeg me ook of ik het toch niet zou geriskeerd
hebben om zonder permit te komen maar daar wist ze eigenlijk zelf het antwoordt al op. Dan heb ik hier niets te zoeken.
Dat zouden we dus in geen geval doen. Dan proberen we het later nog wel eens, moesten we nog ooit eens terug komen (is
dit niet grappig ? ... moesten we ooit ...)
Dus na meer dan 1,5 uur in The Wave gingen we weer aan de terugweg beginnen. Dat ging aanzienlijk sneller dan erheen en
we geraakte nog met een ander Amerikaans koppel aan de praat die natuurlijk wilden weten vanwaar we kwamen.
Na een korte babbel zijn we dan op ons tempo dat aanzienlijk hoger lag dan het hunne, weer terug naar
de parkeerplaats gewandeld. In totaal gaf de GPS nu 10,3km aan, want ik had rondom The Wave nog wat omhoog
geklommen en op onderzoek gegaan. We waren ruim 4,5 uur weggeweest.
Op de terugweg zagen we ook nog een slang van iets meer dan een meter lang schat ik.
Ze lag net voor me en ik trapte bijne op haar, snel de camera gepakt en wat foto's genomen. Eerst bleef ze nog rustig
liggen en kon ik een vrij scherpe foto maken van dichtbij maar ze had bang van ons en kroop in een struik, en toen ik
even met mijn schoen tegen de struik duwde kwam ze weer tevoorschijn en heb ik haar volledig op foto kunnen vastleggen.
Het zag er een onschuldig slangetje uit maar één van de broers zal wel weten welke het was (of allebei de broers wssk)
We zijn toen weer terug naar Page gereden en wilden toen eigenlijk wat relaxen aan het zwembad, zo moe waren we, en
Evy is toen ik de lobby zelfs al handdoeken gaan halen maar het was eigenlijk te koud om te gaan zwemmen, wegens de wind
We hebben dan wat op de kamer gerust en geinternet en zijn om half zes te voet gaan eten bij een pizzeria hier net wat
verder. Evy dacht dat ze er ook paste gingen hebben maar het waren, als hoofdgerecht, enkel pizza's. En lekkere pizza's.
Evy nam de chicken BBQ en ik de steak pizza zodat we stukken konden ruilen. Een erg ijverige dienster kwam steeds
vragen of alles naar wens was. En toen hoorde we vlaams aan de tafel aan de andere kant van de boot, want we zaten op
een tot restaurant omgebouwde boot, en Evy riep even of de pizza lekker was. Verbaasde gezichten om plots
vlaams te horen. We hebben dan even gepraat en gevraagd waar zij al geweest waren.
Zij deden het 'standaard' rondje zuidwest zoals wij vorig jaar deden.
Na de pizza weer naar het hotel om dit verslag bij te werken en de foto's online te zetten.
Morgen rijden we verder naar Zion NP waar we vorig jaar ook al waren en het erg mooi vonden.
Voor nu bedankt voor het lezen en tot morgen.

Vanmorgen om half acht waren we alweer paraat, maar eigenlijk was dat al half negen want waar we naar toe gaan, Utah,
moeten we een uur inleveren ten opzichte van Page Arizona. Na ons eigen ontbijtje van de rest van de cake en granen-
repen waren we snel uitgecheckt en gingen we op pad. We reden eerst even naar de dam want vorig jaar waren we hier
ook en zijn toen ook niet naar de dam gaan kijken. Dus even wat foto's gaan maken en in het visitors center gaan
rondneuzen. We zijn nadien ook nog even aan een viewpoint geweest waar je de dam heel goed kon zien vanop afstand.
Voor we dan echt Page gingen verlaten zijn we nog eerst even gaan tanken en het drinken bijgevuld en ook ijs gekocht.
Gisteren dacht ik Horseshoe bend nog eens te gaan bekijken maar de kuiten doen nog net wat te veel pijn van gisteren
naar The Wave te gaan. Dus zijn we meteen doorgereden richting zuid om nadien weer via de 89A noordwaarts te gaan.
Deze weg hebben we nog niet gereden vandaar dat ik voor deze optie koos. Onderweg lag ook nog de Navajo Bridges,
2 bijna identieke bruggen over de Colorado rivier. Hier maakte we even een fotostop.
Je kan hier ook naar Lees Ferry maar dat hebben we niet gedaan. Wij zijn meteen doorgereden richting Kanab waar we
iets verder de afslag namen naar Coral Pink Sand Dunes State Park, een klein parkje wat we voor vandaag voorzien
hadden. Bij de ingang zat er geen ranger zodat we iets verder aan het self pay station 6 dollar in een enveloppe
moesten steken. Net toen we uitstapte kwam er een ranger aangereden. Uiteraard stopte hij even om gedag te zeggen
en om te vragen of we gepast geld hadden. Dat hadden we dus even de enveloppe ingevuld op naam en dan in de urne
gedropt. Op de parkeerplaats hebben we dan onze lunch, de overschot van de pizza gisteren die we in een doggybag
hadden laten doen, opgegeten.
