Vandaag zou het een lange dag worden dus beginnen we er ook maar vroeg aan. Om 6u30 loopt de wekker af want om 8u30 moeten we de trein vanuit Brugge naar Zaventem nemen. Alles loopt gesmeerd al zijn we finaal helemaal niet te vroeg in het station. Het is ook een hele sleur met de koffers. Voor ons zessen hebben we in totaal 7 koffers en 6 stukken handbagage mee. Gelukkig is er op de trein nog plaats genoeg en na wat sleurwerk kunnen we vertrekken.

De trein heeft voor een keer geen vertraging waardoor we rond 10 u in de luchthaven van Zaventem toekomen. Iedereen had al z’n boarding pass voor de vlucht Brussel – Reykjavik en Reykjavik – Denver op zak omdat ik de dag voor vertrek iedereen al online had ingechecked. Alleen lukte dat inchecken om onduidelijke redenen voor mij niet voor het deel Reykjavik – Denver. Daarom kwam het goed uit dat we tijdig in Zaventem waren want ik moest dus op de luchthaven nog inchekcen voor het tweede deel van onze vlucht. Dat zou volgens het contact center van Icelandair geen probleem mogen zijn. Natuurlijk… was dat blijkbaar wel een probleem waardoor ik in Brussel het vliegtuig op mocht stappen met enkel een ticket richting Reykjavik. Ik wist dus niet of ik in Reykjavik op het vliegtuig richting Denver zou mogen stappen. Leuk is anders maar niets aan te doen.

Na 3u15 vliegen komen we toe in Reykjavik en volgt er weer een spannend moment. Isabel en ik gaan naar de service desk en leggen alles uit. Blijkbaar zien ze geen enkel probleem en krijg ik zomaar een boarding pass naar Denver. Iedereen gelukkig en op naar de douane – controle. Op mijn boarding pass stond er helemaal onderaan een code SSSS. Bleek dat ik één van de vier gelukkigen van de vlucht was die een extra security check moest ondergaan: een drugstest dus. Plots werd alles duidelijk waarom ik niet online kon inchecken. Gewoon pech dus. De test verliep trouwens vlot waardoor we eindelijk met z’n allen het vliegtuig richting Denver op konden.

De vlucht zelf verliep vlot. 7u50 vliegen is natuurlijk wel lang maar het lukte wel. Hanne en Cara waren superflink en verdienen een dikke pluim voor hun eerste vlucht. Het was voor hen meteen een grote test.

Na het landen gaan we door de boarder control. Enorm rustig en een zeer vriendelijke beamte. De kindjes mogen zelfs zelf hun paspoort afstempelen. We kunnen meteen de USA in!

Na het lange vliegen hadden we wel honger en besloten we iets te eten in de luchthaven van Denver. De ene een hamburger van Burger King, de andere een taco bij Taco Bell. Dat smaakte na de lange dag.

Daarna gingen we met de bus naar Alamo waar we onze huurwagens konden afhalen. Voor de ouders van Isabel wordt het een rode Chevrolet vierdeurs. Ons wordt een Kia met 7 zitplaatsen aangeraden. Maar wie wil er nu met een Kia door Amerika cruisen? Geef ons dan maar de Dodge Grand Caravan minivan. Wat een wagens!

Het laatste stukje van onze tocht is een 10 minuten durend ritje naar het hotel. Na het inchecken gaan we naar onze kamer. We zijn ondertussen al meer dan 24 u onderweg en zijn moe. Na het regelen van wat praktische zaken gaan we dan ook meteen slapen. Het zal deugd doen!

Statistieken van de dag:

• Gevlogen afstand: 4870 mijl
• Gereden afstand: 7 mijl
• Eten: Fastfood op luchthaven Denver
• Overnachting: Best Western Plus Denver International Airport Inn & Suites, 7020 Tower Road, Denver

Wat waren we moe na onze vlucht. En toch werd ik wakker na een goede nachtrust, dacht ik. Alleen… was het blijkbaar nog maar 3u34 ’s morgens… Jawadde. Na veel draaien en keren zijn we toch met z’n allen blijven liggen tot 6 u maar toen zijn we toch stilaan beginnen opstaan. We hadden ons onze eerste nacht anders voorgesteld…

Na een ontbijt in het hotel vertrekken we naar Custer. Het rijden gaat vlot maar is toch even aanpassen. We zien aan de linkerkant van de autosnelweg constant de indrukwekende Rocky Mountains opdoemen. Mooi!

Na ongeveer 1u30 rijden komen we toe in Cheyenne. We passeren het Wyoming US Air National Guard vliegveld. Bij het nemen van een foto zien we de militairen al onze richting uitkijken. Snel weg dus. Daarna doen we inkopen in de Walmart. Wat een typisch Amerikaans fenomeen! We hebben er in totaal 2 u in rondgelopen en lopen in een paar minuten tijd van de fruit- naar de wapenafdeling. Only in America zeker? Ook kopen we er ons de klassieke isomo – frigobox. Gewapend met eten en drinken gaan we verder op pad.

Daarna bezoeken we de Big Boy, één van de 25 stoomlocomotieven die werd gebruikt door de Union Pacific op de transcontinentale railroad van oost naar west en terug. Indrukwekkend!

Daarna gaan we weer op weg. We rijden uren door de Amerikaanse prairie. Heel eentonig maar wel zeer indrukwekkend. Het is een immens landschap dat zich nog veel verder uitstrekt dan wat wij kunnen zien. Na een paar uur rijden, stoppen we in Guernsey waar we de overgebleven huifkarrensporen van de Oregon Trail bezoeken. Door het zachte gesteente werden de karrensporen centimeter na centimeter dieper uitgesleten. Het resultaat is nu twee diepe sporen in het landschap. Dat moet nogal een tocht geweest zijn. Respect!

Daarna bezoeken we nog Register Cliff waar de mensen die de Oregon trail liepen overnachtten en hun namen in de rotsen kerfden als eeuwige herinnering aan hun reis. Jammer dat er ook nu nog mensen dit willen verpesten door er ook hun naam in te kerven maar ja…
Het Register Cliff is nu bovendien ook de thuisbasis van honderden zwaluwen die er hun nest hebben gebouwd. Een mooi extra spektakel!

We beginnen aan onze laatste rit naar Custer. De rit lijkt op bepaalde momenten eindeloos. Plaatsaanduidingen op de kaart blijken in werkelijkheid niet meer dan één huis te zijn. Na het doorploeteren van nog meer prairie komen we iets voor 21 u aan in de Black Hills in Custer. We eten zeer lekker. Ik heb mijn eerste bizon – steak al binnen.

Daarna gaan we naar ons hotel. Wij hadden al snel de sleutel van onze kamer in handen. Alleen is de boeking van de kamer van Isabel haar ouders fout gelopen. Hopelijk wordt dat geen trend… Gelukkig is er nog één kamer vrij in het hotel en mogen ze daarin slapen. De kamer is nog sjieker maar ze mogen tegen hetzelfde tarief van de boeking overnachten. Een meevaller dus. Slaap lekker!

PS: foto’s komen hopelijk later nog maar het internet is niet zo toppie en alles duurt wat lang. De blog in de gaten blijven houden dus! Nu gaan we gaan ontbijten en dan weer op pad!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 385 mijl
• Eten : Buglin’ Bull Restaurant and Sports Bar te Custer
- Isabel:
Gourmet Mac & Cheese (Penne pasta, bacon crumbles and fresh mushroom sauteed in a white wine sauce, tossed in a blended mixture of Provolone, Mozzarella and Blue Cheese crumbles served with a toasted panko topping added with Chicken)
- Frederik:
Tatanka Tinderloin met Buglin’ Bull – biertje (Pan seared six-ounce South Dakota Buffalo (Tatanka) Tenderloin topped with Cassis wild berry wojapi, fresh sautéed vegetable, and house made crispy onions served on baby red mashed potatoes)
- Hanne en Cara: Margarita Pizza

• Overnachting: Comfort Inn & Suites, 339 W. Mt. Rushmore Rd., Custer

Een nieuwe dag, een nieuw avontuur. Vandaag hebben we een ganse dag gereden door de Black Hills. We zijn de ochtend gestart met wat boodschappen en we hebben ook meteen een America The Beautiful – pas gekocht waarmee we de komende dagen de nationale parken kunnen bezoeken. Maar vandaag even geen nationaal maar een staatspark: Custer State Park in de Black Hills.

Bij onze eerste stop stootten we op een groep jonge indianen die aandachtig aan het luisteren waren naar een geanimeerd betoog van een indianengids die hun verbondenheid met de streek goed in verf zette. Dit was vroeger indianengebied maar werd hen afgenomen tijdens de goudrush. Dit ligt zo te horen nog steeds zeer gevoelig bij de indianen en waarschijnlijk ook niet onterecht.

We zijn het bezoek gestart met het afrijden van de Wildlife Loop. Zoals de naam het zegt zou hier veel wild te spotten moeten zijn. Het is ideaal om deze loop ’s morgens vroeg af te rijden maar daar hadden we de moed en tijd niet voor. Rond 10u30 zijn we er aan begonnen. Lange tijd was er nergens wild te bespeuren en dan denkt een mens nogal snel van “het zal toch geen waar zijn”. Maar plots zagen we beweging: wat wilde ezeltjes (afstammelingen van de ezels die ingezet werden in de mijnen toen dit nog geen staatspark was) maakten onze twee meisjes blij. Heel in de verte zagen we wat pronghorns huppelen. Ook een verdwaalde prairie dog kwam uit het niets opdoemen. Leuk, maar nog niet echt wat we verwachtten. Dus reden we verder. Opnieuw een hele tijd niets tot het grote moment plots aanbrak: een kudde bizons trok onze aandacht op een paar heuvels niet ver van de weg. In één klap stonden er een paar wagens stil langs de kant. Wanneer we de kudde wilden filmen en fotograferen zagen we plots drie bizons de weg oversteken en verder grazen aan de overzijde. In al ons enthousiasme zetten we een nieuwe scherpe toptijd neer op de 100 m sprint om de bizons van dichter bij te fotograferen. Achteraf gezien niet echt verstandig maar een mens doet soms eens domme dingen. Door de te grote aandacht van de bezoekers staken ze de weg opnieuw over, terug naar hun kudde. Dat gebeurde op nog geen 20 m van onze neus. Schitterend! Iets voorzichtiger trokken we daarna de heuvels in om met de statief vanop voldoende veilige afstand de grazende kuddes op de gevoelige plaat vast te leggen. Enorme belevenis!

Daarna zijn we verder gereden naar de volgende loop: de Iron Mountain Road, bekend omwille van z’n pigtail bridges. Dat zijn houten bruggen die de auto’s in de kromming van een varkensstaart door de bergen leiden. Fantastisch om te zien hoe houten constructies met daarbovenop een laagje asfalt zo goed hun werk doen. De zon deed ook haar best waardoor dit hele mooie plaatjes opleverde!

Bij het middageten ontdekten we na een tijdje dat we Mount Rushmore al in het zicht hadden, weliswaar op een verre afstand. Na het eten rijden we richting Mount Rushmore, de vier presidentenhoofden die uitgehakt werden uit een granieten rots in de Black Hills. Zeer indrukwekkend allemaal. We wandelen de Presidents Trail af en bekijken de hoofden vanuit verschillende hoeken. Na deze korte trail hebben we onszelf beloond met een veel te groot en te duur ijsje maar hey, we zijn niet voor niets in de VS. Bij Mount Rushmore valt het ons op dat het merendeel van de toeristen Amerikaanse toeristen zijn. Europeanen of Aziaten zijn hier ferm in de minderheid.

Na Mount Rushmore rijden we de Needles Highway af. Zeer smalle kronkelende bergwegen met tussen de bomen door heel scherpe naaldrotsen. Opnieuw zeer mooi! Vooral het rijden door veel te smalle uitgehakte tunneltjes maakte deze rit zeer leuk! We halteren aan Sylvan lake waar we een mooie wandeling langs het water maken. Het spel van de rotsen met het water zorgt voor fotogenieke plaatjes!
Daarna bezoeken we de rots waaraan de weg zijn naam te danken heeft: the Needle. Hier zijn heel wat toeristen en is het geduldig wachten om het smalle tunneltje één voor één door te rijden.

