Vanmorgen ging om 5:30 de wekker al af. Binnen een half uur stonden we allemaal, gedoucht en wel, in de lobby van het hotel. Nu maar hopen dat het de hele vakantie zo lekker gesmeerd gaat! Nadat we alle koffers in de auto hebben geladen, rijden we naar Q-Park & Travel waar we onze auto's parkeren voor de komende weken. De afhandeling verloopt allemaal vrij vlot. De shuttlebusjes rijden af en aan, dus binnen no-time staan we op de luchthaven van Düsseldorf. Ook bij de incheckbalies van Delta staan geen wachtrijen. Na de gebruikelijke vragen van de beveiligingsambtenaar kunnen we meteen gaan inchecken. Bij security staan geen noemenswaardige rijen, dus ook hier zijn we vlot doorheen. Omdat we nog meer dan voldoende tijd hebben voordat ons vliegtuig vertrekt, besluiten we eerst te gaan ontbijten. We kiezen allemaal iets te eten en gaan vervolgens aan een tafeltje zitten dichtbij onze vertrekgate, zodat we goed in de gaten kunnen houden wanneer we aan boord kunnen gaan. 3 kwartier voor vertrek krijgen we het teken dat we kunnen gaan boarden. We zitten allemaal 2-aan-2 achterelkaar bij het raam. De plaatsen heb ik vantevoren online vastgelegd, zodat we zeker wisten dat we met zijn achten bijelkaar zouden zitten. Het vliegtuig vertrekt 10 minuutjes later dan gepland. Onderweg vermaken we ons allemaal 9 uur prima met film kijken, lezen, gamen en kleine dutjes doen. De verzorging van Delta is prima!

We landen 3 kwartier vroeger op Atlanta dan gepland. Hier staan helaas wel hele lange rijen voor immigrations. We gaan ervanuit dat we wel een tijdje in de rij zullen moeten staan, maar het valt gelukkig allemaal wel mee. We zijn er sneller door dan we verwacht hadden. In Atlanta moeten we eerst onze koffers van de loopband nemen, om ze vervolgens weer af te geven. Ook moeten we van terminal wisselen dus we nemen het treintje naar de andere terminal. Als we bij onze terminal aankomen, zien we dat er behalve wat winkeltjes, ook een foodcourt in de terminal is. Dit principe zie je vaak in de VS. In het midden van de ruimte staan allemaal tafeltjes en stoeltjes en daaromheen zie je allemaal verschillende restaurantjes. In dit geval is er zelfs heel veel keus! Je kunt o.a. kiezen uit pizza's en andere Italiaanse gerechten, Chinees, Mexicaanse gerechten zoals wraps, Amerikaanse hamburgers en hotdogs, belegde broodjes etc, etc. We maken allemaal onze keuze en eten onze maaltijden dan gezamenlijk aan één grote tafel. Als we klaar zijn, lopen we naar onze gate waar de kinderen middels de stopcontacten hun Nintendo DS kunnen opladen. We eten allemaal nog een ijsje bij Ben & Jerry's en kunnen daarna alweer gaan boarden voor onze vlucht naar Las Vegas. Ook hier verloopt het allemaal lekker gesmeerd. We vertrekken op tijd voor onze ruim 4 uur durende vlucht. We merken toch wel dat we nu allemaal wat vermoeid beginnen te raken. De kinderen slapen bijna gedurende de hele vlucht.

Om 18:30 landen we op het vliegveld van Las Vegas. In de aankomsthallen kun je hier meteen gebruik maken van de vele gokmachines die er staan. Het blijft toch altijd een grappig gezicht! Op het vliegveld is het vrij rustig. Wel valt het ons op dat er veel Nederlands wordt gesproken. Veel Nederlanders hebben blijkbaar gebruik gemaakt van de extra lange meivakantie dit jaar. Als we bij de loopband aankomen, zien we onze koffers al voorbijgaan. Gelukkig missen we geen bagage! Het verloopt allemaal zo 'smooth' vandaag! We nemen de shuttle naar het gebouw waar alle autoverhuurders bijelkaar zitten. Zelfs hier staan geen rijen! Hoe is het mogelijk; dat hebben we wel eens anders meegemaakt! We maken onze papieren in orde en lopen dan naar de parkeergarage waar we uit een rij met SUV's mogen kiezen. We besluiten allebei een Nissan X-terra te nemen. Lilianne, Erik en hun kinderen een zwarte, en wij een knalgele. Volgens Lilianne moet het een makkie zijn om ons te volgen deze vakantie, zo geel is onze auto!

We rijden richting ons hotel in Henderson, maar stoppen onderweg eerst even bij een Wal*Mart Supercenter om wat spullen zoals koelboxen, water, ijs, fruit etc. in te slaan. Dan hoeven we dat morgenvroeg niet meer te doen. Als we even later bij ons hotel, Wingate by Wyndham aankomen zijn we allemaal bekaf. We checken in en gaan onze kamers bekijken. Deze zijn erg mooi en ruim! Ondanks het feit dat ze zo moe zijn, besluiten de kinderen toch nog even te gaan zwemmen en bubbelen. Om 23:00 vinden we dat het wel genoeg is geweest voor vandaag. We zijn inmiddels ruim 26 uur wakker. Morgen rijden we van Henderson naar Sedona.

Bekijk hier de foto's van vandaag.

Jerry en ik waren vandaag al om 05:00 wakker. Dat is natuurlijk veel te vroeg, dus we hebben ons gedoucht en zijn toen achter onze laptop gaan zitten. Omdat we vandaag een lange dag voor de boeg hebben, zaten we om 07:30 allemaal aan het ontbijt in het hotel. In tegenstelling tot de meeste hotels in de VS, was het ontbijt hier redelijk uitgebreid. Je kon zelf wafels maken en er waren omeletjes, worstjes, fruit, cereals etc. Vooral de kinderen zaten goed te smullen! Rond 08:30 zijn we uitgecheckt en op weg gegaan naar de Hoover Dam. Het was lekker rustig op de weg, en zelfs bij de Hoover Dam was het tot onze grote verbazing heel rustig. Dat was vorig jaar wel anders! Toen kostte het ons veel tijd om de dam over te komen vanwege de grote drukte. Bovendien was het toen ruim 40 gr en vandaag is het heerlijk in het zonnetje met een temperatuur van 28°C. We parkeren onze auto aan de andere kant van de dam en lopen rustig terug. We nemen ruim de tijd om de dam goed te bekijken en te fotograferen. Het blijft een indrukwekkend bouwwerk! Dat geldt ook voor de nieuwe weg en brug die momenteel gebouwd worden over de Hoover Dam.

Rond 10:30 rijden we verder. We kunnen vlot doorrijden en zijn dan ook rond 12.45 al in Seligman, waar we even stoppen om de route 66 ‘roadside attractions’ te bekijken. We lopen wat rond en zien dat de sticker die Monique op het raam van de barber heeft geplakt er nog steeds opzit. We hebben al een beetje honger maar we willen graag picknicken bij de bij Watson Lake Park in Prescott, dus we nemen een snack, maar wachten nog even met de lunch.

Via route 89 rijden we verder naar Prescott. Na ruim een uur arriveren we bij Watson Lake Park. Bij de parkingang is geen ranger te bekennen, dus betalen we de fee van $2 door de biljetten in een enveloppe te doen en deze vervolgens in een daarvoor bestemde bus te doen. We dekken de picknicktafel en genieten van de lunch en de prachtige omgeving. De kinderen klauteren op de rotsen en vermaken zich prima.

Als we uitgegeten zijn, rijden we een stukje verder en parkeren onze auto bij de grote Ramada in het park. Vanaf hier hebben we een adembenemend uitzicht over Watson Lake! Wauw, wat prachtig! Het water is mooi blauw, en de lichtgekleurde rotsen en keien steken prachtig af tegen het water. De mannen en de kinderen lopen helemaal naar beneden om de rotsen op het water te kunnen bereiken. Lilianne en ik lopen en klimmen over de rotsen om het meer goed van bovenaf te kunnen zien, en om Jerry, Erik en de kinderen van bovenaf te kunnen fotograferen. We blijven een behoorlijke tijd hier om de schitterende omgeving in ons op te nemen.

