We vliegen naar Anchorage, de grootste stad in Alaska, met Iceland Air. De verbinding is vlot met slechts 1 overstap in Reykjavik, Ijsland. We vertrekken thuis om 9h15 en rijden op het gemak, zonder files naar de luchthaven in Brussel-Zaventem. We komen daar zo'n 3uur 20min op voorhand aan, en de check-in balies zijn nog niet open, alhoewel er reeds 3 groepen voor ons staan. Het duurt slechts zo'n 20min alvorens de balies open gaan, maar er staat al een heuse rij achter ons.

Na het inchecken gaan we door passport controle en security, zodat we op ons gemak iets kunnen drinken bij Starbucks. Daarna gaan we nog iets eten bij de Quick. Op de vluchten van Iceland Air krijg je in economy klasse geen eten, dus zorgen we dat iets binnen hebben.

We vertrekken met zo'n 25min vertraging en komen na een vlucht van 3uur 15min aan in Reykjavik. De luchthaven van Reykjavik is klein en bijzonder chaotisch. Iceland Air vliegt tussen 16h45 en 17hr15 naar zo'n 6 verschillende grote steden in de Verenigde Staten en er komen gerust 10 Europese vluchten in een korte tijdspanne samen met ons die ook aansluiten bij de vluchten die de grote plas overgaan. Veel mensen en weinig ruimte. Onze gate is ook nogal chaotisch ingedeeld.

Na een vlucht van net geen 7 uur komen we eindelijk aan in Anchorage, die lange vluchten wennen nooit, i.t.t. ze worden precies ieder jaar lastiger :o De immigratie controle gaat zeer vlot en binnen 15min staan we met koffers in de hal van de luchthaven en zo'n 10min later bij de balie van Hertz om onze huurwagen op te halen. We krijgen een Volkswagen Tiguan toegedeeld, geen Amerikaanse bak, maar een Volkswagen betrouwbaar maar een beetje saai. De koffers passen maar net in de Tiguan. Ieder jaar worden onze koffers precies groter

We rijden richting downtown Anchorage maar stoppen eerst nog aan viewpoint met zicht op downtown over het water van Cook Inlet. We check in bij ons Hotel, eten nog een pizza bij de Pizzahut en vallen rond 21uur als een blok in slaap. Het tijdsverschil met thuis is 10 uur, dus is het thuis eigenlijk reeds ochtend.

's Nachts komen we rond half vier reeds wakker, dat komt natuurlijk door de jetlag en het tijdsverschil, maar we slagen er in om te blijven slapen tot 7uur wanneer het alarm afgaat. Na het douchen gaan we ontbijten bij de dichtstbijzijnde Starbucks. Volgende stop is Wallmart waar we koelbox, drank, snacks, ontbijtgranen, bear pepper spray en meer in slaan, alle benodigdheden voor een roadtrip in Alaska dus. Nog een stop bij Wallgreens voor wat vitamientjes en we kunnen terug naar ons hotel. We herschikkende koffers en we pakken alles voor de komende week in een sporttas. Zo moeten we niet steeds met de grote koffers sleuren.

We checken uit en kunnen eindelijk starten aan onze roadtrip. We rijden noordwaarts en stoppen eerst bij een viewpoint op Anchorage vanop de heuvel bovenaan Arctic Road. Daarna gaat de rit verder tot aan het Eagle River Nature Center, deel van Chugach State Park. In die mooie gebied maken een korte wandeling op de Rodak Nature Trail en eten we een ijsje bij het visitor center. Volgende stop is Thunderbird Falls en de korte wandeling er naartoe. We gaan verder via de Glenn Highway richting ons eindpunt van vandaag, Glacier View. Daar hebben we een mooi zicht op de Matanuska Glacier vanop ons deck aan onze een mooie cottage voor 1 nacht bij Tundra Rose.

Ik schrijf dit verslag vanuit onze gezellige cabin terwijl het nu bijna middernacht is en de zon nog steeds niet onder is.

Het is een beetje te koud om ons ontbijt buiten te nuttigen maar dankzij de vele ruiten hebben we ook binnenin een mooi uitzicht. In de cabin staan er koffiebonen en een elektrische molen om te malen, en zo maken we dus verse koffie bij het ontbijt. Wat ontbijtgranen en een yoghurt en we kunnen er weer tegenaan.

Na het ontbijt laden we de auto weer in, en gaan we terug op weg. We vervolgen de Glenn Highway, we zien onderweg weer prachtige landschappen met hoge bergtoppen en gletsjers. Op het eind van de Glenn Highway rijden we door het gehucht Glenallen, hier gooien we de tank vol, want het is niet altijd zeker wanneer je nog een tankstation tegenkomt. We rijden nu verder op de Richardson Highway, in de verte zien we de bergen van Wrangell-St.Elias National Park, waarvan de toppen in de wolken verborgen liggen. We stoppen iets verder aan het visitor center en informeren naar de activiteiten voor binnen 2 dagen wanneer we met het vliegtuigje naar Kennicott gaan. Langs de kant van de weg zien we een jonge moose staan in het drassige gebied.

We rijden hier naast de olie pijpleiding, alhoewel we er maar af en toe een glimp van opvangen. Iets verder stoppen we aan de mooie Worthington Glacier, die van dicht bij te bewonderen is naast de weg. We vervolgen onze route en rijden naar beneden de Keystone Canyon in, met groene wanden en watervallen.

Niet veel later komen we aan in Valdez, onze verblijfplaats voor 2 nachten. Valdez is een klein stadje, geen bekende fastfood ketens, wel 1 Safeway supermarkt en wat lokale restaurants bij de haven. We slapen 2 nachten in een B&B. Morgen varen we een cruise.