Tot slot hebben we nog even een bezoekje gebracht aan het Crazy Horse Memorial. Dit is het antwoord van de indianen op Mount Rushmore. De afbeelding van Crazy Horse wordt uitgehouwen in de rotsen. Veel meer dan het hoofd van Crazy Horse is er momenteel nog niet maar dat komt nog wel. Ook het Visitor Center was zeker de moeite. Heel wat mooie indiaanse artifacten waren te zien.
Toch was Crazy Horse Memorial voor ons geen absolute topper. De toegangsprijs van $ 22 per wagen was aan de hoge kant, zeker als je dan nog eens $ 4 moest betalen om met de bus tot aan het monument zelf te komen. Voor dat laatste hebben we vriendelijk bedankt.

Ondertussen was het al 20u15 en besloten we nog de avondceremonie aan Mount Rushmore mee te pikken. Dit is het toppunt van Amerikaans patriotisme. De ceremonie is een weerspiegeling van de verheerlijking van de vier presidenten en van Amerika in het algemeen. Na het collectieve meezingen van de Stars & Stripes mochten alle militairen en veteranen naar voor om de vlag naar beneden te halen. Ondertussen werden de vier uitgehakte hoofden verlicht in het donker. Elke militair (er waren er 60 vanavond!) mocht zijn rang en militaire basis vermelden met daarbij de dienstjaren. 60 keer werd er geapplaudiseerd. Wat een respect voor deze veteranen.

Nu is het ondertussen weeral middernacht en is het stilaan tijd om te slapen. Morgen bezoeken we de Badlands en slapen we in Wall. Het weer ziet er opnieuw goed uit! Tot later!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 145 mijl
• Eten:
Erg late picknick bij de wagen na de avondceremonie aan Mount Rushmore

• Overnachting: Comfort Inn & Suites, 339 W. Mt. Rushmore Rd., Custer

Vandaag stond ons eerste nationale park op het programma: de Badlands NP. Maar eerst en vooral wilden we nog even Custer verkennen. We hadden er al twee nachten geslapen maar hadden het stadje nog niet goed bezocht. We hebben er een paar mooie foto’s kunnen maken.

Daarna vertrokken we voor een twee uur durende rit naar de Badlands. De rit verliep vlotter dan verwacht en iets voor de middag waren we aangekomen. We zijn het park niet langs de hoofdweg binnen gereden maar we hebben de Sage Creek road genomen, een onverharde weg die bekend staat voor zijn wildlife. Al moet je altijd een portie geluk hebben. En wij hadden geluk: we hebben twee bizons gezien en heel veel prairie dogs, heel grappige beestjes. Daarnaast hebben we nog wat ander wildlife gezien.

Eens we toekwamen op de hoofdweg hebben we de route door het park gevolgd. Er zijn heel wat view points die we bijna allemaal gedaan hebben. Elk punt heeft zijn eigen karakteristieken: op de ene plaats kleuren de rotsen roze, op de andere geel, paars, oranje. Heel mooi om te zien.

Omdat het zeer warm was vandaag (we schatten rond de 35 graden), hebben we slechts twee korte wandelingen gemaakt: de Window trail en de Door trail. Heel leuk om ook eens tussen de rotsen te lopen. De rotsen waren groter dan we verwachten en de kloven ertussen bijgevolg dieper. Zeer impressionant!

Plots zagen we een wagen voor ons stoppen en vroegen ons af wat er aan de hand was. Al snel zagen we iets bewegen in de berm en het bleek een pronghorn sheep te zijn. Heel leuk om te zien en alweer iets om van onze checklijst te schrappen!

Na de korte wandelingen hebben we het park verlaten via de interstate 90 richting Wall waar we overnachten. We zijn zeer goed onthaald in ons motel en zijn nog iets gaan eten in het stadje. Eventueel bezoeken we morgen nog eerst de beroemde Wall Drug Store. We zien wel.

Slaap lekker!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 155 mijl
• Eten: Cactus Cafe & Lounge te Wall
- Isabel en Frederik:
Thorny’s Macho Burger (1/2 lb. angus beef patty topped with bacon, swiss and american cheese, our secret sauce, lettuce, tomato, onion and pickles)
- Hanne en Cara:
Spaghetti

• Overnachting: Sunshine Inn Motel, 608 Main Street, Wall

Na een deugddoende nachtrust in Wall gaan we ontbijten. Na het ontbijt merken we heel wat volk op aan de hoofdstraat van Wall. Blijkbaar is het vandaag de jaarlijkse parade waarbij de lokale bewoners de zoveelste verjaardag van de stichting van hun dorp vieren. Fanfares passeren (al zittend op een aanhangwagen…), reunies van high school, enz. Eigenlijk helemaal niet boeiend maar o zo typisch Amerikaans.

We besluiten om ook nog even in de Wall Drug Store binnen te springen. Deze winkel is in heel Amerika gekend omdat de oorspronkelijke eigenaar vroeger doorheen het ganse land reclame plaatste voor het gratis water dat de reizigers daar konden krijgen. De reclameborden moesten op een bepaald moment verdwijnen maar het gratis water is gebleven. Ondertussen was deze Wall Drug Store, zeer leuk ingericht in old western – stijl, een waar fenomeen geworden in de VS. Mensen die problemen hebben met kitsch moeten hier niet zijn. Naast Buffalo Bill zien we een piano spelende aap, een brullende T-rex, … Voor de kindjes is dit wel top!

Daarna willen we vertrekken uit ons hotel maar we merken dat de parade ook daar passeert en we eigenlijk niet weg kunnen. Gelukkig laat John, de hoteleigenaar, weten dat er langs achter nog een uitrit is. Zo hoefden we niet te wachten tot de parade voorbij was.

Nieuwe bestemmming: Deadwood. Als fervente HBO – liefhebbers hebben we de driedelige serie Deadwood gevolgd. De karakters van Wild Bill Hickock, Calamity Jane en Seth Bullock zijn ons dan ook genegen. Het is leuk om naar het echte oude goudzoekersstadje te gaan en op de plaatselijke begraafplaats hun graven te gaan zoeken. De klim naar de begraafplaats is stijl. Eens boven zien we dat dit ook per wagen en bovendien gratis parking te bereiken was. Even balen dus. Eens op de begraafplaats krijgen we een kaartje met daarop alle graven van personen die tijdens de glorieperiode van het stadje daar begraven werden. Uiteraard krijgen vooral de graven van de eerder vermelde HBO – helden extra aandacht. Enkel Seth Bullock ligt helemaal bovenaan de heuvel begraven en dat is een ferme klim. Maar we zullen wellicht maar één keer in ons leven in Deadwood komen dus beginnen we er aan. Pfffff… Maar we zijn er geraakt.

Eens beneden eten we eerst een lekker hapje in een oude maar gezellig ingerichte fuel station: een belegd broodje met verse groentjes. Lekker! Ondertussen begint het helemaal te overtrekken en als we klaar staan om de Main Street te bezoeken begint het ferm te onweren en regenen. Eén van die klassieke ‘PM thunderstorms’. In de regen bezoeken we wel het stadje. Eens leuk om te zien maar niet echt top. Soit, niet getreurd. Op naar het volgende bezoek. En dat wordt de Devils Tower.

Het is dan al halfvier in de namiddag en finaal moeten we nog naar Sheridan waar we overnachten. En dat is op nog iets meer dan 200 mijl. Het zal dus weer laat worden. Isabel haar ouders beslissen om rechtstreeks naar Sheridan te rijden. Wij gaan dus alleen met ons vier naar de Devils Tower.

Sneller dan toegelaten rijden we naar het nationaal monument. Vanop enige afstand zien we de ‘toren’ opdoemen. Vrij indrukwekkend! Deze toren is een heilige plaats voor de indiaanse bevolking. De groeven in de rots zouden aangebracht zijn door een reusachtige beer die naar boven wilde klimmen. Eens aangekomen is het allemaal nog meer impressionant. We besluiten om, gezien de lange trip die ons nog wacht, enkel het deel aan de zonnekant te bezoeken. Dit is toch weer een natuurverschijnsel dat zijn gelijke niet kent. In het plaatselijke visitor center kopen we ons eerste souvenir: de nationale parken – versie van Monopoly!

Om halfzeven vertrekken we dan richting Sheridan. Opnieuw rijden we een beetje te snel maar het levert wel op want om kwart voor negen komen we toe in Sheridan. Eten doen we in de Mc Donalds. Niet origineel maar een goed noodplan voor de iets te lang uitgelopen reisdag.

Nu gaan we slapen. Tot het volgende bericht!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 335 mijl
• Eten: Mc Donalds te Sheridan
• Overnachting: The Mill Inn, 2161 Coffeen Avenue, Sheridan

Vandaag wordt het een iets rustiger dag. We reizen van Sheridan naar Cody. Het is onze bedoeling om onderweg langs het Medicine Wheel te passeren.

Om van Sheridan naar Cody te rijden moet je over het Bighorn National Forrest en gebergte gaan. Het valt ons meteen op dat dit een heel scherpe klim naar boven wordt. Het landschap daarentegen is heel mooi. Eens bovenop het plateau aangekomen, is het goed uitkijken naar de onverharde weg die naar het Medicine Wheel loopt.

Het Medicine Wheel is een heilige plaats voor de Native Americans en wordt tot op de dag van vandaag nog gebruikt als plaats voor ceremonieën. De herkomst van dit wiel gaat terug tot in de jaren 1800. Hoe de indianen erbij gekomen zijn om op zo’n afgelegen plaats een ceremoniële plaats te voorzien, is ons een raadsel. Het decor is echter wel schitterend.

Vanaf de parkeerplaats is het nog ongeveer 2,4 km wandelen naar het wiel en hetzelfde aantal kilometers terug. We hopen dat de kindjes het een beetje zullen aankunnen. Maar al snel blijkt dat het geen probleem zal zijn. Onderweg komen we zelf hier en daar nog wat plekjes sneeuw tegen. Vreemd zo midden in de maand juli. Al moet er wel gezegd worden dat het wiel zich op een hoogte van ongeveer 3200 m bevindt. Dat verklaart al veel.

Eens aangekomen is het wiel heel mooi. Heel wat gekleurde stoffen lintjes en andere knutselwerkjes van de indianen hangen te waaien in de wind. Het wiel mag je enkel in wijzerzin aflopen. Waarom weten we niet maar het zal te maken hebben met bijgeloof van de indianen. En voor ons is het uiteindelijk maar een kleine moeite om dit te respecteren. Na een eindje keren we terug naar de parkeerplaats. Ondertussen is de blauwe hemel vervangen door een grijze dreigende wolkenmassa. We beslissen om dan maar snel door te rijden tot aan Cody. De Bighorn Canyon laten we voor wat hij is want we geven de voorkeur aan het Buffalo Bill – museum in Cody.

Eens we Cody naderen komen we terecht in een hevige regenbui die niet ophoudt tot we in Cody toekomen. Door de regen lopen we het museum binnen. Morgen willen we de Beartooth highway naar Yellowstone rijden en vragen in het museum of het weer beter zal zijn. Ze konden ons niets garanderen maar wisten ons wel te vertellen dat het momenteel aan het sneeuwen is in Yellowstone. En dat midden juli… Een Wyoming blizzard noemen ze dat. We besluiten dan maar om snel aan het museum te beginnen. We lopen de cowboy-, indianen- en wapenafdeling door. Een zeer mooi museum, een echte aanrader.

Bij het verlaten van het museum is het weeral aan het regenen. We willen ’s avonds naar de rodeo van Cody gaan maar twijfelen sterk of we dit wel willen bij dit weer. Dan maar eerst gaan eten in ons hotel, het Irma Hotel. De tocht van de wagen naar het hotel was in draf want het bleef maar bakken water regenen. Dit hotel is het originele hotel van Buffalo Bill dat hij geschonken heeft aan zijn dochter Irma. We hebben iets meer betaald voor een Historic Room maar het wordt zeker beloond: wij krijgen de Colonel Cody – room, een prachtige kamer die het wilde westen volledig terugbrengt. In het restaurant gaan we avondeten. De zaal waarin het buffet gegeven wordt, is gewoonweg schitterend! Far West – style tot en met! Het pronkstuk is de mahoniehouten bar die door Queen Victoria aan Buffalo Bill geschonken werd.
We besluiten ‘to do as Americans do’ en schuiven aan bij het buffet. Er is ruime keuze aan vlees, groenten, aardappelvariëteiten, vis, sauzen, … Frederik en opa vliegen nogal enthousiast op een potje met onbekende saus voor onze steak maar krijgen daar snel heel erg spijt van. Bij de eerste hap staat onze mond in brand… Het blijkt om mierikswortel te gaan, en het was een straffe variant! De mierikswortel werd vakkundig terug van de steak verwijderd. Dit hartige buffet droogt en warmt ons op waardoor we toch opnieuw zin krijgen in een bezoek aan de rodeoshow.