En dan zijn we de duinen ingegaan. Het is een rustig parkje maar door de zandduinen mogen buggy's, motoren en
quads. Die verstoren af en toe wel de rust maar veel waren er niet aan het rijden. In het weekend zal dat wel anders
zijn vermoed ik. Evy heeft haar in het oranje zand neergelegd en ik ben eerst op de allergrootste duin gekropen. Dat
is niet min want bergop en bergaf zak je tot over de enkels in het zand. Na enige tijd ben ik boven gesukkeld en
neem er dan verscheidene foto's van de duinen. Eigenlijk wilde ik de top van de duin fotograferen die meestal mooi
in elkaar overloopt van de twee flanken. Nu had een (duits) koppel de hele duintop kapot gelopen grrrrr. Die Duitsers toch alweer hé pffff, overal waar ze niet moeten zijn ....
Ik ben me nadien dan naast Evy in het zand gaan leggen en daar hebben we even genoten van het zonnetje. Het was
vandaag niet al te warm, zeker deze morgen niet, maar het is windstil dus is het heerlijk vertoeven in het zonnetje
bij zo'n 21 à 22 °C. Na een tijdje komen er weer quads aanrijden dus houden wij het voor gezien en vertrekken dan
richting Zion NP, ons eindstation voor vandaag. Hier waren we vorig jaar ook al maar vonden het hier zo mooi dat
het dit jaar al op herhaling gaat. We betalen aan de ingang 25 dollar want onze jaarlijkse pas is niet meer geldig
in oktober. We kunnen nu 7 dagen in het park blijven als we dat wensen maar zo lang blijven we niet.
Onderweg stoppen we ook weer even voor een fotostop bij Checkerboard Mesa, de bekende gekerfde rots van Zion.
En iets verder moeten we dan weer door de tunnel van Zion waar we vorig jaar ook al doorheen reden, nu moesten
we maar heel even aanschuiven en was het onze kant zijn beurt om erdoor te rijden. Achter de tunnel ga je dan
met switchbacks naar beneden tot op de bodem van de canyon. Iets verder ligt rechts de 'echte' ingang van het park
waar je met de wagen niet meer mag komen, wij rijden dus rechtdoor, richting Springdale.
Om 16u30 checken we in in het Canyon ranch motel en na de koffers in de kamer te hebben gezet gaan we op wandel
door Springdale, dat net aan de ingang van het park ligt en waar alle hotels zich bevinden. We slapen dit jaar
net tegenover het hotel waar we vorig jaar zaten, de desert pearl inn, toen ons mooiste hotel van onze reis.
Dit waar we nu zitten voldoet ook ruimschoots.
We zijn wat door Springdale gewandeld en hebben wat winkeltjes bezocht en zijn dan op zoek gegaan naar iets om
te eten. Op het AA forum werd er veel over de Spotted Dog gepraat in goede zin dus zijn we daar ons geluk gaan
beproeven en weeral zitten de kenners op AA op het juiste spoor. We eten enorm lekker maar ook enorm duur. We
namen (ja alweer) een steak, Evy met gewone frietjes en ik met sweet patato fries. Een echte aanrader dus.
Als dessert namen we dan nog één stuk voor ons tweeën van de 4 layer chocolat cake, pfffff
Na het eten is het alweer ferm afgekoeld en haasten we ons terug naar de hotelkamer. Evy staat nu onder de douche
en zo meteen gaan we even kijken welke trail we morgen gaan doen in Zion.
Ik las ook nog op de site van Rob en Annie, waar we zaterdag samen mee naar little finland gaan, dat zij op zoek
zijn gegaan naar onze 'teddy' in Moab maar ze hebben hem helaas niet gevonden.
Voor nu bedankt voor het lezen en tot morgen

Vandaag zijn we opgestaan om 8 uur. Na een ontbijtje op de kamer zaten we al snel op de shuttle bus naar de ingang
van het park. Deze bussen zijn gratis en rijden om de 8 à 10 minuten. Eens in het park kan men de park shuttle bus
nemen, ook gratis en die brengt je waar je maar wil zijn in het park. Echt makkelijk dus.
Voor we echter het park binnen gingen zijn we eerst in de mini market een broodje gaan kopen en enkele schijfjes
kalkoen. Zo waren we goed voorbereidt op een dagje hiken want Evy kwam dan toch zelf met het idee om de trail naar
Observation Point te doen. Dat is een enorm zware en lange trail naar één van de hoogste punten van het park.