Het wordt al gauw een routine, opstaan, douchen, ontbijten en terug op weg. Maar vandaag blijven we in Valdez, alhoewel we gaan op een 6-uur durende cruise naar Columbia Glacier bay met hopelijk onderweg nog wat wildlife. Bij het onbijt ontmoeten we nog andere gasten van de B&B, o.a. ook een Nederlands koppel van Gelderland, die ook op dezelfde cruise gaan.

We moeten om 10h inchecken voor de cruise en om 10h30 begint het boarden. Om 11h varen we uit na de nodige veiligheidsinstructies. We verlaten de haven en ronden port Valdez en varen noordwaarts, onderweg komen we nog grappige otters en koddige zeehonden tegen. We varen nog langs Glacier Island waar we op enkele strandjes een groep zeeleeuwen veel lawaai horen maken. Deze jonge zeeleeuw mannetjes maken nog geen kans op een vrouwtje en maken dus maar wat kabaal tegen mekaar. We varen Glacier Bay in en moeten onmiddellijk vaart minderen door de vele grote en kleine ijsschotsen die van de gletsjer los gekomen zijn en in de baai ronddobberen alvorens ze volledig smelten. Door het trage tempo en het moeilijke navigeren door het ijs kunnen we niet dicht bij de gletsjer komen, maar de prachtige ijsschotsen zorgen voor veel mooie foto's. Wanneer we een hele tijd later de baai terug uit varen zien we een bultrugwalvis, en we hebben het geluk de walvis tot 3x toe te zien "breachen" (uit het water lanceren). De bekroning op de cruise. Bij het terugvaren naar Valdez zien we ook nog een grote tanker die onderweg is om olie in te laden vanuit de pijpleiding.

Na de boottocht gaan we nog kijken naar het voederen van Bald Eagles bij het Bayside RV park. De vogels plukken de vis zo uit de lucht, of grijpen de vis in een fly-by. Zeer imposant.

Na een bezoek aan de supermarkt, en aan het restaurant, gaan we terug naar onze B&B.

Vandaag doen we alles op het gemak, we hebben immers geen druk schema. We ontbijten in de B&B samen met een stel Duitsers en Amerikanen. We laden de auto terug in, en gaan op weg. Onze eerste stop is de Mineral Creek Trail, waar we met de auto een klein stukje op rijden tot aan de eerste beek waar we niet door kunnen. We zitten hier in een mooie groene vallei met watervallen. Ik klim wat dichter bij de waterval en maak toch wel even contact met grond, eigen schuld ik wou mij haasten. Niks ergs, gewoon een schram.

Na dit korte bezoek aan de vallei, rijden we weg uit Valdez en gaan nog even kijken bij Old Town Valdez. Voor de grote aardbeving in 1964 stond het stadje hier aan de kop van de baai, maar het werd letterlijk weggevaagd door de Tsunami volgende op de aardbeving. De straten zijn er nog, en hier en daar ligt nog een fundatie en staat er nog wat oud materiaal. Leuk om eens rond te kijken.

We gaan weer op weg en rijden via de Richardson Highway (de enige van of naar Valdez) noordwaarts, we komen terug voorbij enkele watervallen in Keystone Canyon, en gaan weer even kijken naar de Worthington Glacier, we hebben nu namelijk zonneschijn i.p.v. laaghangende wolken enkele dagen geleden. Ik probeer wat dichterbij te komen via een provisorisch trail door anderen voor mij gemaakt. Helemaal dicht bij geraak ik wel niet maar het is toch een imposant zicht.

We rijden verder en slaan de Weg in naar Chitina, de weg biedt vergezichten op de Wrangell Mountains, en waar het asfalt eindigt is er het half uitgestorven stadje Chitina met 1 mooi historisch hotel. Hier begint de dirt road naar de voetgangersbrug bij McArthy maar dat risisco gaan we niet nemen. We rijden terug naar de Richardson Highway waar we iets verder onze stop voor de nacht hebben, Willow Lake B&B. We slapen in een mooie log cabin dat de eigenaar met zijn eigen handen gebouwd heeft.

Vandaag moeten we vroeg opstaan want we moeten om 8h45 aan het vliegveld van Chitina zijn voor onze vlucht naar Kennicott en het is nog 45min rijden. We gaan om 7uur vanuit onze cabin naar onze gastheer en -vrouw toe, maar daar krijgen we eerst nog een rondleiding in het huis. Het staat werkelijk vol met opgezette beesten van beren tot vogels tot een zebra, tot zelfs vissen. Als ontbijt zijn er pannekoeken (en ze zijn lekker) en rabarbercake. Het smaakt allemaal en daarna laden we de auto in en vertrekken we.

Bij het vliegveld staan al een aantal mensen te wachten en er komen er nog enkele toe, we staan er uiteindelijk met 15. Om 9uur landt een vliegtuigje waar er 5 personen in kunnen, maar de piloot stapt uit en verzekerd ons dat er nog 2 vliegtuigjes zo meteen aankomen. We worden verdeeld in groepen van 5 over de 3 vliegtuigjes. We zitten een beetje verkrampt maar het is slechts een 20min durende vlucht. Door het mooie weer hebben we onderweg prachtige zichten op Mt. Wrangell en Mt. Blackburn en de Kennicott en Root gletsjers.

De landing verloop zacht en zo staan we aan de grond op het McArthy vliegveld. Een busje brengt ons naar de 5mijl verder gelegen lodge waar we de babage kunnen aan de kant zetten in afwachting van de beschikbaarheid van de kamer. Ondertussen kijken we even rond, drinken een drankje en verkennen even vlug de omgeving.

We lopen binnen in het visitor center, en regelen ook onze tickets voor de tour van de verwerkingsgebouwen deze namiddag. Op de middag kunnen we lekker gaan lunchen in het restaurant. We worden hier namelijk verwend met volledig pension maaltijden.