Na het eten kijken we naar buiten en is het droog. De zon breekt zelf even door. Dan maar snel een lange broek, warme trui en regenjas aandoen en op naar de rodeo. Ook dit is een hele ervaring en gelukkig blijft het de hele tijd droog. Zelfs de harde wind valt even. De rodeo in Cody is de enige rodeo in de VS die dagelijks gehouden wordt.

Na de rodeo kijken we vol goede hoop naar het weerbericht van morgen. Dit ziet er echter afschuwelijk slecht uit. Maar we zijn op doorreis en we kunnen niet zomaar aan ons schema sleutelen. We moeten dus afzakken richting Yellowstone. Vannacht zal het tussen 4 u en 5u45 sneeuwen dus dat ziet er niet goed uit. Morgen zal het bovendien de ganse dag regenen. Niet echt leuk voor een rit waarnaar je zolang uitkeek. Aan het weer is echter niets te veranderen dus gaan we er gewoon voor.

Tot morgen!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 159 mijl
• Eten: Irma Hotel te Cody
- Isabel: The Famous Irma Prime Rib Buffet (soup & salad bar, BBQ pork ribs, fish, mashed potatoes)
- Frederik: The Famous Irma Prime Rib Buffet (slow roasted prime rib, BBQ pork ribs, mashed potatoes)
- Hanne en Cara: Fish & chips

• Overnachting: Irma Hotel, 1192 Sheridan Ave, Cody

Vandaag was het een bewogen dag. Na de regen van gisteren in Cody en de harde wind tijdens de rodeo, heeft het de hele nacht goed doorgewaaid. Toen we wakker werden zetten we de tv aan op Weather Channel en blijkt dat het hele noorden van de VS te lijden heeft onder zwaar weer. Van tornado’s in Minnesota tot sneeuw in Yellowstone. En laat dat laatste nu net de bestemming van vandaag zijn.

In ons hotel vragen we of de Beartooth Highway, de hoogste bergpas rond Yellowstone (ongeveer 3700 m hoog), berijdbaar en veilig was. Dat zou geen probleem mogen zijn. Ondanks enige twijfel vertrekken we toch maar. We rijden vanuit Cody naar Red Lodge, de poort naar de Beartooth Highway. Plots zien we een groot elektronisch bord langs de weg knipperen: de Beartooth Highway is afgesloten wegens slecht weer aan de kant van Wyoming (Red Lodge is namelijk Montana). We rijden naar de plaatselijke Ranger Station waar we om meer uitleg vragen. Een zeer vriendelijke ranger vertelt ons dat er sneeuw en ijs op de weg ligt en het niet veilig is. Dat betekent dus wel 45 minuten terug rijden van waar we kwamen. De andere bergpas, de Chief Joseph Scenic Highway, is wel open. Het kan er wat regenen maar verder is alles er veilig. En dus gaan we weer op weg.

En inderdaad: de Chief Joseph Scenic Highway is open en zo rijden we toch richting Yellowstone. Het begint zoals voorspeld te regenen en er staat een harde wind. Niet echt een zomerweertje dus. Ondanks alle ongemakken rijden we naar Yellowstone. Onderweg beleven we nog een heel mooi moment wanneer een echte cowboy te paard zijn kudde koeien van de weg probeert af te houden. Over de middag eten we in Cooke City, het regent toch. In de drup rijden we dan wat later het park binnen. Een zeer vriendelijke ranger heet ons welkom. Het zal wellicht niet de drukste dag voor hem zijn.

Graag willen we nog Lamar Valley bekijken. Dit is een enorme hoogvlakte waarop veel wild leeft. Dit heet ook wel de serengeti van de VS. En gelijk hebben ze. We zien opnieuw kuddes bizons en pronghorns. Er zou ook een coyote rondlopen maar die heeft zich te veel verstopt. En wonderwel breekt de zon door tussen de wolken. Het is het begin van een mooie namiddag.

Sneller dan verwacht komen we aan bij Roosevelt Junction. Daar beslissen we om nog een paar stops te maken in het park. Een eerste stop is de Calcite Springs. Onmiddellijk worden we al weggeblazen door de schoonheid van deze canyon. Aan de oevers van de Yellowstone zien we hier en daar rookpluimpjes opstijgen. En ook hier piept de zon er weer door, al blijft het wel koud!

Daarna gaan we naar Overhanging Cliff. Een immense cliff die elk moment op je hoofd kan vallen. Bijna niet te vatten op foto. Schitterend!

En tot slot gaan we naar de Tower Fall kijken. Daar lopen we de hike naar beneden om bij de Yellowstone River te geraken. Deze trail wordt niet meer onderhouden omdat de rivier een aantal jaar terug een stuk van het pad heeft meegesleurd. Toch gaan we helemaal naar beneden en voelen de temperatuur van het water. Koud! En opnieuw breekt de blauwe hemel helemaal open en genieten we van een mooi spektakel van zonlicht op de steile wanden en het stromende water.

Daarna vertrekken we richting Gardiner, de noordelijke toegang van het park, waar we overnachten. Onderweg zien we nog twee fantastisch mooie bighorn sheeps zitten genieten in de zon. De ultieme waw – ervaring was echter de bizon die op een meter van onze wagen stond te grazen. We konden hem als het ware aaien (wat we natuurlijk niet gedaan hebben). Ook de meisjes proberen dit moment vast te leggen op hun tablets.

We passeren via Mammoth Hot Springs maar dit bezoeken we morgen.

De dag begon dus alles behalve goed maar is fantastisch geëindigd. En het goede nieuws is dat de komende drie dagen vrij zonnig en vooral droog zullen zijn. Wel koud, maar daar bestaan lange broeken, warme truien en een goede jas voor.

Slaap lekker!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 237 mijl
• Eten: Soda Butte Lodge te Cooke City
- Isabel: Cheese Steak Hoagie (thin sliced sirloin, pepperjack, sauteed onions & mushrooms on hoagie roll)
- Frederik: Crispy Chicken Salad (sliced crispy chicken tenders, cheddar cheese, bacon bits and egg on a bed of tossed salad with a choice of dressing)
- Hanne en Cara: BLT – sandwich (Bacon, Lettuce & Tomato) and chips

• Overnachting: Super 8, 702 Scott St W, Gardiner

Vandaag stond onze eerste volledige dag Yellowstone op het programma. En wat hebben we er van genoten. Vandaag was het geen dieren spotten maar genieten van de overweldigende natuur. Onder een stralend zonnetje reden we vanuit Gardiner naar de noordelijke ingang van het park. Dit deden we in stijl door de Roosevelt Arch.

Na wat aanschuiven reden we het park binnen en gingen we meteen naar de Mammoth Hot Springs. Eerst reden we de Upper Terrace Loop af met de wagen en stapten daar uit om tussen de terrassen (Main Terrace) en warmwaterbronnen te gaan wandelen. Vooral de Canary Spring maakt van op deze hoogte een prachtige indruk. Fenomenaal! Enkel de geur viel wat tegen. De zwavellucht is niet zo aangenaam. Maar voor wat hoort wat.

De kalkafzettingen zijn ongelooflijk mooi. We zien allerlei verschillende vormen.

Daarna bezoeken we Lower Terraces en maakten daar een mooie wandeling waarbij vooral de Minerva Terrace in het oog springt. Men zegt dat dit terras al voor een heel stuk opgedroogd is maar wij vinden het toch nog steeds meer dan de moeite waard.

Tijdens deze laatste wandeling komen we onze eerste medevlaming tegen. Een man uit Antwerpen die al een 20-tal jaar in Florida woont. Altijd leuk om even met een landgenoot te kunnen praten.

Na de Mammoth Hot Springs gaan we picknicken bij de Lava Creek. Van daaruit gaan we een korte wandeling maken (de Lava Creek Trail) naar een hele mooie waterval: de Undine Fall. Hier waren we helemaal alleen op de wereld.

We beslisten om dan zuidwaarts te rijden richting West – Yellowstone waar we deze nacht slapen. We maken een tussenstop bij Sheepeater Cliff. Deze kliffen bestaan volledig uit basalt en hebben dus ook die hele typische vorm. De kliffen zijn vernoemd naar de Tukuaduka – indianenstam (sheep eaters).

Na wat road works komen we aan bij Norris Geyser. Een verzameling thermische eigenaardigheden die moeilijk te vatten zijn. Dit is ook het warmste basin van heel Yellowstone. Ondertussen is het weer helemaal overtrokken en horen we in de verte een donderslag. Toch beginnen we aan de Porcelain Basin Trail en we hadden gelijk: het onweer waaide over en de zon kwam zo weer piepen.

Ook hier heerst opnieuw de lucht van zwavel. Overal komen er rookpluimen uit de grond. Soms zien we hier en daar een geiser water spuwen. Verder heel wat ondergronds gerommel en gebrobbel. Zeer mooi.

Tot slot bezoeken we nog een stukje van het Back Basin. We wandelen voorbij de Emerald Spring tot aan de Steamboat Geyser. Deze spuit tot wel 91 m hoog en is hiermee de hoogste geiser ter wereld. Alleen had hij geen zin vandaag… Uiteindelijk begint het dan toch te regenen maar dat deert ons niet omdat we toch richting hotel gaan. Daar springen Isabel en de kindjes nog snel even in het frisse zwembad.

De komende twee nachten logeren we in het park zelf en is er dus geen internetverbinding. Jullie zullen het dus twee dagen zonder ons moeten doen!

Tot later!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 74 mijl
• Eten: Pete’s Rocky Mountain Pizza te West – Yellowstone
- Isabel: The Original Incredible Combination Pizza (8 Incredible Ingredients! Sauce & Cheese topped with Canadian Bacon, Italian Sausage, Pepperoni, Black Olives, Sliced Mushrooms, Diced Onions & Diced Green Peppers. Loaded with an extra portion of our three cheese blend)
- Frederik: Italian Buffalo Ravioli (Buffalo ravioli smothered in our homemade marinara sauce & topped with 3-cheese blend)
- Hanne en Cara: Kids Pizza

• Overnachting: Best Western Desert Inn, 133 N Canyon St, West Yellowstone

Dag iedereen. Na een tweetal dagen radiostilte zijn we terug online. Eergisteren stond opnieuw een dagje Yellowstone op het programma. We startten bij Artist Paint Pots. Alweer een verzameling van unieke verschijnselen waaronder warmwaterbronnen, modderpoelen, … Zeer kleurrijk en alweer de typische vreemde lucht die uit de grond komt. Het was weer vollen bak foto- en videotijd.
Wat ons hier vooral bijbleef waren de pruttelende modderpoelen. De modder is net een kokende pot soep en maakt ook een zeer grappig geluid. Hanne omschreef het als ploffende popcorn en we konden haar geen ongelijk geven.

Daarna beslisten we om naar de Grand Canyon van de Yellowstone te gaan. Zowel de north rim als de south rim stonden op het programma. Als je de canyon goed wil zien, moet je eigenlijk afdalen. Niet zo evident omdat je gemiddeld meer dan 150 m moet afdalen.

Bij de eerste wandeling naar beneden, de Brink of the Lower Falls, komen we tot vlak bij de bulderende Lower Fall. Deze is met zijn 93 m een van hoogste watervallen. Zo`n ervaring hebben we nog nooit meegemaakt. Je komt dus toe op het punt dat de waterval naar beneden stort. En het is niet zomaar een waterval maar een kanjer. Gemiddeld vallen er 120.000 literflessen water per seconde naar beneden. Onderaan de voet van de waterval ontstaat spontaan een regenboog door het opstuivende water. Onbeschrijflijk en ongezien. Vanaf hetzelfde punt kan je ook verder de Canyon inkijken. Fenomenaal want het is een contrast van gele wanden en blauw water. We merken zelfs nog een klein pakje sneeuw op. Uniek!

