15 april – > DALLAS - geocachen en veel bloemen ten Noorden van Dallas
Al heel vroeg (au au) ging de wekker. Om half vier stonden we al op, en trokken met de hotel shuttle naar Terminal C, voor onze vlucht met United. Eigenlijk waren we weer veel te vroeg op de luchthaven, het blijft toch altijd lastig inschatten. Een kleine regional jet deze keer “embraer” en dat heet dan “United Express”. Mooi op tijd stegen we op tegen 7u. Ik had onszelf first class cadeau gedaan, daardoor zaten wij op een rij alleen en elk (1A en 2A) dus bij het gangpad en bij het raam. Erg comfortabel. Maar het vliegtuig, amai zo’n oude bak. Een heel vuil. En slechte bediening. Maar gelukkig het ontbijtje was heel lekker, de wolken mooi om naar te kijken en tegen het einde van de vlucht kon ik toch een mimosa bemachtigen. Te vroeg en ruim voor 10 u landden we al op Dallas Fort Worth. Een hele grote luchthaven, maar alles ging vlotjes. We hadden ook enkel handbagage. Heerlijk makkelijk. De shuttle bus bracht ons naar de car rental terminal en we mochten meteen doorlopen want mijn naam stond op het bord bij Hertz. We mochten kiezen uit de Five Star rijen. Daar stond niet veel soeps eigenlijk en uiteindeljk kozen we een auto uit een betere rij, een GMC Terraine (zoals we eerst ook hadden op onze Arizona trip eerder dit jaar).

Tevreden startten we onze eerste Texas miles, meteen een uurtje rijden op de planning. Dag 1 zou een geocache dag worden! Het viel ons meteen op hoeveel bloemen (veel geel en blauw) er overal langs de autostrade stonden en ook hoe het hier best wel oppassen geblazen was. Texas staat gekend voor de fly over viaducten. Die waren er maar het ingewikkelde was eigenlijk het feit dat je zo vaak van autostrade moest veranderen. Bij de pinken blijven dus. We reden tot Decatur en dat zag er zo leuk dat het ons uitnodigde tot een spontane lunch in het ouderwetse (veel oude stenen gebouwen) dorpscentrum op het plein rondom de kerk. We kozen Brandi’s Country Kitchen uit, blijkbaar de place to be voor de locals. Een heel leuke lunch was dat, we keken onze ogen uit naar de begankenis hier en het was gewoon een heel sympatieke locatie. Die pauze deed deugd na dat vroeg opstaan. We trokken verder maar gingen al gauw twee keer in de remmen: eerst om limonade te kopen bij twee kindjes (die waren zo blij) en dan voor een laaaaange trein. We reden tot aan het Lyndon B Johnson national grassland gebied, waar blijkbaar veel gejaagd en gekampeerd wordt en via een dirt road reden we tot de parking area voor de korte wandeling naar de oude October 2000 geocache GC98 "Texas Double - Second Oldest Cache In Texas". Mooi gebiedje, wat bloemen en cactussen, wat vergezichten over de heuvels.
Ons geocache avontuur ging door met een namiddag geocachen voor een lange wherigo serie grotendeels langs dirt roads te midden van landelijke gebieden (weilanden, wat bosjes), met wat ranches en koeien hier en daar. Veel veel bloemen en veel veel stof happen ook omdat het vaak flink waaide. Het opmerkelijkste wat we zagen was de dode opgehangen cocyote aan een weidepaal.... Na deze serie was het weer een uurtje of zo rijden naar Flower Mound, voor een wandeling in een druk lokaal park in een woonwijk voor de wandeling nar geocache uit november 2000, dat was GCC9 No Walk in the Park. En dan was het op naar oldie cache GC62, Tombstone, een multi en de oudste van Texas. Deze was weer heel anders gelegen in stedelijk gebied in een klein parkje Doug Russell Park bij de unief. Ziezo, mission accomplished voor vandaag. We waren behoorlijk moe door de lange actieve dag en besloten het onszelf makkelijk te maken met een lunch bij Denny’s, diegene naast de Six Flags. En dan nog een twintigtal minuutjes reiden naar ons hotel in Dallas. Zo waren we al voor 9 uur in ons mooie hotel. Overnachting: Holiday Inn Express Dallas Market Ctr – Love Field.

16 april - DALLAS > HOUSTON – van een sjieke stad met JFK geschiedenis, via death row, naar een zotte stad
We stonden vroeg op en na het hotelontbijtje (booo, minpunten want hun pancake machine was stuk) trokken we richting Dallas centrum. We maakten eerst enkele geocaching stops, oa in het Reverchon Park waar blijkbaar een fair ging plaatsvinden en we meteen getuige waren van de hobby van Dallas: water verspillen! Er was hier ook een oude bron en waterput. Rondrijden hier was ondanks het nog erg rustige verkeer nogal inefficient (veel lichten natuurlijk) dus we gingen maar meteen richting binnenstad en vonden al gauw een parking bij het aquarium. Een gignatisch grote lege parking! Ideaal! En als pluspunt een prachtig zicht op de hoge wolkenkrabbers die al vrolijk in de zon blonken. We gingen op pad voor een lange lange wandeling door Dallas. Dat is een van de dingen die ik altijd het leukste vind, een stadswandeling op zondagochtend wanneer alles lekker rustig is. Onze wandeling ging grotendeels door het West End Historical District. Dallas was een opvallend sjieke en propere stad. Duidelijk geld te veel (wij vergelijken natuurlijk met Philly en NYC) en bijna geen daklozen. We zagen dat de straten en paadjes in de parken werden schoongespoten en heel veel fonteinen. Leuk was het Clyde Warren park dat boven de autostrade gebouwd is met leuke doorgangetjes en zo. De wijk Deep Ellum sloegen we maar over om niet in tijdsnood te raken maar we zagen wel andere bekende landmarks: de Grand Eyeball, the Flying Red Horse (rood paard, stond eerst boven op een dank) en het meer toeristisch (pas vanaf hier kwamen we echt toeristen tegen) Pioneer Square met heel veel standbeelden van koeien en een cowboy natuurlijk. Er lag zelfs een oud kerkhofje naast!