Als de mannen en kinderen weer boven zijn, rijden we verder richting Sedona. We komen onderweg door het leuke plaatsje Jerome. Dit stadje was tot voor tientallen jaren geleden vervallen tot een spookstadje, maar inmiddels hebben vooral kunstenaars het weer nieuw leven ingeblazen. Het ligt mooi tegen de bergen aan en doet gezellig aan. Rond 18.00 komen we aan bij het Hampton Inn Hotel in Sedona aan. Ook hier hebben we mooie, ruime kamers. Lilianne, Erik, Mathijs en Laurens besluiten bij het hotel te blijven om wat bij te komen van de lange, vermoeiende dag.

Jerry, ik en de kinderen stappen weer in de auto om naar Red Rock Crossing te rijden. Om 19:00 gaat de zon onder en vanaf deze plek schijn je met zonsondergang een prachtig uitzicht te hebben op ‘Cathedral Rock’, een rotsformatie in de vorm van, hoe kan het ook anders, een kathedraal. We parkeren de auto en lopen via een pad langs de rivier richting ‘Cathedral Rock’. We zien de rotsen in de verte al prachtig rood kleuren. We waden de rivier over om de weerspiegeling van de rotsen in het water te kunnen zien. We zijn er gewoon stil van, zo mooi is het! We nemen rustig de tijd om foto’s te maken en gaan pas terug als de zon helemaal onder is. We zijn blij dat we de moeite hebben genomen om hier te gaan kijken, dit hadden we voor geen goud willen missen!

We rijden terug naar het hotel waar we ons even opfrissen. Om 20:30 gaan we aan de overkant van het hotel eten bij ‘Red Planet’. Dit is een typische Amerikaanse diner en het eten is er heerlijk! Als we teruglopen merken we dat we toch behoorlijk moe zijn. De kinderen vallen na het douchen vrijwel meteen in slaap. Jerry en ik gaan nog even achter onze laptop zitten maar om 23:00 besluiten dat we het ook gezien hebben voor vandaag.

Bekijk hier de foto's van vandaag.

Jerry en ik waren vanmorgen al om 04:30 wakker! We hebben duidelijk nog last van de jetlag. Ook Michelle & Joshua stonden om 05:30 al naast hun bed. We hebben rustig wat aangerommeld en zijn om 07:30 gaan ontbijten samen met Erik, Lilianne en de kinderen. Het ontbijt in het hotel was eenvoudig maar prima in orde. We hebben op ons gemak ontbeten en daarna de koffers weer in de auto’s geladen. Eerst zijn we gaan tanken en we hebben bij de Safeway spulletjes ingeslagen voor de lunch. In de Safeway zat een vestiging van Starbucks, dus we hebben meteen koffie en frappuchino’s voor onderweg gehaald, heerlijk!

10 mijl voorbij Sedona stoppen we bij Slide Rock SP. Fantastisch om hier weer te zijn; het is zo’n mooi plekje! De kinderen hebben vanmorgen al hun zwemspullen aangedaan, ondanks het feit dat ze gewaarschuwd zijn dat het water waarschijnlijk veel te koud zal zijn om in te zwemmen. Als we bij de natuurlijke ‘glijbanen’ aankomen gaan de kleren van de kinderen toch meteen uit. Het water is inderdaad ijskoud, maar Joshua besluit toch een poging te wagen. Onder gejuich van de aanwezige mensen glijdt hij naar beneden, heel grappig! Natuurlijk kunnen de anderen niet achterblijven, en ook Mathijs, Laurens en Michelle glijden een paar keer naar beneden. Wat zijn we trots op onze bikkels!

We blijven een klein uurtje en rijden dan via de prachtige Oak Creek Canyon verder richting de Grand Canyon. Bij Flagstaff nemen we route 180 die ons langs de San Francisco Peaks voert. Op de toppen zien we zelfs nog sneeuw liggen. We kunnen lekker doorrijden en zijn als snel bij de ingang van Grand Canyon NP. Omdat dit het eerste Nationale Park is dat we aandoen, kopen we hier de America de Beautiful Pass, waarmee we een jaar lang alle Nationale Parken en nog wat andere parken en recreatiegebieden, gratis kunnen bezoeken. We rijden het park in en gaan op zoek naar picknicktafels om te kunnen lunchen. We hebben inmiddels allemaal flinke trek. We stoppen bij het uitzichtpunt ‘Yavapai’ maar zien nergens plaatsen om te kunnen picknicken. We besluiten om dan maar eerst een blik te gaan werpen op de Grand Canyon. Voor ons is het niet de eerste keer dat we de Grand Canyon zien, maar toch worden we weer getroffen door haar grootsheid en schoonheid! Ook Erik, Lilianne, Mathijs en Laurens zijn erg onder de indruk van dit wereldwonder!

We genieten even van het uitzicht en rijden dan verder naar ons hotel. We kunnen pas om 16:00 inchecken dus we besluiten om eerst te gaan eten. We smeren onze broodjes en gaan op een bankje zitten om ze op te peuzelen. Om 15:30 ga ik toch proberen alvast in te checken. We krijgen onze sleutels en gaan meteen naar onze kamers om onszelf even op te frissen en in te smeren met zonnebrandcreme. We zijn vandaag allemaal ongemerkt verbrand. Jerry wil graag met de kinderen een stukje van de Bright Angel Trail lopen die de canyon in voert. Erik, Mathijs en Laurens gaan met hen mee. Lilianne en ik hebben geen zin om mee te gaan en blijven op onze kamers. Ik begin alvast aan dit verslag te typen zodat ik het morgen zo kan uploaden als ik weer internetverbinding heb. Om 18:30 lopen Lilianne en ik naar de ingang van de Bright Angel Trail om de rest op te wachten zodat we samen naar de zonsondergang kunnen kijken. We wachten en wachten, maar geen Erik, Jerry en kinderen. We snappen er helemaal niets van! We beginnen ons al een beetje ongerust te maken want de zon gaat inmiddels al onder. We besluiten dan maar terug te lopen naar onze kamers om te kijken of ze misschien daar zijn. Net op dat moment komt Jerry aangelopen. Ze waren inderdaad al teruggekomen, maar hadden eerst nog een ijsje gehaald. Geen wonder dat we ze misgelopen waren! We zijn allemaal erg moe van de lange dag. We gaan eten en duiken dan allemaal op tijd ons bed in.

Bekijk hier de foto's van vandaag.

Jerry was vandaag al om 04:00 uur wakker en is in zijn eentje naar de rim gelopen om de zonsopgang te zien. De rest van ons kwam wat later uit bed. We hebben ontbeten in het Restaurant van Maswik Lodge en zijn toen naar de winkel in Grand Canyon Village gereden om wat eten in te slaan voor de lunch. Bij de viewpunten ‘Moran Point’ en ‘Desert View’ zijn we gestopt om nog even te genieten van de uitzichten op de Grand Canyon.

Via route 64 zijn we vervolgens verder gereden naar de Cameron Trading Post waar we beide auto’s hebben volgetankt. In eerste instantie zouden we vandaag via Sunset Crater en Walnut Canyon naar Holbrook rijden, maar we hebben besloten de route door het Hopi Indianen reservaat te nemen. Op deze route ligt Coal Mine Canyon, een canyon die bij het grote publiek onbekend is. Op het AllesAmerika Forum hebben we gelezen dat deze Canyon erg de moeite van het bezoeken waard schijnt te zijn, dus dat willen we graag met eigen ogen zien. Bovendien is de trail in Walnut Canyon afgesloten, waardoor de keuze voor de andere route snel gemaakt is. Na Tuba City rijden we route 264 op tot milemarker 337. Daar nemen we de dirtroad tot voorbij de windmolen en parkeren onze auto's. Als we uitstappen, zien we de canyon meteen. We zijn verbaasd dat zo’n prachtig stukje natuur zo onbekend is! De kleuren van de canyon zijn heel mooi.