Daarna beginnen we aan de tweede wandeling naar beneden. Aan Lookout Point nemen we de wandeling naar Red Rock Point. Vanaf daar zien we de waterval van verder af. Opnieuw machtig mooi maar niet hetzelfde gevoel als de eerste wandeling.

Op onze weg van de north rim naar de south rim, komen we in een enorme file terecht. Eerst denken we dat het gewoon de drukte is, maar al snel merken we dat er meer aan de hand is. We zien steeds mensen in en uit hun wagen stappen dus dat kan maar een ding betekenen: wildlife!
We hopen op een beer maar dat blijkt het niet te zijn. De rangers vertellen ons dat het een elk betreft. Een beetje teleurgesteld keren we terug richting onze wagen tot Isabel plots een immens gewei ziet opdoemen. Het bleek dus geen vrouwtjes – elk te zijn zoals we er al meer hadden gezien maar wel een imposant mannelijk exemplaar met een gigantisch gewei. Heel indrukwekkend om te zien!

Na dit intermezzo zetten we onze tocht verder naar de south rim van de Canyon. Ook hier een zeer zware wandeling naar beneden (de Uncle Tom Trail, 300 trappen enkele rit) en enkel de papa van Isabel en ikzelf beginnen er aan. Naar beneden uiteraard geen probleem maar naar boven een behoorlijke kuitenbijter…

We besluiten naar onze kamers aan de Lake Lodge te gaan. Onderweg komen we nog Sulphur Creek, de Mud Volcano en andere speciale zaken tegen. Tijd voor de laatste wandeling dus. Deze eindigt spannend wanneer plots een bizon opduikt en over het wandelpad verder loopt. Alweer uniek! Net voor het bereiken van onze kamers steekt plots nog een bizon voor onze neus de weg over. Mooi!

Moe maar voldaan komen we toe en eten nogal sjiek in het Lake Lodge hotel. Daarna gaan we slapen maar dan slaat het noodlot toe: wanneer ik een backup van de foto`s en video wil nemen blijkt mijn kaartje van de videocamera stuk te zijn. Anderhalve dag videomateriaal van Yellowstone weg. Goed slapen zit er niet in…

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 83 mijl
• Eten: Lake Yellowstone Hotel Dining Room te Yellowstone NP
- Isabel: Wild Alaska Sockeye Salmon (baked with asparagus, English peas, sweet corn, white wine, garlic, olive oil and shallots, jasmine rice, seasonal vegetable)
- Frederik: Farm-raised Trout (sautéed trout with lemon and parsley, brunoise of fresh tomato, wild rice pilaf, seasonal vegetable)
- Hanne en Cara: cheeseburger / hamburger

• Overnachting: Lake Lodge Western Cabin, 1 Grand Loop Rd, Yellowstone NP

Niet goed geslapen door de klap dat we het videomateriaal van Yellowstone verloren hadden. Eerst reageerden we gelaten en gingen het hierbij laten maar na een tijd veranderde dit in strijdvaardigheid. Al vroeg in de morgen ben ik alleen op pad gegaan om de laatste wandeling van de vorige dag in Japanese – style te herdoen. Enkel alles vastleggen op de filmcamera. Door de frisse ochtendtemperaturen zag je de bronnen niet echt maar wel heel veel stoompluimen overal in het park. Zeer mooi! Tegen 9 u ben ik terug bij de Lake Lodge en dan beginnen we met z`n allen aan het geplande programma van de dag: de beroemde geisers.

We starten het bezoek in het Upper Geyser Basin, bij het kroonjuweel van het park: de Old Faithfull. Onderweg zien we nog een mannetjes – elk met mooi gewei maar een geblesseerde achterpoot. En dan geiser – tijd. We hebben geluk: de Old Faithfull barst 7 minuten na onze aankomst uit. Toch wel indrukwekkend al maakt het ding minder lawaai dan we verwacht hadden.

Daarna wandelen we het Upper Geyser Basin door, een wandeling van 5 kilometer. Niet evident voor de meisjes die al wat kilometers op de teller hebben staan maar we beginnen er aan. We hebben alle eruptie-tijden van de bekendste geisers genoteerd en gaan op jacht. Tussendoor zien we ook heel mooie poelen. Bij de Daisy – geiser wachten we een kwartier tot die uitbarst en het resultaat mocht er zijn: kleinschaliger dan de Old Faithfull maar mischien wel mooier. Daarna gaan we naar de Morning Glory Pool: fantastisch mooi! Niet te begrijpen dat mensen dingen in de poelen gooien… We keren stilaan terug en wachten nog op de Grand Geyser die wel 60 m hoog spuit maar die weigert dienst. Na 45 minuten wachten zijn we weg want het kon nog een uur duren. Ook Geyser Hill zelf laten we links liggen. Er is nog genoeg anders te bezoeken vandaag.

Op naar het Midway Geyser Basin met daarin de wereldbefaamde Grand Prismatic Spring. Jammer genoeg kan je deze niet van bovenaf zien omdat er gewerkt wordt aan een officiele trail dus wordt het wandelen rond de spring. Uniek in zijn soort en mooier dan we dachten. De kleuren van de poel werden weerspiegeld in de opstijgende dampen waardoor deze blauw kleurden.
Ook de kleine broer, de Turqoise Pool, is schitterend maar komt jammer genoeg voor veel toeristen op de tweede plaats na de Grand Prismatic.

Tot slot gingen we naar het Lower Geyser Basin waar we opnieuw modderpoelen en fumarolen zien. Ook weer hele mooie gekleurde poelen. De grootste verrassing was echter de uitbarsting van de Fountain Spring. Deze duurt wel tot 25 minuten en we genieten er wel zeker een kwartier van.

Het is dan al 17.30 u en Isabel en ik beslissen om zoveel mogelijk videomateriaal van de vorige dag te recuperen. De meisjes gaan mee met oma en opa naar de kamer zodat we speedy – gewijs alles kunnen proberen redden. We doen eerst de Artist Paint Pots opnieuw en gaan dan naar het Norris Geyser Basin. Deze twee wandelingen zijn zelf mooier dan de vorige dag door het mooie weer. Tot slot maak ik nog de wandeling naar beneden tot aan de Lower Fall. Deze is wel minder dan de vorige dag omdat de zon al veel lager zit. Maar ik ben al blij dat ik videomateriaal heb! Enkel een deeltje Mammoth Hot Springs ontbreekt maar dat was te ver en ik kan er zeker mee leven. Met de daver op het lijf probeer ik alle videobestanden over te zetten en deze keer lukt het wel. Voldaan! De video rond Yellowstone is gered!

Onderweg zien we in Hayden Valley heel wat wildspotters. Een hele groep mensen trekt onze aandacht. We vragen wat er te zien is en er was een beer in de buurt. Deze was echter alweer te ver weg. Op 5 minuten gemist. Jammer… Wel kunnen we nog een vosje fotograferen wat een mooi einde van een veel te lange dag was.

Moe maar voldaan kruipen we in bed. Ik slaap al pakken beter!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 109 mijl
• Eten: Picknick aan Brink of the Lower Falls te Yellowstone NP
• Overnachting: Lake Lodge Western Cabin, 1 Grand Loop Rd, Yellowstone NP

Vandaag beginnen we rustig met een goed ontbijt. We kopen eerst nog wat souveniers in de shop en verlaten dan het park via het Yellowstone Lake definitief. Op naar het naburige Grand Teton.

Dit park is helemaal anders. Het bestaat uit een vallei die van het ene op het andere moment overgaat in een gebergte van wel 3000 meter hoog. Er ligt zelfs nog sneeuw op de hoogste toppen.

Na Yellowstone is het moeilijk om ons te verrassen maar eigenlijk is het park ook zeer mooi. We stoppen eerst aan het Jackson Lake waar we de bergketen heel mooi kunnen zien. Ook aan de dam stoppen we even.

We nemen de Signal Mountain Road naar boven (nogal steil) waar we een heel mooi zicht hebben op het meer, de vallei en de Grand Tetons. Zeer mooi. Op deze vlaktes komt er veel wildlife uit Yellowstone in de winter grazen. Nu is het er echter zeer rustig.

Eens beneden eten we even wat en daarna rijden we naar Jenny Lake. Veel meer dan wat sightseeing doen we daar niet maar het maakt wel indruk. We stoppen ook aan het Visitor Center wat heel druk is en vragen ons een kaart van het park omdat we nog geen ranger station gepasseerd waren. Nu kunnen we het park meer in detail bezoeken.

We stoppen nog bij een aantal uitkijkpunten maar rijden vooral door naar het wereldberoemde houten kerkje, de Chapel of the Transfiguration, dat midden de vlakte staat. Het altaar kijkt uit op de bergketen en is enorm gekend bij fotografen. Mooi! Er worden nog jaarlijks verschillende huwelijken ingezegend op deze idyllische plaats.

Hanne en Cara zetten heel Grand Teton in rep en roer door constant de bel van de kerk te luiden. Vandaar dat er wellicht geen wildlife te bespeuren valt.

Daarna bezoeken we de vroegere ferrie aan de Snake River die sinds de jaren 1800 in gebruik was om de rivier te dwarsen. We kunnen nog net binnen in de bijhorende vroegere woning en spreken nog wat met de uitbaters. Zij bevestigden inderdaad dat het in Grand Teton sneeuwde toen wij in Cody verbleven. Door het warme weer (het was vandaag zeker 30 graden) was die sneeuw alweer weg.

Daarna gingen we naar de Mormon Row, een aantal overblijvende gebouwen van de mormonen. Een ervan is misschien wel de bekendste foto uit de streek: een barn met op de achtergrond de bergketen. Doordat het al avond was en de zon wat ongelukkig zat, konden we de foto`s niet nemen zoals we wilden. Daarom gaan we morgenochtend, voor we naar Salt Lake City rijden, nog even terug. Ook de bekende foto van de bergen die weerspiegelen in de rivier (Schwabacher Landing) gaan we dan opnieuw nemen want ook dat lukte niet optimaal. Wel genoten we nog van een aantal beverdammen en hebben zelfs wat bevers aan het wek gezien. Bij ons in Belgie is dit bijna niet meer te zien.

We rijden naar Jackson waar we eerst Tower Square bezoeken met de schitterende bogen van hertengeweien. Daarna dineren we heerlijk in The Gun Barrel Game & Steak House. Dit is misschien wel het meest memorabele restaurant van onze reis, met dank aan Isabel die dit op haar lijstje had staan. Vooral de Buffalo – ribbetjes zijn enorm maar o zo lekker.

Tot morgen!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 133 mijl
• Eten: The Gun Barrel Game and Steak House te Jackson
- Isabel: Velvet Elk (Elk medallions pan seared with mushrooms, green onions and sun dried tomatoes in a red wine demi-glaze sauce, served with garlic mashed potatoes) + Double Barrel Cheesecake
- Frederik: Buffalo Ribs (Slow roasted and basted in our own bourbon BBQ sauce, served with Cajun onion straws)
- Hanne en Cara: The BB Gun Steak (a smaller version of our NY strip, served with vegetables and choice of potato)

• Overnachting: Painted Buffalo Inn, 400 W Broadway, Jackson

Vandaag stond in principe niet onze meest boeiende dag van de reis op het programma. Er moest namelijk heel wat mijlen afgelegd worden om onze route verder te kunnen zetten. De tocht ging vanuit Jackson via een stukje van de staat Idaho naar Salt Lake City, Utah.

Omdat we gisteren niet het perfecte moment hadden om een paar klassieke foto`s te nemen in Grand Teton zijn we deze morgen opnieuw naar daar gereden. De ouders van Isabel gingen nog wat boodschappen doen en vertrokken dan meteen naar Salt Lake City. Het was dus een dagje met ons viertjes.

De geplande foto`s in Grand Teton verliepen heel vlot. Bovendien hadden we nog eens het geluk om een coyote (denken we toch… of was het toch een vos?) tegen te komen.

Rond halfelf waren we terug in Jackson waar we beslisten om eens op zoek te gaan naar een van onze bestellingen van het thuisfront. Ook dat werd deels een succes. Surprise surprise voor degene die meelezen.