We passeerden Reunion Tower en de lelijke JFK memorial voor het mooie roden gebouw van het courthouse (the Old Red). En zo kwamen we bij het toeristische hartje van Dallas: Dealey Plaza (pleintje dat de birthplace van Dallas genoemd wordt) en de Grassy Knol, waar JFK in 1963 werd neegeschoten. Om half 11 had ik gereserveerd (alleen voor mezelf trouwens) voor het 6th floor Museum, want vanaf de 6de verdieping van het mooie gebouw van de Texas School Book Depository building werd destijds geschoten. Helaas moest ik ondanks mijn reservering toch nog in de rij omwille van de kleine lift, en dan was het tijd om het drukke museum te bekijken. Het was zeker de moeite en vertelde het hele verhaal van de Kennedy familie, het politieke klimaat van destijds, het Dallas bezoek, de schietpartij, arrestatie van de moordenaar en moord van de moordenaar. Het knapste was het hoekje bekijken waarvan detijds geschoten werd, mooi in scene gezet met veel kartonnen dozen, en het gaf duidelijk weer met tv schermen hoe de presidentiele stoet destijds reed en hoe geschoten werd. Vanaf hier kon je ook de kruisen op de weg zien, die aangeven waar de eerste schoten vielen en daarna het dodelijke schot. Toch een uniek museum, en na het bezoekje ging ik meteen tot bij de kruisen op de weg en dan op zoek naar Roel. We keken nog even rond in de deze mooie buurt en wandelden dan richting auto, op zoek naar een leuk terrasje voor de lunch. Dat werd RJ Mexican Cuisine dat ons prima smaakte. Ons bezoek aan Dallas was ons enorm bevallen.
Voor we aan de lange rit van 240 mile srichting Houston begonnen, maakten we eerst nog een wandeling naar enkel geocaches op een dijk langs de Trinity River buiten de stad. Mooie uitzichten op de skyline. We hadden ons geparkeerd bij een kerkje, en er werd ons dan ook door enkele kerkgangers een foldertje over het geloof overhandigd. Euh, bedankt? Tijd om meer dan 2 uur goed gas te geven, over de I45, op naar Huntsville! Slechts 1 stop onderweg, op een restarea voor een geocache natuurlijk. Huntsville is zo’n beetje de gevangenis stad van Texas en daarmee ook van de US. Het is de thuisbasis van de Texas State Penitentiary, opgericht in 1948 als eerste Texas state prison. En gekend voor Death Row. We bezochten eerst Texas State Prison. Dat was een klein “dorps-style” museumpje over de achtergrond van het gevangenis systeem in Texas en wat prullaria, over bvb de rodeo’s die vroeger plaatsvonden in gevangenissen. En met Old Sparky, de stoel die jarenlang gebruikt werd voor executies. En wat informatie ivm death row. Roel had er wel meer van verwacht, maar het was echt een mini museumpje. Er rond lag ook een park en je had ook het Veterans Museum met de nodige helicopters ed er bij uitgestald. In het centrum reden we langs de Walls unit – wat we kennen van documentaires (protesten ed). Hier in deze rode gevangenis vinden de eigenlijke executies plaats (meeste van de USA). Streng bewaakt met gewapende cipiers in de uitkijktorens, maar verder zo gewoon in een woonwijk gelegen, erg bizar. Een volgende stop was het kerkhof Oakwood Cemetery (met het graf van Sam Houston) en ook het Joe Byrd Cemetery (waar gestorven gevangenen begraven worden).

Daarmee lieten we Huntsville achter ons en reden verder zuidwaarts. Met twee stops. Eerst bij het Sam Houston Statue, een gigantisch groot standbeeld gewoon langs de interstate maar wel met eigen park en museum er bij. En het Lone Star Flag Park, een bombastisch park met grote vijver, statues en veel vlaggen. In de creek hier zagen we schildpadden zwemmen! Daar kwam dan Houston in zicht, de grootste stad in het hele grote Texas en vernoemd naar jawel, de Sam van het standbeeld en het graf. In theorie waren we hier al eens geweest maar dat was enkel op de luchthaven. Aanrijdend op de stad zag de skyline er weer prachtig uit. Ik had gelezen dat je in het Tinsley park net buiten het centrum ook een mooi zicht zou hebben op die skyline, maar oepsie, het was hier enorm druk en we kwamen in een parkeerfile terecht. Ik ging even piepen: heel Houston had zich hier blijkbaar verzameld met het mooie weer voor de sunset. Dit park is eigenlijk een soort van riviervalleitje. Maar zo druk, dit was geen goed idee, en na wat tijdsverlies maakten we rechtsomkeer en gingen het eigenlijke downtown in. Eerste stop bij Hermann Square bij de City Hall. Heel mooi omgeven door hoge gebouwen, veel bomen en bloemen, en.... tientallen daklozen. Nu was de voedselbedeling hier wel maar toch, wat een contrast met het hubse Dallas.