We lopen een stukje naar beneden en genieten van wat we hier zien, Prachtig! Aan de rand van de canyon staan wat picknicktafels, dus we eten hier onze lunch terwijl we een mooi uitzicht hebben op de canyon. In de wijde omtrek is geen mens te bekennen.

Nadat we alles weer ingepakt hebben, rijden we verder richting Second Mesa. Onderweg passeren we Old Oraibi, de oudste nederzetting van de VS, die sinds 1100 v. Chr continue bewoond is geweest. Het is verboden te fotograferen in dit Indianengebied dus we stoppen niet. Ik kan het natuurlijk niet laten om stiekem een foto vanuit de auto te nemen. Via route 87 rijden we verder richting Winslow. De weg is vrij eentonig, maar we kunnen goed doorrijden. Vlak voor Winslow stoppen we bij Little Painted Desert. Ook hier zijn we weer onder de indruk van de kleurenpracht van de rotsen.

We nemen wat foto’s en rijden dan verder naar Meteor Crater. Als we om even voor 17:00 uur bij de ingang komen, horen we dat het visitor center en de crater eigenlijk om 17:00 sluiten. We krijgen echter een half uurtje de tijd om de crater te bekijken. Dat is nog eens aardig! We betalen de entree en lopen dan snel door naar boven. Hier hebben we een goed uitzicht op het enorme gat dat hier 50.000 jaar geleden geslagen is door een meteoriet.

We lopen een half uurtje rond en stappen daarna weer in de auto om naar Winslow te rijden. Hier maken we natuurlijk even een korte stop bij de beroemde ‘corner’ uit het liedje ‘take it easy’ van de Eagles. Vanaf Winslow rijden we in een halfuurtje naar ons hotel in Holbrook. We frissen ons snel op, en gaan daarna eten bij Denny’s wat ons allemaal prima smaakt. We hebben weer genoten van een mooie dag!

Bekijk hier alle foto's van vandaag.

Vandaag waren we allemaal om 06:00 uur wakker. We hebben gisterenavond met Erik & Lilianne afgesproken dat we vandaag om 08:00 zouden gaan ontbijten bij Denny’s. We hebben dus nog genoeg tijd en rommelen lekker wat aan op onze hotelkamer.

Om 08:00 staat iedereen klaar en vertrekken we met de de auto naar Denny’s. Iedereen maakt zijn/haar keuze van de menukaart. Als het ontbijt wordt gebracht, vragen we ons af of we dit allemaal wel op gaan krijgen; de porties zijn echt enorm! Het smaakt allemaal prima, maar zoals verwacht krijgen sommigen van ons het niet voor elkaar om het bord leeg te eten.

Als we klaar zijn, rijden we naar de Safeway om wat broodjes, fruit en ijs voor de koelboxen in te slaan. Tegenover de Safeway ligt het bekende Wigwam Hotel van Holbrook. Natuurlijk moeten we hier even foto's van maken.

Vandaag staat onder meer een bezoek aan Petrified Forest NP op het programma dat niet ver van Holbrook vandaan ligt. In dit park liggen grote hoeveelheden versteende bomen (of delen ervan) die miljoenen jaren oud zijn. We nemen route 180 naar de ingang van het park. Als eerste lopen we de souvenierwinkel bij de ingang binnen om lekker even rond te snuffelen. We kopen wat kleine dingetjes en rijden dan verder het park in.

Onze eerste stop is bij het Museum waar we de korte trail lopen langs de her en der verspreid liggende versteende bomen. Na de wandeling bekijken we in het auditorium van het museum een interessante documentaire over het versteningsproces van de bomen en over Petrified Forest zelf.

Na de film stappen we weer in onze auto’s om onze weg door het park te vervolgen. We stoppen o.m. bij ‘newspaper rock’. Dit zijn een aantal rotsen met daarop oude tekeningen, petroglyphs, die de Indianen eeuwen geleden in de rotsen hebben gekerfd. In het tweede gedeelte van het park komen we bij Painted desert met zijn prachtige kleuren. Bij de historische Painted Desert Inn stoppen we ook even. Dit gebouw is erg mooi!

We vervolgen onze weg het park uit, en rijden via de I-40 en 191 naar de Hubbell Trading Post. Dit is de oudste nog in werking zijnde handelspost in het Westen van de VS. Ook hier snuffelen we even rond en kopen we wat souveniertjes.

Onderweg naar Chinle zien we grote hoeveelheden stuifzand door de lucht dwarrelen. Het waait de hele dag al stevig en dat is meteen te merken hier in dit woestijngebied. Soms lijkt het net alsof we door dichte mist rijden. Later in de middag arriveren we bij ons hotel in Chinle, dat direkt voor de ingang van Canyon de Chelly is gelegen.

Nadat we ons opgefrist hebben, rijden we de south rim drive waar we vanaf alle viewpoints Canyon the Chelly bekijken. Ik begin in herhaling te vallen, maar ook dit park is schitterend! Het laatste viewpoint wat we aandoen is Spider Rock. Over een half uur gaat de zon onder, dus dan is de rots op zijn mooist. Helaas is de zon niet zo fel vanwege al het fijne zand in de lucht.

We maken wat foto’s en rijden vervolgens terug naar ons hotel waar wij besluiten broodjes op onze kamer te eten. Ik ben sinds vanmorgen erg verkouden en voel me niet zo lekker. Lilianne, Erik, Mathijs en Laurens gaan wat eten in het restaurant van het hotel. Vanavond liggen we allemaal weer vroeg in bed want morgenvroeg om 06:00 willen Jerry, Erik, Michelle, Mathijs en Laurens de White House Trail gaan lopen. Daar hebben we vandaag geen tijd meer voor gehad.

Bekijk hier de foto's van vandaag.

Jerry, Erik, Michelle, Mathijs en Laurens zijn vanmorgen om 06:00 uur opgestaan om de 4 km lange White House trail te gaan lopen. Dit is de enige wandeling die je mag maken zonder gids en leidt naar de meer dan 3000 jaar oude ruines op de bodem van Canyon the Chelly. Ze moesten zichzelf dik aankleden want het was erg koud. Ze zijn onderweg helemaal niemand tegengekomen en waren om 07:30 weer terug bij het hotel. Ze vonden de wandeling erg de moeite waard! We hebben ontbeten in het restaurant van het Holiday Inn hotel en zijn rond 09:00 op weg gegaan.

Via Indian Route 59 zijn we naar Monument Valley Tribal Park gereden.Vlak voor het park verruilen we de staat Arizona voor Utah. In Monument Valley rijden we de ‘self-guided’ tour tussen de ‘buttes’ en ‘mittens’. Halverwege de route zijn we gestopt bij een kraampje waar Navajo-vrouwen mooie sieraden verkochten. We hebben met z’n allen flink wat gekocht bij de dames. Monument Valley blijft een van de favoriete parken van Jerry en mij, dus we hebben weer genoten van de rit.

Om niet teveel tijd te verliezen en omdat het buiten erg koud is, hebben we in de auto onze broodjes opgegeten. Via het plaatsje Mexican Hat zijn we vervolgens naar Gooseneck SP gereden. Via dit uitzichtpunt heb je een fantastisch uitzicht op de bochten die de San Juan River in het gesteente heeft gesleten.

Na een kort bezoek zijn we verder gereden via de Moki Dugway. Via scherpe haarspeldbochten slingert deze onverharde weg omhoog. We zijn bovenaan de mesa gestopt bij het naambord met de vele stickers, maar helaas konden we de sticker van het AllesAmerika Forum, die erop is geplakt door Rob, niet meer terugvinden.

Net voorbij de Moki Dugway zijn we linksaf geslagen om de 4 mijl lange onverharde weg naar Muley Point te rijden. Ook dit keer was de weg weer goed begaanbaar. Langs de weg liepen veel koeien te grazen. Wat een ruimte hebben die beesten hier toch! Als we bij Muley Point aankomen, lopen we naar de rand om van het schitterende uitzicht te genieten. Vanaf dit punt heb je uitzicht op Monument Valley, Goosenecks SP en de Valley of the Gods Road.