Om halftwaalf vertrokken we voor een lange tocht richting Salt Lake City. De rit naar de interstate duurde al 2,5 uur. Ondenkbaar dat het in ons landje zolang zou duren tot je bij een oprit van de autosnelweg komt. We rijden ook even door Idaho, maar deze lijkt ons niet de meest boeiende staat van Amerika.

Rond 16 uur komen we aan op Antelope Island, dat is een staatspark waar je tot het Salt Lake kunt komen. In het begin is dit vooral een zoutvlakte. Indrukwekkend!

Daarna komt stilaan het meer te voorschijn. Het is er in elk geval zeer warm. We beslissen om op het strand tot het water te wandelen. Deze wandeling hebben we even onderschat. Gloeiend heet en geen bescherming tegen de zon… Wanneer we aan de rand van het water stonden, vonden we dat we evengoed met onze voeten even in het meer konden baden. Echter moesten we door een wolk van vervelende vliegen stappen (met mond en ogen dicht) vooraleer we onze eerste teen in het water konden steken. We hebben ons niet laten drijven in het water (dit lukt trouwens in het Salt Lake) maar de voetjes verfrissen was al leuk. Het viel wel op dat het water hier veel meer weerstand biedt dan de zee bij ons. Dit komt natuurlijk door het hoge zoutgehalte.

Na ons bezoek leggen we de laatste mijlen af naar Salt Lake City. We vinden ons hotel heel vlot, het ligt pal in het centrum op een paar blokken van het bekende Temple Square, het kloppende hart van de mormonen. Na het lekker eten in een Italiaans restaurantje, bezoeken we nog snel even Temple Square by night. Een voorproefje voor ons bezoek van morgenochtend. Daarna vertrekken we voor drie dagen naar Las Vegas.

Tot dan!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 354 mijl
• Eten: The Olive Garden te Salt Lake City
- Isabel: Strawberry – Passion Fruit Limonata + Linguini with chicken, asparagus & fresh vegetables
- Frederik: Kiwi – Melon Limonata + Northern Tour of Italy (Chicken Lombardy is topped with smoked mozzarella and provolone cheeses, a creamy parmesan sauce and bacon. Asiago Tortelloni with Meat Sauce and Fettuccine with Creamy Parmesan Portobello Sauce both feature more classic Northern cheeses)
- Hanne en Cara: Spaghetti & brocoli

• Overnachting: Crystal Inn Hotel & Suites, 230 W 500 S, Salt Lake City

Vandaag was het weer een dagje mijlen afhaspelen. We moesten in Las Vegas geraken vanuit Salt Lake City. Dat betekent 440 mijl afleggen (een 700 km). ’s Morgens zijn we echter eerst nog Temple Square gaan bezoeken, het centrum van de Mormonen. Om 9.30 u begon de zondagse dienst ‘Music & the Spoken Word’, een dienst die ook rechtstreeks uitgezonden wordt op radio en televisie. Isabel heeft het ganse reisgezelschap op stang gejaagd om dit te bekijken en het moet gezegd: het was de moeite…… NOT. In principe wordt een enorm koor en orkest begeleid door het tweede grootste orgel ter wereld (11.0000 orgelpijpen) maar het koor was op tournee. Op het orgel werd wel gespeeld en dit leverde toch iets van resultaat op.

Daarna bezochten we nog andere gebouwen op de site. Mooi maar toch een vreemde vorm van geloven. Overal liepen er mormonen rond om uw prangende vragen over het geloof te beantwoorden. We hadden er echter geen en daardoor werden we nog relatief gerust gelaten. Het bezoekerscentrum was ware kitsch avant la lettre met enorme schilderijen en Efteling – achtige taferelen van belangrijke mijlpalen uit hun geloof die uitgebeeld werden met poppen.

Op naar Las Vegas dan maar, het andere uiterste. De rit zou 7 uur duren maar het is dan ook een van de twee langste ritten uit onze reis. Daar zijn we dan ook weer van af. Onderweg wordt het landschap meer en meer woestijnachtig. De weinige keren dat we stoppen, merken we dat het immens warm is. Niet gezeverd: het zou wel eens 40 graden geweest kunnen zijn. We rijden door mooie landschappen en komen zo de staat Nevada binnen.

Uiteindelijk zien we de stad uit de woestijn oprijzen. Indrukwekkend zicht. Op de autosnelweg proberen we wat foto’s te nemen van de hotels langs de Strip.

En zo komen we aan in ons hotel Circus Circus waar we 10 jaar terug ook al sliepen. Het gekkenhuis is nog altijd even erg. Een mens zou het vergeten na al die jaren. Na het inchecken is het sleuren met de bagage onder een loden hitte naar de kamer. Maar we zijn er toch maar weer. We besluiten de dag te eindigen met een bezoek aan ons hotel en een hapje eten in een veel te luidruchtige bar (karaoke met ‘America’s got talent’ – toestanden…). De toon voor de komende dagen is gezet!

Tot morgen!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 440 mijl
• Eten: Circus Circus Vince Neil’s Restaurant te Las Vegas
- Isabel: All American Burger (this classic is served on a toasted bun with two thick slices of cheese, lettuce, tomato and pickle, added with bacon)
- Frederik: Vince Hombre Burger (delicious blend of chorizo and ground beef mixed with a special blend of yellow onions, cumin and worchester. Severed on fresh jalapeno bun with a topping of guacamole and montery jack cheese added to the mix, a layer of tortilla ctrips for that special crunch)
- Hanne en Cara: Fish sticks en frietjes

• Overnachting: Circus Circus, 2880 S Las Vegas Blvd, Las Vegas

Vandaag werd het een gek dagje Las Vegas, zoals gebruikelijk als je in deze stad verblijft.

We begonnen de dag rustig door eens goed uit te slapen. Dat kan deugd doen. Na een ontbijtje bij de Starbucks in ons hotel Circus Circus gaan we snel nog even naar een circusoptreden om de meisjes ook iets te gunnen. Daarna namen we de auto en gingen we de Strip op. We parkeerden eerst bij The Venetian. Dit hotel hadden we 10 jaar geleden al eens bezocht maar het blijft toch één van de mooiste pareltjes langs de Strip. Vooral het plafond dat beschilderd werd met een licht wolkendek doet denken dat je in de buitenlucht loopt. Maar niets is minder waar.

Na The Venetian stappen we via de Rialtobrug naar de overkant van de weg. Het is echt weer pokkeheet. Het kwik gaat ver boven de 40° C. Aan de overzijde bezoeken we The Mirage. Ook dit hotel bezochten we eerder en opnieuw vinden we ook dit hotel één van de betere. We hadden Hanne al een tijdje beloofd dat ze daar naar de witte tijgers mocht gaan kijken, dat is namelijk haar lievelingsdier. Eens we er toekomen blijkt dat er betaald moet worden, en nog geen klein beetje ook. Eigenlijk zien we het niet goed zitten maar we hadden haar al moeten teleurstellen dat ze geen ticket voor de Adventuredome in Circus Circus mocht hebben (de attracties zijn er namelijk nog wat te wild voor haar). Daarom zoeken we een tussenoplossing (want de dikke tranen rolden al over haar gezicht) en we beslisten dat Hanne, Cara en ik naar de tijgers en dolfijnen gingen kijken. Zo gezegd, zo gedaan. De dolfijntjes werden net gevoederd wat er voor zorgde dat we ze van heel dichtbij mochten bekijken. Het gezicht van Hanne en Cara klaarde meteen op. Daarna bezochten we de verschillende tijgers en daarmee waren ze helemaal tevreden gestemd. Bij het terugkeren stond er een fris drankje op ons te wachten. Dat deed ongelooflijk veel deugd.

Daarna gingen we op weg naar het Caesars Palace. Eén van de grootste hotels langs de Strip met 3900 kamers. Mits het hotel 50 jaar bestond, was het helemaal zo aangekleed en konden we leuke foto’s van de meisjes nemen. Bovendien kregen ze er een schandalig duur ijsje maar opnieuw klaarden de twee gezichtjes helemaal op. Na het bezoek aan het Caesars Palace keerden we terug naar onze wagen om een stukje verder de Strip op te rijden. De Strip afstappen is namelijk al niet te doen, laat staan in deze temperaturen…

We parkeren onze wagen zo in het Planet Hollywood hotel. We bezoeken het hotel, een zeer modern hotel wat logisch is want het is één van de nieuwere. Eerst nuttigen we daar het avondeten. De spaghetti met balletjes smaakt! Daarna gaan we op weg naar de Coca Cola – winkel en naar de M&M – winkel. Bij deze laatste mogen de twee meisjes elk een zakje M&M’s vullen. Opnieuw zeer fonkelende oogjes bij het vullen aan de Candy Wall. Daarna gaan we naar de Coca Cola – winkel maar deze spreekt minder tot de verbeelding.

Tot slot gaan we nog even naar de fonteinen aan het Bellagio – hotel gaan zien. Altijd een topper in een Las Vegas – bezoek. De fonteinen dansen op de tonen van ‘Singing in the rain’. Zeer mooi.

Moe maar voldaan keren we terug naar onze wagen en rijden we richting Circus Circus. Morgen gaan we eerst naar de Hoover Dam en keren dan terug om nog wat hotels te gaan bekijken.

Tot dan!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 11 mijl
• Eten: Planet Dailies in Planet Hollywood te Las Vegas
- Isabel: Spinach and Peaches Salad (Baby spinach leaves with sliced peaches and strawberries, candied walnuts, red onion and bleu cheese crumbles, tossed with tomato balsamic vinaigrette)
- Frederik: Spaghetti and Meat Balls (Spaghetti tossed with fresh basil, roma tomatoes, garlic and olive oil, topped with hand-rolled meatballs, garnished with chopped parsley)
- Hanne en Cara: BLT – sandwich (Applewood bacon, lettuce and tomato with mayonnaise on wheat bread)

• Overnachting: Circus Circus, 2880 S Las Vegas Blvd, Las Vegas

Vandaag hebben we Las Vegas in de voormiddag even verlaten en zijn we naar de Hoover Dam geweest. Dit is de grootste dam van Amerika en snijdt de Colorado River af. Las Vegas wordt van energie voorzien door deze ingreep. Eens aangekomen doen we de deur van onze auto open en merken we dat het nog heter is dan in Vegas. Overal staan ook waarschuwingen om je goed in te smeren tegen zonnebrand, genoeg te drinken en op tijd in de schaduw te lopen. Ook staan er overal ventilatoren waarbij je even kan afkoelen. Heel wat arbeiders zijn bij de bouw van de dam gestorven door de hitte. De kindjes en de mama van Isabel blijven in de koelte, wij gaan even over de dam lopen. Rond deze dam speelt zich ook een groot stuk van film ‘Transformers’ af want daarin wordt in de dam de slechterik Megatron zogezegd gevangen genomen. Echter is er geen Transformer te bespeuren bij ons bezoek. De dam is immens groot en doet zelfs een beetje duizelen als je naar beneden kijkt. Ook mooi om te zien is dat de hoogspanningsmasten aan de rand van de dam onder een helling van zo’n 45° over de rand van de canyon hangen. Daar moeten nogal trekkrachten op toegepast worden om deze op hun plaats te houden.

Na de Hoover Dam, wat mooi was maar nu niet meteen het topbezoek van de reis, gaan we op zoek naar de Eldorado – mijn in Nelson. Dit hebben we leren kennen via het AllesAmerika – forum (waarvoor dank) en via een programma op de VTM waar de goochelaar Nicholas naar toe geweest is om één van z’n goochelacts op te nemen. De site is een oude goudmijnsite en wordt nu nog bewoond door 6 mensen. Het is een verborgen diamant die door niet veel mensen wordt bezocht. Het ligt midden in de woestijn, het landschap deed ons zelfs even denken aan Death Valley. De oude mijnwerkersgebouwen worden nog onderhouden door de bewoners en het geheel is immens fotogeniek. We praten er even met één van de bewoners die ons nogal ‘politiek rechts’ bleek te zijn. De praatjes van Trump waren hier goed doorgedrongen. Alle Mexicanen moeten weg uit de VS, net als alle moslims uit Belgie wegmoeten, volgens hem. Hij wist van ‘the bombings’ op onze luchthaven en vond het raar dat we in Europa geen wapens dragen om ons te beschermen. Hij had een ‘big rifle and AK47′ in z’n truck liggen. Maar verder wel een heel vriendelijke man. Wapendracht is nu eenmaal een deel van de Amerikaans cultuur, voor ons raar maar voor hen heel normaal.
Ook de ingevroren slangen in het vriesvak leken ons wat vreemd maar voor die man was ook dat heel normaal. Om het helemaal compleet te maken, zaten er ook nog een hoop aliens in de slaapkamer naar ons te staren. Only in America zeker?