Terwijl het donker werd, vonden we vlot een gratis parkeerplekje en begonnen aan een avondwandeling in Downtown Houston op zoek ook naar avondeten. En, amai, wat we daar zagen. Het deed ons denken aan Detroit – lawaai, veel gesjaar, veel daklozen, gekdoenerij, akkefietjes op straat. Ech heel veel daklozen (hele rijen lagen hier, en er waren ook vechtpartijen) en verkeerde zaken. Het contrast met Dallas was enorm. We vonden het restaurantje dat ik op het oog had, op een levendig kruispunt in wat de feestbuurt leek, the “Moonshiners Southern Table”. Een enorm leuk terrasje om op te zitten, goede menukaart, al was het eten wel maar zozo. Na ons laat dinertje breiden we nog een vervolg aan onze avondwandeling. We zagen veel commotie op straat, en luide bars. Gelukkig was ons hotel niet hier! Het was alleszins een ‘interessante’ avond en we reden het korte stukje tot aan ons hotel dat gelukkig net buiten het centrum lag. Vriendelijk onthaald maar oei, hier was precies ook een nachtclub in de buurt. Gelukkig hadden we hier niet echt last van, en in onze ouderwetse maar hele grote kamer hebben we weer heerlijk geslapen. Overnachting: Best Western Plus Downtown Houston

17 april – HOUSTON > GALVESTON – de natuur in en op weg naar de Golf van Mexico
Het was nog donker toen wij al weer lekker vroeg aanschoven voor het ontbijt in het hotel en uitcheckten. De skyline achter het hotel zag er mooi uit zo in het ochtendlicht. Het ging weer een dag stralend weer worden, warm maar niet te, met blauwe luchten. Top! Onze eerste stop (na koffie halen, hotel koffie vinden wij meestal niet lekker) was bij Bayou Cisterne, wat de overkant is van Tinsley Park. Hier hebben ze een ondergronds waterreservoir? Daar zag je wel niet veel van maar de parken hier in Texas zijn groots en goed opgevat. De volgende stop beviel ons meer en we spendeerden er meer tijd dan gepland: dat was de Glenwood Cemetery. Nu zijn wij ondertussen grote fan van Amerikaanse kerkhoven. Je kan er bijna altijd op rondrijden met de auto, er zijn vaak oude graven en prachtige bomen en veel rust. Dit kerkhof was daar geen uitzondering op, maar het was ook gigantisch groot en gigantisch sjiek. We zagen tientallen personeelsleden aan het werk om het op te kuisen en het was eigenlijk een prachtig park met veel bloemen, vijvertjes en fonteinen, bij de grote fontein een prachtig uitzicht op Houston, live oaks, wat palmen,... Echt schitterend. Er was een hele grote live oak met horizontale takken waar je op kon zitten. De in- en uitgang vinden was wegens werken wel niet simpel.

Hier vlakbij was een volgende stop, in een woonwijk: het Beer Can House. Een klein huisje gemaakt of toch alleszins versierd met bierblikjes. Speciaal! Door het drukke (maar goed te doen) Houston verkeer baanden we ons een weg naar een volgende stop: Waterwall Park. Geen parking dus we reden maar de parkeergarage in (beetje toerist trap voor zo’n kort bezoekje!). Een langwerpig park aan de voet van de hoge Williams Tower (die hier een beetje eenzaam de hoogte in rijkt) met mensen die aan yoga en zo deden, en op het einde, een hele hoge halfronde muur met waterval op. Heel mooi en eigenlijk vooral goed voor de foto. Ik vond het toch zeker een bezoekje waard (zelf had ik het eigenlijk verward met het andere park met veel water in Fort Worth dus ik was verrast met hoe het er uit zag). Een laatste stop in Houston, wat verder rijden want deze keer aan de zuidkant en we kwamen van het Westen, was de Electic Menagerie. Een gewoon grasveldje langs de autostrade oprit vol met grote metalen kunst: een armadillo, roadrunner, spin, mannetjes, vliegtuig met snoopy enzovoort. Het soort stop dat wij altijd wel weten te smaken!

Na al die stad was het hoog tijd voor wat natuur, en dat hebben ze ook volop in Texas (naast al dat groen en al die bloemen langs de weg natuurlijk). Met halverwege een Starbucks stop trokken we zuidwaarts naar het Brazos Bend State Park. In een veel “legere” streek gelegen aan de Brazos River. Het is gekend voor de alligators en dat is ook hun logo. Ik denk niet dat er veel mensen Texas associeren met alligators maar we zaten hier eigenlijk niet zo heel ver van Louisiana waar we er ook veel zagen toen we in Baton Rouge verbleven. Brazos Bend bestaat uit enkele meren, waarvan de meeste gemaakt door afgesloten rivier meanders. En veel groene ruigte ertussen, inclusief enkele stukken met mooie live oaks. Het was maandag dus gelukkig niet al te druk. In het weekend lijkt het ons voorzien op veel volk. Na het betalen van de fee (altijd vervelend dat je voor elk state park moet betalen. Dat is in Florida ook zo) parkeerden we meteen bij 40 Acre Lake. Achter de live oaks lag het view platform bij het meer en zagen we meteen naast de nodige vogels en 2 gators! Tijdens onze mooie rondwandeling, met een stukje van de Hoots Hollow trail naar een geocache, op de dijkjes rondom het meer (halverwege was er een leuke viewtower) zagen we er nog veel meer! Wildlife speuren is altijd een favoriete bezigheid op vakantie en er waren ook enkel geocaches in het park. De afstanden waren groter dan gedacht dus ipv te voet te gaan namen we de auto naar de volgende parkings. Eerst een kort wandelingetje bij Creekfield Lake en daarna het grootste meer Elm Lake vanwaar we wandelden naar Horseshoe Lake (dat was zo’n meander). Onderweg zagen weer 1 gator diep beneden ons en ook een paar blackcrowned night herons, die zijn altijd leuk. En veel vlinders hier! Bij Elm Lake zelf zagen we vanaf het viewing platform een kleine gator met open mond op een mini eilandje. 10 gators in totaal!