Trouwens het hoogste wat men bij voet kan bereiken. Het hoogste punt ligt op 655 meter boven de valley. Wij hebben dus
op een paar uur bijna even hoog geklommen als het hoogste punt van België. De bus had ons afgezet aan de trailhead
van Weeping Rock, wat we vorig jaar al gezien hadden. Daar starten enkele trails en wij namen dus die naar Observation
Point. Die gaat meteen flink omhoog via een steil pad en korte switsbacks. Al snel haalde we enkele mensen in die het
al moeilijk kregen op de steile klim. Na een dikke mijl zit er een vlak stukje tussen maar meteen erna ging het weer
bergop. Het eerste gedeelte van de trail liepen we wel in de schaduw. Eens we wat hoger kwamen zaten we al snel in de
zon. Het was heerlijk wandelweer al deden de inspanningen ons wel zweten. De trail is maar liefst 8 miles lang, wat
overeenkomt met 12,9 kilometer. 4 miles enkel en bergop, enkel het korte tussenstukje was vlak en ook de laatste paar
honderd meter zijn vlak. Net voor we aan dat laatste stuk kwamen zat het zwaarste en steilste stuk van de trail.
Maar eens aangekomen aan Observation Point waren we snel de zware trail vergeten. Om 10 uur waren we er aan begonnen
en om 10 voor 12 waren we boven aan het uitzichtpunt, een prachtig overzicht over de canyon en we zaten veel hoger dan
Angels landing, wat we vorig jaar al deden. De trail van Angels landing is spectaculairder dan Observation Point, maar
het uitzicht is dat niet. Al zaten wij vorig jaar niet op de top van Angels Landing, toen vanwege het hete weer en
omdat we veel te laat aan die trail begonnen waren. Die fout hebben we vandaag niet gemaakt. Eens boven en na wat van
het uitzicht te hebben genoten zijn we dan onze broodje beginnen op te eten. Daar zijn we dan aan de praat geraakt
met twee Nederlanders die 6 weken door de USA toeren met een camper. 3 weken in het zuidwesten, dan naar het
zuidoosten en ze eindigen in New York.
We zijn precies een uur bij de top geweest en zijn dan weer begonnen aan de afdaling.
Waar je bergop op je adem trapt, heb je bij de afdaling pijn aan de kuiten. Ook de pijn aan mijn knie stak weer op
door het constant afstoppen op de steile afdaling. En het was echt steil. Bergop zijn we eigenlijk niet gestopt om
te rusten, buiten af en toe een drinkstop van een minuut. Wij zijn beiden voorstander van niet te veel te stoppen want
dan verzuren de benen al snel waardoor de pijn nog feller te voelen is. Ook bergaf zijn we niet gestopt om te rusten
en om half drie waren terug aan de trailhead. Daar namen we dan weer de shuttle bus naar de Zion Lodge waar we op
het grasplein een ijsje zijn gaan eten en wat hebben uitgerust.
Dan weer op de overvolle bus gestapt en zijn we terug naar het motel gereden. We zijn dan even aan het zwembad gaan
liggen en zijn ook in de jacuzzi gaan zitten om te relaxen na een mooie maar zware trail, heerlijk was dat.
We hebben ons dan klaar gemaakt om iets te gaan eten en Evy had zin in pasta. Zo kwamen we bij pizza & noodles
terecht. Hier hebben we lekkere pasta gegeten voor een zacht prijsje. Er tegenover lag er een snoepwinkeltje en
daar zijn we dan nog wat gaan kopen. Vervolgens weer naar het motel en evy kijkt nu naar Coyote Ugle terwijl ik
dit verslag typ. Morgen hebben we afgesproken met Rob en Annie van het AA forum om samen naar Little Finland te
gaan. Dus niet te laat gaan slapen zodat we zeker op tijd op de afspraak zijn. Nadien rijden we naar Vegas.
Voor nu bedankt voor het lezen en tot morgen

Voor vanmorgen hadden we de wekker nog eens gezet, want we hadden een afspraak met Rob en Annie, die we via het AA
forum 'kennen', om naar Little Finland te gaan.
De echte kennismaking kwam echter pas toen we van de Interstate richting Las Vegas afsloegen bij afrit 112.
Daar moesten we om tien uur zijn maar helaas had ik Rob even moeten bellen om te zeggen dat we wat later gingen zijn.
We waren thans vertrokken uit Zion om kwart na acht en normaal is het maar 1,5 uur rijden. Maar we zijn tevergeefs
op zoek gegaan naar een subway in St-George om voor de middag wat te eten te hebben. Maar liefst 4 vestigingen
hebben we bezocht maar telkens waren deze gesloten tot 10u. We zijn dan maar meteen terug doorgereden tot Mesquite
waar er wel eentje open was. Ondertussen was het dus al 10u en heb ik dus even naar Rob gebeld dat we wat later
gingen zijn.
Na een korte kennismaking zijn we dan achter de camper aan gereden richting Gold Butte Scenic Byway. Rob peerde lekker
door met zijn enorme camper waar we even ervoor een kijkje in namen. Dat is allemaal groter dan wij dachten, echt ruim.