Na Nelson keren we terug naar Vegas. Eerst nemen we het verplichte fotootje bij het bekende Las Vegas – sign. Het was er zowaar aanschuiven. Dit was 10 jaar terug absoluut nog niet het geval. Eigenlijk wilden we eerst de Luxor bezoeken maar het werd uiteindelijk de New York New York. Hier wagen we ons aan een spelletje roulette en zetten het minimumbedrag in van 10 dollar op zwart. Het wordt rood en na 1 minuut zit het gokken er al op. Dit moet zowat onze slechtste investering ooit geweest zijn… Top! Maar we kunnen toch zeggen dat we eens gegokt hebben. Daarna lopen we wat buiten (in de hitte) om sommige hotels van buiten te fotograferen.

We nemen de wagen en rijden naar de Planet Hollywood omdat we daar gratis kunnen parkeren. We steken van daaruit de Strip over en gaan naar de Bellagio, voor ons nog steeds het meest prestigieuze hotel in Vegas. Onderweg wordt het mannelijk gezelschap wat afgeleid door twee schaars geklede politie – agentes. We wisten niet dat de agenten hier in lederen pakjes rond liepen. Een verrijking wel! We kijken eerst nog eens naar de fonteinenshow op de tonen van ‘God bless the USA’. Daarna gaan we naar binnen en bewonderen het plafond waarop de bloemen in Venetiaans glas bevestigd zijn. We lopen nog wat verder en komen uit in een onderwaterwereld gemaakt met verse bloemen. Er is ook een aquarium waar je door kan lopen (gemaakt door die gasten uit ‘Tanked’ op Animal Planet). Schitterend! Veel mooier dan 10 jaar terug. Daarna pikken we nog eens de fonteinenshow mee. Blijft toch indrukwekkend!

Om ons bezoek aan Vegas af te sluiten gaan we naar de plaats waar alles begon: Freemont Street en we bezoeken de Freemont Street Experience. Om terug wat volk te lokken naar de allereerste casino’s heeft men een paar jaar terug beslist om de straat te overkappen door een LED – plafond waarin miljoenen LED’s zitten. Om het uur wordt er een heuse show op het plafond van de straat afgespeeld. Heel mooi. We blijven er lang plakken en de kindjes staan volop mee te dansen met de muziek ondanks het feit dat het al halfeen ’s nachts is. Om 1 uur zijn we in het hotel (vandaar dat het verslag er nu nog maar op komt) en gaan slapen. Het was opnieuw een superdag!

Morgen verlaten we de heksenketel en trekken opnieuw de natuur in. Op naar Zion NP.

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 135 mijl
• Eten: New York Pizzeria in New York New York te Las Vegas
- Isabel: slice of pizza
- Frederik: slice of pizza
- Hanne en Cara: slice of pizza

• Overnachting: Circus Circus, 2880 S Las Vegas Blvd, Las Vegas

Deze morgen hebben we wat langer geslapen. Het nachtelijke uur van de vorige avond kroop bij sommigen onder ons vandaag wat in de kleren. Bij het wegrijden uit Vegas komen we nog een typische wedding chapel tegen. Deze moet uiteraard nog snel even op de foto vanuit de wagen.

Door het drukke verkeer in Vegas (man, wat slurpt deze stad energie uit je lijf…) gaat het allemaal wat trager dan voorzien waardoor we maar rond 15u30 in Zion NP toekomen. Geen probleem echter want de zware hikes zoals de Angels Landing en de Narrows zijn toch niet aan ons besteed.

Net als tien jaar terug kiezen we voor makkelijker wandelingen zoals de Lower en Middle Emerald Pools en Wheeping Rock. De temperaturen zijn wel wat lager dan in Vegas maar toch nog warm genoeg om niet de volle 100 procent te kunnen geven. We beginnen aan de Lower Emerald Pools en eens we er zijn, merken we dat we nog adem over hebben en klimmen hoger naar de Middle Emerald Pools. Zeer mooi en daarom hebben we onze tijd genomen voor het nodige foto- en videomateriaal.

Daarna nemen we de parkbus verder naar Wheeping Rock. We herinnerden ons deze wandeling als vrij vlak maar 10 jaar stof in de hersenpan kan wat doen met een mens zijn herinneringen. De wandeling was steil maar gelukkig kort. De natuurlijke douche van de ‘Wenende Rots’ was zalig en vooral de meisjes hebben een gratis douche genomen.

Eigenlijk waren we al vrij moe en daarom beslisten we om het daarbij te houden. Niet het meest diepgaande bezoek maar we hebben wel een mooie indruk gekregen. Uiteindelijk was dit voor ons al het tweede bezoek aan Zion. Wat we wel niet meer wisten was dat de weg van Zion naar Kanab, waar we vannacht slapen, zo ontzettend mooi was. Zeker met het spel van het licht van de ondergaande zon. Zalig!

Ondertussen zitten we in Kanab en hebben we een hamburger van Wendy’s binnen gespeeld. Smaakt anders dan de klassieke Mac Donalds of Quick. Een leuke afwisseling dus. Isabel doet nog tot na middernacht de was want ook dat moet gebeuren. Morgen gaan we slapen aan de rand van de Grand Canyon. Dat belooft.

Slaap lekker!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 209 mijl
• Eten: een hamburger voor iedereen bij Wendy’s te Kanab
• Overnachting: Aiken’s Lodge, 79 W Center St, Kanab

Dag iedereen! Gisteren even geen verslag omdat we sliepen aan de rand van de Grand Canyon en blijkbaar is internet daar net iets te veel gevraagd. Maar geen probleem, we halen onze achterstand vandaag in.

Voor de verandering hadden we vandaag eens een korte rit voor de boeg. De rit gaat van Kanab naar de Grand Canyon Lodge aan de North Rim van de canyon. Daarbij verlaten we trouwens Utah en rijden Arizona binnen. De vorige keer hebben we de meer toeristische South Rim bezocht en we kunnen nu al zeggen: de rust aan de North Rim is een echte zegen.

Nochtans hadden we wel een portie pech want door een bosbrand die maar niet geblust geraakt, werd de weg naar twee van onze vier geplande uitkijkpunten afgesloten. Zowel de weg naar Point Imperial als Cape Royal is afgesloten waardoor enkel de lodge en Bright Angel Point overblijven. Met momenten kon je de brandlucht ook ruiken. Voor de rest hebben we wel geen problemen ondervonden. Doordat we ook in Arizona verbleven, werd de klok een uur teruggedraaid. Dat zorgde ervoor dat we meer dan tijd genoeg hadden voor een rustige dag vandaag. Dat mocht ook wel eens. We verblijven in zeer mooie cabins met elk een eigen terrasje en twee schommelstoelen: zalig!

Na het inchecken starten we aan onze enige overgebleven wandeling van de dag naar Bright Angel Point. Door de rook en het slechte weer aan de overkant van de canyon (je zag de regen daar uit de lucht vallen), was het zicht op de canyon niet altijd even helder. Dat zijn echter factoren waar je niet veel aan kan veranderen. Volgens een infobord heeft dit ook te maken met de vervuiling van de industrie aan de westkust. De wandeling zelf is nog redelijk pittig, rekening houdende met het feit dat je je op 3000 m hoogte bevindt. Het zoeken naar adem ging niet altijd even geweldig goed. De uitzichten op de verschillende punten langs de wandeling waren wel adembenemend. Die Grand Canyon is toch echt een natuurwonder.

Na het nemen van de foto’s en video is het tijd om ons klaar te maken voor het avondeten. We hadden om 17.45 u gereserveerd zodat we zeker op tijd zouden zijn voor de ondergaande zon. Die moet je gezien hebben. Echter liep het in het restaurant helemaal fout en moesten we 45 minuten wachten op onze tafel. Ondertussen hadden we al mooie plaatsen buiten gevonden om de zonsondergang te bekijken en we besloten de reservatie te annuleren. We konden trouwens van dezelfde menukaart buiten eten terwijl we genoten van de zonsondergang. Zo gezegd, zo gedaan. De zonsondergang was schitterend, vanuit je luie zetel de kleuren in de canyon zien veranderen. We genoten zelfs nog een halfuur na de ondergang na. Wie kan er zeggen dat hij/zij gegeten heeft aan de rand van de Grand Canyon bij ondergaande zon? Daarna gingen we naar onze cabins en dronken nog een cocktail terwijl we de kaartjes voor thuis schreven. De weg naar het café en terug was wel niet zo evident want het was er pikkedonker. Geen verlichting aan de Grand Canyon ’s avonds… Een geslaagde dag!

Tot morgen!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 84 mijl
• Eten: Grand Canyon North Rim Lodge met zicht op de canyon!
- Isabel: Venison Meatloaf (Mixed in a traditional fashion, served with Butter herb roasted potatoes, gravy and vegetables)
- Frederik: Powel Shrimp Pomodoro (Linguini tossed in crushed tomato, fresh Basil and garlic)
- Hanne en Cara: Venison Meatloaf (Mixed in a traditional fashion, served with Butter herb roasted potatoes, gravy and vegetables)

• Overnachting: Grand Canyon Lodge North Rim, Grand Canyon NP

Vandaag reden we van de Grand Canyon naar Bryce Canyon NP. Echter kon dit niet gebeuren zonder even de zonsopgang aan de Grand Canyon te gaan vastleggen. Deze startte al voor zessen maar dat was te vroeg voor ons. Rond zeven uur waren we wel al opnieuw aan de rand. Het weer was helderder dan de dag ervoor dus het loonde zeker nog de moeite. En dan… op naar Bryce Canyon.

Onderweg bleek al snel dat we het slechte weer tegemoet reden. Hoe dichter we bij Bryce kwamen, hoe erger het werd. Plots was het de ene bliksem na de andere, gepaard met ferme donderslagen en veel regen. Joepie…

Rond halftwee kwamen we toe bij Ruby’s Inn, ons hotel voor de volgende nacht. We vroegen aan de desk of het weer nog ging beteren. Het antwoord was niet postief. Joepie in het kwadraat dus… Wanneer we eindelijk weer internet hadden, keken we even naar het weer voor de komende uren: vanaf 17 u droger, vanaf 20 u zon. Alleen gaat de zon wel rond 21 u onder. Daarom besloten we het park niet in te gaan en als middageten warm te eten. Mocht het weer beteren, verliezen we daar vanavond onze tijd alvast niet meer aan.

Na het eten merken we op dat het niet meer regent en dat er een voorzichtig zonnetje door de wolken piept. De dame aan de desk had het bij het verkeerde eind. Snel beginnen we aan ons bezoek. We rijden door tot helemaal achteraan het park om zo uitkijkpunt per uitkijkpunt terug te keren. Mochten we er vandaag niet geraken, hoeven we morgenochtend niet meer ver te rijden.

En het bezoek overtrof nog onze beste verwachtingen. Het was extreem rustig in het park en het zonnetje piepte steeds regelmatiger door de wolken. Als we even wachtten op de zon konden we de perfecte foto vastleggen. Uiteindelijk konden we op een uitkijkpunt na alles doen. De zonsondergang aan Sunset Point op het einde was subliem! De dag was dus beter verlopen dan verwacht! De wandeling tussen de hoodoos is niet meer gelukt maar die ervaring hadden we tien jaar terug al mogen beproeven. Geen ramp dus. Hieronder alvast een foto – impressie van de dag (we hebben zelfs een kolibri gezien, alle eer voor de foto aan Isabel haar papa!).

Het feit dat Bryce Canyon na ons tweede bezoek nog steeds even mooi was, zegt veel over de schoonheid van dit park. Het blijft wat ons betreft een van de mooiste parken in de States.