Het middaguur was al gepasseerd en het was hoog tijd voor de lunch. Daarvoor had ik iets op het oog bij het Space Center, toch weer bijna 1.5 uur rijden. Maar... nog voor we bij de interstate waren, in dus die streek met weinig wegen, stonden we plots stil. Ik wandelde te voet verder om uit te zoeken wat er aan de gang was: helemaal duidelijk werd het mij niet maar er stond een gebotste auto op de weg en vermoedelijk ook een in de gracht? Het leek er op dat er niet veel schot in de zaak ging komen en na meer dan een half uur wachten zijn we maar omgekeerd en ons via een omweg een weg gebaand naar de interstate. Zo was het al tegen 3u (!) en waren we bijna dood van de honger toen we bij mijn uitgekozen “lunch target” toekwamen – dat was het lokale retaurantje Frenchies. Blijkbaar komen de astronauten van het er naast gelegen Houston Space Center hier eten en het hangt er alleszins vol gehandtekende memorabilia. Verder was het nogal “speciaal”. Een oud manneke die mij “Bella” noemde, gaf ons een vuil papiertje en we moesten aan de toog bestellen. Dan werd het eten – overigens op mooi servies – gebracht aan tafel in de enorm ouderwetse restaurant zaal. Gekke bedoening maar wel een lekkere spaghetti en iets om te herinneren. We maakten nog een stop bij de ingang van het Houston Space Center met wat raketten gedoe!

Langs druk verkeer en de nodige fly overs ging het weer noordwaarts. We reden naar Galveston maar met een (grote) omweg, namelijk om de Houston Harbor heen (Galveston Bay/Trinity Bay). Eerst nog een stop (niet Roel zijn favoriet, het was inderdaad nogal saai en voor het geocachen moesten we er behoorlijk wat rondrijden) en dat was San Jacinto Monument. Een hele hoge aleenstaande witte zuil, blijkbaar de grootste van zijn soort en hoger dan Washington Monument in DC. Hij is er ter ere van de gevechten voor de Texas onafhankelijkheid. Hier was namelijk een grote battle geleid door Houston waarbij blijkbaar heel veel Mexicanen gedood zijn. Weer een “fraai” stukje Amerikaanse geschiedenis dus! Een beetje voorbij het monument vertrok de Lynchburg Ferry, een ieniemienie ferry’tje waarbij we hier de noordelijke kant van de baai crosten. Er vlogen hier veel pelikanen rond. Het was maar een korte overtocht en we kwamen terecht in een minder sjiek stuk Texas met veel bedrijvigheid en industrie. We deden hier een heleboel geocachen (een paar hele leuke) en kwamen zelfs een andere geocacher tegen! Omdat de zon nu toch echt wel binnenkort zou ondergaan reden we door naar Anahuac National Wildlife Refugee. Dat werd een hele toffe verrassing. Ik had er ook wel veel van verwacht (van daar onze grote ommetour) en het stelde niet teleur. We hadden jammer genoeg enkel tijd voor de scenic drive rond een grote pond en langs een kanaal, maar er waren zo veel vogels en in totaal een stuk of 10 gators. Het gekwetter en gepiep van de vogels was echt overweldigend. Veel eenden en steltlopers en de lange boardwalk in de grote vijver was ook wel echt de moeite waard. Tja, hier kwamen we dus tijd kort.

We reden verder terwijl de hemel al weer reuze kleurde langs prachtige groene vlakke weidse landschappen en ook de eerste (olie) ja-knikker doken op. In het plaatsje High Island was er zelf eentje quasi op het strand. Daar was dan de Golf van Mexico! En die ging vrij hevig tekeer. Het strand/kustlijn kreeg het hier duidelijk vaak zwaar te verduren en leek deels opgegeten door de golven. De weg liep bijna in de zee. We volgende de kustlijn van Boliver Peninsula met ontelbaar veel pelikanen en daar was weer bewoonde wereld: kleurige huizen op hele hoge palen. Nu zijn we wel gewoon van woningen op palen te zien, die heb je langs heel de kustlijn van de oostkust op de barrier islands, maar dit was wel erg extreem, heel heel hoge palen. Beetje belachelijk om hier te komen wonen. Het werd donker.... en daar was dan de ferry! Die had ik eigenlijk zeker in het lichte willen nemen ivm dolfijnen spotten. Niet gelukt! Maar bummer, er stond een lange wachtrij. En we geraakten niet meer mee op de eerste ferry en ook niet op de tweede. Het was dus al laat toen we op de derde ferry geraakten en de crossing in het pikkedonker maakten. Op zich wel een belevenis, zo op een vrij woeste oceaan in het donker, met in de verte de lichtjes van Galveston en wat dichterbij af en toe een groot zeeschip! In Galveston aangekomen moesten we maar enkele minuurtjes rijden naar ons hotel, waar we een upgrade kregen naar de jacuzzi suite. Joepie. We waren uitgeteld na een volle welbestede dag! Overnachting: Best Western Plus Seawall Inn by the Beach