De koude wind zorgt ervoor dat we niet al te lang blijven staan. Via de Moki Dugway rijden we weer terug naar beneden. We slaan linksaf de Valley of the Gods Road in. Deze weg is eveneens onverhard en voert ons 17 mijl door een prachtig gebied.

De rotsformaties zijn dan misschien iets minder spectaculair dan die van Monument Valley, maar toch genieten we allemaal van deze mooie rit. Vooral de vele ‘dips’ in de weg worden erg gewaardeerd door onze kinderen .

Als we bij het eindpunt van de Valley of the Gods Road aankomen, slaan we linksaf richting Bluff. Dit kleine plaatsje is in 1880 gesticht door Mormoonse pioniers. We logeren in het mooie houten Desert Rose Inn. We frissen onszelf op, en rijden dan naar het Twin Rocks restaurant om wat te eten. Ook hier smaken de gerechten allemaal weer prima! Vanavond zullen we waarschijnlijk weer op tijd gaan slapen want het was weer een indrukwekkende dag; een met een gouden randje!

Bekijk hier de foto's van vandaag

Vandaag hebben we niet zo’n lange rit voor de boeg dus we kunnen rustig aan doen. We worden om 08:00 uur wakker. Nadat we ons gedoucht en aangekleed hebben gaan Jerry en ik nog even achter onze laptop zitten.

Om 10:00 uur verlaten we het mooie Desert Rose Inn hotel. In Bluff tanken we de auto’s weer vol en rijden naar Blanding. Hier gaan we eerst ontbijten we in het Old-timer Restaurant. Het restaurant ziet er gezellig uit en ook het ontbijt is prima in orde. We laten het ons in ieder geval goed smaken! Voordat we verder rijden naar Moab, brengen we eerst een bezoek aan het Dinosaur Museum in Blanding. Het museum is niet zo groot maar wel interessant en mooi opgezet.

We lopen een uurtje rond en vervolgen onze weg naar Moab. 25 mijl voor Moab stoppen we bij Wilson Arch. Deze natuurlijke stenen boog ligt vlak langs route 191. Nuurlijk moet hier even naar boven geklommen worden.

We maken wat foto’s en rijden dan verder naar het 'hole 'n the rock house'. Dit huis met 14 vertrekken is door Albert Christensen uitgehouwen in de rotsen. Na diens dood in 1957, heeft zijn vrouw Gladys het werk verder afgemaakt. Zij heeft nog 17 jaar alleen in het huis gewoond, totdat zij overleed in 1974. Een gids leidt ons door de vertrekken. Het ziet er allemaal heel mooi en indrukwekkend uit. Wat een werk moet dat geweest zijn! In de tuin staat een bonte verzameling van (kunst)voorwerpen en curiosa. Ook zijn er wat dieren te vinden zoals struisvogels, geiten, ezels en zelfs een wallaby. Het is leuk om hier even rond te lopen.

Als we in het leuke plaatsje Moab aankomen, slaan we eerst wat boodschappen in. In de supermarkt is ook een vestiging van Starbucks, dus we nemen allemaal naar keuze een lekkere frappuccino of koffie. Nadat alle boodschappen zijn gedaan, besluiten we te gaan eten bij de Moab Brewery. Dit restaurant ziet er leuk uit van binnen en het eten is verrukkelijk! Hier zullen we wel vaker gaan eten, vermoeden we!

We verlaten het restaurant en rijden naar de Williams Way. Hier staat ‘ons huis’ voor de komende 3 dagen. We lopen naar binnen en zijn meteen onder de indruk van de grootte van het huis, wauw! We hebben beschikking over een grote woonkamer met open keuken en eetgedeelte, 4 slaapkamers, 2 badkamers, een grote garage en een tuin met privé hottub .

In de voortuin ligt een tuinslang dus Erik en Jerry bedenken dat het wel een goed idee is om de auto’s even te wassen. Ze zien er namelijk verschrikkelijk uit na de dirtroads van gisteren. De kinderen gaan intussen zwemmen in het overdekte zwembad dat door een aantal huizen in de straat wordt gedeeld. Ze hebben het rijk helemaal voor zichzelf.

Even voor zonsondergang stappen Jerry en ik nog even in de auto om een klein stukje van de scenic route 128 te rijden. We zien de rotsen mooi oplichten in het laatste zonlicht. Als we terugkomen, zijn de kinderen net uit de hottub gestapt. Life is good

We brengen de avond door met laptoppen, bankhangen, kletsen en lekkere hapjes eten. Morgen gaan we Arches verkennen en wellicht raften op de Colorado rivier.

Bekijk hier de foto's van vandaag.

Vanmorgen zijn we om 08:00 uur opgestaan. Terwijl iedereen bezig was met zijn/haar ochtendritueel, smeerde Lilianne alvast de broodjes. Omdat Erik, Jerry en de kinderen heel graag willen gaan raften, bellen we met Canyon Voyages Adventure Co. om plaatsen te reserveren. Helaas is de tocht van 14:00 al vol, dus we hebben die van 11:30 geboekt. Dit betekent wel dat we vanmorgen minder tijd hebben voor Arches NP.

Nadat we gegeten hebben, vertrekken we met z’n allen richting Arches. Alleen Lilianne blijft thuis om lekker te rommelen. Eigenlijk wilden we vandaag de wandeling in 'Devils Garden' maken, maar daar hebben we te weinig tijd voor. In plaats daarvan rijden we naar de ‘windows section’. Onderweg stoppen we ook even bij 'Balanced Rock'. De zon staat echter verkeerd om mooie foto’s te maken. We besluiten terug te rijden naar huis en morgen terug te gaan als we wat meer tijd hebben.

Thuis verkleedt iedereen zich voor de rafttocht. We rijden naar het kantoor van Canyon Voyages waar de bus met de rafts al klaar staat. Als de bus vertrekt, rijden Lilianne en ik erachteraan. We rijden de mooie ‘scenic’ route 128 naar de plek waar de rafts te water worden gelaten. Iedereen moet een reddingsvest aantrekken en de kleinsten moeten ook een helm dragen.

Na de nodige veiligheidsinstructies vertrekken ze. Lilianne en ik rijden naar het restaurant van de Red Cliffs Lodge langs de Colorado rivier om te lunchen. Het restaurant zelf is nog gesloten, maar we kunnen wel de BBQ lunch in de tuin nemen voor $10 p.p. Daar hoeven we natuurlijk niet lang over na te denken! We reserveren ook meteen plaatsen voor morgenavond want we willen hier ook graag eens dineren op het deck met de rivier en cliffs op de achtergrond. We lopen de tuin in en zien de tafels al in de verte staan. We kunnen hotdogs, kipfilet, hamburgers, koude pasta, salade etc. nemen zoveel als we willen. Het vlees wordt ter plekke vakkundig gebakken door een zeer aardige Amerikaan. Het smaakt allemaal prima!

Als we uitgegeten zijn, lopen we richting de rivier waar onze mannen en kinderen net aankomen met hun raft. We lopen de steiger op en nemen wat foto’s. We stappen weer in de auto en rijden terug langs de rivier. Af en toe stoppen we even om de raft op te wachten. We zien dat Laurens, Michelle en Joshua overstappen in een kano, dat zullen ze leuk vinden! Als we ze even later weer zien bij de aanlegplaats, vertellen ze dat ze het erg leuk hebben gehad. Ze stappen allemaal weer in de bus die hen terugbrengt naar het kantoor. Lilianne en ik rijden alvast terug naar huis.

Als de kinderen ook thuis komen, stappen ze eerst in de hottub en later gaan ze ook nog even zwemmen. Om 17:15 vertrekken Erik, Jerry, Mathijs, Michelle en Laurens naar Arches om de trail naar Delicate Arch te gaan lopen. Deze mooie stenen boog staat symbool voor de staat Utah. Lilianne, Joshua en ik blijven thuis. De wandeling is voor ons waarschijnlijk iets te zwaar omdat hij grotendeels omhoog gaat. De anderen zijn blij dat ze de wandeling wel hebben gemaakt. De trail was zwaar, maar het zien van de Delicate Arch in het laatste restje zonlicht van de dag was volgens hen adembenemend!