Terwijl ik de blog update, gaan Isabel en de kindjes zwemmen in het binnenzwembad van Ruby’s Inn. Dit is voor hen ook steeds genieten na een zware, warme dag!

Morgenochtend gaan we nog even terug naar Sunrise Point (what’s in a name) helemaal in het begin van het park, en keren nog even terug naar Red Canyon net voor Bryce. Door de regen van vandaag was dat bezoek geen succes. Ook dat is echter maar tien minuten rijden dus dat hoeft niet veel tijd in beslag te nemen. En dan op weg naar Capitol Reef NP, ook voor ons een onbekende. Spannend!

Tot morgen!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 201 mijl
• Eten: Cowboy’s Buffet and Steak Room in Ruby’s Inn bji Bryce Canyon NP
- Buffet voor iedereen

• Overnachting: Ruby’s Inn, 26 SO Main, Bryce Canyon NP

Dag iedereen! Opnieuw tijd voor een verslagje van de voorbije dag. Zoals voorzien zijn we deze morgen nog eens kort naar Bryce Canyon geweest, meer bepaald naar het Sunrise Point. De zon was wel al een tijdje op toen we daar toekwamen maar dat maakte het uitkijkpunt niet minder mooi.

Daarna zijn we naar de Red Canyon geweest. Dit is een heel mooie omgeving net voor Bryce Canyon met prachtige donkerrode en oranje rotsen. Uniek om even door te rijden. Tijd voor wandelen was er niet maar de indruk vanaf de weg is al adembenemend. Bovendien lazen we op een infobord dat Butch Cassidy en zijn kompanen deze canyon gebruikte om zich te verschuilen. Zoiets geeft toch wel wat extra sfeer aan een bezoek.

En dan was het tijd voor het echte werk voor vandaag: onze rit naar Torrey en Capitol Reef NP. Van dit park had ik geen al te hoge verwachtingen maar ik kan nu al verklappen dat ik er ferm naast zat. Om in Capitol Reef te geraken moet je de scenic highway UT12 nemen, verkozen tot de mooiste weg van Amerika. Onze mond viel dan ook met momenten open. Mooier hebben we ze nog niet gezien. De reisgidsen en verslagen op internet liegen niet. Onderstaande foto`s bewijzen dat.

Na een lange rit komen we aan in Torrey waar we vannacht slapen. We rijden echter meteen door naar Capitol Reef NP. Is het toeval of niet maar de donkere wolken reizen met ons mee en het is opniew wachten op het goede moment om een streepje zon op de foto vast te leggen. Capitol Reef overtreft de stoutste verwachtingen en bestaat uit hele, maar dan ook hele hoge muren van rode rotsen.

Middenin het park ligt de vestiging Fruita, gesticht door de mormonen en bewerkt tot boomgaarden met tientallen fruitbomen. Daar kopen Isabel en haar mama een stukje bekende taart (het was blijkbaar lekker) maar net op dat moment vallen de eerste regendruppels. We storen er ons niet te erg aan en nemen de Scenic Route. Jammer genoeg geen zon op de rotsen maar het is toch meer dan de moeite.

Op het einde van de Scenic Route moet je omdraaien en dezelfde weg terugnemen. Echter kan je ook nog een stukje onverharde weg nemen naar de Capitol Gorge waar onder andere indiaanse tekeningen op de rotsen terug te vinden zijn. Door het mindere weer twijfelen we even of we er voor gaan. We komen namelijk heel wat droge rivierbeddingen tegen die bij hevige regenval binnen de kortste keren omgetoverd kunnen worden in flash floods. Maar toch doen we het. We hebben er geen spijt van. De onverharde weg ligt er goed bij en de muren gesteentes langs beide kanten van de wagen doen je heel klein voelen.

Op het einde moeten we nog een stukje wandelen om de tekeningen te vinden. Het is wel de wandeling waard.

Ondertussen komt het zonnetje er opnieuw wat door en mits we toch dezelfde weg terug moeten nemen, hebben we toch nog wat foto`s met zonlicht op de rotsen kunnen nemen.

Tot slot bezoeken we nog even het mormonenschooltje in het park. Zeer kleinschalig!

Morgen rijden we het resterende stuk door het nationale park en rijden we door naar Moab waar we drie nachten blijven om daar van de natuurpracht te genieten.

Tot dan!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 178 mijl
• Eten: Broken Spur Inn & Steakhouse te Torrey
- Isabel: Double Barrel (Two tender bacon wrapped medallions, one with melted blue cheese and served with garlic shrimp scampi or bacon wrapped shrimp)
- Frederik: Top Hand (Our huge top sirloin is sure to please you. A local favorite)
- Hanne en Cara: Hamburger (slider’s plain with cheddar cheese, served with chips, fresh veggies or fruit)

• Overnachting: Broken Spur Inn & Steakhouse, 955 East SR 24, Torrey

We hebben even geen internet gehad dus is het inhalen geblazen. We waren gebleven in Capitol Reef NP waar we in de voormiddag nog door moesten om richting Moab te reizen. Eerst en vooral bezochten we de indiaanse petrogliefen, deze waren een stuk duidelijker te zien dan deze van gisteren.

Op het AllesAmerika – forum hadden we nog de tip gekregen om de Hickmann Bridge – trail te wandelen. Dat is een vrij korte wandeling maar wel met een behoorlijk hoogteverschil. Bovendien is het hier ook warm en starten we de wandeling bij een temperatuur van 40 graden. Enkel de twee kindjes waren met ons mee en voor hen was het vrij intens. De wandeling zelf was zeker de moeite waard. Eerst is het ferm klimmen om dan in een smallere canyon te wandelen. Wegwijzers waren er niet waardoor we even van het pad afgeweken waren. Maar alles is goed gekomen: na een tijdje stonden we onder onze eerste natuurlijke brug. Schitterend! Gelukkig was de weg terug vooral naar beneden. Goed voor de moraal. Dit was voor ons ook een van de mooiere momenten uit onze reis.

Na de hike rijden we het park uit. Wat een aangename verrassing was Capitol Reef zeg! En dan op naar Moab. Onderweg wilden we nog even stoppen in het Goblin Valley State Park. Dit park ligt midden in de woestijn. Ook hier waren de temperaturen zeer hoog. De vallei bestaat uit naast elkaar staande rotsformaties die er eigenlijk uit zien als paddestoelen. Echter zien ze er in Amerika vooral Goblins in, dit zijn boosaardige kabouters. Er zijn drie valleien te bezoeken. Wij houden het enkel bij de eerste vallei omdat het gewoonweg te warm is. Eerst gaat Isabel naar beneden dan ik, zo kunnen de kindjes in de schaduw blijven. Voor hen is het te warm in de woestijn en zeker na de wandeling in Capitol Reef. De goblins zijn wel schitterend om door te wandelen. Zeer fotogeniek ook!

Na het verlaten van het staatspark rijden we door naar Moab, onze verblijfplaats voor de komende drie nachten. We hebben nog even tijd om via het Dead Horse Point State Park te gaan. Dit is toch wel een van de meest spectaculaire zichten ooit geweest voor mij. De Colorado – rivier loopt in een bocht rond de rotsen en verder heb je een fenomenaal zicht op de canyons op de achtergrond. De zon zat iets te laag waardoor we besluiten om nog eens opnieuw terug te keren. Ons ticket is toch geldig voor drie dagen.

En zo komen we moe maar voldaan toe in Moab. De temperatuur schommelt rond de 40 graden dus daar moeten we het de komende dagen mee doen. Rond Moab liggen twee spectaculaire nationale parken: Arches NP en Canyonlands NP. Deze staan de komende twee dagen op het programma.

Slaap lekker!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 231 mijl
• Eten: The Moab Brewery te Moab
- Isabel: Blacken’d Tilapia Filet Pasta (Tilapia seared with fiery spices on a bed of penne and tossed with a tomato jalapeño cream sauce. Served with garlic bread)
- Frederik: Jack Daniels Fettuccini (Smoked hot Italian sausage and black tiger shrimp sauteed with artichoke hearts and red pepper, tossed with a spinach fettuccine and Jack Daniels Bleu Cheese Cream Sauce. Served with garlic bread and a dinner salad)
- Hanne en Cara: Breaded Ravioli (served with fries, vegetables or coleslaw)

• Overnachting: River Canyon Lodge, 71 West 200 North, Moab

Vandaag staan Isabel en ik vroeg op. We willen immers de Delicate Arch – trail afwandelen. Deze wandeling is 5 km lang. Op zich niet veel maar er moet wel een hoogteverschil van meer dan 130 meter overwonnen worden. Bovendien is er nergens schaduw en lopen de temperaturen weer zeer hoog op. Vandaar dat we vroeg vertrekken en dat de kindjes bij oma en opa blijven. Om 7u50 beginnen we aan onze calvarietocht. De temperatuur valt nu nog mee, maar dat is ook de bedoeling natuurlijk.

In het begin gaat alles vlot, het is klimmen maar dat valt goed mee, tot… het wandelpaadje overgaat naar rotsen klauteren. Over een heel korte afstand moet er minstens 70 meter hoogteverschil overwonnen worden. Het gaat niet zo goed en regelmatig houden we even in. We hebben het gevoel dat onze conditie niet fantastisch is maar eens boven (man wat een gezwoeg om daar te geraken) zien we dat iedereen naar adem hapt. Gelukkig ligt het zwaarste stuk achter ons, al wisten we dat op dat moment niet. Toch zetten we door en na een tijdje lopen, komen we uit op een richel. We wisten van vooraf dat het dan niet ver meer was.

En plots moeten we naar rechts wandelen en daar staat hij dan, de wereldberoemde Delicate Arch. De trots van het park die je gezien moet hebben. Na wat bij adem komen willen we de enige alleenstaande natuurlijk boog van het park op foto en video vastleggen. We komen echter tot de conclusie dat er steeds volk in de weg loopt om het klassieke fotootje te nemen. We hebben geen zin onze foto`s te verpesten door er vreemde toeristen op te zetten. Maar met alle goede wil ter wereld lukt het ons niet. Dan beslis ik maar om op een steile rand naar de andere kant van de boog te klauteren. Blijkbaar was ik de enige die dit aandurfde maar het resultaat was heel mooi, dit was namelijk ook de kant die in de zon zat en op de een of andere manier lukte het vanuit die hoek wel om de boog zonder toeristen op te fotograferen.

Toch wilden we ook de andere kant zonder toeristen fotograferen. We kwamen op het schitterende idee om Isabel in de rij aan te laten schuiven (jawel, er stond echt een rij te wachten voor de foto) en ik stond klaar met camera en fototoestel. Toen Isabel vooraan de rij kwam, riep ze naar iedereen dat we foto`s zonder mensen op wilden. Iedereen begreep het gelukkig en zo kon ik de mooie foto`s maken. Blijkbaar stonden er nog veel fotografen op de wacht want er was heel wat geklik te horen. Erg dat het zo moest maar het was wel doeltreffend!

Na een uurtje beslissen we terug te wandelen, gelukkig naar beneden nu. Ik kon het niet laten om met een glimlach de naar boven puffende medetoeristen te bekijken. Ondertussen was het weeral veel warmer dus ik kreeg er eigenlijk wel medelijden mee. Eens beneden keren we terug naar het hotel om de meisjes op te halen. Zij hebben ondertussen gezwommen met opa in het hotel. Ook eens leuk voor hen.

Kort na de middag keren we terug naar Arches om de rest van het park te bezoeken. We nemen heel wat foto`s onderweg. Zo bezoeken we eerst het Park Avenue viewpoint en Balanced Rock. We passeren de Garden of Eden wanneer we richting de Windows Section rijden. Daar lopen we de Windows – trail (1600 m) en zien twee natuurlijke bogen naast elkaar. Schitterend, alleen weer zo warm… Vanop afstand zien we ook de Double Arch. Deze wandeling hebben we onszelf bespaard want het was alweer pokkeheet…

Na deze wandeling rijden we nog het hele park door en nemen foto`s. Eerst bezoeken we nog even het uitkijkpunt van Delicate Arch. Heel in de verte zie je de boog staan maar dit is niets vergeleken met het echte werk van deze voormiddag.
De trail naar de Landscape Arch zien we niet meer zitten maar we wandelen wel nog naar de Sand Dune Arch. Dit is een korte hike van 800 m die leuk is voor kindjes. Het is een wandeling tussen twee verticale wanden, volledig in de schaduw en in het mulle zand. Na een eindje komen we ook een natuurlijke boog tegen. Even poseren en weer verder.

