De dag van de grote reis. Alles verliep soepel, vanaf het moment dat we thuis opgehaald werden door de taxi, de trein namen naar Schiphol, de overstap op London Heathrow, tot het moment dat we, zo’n 15 uur later, ons hotel in Midtown Manhattan binnen liepen. Het hotel valt me mee! Het heeft een mooie lobby, aardig personeel en onze kamer was ‘just perfect’, niet groot maar schoon en netjes en met een prachtig uitzicht!
We hadden graag naar de B&H photography store gewild op deze avond, maar daarvoor is het inmiddels te laat. We lopen ons hotel uit, dat vlakbij Times Square ligt, en lopen richting het zuiden wanneer we allemaal afzettingen zien. Daar komt plotesling P. Diddy voorbij en wanneer ik aan een vrouw vraag waarom al die mensen bij de afzettingen staan te wachten verteld ze dat de president op dit moment in een gebouw aan de overkant is voor een speech, en elk moment naar buiten kan komen. Dan komt er een grote zwarte auto voorbij en dat was het. We waren toch maar net, binnen onze eerste paar uur in NYC, enkele tientallen meters van Barack Obama verwijderd!
Daarna lopen we door richting Times Square en lopen dan richting 8th Street waar op de hoek Gray’s Papaya’s zit, New Yorks bekendste hot-dog stand. De hotdogs zijn er inderdaad ontzettend lekker!
En daarmee sluiten we de lange, vermoeiende dag af.

5 uur ’s ochtends wakker, ik ben errug blij dat ik geslapen heb! Dat is de laatste keren op reis vaak anders geweest!
Na wat ochtend yoga om de spieren op te rekken lopen we naar de overkant van de straat waar we bagels met groenten-kruidenkaas halen, en langs Starbucks voor thee, en lopen dan richting Central Park om daar te ontbijten. We zitten hier pas op het eerste stukje van dit enorme stadspark waar gewoon zelfs nog een drukke weg doorheen rijdt, en het is mooi groen en lekker rustig. De opkomende zon schijnt prachtig op de gevels van de gebouwen die aan het park staan.
Na het ontbijt stappen we op de metro richting de Brooklyn-bridge. Het is echt heel warm en benauwd. We lopen de brug op tot aan het middelpunt vanwaar je een mooi uitzicht hebt op Downtown Manhattan. Weer terug, lopend richting metro, verbazen we ons om de omgeving: de wijk is niet volgens een grid opgezet en er staan veel historische gebouwen hier, rond Chambers Street en Lafayette. Het lijkt wel een stukje Rome of Parijs!

Dan nemen we de metro naar de Lower East Side (LES), Essex/Delancey Street. Zodra we de metro uit komen verbazen we ons over het verschil met Downtown. Het is echt, qua karakter, een heel andere wijk. Delancey is een weidse straat en geeft me een beetje een Berlijn-gevoel. Zodra je de kleinere straten in loopt kom je echt in een oude, typisch New Yorkse, arbeidersbuurt terecht. De blokken zijn niet hoger dan 4/5 etages, rode gevels met stalen brandtrappen erlangs. Overal zitten vintage-winkeltjes en duurdere boutiques en natuurlijk veel lunchcafé’s. Ik vind het een ontzettend leuke buurt!
Het is alweer lunchtijd en op Stantonstreet gaan we op een terrasje zitten van een Aziatisch restaurant. Voor $7,95 krijgen we een gerecht van de kaart (ik neem pan-fried rijst met ananas en kipreepjes, Marin neemt pad-thai noodles) een salade erbij en 2 verschillende springrolls. Het is echt bijzonder lekker!!!

Na de lunch lopen we via Houston de LES uit richting de Bowery. Althans, dat dachten we! We hebben al zere voeten, blijken we blókken lang de verkeerde richting op gelopen te hebben. Soms zou een kompas een uitkomst zijn.
We zijn op Allen street helemaal afgedaald richting Canal Street. Zo komen we alsnog op de Bowery terecht, maar omdat we naar de New Museum gingen moeten we nu weer een flink stuk naar het noorden.
Dit is ChinaTown zoals China Town overal is. Het valt me wel op hoe vies het hier op straat is. Een stuk smeriger en rommeliger dan ChinaTown in San Francisco. Dan lopen we langs de Mission, een soort Leger des Heils. Shock: hier lopen allemaal zwaar gestoorde daklozen rond met zware psychische afwijkingen en ze zijn ontzettend vuil. Je zou denken dat je als Rotterdammer wel wat gewend bent maar dit is wel erg. En pal hiernaast dat prachtige nieuwe museum, wat een contrast. We besluiten het museum niet te bezoeken. De entree is $18,- en omdat men bezig is een nieuwe expositie op te bouwen zijn er maar 2 etages geopend met daarin 1 fotografie-expositie.
We steken de Bowery weer over en lopen dan NoLita binnen, another shoppingwalhalla, niet echt onze stijl van winkels maar wel een onzettend gezellige buurt. Inmiddels zijn we best moe geworden dus stappen we bij de eerste halte weer op de metro terug naar het hotel, waar we neerploffen op ons bed.

’s Avonds gaan we naar de Top of the Rock van het Rockefeller Center voor een uitzicht over de stad vanaf de 67ste etage. Helaas is het helemaal dichtgetrokken en ligt heel Manhattan in een dik pak mist. We zien bijna niets alhoewel het wel mooi is, het uitzicht over een stad die in nevelen gehuld is. Na ons bezoek aan Top of the Rock wandelen we nog wat rond, hier in Midtown, opzoek naar een betaalbaar restaurantje, maar vinden niets naar ons zin. Uiteindelijk belanden we voor een snelle hap bij de Mac. Voor morgenavond hebben we gelukkig plannen om in de LES uit te gaan want hier in Midtown vind ik het, vooral ’s avonds, niet zo gezellig en het hebben van een plan is hier in NYC wel een aanrader.

Om 6 uur ’s ochtends wordt ik wakker, dat valt me reuze mee! Vandaag gaan we naar Chelsea en Meatpacking. We lopen eerst even langs Starbucks voor thee, de deli voor bagels en dan lopen we, net als gisteren, naar Central Park om daar te ontbijten. Daarna stappen we op de metro richting Chelsea, 23rd street. 23Street is mooi; grote bakstenen gebouwen aan 1 kant en lage woningen met voortuinen aan de andere kant. Deze straat is heel groen en het doet Europees aan. Zodra we 10th Ave passeren wordt de hele straat nieuwbouw, links en rechts, en overal zitten galeries (welke allemaal gesloten zijn vanwege het zomerseizoen). Dan lopen we richting de waterkant (Hudson River) en komen we langs een heel bijzonder parkje. Een kinderpark met allemaal objecten waar water langs stroomt, wanden waar water uit spuit en stroken waar water in staat. Ouders spelen met hun kinderen in het water. Intussen is het aardig warm geworden. De zon schijnt fel, het voelt lekker aan en het is niet zo vochtig als gisteren.

We lopen weer terug in de richting van waar we vandaan kwamen via 22nd street totdat we tegen de High Line aanlopen. Dit bovengrondse spoor waar voorheen goederen over vervoerd werden is onlangs verbouwd tot stadspark annex wandelboulevard. Het is bijzonder mooi aangelegd; alles in beton, hout en staal, bijzonder kleurrijke beplanting en een verfijning in de details welke ik in Nederland in een stadspark nog nooit gezien heb. Ik, als architectuur-liefhebber, vind het echt prachtig! Het is er behoorlijk druk. En passant lopen we ook nog even langs Frank Gehry’s nieuwe kantoor gebouw.
Bij 13th Street lopen we weer naar beneden en daar begint direct het shopping-walhalla. We zitten hier op de grens van Chelsea en Meatpacking district en het is hier echt heel erg mooi. De straten zijn weids, er waait een lekker windje, de gebouwen zijn heel divers; hoog, laag, oud, nieuw, allemaal verschillende kleuren en gevels.....een rotzooitje eigenlijk, maar dan wel een heel mooi rotzooitje. En samen met de dure winkels (Stella Mc Cartney, Matthew Williams, Comme des Garcons enz) en de beklinkerde straten (geen asfalt!) levert dat een super geheel op. We lopen hier en daar een winkel binnen, maken foto’s met onze nieuwe groothoeklens welke hier bijzonder goed van pas komt en genieten.