18 april – GALVESTON-PORT ARANSAS – een leeg stadje en meer beestjes
Al bij het donker worden namen we het ontbijtje in ons hotel en reden weg. Niet ver want eerst gingen we Galveston verkennen. Door onze late aankomst hadden we daar immers nog niks van gezien. We zaten eigenlijk vlak bij het strand maar dat is op Galveston Island ook niet moeilijk want het is heel smal en langgerekt. Het was raar weer en zo zou het die dag blijven. Zelfs een ietsiepietsie regen, veel wind, af en toe zon maar eigenljk een dichte lucht. Eerst naar goede gewoonte naar de gele M voor koffie – die was hier in Galveston bijzonder mooi gelegen bij het strand. En aan de Seawall – Galveston is niet op zo’n slimme plek gebouwd en orkanen kunnen hier lelijk huishouden. In 1900 is de stad zo verwoest en toen hebben ze de Seawall gebouwd: 16 km lang maar slechts enkel meters hoog. We spendeerden de ochtend met geocachen in het centrum, eerst in de buurt van het hospital maar dan in het eigenlijke centrum. Er staan hier vele Victoriaanse huizen (niet op palen trouwens!), heel kleurrijk en ook grotere paleisachtige huizen zoals het gekende Bishop’s Palace, met mooie tuinen en wat palmbomen. Leuk om te zien. We maakten ook een stop bij de ruine van het huis van piraat Jean Lafitte. In het hartje van het centrum, dat is de wijk genaamd “the Strand”, maakten we een lange wandeling. Tot onze verbazing was het hier super stil, rustig en quasi alles was dicht. Er was nochtans veel horeca en winkels. Veel kleur hier en wat murals. Aan de baai ligt hun marina/haven met aan de overkant een scheepswerf en dichterbij lagen enkele grote zeilschepen waar de webcam geocache op uitkeek. We maakten onze wandeling rond langs de vele huizen in “griekse stijl” – toch volgens een van de vele informatie borden die hier stonden. Toch een beetje gek, zo’n leeg stadje.

Met de auto ging het dan tot het oostelijke puntje East Beach, een heel stuk rijdend langs de Seawall. Veel marshachtige gebieden hier en het East Beach zelf was nu bij laag tij een gigantische vlakte, waar je ook op kon parkeren, met enorm veel vogels. Veel pelikanen en verschillende soorten sternen. Aan de andere kant van de Seawall en dicht bij waar de ferry gisteren was toegekomen maakten we een wandeling in het kleine maar leuke Corps Woods Nature Sanctuary waar we op de trail een schildpad ontmoetten, helaas voor het beestje had ie wel een beschadigd schild. Al cachend reden we verder langs vele mijlen seawall westwaarts met twee keer een strandwandeling, om zo uit te komen bij de plaats die ik uitkoos voor de lunch: het Rainforrest Cafe! Altijd wel plezant en we vroegen en kregen een plaatsje langs het aquarium. Het was trouwens een enorm grote Rainforest en blijkbaar kan je er ook een boottochtje in maken (maar dat hebben we niet gedaan). Het eten was lekker, beter dan we van deze keten verwachtten. Verder langs de seawall troffen we een leuke bar met veel pelikanen-muurschilderingen aan op een pier, met bovenaan een echte bar. We maakten echter alleen gebruik van het toilet. Nog altijd geen dolfijnen te spotten maar de zee was wild! We spendeerden nog enkele uurtjes geocachend, waarbij we ook het einde van de seawall vonden en veel wilde bloemen zagen, voor we de kust verder volgden (meer duinengebieden hier en een lange boardwalk naar het strand) voor we via een grote brug Galveston Island verlieten.

We hadden nog een flinke afstand te overbruggen dus zonder al te veel stoppen reden we nu parallel aan de kust. Eerst industrieler/olie gebied en dan eindenloze weilanden en akkers, heel heel vlak en heel leeg! We reden via het kleine stadje Bay City waar we ons trakteerden op een lekker Starbucks drankje en maakten enkele kleinere stops voor geocachen (een oprijlaan naar een kerkhof, bij een mooi landgoed, bij een kleurrijk restaurantje, bij een mini vuurtoren, een boatlaunch bij de golf van mexico enz). We waren al enkele wildlife gebieden voorbij gereden maar ik wilde zeker nog stoppen bij wat naast Galveston het hoofddoel was voor vandaag: Aransas National Wildlife Refugee. Dit was een bijzonder gebied want het was heel groot en we zagen 0 andere personen. Beetje vreemde ervaring. Ik had iets verwacht in de trend van de natuurgebieden van de dag ervoor, maar het was heel anders, meer marsh stijl. En ondanks de waarschuwingsbordjes zagen we geen enkele alligator. Met de bewolking en de wind was het daar ook absoluut geen goed weer voor. We reden heel de auto tour loop (in totaal toch meer dan 10 mijl), met stops voor enkel wandelingen. Bij de alligator viewing area was het dus gene vette (we zagen wel een grote groene brulkikker), maar bij de Heron flats trail zagen we een prachtige grote geel bloeiende cactus. De Oak Sanctuary trail ging naar een grote live oak maar de highlight waren toch wel de Observation tower: twee towers, heel hoog waar je naartoe ging via steigende boardwalks (dus geen trappen). Hoog tussen en boven de bomen met heel weidse uitzichten op de marshes en de ruigtes hier. Heel speciaal. Aransas National Wildlife Refugee is gekend als overwinterings plaats van de whooping crane, een hele grote en heel zeldzame witte kraanvogel, tot ongeveer maart-april te zien. Er stonden veel informatie borden over want het is zo’n beetje hun logo. Ik zag enkele heel grote witte vogels vanaf de viewing towers dus misschien heb ik ze gezien, wie weet. Verder was hier ook de lang boardwalk door de marshes leuk. Een boel vogels hier (egrets) en veel pootafdrukken van andere beestjes. De rest van de autotour ging door een ‘ruigte’ gebied. Geen gators dus maar wel heel heel heel veel herten overal. We moesten goed opletten want het was toch zo rond sunset. Ik hoopte op javalina’s die hier ook leven (in Bravos Bend hadden ze ons verteld dat die enkel in zuidelijk Texas zaten – die wisten vast niet dat wij ze al bij de Grand Canyon gezien hadden). Die zagen we niet maar wel op twee plaatsen feral hogs (wilde zwijnen), coyotes en op het einde van de rit een armadillo waar ik ook te voet dicht bij kon komen. Toch een geslaagd wildlife uitje dus.