Het was een drukke dag met heel wat kilometers in te hete temperaturen maar zo super dat een mens alle vermoeidheid vergeet. Vol voldoening keren we terug naar ons hotel in Moab. Een meer dan geslaagde dag dus, en wat een park dat Arches NP!

Tot later!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 99 mijl
• Eten: The Moab Brewery te Moab
- Isabel: Pistachio Chicken (Pan seared chicken breast topped with toasted pistachios and our raspberry habanero sauce. Served with a dinner salad, vegetables, and choice of garlic red potatoes, baker or rice pilaf)
- Frederik: Mixed Sausage Grill (Charbroiled mild Italian, our own Porcupine Pilsner brat and Cajun sausage topped with sauerkraut. Served with a side of our barley stout mustard, dinner salad, vegetables, and choice of garlic red potatoes, baker or rice pilaf)
- Hanne en Cara: Fish & Chips

• Overnachting: River Canyon Lodge, 71 West 200 North, Moab

Vandaag stond het andere park bij Moab op het programma: Canyonlands NP. En opnieuw: 40 graden vandaag.

Eerst gaan we nog eens terug naar Dead Horse Point SP. Dit is veel mooier met de zon wat hoger. We hebben er dan ook geen spijt van om nog eens terug te keren.

Daarna gaan we door naar Canyonlands en bezoeken het gedeelte `Isle in the Sky`. We rijden eerst helemaal door tot het einde van het park: het Grand View Point. Jammer genoeg was de weg afgesloten wegens wegenwerken maar een toffe ranger hielp ons op pad om bijna hetzelfde te zien vanuit een andere hoek. De eerst blik op de canyons was er een met verstomming. Ongeziene schoonheid. Dit park is de plaats om een canyon van bovenaf te bekijken: het is als het ware een canyon in een canyon. We lopen maar wat willekeurig rond en nemen heel wat foto`s. Doordat we geen paadjes volgen is het wat klauteren geblazen maar alles verloopt uiteindelijk vlot.

Daarna rijden we de weg terug en doen heel wat viewpoints. Trails wandelen na gisteren zien we niet zo zitten dus kijken we vooral van op afstand naar de natuurpracht. Zo bezoeken we onder andere ook de White Rim Overlook en het Green River viewpoint. Echt de moeite waard!

Tot slot lopen we nog een korte wandeling naar een natuurlijke boog, Mesa Arch, die als venster dient voor de achterliggende canyons. Schitterend! We nemen ook hier weer heel wat foto`s. Ook hier lopen er constant toeristen voor maar gelukkig niet zo erg als gisteren bij Delicate Arch. Een vervelende Amerikaan, nogal een aansteller, liep constant in de weg en op een bepaald moment vond hij het zelf nodig om over de Mesa Arch te lopen. Dit terwijl er heel duidelijk een bord stond dat dit verboden is. Sommige mensen…

We eindigen ons bezoek al rond 16 uur. Doorrijden naar het andere deel van het park, de Needles, doen we niet omdat het nog 120 kilometer rijden is. Bovendien is iedereen wat moe en we beslissen in het hotel te blijven. Isabel gaat nog even zwemmen met de kindjes terwijl ik de foto`s en video`s overzet. Ik probeer nog om op het internet te geraken voor de blog maar dat is een ware ramp.

`s Avonds gaan we lekker eten (Italiaans) en daarna lopen we nog wat rond in Moab. Ik vind nog een aantal Amerikaanse nummerplaten die ik nog niet heb en koop ze snel. Zo is de collectie weer wat uitgebreid. Na een vrij rustige dag, gaan we terug naar ons hotel en gaan slapen. Morgen verlaten we Moab en gaan we richting Glenwood Springs.

Tot later!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 120 mijl
• Eten: Pasta Jay’s te Moab
- Isabel: Tortellone Alfredo (homemade pasta pillows stuffed with cheese and baked in Alfredo sauce with chicken)
- Frederik: Jay’s Famous Jumbo Shells (giant pasta shells stuffed with basil, spinach, ricotta cheese and spiced ground beef baked in marinara sauce)
- Hanne en Cara: Spaghetti with Meatballs

• Overnachting: River Canyon Lodge, 71 West 200 North, Moab

Vandaag wordt een rampdag. Om iedereen niet nodeloos bezorgd te maken: alles is goed met ons.

Nochtans begint de dag goed: we rijden nog even naar Hole in the Rock, een tourist trap maar toch eens leuk om te doen. Ik had gehoopt er nog wat nummerplaten te kunnen kopen maar dat draaide uit op een sisser.

Via de UT128, een weg langs de Colorado – river, rijden we richting Colorado. De zichten vanaf deze weg zijn adembenemend en het is bovendien eens heel leuk om zo dicht bij de Colorado te komen. Je kunt er zelfs zwemmen en watersporten. Wanneer we de autosnelweg naderen, geraken we plots in een wel heel verlaten deel. Even denken we zelfs dat we verkeerd gereden zijn. Zo passeren we onder andere Cisco, een ghost town.
Eens op de autosnelweg gaat het redelijk vlot. We stoppen even bij een lokale Subway om wat te eten. We zagen ondertussen op de infoborden langs de autosnelweg dat de afrit naar Glenwood Spings afgesloten was tot halfvier `s middags. We haasten ons dus niet te snel zodat we toch via de afrit naar ons hotel konden. Bovendien wilden we nog de hike naar Hanging Lake doen.

Maar toen sloeg het noodlot toe: op de autosnelweg begon er plots iets te biepen in onze wagen en ging er een lampje branden. Platte band… Daar sta je dan langs de autosnelweg. Isabel belde meteen naar Alamo om te vragen wat we moesten doen. Bij Alamo vroeg men ons of we een reservewiel mee hadden. Noch in de koffer, noch onderaan aan de achterkant zagen we een reservewiel. Leuk… Volgens de contactpersoon bij Alamo zou er toch een reservewiel moeten hangen onderaan de wagen tussen de twee voorste deuren. Na enig zoeken vonden Isabel haar pa en ik de reserveband. Een probleem echter: hoe geraak je daar in godsnaam aan? Daar kon Alamo ook niet bij helpen… We keerden heel de auto binnenste buiten maar vonden echt geen manier om het reservewiel los te schroeven. Probleem!!! Ondertussen stopte er nog een wagen met een bezorgde mens uit Utah die ons verder probeerde te helpen. De man zocht de handleiding op via zijn smartphone. Ondertussen had ik de schroef in onze wagen gevonden waar de reserveband aan bevestigd hing. Nu nog materiaal vinden om de schroef los te krijgen. De man uit Utah wist dat gelukkig zitten. Na wat gesukkel hadden we dus eindelijk ons reservewiel. Isabel haar papa heeft het grootste deel van het werk voor zich genomen waarvoor dank! Ondertussen hing Isabel nog steeds aan de lijn met Alamo. Eerst gingen ze ons nog een nieuwe wagen geven maar er was geen zelfde type beschikbaar. Dan stelden ze voor om met de reserveband tot aan de dichtst bijzijnde Walmart te rijden waar ze banden vervangen. Gelukkig was dit maar 20 mijl verder. Om het helemaal compleet te maken was er bovendien nog een ongeval gebeurd net voor Rifle waar de Walmart was. Lange files en het was hopen om voor sluitingstijd bij de Walmart te geraken. Eens aangekomen was het al iets na 18 u terwijl de Walmart sluit om 19 u. Eigenlijk was er geen plaats meer voor ons maar Isabel heeft al haar charmes boven gehaald om de man te overtuigen en men wilde ons er nog bijnemen. Iets voor 19 uur was de wagen klaar: een nieuwe achterband. We hebben de kosten betaald maar deze zullen door Alamo terugbetaald worden bij aflevering in Denver.

We hebben dus een iets anders verloop van de dag gehad. Ons bezoek aan Hanging Lake is in het water gevallen maar dat kon erger. Gelukkig is alles goed gekomen en is met ons alles ok.

Morgen pikken we de draad weer op en rijden we via Aspen naar Silverthorne voor onze laatste overnachting…

Foto’s komen later nog maar het wordt nu al laat en het internet is hier ook niet snel genoeg om alles op te laden.

Tot morgen!

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 226 mijl
• Aantal lekke banden: 1
• Eten: Doc Holliday’s Tavern te Glenwood Springs
- Isabel: Soft Tacos (make your own tacos with your choice of shredded chicken or ground beef. Two flour tortillas, refried beans, lettuce, tomatos, sour cream, olives, guacamole & salsa serve don the side)
- Frederik: Wyatt Earp Burger (6 oz. party topped with grilled onions and green pepper) and potato salad
- Hanne en Cara: 3 chicken strips with waffle fries

• Overnachting: Hotel Colorado, 526 Pine St, Glenwood Springs

Nog snel even een berichtje voor we onze laatste nacht in Amerika tegemoet gaan.

Na het debacle met de lekke band gisteren, hebben we vandaag opnieuw de draad opgepikt. We verlaten Glenwood Springs om naar het mondaine Aspen te rijden, het skioord voor de rijke Amerikanen en de Hollywoodsterren. Het valt meteen op dat de huizen een zekere grandeur uitstralen. We willen de Maroon Bells bekijken en moeten daarvoor de bus nemen. In de zomer mag je er niet met de eigen wagen naar toe. De meest gefotografeerde bergpieken uit de Rocky Mountains zijn heel mooi. Er zijn heel wat toeristen rond het meer en de bergen. De ene voor een mooie foto, de andere voor een hike. Wij houden het bij foto’s.

Na het bezoek zoeken we een stuk taart voor Isabel haar verjaardag maar in Aspen eten ze blijkbaar geen taart. Dan maar op weg naar de Independence Pass, een van de hoogste bergpassen van Amerika, dwars door de Rockies. De weg slingert zich heel snel heel hoog. Bovendien is de weg op bepaalde stukken heel smal. Toch is het zeker de moeite en nemen we af en toe een foto. Na een tijdje komen we bij het spookdorpje Independence. Hier werd vroeger goud gevonden en ontwikkelde er zich al snel een stadje. Na 20 jaar was het goud niet langer rendabel en verliet iedereen het stadje. Nu blijven er nog wat vervallen hutjes over. Toch mooi als je je voorstelt hoe men hier moest leven in de meest barre omstandigheden. Maar alles voor het goud zeker?

Na wat doorrijden komen we aan op de top van de Independence Pass. We hebben de boomgrens ondertussen overschreden. We bevinden ons op meer dan 12000 feet hoogte. Dat is ook te merken bij het uitstappen: frisjes, sneeuw, wind en ijle lucht. Bovendien bevindt zich hier ook de Continental Divide: het water van de ene flank stroomt naar de Atlantische oceaan, het water van de andere flank naar de Stille oceaan.

Ook de afdaling van de pass gaat steil naar beneden. We passeren nog de dorpjes Twin Lakes en Leadville. Deze laatste is het hoogst gelegen stadje van de VS.

We rijden verder door naar Silverthorne waar we overnachten. Daar eten we nog iets lekkers voor Isabel haar verjaardag. Het dessert krijgen we op kosten van het huis.

Morgen gaan we richting Denver waar we onze vlucht terug nemen. ’t Is jammer genoeg voorbij. Hier eindigt ons avontuur. Eens thuis gekomen zullen we nog wat foto’s van de laatste dagen uploaden. Hou de blog dus nog even in de gaten.

Statistieken van de dag:

• Gereden afstand: 133 mijl
• Eten: The Dillon Dam Brewery te Silverthorne
- Isabel: The Dam – burger (Our most popular! Melted cheddar cheese and smoked bacon) (bison) + the monster brownie and the hoppy lemon bar
- Frederik: Pasta Pomadori (a refreshing tomato basil cream sauce tossed with fettuccine pasta and topped with parmesan cheese. Served with garlic toast and added with grilled salmon)
- Hanne: kids burger
- Cara: kids pizza

• Overnachting: La Quinta Inn & Suites, 560 Silverthorne Lane, Silverthorne

Terug naar huis...