Bij Poleci (vandaag 60% korting op ALLES!) werkt een bijzonder leuke en goede verkoopster, waardoor we weer weggaan met, samen, 3 broeken erbij + het adres van een gallery waar vanavond een opening is met onder anderen schilderijen van de vriend van de verkoopster.

We lunchen bij Paradou en nu voelen we ons zooooo New York’s! Het is ongeveer 1:30 PM en hier wordt veel champagne gedronken, echt!, elke minuut knalt er een kurk. Op het menu staan geen gewone drankjes, alleen maar champagne cocktails!
We nemen een glas champagne met cassis, Marin eet Shakshuka met brood en ik een kruidensalade met in de oven geroosterde tomaten en croutons. Ik vind het wel tof dat men hier in het weekend al begint uit te gaan rond het middag uur. Clubs beginnen hier ook veel vroeger. Véél beter dan bij ons waar men pas begint wanneer de zon allang onder is en ik al aan het knikkebollen ben.

Na dazzling Paradou en de fantastische sfeer op Gansevoort/Horatio en Greenwich Street stappen we bij 14th Street weer op de metro richting Midtown. Daar bezoeken we het MoMa. We hebben pijn in onze voeten dus lopen we heel langzaam, we zijn moe, maar genieten van de prachtige collectie.
Terug in het hotel is het doel om te herstellen want vanavond moeten we weer een beetje fit zijn. We rusten wat uit op bed en badderen lang zodat het bloed weer een beetje gaat stromen, ik masseer mijn voeten, we eten wat, kleden ons om en daar gaan we weer: naar de Lower East Side.
Eerst lopen we langs de gallery (wat een crappy werk, ik zou het niet eens aan de muur hebben durven hangen) en daarna door naar de Cake shop op Ludlow Street. De LES is bijzonder druk en levendig op zaterdagavond. Het is echt een leefbuurt en een feestbuurt in één! Overal restaurantjes, barretjes, mensen op straat, hier en daar nog een winkel open. De mensen zijn cultureel divers, edgy, een tikkeltje punk (veel tatoeages, zwarte monturen en mannen met strakke jaren ’70 blousen en gladde kapsels). Hetzelfde geldt voor het publiek van de Cakeshop. De eerste band is een beetje raar; een jongen met een schouder-beweeg-tick en een meisje die samen met veel synthesizers een soort electro-house maken waar het meisje dan met zware galm doorheen zingt.Het lijkt alleen een beetje mis te gaan. Er zitten flink wat false tonen tussen, het meisje gaat steeds verder uit de maat zingen, de boxen raken overstuurt, de jongen kijkt geïrriteerd naar het meisje.....wij wachten boven wel even op de volgende band! Daarna komt ‘City Center’, een duo uit Brooklyn, waar we hoge verwachtingen van hebben, en die wordt ruimschoots waargemaakt!!! 2 Jongens met wat kleine apparaatjes, een electrische gitaar en drums. Echt super!

Dat was onze 2e volle dag in NY. Hij was lang en bijzonder indrukwekkend.

Vandaag checken we uit en hebben dan nog een dag in de stad. We slaan onze koffers op in de luggage-room. Aan de overkant van het hotel kopen we bagels, een banaan en vitamine-water en huren dan fietsen bij een leuke vent op straat. Ik krijg een soort chopper mee met zo’n hoog stuur. Ik stap op de fiets om ‘m even uit te proberen en krijg van de verhuurder gelijk te horen: “Ah, you must be Dutch!”. Alleen Nederlanders stappen zo makkelijk op een fiets, naar het schijnt.
Vandaag gaan we door Central Park fietsen. Daar hadden we nog niets van gezien en het is veel te groot om te voet te verkennen, bovendien zijn we moe van het vele wandelen. Het is heerlijk om te fietsen! We fietsen een heel stuk naar het noorden, langs de oostkant van het park, en maken bij 90th street een uitstapje om het Guggenheim van architect Frank Loyd Wright te bewonderen. Dan gaan we weer verder over het fietspad naar het noorden. Er ligt een zeer groot meer in het park waarlangs een hardloop-route ligt. Het is echt ongelooflijk, de mensen rennen hier gewoon in een soort file! We stoppen even om op een veldje onze bagels te eten.
Daarna besluiten we om Central Park even uit te fietsen, de buurten van de Upper East Side in. Het lijkt hier wel al een achterbuurt, bijna alleen maar donkere mensen en overal grote flats. Plotseling horen we een gospelkoor. Ze staan met een grote groep op een plein te zingen, het geluid galmt uit de speakers, en er zitten een heleboel mensen omheen. Het klonk echt heel mooi! We vervolgen onze route door Central Park weer en fietsen later ook nog door de Upper West Side welke echt heel luxe aandoet.
Wanneer we onze fietsen terug gebracht hebben halen we onze bagage op en nemen een taxi naar Bryant Park, vanwaar we later de bus naar het vliegveld nemen. Maar eerst zitten we nog een poosje in het park te genieten en te internetten want er is hier een publiek netwerk aanwezig.
Met de bus zijn we in 45 min. op Newark en nog 5 min. later, via een monorail en een shuttlebusje in het Marriott-hotel. Het is echt een behoorlijk luxe hotel dat we voor een prikkie via Priceline geboekt hebben, ook onze kamer is heel netjes en luxueus. We zonnen wat bij het zwembad, lopen wat rond, eten in het restaurant en gaan vroeg slapen omdat we morgen zeer vroeg op moeten.

Met Continal Airlines vliegen we naar Denver, CO. De vlucht hebben we los geboekt.

Verschrikkelijk, kwart voor 5 opgestaan en ook nog eens onrustig geslapen. Maar alles loopt gesmeerd ondanks dat ik me niet zo fit voel: airport-shuttle, inchecken, security, stevig doorwandelen naar de gate.....en vervolgens vertrok het vliegtuig ruim een half uur te laat. In Denver aangekomen hebben we erge honger dus gaan we eerst lekker eten, bij de Panda-Express!!!
Dan gaan we met de shuttle naar de autoverhuurder, de jongen wijst ons een saaie, grijze auto aan en wij besluiten zelf maar iets uit te zoeken. Uiteindelijk rijden we weg met een rode Dodge Charger, wat een super bak! Op naar Fort Collins waar we op bezoek gaan bij Martin en Tova (een Nederlands gezin dat via de Greencard Loterij in de VS terecht gekomen is). We rijden door een vlak, groen, woestijnachtig landschap met hier en daar zo’n pastelkleurige woonwijk. We reden in één keer door naar de woning van Martin en Tova, het was echt heel makkelijk te vinden. Best vreemd om bij mensen aan te bellen die je nog nooit eerder ontmoet hebt, maar al heel gauw was het heel gezellig. Tja, toen moest het schilderijen-in-elkaar-zetten-werk beginnen en dat duurde toch wel zo’n 2 uur. Marin heeft namelijk in augustus een tentoonstelling in een gallery in LA en de doeken hebben we als handbagage meegenomen. Omdat we zelf net niet op tijd in LA aankomen moeten ze per post vanuit Colorado naar LA gestuurd worden.
Martin en Marin zijn samen naar UPS-store gegaan om de schilderijen te versturen en ik heb Tova een beetje geholpen in de keuken. Daarna ging de bbq aan en hebben we lekker gegeten.
Aan het begin van de avond stappen we met z’n allen (inclusief zoon Shay) in de auto om even naar Horsetoeth Reservoir te rijden, een prachtig bergachtig gebied met een heel groot meer en echt op 5 minuten rijden van hun huis! Het is te laat om een wandeling te maken want de zon gaat bijna onder maar het was leuk om even een kijkje te nemen. Daarna neemt Martin ons mee op een mini-tour door Fort Collins. Ik krijg niet echt een goede indruk van dit stadje....alles lijkt nogal wijd verspreid te liggen en een echt centrum (op 1 straatje na) lijkt het niet te hebben. Ik heb dus niet echt een goed idee hoe het hier nu in elkaar zit maar het is er wel opvallend groen en het lijkt me wel aangenaam wonen voor degenen die van rust houden. We rijden nog langs de Wal Mart waar we onze koelbox en flesjes water en andere drankjes voor de komende reis aanschaffen.
Het plan was om een film te gaan zien met Martin en Tova maar eigenlijk zijn we allemaal moe en gaan naar bed!