Als ze terugkomen rijden we naar de Moab Brewery om te gaan eten. Het is erg druk en we krijgen te horen dat we 35 tot 45 minuten moeten wachten voordat er een tafel vrijkomt. We krijgen een buzzer mee. Als er een tafel vrijkomt, zullen ze ons oppiepen. Al na 5 minuten gaat onze buzzer af. Dat is een meevaller! Net als gisterenavond smaakt het eten weer uitstekend.

Als we onze buiken rond hebben gegeten, rijden we weer naar huis. De kinderen gaan meteen naar bed. Jerry en ik gaan nog even achter onze laptop en Lilianne en Erik lezen nog wat. Om 00:30 houden ook wij het voor gezien. Het was weer een lange, maar mooie dag.

Bekijk hier de foto's van vandaag.

Jerry en ik zijn vandaag om 05:30 opgestaan en om 05:50 waren we al onderweg naar Dead Horse Point SP en Canyonlands NP. Zoals verwacht was het heerlijk rustig op de weg en zagen we meer wilde dieren dan anders. Onderweg zagen we de zon opkomen, dat is, net als de zonsondergang, altijd zo’n speciaal moment van de dag!

Bij Dead Horse Point hebben we rustig staan genieten van het uitzicht. We zijn hierna verder gereden naar Canyonlands NP. De weg ernaartoe loopt door een zogenaamd ‘open range gebied’ wat wil zeggen dat de koeien hier gewoon los rondlopen. Soms liepen er dan ook een paar op de weg. Erg leuk om te zien!

Bij Canyonlands zijn we eerst gestopt bij het Schaefer viewpoint. Vanaf dit punt konden we de Schäfer Trail onder ons zien liggen. Deze onverharde weg met veel haarspeldbochten en langs steile afgronden gaan we vanmiddag rijden met de jeep. Het ziet er angstaanjagend uit!

Als we verder rijden naar het Grand View Point zien we onderweg wat herten op de weg lopen. Mensen komen we op dit vroege uur bijna niet tegen. Bij het Grand View Point stappen we uit en lopen een stukje naar beneden. Het uitzicht is hier prachtig! Weer heel anders dan we tot nu toe gezien hebben. Elk park is toch weer heel verschillend. Ik ga op mijn buik op de rand liggen en maak een paar panoramafoto’s.

Na een halfuurtje stappen we weer in de auto en rijden terug naar huis. Daar aangekomen zien we dat iedereen inmiddels aangekleed is, en ontbeten heeft. We vertrekken meteen met z’n allen naar Arches NP om een gedeelte van de trail in Devils Garden te gaan lopen. Het is inmiddels flink warm en ik merk dat ik moeite heb met het lopen. Mijn verkoudheid is nog steeds niet helemaal over en ben daardoor snel buiten adem. Balen! We lopen tot de ‘Landscape Arch’ en draaien dan om. Op de terugweg lopen we ook nog langs ‘Tunnel Arch’ en ‘Pine Tree Arch’.

We willen graag op tijd terug zijn in Moab omdat we om 13:30 een jeeptour hebben besproken bij Tag-a-Long Expeditions. We eten onze meegebrachte broodjes op, en rijden dan in ruim een half uur het park uit. We halen snel nog wat koffie en frappuchino’s bij Starbucks, en gaan dan naar Tag-a-Long. Er zijn 2 jeeps voor deze trip. Wij gaan met ons gezin en nog 4 andere mensen bij gids Sarah in de grote jeep, en Lilianne, Erik, Mathijs en Laurens zitten samen met nog 3 anderen bij gids Richard in de auto.

Onze gids Sara vertelt honderduit en rijdt ondertussen behendig het achterland van Dead Horse Point en Canyonlands door. Het is een heftige maar ontzettend leuke rit! Onderweg stoppen we een aantal keren. Zo wordt er o.m. gestopt bij het punt waar de slotscène van de film ‘Thelma & Louise’ is opgenomen. In deze scene rijden ze met hun cabrio het ravijn in. Sarah vertelt dat de opnames wel 3 keer opnieuw moesten omdat men het maar niet voor elkaar kreeg om de auto met een mooie duikvlucht de rivier in te laten duiken. Uiteindelijk heeft men toen maar besloten om de duikvlucht van de auto eruit te laten. We rijden ook de Schäfer Trail die we vanmorgen nog van bovenaf hebben gezien. Ook the White Rim Trail wordt niet overgeslagen. Het is inderdaad een heftige rit, en af en toe stuiteren we flink door de jeep, maar we vinden het allemaal heel erg leuk! We hebben er allemaal erg van genoten! Rond 18:00 zijn we weer terug bij onze auto’s. We zijn dus ruim 4 uur met de jeep onderweg geweest.

We rijden eerst naar huis om het stof van ons af te spoelen, en gaan dan via de SR-128 op weg naar de Red Cliff Lodge om daar te gaan eten. We krijgen een tafel op het deck zodat we de zonsondergang kunnen zien tijdens het eten. Niet alleen het uitzicht is hier heel goed, maar ook het eten. Alle gerechten zijn stuk voor stuk heerlijk! Rond 09:30 rijden we weer naar huis. Lilianne en ik draaien nog wat wasjes en we rommelen allemaal nog wat aan. Rond 23:30 ligt iedereen op bed.

Bekijk hier de foto's van vandaag.

Vandaag zijn we wat rustiger aan begonnen. We hebben alles weer ingepakt en het huis wat opgeruimd. Jammer dat we deze plek alweer moeten verlaten, het was een super vakantiehuis!

Rond 9:30 zijn we uit Moab vertrokken om richting Torrey te rijden. De route van vandaag is weer erg mooi en afwisselend. Vlak voor Hanksville gaan we rechtsaf naar Goblin Valley SP. In dit park staan allerlei vreemdsoortige figuren van hard zand/steen die lijken op ‘goblins’, vandaar de naam. We betalen bij de ingang het entreegeld van $7 en rijden dan verder naar de parkeerplaats. Vanaf de picknickplek bij de parkeerplaats hebben we een fantastisch uitzicht over alle ‘goblins’! Jerry, ik en de kinderen gaan meteen naar beneden om tussen de bizarre vormen te lopen. De kinderen hebben de grootste lol en klimmen en klauteren wat af.

We blijven ongeveer een uurtje en rijden dan via een dirtroad naar de ingang van de trailhead van de Little Wild Horse Canyon Trail. Deze trail naar/door een smalle slotcanyon stond beschreven op de website van Henriette en Hans, en leek ons wel leuk om te doen. We registreren ons bij de ingang van de trail en gaan dan op weg. Na 10/15 minuten lopen, komen we bij een versperring van rotsblokken. Hier klimmen we omhoog (gelukkig stond dat in de beschrijving ander hadden we dat nooit geweten) en lopen via het pad verder de canyon in. De canyon wordt steeds smaller en smaller. Op sommige plaatsen kun je zelfs je voeten niet naast elkaar neerzetten. We vinden het allemaal een superleuke wandeling! Aan het eind van de canyon keren we weer om en lopen via dezelfde weg terug naar de auto. We hebben bijelkaar 6 km gelopen.

We stappen weer in onze auto en rijden verder naar Hanksville. Hier tanken we bij het plaatselijke tankstation ,‘Hollow Mountain’,waarvan de winkel in de berg is gebouwd. Naast het tankstation zit een restaurant/snackbar waar we wat gaan eten. Het ziet er binnen eenvoudig maar schoon uit, en onze lunch smaakt prima.

Na de lunch stappen we weer in de auto om naar Torrey te rijden. Bij de Fremont waterval vlak naast de weg stoppen we even. Het valt ons op dat er in de bomen die we onderweg tegenkomen honderden "zakjes" van een soort dichtgeweven web met daarin allemaal larven/rupsen zitten. Het ziet er heel vreemd uit.