De laatste loodjes naar ons volgende overnachtingsadres werden naar (slechte) gewoonte in het donker gereden. We stopten enkel nog om te tanken en wat boodschappen te doen voor we in Aransas Pass in onze airbnb in een woonwijk arriveerden. Een erg leuk en nogal bomvol ingericht huisje waar Roel nog een kleine late avondmaaltijd maakte in het keukentje. Ik zat zelfs nog een uurtje buiten in het heel schatttige als een soort binnen-court ingerichte tuintje met veel lichtjes. Daarna gingen we in het stapelbed (dat zag het er het beste bed uit van de vele bedden in het huisje!) slapen - ik vanboven en Roel vanonder - en dat terwijl naast ons de wasmachine en droogkast hun werk deden, want een airbnb halverwege had ik gekozen met als hoofddoel enkel met handbagage te moeten reizen. Overnachting: airbnb “Vintage Cottage refurbished for coastal living” in Aransas Pass

19 april – PORT ARANSAS-SAN ANTONIO – heel heel veel dolfijnen en vogels, en rijden op het strand
Het leuke aan een airbnb huisje is dat je ’s ochtends zelf een ontbijt kan klaarmaken. Dat deed Roel dan ook – de host had eitjes en brood voor ons in de frigo voorzien. Ik zat ondertussen lekker rustig op het terras want het was weer een warme dag. Hier hingen humming bird feeders dus ik was in blijde verwachting. Een paar keer kwam er een kolibri aan vliegen maar hij was meteen weer weg. Boe! Toen ik binnen iets ging pakken, zag ik door het raam wel kolibri’s – die zaten dus op de feeder aan de voorkant van het huis ipv bij mij wat wel de bedoeling was. Wat een stoute kolibri’s! Maar dus wel weer mijn favoriete vogeltje goed kunnen bekijken, een goed begin van wat een dag vol wildlife zou worden.
Wij verkenden eerst Aransas Pass zelf nog een beetje. Het stadscentrum was zoals we veel hadden gezien in Texas, heel ouderwets, beetje leeg met toch wel mooie stenen gebouwen. Bij de lokale bakkerij leek het wel een drukke bedoening. Verder had het stadje veel huisjes zoals onze airbnb – wat ouder en klein, met een tuintje rond en ijzeren hek en dergelijke. We moesten zelfs een cache gaan zoeken in iemand zijn voortuin. Verder ook een cache aan de waterkant voor we via een schakel van causeways en eilanden naar de ferry reden die ons over het Corpus Cristia Channel naar Mustang Island met het stadje Port Aransas zou brengen. Geen wachttijd hier – er waren 5 ferries die parallel naast elkaar heel de tijd de korte afstand overbrugden. Speciaal op die manier en een beetje stom? Een beetje later zouden we zien hoe bij doorkomst van de grote zeeschepen het ferryverkeer telkens moest worden stilgelegd.

Onze eerste stop was naast de ferry en meteen een toppertje: Robert Points Park. Een stom park zoals er duizend in een dozijn zijn, maar dus aan de ingang van het Corpus Cristi Channel. Bij het loggen van de cache aan de ingang zagen we al meteen een dolfijn! Joepie! Vanaf de waterkant zouden we er nog vele zien. Er waren ook reigers, naast de vissers, en het was ook grappig om twee reigers te zien ruzieen om de beste plaats. Op de fishing pier zaten enkele pelikanen waar je gewoon naast kon gaan staan. Ik heb hier een hele tijd gestaan – dolfijnen kijken! En daar kwam dan zo’n gigantisch zeeschip aan, begeleid door kleinere bootjes. De ferrietjes stopten en het was tof die grote schip voorbij te zien glijden met – jawel – in de boeggolven springende dolfijnen. Een highlight om dit eens zo goed in het echt te zien! Port Aransas was heel toeristisch, zoals kustplaatsjes aan de hele Amerikaanse kust met kleurrijke winkels met vaak beelden en zo voor. Maar wel heel leeg. Ook hier duidelijk geen hoogseizoen, het was nochtans warm weer. In het duinengebied (daar wordt trouwens ook volop in gebouwd, echt mooi is Port Aransas niet) bezochten we nog een battery uit de tweede wereldoorlog op de duintoppen en wat verder konden we op het tipje bij de lange jetty nog tot op het strand rijden wat wij als Europeanen toch nog altijd een belevenis vinden. Weer heel veel vogels hier, rustend op het strand en natuurlijk ook pelikanen. De jetty is aan de “ingang” voor de zeeschepen en tijdens het cachen merkten we er regelmatig een passerend op, telkens met dolfijnen in de boeggolven. Toen ik hier bij het strand op de dijk bij de jetty stapte, was trouwens ook weer het eerste wat ik zag dolfijnen! Ook lagen er hier van die (sleep?) bootjes te wachten op de grote zeeschepen. Veel bedrijvigheid hier – we vonden Port Aransas erg leuk! Via geocachen verkenden we daarna wel zowat elk straatje van het stadje, en zagen een gekke piraten bar, een tuinhek versierd met strand-speelgeried, enkele historic huizen, .... Langs de hoofdweg reigden de natuurgebiedjes langs de salt marshes zich ook aan elkaar. Vanaf op een boardwalk met prieeltje zagen we ook weer veel vogels en nu ook de american avocets- dat was een nieuwe soort voor ons en ze zijn erg mooi. We maakten ook een korte wandeling tot bij Paradise Pond, een natuurgebiedje rondom een zoetwater aquifer te midden van een woonwijk. Hier waren overal ook veel “birders” op pad, het deed ons wat dat betreft wel aan Florida denken. Voor de lunch gingen we naar het er erg leuk uitziende retaurant Virginia’s on the Bay, met een overdekte buitenzit area. Jammer genoeg zaten we meer in het midden en niet aan de waterkant, want het lag te midden van de marina. Het eten en de bediening was op zich ook geen topper maar het smaakte wel na al een drukke dag.