Ons plan was om vroeg te vertrekken richting Rocky Mountains maar dat loopt een beetje anders Het is wel erg gezellig met onze nieuwe vrienden!! Tova maakt een heerlijk ontbijtje voor ons klaar met gebakken eitjes en bacon. We krijgen nog een heel lunchpakket mee. Daarna zitten we lekker te kletsen aan de koffie en besluiten we met Martin nog even naar de Ram’s store te gaan. Dit is de merchandise-winkel van de locale universiteit. Ik heb mijn opa beloofd een baseball-pet mee te nemen en het logo van de Ram’s is erg mooi (een abstracte ram). Rond 11:00/11:30 uur vertrekken we dan eindelijk richting de Rocky’s, en daar zijn we echt heel snel. Het was behoorlijk bewolkt vanmorgen maar hoe dichter we bij Estes Park komen hoe meer blauw de lucht vertoond en al gauw hebben we mooie luchten met indrukwekkende wolkenpartijen en een aangename temperatuur. We nemen eerst een kijkje bij ons hotel; The Stanley, het wereldberoemde haunted-hotel dat de inspiratie vormde voor Stephen King’s ‘The Shining’. Het is echt een heel mooi gebouw met een geweldig uitzicht over de vallei.
We besluiten vandaag de Old Fall River Road te rijden, dit is dé oude doorvoersroute door de Rocky’s heen. Vandaag de dag ligt er een highway en is deze éénrichtings-dirtroad vooral een hele mooie route om te rijden om van de omgeving te genieten. Het is overigens een hele nette dirtroad, echt heel gemakkelijk te berijden. We klimmen behoorlijk en komen langs snel stromende riviertjes, hebben prachtige uitzichten over de vallei die achter ons ligt en komen op een gegeven moment boven de boomgrens uit. Hier ligt nog steeds sneeuw en het landschap is hier ontzettend ruig met zwarte bergtoppen en gelige grassen. Man, we krijgen echt last van de hoogte, we zijn echt niet in staat om hier nog een wandeling te gaan maken en wanneer we het proberen hijgen we als een gek. We genieten van de omgeving maar rijden gauw weer richting lager gelegen gebied! Onderweg zien we een groep mensen langs de kant van de weg staan en je weet wat dat betekent!! De auto uit, al hijgend het heuveltje op gelopen om daar getrakteerd te worden op 5 elk’s. Wauw! Wat waanzinnig!

Terug in Estes Park checken we in, gaan boodschappen doen voor ontbijt en lunch voor de komende dagen en besluiten dan het stadje in te gaan voor het diner. Dat diner wordt uiteindelijk Mac Donalds. Alhoewel het er hier heel gezellig uitziet vinden we de restaurants maar niets en ook heel duur. We nemen nog een keer plaats in een Italiaans restaurant maar vinden het er stinken en wanneer we het eten geserveerd zien worden bij onze buren besluiten we dat Mac Donalds toch echt een restaurant is waar je op kunt rekenen, haha!!

Vandaag is het tijd om lekker te gaan wandelen. We vetrekken redelijk vroeg uit The Stanley en rijden dan vervolgens richting de Bear Lake trailhead. Onderweg stoppen we bij Moraine Park om te ontbijten. Er is hier bijna niemand en het is zo’n mooi plekje! We zitten echt midden in de vallei omringd door de bergen. Om ons heen staat het gras hoog en er stroomt een riviertje. Geen straf om hier te ontbijten! Onderweg naar Bear Lake concludeer ik dat ik het hier aangenamer vindt dan in Yosemite NP. Het is hier zo weids en rustig en om de één of andere reden geeft dit park me een vrijer gevoel. Bij Bear Lake staan al aardig wat auto’s geparkeerd. We lopen eerst even langs de rangers voor een hike-kaartje en maken een korte stop bij Bear Lake. Daar staat net een vrouwelijke ranger te vertellen over het hoe en waarom van de meren in de Rocky’s en ze doet dat heel erg amusant (“some people come to Rocky Mountain NP and ask us where our waterfalls are. Well, we don’t have waterfalls, we’ve got lakes. And the waterfalls we do have we’re not even proud of!!”). In de Rocky’s ontstaan de meren door gletsjers.
We beginnen de klim richting Nymph Lake. Het eerste stuk is stijl omhoog en we hebben nog een beetje last van de ijle lucht, maar we klimmen gestaag door en al gauw gaat het een stuk beter. Het zicht op Nymph Lake is; AHHH! Wat een wonderschoon meertje met alle lelies. Daarna lopen we verder door het prachtige landschap richting Dream Lake, we lopen langs de rivier, genieten van de bloemen en de steeds mooier wordende uitzichten. Na Dream Lake klimmen we door richting Lake Haiyaha. Het eerste deel tussen de bomen door, dan een stuk langs de afgrond (niet letterlijk, het is best breed, maar geeft fantastische uitzichten) en niet lang daarna komen we bij het meer dat tussen enorme rotsen ligt. Hier beginnen we te twijfelen. We zijn al 2 uur onderweg en wilden eigenlijk door naar de Alberta Falls om dan via Glacier Gorge Trailhead terug te keren. Maar we moeten vandaag door naar Denver rijden en we willen via Nederland. En het stuk dat we nog willen afleggen ziet er op de kaart een stuk langer uit dan wat we al afgelegd hebben. We besluiten om dezelfde route terug te wandelen en doen dat in iets meer dan een uur.
Daarna rijden we terug, nemen Mary’s Lake Road, om dan de 7 zuidwaarts te nemen. Dit is de beroemde Peak to Peak Highway, echt een hele mooie route! We komen langs plekjes als Peaceful Valley en zien hier en daar blokhutten langs riviertjes, met indrukwekkende groene bergen erachter.
Eindelijk in Nederland aangekomen rijden we langs de Ace-hardware store waar Marin een Nederland-Colorado sweater koopt en een bumpersticker met de tekst Nederland met groene bergen op de achtergrond! Vreemd plaatsje trouwens. Het heeft niet echt een centrum en doet heel erg ‘old-west’ aan, de mensen zijn ook vrij apart. Hartstikke leuk eigenlijk. Langs de weg richting Boulder staan ook allemaal hippie’s te liften.
We rijden door Boulder dat er, zo vanuit de auto, echt heel leuk uitziet en dan over de snelweg naar Denver. Het zicht op de stad, wanneer je haar nadert, is best mooi. We rijden echt in 1 keer naar het centrum en naar ons hotel (Sheraton). Het is inmiddels een uur of 4 en naar mijn idee zien we er wel enigszins ‘verwilderd’ uit. Dan komen we aan bij ons hotel, worden de deuren voor ons open gedaan, onze bagage naar boven gebracht.....kortom, het is hier heel luxueus en we hebben voor dit hotel via Priceline echt heel weinig betaald! Hilarisch!
Na gedouchte en omgekleed te zijn lopen we de stad in, eerst door het park richting het Denver Art Museum. Ik was van plan hier morgenochtend een bezoek aan te brengen maar het gebouw (van Daniel Libeskind) valt me een beetje tegen. Het is best klein en delen van de gevel zijn eraf gevallen, het wordt momenteel gerenoveerd. Ik vind het centrum van de stad er heel mooi uitzien maar het is een beetje klinisch en heel stil op straat. Behalve zwervers, die zijn er in grote getalen. Sommige vallen ons een beetje lastig. Ook zien we veel ganster-figuren met van die rode bandana’s om hun hoofd. Kortom, we voelen ons een beetje ongemakkelijk....en we zijn wel wat gewend, dachten we.
Voor het diner lopen we naar E 17th Street, best een flink stuk lopen, om te gaan eten bij Water Course Food, een vegetarisch restaurant. We lopen door een wijk met veel laagbouw, groen, mooie oude panden en onderweg een aantal bars en restaurantjes. Ondanks de stilte op straat is het toch best leuk hier. Dit lijkt me een erg leuke wijk om te wonen. Het restaurant is super druk en we moeten een half uur wachten voor we aan tafel kunnen. Dan eten we als voorafje nachos (blue corn chips topped with green chile, refried beans, a jack/cheddar blend, and avocado), echt verassend lekker. We drinken een bijzonder biertje en eten als hoofdgerecht allebei een gerecht met tofu. Het is echt een leuke tent met trendy publiek, zowel jong als oud!