Voor onze tour van de gebouwen wandelen we eerst de heuvel op naar de boveningang, nu ja ingang, het is nogal een bouwvallige bedoening met het stevigste zijnde de deur met slot. We krijgen allemaal een helm op en starten zo onze tour door het grote verwerkingsgebouw. De ertsen kwamen van de schachten hoger op de berg binnen via karretjes aan een soort skilift en werdene heir dan verder verwerkt alvorens ze de trein op gingen richting de haven. Er werd hier niet gesmolten, de verwerking bestond er in de ertsen de breken tot kleine stukjes en ze te gaan sorteren op kwaliteit. Dit werd allemaal mechanisch gedaan zonder chemicaliën, we spreken hier namelijlk van de start in 1908. We zien grote machines om de ertsen te breken, om ze dan verder te sorteren op grootte om opnieuw naar verschillender malers verder te gaan en om dan via een systeem met water te sorteren op kwaliteit. Het gebouw kraakt en spokt onder onze voeten via de vele steile trappen, maar de gids verzekert ons dat het gebouw in een toestand van stabiele bouwvalligheid verkeert. We bezoeken ook nog het energiegebouw, waar er grote ketels staan om stoom te maken en motoren op disel om energie op te wekken.

Na de tour geraken we nog een uur aan de praat met een Nederlands stel en daarna gaan we ons verfrissen zodat we stipt om 7 uur aan het restaurant zijn voor het avondeten, dat wordt namelijk op 1 tijdstip en met slehts 1 keuze opgedient aan tafels van 8 personen. Je leert dus sowieso weer andere mensen kennen.

We hebben vandaag een hele dag in Kennicott. We beginnen natuurlijk met het ontbijt dat inbegrepen is in onze prijs. Een continental breakfast met ook warme opties zoals roerei met spek, worstjes en patatjes. Er is ook veel lekker fruit en enkele gebakjes.
Na het eten maker we ons klaar om dichter naar de Root Gletsjer te wandelen, we hebben onze bergschoenen, onze wandelstokken en natuurlijk wat drank mee. We wandelen voorbij de mijngebouwen en eerst nog op een gravel baan voor auto's maar al vlug op een smal pad tussen de vegetatie. Het weer was nochtans niet zo goed voorspeld, maar het is hier toch bewolkt maar droog. Er bloeien langs het pad verschillende wilde bloemen. We wandelen algauw over een brugje over een beek en we komen steeds dichter bij de gletsjer. Helaas komen we iets verder bij een rivier die nogal wild naar beneden valt met een geimproviseerde brugje van 2 planken breed zonder enige leuning. Dat gaat niet lukken met Stephanie haar hoogtevrees. We keren dus om en maken nog wat foto's van de gletsjer.

We wandelen terug naar Kennicott en wandelen boven langs en bekijken de huisjes in privé bezit op Silkstocking Row. Waarschijnlijk enkel als zomer cabin in gebruik, maar overal lijken er wel degelijk mensen thuis te zijn. Een generator in een schuur zorgt voor elektriciteit, vermoedelijk niet eens lopend water. We wandelen terug tot aan de lodge, alwaar het ondertussen tijd is om te gaan lunchen, we worden hier nogal verwend met de maaltijden.

Na de lunch nemen we het shuttle busjes naar McCarthy, het stadje 5 mijl verder, waar in de tijd van de mijn alcohol en vrouwen te vinden waren. Nu is het een klein stadje, vaste inwoners 15 mensen, te midden van de wildernis met 1 café, 1 hotel, 1 restaurant, 1 winkeltje en 1 snackbar/tea-room. Voor de rest nog een kantoor voor buitenactiveiteiten, voor flightseeing en nog wat privé huizen. De mensen die we zien zijn nogal alternatief, precies de alaska variant van hippies, maar dan ruiger met een baard en wat vuilere kleren.

Na onze wandeling door het stadje gaan we een koffie en warme chocomelk drinken in de "The Potato", de snackbar/tea-room. Het is ondertussen lichtjes beginnen regenen, een beetje miezerig. Verbazingwekkend is de koffie en de warme chocomelk zeer lekker en niet zo duur. Binnen is het een komen en gaan van de locals en de sporadische toerist. We hebben even gecontroleerd en konden geen enkele niet-toerist ontdekken zonder baard!

We nemen het shuttle busje terug naar Kennicott waar we nog wat praten met een ander Nederlands stel. We verfrissen ons en dan is het tijd voor het avondeten, het laatste alweer. Na het avondeten komen we in de gemeenschappelijke ruimte nog de 2 Nederlandse stellen tegen en zitten nog gezellig wat te babbelen. De tijd vliegt en tot onze verbazing is het al 23h30 en gaan we vlug slapen, de rest moet morgen vroeg op. Wij doen het morgen op het gemak, onze vliegtuigje brengt ons om 14h pas terug naar de bewoonde (alhoewel) wereld.

Vandaag worden we om 14hr terug gevlogen naaar Chitina waar onze auto staat. We hebben dus alle tijd van de wereld. Na het douchen en klaarmaken gaan we terug ontbijten in de lodge. Eerst een bord met roerei, spek en een stukje worst, daarna een stukje gebak, en afsluiten met enkele stukken fruit. Dat houdt ons wel even verzadigd. Na het eten pakken we de koffers in en checken uit. We mogen onze koffers in de opslagkammer plaatsen tot ons busje vertrekt naar het vliegveld.

We besluiten om eerst nog een korte wandeling te doen naar het oud kerkhofje van Kennicott, dat mislukt aangezien we na een kilometer beseffen dat we op het verkeerde pad lopen, oops :o. We keren gewoon om en zoeken niet meer naar het kerkhofje maar gaan nog terug naar de giftshopwaar Stephanie een lekkere koffie drinkt. We hebben besloten om hier in de lodge uitgebreid te lunchen (tegen betaling) zodat we vanavond niet hoeven te zoeken naar eten, aangezien we nog een lange rit voor de boeg hebben.