Na de lunch reden we langs het Corpus Cristia Channel naar de andere kant van het Port Anransas Nature Preserve dan de kant die we die ochtend al gezien hadden. Nog voor we er waren, langs een beetje een gekke weg langs de kade van het zeekanaal zagen we weer beweging in het water. Nog meer dolfijnen.En deze keer jaagden ze echt langs de kade/muur. Toen we daarop gingen staan hadden we dus dolfijnen letterlijk aan onze voeten. Je zag waar ze waren aan de golven- vast een speciale jaagtechniek. Het was altijd een verrassing waar ze boven gingen komen, en dat hoorde je voor dat je het zag. Enorm leuk en we zijn hier een hele tijd geweest voor we aan onze korte wandeling in het natuurgebiedje met boardwalks begonnen. Weer veel vogels en bloemen hier. Bij het wegrijden zagen we de dolfijnen – uiteraard – weer. Tijd om Port Aransas achter ons te laten en westwaards te rijden op Mustand Island, met eerst nog een stop bij Leonabelle Turnbill Birding Center. Weer lelijk gelegen, naast de waterzuivering (stinken!) maar zo veel vogels, het was overweldigend wat je daar vanop de boardwalk allemaal zag. Er zouden hier in de marshes ook alligators zitten maar die hielden zich goed verstopt. Toch enorm de moeite deze stop, en vooral de vele eenden (ook slobeenden), grote groepen american avocets en de roseate spoonbills (lepelaars) zullen me bijblijven. Het was me het wildlife-dagje-wel in Port Aransas. Wat dat betreft zeker een aanrader!

Mustang Island is ongeveer 15 miles lang(gerekt) en wij reden verder in westwaarts richting Corpus Cristi. Al geocachend kwamen we op het strand terecht, en dat strand zou weer een highlight worden! Je mocht namelijk heel de lengte afrijden, dus dat deden we dan maar! Nu hadden we wel al eerder stranden gezien waar je op mag, in Florida en zo, maar op deze manier hadden we nog nooit mijlenlang over het strand gereden en het was enorm tof om dit te doen. We voelden ons behoorlijk stoer, al wat het niet zo moeilijk, het strand was nogal hard en veel gebruikt. Je reed eigenlijk ook vlak bij het water want het was dicht bij hoog tij en parkeren kon overal, gewoon even je neus naar de zee keren. Sommige stukken waren erg druk, met veel vliegers en soms van die leuke miami beach achtige huisjes voor de redders. Er stond veel wind (zon was ook al verdwenen) dus de rode vlag hing uit. We zagen ook ATV’s rond rijden en sommige pick ups en ATV hadden ook de nodige Trump en FYB vlaggen. Sommige stukken strand waren ook weer rustig en we reden een behoorlijk eind. Wat ze goed gedaan hadden, was het voorzien van grote gele jutten herbruikbare afvalzakken, die kon je gratis meepakken. Op het strand zagen we ook iets heel bijzonders: van die felle purpere/blauwe kwallen met veel tentakels. Later leerde ik door reacties op mijn facebook dat het hier om de soort “Portugeel oorlogsschip” ging, blijkbaar erg giftig/pijnlijk en niet echt een kwal maar een collectie van polliepen? Alleszins, ook weer tof dit eens gezien te hebben. Het tij kwam duidelijk op want het strookje om op te rijden werd wel erg smal, dus wij staken bij een volgende entry/exit (die waren vrij zeldzaam) door via de duinengordel naar de highway. In totaal toch 10 miles of zo op het strand gecrosst!

We reden ook nog even naar het volgende eiland, dat het grootste barrier island ter wereld is: Padre Island National Seashore. Gelukkig heb ik een parkenpas voor zulke dingen. Dit park is vooral gekend voor de sea turtles die hier komen nestelen, dat seizoen begint ongeveer in april/mei. Het gekke is dat ze die eieren gaan opgraven, laten uitkomen en daarna de “hatchlings” na uitkomen gaan vrijlaten. Dat laatste zou ik zo graag eens zien maar is meer iets voor de zomer. Ook kan je hier heel ver op het strand rijden (60 miles of zo!) maar dat hadden we natuurlijk al gedaan dus we beperkten ons gebied tot een bezoek aan Bird Island Basin, bij een gedeelte van de baai met ondiep water gekend voor het windsurfen – er was inderdaad veel begankenis. Ondanks veel turen in het water zag ik helaas geen sea turtles. We lieten de kust van Texas nu achter ons en via veel bruggen kwamen we in de grote drukke stad Corpus Cristi waar we nog langs de baai in een sjiekere woonbuurt geocachten en nog een Starbucks passeerden. En dan tijd om nog eens gas te geven, 2 uur rijden naar San Antonio! Het verkeer viel gelukkig goed mee en om 7 u arriveerden we daar. We zagen meteen iets gek, namelijk een grote groep mensen (congres gangers) die als eendjes op een rij over straat liepen op weg naar een congrescentrum. Het waren er echt honderden. Het hotel dat ik geboekt had, had ik al een paar weken goed in het oog gehouden het was namelijk nog maar een paar dagen open maar tot mijn verrassing was dat dus helemaal zoals gepland en konden wij er overnachten! Dit was vroeger een Best Western en nu het Aiden hotel. Enkel valet parking. Oei, en wij reden daar met onze vuile stofbak. Altijd genant. En dat mannetje van de valet wou ook perse bellboy zijn en onze bagage op zo’n grote kar zetten en tot in onze kamer rijden. Nog genanter want we weten nooit hoeveel fooi we moeten geven. Zucht. Ach ja, dan doen we eens sjiek. Na wat discussie aan de receptie kreeg ik nog het bedrag terug dat ik meer betaalde dan de huidge online prijs (toppie) en daarna was het tijd om ons nieuwe gloednieuwe kamer te bekijken. Nu ja, we haastten ons want we wilden nog een avondwandeling maken in het centrum. Dat kon makkelijk te voet vanaf het hotel.