Toen de,overigens slechte, asfaltweg ophield heeft Rob de camper geparkeerd op een parking naast de weg en hebben
wij onze auto een beetje herschikt en de grote koffers in hun camper gezet. Het laatse stuk naar Little Finland is
onverhard en dus niet te doen met een camper. Rob en Annie namen plaats in onze auto en dan gingen we op weg. Voor
Rob en Annie is het al de derde keer dat ze naar dit unieke gebied gaan dus zij kennen de weg goed. We maakten eerst
een stop bij Devils Throat, een enorm gat in de grond waarvan het niet duidelijk is hoe het komt. Waarschijnlijk een onderlaag weggespoeld en zo de bovenlaag ingestort. Na een korte stop bij het gat, dat ook weer moeilijk op de foto vast te leggen is, zijn we verder gereden.
De dirtroad was volgens onze metgezellen in veel slechtere staat als de voorgaande jaren. Ik vond hem goed te rijden. Op sommige stukken staken er wel stenen uit en zaten er stukken bij die wat slechter waren maar al bij al één van de betere dirtroad die we reden dit jaar. Zeker in vergelijking met de Cottonwood Canyon Road.
Plots konden we dan niet meer verder want er stonden houten paaltjes met een dikke ijzerdraad tussen, dus hier hebben
we de wagen achtergelaten. We wisten wel op voorhand dat we niet meer meteen tot aan Little Finland zelf konden rijden.
De rugzakken op de rug en dan te voet verder, en een kort wandelinske verder zagen we de bekende palmboom al staan.
Even naar links een bergje op en dan over de prikkeldraad het gebied binnen lopen. Langs onder zag je al de vinnen op
de zijkant van het gebied en er lagen grote brokken onderaan de rotsen, duidelijk afgebrokkeld en volgens Rob lagen die
er vorig jaar nog niet dus het weer heeft hier ergens lelijk huis gehouden. Maar er stonden nog meer dan genoeg vinnen
om te fotograferen. Geweldig mooi formaties doken al snel op en de camera maakte dan weer overuren. Ook Rob nam volop
foto's ondanks dat het dus al de derde maal was dat zij er waren. Ook Annie had een compacte camera en maakt ook foto's.
Even verder hebben we dan samen onze broodjes opgegeten, ondertussen kwam ook de zon weer te voorschijn. Af en toe
verdween ze achter de wolken maar het was een aangenamen wandeltemperatuur. Af en toe waaide het een beetje, wat voor
afkoeling zorgde. Na onze broodjes zijn we nog iets verder het gebied ingelopen en nog meer foto's werden genomen.
Steeds weer zie je mooiere en andere vormen. Echt prachtig hoe moeder natuur het allemaal klaar krijgt.
Eigenlijk hoop ik dat er niet te veel mensen dit gebied bezoeken, ondanks de schoonheid ervan. Het is zo broos allemaal,
zodat het net porcelein lijkt. Massa toerisme zou een ramp betekenen voor dit gebied. Het is wel wat egoistisch gedacht
maar goed ... Annie deelde die mening eigenlijk ook wel.
Rond half drie houden we het stilaan voor bekeken want we moeten nog even naar de auto wandelen en nog terug naar de
camper rijden en dan nog eens naar Las Vegas. We waren om 12u aan de wagen vertrokken en om 15u waren we weer terug.
De wandeling afgetrokken hebben we dus een 2,5 uur in het gebied rondgewandeld. Op de GPS stond 3,7km wandelafstand.
Op de terugweg hebben nog even aan andere weg genomen, onbedoeld. Maar we waren precies sneller aan de parking dan we op de heenweg deden. Daar hebben we nog wat nagepraat en hebben dan afscheid genomen van onze sympathieke noorderburen. Het was echt een geslaagde dag geweest met weer een prachtig stukje natuur en in goed gezelschap!
Dan weer dezelfde weg terug naar de interstate met Rob in het spoor. Eens op de snelweg voelde ik de wind al fel in de flank en we zagen Rob kleiner en kleiner worden. Hij moest duidelijk trager rijden met de camper in de harde wind.
Na een tijdje zagen we dan plots de skyline van Las Vegas opdoemen. VEGAS BABY. Evy in haar nopjes.
We zijn meteen naar ons hotel, the Mirage, gereden en na het inchecken op de prachtige kamer, zijn we meteen de strip op gegaan. We hadden ondertussen honger gekregen en zijn dan bij de Panda Express een menu'tje gaan eten.
Vervolgens weer over de strip en het hotel Paris binnen gegaan. Dit is ook een mooi hotel binnen in met gezellige winkelstraatjes en eettentjes. Ook in het Bellagio zijn we geweest maar dat vonden we een beetje stijf. Via Bellagio zijn we ook even door Caesars Palace gewandeld. Ook hier mooie winkeltjes te zien. Dan weer naar ons hotel om eens een gokje te wagen, maar hier stond zoveel volk dat we toch maar besloten te gaan slapen en morgen ons geluk eens te beproeven.
Voor nu bedankt voor het lezen en tot morgen.