Na de lunch worden we door het busje naar het vliegveld gebracht, waar onze piloot en het vliegtuigje al klaar staat. Na enkele oproepen op de radio en een controle van het luchtruim stijgt ons vliegtuigje op. Er hangt een dikke lage bewolking dus vliegen we lager om er onder te blijven. Bij de 4th of July bergpas is er even een spannened moment wanneer de piloot op de radio drukt overlegt met een ander vliegtuigje dat ieder moment uit de pas zal komen. Ze zien mekaar niet en dus spreken ze af om koers te veranderen, wij gaan een grote bocht naar het oosten maken, tot ze visueel contact hebben. Pas na enkele minuten en meerdere oproepen heen en weer horen we op de radio, "I see you, you're fine". De piloot vliegt daarna de bergpas door, onder de wolken. We zien de grote bergen, die we op de heenvlucht zagen, totaal niet meer door de dikke lage bewolking. We vliegen lager waardoor we wel de valleien met de vele meertjes en rivierezn en de McCarthy road duidelijk zien liggen. De landing 20min later in Chitina verloopt vlot, en ook onze wagen staat er nog 1 geheel.

We kunnen weer op weg naar onze bestemming van vanavond de MacLaren River lodge op de Denali Hwy. We rijden eerst terug vanuit Chitina naar de Richardson Highway. We rijden ook weer voorbij Willow lake, maar van zicht op de bergen is geen sprake. We stoppen in Glenallen om de tank vol te gooien, want benzinepompen zijn er niet meer te vinden verder. De Richardson Hwy is een beetje saai op het stuk na Glenallen. De stop bij Meiers Lake Roadhouse voor een stuk taart komt geen minuut te vroeg.

Als we aan Paxson komen zien we de afslag naar de Denali Hwy, maar wij rijden eerst nog een stuk verder omdat de weg mooi wordt met Rainbow ridge, her Richardson Monument, Summit Lake en de pijpleiding die van dicht kan bekeken worden. Daarna keren we terug naar Paxson. We slaan hier de Denali Hwy in, de eerste 20 mijl tot aan de Tangle River Inn zijn nog van asfalt voorzien maar daarna wordt het gravel (gravier) voor de overige 110 mijl. Daarom ogen we de weg eigenlijk niet rijden van de autoverhuurmaatschappij. De eerste 20 mijl is ook direct één van de mooiste stukken, dus voor anderen zeker een aanrader om dit stukje te rijden. Je hebt hier mooie vergezichten op de Rainbow ridge en de Alaska range. Bij Tangle River Inn is er benzine beschikbaar en alhoewel onze tank nog 3/4 vol is nemen we geen risico en vullen terug bij (tegen een dure prijs). Het wordt 21h30 wanneer we aankomen bij de MacLaren River lodge. Gelukkig wordt het hier nooit donker deze tijd van het jaar.

De MacLaren River Lodge is nogal basic, eigenlijk slechter dan ik had verwacht en te slecht voor de prijs (158$/nacht). Er staat 1 queen bed, 3 single bedden en er is een badkamer. Geen koffiemaker, geen microgolf, geen koelkast, geen verwarming en het slechtste van allemaal geen goed verduister gordijnen. Het voelt ook allemaal niet zo proper aan en de extra dekens zijn versleten en willen we enkel gebruiken om te proberen extra verduisteren. Er staat een TV maar er is geen signaal, als ik informeer krijg ik het antwoord "Oh ja, soms valt het singal weg", maar in de bar speelt ook geen van beide TV's dus ik denk dat het niet "soms" is. Na het eten van een potje Noodles gaan we slapen.

's Morgens is er nog steeds geen signaal op de TV, "soms" lijkt dus steeds minder geloofwaardig. We eten cornflakes als ontbijt en checken gauw uit. Bij het uitchecken in de MacLaren River lodge, zeg ik dat ik teleurgesteld was in de kamer, zeker voor de prijs, maar meer dan schouderophalende reactie krijg ik niet.

We rijden verder op de Denali Highway richting de Parks Highway en Denali National Park. Al vlug komen we wegenwerken tegen en moeten we even wachten om met een pilot car verder te rijden. We rijden gestaag verder en rijden een langs stuk dat eigenlijk niet bijzonder te noemen is, maar iets verder komen we dan weer in een stuk met mooie vergezichten op verschillende bergtoppen en gletsjers. Naar het einde van de weg toe is er ook mogelijkheid om Denali (vroeger genaamd Mt. McKinley, de hoogste berg van Noord-Amerika) voor her eerst te zien. Maar in die richting zien we enkel dikke wolken. Op het einde van de weg komen we aan in Cantwell, waar we tanken en dan doorrijden noordwaarts op de Parks Highway richting Denali National Park.

We komen kort na de middag aan bij Denali National Park en eten lunch in het buffet restaurant, we winnen wat informatie in bij het visitor center en gaan om 13h30 mee op een kleine gegidste wandeling van 2 uur. We leren veel over Taiga en Tundra, permafrost en de verschillende bomen en planten. Na de wandeling rijden we nog de Park Road zo'n 15mijl op, zo ver als we met de eigen wagen mogen. Maar helaas is er geen zicht op de berg. Na het bezoek aan het park gaan we nog wat winkelen bij een aantal gift shops verder op de Highway.

Na het inchecken in ons hotel te Healy besluiten we de avond met dinner bij de 49th state brewery. Hier staat de replica magic bus die ze gebruikt hebben voor de film "In to the wild". De echte bus staat natuurlijk nog steeds in de wild hier niet zo ver vandaan.