Terug in het hotel spoel ik mijn handwasje uit en hang alles her en der in de kamer op (aan de lampenkap, over de bureaustoel enz.). Morgen hoeven we ons niet te haasten!

We verlaten Denver zuidwaarts over de I25 richting Colorado Springs. Na een tijdje verandert het landschap, het is hier heel aantrekkelijk; glooiende groene heuvels en aan onze rechterhand natuurlijk nog steeds de front range van de Rocky’s. Na ruim 20 minuten stoppen we om te tanken, ik vermoed bij Castle Rock. Dit is de eerste keer dat we tanken sinds we de auto opgehaald hebben. Zuinig karretje is de Dodge!
Daarna gaan we boodschappen doen bij een lokale supermarkt. Een mooie supermarkt ook met een hele grote groen-afdeling en een vleesafdeling om van te smullen! We kopen voor het eerst lekker in; avocado’s voor op brood met kaas, blikjes tonijn en wraps, hummus, aardappelsalade en mini-tomaatjes. Daarna rijden we naar de outdoor outlet aan de overkant van de snelweg. Het ziet er aantrekkelijk uit maar we gaan niet winkelen. We eten op een bankje onze late ontbijt op.

Dan vervolgen we onze weg naar Garden of the Gods waar we zo’n 30 min. later aankomen. Ik voel me een beetje ziek vandaag, ik heb een zwaar hoofd en voel me wat koortsig. Veel zin in een lange wandeling heb ik niet en het is ook drukkend warm. Na een bezoek aan het visitors center (waar we in gesprek komen met een super leuke man die denkt dat we uit LA komen vanwege onze Dodgers petjes) rijden we naar de parkeerplaats en beginnen aan de wandeling. Het is echt een mooi parkje, erg netjes aangelegd en er zijn veel mensen. Je loopt tussen de rode rotsformaties (vinnen) door over paden, om de rotsen heen staan veel woestijnplanten. Op een gegeven moment kleurt de lucht helemaal donker en begint het te regenen. Wel een buitje op z’n Colorado’s; 3 en een halve spetter en daarna schijnt de zon weer volop. We rijden even langs Balanced Rock en rijden dan door Colorado Springs de 85 op, richting Canon City.

Canon City is voor ons alleen een tussenstop, we verwachten er niet teveel van. Dat hebben we ook goed ingeschat, het is echt een vreemd stadje en er loopt ook raar volk rond, een beetje boers. We besluiten om even langs het ziekenhuis te rijden. Ik wil voor de zekerheid mijn temperatuur laten checken om uit te sluiten dat ik geen koorts (Mexicaanse griep!) heb. We moeten heel lang wachten op de ER en krijgen goed de kans om de mensen om ons heen te observeren. Een hoogzwanger meisje van een jaar of 16, een rare kerel die de hele tijd loop te vloeken en tieren omdat hij maar niet geholpen wordt (hij hinkelt wat heen en weer, heeft blijkbaar wat aan zijn ene voet, en maar vloeken! Ik zou hem ’s avonds op straat niet tegen willen komen). Later keert hij terug van de wc en was blijkkbaar zijn voet vergeten, hij loopt helemaal niet mank meer, hahaha!! Verder is er nog een groepje jonge mensen met een meisje dat echt ernstig ziek is, ik weet niet wat ze mankeert maar het lijkt erop dat ze kanker heeft. Eindelijk vindt de dienstdoende arts tijd om even mijn temp. te meten, niets aan de hand. Waarschijnlijk heb ik nog steeds last van de hoogte, maar ze zegt ook dat het kan komen door te weinig drinken. Ik moet mezelf inderdaad nog aanleren veel water te drinken. Hier in het stadje is verder niets te doen, we keren daarom terug naar ons motel (Super8); slaap nooit in de Super 8 in Canon City! Het ziet er werkelijk niet uit en de eigenaren waren beslist al jaren geleden toe aan pensioen, ze hebben er overduidelijk geen zin in!! Ach, voor ons is het prima, er staat een bed en we hebben wifi. We rijden nog even langs de Wal*Mart en langs de liqiourstore waar we een flesje sangria kopen voor....ja, voor een keer....

Vandaag staat de route naar Crested Butte op het programma en we willen ‘m graag ‘snel’ rijden want we verheugen ons op dit plaatsje! We vertrekken netjes op tijd, zodra we Canon City via de US 50 in westelijke richting verlaten rijden we direct door een prachtig gebied heen. Rode bergen, groen en een rivier aan onze linkerhand. We komen toch in de verleiding om even naar de Royal Gorge Bridge te rijden, één van de hoogste hangbruggen ter wereld.
We hebben al begrepen dat de brug een soort touristtrap is waar een heel pretpark omheen gebouwd is maar dachten dat we hem misschien toch even moesten gaan zien. We slaan af en direct staat de hele weg vol met borden met die brug erop en al het geweldigs dat hier te beleven is. Raar, dit soort zaken zie je niet zo vaak in de VS. De weg lijkt eindeloos te duren en het is bijna een half uur rijden totdat we bij de brug zijn. En het verhaal klopt, men heeft een soort parkje om de brug heen gebouwd, ik zie een paar gebouwtjes (vast en zeker vol met souvenirs) en je moet $20,- pp betalen om binnen te komen. Ja Daaaaag!!! $20,- voor een brug, zijn ze hier gek geworden? Ook is alles zo gebouwd dat je de brug vanaf de parkeerplaats helemaal niet kunt zien. Er schijnt wel een uitkijkpunt te zijn in de buurt vanwaar we de brug zouden kunnen zien maar besluiten onze route gewoon weer te vervolgen. We maken broodjes, eten die op en rijden weer terug naar de US 50. Wat een tijdverspilling. Onderweg maken we wel een paar mooie foto’s trouwens.

Weer on the road en de route is echt prachtig, we rijden tussen bergen door en een hele tijd zit er een bikergang voor ons. Na een poosje wordt het landschap vlakker en uitgestrekter, we rijden hier in de high desert, een rustgevende omgeving. In Gunnison slaan we rechtsaf, rijden dwars door het stadje om de CO-135 noordwaarts te nemen. Het duurt dan nog maar een half uurtje voordat we voor ons, in de vallei, het dorpje zien liggen en dat ziet er echt heel schattig uit. We rijden direct naar ons hotel: de Inn at Crested Butte op Whiterock Ave. Echt zo’n rustiek Zwitsers gebouwtje met maar 3 etages. En we werden echt ontzettend hartelijk ontvangen door Jerry, wat een fantastisch man! We regelen de betaling, checken in in onze kamer (klein maar heel mooi en met uitzicht op Mnt Crested Butte) en dan brengt Jerry ons richting de mountainbike verhuurder, ondertussen praat hij ons bij over de Tour de France die nu in zijn laatste week is.

We huren fietsen voor 3 uur en krijgen een kaartje mee voor een route die we kunnen gaan rijden. We zigzaggen door de straten naar de noordwest-hoek van het dorpje en rijden dan de bergen in. Het stijgt niet super stijl hier maar het is toch zwaar. En dit is nog maar het begin! Algauw beginnen we aan de singletrack-trail en dan wordt het echt een roalercoaster-ride (en dit is nog de gemakkelijkste route!), we hobbelen en klimmen al zwetend naar boven om dan weer een stuk af te dalen. En dat gaat echt heel snel. Ondertussen moet je er goed bij blijven want overal liggen keien en je moet supersnel navigeren. Heel spannend! Het is steeds hetzelfde; klimmen en weer lekker snel naar beneden, en met de zojuist opgebouwde snelheid weer omhoog en weer dalen. Dit is wel wat anders dan fietsen door de stad!! Onderweg zitten we nog even aan de rivier met onze voeten in het ijskoude water en genieten van de waanzinnige omgeving. Oh, het is hier zoooooo mooi! Ik ben nooit in Oostenrijk geweest maar ik denk dat het erop lijkt. Nog niet eerder tijdens deze reis voelde ik me zo in mijn element.