Vandaag stond onze eerste volle dag Vegas op het programma. En dat betekende shoppen. We waren vrij vroeg wakker en hebben dan eerst via MSN contact gehad bij broer Patrick. Nadien zijn we dan naar de premium outlet geweest aan het noorden van de strip. Verleden jaar gingen we naar die in het zuiden. We kunnen nu al zeggen dat diegene in het noorden veel mooier is dan die in het zuiden. Je loopt er veel gezelliger buiten met nog allerlei standjes tussen de winkels in. Ons leken er ook meerdere winkels te zijn, maar het is al een jaar geleden dat we in de andere waren.
Er was een O'neill winkel en dat is nooit goed voor de portomonee. We kwamen er met een dikke zak buiten en ook de verkoper bekeek ons al wat raar toen we onze hoop aan zijn kassa legde. Nadien volgde nog de Tommy Hilfiger en ik heb ook nog nieuwe schoenen gekocht van adidas. Mijn sportschoenen waren versleten dus even profiteren van de mooie
prijzen in de outlett.
Op de middag hebben we ons een southwestern chili dog genomen. Een lekker tussendoortje. We hebben er dan nog even rondgeslenterd en zijn dan weer terug naar de wagen gegaan en naar het hotel vertrokken. Na de wagen te hebben geparkeerd op de hotelparking zijn we de strip opgegaan. Er waren nog veel hotels die we nog niet gezien hadden binnenin.
We zijn dan naar Paris gewandeld en daar zijn we het hotel binnen gelopen. Dat zag er echt gezellig uit met al die winkeltjes in nagemaakte Parijse straatjes. We zijn via Bally's weer naar buiten gegaan en verder gewandeld richting M&M's store. 4 verdiepingen enkel M&M's artikelen. Vorig jaar waren we hier ook al maar we zijn opnieuw even een kijkje gaan nemen. Na de M&M's zijn we ook nog even naar ons hotel van vorig jaar gaan kijken, de MGM Grand.
Toen begon de honger te spelen en er lag net aan de M&M store een outback, een keten die lekkere steaks schijnen te hebben. Op de vierde verdieping hebben we dan ons avond eten genuttigd en we namen uiteraard een steak.
Dit was veruit de beste steak die we aten op deze reis, echt lekker. We namen als side dish een Bloomin'onion.
Dat is iets als onion rings maar dan een ganse ui, en wij dachten een kleine ui, maar we vergaten dat we in de US zitten. Weer een veel te grote portie natuurlijk waardoor we beide weer te veel gegeten hadden. Na het eten zijn we weer terug naar ons hotel gegaan om wat te 'chillen' op de kamer. Zo zijn we in slaap gesukkeld en om 12 uur werden we weer wakker. Snel een douchke genomen en dan weer terug naar beneden, naar het casino waar we eerst een bailey's dronken aan de sportsbar en nadien hebben we voor 100 dollar chips genomen aan de roulette. Evy heeft dan op een half uur de 100 dollar meer dan verdubbeld naar 227 dollar. We zijn dan maar gestopt en zijn het geld gaan innen bij de cashier. En dan terug ons bedje in. Morgen wacht er weer een nieuwe dag 'crazy vegas'.
Voor nu bedankt voor het lezen en tot morgen.

Gisteren waren we vrij vroeg wakker ondaks dat we nog laat in het casino gezeten hadden. Eerst hebben we dan de
verslagen en de foto's van de dagen ervoor op de site gezet. In the Mirage moeten we 14,99$ betalen voor 24 uur
internet dus hebben we het zo uitgerekend dat we het maar 2 keer moeten aanvragen. Na de laptop updates zijn we dan
opnieuw richting strip vertrokken en hebben we een paar hotels bezocht die we nog steeds niet gezien hadden.
Het eerste was Treasure Island wat net naast The Mirage ligt. We wandelen niet door gans het casino want stilaan
beginnen de voeten pijn te doen. De casino's doen we zowiezo aan en als het mooi is lopen we ook wat dieper de
hotels binnen. Volgende aan de beurt was, helaas, de fashion show mall, waar Evy als snel mooie (cross) botten zag
De winst van gisteren aan de roulette is dus al voor de helft foetsie. Volgende stop was ... een grote M want het
was ondertussen al middag en veel hadden we nog niet gegeten. Dus snel een menu'tje genomen en nadien zijn we even
in het oude Circus Circus gaan kijken. Hier waren we vrij snel buiten. Lage plafonds, oud uitziend casino en
slotmachines. Wel een goedkoop hotel maar toch blij dat we hier niet verblijven. Op de terugweg kwamen we aan een
klein standje waar ze hitchcovers verkochten en daar heb ik er eentje gekocht voor mijn hopelijk nieuwe truck als
we weer thuis komen. Een hitchcover is een ding om in het gat van de trekhaak te steken als deze er zelf niet in zit.
Volgende aan de beurt was de Encore wat bij de Wynn hoort. Prachtig hotel en dat betaal je dan ook. Het duurste hotel,
voor zover ik weet, is het Encore, gevolgd door Wynn. Het loopt in mekaar over maar Encore is net wat mooier en
nieuwer dan Wynn. Pure luxe dus en dat zag je meteen.