Vandaag rijden we met de Park Road af met de Shuttle Bus, met de eigen wagen kun je slechts 12 mijl van de 92 mijl rijden. Wij nemen de bus tot aan Wonder Lake, de verste stop met uitzichten. De totale rit duurt 11 uur (heen-en-terug). We hopen op mooie uitzichten op Denali. We staan vroeg op en ontbijten want we moeten ten laatste om 9h bij het Wilderness Access Center zijn vanwaar de bus vertrekt.

De shuttle bus vertrekt om 9h15 en onze chauffeur Tony begint meteen honderduit te vertellen over het park en het wildlife dat we misschien gaan zien. Het eerste stuk van de weg kennen we reeds en Denali is niet te zien. Minstens iedere 90min stopt de bus voor 10min op een rustplaats met toiletten. Algauw stijgen we uit de Taiga en rijden we de Tundra in, er staan hier geen bomen meer enkel struiken. Hoog op de heuvels zien we Dall Sheep en iets later ook een kudde Caribou. Een mooie stop is Polychrome Pass overlook, waar we een prachtig uitzicht hebben. Het weer werkt niet echt mee, het blijkt bewolkt met af en toe eens een zonnestraal. De berg is helaas nog steeds niet te zien. De rit gaat verder met nog meer Dall Sheep in de verte. Bij het Eielsson Visitor Center vanwaar je de berg kan prachtig zien, is het helaas erg bewolkt en de berg is niet te bespeuren. We doen een hier een kleine wandeling in de Tundra. Onze bus gaat nog verder naar Wonder Lake maar het begint nu ook te regenen, dus Wonder Lake valt een beetje in het water. Op de rit terug naar het Wilderness Access Center hebben we geluk, we zien een grote kudde Caribou, en we zien een mannetjes Caribou vlak bij. Verderop hebben we nog meer geluk, er staan 3 bussen stil, onze chauffeur zegt "dat moet een beer betekenen". En inderdaad we zien een bruine beer met 2 jongen de weg oversteken en dan de heuvel beklimmen. Eindelijk zien we een beer! Op het einde van de rit zijn we moe en verkleumd van onze 11-uur durende rit, maar bij de uitgang van het park krijgen we nog 1 verassing een Moose met 2 kleintjes.

Na het avondeten kruipen we moe in ons bed.

De rit gisteren op de bus is ons in de kleren gaan zitten, daarom slapen we langer vandaag. Het is Stephanie haar verjaardag, dus we doen het lekker kalm. Na ons ontbijt gaan we naar de cafetaria bij het visitor center van Denali National Park want ze serveren er Starbucks koffie.

We besluiten om de wandeling rond Horseshoe lake te doen, een goede keuze want halverwege de wandeling krijgen we te horen dat er beneden in het meer een Moose staat. We wandelen verder en beneden zien we de Moose in het meer staan. We nemen enkele foto's en vervolgen deze mooie wandeling. Iets verderop zien we een hele hoop bomen die geveld zijn door bevers, ze hebben geen moeite om meerdere grote bomen om te leggen. We zien waarom, want verderop hebben ze een grote dam gebouwd. Dit meer blijkt eigenlijk een beek te zijn die gedamd is door de bevers. Aan de overkant van het meer zien we een bever zwemmen in het riet. Want een mooie beesten. Als we weer terug op het pad omhoog lopen schrikt Stephanie op, wanneer ik zeg dat er in het bos op 15m naast ons een Moose met 2 kleintjes voorbij loopt. Een bijzonder zicht om deze beesten dicht in het bos te zien voorbij lopen.

Na de wandeling gaan we naar het dropje Canyon net buiten het park, we winkelen daar in de vele gift shops. We kopen er verschillende souvenirs voor thuis. Het weer is ondertussen mooi opgeklaard dus stel ik voor dat we nog even de park weg afrijden zover we kunnen voor een zicht op de berg.

En we hebben geluk, de berg is eindelijk zichtbaar vanaf het Mountain Vista trailhead, het is ondertussen wel reeds avond en helemaal op ons gemak zijn we niet op het padje tussen de bomen. We zingen luidkeels en nogal vals om de beren op afstand te houden We zijn blij dat we eindelijk Denali hebben kunnen zien, al is het dan van ver. We besluiten de avond en gaan opnieuw eten in de Denali Brewing Company.

Na het ontbijt checken we uit en gaan terug de baan op. We rijden vandaag naar Talkeetna, dat is een alternatief stadje waar de klimmers van Denali uit vertrekken. Wij gaan eerst nog even het park in maar er zitten dikke wolken, Denali is niet zichtbaar.

We rijden zuidwaarts op de Parks Highway en de weg kronkelt tussen bergen door en langs mooie meertjes. Iers verderop is er een uitzichtpunt om de zuidzijde van Denali te bewonderen, maar ook hier zijn er enkel wolken en geen grote berg te zien. Toch wel een schuwe berg. Verderop tanken we de auto nog eens goed vol en slaan we de spur road in naar Talkeetna. Na nog geen mijl komen we aan de straat van onze cabin waar we vannacht slapen.

Het is nog wat vroeg maar we gaan kijken als we reeds kunnen inchecken. Het is geen probleem en de vriendelijke eigenaar legt ons alles uit. We geraken even aan de praat en het blijkt een van origine Canadees te zijn die nu in Atlanta woont maar in de zomer in Alaska zit en getrouwd is met een Duitse van München. Dat is me nogal wat over en weer reizen.

Hij vertelt ons ook over een flightseeing tour rond Denali met glacier landing en de korting die hij kan regelen. Aangezien we de berg niet goed gezien hebben twijfelen we om dit misschien te doen. We rijden eerst verder richting Talkeetna en drinken een warm drankje bij het FLying Squirrel Café, daar besluiten we om de flightseeing tour met landing toch te doen. We rijden terug naar de cabin en Todd regelt alles. We doen het morgenochtend om 9uur.