Aan het einde van de route komen we bij een oude brug waar wat mensen staan te vissen. We raken er aan de praat met een man die zijn hond bij zich heeft. Hij is een jaar of 40 en woont in Crested. Hij verteld ons dat hij een jaar (of wat) geleden een ernstig ski-ongeluk heeft gehad en sindsdien niet meer heeft kunnen skie-en en mountainbiken. Dat is vrij rot, alle mensen in dit dorp skie-en en mountainbiken, het zijn echte outdoor-freaks. Hij laat ons zijn scheenbeen zien waar een flink litteken op zit. Zijn droom is om een keer naar Amsterdam op vakantie te gaan; hij wil er in een luxe hotel overnachten (ik raad hem het Krasnapolsky aan), naar de hoeren (want dat hoort erbij) en natuurlijk blowen (maar dat doet hij hier ook vaak genoeg). Haha, wat een kerel, hij zei nog dat Nederland hem aantrekt omdat het zo’n rustig, veilig land is. Ik denk dat hij er wat dat laatste betreft nogal naast zit, hier in Crested Butte is het ongetwijfeld vele malen rustiger en veiliger .

We fietsen weer terug, al klimmend en dalend, naar het dorp en rijden de hoofdstraat in. Het is echt ontzettend gezellig op straat; overal mensen op straat, aan het winkelen en op terrasjes. We bekijken wat kledingzaakjes, alle sweaters hebben een surf/ski-look, en we eten een ijsje voordat we de fietsen terug brengen.
Na een douche kleden we ons netjes aan en gaan naar de lobby; het is tijd voor de wine-tasting met kaasjes, elke middag aangeboden door het hotel. Wat leuk, zo’n aperitiefje! We hebben nog een leuk gesprek met de manager, een jonge dame van onze leeftijd, en we filosoferen wat over de wereld van verschil tussen Canon City en Crested Butte. Hier is iedereen zo open-minded en in Canon City zo boertig! Dan lopen we, met een omweg naar, naar de hoofdstraat. We maken nog een stop in een boutique waar ik een leuk jurkje koop en we raken in een uur-lang gesprek met de eigenares, een Israelisch meisje (je haalt ze er zo uit!) van mijn leeftijd. Echt een heel leuk gesprek over vanalles en nog wat! Daarna gaan we eten bij Pita’s in Paradise, een restaurant met een mediterrane kaart waar we hummus en falafel eten met salade en krul-frieten. Altijd fijn om even niet Amerikaans te eten. We kunnen ons bijna niet losrukken van de sfeer hier maar in het hotel wacht de outdoor-jaccuzzi! Het is net donker geworden als we in de jaccuzzi stappen, we zijn helemaal alleen en het is zalig!! Lekker bubbelen in het warme water. Het was de duurste overnachting van onze reis maar het was het helemaal waard!

’s Ochtends aan het ontbijt worden we verwelkomd door Jerry (“ Goodmorning Elana!!!”). Het ontbijt is heerlijk met toast, gekookte eieren, kaas, jam, blackberry-cake en veeel fruit. Ondertussen staat de Tour de France aan en iedereen kijkt ernaar en bediscussieerd de laatste ontwikkelingen rondom Lance en Contador. De eigenaresse van de kledingzaak had ons een alternatieve route aangedragen, ipv terug te rijden via Gunnison. Deze weg staat niet duidelijk aangegeven op de kaart omdat ‘ie het grootste deel van het jaar gesloten is ivm met sneeuw maar ze zegt dat hij ons door prachtig alpine-gebied zal voeren. We checken het even bij Jerry; “That is actually a pretty good idea! You should do that!”
We rijden Whiterock Ave uit welke dan automatisch in deze nette dirtroad overgaat (Co RD 12).

Dit was echt een goed idee! De omgeving is groen, bergachtig, we komen langs velden voor blauwe bloemetjes en zien herten. Via de 133 de 92 en de 50 bij Delta rijden we naar Grand Junction, waar we even stoppen bij de Starbucks. We hadden Colorado National Monument als optie op het programma staan maar besluiten door te rijden. We moeten nog een flink stuk naar Moab en willen daar op tijd aankomen om kaartjes voor Fiery Furnace te halen bij het visitors center van Arches NP. Dus rijden we, met frappuchino, door over de 50 en slaan bij Cisco af om onze weg te vervolgen over de 128. Deze scenic route kan ik iedereen aanraden. Het eerste stuk rijden we door een vlakke woestijn zonder enige begroeiing. Wel zien we af en toe een aantal verlaten huizen en auto’s. Ook stappen we even uit de auto om te genieten van de intense stilte. De temperatuur is hier overigens aanzienlijk hoger dan in Crested Butte. De route wordt steeds indrukwekkender; langs rode rotsen, de Colorado River rechts van ons. Na elke bocht vergapen we ons weer. En dan te bedenken dat we een paar uur geleden nog in ‘Oostenrijk’ reden

We hebben een cabin geboekt in het RV Resort. Nog niet eerder sliep ik op een RV park dus ik ben benieuwd hoe ik dit ga vinden! Het RV-resort ziet er goed uit; een kantoortje om in te checken, direct daaraan ligt een klein zwembad met bubbelbad. Onze cabin ligt aan de linkerkant waar enkele rijen met RV’s staan en daartussen 2 rijen met cabins. Wat leuk zeg; eigen parkeerplek en picknicktafel voor de deur, een kleine veranda. De cabin is piepklein maar biedt alles wat we nodig hebben. Helaas staat er geen twee-persoonsbed maar twee een-persoonsbedden, maar ach, dat mag de pret niet drukken. Na het uitladen van de bagage rijden we direct naar het visitors center en slagen erin om voor maandagochtend kaartjes te kopen voor Fiery Furnace. ‘s Avonds gaan we Moab in waar we eten bij The Brewery (een gezellige, drukke boel!) en kopen wat boodschapjes voor het ontbijt en de lunch van de komende dagen.

We besluiten om deze zondag Canyonlands NP te bezoeken. We verwachten dat Arches een drukker park is dan Canyonlands en daarom lijkt het ons beter om Arches te bewaren voor de maandag. Op maandag-ochtend hebben we ook de hike door Fiery Furnace gepland staan.

‘s Ochtends vertrekken we vanuit het RV resort naar Canyonlands 'Islands in the Sky'. We rijden eerst naar het visitors center waar we ons laten informeren over het park. Het is bijzonder rustig in het visitors center. We spreken een oudere ranger en hij verteld ons over het park; de uitzichtpunten en de hikes. We zijn met name onder de indruk van zijn verhaal over het klimaat. Hij verteld ons dat de luchtvochtigheid zo extreem laag is dat je continu moet drinken. Op het moment dat je dorst krijgt ben je eigenlijk al te laat, zo verteld hij, omdat dit aangeeft dat je lichaam al uitdrogingsverschijnselen vertoont. Hij verteld ons een verhaal over een man en een vrouw die een lange hike gingen maken, de weg een beetje kwijtraakten en zo zonder water kwamen te zitten. De exacte strekking herinner ik me niet meer maar het kwam erop neer dat ze hun eigen urine moesten drinken om in leven te blijven, en dat terwijl het maar om een aantal uurtjes ging!

We besluiten dan ook geen hele lange wandelingen te gaan maken maar wel een mooie naar de White Rim Overlook (of was het nou de Grand View Point trail?). Op het kaartje maar een klein streepje maar in werkelijkheid toch wel een wandeling van ongeveer 1,5 a 2 uur (heen en terug, genieten meegerekend!). Wat een prachtige wandeling zeg!! We lopen over het rode slick rock, tussen rotsen partijen door en langs woestijnplanten, de weg volgend aan de hand van steenmannetjes. In het begin zien we soms aan de linkerkant, danweer aan de rechterkant het uitzicht over de vlakten die ver beneden ons liggen. Aan het einde van de wandeling is het uitzicht majestueus! Ik ben echt, op zijn Engels, overwhelmed! Ik vind dit nog mooier dan de Grand Canyon! De vlakten strekken zich kilometers ver onder ons uit, in de verte zien we de rivier kronkelen en ik geloof dat ik niet eerder zoveel gradaties rood heb gezien. Dit is echt wonderschoon. We weten ons uiteindelijk los te rukken van deze geweldige film en rijden vervolgens langs een aantal uitzichtpunten (oa de Green River Overlook). Daarna maken we de korte wandeling naar Mesa Arch. In de tussentijd is de lucht heel donker geworden. Boven ons schijnt de zon nog maar in de verte zie je de buien vallen. Net op tijd komen we weer terug bij de auto, dikke druppels vallen uit de lucht.

‘s Middags lunchen we bij onze cabin en genieten van het zwembad op de camping. Het is behoorlijk warm dus vinden we het fijn om ‘s middags rustig aan te doen. ‘s Avonds gaan we het stadje weer in, wandelen we wat rond, bekijken we wat winkeltjes en eten een hapje bij een Italiaans restaurant.