Volgende in lijn is het Palazzo, ook een enorm mooi hotel, met een ruim casino. Het loopt over in The Venetian en
dat bezochten we vorig jaar ook al maar het was zo mooi dat we opnieuw even een kijkje zijn gaan nemen.
Mooie blauwe luchten met kleine straatjes en de kanaaltjes die door het hotel lopen zijn echt een replica van het
echte Venetië. Zelfs het St-Marco plein hebben ze nagebouwd. Er was ook nog een trouwpaar wat hun foto's er liet
maken. Na The Venetian zijn we terug naar ons hotel gegaan (dat is maar de straat over)
We zijn dan op de kamer onze zwemkledij gaan aandoen en zijn naar het zwembad gegaan. In tegenstelling tot in de
MGM vorig jaar ligt de pool lekker kort bij de liften, we moesten dus niet ver wandelen. Het was ondanks het late
uur toch nog vrij druk aan het zwembad en we moesten zoeken naar een ligstoel die in de zon stond. We vonden er dan
toch nog twee. Evy is dan voor ons een coctailtje gaan halen, zo'n bevroren ding. Voor haar een Pina Colada en voor
mij een mojito. Erg lekker in het zonnetje. Evy is dan ook nog wat foto's van het zwembad gaan maken.
Na een uur begon de zon achter de palmbomen te zakken en zijn we ons gaan klaar maken om naar Freemontstreet te gaan,
en nadien de wagen te gaan terug brengen naar Alamo. Het laatste ritje met onze geweldige Equinox.
Tegenover het Sahara zat een grote souvenire store en Rob dacht dat er daar de vlagjes van de staten te verkrijgen
waren, helaas, ze hadden ze niet. Dat zal voor een volgende keer zijn dus.
Op weg naar Freemontstreet hebben we nog even gezocht naar een carwash maar konden er geen vinden. De achterkant
van de wagen zal dus rood blijven als we hem binnen doen. We zagen plots een bord met gratis parking maar toen we de
ingang opdraaide zagen we erbij staan dat het with validation gratis was. Wij moesten 3 dollar betalen. Er stond er
al eentje achter mij want anders was ik weer achteruit gereden. Niet voor die drie dollar maar gewoon uit principe.
We waren om iets voor zeven bij Freemontstreet wat ideaal was want de eerste show was om 7 uur. Na even in wat
winkeltjes te kijken was het tijd voor de Freemontstreet experience. Een enorme lichtshow die de ganse straat over-
koepeld en wat op muziek gelijk loopt. Mooi om te zien al duurde het maar een kleine 10 minuten. We zijn meteen na
de show weer vertrokken en zijn dan de ganse strip afgereden om de wagen binnen te brengen.
Eens daar ging het weer heel snel. De juiste lijn kiezen, die van Alamo, wagen parkeren, even scannen en papiertje
in ontvangst nemen en klaar is kees. Naar buiten gewandeld en daar hebben we een taxi genomen naar Mandalay Bay, het
meest zuidelijke hotel van de strip (van de bekenste). Dat koste ons 13 dollar maar de man kon niet terug geven op
100 dollar dus snel even in het hotel naar een billbreaker gelopen. Hier steek je een groot briefje in en er komen
kleine terug uit. Evy was in de taxi blijven zitten. Snel weer naar buiten om te betalen en dan weer met ons twee
terug naar binnen. Ook dit hotel hadden we nog niet gezien. Na Mandalay Bay zijn we via een loopbrug naar Luxor
gegaan, de pyramide met het egyptische thema. Wij vonden het eigenlijk wel mooi. Na Luxor weer verder naar Excalibur
en net voor we binnen liepen stonden er drie waterjet machines die we al eerder tegen kwamen en waarvan we zeiden
dat we dat nog eens gingen doen. Je moet er gaan inliggen met je kleren aan, enkel de schoenen moeten uit, en dat
gaat de koepel dicht, zoals een zonnebank. Dat komen er krachtige waterstralen die zorgen voor een massage van de
rug en benen. Heerlijk na de lange wandelingen van de voorbije weken en van vandaag. In Vegas loop je verder dan je
denkt per dag. Het zijn enorme afstanden per dag die je aflegt.
Na de massage en het bezoek aan Excalibur was enkel nog New York New York nog aan de beurt. Eens hier binnen viel
ook hier weer de ruimte op. In café'tjes rondom het casino werd er live gezongen en gespeeld en dat zal er wel
allemaal gezellig uit. In het begin waren we een club tegengekomen met de naam Coyote Ugle. We hadden hier wel
zin in maar met de camera tas en een winkelzakje was dat niet echt handig, dus hopen we morgen nog fit te zijn om
terug te komen voor deze club te bezoeken.
We hadden ondertussen weer grote honger en zijn dan tegenover New York naar opnieuw de Panda Express geweest.