We bezoeken daarna het dropje Talkeetna waar er een aantal leuke giiftshop winkeltjes zijn en enkele restaurants en café's. Er is bij het rivier park ook een uitzicht op Denali en low and behold we zien de berg! Toch een imposante berg, zo veel hoger dan andere nabij gelegen pieken. We eten vanavond pizza in de Mountain High Pizza Pie.

Terug bij de cabin, die overigens zeer mooi is, met een porch met vliegnetten, zitten we nog wat buiten te genieten van het mooie weer. De eigenaar heeft ook een kampvuur aangelegd voor de gasten.

We zijn vroeg uit bed en checken na ons ontbijt uit, zodat we op tijd bij K2 Aviation zijn voor onze flightseeing tour met glacier landing. Helaas krijgen we daar slecht nieuws te horen. Namelijk dat wegens slecht weer rond Denali de glacier landing niet kan doorgaan, en dat de flightseeing tour ingekort moeten worden zonder zicht op Denali. Maar we kunnen ook annuleren en geld terug krijgen. We annuleren, en zijn teleurgesteld dat het niet kan door gaan. We keken er echt al naar uit.

We gaan nog een koffie en gebakje halen in het Roadhouse, waar we omringd zijn door amerikanen die eieren, spek, worst en bonen als hun ontbijt eten. We zijn hier de rare europeanen, lol We gaan nog even kijken bij het uitzichtpunt aan de rivier, maar Denali is niet te zien door de dikke wolken.

Iets vroeger dan verwacht gaan we dus weer op weg, we rijden vandaag langs Anchorage verder zuidwaarts naar Seward op het Kenai peninsula. Het duurt niet lang alvorens het verkeer drukker wordt, er meedere rijvakken zijn en we de eerste McDonalds tegen komen. We stoppen gelijk voor een vroehe lunch in de vorm van 10 Chicken Nuggets en een klein pakje frieten om te delen.

We rijden door downtown Anchorage, waar we een goed idee krijgen van hetgeen ons de laatste 2 dagen nog staat te wachten. Algauw zijn we de stad weer uit en rijden we langs het zeewater van de Cook Inlet, een zeearm. Jammer genoeg begint het te regenen en hangt er lage bewolking zodat we de Kenai Mountains aan de overkant niet zien staan.

Bij Girdwood slaan we af en rijden via een doodlopende straat langs mooie huizen naar Virgin Creek Falls. Via een korte trail door het bos komen we bij de mooie falls. Echt wel fotogeniek.

We hebben nog een lange rit voor de boeg tot in Seward, onderweg zijn er nog enkele viewpoints maar door de lage bewolking valt er niet zo veel te zien.

In Seward slapen we in het Historic Hotel Seward. In het hotel hangt het vol met oude foto's en opgezette dieren. Leuke decoratie!

Onze eerste volle dag in Seward hebben we een 7,5 uur durende cruise met Major Marine Tours op de planning staan. We gaan 2 gletsjers die in de oceaan afkalven van dichtbij zien. We eten op onze kamer cornflakes als ontbijt en zijn om 9h00 present aan het kantoor om in te checken. We krijgen meteen de waarschuwing dat het geen al te best weer is dat er best enkele stukken met ruwe zee kunnen zijn. Stephanie ging sowieso toch een pilletje nemen tegen zeeziekte.

Kort na 10h, want er komen toch altijd mensen te laat, vertrekken we dan. We varen de resurrention bay uit en de zee is kalm. We zien enkele otters rond zwemmen, wat zijn dat toch mooie beesten. Ooit werden ze bijna uitgeroerd voor hun pels, maar gelukkig zijn ze nu beschermd. Iets verderop zien we een Humpback Whale, hij toont ons enkele keren de staart en zijn rugvin.

De kapitein waarschuwt ons dat we straks de resurrection bay over steken en dat zal een beejte ruw zijn maar slechts 5 min duren, het viel best mee vond ik. Aan de overkant kunnen we even schuilen achter Cheval Island in kalme wateren. Dan komt er weer een ruw stuk van zo'n 15min terwijl we uit resurrection bay, rond de kaap en in Aialik Bay varen. Ondertussen zijn er links en rechts diverse mensen aan het kotsen en is de crew in de weer. Stephanie weet hoe ze zich moet sterk houden, naar buiten kijken en fixeren op de horizon en zij heeft dan ook geen last. Anderen slaan de goede raad van de crew in de wind en gaan liggen met de ogen toe. Slecht idee. De crew komt zelfs nog langs met ginger ale en giner snoepjes die zouden moeten helpen.

Halverwege het ruwe stuk krijgen we slechts nieuws te horen, de kapitein vindt het niet langer veilig om door te gaan, omdat er later op de dag slechter weer zal komen. Hij beslist om het schip te draaien en terug naar de kalme wateren van Resurrection bay te varen, om daar nog wat wildlife te zoeken.

We zijn natuurlijk enorm teleurgesteld. Het wordt precies een slechte gewoonte, excursies die in het water vallen. De kapitein vertelt dat we straks aan land een gedeetelijke refund zullen krijgen voor de cruise. We zien nog een Humpback Whale en deze springt vlakbij de boot uit het water, wat een mooi zicht. We varen nog langs de vele eilandjes en mooie baaien bij Fox Island en zien ook enkele mooie watervallen.

Als we na 5 uur i.p.v. 7,5 uur weer aan de kaai komen wordt de gedeeltelijke refund vlot afgehandeld. We begrijpen de beslissing van de kapitein, appreciëren de goede afhandeling door de organisatie, maar wij zijn natuurlijk teleurgesteld dat we de gletsjers niet konden zien.

Vandaag hebben we nog een volle dag in Seward. We zijn alweer vroeg op want we moeten om 9hr bij het Exit Glacier Nature Center zijn, daar start een begeleide wandeling met Ranger op het Harding Icefield trail tot aan Marmot Meadows. We zijn er met enkele minuten speling op tijd geraakt. We zijn met een groep van 6 + de Ranger voor de wandeling.