Vandaag gaan we de Fiery Furnace hike doen!! We verzamelen met een groep bij de parkeerplaats; de groep bestaat uit een divers gezelschap, er zijn een aantal Nederlanders, Duitsers, Amerikanen, kinderen, volwassenen, kortom...alles door elkaar. De ranger stelt zich voor en vertelt over de geografische kenmerken van het gebied. Het is vanaf hier gezien een gek idee dat we straks tussen al die rotsen verdwijnen, vanaf hier zou je niet zeggen dat je daar zo goed tussendoor kunt wandelen.

We dalen af, hier en daar maken we een korte stop (in de schaduw) zodat de ranger wat kan vertellen over de omgeving. De wandeling is erg afwisselend, soms klimmen we wat sterker, soms moeten we echt over rotsen klauteren of ons door smalle spleten worstelen. Ik vind het echt een ontzettend leuke wandeling. Na de wandeling vertrekken we met het andere Nederlandse stel naar Landscape Arch. De wandeling er naartoe valt ons zwaar, we hebben natuurlijk al een wandeling erop zitten maar het is bovendien echt bloedheet geworden en van schaduw is geen sprake. De Landscape Arch is prachtig, in eerste instantie zag ik ‘m helemaal niet omdat hij wegviel tegen de achtergrond, maar ineens zie ik hem! Wauw!!

Na deze wandeling vinden we het weer genoeg voor vandaag, we rijden de weg weer terug en stoppen nog een keer om vanaf een afstandje te kijken naar het gebied dat Fiery Furnace is. Nog steeds vind ik het een raar idee dat we daar doorheen gewandeld zijn.
‘s Middags doen we hetzelfde als de middag ervoor, we zwemmen op de camping, lezen een boek op de veranda van de cabin en ‘s avonds eten we wat in Moab. We hebben morgen nog 1 dag hier en eigenlijk hadden we in de planning staan om heen en weer te rijden naar Monument Valley. We besluiten om het niet te doen. We zijn inmiddels wel wat vermoeid geraakt en vinden een rustige dag in Moab best een fijn idee.

Vandaag hebben we nog niets gepland staan. ‘s ochtends pakken we de auto en rijden de 128 op, langs de Colorado River. Onderweg zien we een parkranger langs de kant van de weg, hij moet een doodgereden hert van de weg afhalen en in zijn truck laden. We stoppen even om te kijken, het is een afschuwelijk gezicht .
We stoppen bij een stroompje aan de linkerkant van de weg, volgens mij bij Negro Bill Canyon, en maken een korte wandeling langs het riviertje.
Daarna rijden we terug richting Moab en besloten we een wandeling te maken naar Corona Arch (ligt langs de weg richting Canyonlands).

Hier maakten we iets naars mee:
Toen we de auto parkeerden bij de trailhead zagen we nog twee andere auto's staan dus we wisten dat er ergens in het gebied nog andere mensen rond liepen. Het was, in ieder geval in het eerste deel, een makkelijke hike, vrij vlak. Maar, er was nergens schaduw en we moesten onze weg vinden door goed naar de steenmannetjes te zoeken. Uiteindelijk kwamen we bij een deel met slickrock aan waar we over best gladde delen moesten klimmen langs kettingen. Toen we bovenaan stonden hadden we een prachtig uitzicht op de Arch. Plotseling hoorden we een harde gil van een man. We bleven staan waar we stonden en zagen heel kleine mensjes, in de verte, onder de Arch staan. We hoorden ze zelfs praten ondanks dat ze zo ver bij ons vandaan waren.

Ik ben toen terug gaan schreeuwen; "Are you okey?'. Meerdere keren...maar ze hoorden ons niet. En dat terwijl wij hun gewoon bijna letterlijk konden verstaan! De schreeuw van die man klonk echt heel naar en ik bedacht me; wat als hij gevallen is en niet meer kan lopen? Het is bloedheet en zonder water red je het niet lang. We hebben daar een poos gestaan, probeerden contact te maken en toen dat niet lukte zijn we heel snel terug gaan lopen naar de trailhead. Ik bedacht me dat ik iemand moest waarschuwen...just in case. Bij de trailhead in de buurt stond een bus met toeristen. Ik vroeg de 'leider' of hij een telefoontje kon plegen naar het visitorscenter maar je hebt in dat gebied geen ontvangst wat dus betekent dat je nooit iemand kunt waarschuwen als er iets mis gaat.

Helemaal bezweet en oververhit zijn we in onze auto gestapt en naar het visitorscenter van Arches gereden om daar mensen te waarschuwen. Ik denk dat dat zo'n 1,5 uur was nadat we de schreeuw hoorden.

Later op de avond zijn we terug gereden naar het visitorscenter waar we hoorden dat een man zijn arm had gebroken bij Corona Arch. Wat een extreem gebied is dit toch; de hoge temperaturen, de lage luchtvochtigheid, het barre landschap. Gevaarlijk en daarom ook zo fascinerend.

‘s Avonds genieten we nog een keer van het lekkere bier en eten van The Brewery. Morgen rijden we naar Bryce Canyon NP.

Vandaag verlaten we Moab om, liefst vrij vlot, naar Bryce Canyon NP te rijden. We hadden qua dagen geen tijd om Capital Reef in onze route in te passen dus daar rijden we, helaas, aan voorbij. Omdat we ‘s middags nog genoeg tijd in Bryce willen hebben stoppen we onderweg niet veel. We nemen de 191 en de 50 westwaards en vervolgens de 89 naar Tropic. De route is niet bijzonder spectaculair maar wel erg mooi en rustig. We stoppen een aantal keer om te genieten van het uitzicht en eten onderweg een hapje. Rond een uur of 2 komen we aan bij onze cabin in Tropic (Bryce Country Cabins). Wat een luxe cabin! Binnen ligt tapijt op de vloer, er staan twee queen-size bedden, er is een tafel met stoelen, koelkastjes en magnetron en achterin de cabin de badkamer. Het ziet er allemaal heel sfeervol uit.
Aan de achterkant van de cabins is een groot grasveld met bbq’s, picknicktafels en schommelbanken. Het dorpje Tropic is piepklein met een stuk of twee restaurantjes en een kleine supermarkt.

We vertrekken snel naar Bryce met als doel om daar een afdaling te maken om tussen de hoodoo’s te wandelen. Helaas is er slecht weer op komst, boven ons schijnt de zon maar in de verte komen pikzwarte wolken aan. We bezoeken dus de uitzichtpunten, wandelen een beetje rond, maken foto’s en besluiten dan weer terug naar de cabin te gaan. We zijn net op tijd terug! Niet lang daarna breekt het noodweer uit; storm, keiharde regen en onweer zoals ik het zelden meegemaakt heb. Gelukkig maar dat we het er niet toch op gewaagd hebben, stel je voor!
We hebben geen zin in het eten dat aangeboden wordt in de restaurantjes (duur, simpel) dus halen we een vers stokbroodje, salade en wat magnetron-spul en eten in de cabin. We gaan vroeg naar bed.

Vegas Baby! De vorige keer in Vegas had ik het niet echt naar mijn zin, maar ik beloofde Vegas ooit nog een keer een kans te geven
Nu lag Las Vegas weer op onze route en besloot mijn vriendin, die in San Francisco woont, om ons daar op te komen zoeken. Morgen is ze jarig en komt ze samen met haar man naar ons. We hebben dus nog een dag voor onszelf. We rijden via Zion NP naar Las Vegas en vinden het leuk dat we nu, voor het eerst tijdens deze reis, een route rijden die we vorig jaar ook reden. We hebben het vorig jaar ontzettend naar ons zin gehad in Zion dus stoppen we even met de auto in de canyon (bij het bruggetje!), lopen even rond en denken aan onze ervaringen van vorig jaar. Zucht, wat is het hier mooi!

En weer verder, rond het middaguur zijn we in Las Vegas en checken we in in The Mirage. We betalen dit jaar minder voor 2 nachten Mirage dan vorig jaar voor 1 nacht Treasure Island....komt het door het seizoen (nu is het juli, vorig jaar waren we er eind april) of ligt het toch aan de crisis? We hebben in ieder geval een mooie korting gevonden via smartervegas.com.
The Mirage is veel hipper dan de TI, er zitten fancy bars, leuke en chique restaurants en mooie winkels. Ook onze kamer ziet er hartstikke leuk uit, modern en speels. Helaas geen strip-view dit keer. We willen gaan zwemmen maar op de één of andere manier trek ik die Vegas-zwembaden niet zo goed. Hartstikke druk, rijen met ligbedden, drankjes en versnaperingen zijn stervens duur....niet mijn ding.