Na ons avondmaal moesten we nog een heel eind terug maar de voeten deden zo pijn dat we besloten om de monorail
te nemen. Voor 5$ mag je één rit doen maar het wandelen door MGM naar het station was bijna even ver dan naar
ons hotel, dus geen echte aanrader als je minder wil wandelen, tenzij je van MGM naar de Stratosfere tower wil,
want eens aan de halte van The Mirage zit je aan de achterkant van het Harrah's en moet je weer helemaal door
het casino van dat hotel wandelen tot op de strip.
Eens aan het hotel begon net de laatste show van de vulkaan aan ons hotel dus dat hebben we nog net meegepikt.
Er stond trouwens enorm veel volk te kijken naar de uitbarsting die pas onlangs vernieuwd is. Toen wij er waren
vorig jaar was dit nog volledig afgerasterd en konden we niets van de watervallen zien.
Al snel waren we met pijnlijke voeten weer in onze kamer en zijn meteen in slaap gesukkeld. Ik heb dit verslag
dan ook gemaakt de dag erna.
Alvast weer bedankt voor het lezen en tot morgen, de laatste dag.

Vandaag onze laatste volle dag in Amrika, wat is het weer snel omgegaan.
Omdat we beiden pijn aan de voeten hadden zijn we een groot deel van de voormiddag op de kamer gebleven om de
verslagen en foto's bij te werken van de voorbije dagen. Rond half elf zijn we dan naar buiten gegaan en eens gaan
voelen of het warm genoeg was om aan het zwembad te gaan liggen. Dat zou wel lukken zeker in de namiddag als het
altijd wat warmer wordt. We zijn dan opnieuw even aan de roulette tafel gaan zitten en opnieuw heeft Evy een kleine
winst gemaakt, van 100 dollar naar 168 dollar, 68 winst dus. We zijn ons dan gaan klaar maken om naar het zwembad te
gaan. Daar hebben we de ganse namiddag gelegen in het zonnetje en hebben we wat frozen coctail gedronken, hmmmm.
Om 4 uur zijn we dan weer rchting kamer getrokken en hebben we een klein dutje gedaan. Na het dutje was het alweer
tijd om iets eten te gaan zoeken en dat werd alweer een menu'tje bij de Panda Express, een keten van chinees eten .
Na de Panda zijn we dan naar het Bellagio gewandeld om er de show van de fonteinen te bekijken, dit keer op de
muziek van Celine Dion. Nog eens leuk om te zien weer. We zijn dan terug gewandeld naar ons hotel en hebben er dan
buiten op het terras bij de rumbar nog een coctail gedronken en zijn om elf uur opnieuw in het casino gaan kijken.
Daar was nog een plaatsje vrij aan de roulette dus nog maar eens voor 100 dollar chips genomen. In eerste instantie
leek die snel te verdwijnen als sneeuw voor de zon, maar dan ineens draaide het geluk en begon Evy weer te winnen.
Op steeds dezelfde nummers inzetten bleek een goede keuze en net toen de croupier het balletje weer aan het rollen
bracht zei Evy dat er nog steeds geen 7 was gevallen, waarop zij steeds 2 chips inzette. Het balletje sprong over
de nummers en stopte in ...jawel nummer 7. Nadien nog drie keer op de 34 waarop we ook inzette en zo zaten we met
een grote hoop chips voor ons. Omdat we ook vroeg opmoeten én omdat je het geluk niet moet uitdagen zijn we gestopt
toen we 250 dollar hadden en hebben we onze chipkes ingeruild voor cach bij de cashier. Alles samen hebben we dus
net geen 350 dollar winst gemaakt. Leuke start voor een volgende USA reis want dat die er komt dat staat nu al vast.
We zijn dan terug naar de kamer gegaan en later op de avond moet je steeds je kamersleutel laten zien als je naar de
liften gaat. Eens op de kamer nog eens nagecheckt of we in de namiddag, na ons dutje, alles goed hadden ingepakt.
Na een verfrissende douche zijn we dan gaan slapen want morgenmoeten we vroeg op. Het vliegtuig vertrekt om iets na
acht dus zouden we om 6 uur op de luchthaven moeten zijn.
Vandaag ook een nieuw record gevestigd. Geen enkele foto genomen vandaag, dit was een Bart en Evy privé-dagje
Voor nu bedankt voor het lezen en tot morgen voor de laatste, waarschijnlijk vervelende reisdag.

Het was maar stilletje vanmorgen aan de ontbijttafel, nuja ontbijtafel. We hadden gisteren een cinnamon roll gekocht
voor het slapen gaan om deze morgen iets te kunnen eten vooraleer we naar de luchthaven vertrokken.
En stil was het natuurlijk omdat we 1 moe waren en 2 omdat we naar huis moesten. Aan de ene kant zijn 25 dagen op
reis natuurlijk prachtig en lang genoeg. En ondanks dat we onze poezen heel graag willen terug zien is het toch
weer vreemd om morgen terug in de dagelijkse sleur te vallen.