We rijden door Capitol Reef NP naar Torrey, waar we inchecken bij het Austin’s Chuckwagon Motel. We laden onze koffers uit en Michelle, Mathijs en Laurens duiken meteen het zwembad in. Lilianne en Erik blijven bij hen, terwijl Jerry, Joshua en ik weer in de auto stappen om naar Capitol Reef NP te rijden. Hier nemen we de scenic drive en rijden we door Fruita, de plek waar de eerste Mormoonse kolonisten zich lang geleden hebben gevestigd, en waar ze zich voornamelijk bezighielden met de landbouw en fruitteelt. Ook hier zijn de uitzichten weer schitterend! Nadat we de scenic drive hebben gereden slaan we rechtsaf om naar de ingang van de Hickman Bridge Trail te rijden. Onderweg stoppen we heel even bij het oude schoolgebouwtje waar de Mormoonse kinderen aan het begin van de 20e eeuw naar school gingen. Als we door de ramen kijken, zien we zelfs de originele inrichting nog staan!

We parkeren onze auto bij het begin van de Hickman Bridge Trail en lopen met z’n drietjes omhoog. We moeten 120 meter klimmen en dat voelen we! (vooral ik ). Als we aan het begin van de smalle canyon aankomen, vinden Jerry en ik dat het toch wel erg snel donker begint te worden nu. Vooral Joshua wil heel graag naar de Hickman Bridge, maar we besluiten terug te lopen. Het laatste wat we willen, is hier in het donker lopen!

We komen rond 20:15 weer bij onze auto aan, en rijden terug naar het hotel in Torrey. Lilianne en Erik hebben inmiddels al een tafel voor ons allemaal gereserveerd bij Cafe Diablo in Torrey. Het eten wat we bestellen wordt op een geweldige manier gepresenteerd, het zijn stuk voor stuk kunstwerkjes! Het smaakt allemaal weer hartstikke goed. Als we weer bij het hotel aankomen is het inmiddels al 23:30. We duiken allemaal meteen ons bedje in.

Bekijk hier de foto's van vandaag.

Vanmorgen zijn we om 08:00 uur opgestaan. We gaan vandaag van Torrey naar Bryce Canyon NP rijden via de Scenic Byway 12, één van de mooiste wegen in het westen van de VS. We hebben afgesproken dat onze gezinnen vandaag een keer apart van elkaar gaan rijden.

Nadat we broodjes en beleg voor de lunch hebben ingeslagen in het winkeltje bij het hotel, vertrekken we. Bij de Subway in Torrey kopen we ieder een half broodje dat we in de auto opeten als ontbijt. Op het eerste gedeelte richting Boulder zien we veel aangereden dieren op de weg liggen, waaronder zelfs een slang. We stoppen bij een aantal uitkijkpunten langs de weg, maar het is nog niet erg helder waardoor we niet ver weg kunnen kijken. Er liggen op dit gedeelte van de rit nog veel plakaten sneeuw, wat een erg mooi gezicht is.

Even na Bouder slaan we linksaf om de Burr Trail te gaan rijden. We genieten van de mooie kleuren van het Escalante gebied waar we doorheen rijden. Een gedeelte van de weg gaat door een canyon met hoge muren. Het is wederom prachtig allemaal! Een aantal mijlen verderop gaan we van het asfalt over op de onverharde weg. We rijden tot de ‘switchbacks’ (scherpe bochten) van de Burr Trail en rijden daarna dezelfde weg weer terug naar de Scenic byway 12. De weg is inderdaad heel erg mooi en afwisselend.

Bij Calf Creek Recreation Area gaan we lunchen. We kiezen een mooie picknicktafel aan de rivier. We eten onze broodjes en de kinderen poedelen wat in het heldere water van de Calf Creek.

Na een halfuurtje rijden we verder richting Bryce Canyon. Het gebied waar we doorheen rijden is soms ronduit spectaculair! Onderweg zien we de lucht betrekken, en we krijgen zelfs een korte regenbui over ons heen. We wilden vandaag graag de Mossy Cave Trail lopen maar als we op de parkeerplaats staan, begint het net te onweren. Helaas, dat gaat dus niet door.

We rijden verder naar Bryce Canyon waar we overnachten in de Bryce View Lodge. We checken in en gaan naar onze kamer. Het regent buiten dus we besluiten Bryce morgen te bezoeken. Dat wordt helaas weer geen mooie zonsondergang voor ons, evenals vorig jaar. We werken onze verslagen bij op de laptop en gaan dan even kijken in de winkel van Ruby’s Inn. Daar komen we Erik en Laurens tegen. Erik vertelt dat Lilianne zich niet zo lekker voelt en even op bed is gaan liggen. Ook Erik zelf voelt zich niet optimaal. We spreken af dat wij alleen met ons gezin gaan eten. We hebben niet veel honger, dus we eten een snelle hap bij Ruby’s Canyon Diner. Als we naar buiten stappen komen we Lilianne tegen die inmiddels gelukkig wat is opgeknapt. Helaas is Erik nu degene die ziek op bed ligt. Mathijs en Laurens komen tot 22:30 Nintendo DS spelen met onze kinderen. We hebben afgesproken dat we morgen rond 08:00 opstaan om Bryce Canyon te gaan verkennen. Laten we hopen dat Erik zich morgen weer beter voelt!

Bekijk hier de foto's van vandaag.

Helaas is Erik vandaag nog steeds ziek. Hij heeft een flinke buikgriep en verhoging. Onze gezinnen zullen vandaag dus weer apart van elkaar op weg gaan. Wij vertrekken om 09:00 naar het restaurant bij het Foster’s Motel vlakbij Bryce. Wij hebben hier vorig jaar ook ontbeten en vonden dat wel voor herhaling vatbaar. De sfeer is er typisch Amerikaans en we krijgen er een erg goed ontbijt voor slechts $24!

Na het ontbijt rijden we naar Bryce Canyon. We hebben Bryce Canyon vorig jaar al goed bekeken, dus we beperken ons tot de uitzichten bij Bryce Point en Sunrise Point. Wat zijn de oranje/roze hoodoo’s toch mooi! Bij Sunrise Point lopen Jerry en Michelle de Queens Garden Trail. Joshua heeft geen zin om de afdaling te maken, dus ik blijf samen met hem boven. We snuffelen wat in de General Store van de Bryce Canyon Lodge en lopen wat rond.

Na ruim een uur komen Jerry en Michelle terug en rijden we naar het tankstation bij de ingang van het park om te tanken. In de winkel kopen we nog wat brood, fruit en drinken voor de lunch. Als we de auto instappen begint het flink te regenen en te hagelen. We verlaten het park en zien dat we het mooie weer tegemoet gaan. We stoppen een paar keer langs de weg bij Red Canyon om foto’s te maken van de prachtig rood gekleurde hoodoo’s. Op route 89 stoppen we bij een rest area om te lunchen. Intussen schijnt de zon weer volop en schiet de temperatuur ook weer omhoog.

We rijden via route 9 Zion NP binnen. De route door het park is schitterend! Zelfs het asfalt van de weg is rood, zodat het beter bij de rotsen past. Vlak voor de tunnel stoppen we om de Canyon Overlook Trail te gaan lopen. Deze wandeling hebben we vorig jaar ook gemaakt, maar toen was het weer veel slechter. Nu lopen we lekker in de zon. De trail is heel leuk om te doen.

Na de wandeling rijden we verder naar Springdale waar we 2 nachten zullen slapen in de Desert Pearl Inn. We checken in en lopen naar het winkeltje naast het hotel om koffie te halen voor ons en een smoothie voor de kinderen. Als we weer buiten komen, zien we de auto van Erik en Lilianne staan. Ze hebben vandaag een aangepast programma gedaan omdat Erik zich zo beroerd voelde. Inmiddels is hij weer aardig aan het opknappen. We lopen naar onze kamers en komen tot de ontdekking dat de kamers net zo mooi zijn als we op het internet hadden gezien. De inrichting is heel smaakvol en de kamers zijn heel erg ruim. Wat een prachtig hotel is dit! De kinderen trekken natuurlijk meteen hun badkleding aan en duiken het zwembad in.