We gaan er dus lekker op uit. We besluiten om te gaan shoppen in de Premium Outlets. Deze outlet is echt een aanrader. Het is mooi aangelegd, met een leuk plein in het midden met allerhande eettentjes, de sfeer is goed, overal staan watervernevelaars om de mensen koel te houden. Later op de middag en ‘s avonds na het eten bezoeken we een aantal hotels. We wandelen naar The Venetian en lopen er op ons gemakje rond, langs de canals, de lobby en de gangen van het hotel. Ik vind het hotel er erg mooi uitzien.
‘s Avonds eten we bij het buffet van The Mirage. Dit kwam goed uit de reviews, en terecht! Aziatisch, Mediterraans, Mexicaans...alles is er. Daarna wandelen we nog een poos over de strip, in de mall van Ceasar’s en bekijken de fontein van Bellagio. We hebben echt veel gelopen vandaag en meer gezien van Vegas dan de vorige keer dat we hier waren. En ik vind het zowaar echt leuk dit keer!

Eindelijk hebben we eens lekker uitgeslapen, en dat is ook niet zo moeilijk in zo’n geweldig bed. Na onze trage start rijden we naar Denny’s voor ontbijt. In het begin van de middag besluiten we om nog even The Wynn te gaan bekijken, we zijn hier nog niet eerder binnen geweest. Wat een mooi, maar vooral ook leuk, hotel is dit. De inrichting is heel sprookjesachtig en theatraal. Vanavond treed Beyonce op in één van de zalen en we komen nog een camera-ploeg tegen die shots aan het maken zijn van modellen in van die typisch Amerikaanse evening gowns. We lopen door het casino dat er wederom erg sprookjesachtig uit ziet.

Dan keren we terug naar het hotel, kleden ons om en rijden naar het vliegveld waar onze vrienden om 5 uur aankomen. Nadat we ze opgepikt hebben begint het feest. We rijden langs een liquor store waar we een fles prosecco kopen. We rijden naar het hotel waar onze vrienden een kamer geboekt hebben, als ik het me goed herinner Harrah’s, en wijden de avond in op hun hotelkamer. Nog even opfrissen, make-uppen, shirt strijken en dan vertrekken we per taxi naar The Mandalay Bay waar we een tafel gereserveerd hebben bij Strip Steak. We bestellen een goede fles wijn en eten de beste steak die ik ooit gegeten hebben. Strip Steak is echt een aanrader.

Na het diner vertrokken we per limousine van Mandalay Bay naar The Wynn waar we gereserveerd hadden bij club Tryst. In Vegas kun je ‘gewoon’ naar een club gaan maar je kunt ook een table-service reserveren. Je mag dan via de VIP-entree naar binnen, krijgt een eigen zithoek met eigen serveerster die de drank verzorgt. De tafel werd vol gezet met wodka, ijs en limonades voor de cocktails. Tryst is een mooie club maar wel typisch Las Vegas stijl, inclusief ‘paal’ en ordinair volk. Fantastisch is natuurlijk het balkon buiten met uitzicht op een metershoge waterval. Na een bewogen avond met veel drank en veel gekkigheid keren we terug naar onze eigen hotels. De volgende dag moeten we naar LA rijden, waar we redelijk op tijd aan moeten komen om de galerie te bezoeken waar die dag Marin’s werk opgehangen wordt. Daar willen we graag bij zijn.

Zwaar hoor, om na zo’n nacht op tijd op te staan! We pakken onze spullen, checken uit en rijden met onze auto naar Harrah’s om onze vrienden op te halen. Daarna vertrekken we naar LA. Ik vind het echt een mooie route. Het staat niet bekend als de meest spannende route in het westen maar na zo’n wilde nacht is het enorm rustgevend, die eindeloze woestijn. Onderweg stoppen we een paar keer, om wat te drinken te kopen, te tanken en ook 1 keer zodat de man van mijn vriendin, in de verzengende hitte, in een greppel, zijn maag kan ledigen! Hij heeft blijkbaar last van een flinke kater, haha!!

In de middag naderen we Los Angeles vanuit het noordoosten. De omgeving is groen en heuvelachtig, we rijden door eindeloze suburbs. Deze kant van LA had ik nog niet eerder gezien. We moeten naar Downtown LA, waar de galerie zich bevind en waar tevens een goede vriend van onze vrienden woont. Die gaan we ook bezoeken.
In Downtown vind je tussen de blokken vaak blaakliggende terreinen waar je je auto kunt parkeren. Je betaald een vast bedrag, bv $5, waarvoor je een half uur kunt blijven staan maar ook de hele dag. We parkeren onze auto vlakbij de galerie op South Spring Street maar de galerie is gesloten en we krijgen de eigenaresse telefonisch niet te pakken. Daarom gaan we om de hoek in een vrij apart tentje een broodje pastrami eten. Er hangt hier een bruin-kroeg sfeer met een literair tintje, een groep intellectuele types zitten te discussiëren aan een grote tafel. Na de lunch treffen we galerie geopend, en de galeriehoudster is bezig de werken op te hangen. Marin helpt haar met zijn werk terwijl wij de rest van de kunstwerken bekijken.

Na een uurtje zijn we hier klaar en gaan op bezoek bij de vriend van onze vrienden die hier praktisch om de hoek woont. Hij woont in een prachtig oud gebouw waarin alle ruimtes omgebouwd zijn tot lofts. Op het dak is een grot gezamenlijk terras, met planten en zitjes, en een zwembad met jacuzzi. Vanaf het dak heb je een schitterend uitzicht over Downtown LA. Wij, mijn vriendin en ik, trekken onze bikini’s aan en gaan even lekker zwemmen terwijl de mannen een ritje maken in de wijk met als doel een bezoekje aan skid-row, waar na sluitingstijd alle zwervers zich verzamelen voor eten uit een gaarkeuken en op straat hangen.

Na een paar uur moeten we echt verder. We hebben namelijk een huisje gehuurd in North Hollywood en de man van mijn vriendin moet een vlucht naar SF halen omdat hij morgen, zondag, moet werken Erg jammer, we hadden graag nog een nacht en een dag met hem in LA doorgebracht. De jongen uit LA zal hem naar het vliegveld brengen dus nemen we afscheid en vertrekken met zijn drieën naar het huis in NOHO via de Hollywood Fwy en de 101. Het huis ligt vlakbij Magnolia Blvd en is waanzinnig! We hebben het gehuurd via homeaway.com en hadden het niet beter kunnen treffen. Het ligt in een rustige buurt in een hele groene straat. Wij hebben het appartement op de begane grond met een grote slaapkamer annex werkkamer met badkamer, een woonkamer met keuken (voorzien van alle gemakken, ook fruit, melk, kruiden en koekjes zijn aanwezig!) en tweede badkamer, twee banken waarvan 1 uitgeklapt kan worden tot bed en dubbele openslaande deuren naar de tuin. Na even gesettled te zijn stappen we in de auto en halen bij de safeway ‘om de hoek’ wat boodschapjes en maken een simpele maaltijd die we in de tuin op eten. Wat een rust na deze gekke dag zeg!

Vandaag hebben we nog 1 dag in LA met mijn vriendin, ‘s avonds brengen we haar naar het vliegveld en gaat ook zij terug naar huis. We beginnen de ochtend ontspannen met een ontbijtje in de tuin. Daarna nemen we de 101 westwaarts en rijden even rond in The Valley (The San Fernando Valley). Mijn nicht woont hier vlakbij en we zijn al vaker in deze buurt geweest. Het is echt een woonbuurt en niet zo wervelend als de wijken in LA maar het is hier wel heel erg mooi. Ontzettend heuvelachtig en groen, prachtige huizen met uitzichten over de hele vallei.