Na ons simpel ontbijtje zijn we dan gaan uitchecken en hebben we een taxi genomen voor het hotel en zijn we richting
luchthaven vertrokken. De rit koste ons net geen 13 dollar maar wij ronde het af naar 15, de taxi chaffeurs helpen
ook altijd met de koffers om zo een mooie fooi te verkrijgen. Eens binnen stond er een lange rij die nadien in twee
gesplitst werd en zo waren we toch snel aan de beurt om aan zo'n zelf incheck machine onze eticket nummer in te geven
en zo onze tickets te verkrijgen. Dan in de rij gaan staan om onze bagage in te checken. Onze rij was zowat de enige
die niet vooruit ging en enkele mensen achter ons werden wat ongeduldig en begonnen te morren.
Toen er dan nog eens iemand uit een andere rij naar 'ons' loket geroepen werd, werden ze helemaal gek natuurlijk.
De man aan een ander loket riep ons toen bij hem en na het wegen van de koffers mochten we vertrekken naar de controle.
Hier dus weer de schoenen uit en alles in een bakje leggen om door de scanner uit te gaan. Alles was weer in orde en
dan konden we met een treintje richting onze terminal gaan.
Daar aangekomen zagen we al snel Rob en Annie op ons wuiven. Zij zaten aan de starbucks een koffie te drinken en
hadden net een broodje gegeten. Na een kort praatje zijn we dan aan de gate gaan zitten en daar kwamen we
nog iemand van het AA forum tegen. Carine en haar man Cis zaten er ook te wachten op dezelfde vlucht.
We wisten al eerder dat we allemaal samen op deze vlucht zouden zitten maar het is toch
raar en toevallig dat we allen samen zitten in het zelfde vliegtuig vanuit het verre Amerika.
We hebben dan wat ervaringen uitgedeeld over waar we zoal uitgehangen hebben maar al snel mochten we boarden en
stipt op tijd vertrok het vliegtuig richting Washington. Evy kon het eerste uur wat slapen, zij heeft zelfs het opstijgen
niet bewust meegemaakt. Zij werd net wakker toen de film ging beginnen. We hebben naar The Proposal gekeken met
Sandra Bullock in de hoofdrol. Na een vrij vlotte vlucht kwamen we een half uur eerder in Washington aan dan verwacht.
In de overstap zaten we opnieuw met ons zessen samen en het maakt de tijd wat makkelijker te overbruggen tijdens zo'n
overstap. Ook hier vertrok het vliegtuig mooi op tijd en ze voorspelde ook hier dat de geplande reistijd zo inkorten door
een sterke rugwind. Nadien zag ik in het vliegtuig dat er zo'n 150km/u rugwind stond. Na het eten, pasta, kon men kiezen
uit enkele films. Ik koos voor Terminator salvation maar de laatste tien minuten heb ik liggen knikkebollen en heb ik
dus het einde niet meer gezien. Goed dat ik hem al eerder zag. Evy had nog minder gezien en heeft wel wat kunnen slapen.
Nadien kon men een tweede film kijken en heb ik naar de tweede Transformers gekeken.
Al bij al ging de vlucht nog vrij snel om, ook dankzij de tijdswinst door de rugwind en om 06u53 zijn we dan geland op
Zaventem. Hier vlotjes door de paspoortcontrole, de bagage ophalen ging ook vlot deze keer en door de douane gewandeld
naar de uitgang. Doordat we wat vroeger waren was Wendela en Dirk (zus van Evy en haar vriend) nog niet aanwezig en
hebben we even moeten wachten. Ik zei nog tegen Evy, als nu Dieter maar komt (van het programma Hello, Goodbey) en 2
minuten later komt die toch wel voor ons doorgelopen zeker !? Toen zagen we plots Wendela en Dirk binnen komen en
een meisje iets vragen aan Wendela, die een opblaasbaar Hello Kitty beer bijhad als verrassing. Dat bleek dus een mede-
werkster van het programma te zijn die vroeg of Wendela wou meedoen, maar die bedankte voor de eer. Anders waren we
nog op TV geweest. Het is trouwens één van mijn favoriete programma's waar ik geen minuut van gemist had vorig jaar.
En dan zijn we richting thuis vertrokken. Alles ging netjes in de koffer van de wagen en na een uurtje waren we weer
thuis waar we de poezen weer terug zagen na 26 dagen. We hebben meteen werk gemaakt van het uitpakken zodat we
na de middag wat konden rusten na het bezoek van de ouders.
Onze eindconclusie van deze prachtige reis kan je samen met wat statistieken, nalezen op de volgende pagina.
Aan alle lezers en trouwe volgers enorm bedankt voor de leuke en vele berichtjes in ons gastenboek, net als vorig
jaar één van de eerste dingen die we deden nadat we de motelkamer binnen kwamen !!
Voor dit jaar bedankt voor het lezen en wie weet tot een volgende reis ... misschien opnieuw in Amerika!