Direct aan het nature center is het wandelpad al afgesloten, een zwarte beer heeft enkele dagen geleden iets verder op het pad een moose kalf gedood en op zijn gemak zijn buikje gevuld. We moeten een omweg nemen via het rivier pad. Iets verderop begint het de echte trail dan. Het gaat direct flink omhoog en het pad is hier en daar wat glibberig. Naast het pad zijn verschillende wilde bloemen te zien. De Ranger gaat door aan een hoog tempo en we moeten ons best doen om mee te blijven. Het pad gaat verder via een brugje over een beek. Er komt nu een lastig stuk waar er veel grote rotsen liggen en het pad een beetje moeilijker wordt. We zetten door, al wordt het voor Stephanie wel wat moeilijk. Dan komt er een volgende, nog smaller brugje, en dan gaat het pad steil omhoog over losse gravel naast de diepte naar de beek toe.

Hier wordt het te moeilijk en gevaarlijk voor Stephanie, dus keren we om. We gaan op het gemak naar beneden, met de wandelstokken als noodzakelijke hulp voor Stephanie, zodat er geen ongelukken gebeuren. Terug beneden nemen we het makkelijkere pad naar Edge of the Glacier. Hier is het best druk op het pad, het is ondertussen ook al 11hr. Op het einde van het pad kom je tot redelijk dicht bij Exit Glacier. Onderweg zie je verschillende bordjes met jaartallen waar de Glacier toen kwam. Ongelofelijk hoeveel de gletsjer reeds terug getrokken is. In het begin van de huidige eeuw kwam de gletsjer zelfs tot dicht bij het Nature Center. We zien duidelijke de typisch blauwe kleur van gletsjers. We keren terug naar de wagen en rijden naar Seward, hier gaan we naar de Starbucks in Safeway, het is ondertussen al tegen 1hr.

In de namiddag gaan we weer op pad en rijden via de Seward Hwy naar Portage Lake via de mooie scenic byway. We informeren in het visitor center naar de wandeling op Portage Pass. Om aan de wandeling te kunnen starten moeten we de tunnel naar Whittier door. De tunnel is slechts 1 rijvak breed en dit moet gedeeld worden door beide richtingen autoverkeer en een trein. Er is een systeem ingesteld dat wisselt tussen verschillende richtingen iedere 30min. We moeten dus even wachten om de tunnel door te rijden. De tunnel is zo'n 5km lang en gaat dwars door de berg, een sterk staaltje engineering. Als we de tunnel uit rijden zijn we in Whittier, een kleine haven waar Cruiseboten aanleggen. Hier slaan we direct af naar de parking voor het begin van de Portage Pass trail.

De trail gaat zo'n 230m omhoog over een afstand net geen 2km op een gravel pad. Best een pittige wandeling. Op het einde staan we bovenaan Portage Pass en zien we Portage Glacier aan de overkant liggen. Er zijn wel nog grote plassen bovenaan op de pas, veel rondlopen zit er niet echt in, tenzij je graag natte voeten hebt natuurlijk. Wij keren om en wandelen terug naar beneden via dezelfde trail. Wederom zijn de wandelstokken en goede hulp voor Stephanie. Beneden gekomen zijn we net te laat voor de tunnel in de richting die we moeten gaan en dus rijden we eerst Whittier in en halen daar een koffie, er is daar eigenlijk echt niks te beleven.

Als we staan aan te schuiven voor de tunnel valt het ons op dat Amerikanen hun motor niet uitschakelen zelfs al moeten we hier 30min staan wachten. Wat een vervuilers toch. Als het bijna 17hr is moet er eerst nog een trein door de tunnel, maar dat gaat vlot en om 17hr kunnen we toch vertrekken richting Seward. Het weer is weer slechter met dikke wolken en miezerige regen. We hebben nu reeds een week last van slecht weer, echt jammer.

We checken uit bij het Historic Seward Hotel en rijden vandaag naar Homer. Het eerste stuk, de Seward Highway tot aan de junction met de Sterling Highway hebben we ondertussen al zo'n 4 keer gereden dus daar zien we niks nieuws. Wel stoppen we nog even bij de boardwalk aan een meertje. Het miezert weer regen vandaag.
Bij Cooper Landing zien we een enorme drukte bij de Russian River, het staat vol met vissers. Waarschijnlijk begint de eerste grote zalmmigratie. We rijden verder op de Sterling Highway en rijden door Soldotna, waar er warempel enkele grote supermarkten zijn, en een Starbucks en een McDonalds. Terug in de beschaafde wereld. We nuttigen een kleine lunch en rijden dan weer verder.

Een beetje verder stoppen we nog aan Old Ninilchik village en het mooie oude russisch-orthodox kerkje met kerkhof erbij. Er liggen hier mensen met Russische namen begraven, waarschijnlijk allemaal nazaten van de eerste Russische settlers van Alaska.

Verderop de Sterling Highway komen we langs Anchor Point waar we afslaan om het meest westerse punt bereikbaar via Highway op het continent te bezoeken. Aan de overkant zien we net de bergen liggen nabij Lake Clark National Park, de toppen zijn verscholen in de wolken.

We rijden terug verder en naderen algauw Homer en stoppen bij de grote overlook vanwaar je de Homer Spit (en 8km lange landtong) ziet liggen. We nemen daar enkele foto's wanneer we plots een een ons bekend Nederlands koppel tegen het lijf lopen die we in de Kennicott Lodge ontmoet hebben. We wisten dat we later op de reis tegelijk in Homer verbleven maar wat is de kans nu dat we mekaar al tegen het lijf lopen alvorens we Homer inrijden. Zij kwamen net toe vanuit Homer op zoek naar Eagles. Zo meteen gaan ze kijken naar de sportvissers die hun vangst wegen. We volgen en gaan samen kijken. We rijden door Homer downtown tot op de spit waar het een drukte van jewelste is. We parkeren allebei en lopen dan naar het weegstation. We zien een Heilbot van wel 35kg en een Zalm van 25kg. De trotse vissers moeten natuurlijk op de foto met hun vangst. Er is ook een wedstrijd maar de huidige topper is meer dan 100kg dus dat halen ze bijlange niet.