We zijn hier naartoe gekomen omdat ik graag via de Topanga State Canyon Road richting Malibu en Santa Monica wilde rijden. Deze omgeving was vorig jaar mijn kennismaking met LA en ik vond het een mooie route. De weg loopt dwars door een canyon met veel bomen. Er wonen hier veel hippies en veggie’s, overal langs de weg zijn kleine eetstalletjes en vind je plekken waar je yoga en meditatielessen kunt volgen. We genieten van de rit en rijden vervolgens door Santa Monica naar 1 van mijn favoriete plekken in LA; Venice Beach. We parkeren de auto vlak achter Abbot Kinney Blvd en halen een verse munt-shake bij Abbot’s Habbit, een hele leuke lunchroom met een eco-tintje waar veel kleurrijke mensen te bewonderen zijn. We voelen ons hier, sinds de eerste keer dat we hier kwamen, echt thuis en genieten ervan weer terug te zijn! Met shake in de hand wandelen we vervolgens door de kleine straatje richting strand. We komen nog een mooie bungalow tegen waar net een open huis wordt gehouden en besluiten het huis te bezichtigen. Wat een prachtige bungalow, klein maar ruim en erg modern. Ohhh, ik zou hier zo graag wonen!!

Na de bezichtiging lopen we verder naar het strand en belanden in een Krishna festival. Het is echt een drukte van jewelste met allemaal stands en zelfs een Krishna-DJ die plaatjes staat te draaien. Daarna spreiden we ons handdoekje uit in het zand en pogen nog even te zwemmen. Shit zeg, zelfs in augustus is het water hier nog ijskoud!
Aan het einde van de middag gaan we een hapje eten in Santa Monica en brengen mijn vriendin daarna naar LAX. Als we dat gedaan hebben stappen we direct weer in de auto en rijden naar Agoura Hills om mijn nicht en haar man te bezoeken. Extra leuk dit keer want mijn tante uit Israël is er toevallig ook! Na een gezellige avond daar rijden we weer terug naar huis in NOHO. Huis...zo voelt het echt, alsof we weer naar huis gaan.

Laatste dag in LA We hebben vandaag nog een volle dag in LA, morgen vertrekken we weer naar huis. Oorspronkelijk was het plan om nog een derde nacht in het huisje te blijven maar helaas had de eigenaresse vanavond weer een nieuwe boeking. We hadden nog geen hotel geboekt en waren van plan op het laatste moment iets te regelen, maar de man van mijn nicht heeft ons uitgenodigd om bij hen in Agoura te verblijven. Mijn nicht ging vandaag met haar moeder, mijn tante, naar Las Vegas voor twee dagen en dus waren er genoeg bedden vrij. We willen vandaag graag de wijk Los Feliz bezoeken.

We pakken de spullen in, laten de sleutel achter waar dat moet en rijden naar Los Feliz, ten oosten van Hollywood. We rijden eerst naar Sunset Junction. In deze omgeving zitten veel leuke winkeltjes en restaurantjes maar het is maandagochtend en nog erg stil op straat. We lopen wat rond, shoppen wat in een paar winkeltjes en zijn erg verrast door een mooie interieur-design winkel die we tegenkomen. Ik praat nog een tijdje met de eigenaar, een leuke vent.

Daarna rijden we naar Griffith Park, het grootste stadspark van Amerika, naar het schijnt. Ik had het park anders verwacht, ik weet niet waarom. Het is in ieder geval geen typisch stadspark maar juist heel bergachtig. We rijden naar the Observatory vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de stad en op het Hollywood Sign. We willen the Observatory bezoeken maar dat is helaas gesloten op maandag. Na wat rondgelopen te hebben stappen we weer in de auto. Onderweg naar Hollywood komen we in Los Feliz weer een openhuis tegen, ditmaal in zo’n typisch appartementen complex, in een blok gebouwd met zwembad op de binnenplaats. Dit ziet er echt behoorlijk trashy uit, zo zou ik nooit willen wonen.

Daarna rijden we over Sunset westwaarts tot in Hollywood. We lopen even binnen bij Forever21 op Hollywood Blvd omdat ik een wit t-shirt wil kopen voor bij een nieuw rokje dat ik heb gekocht. Hier komen we de eerste Nederlandse toeristen sinds tijden weer tegen. Wat schreeuwen ze hard zeg!
Ik ben verder niet zo kapot van deze omgeving dus vertrekken we snel weer om te gaan lunchen bij 1 van mijn andere favoriete spots; Urth Cafe op Melrose Ave, een organic lunchroom met terras.
Aan het einde van de middag rijden we via Santa Monica en de highway 1, die door Malibu komt, via de Malibu Canyon Road naar Agoura Hills. De zon gaat onder, de bergen aan de rechterkant van de weg worden steeds donkerder, we zien enkel nog de silhouetten van de palmbomen, de zee glinstert....onze laatste nacht in LA. Ik pink een traantje weg en zing hard mee met de muziek in de auto. Mijn hart ligt in deze omgeving; zo dynamisch, zo mooi, zo relaxt. Zucht.

Naar huis. Gisteravond heeft de man van mijn nicht ons laat op de avond nog meegenomen naar een Israëlisch restaurant in The Valley. In the Valley en Agoura wonen erg veel Joden en Israëliërs. Daarom vind je er ook enkele restaurants waar je kunt genieten van geweldige salades, fallafel en andere Israëlische specialiteiten. We hebben niet zo fantastisch geslapen in het bed van mijn neefje, het is keihard. Na het ontbijt nemen we afscheid van de man van mijn nicht, hun drie kinderen en van de nanny. Daarna rijden we nog even naar de pier van Malibu. Hier waren we nog niet eerder geweest. Ook lopen we nog even ergens een strandje op. Met het zand nog tussen mijn tenen rijden we voor de laatste keer naar Venice Beach waar we bij Abbot’s Habbit een stevige lunch nemen; een heerlijke veggie sandwich en natuurlijk de goddelijke munt-shake! Venice ligt vlakbij de luchthaven dus we zijn er zo. We leveren de auto in, nemen de shuttlebus en niet lang daarna vertrekt ons vliegtuig richting London en Amsterdam. Alles ging vlot, al blijf ik Heathrow, qua sfeer, een vervelende luchthaven vinden.

Wat een reis zeg. De drukte in NY, het middenstuk met veel natuur en ontspanning en dan de gekte vanaf het moment dat we in Las Vegas, en later LA, aankwamen. Het was ontzettend afwisselend en enerverend. Bovendien is het heerlijk om tijd door te brengen met vrienden en familie tijdens zo’n lange reis. Ik kan iedereen aanraden om eens een huisje te huren als je in een stad verblijft. Vaak betaal je niet veel meer dan je voor een hotelkamer betaald. De meerwaarde is dat je in een normale woonwijk tussen de locals verblijft en een beetje meer leeft zoals je dat thuis zou doen; boodschapjes halen, zelf een ontbijtje of diner maken, lekker in de tuin zitten of even voor de buis hangen. Ik vond dat echt een leuke ervaring. We hebben Monument Valley, door ‘reis-moeheid’ helaas over moeten slaan maar ik kan niet zeggen dat ik het gemist heb. We hebben zo ontzettend veel gezien en gedaan. Oorspronkelijk had ik Death Valley ook in de route op willen nemen maar daar hadden we simpelweg geen tijd voor (mede doordat we op die zaterdag in LA moesten zijn voor het regelen van de laatste zaken omtrent Marin’s expositie). Dat is dus de tweede keer dat we DV links, of rechts, moesten laten liggen. Ik weet zeker dat we dit park in de toekomst alsnog een keer bezoeken.

De expositie in LA; We hadden oorspronkelijk gepland om onze vluchten te wijzigen zodat we langer in LA konden blijven en de opening van de expositie konden meemaken. Helaas konden we de vluchten niet (meer) wijzigen, tenzij we bereid waren om een maand later terug te vliegen en 1000 dollar pp bij te betalen Helaas. Gelukkig hebben we met mijn nicht af kunnen spreken dat zij Marin’s werken na afloop op zou halen en zou bewaren bij haar thuis. We hebben dan met elkaar afgesproken dat we de ticketprijzen in de gaten zouden houden en als we een koopje tegen zouden komen een hele korte vakantie zouden boeken om de doeken op te halen.
Dat was in augustus.... In september vond ik tickets voor €380 pp en dus vlogen we in oktober terug naar LA, verbleven daar een aantal dagen, haalden de doeken op, maakten een korte Highway-1-roadtrip naar SF en verbleven nog een klein weekje bij onze vrienden daar. Maar dat is weer een ander reisverslag