Wij gaan bij Lilianne en Erik op het terrasje zitten waar we lekker bijkletsen terwijl we de kinderen in de gaten kunnen houden. Ik probeer ondertussen de foto’s van mijn vorige 2 reisverslagen te uploaden. Gisteren ging dat niet omdat de server van mijn websites plat lag. Gelukkig gaat het nu wel. We besluiten om bij Oscar’s cafe wat te gaan eten. Lilianne maakt de reservering voor vanavond.

Om 20:00 rijden we naar het restaurant. Het is er erg gezellig. We gaan buiten op het terras zitten onder een afdak maar na een tijdje begint het flink te regenen en te waaien en het koelt flink af. Men zet de heaters voor ons aan waardoor het weer behaaglijk wordt. Ook hier eten we weer erg lekker.

Na het eten rijden we weer terug naar ons hotel. Jerry en ik werken aan onze verslagen en doen wat wasjes in de wasserette. De kinderen kijken nog even TV en vallen dan als een blok in slaap. Het is inmiddels bijna 24:00 dus wij gaan zometeen ook slapen. Morgen gaan we Zion NP verkennen.

Bekijk hier de foto's van vandaag.

Vanmorgen zijn we om 08:00 uur opgestaan. Ik voel me bij het opstaan een klein beetje misselijk en hoop dat ik niet, zoals Erik, ziek ga worden. Nadat we gewassen en aangekleed zijn, hebben we op de kamer ontbeten.

We laten de auto vandaag staan want er is een goed shuttlesysteem hier. We stappen om 09:30 op de bus bij de bushalte voor ons hotel. Deze brengt ons naar het visitor center van Zion NP. Hier nemen we vervolgens de bus die de canyon inrijdt. Sinds de 90er jaren mag je niet meer met je eigen auto de canyon in omdat er enorme opstoppingen ontstonden. De bussen komen om de 5/6 minuten dus je hoeft nooit lang te wachten, prima geregeld!

We stappen uit bij de eerste stop, het museum. Hier bekijken we de 20 minuten durende informatiefilm over Zion. Onze volgende stop is bij de Zion Lodge. Hier lopen we de Emeralds Pools Trail. Het is vandaag heerlijk zonnig en we genieten van de wandeling. Zion is een erg mooi park, vooral vanwege de combinatie van groen, water en majestueuze rotsen. Bij de lower pool zijn kleine, smalle watervalletjes te zien die van de rotsen afkomen. Jerry, Erik en de kinderen besluiten ook naar de middle en upper pool te lopen. Lilianne en ik lopen echter weer naar beneden. Op het terras van Zion Lodge wachten we in het zonnetje tot de anderen weer terug zijn.

Na een uurtje zijn onze mannen en kinderen er weer, en eten we op het terras onze lunch. We stappen weer op de bus en laten ons naar de laatste stop, Temple of Sinawawa, brengen. Hier willen we graag de 3,2 km lange Riverside Walk Trail gaan lopen. Deze trail loopt parallel aan de Virgin River en eindigt bij The Narrows. Als we op weg zijn voel ik me opeens erg misselijk worden. Ik wil niemand ophouden, dus ik vraag Jerry om de sleutel van onze hotelkamer. Ik neem de shuttle terug naar het hotel en de rest maakt de wandeling af. Het water is veel te hoog om The Narrows in te kunnen lopen, dus dat feest gaat vandaag niet door.

Ze nemen vervolgens de bus naar Weeping Rock om daar de gelijknamige Weeping Rock Trail te doen. Als ze om 18:15 weer bij het hotel aankomen, word ik net wakker. Gelukkig voel ik me al veel beter inmiddels. Even was ik bang dat ik de laatste dagen van onze vakantie wel op mijn buik kon schrijven, maar dat valt dus mee. De kinderen gaan allemaal zwemmen.

Jerry en ik stappen in de auto om naar het spookstadje Grafton te rijden dat maar 10 minuten van Springdale vandaan ligt. Op deze plek zijn de eerste Mormoonse kolonisten in 1859 neergestreken en er staan nog wat huisjes, een (gerenoveerd) kerkje en er is een oude begraafplaats. Het stelt allemaal niet zoveel voor, maar de historie maakt het plekje toch wel bijzonder, vinden wij. We lopen hier even rond en rijden dan weer terug.

Lilianne heeft inmiddels een tafel voor ons allemaal gereserveerd bij het restaurant The Spotted Dog. Dit restaurant staat erg goed bekend dus we zijn wel benieuwd. Als we bij het restaurant aankomen, zien we dat het wat chiquer is dan het gemiddelde Amerikaanse restaurant en ook de porties zijn van een ‘normaal’ formaat. Het eten wat we voorgeschoteld krijgen is inderdaad ontzettend goed bereid en erg lekker! Nadat we uitgesmuld zijn rijden we terug naar ons hotel waar we nog even nakletsen op het terrasje bij de kamer van Lilianne en Erik. Om 23:00 houden we het voor gezien voor vandaag. Morgen gaan we op weg naar onze laatste bestemming van deze vakantie; Las Vegas!

Bekijk hier de foto's van vandaag.

Ook vandaag zijn we weer op tijd opgestaan.We zijn van plan om vandaag via de Smithsonian Butte Scenic Backway en het Valley of Fire SP naar Las Vegas te rijden Lilianne, Erik, Mathijs en Laurens willen graag meteen doorrijden naar Las Vegas, dus we rijden ook vandaag weer apart. We halen wat brood bij een supermarkt voor het onbijt en bij de Starbucks een kop koffie voor onderweg.

Bij het plaatsje Rockville rijden we over de ijzeren brug de onverharde Smithsonian Butte Backway op. Ik had over deze onverharde weg gelezen in het boek ‘The most scenic routes in America’ en omdat we toch in de buurt kwamen, wilden we hem graag meenemen op onze route. Het eerste gedeelte van de weg is redelijk slecht begaanbaar en stijgt bovendien flink. We stoppen af en toe om van het uitzicht te genieten. De weg is mooi, maar niet heel spectaculair. Waarschijnlijk is het veel mooier als je de weg andersom rijdt.

We rijden via de 59, 9 en I15 verder naar de oostingang van het Valley of Fire SP. Dit park zouden we vorig jaar al bezoeken, maar dat is er toen niet van gekomen. Bij de ingang moeten we het entreegeld van $6 in een envelop stoppen en deze vervolgens weer in een ijzeren box. We rijden eerst naar het visitor center om wat informatie te halen en daarna stoppen we bij ‘Lone Rock’, de picknickplaats onder de ‘eenzame rots’ om wat te drinken. Vervolgens nemen dan de scenic drive door het park. De stenen zijn inderdaad felrood in het begin, ongelofelijk! Vanaf ‘rainbow point’ worden we, zoals de naam al doet vermoeden, getrakteerd op een spectaculair uitzicht met vele verschillend gekleurde rotsen. Van goud/geel, tot oranje tot felrood, het is gewoonweg schitterend! We rijden de hele drive en keren weer om bij het eindpunt ‘white domes’. Het is mogelijk om hier een trail te lopen, maar daar vinden we het vandaag veel te warm voor. We zijn blij dat we dit park vandaag ‘even’ mee op de route hebben genomen, het is zeer zeker de moeite van het bezoeken waard.

Rond 15.30 uur rijden we Las Vegas binnen. Het valt ons meteen op dat het veel en veel drukker is dan vorig jaar. We geven onze auto af bij de valet parking van het Flamingo Hotel en gaan meteen door naar de incheckbalie. We horen dat Lilianne, Erik en de kinderen nog niet ingecheckt zijn. Ze zullen vast lekker aan het shoppen zijn. We krijgen een kamer op de 24e verdieping met uitzicht op het zwembad. We hebben gekozen voor de een pas gerenoveerde ‘Luxery-Go’ kamer die ons heel goed bevalt. Behalve een groot plasmascherm op de slaapkamer, hebben we ook nog een in de spiegel ingebouwde TV op de badkamer! We frissen ons wat op (terwijl we TV kijken ), en lopen dan naar beneden om in de winkeltjes van het hotel op zoek te gaan naar een nieuwe zwembroek voor Joshua omdat zijn oude inmiddels flink versleten is. Beneden in de lobby lopen we Lilianne, Erik en de kinderen tegen het lijf. Ze waren inderdaad aan het shoppen in het Las Vegas Outlet Center. We spreken af om elkaar later bij het zwembad te ontmoeten.