We spreken af om vanavond samen te gaan eten. We gaan terug naar downtown en checken in bij ons hotel. We controleren ook de e-mail op een bericht van Beluga Air voor onze flightseeing en bearviewing van morgen. Ik heb een bericht ontvangen dat we om 8h30 aanwezig moeten zijn.

We spreken af om vanavond samen te eten en gaan elk weer onze eigen weg. Wij rijden naar een uitzichtpunt op de Skyline Drive vanwaar we een mooi zicht hebben op Homer. We rijden de weg nog in oostelijke richting tot op het einde. Iets daarvoor zie ik nog een mooi uitzicht en stop de wagen, als ik uitstap zie ik warempel een paadje lopen in het veld, dus ik ben de eerste niet die stopt. Als ik het paadje volg tot op het einde kom ik aan een steile afgrond en er staat daar warempel een zitbank. We gaan vanavond eten in Land's End, het hotel waar de Nederlanders verblijven, nog een 3de koppel die we ook in Kennicott ontmoet logeren hier ook en die zien we straks nog voor een drankje na het eten. Het was hier vanmiddag in Homer aangenaam weer. We staan morgen vroeg op want om 8h30 vertrekt onze vliegtuigje naar Katmai National Park om beren te gaan kijken bij Brooks Falls.

We staan om 6hr op zodat we op tijd zijn voor onze vlucht, maar dan krijgen we een telefoontje met spijtig nieuws. Door het slechte weer (lage dikke bewolking) kan onze vlucht naar Katmai National Park niet doorgaan. Wat een hoogtepunt had moeten worden kan niet doorgaan. Kleine hoop, als wij ons kunnen schikken dan proberen ze morgen gewoon opnieuw. Wij moeten morgen naar Anchorage rijden maar zijn bereid, mits we vroeg kunnen vliegen.

Voor vandaag moeten we dus iets anders voorzien. We gaan eerst op het gemak ontbijten, geen reden om ons nu nog te haasten. Tijdens het ontbijt besluiten we om de East End road te gaan rijden, die moet mooie uitzichten geven op de Kachemak Bay. In de namiddag gaan we terug de Sterling Hwy op in de hoop migrerende zalm te zien in de rivieren.

De East end road is een lange doodlopende weg die start in Homer en mooie uitzichten biedt, zowel op de baai als op de duurdere huizen er langs. Wanneer de weg overgaat in een dirt road rijden we nog een heel stuk verder op zoek naar mooie uitzichten, tot we ons gewonnen geven en terug keren. Toch zeker de moeite om deze weg eens te rijden als je tijd hebt. We rijden daarna terug naar Homer.

's Namiddags rijden we de Sterling Hwy af en komen terug voorbij Anchor Point en Ninilchik village. We stoppen ook bij diverse rustpunten langs rivieren maar geen zalm te vinden hier. Naderhand leer ik dat specifiek soorten zalm en in specifieke rivieren migreren, en dus lukraak zoeken niet veel op levert.

Terug in de Homer, gaan we de vele winkeltjes op de spit bekijken, allerlei souvenirs, maar ook vis benodigdheden.

's Avonds gaan we eten bij een restaurant ons aangeraden door de Kroatische mede passagiers op de boottocht in Seward. De entrecote is zeer lekker en ik verschiet er van dat ze Westmalle bier hebben. Terug op het hotel zie ik een e-mail en een gemiste oproep van Beluga Air. Oei.

Ik bel terug en dat komt alweer het slechte nieuws, ook voor morgen zal de vlucht niet lukken. Ze kunnen wel regelen dat we meekunnen naar Brooks Falls met een andere firma die vliegt met turbine motoren en wel kan vliegen met dit weer. Zij hebben nog 2 plaatsen over, maar helaas zullen we pas om 18hr terug zijn en dan moeten we nog meer dan 4 uur rijden naar Anchorage. We nemen de moeilijke beslissing om het toch maar niet te doen. Het zou zeer laat worden en dan moeten we nog van alles regelen met het studio hotel in Anchorage. Helaas voor ons dus geen Brooks Falls.

Terug op het gemak opstaan en ontbijten. Na het uitchecken rijden we weg uit Homer terug de Sterling Hwy op richting Anchorage. We rijden op het gemak en stoppen in Soldotna aan de Safeway supermarkt om ijs te kopen. Ik sta op de parking het ijs in de frigobox te vervangen als we plots aangesproken worden in het Nederlands. Wat een toeval het is het andere Nederlandse koppel waar we eergisteren na het eten nog een drankje mee gedronken hebben. Bizar toch dat we mekaar zo makkelijker tegen het lijf lopen. We praten nog zeker 20min verder en wisselen nog contactgegevens uit. Wij gaan daarna nog een kleine lunch eten (chicken nuggets bij McDo) voor we weer op weg gaan.
We rijden via de Sterling Hwy, en vervolgens de Seward Highway. Wanneer we langs de afslag voor Portage Lake komen rijden we zo'n 10km om naar her visitor center voor een plas pauze en nemen nog enkele foto's. We rijden langs de Turnagain arm en kunnen ons voorstellen dat dit een prachtige route is bij mooi stralend weer. In Anchorage aangekomen gaan we inchecken bij ons Studio Hotel, dik in orde hier. Daarna gaan we richting downtown en bezoeken de veel souvenir winkeltjes maar ook de grote Mall. Als afsluiter gaan we eten bij de The Brewery.