We slagen niet in de winkels van het hotel, dus lopen we de Strip op. Het is nog niet gemakkelijk om een zwembroek voor Joshua te vinden, maar uiteindelijk vinden we er één. Als we bij het zwembad aankomen zien we de jongens al in het water en Erik en Lilianne liggen lekker op een ligstoel aan de kant. Jerry haalt wat te drinken en zo genieten we een tijdje aan de kant terwijl de kinderen zwemmen. Om 19:00 wordt iedereen verzocht het water te verlaten omdat het zwembad gaat sluiten.

We gaan naar onze kamers om ons even op te frissen en om te kleden, en lopen dan met z’n allen de stad in. Het is beredruk! Bij de foodcourt gaan we wat eten en daarna lopen we richting het New York New York Hotel. Hier spelen de kinderen even op de machines van de kinder arcade en daarna maken ze een (duur) ritje in de achtbaan van het hotel. Jerry gaat met ze mee. Ze vonden het achtbaanritje allemaal erg leuk!

We zijn inmiddels moe van het vele lopen dus nemen we een taxi terug naar het Flamingo Hotel. De kinderen spelen nog wat op de kamer terwijl Jerry en ik even naar beneden lopen om een gokje te wagen in het casino van het hotel. Helaas winnen we dit keer niets, maar het is altijd leuk om even tussen de rinkelende bellen en duizenden knipperende lichtjes te zitten. Na een uurtje of anderhalf houden we het voor gezien en duiken we het heerlijke bed in.

Bekijk hier de foto's van vandaag.

Vandaag zijn we voor de verandering eens wat later opgestaan. We zijn van plan om het ontbijtbuffet bij Hotel Paris te nemen, maar als we daar aankomen staat er een rij waar je u tegen zegt! We hebben geen zin om zo lang te wachten dus draaien we ons om en lopen terug naar ons hotel. Daar gaan we in de, heel wat kortere, rij voor het Tropical Breeze Restaurant staan.

We eten ons ontbijt en besluiten daarna naar het Las Vegas Outlet Center te rijden. Lilianne en Erik zijn hier gisteren al geweest met hun jongens, dus zij besluiten de Strip op te gaan. We pakken de auto en rijden binnen 10 minuten naar het Outlet Center. Voordat we er erg in hebben, zijn we uren verder en honderden dollars armer. Leve de lage dollarkoers! We hadden er qua kofferruimte rekening mee gehouden dat we misschien extra kleding zouden kopen, maar toch moeten we weer een koffer aanschaffen om alles mee te kunnen krijgen. We rijden nog even naar de nieuwe Town Square Mall om voor Michelle te shoppen bij de Abercrombie & Fitch winkel en drinken daarna een lekkere bak koffie bij Seattle’s Best Coffee

Met een volgeladen auto rijden we terug naar het hotel. We stoppen even bij het bekende ‘Welcome to Las Vegas’ bord om een foto te maken. Er is zojuist een enorme stretched hummer gestopt met daarin een bruidspaar en hun gasten. Zelfs Elvis ontbreekt niet .

Nadat we foto’s gemaakt hebben rijden we terug naar het Flamingo Hotel. We rommelen wat op onze kamer en lopen daarna de Strip op. We kijken wat rond en gaan dan bij het Venetian Hotel naar binnen om ons te vergapen aan de inrichting van het hotel. Het blijft verbazingwekkend dat het Venetiaanse thema zo goed uitgewerkt is in het hotel, compleet met kanalen en gondels! We lopen wat rond en gaan daarna eten bij het Outback Steakhouse verderop. Gelukkig is er niet zo’n lange wachttijd, binnen 20 minuten zitten we aan tafel. De steaks smaken heerlijk!

Na het eten gaan we terug naar het hotel waar we de koffers weer herindelen en inpakken. Jerry en ik wilden eigenlijk nog een gokje gaan wagen, maar besluiten toch maar op de kamer te blijven. We moeten morgenvroeg om 03:30 al opstaan, dus het lijkt ons verstandig om niet te laat te gaan slapen.

Bekijk hier de foto's van vandaag.

Helaas komt er weinig van slapen voor Jerry en mij. Als we rond 23.30 naar bed gaan, vallen we ondanks de muziek van de buren toch in slaap. Rond 01.30 worden we allebei wakker van geschreeuw en dichtslaande deuren in de kamer naast ons. De muziek staat loeihard! Na een tijd horen we dat mensen van de beveiliging de jongelui tot stilte manen, maar dat duurt helaas niet lang. Na een tijdje begint het gewoon opnieuw. Als het beveiligingspersoneel voor de 2e keer langskomt, wordt het stil. Pfff, gelukkig!

Rond 02.30 kloppen 2 stomdronken meiden op de deur van de buren, maar blijkbaar doet er niemand open. Het gebonk wordt steeds harder en houdt maar niet op. Jerry en ik besluiten om maar uit bed te gaan. We hebben nog maar een klein uurtje voordat onze wekker gaat dus dat schiet niet op. Gelukkig slapen Michelle en Joshua wel overal doorheen.

Als we gedoucht en aangekleed zijn, ruimen we voor de laatste keer onze koffers in. We maken de kinderen wakker en rond 04.15 staan Lilianne, Erik, Mathijs en Laurens voor onze deur. Zelfs zij hebben afgelopen nacht last gehad van het lawaai, terwijl zij toch een flink stuk verderop sliepen.

Onze auto’s worden voorgereden, en binnen 5 minuten rijden we naar het grote autoverhuur gebouw. We leveren onze auto’s in en lopen naar de incheckbalies van Delta. Daar staat een flinke rij. Het gaat allemaal niet echt snel en het duurt ruim een uur voordat wij aan de beurt zijn om in te checken! We hopen dat we niet al te veel tijd kwijt zullen zijn bij de security, maar als we daar aankomen zakt de moed ons in de schoenen! Er staat een enorme rij!

Laurens is bang dat we het vliegtuig niet zullen halen en moet er een beetje van huilen. Een medewerker ziet dit en vraagt hem wat er aan de hand is. Laurens vertelt de man dat hij bang is dat we ons vliegtuig zullen missen omdat de rij zo enorm lang is. De man vraagt wie er allemaal bij hem horen en laat ons prompt langs de zijkant door de security gaan! Binnen een paar minuten zijn we erdoorheen! We zijn er gewoon beduusd van.

We nemen de tram naar de goede terminal en drinken koffie van Starbucks en eten ontbijt van Quiznos. We hebben nu immers tijd genoeg hiervoor. Na ruim een half uur kunnen we boarden. De vlucht naar Atlanta vertrekt precies op tijd.
Vanuit het vliegtuig hebben we mooi zicht op de Hoover Dam en de Grand Canyon.

We hebben tijdens de ruim 4-uur durende vlucht regelmatig turbulentie. Vooral in de buurt van Atlanta waait het stevig. We landen iets vroeger dan gepland op Atlanta. Hier gaan we op ons gemak lunchen in de foodcourt. Voordat we het weten is het alweer tijd om aan boord te gaan van onze vlucht naar Düsseldorf.

De vlucht duurt ruim 8 1/2 uur, en behalve Joshua en ik, kan er bijna niemand slapen. Om 07.30 landen we weer op het vliegveld van Düsseldorf. Nadat we alle koffers van de band hebben gehaald bellen we Park & Travel om ons naar onze auto’s te brengen. Ondanks het vroege uur is het toch al flink warm. We hoeven dus niet te wennen aan een al te grote overgang wat betreft het weer! Na een tijdje wachten worden we opgehaald met de shuttlebus die ons in 5 minuutjes naar de parkeerplaats brengt. We rijden in anderhalf uur weer naar huis.

We hebben een fantastische vakantie gehad! Helaas zit het er weer op voor ons en moeten we morgen weer allemaal werken of naar school!