Eerst nog tijd voor het avondeten, daarvoor kwamen we onderweg een Denny’s tegen, altijd goed. En enkel honderden meters verder was daar al de beroemde San Antonio Riverwalk die we helemaal rondwandelden. Eerst was het nog wat licht, maar de rest in het donker maar het is hier goed verlicht en veel stukken zijn erg druk met veel horeca en terrassen. Het is best wel sjiek, met plantsoenen, watervallen, beelden, bruggetjes en dergelijke. En de tourbootjes die ’s avonds vrolijk verlicht zijn in allemaal verschillende kleurtjes. We verlieten de riverwalk ook even om naar de Alamo te wandelen, heel belangrijk in de geschiedenis van Texas en een oud gebouw met mooie oude bomen erbij. In 2014 hebben we het bezocht op onze Texas rondreis. Uiteraard moest er ook iets gedronken worden en we vonden een heel erg toffe Ierse pub, de Dirty Nelly’s. Die hoorden we al van ver, want er werd binnen uit volle borst meegezongen met de piano bar. Het zat er zo stampvol maar buiten konden we ook nog volop van de sfeer meegenieten, zeker nadat Roel er in geslaagd was drinken te veroveren. Speciale ervaring hier. Wij denken dat er binnen enkel Britten en Ieren zaten omdat het er zo olijk aan toe ging. We kregen onze lange wandeling helemaal rond maar waren wel blij toen we daar ons mooie hotel weer zagen aan de andere kant van de leuk verlichte brug. Het was een topdagje geweest met veel indrukken! Overnachting: Aiden Hotel San Antonio

20 april –SAN ANTONIO>SAN MARCOS – een heel hete dag met verrassende natuur en een knallend einde in het afwisselende Hill Country
Het beloofde een hele hete humid dag te worden (we zouden de thermometer in onze auto tot 88 graden F zien gaan) – daar had ik op TV al voor horen verwittigen! Ons sjieke hotel bood geen ontbijt aan dus na het uitchecken en het terugkrijgen van onze auto van het valet mannetje (beetje belachelijk, we zagen de auto 20 meter verder al heel eenzaam op de parking staan) stonden we om 7 u ’s morgens al weer in dezelfde Denny’s van gisteren. Gisteren was ons al opgevallen dat er weinig daklozen waren in San Antonio maar we hadden wel gezien dat mensen zich hier dus in de Denny’s wel kwamen volsteken met goedkope gerechten (toast en eieren en heel veel suiker en creamers in hun koffie). Dat zagen we nu ook weer; de madam waar ik zicht op had heeft zeker 20 coffee mate cupjes gebruikt en heel veel suiker. Ocharme.

We lieten San Antonio achter ons en tuften Noordwaarts. In 2014 hadden we Hill Country al eens bezocht maar het is zo’n groot gebied dat het voor vandaag weer op het programma stond, maar dan andere dingen. Ik liet me wel nog verleiden tot een stop nog maar net buiten de stad, dat was de Japanese Tea Garden. Het was nog heel vroeg en een weekdag, dus heerlijk rustig en we maakten hier een leuke rondwandeling. Vroeger was het hier een groeve en een cementfabriek en die hebben ze nu heringericht als een heel schattige tuin, met vijvers, bloemen, wat Japanse elemente, bruggetjes en zelfs een waterval. Ik vond het erg tof! Ook de schouw van de cementfabriek stond er nog ergens. Een beetje verder op het universiteits terein was er nog een bron waar ik naar ging kijken maar die stond droog. We bleven hier ook een beetje rondhangen want nu zo ongeveer zou de rakket van Musk gelanceerd worden en het scheen dat we die tot hier zouden kunnen zien. De lancering vond immers plaats op South Padre Island, de andere kant van het barrier island waar we de dag er voor waren. We zagen echter niks van die hele lancering en explosie. Veel laaghangende wolken vandaag en het was al drukkend warm. Op onze rit hadden we af en toe wat spatjes regen op de ruit! We reden een grote file in en met veel geluk en wat lef (en een camion volgend) reden we die file op nogal onkatholieke wijze voorbij. Gelukkig maar, de baan bleek door een erg accident volledig afgesloten! Dat was nu al de tweede keer deze vakantie!

Vroeger dan eigenlijk de bedoeling was verlieten we de interstate, in het (schattige) plaatse Blanco. De verlieding was te groot want Blanco was in 2014 de highlight van onze reis: door een earthcache hadden we hier super indrukwekkende dinosaurus sporen gezien. We wisten dat deze na flashfloods redelijk kort na ons bezoek onder stenen en puin bedolven waren geraakt en je er nog wel ergens had maar die waren niet toegankellijk.... Maar ja, proberen gaat mee toch! We parkeerden ons in de buurt van de causeway/brug van de Blanco River en stapten de bijna droge bedding in. Na even wandelen, zagen we grote putten in de vlakke bedrock! Jawel, dino sporen!!! Heel duidelijk zelfs, hoewel net iets minder spectaculair dan de nu bedolven sporen wel twee heel duidelijke lange gebogen “trails” gevonden. Wij blij en toch weer opnieuw een highlight van deze trip! Ze zijn echt heel groot, meer dan een halve meter! De tijd vloog voorbij en we hadden nog veel plannen, dus reden we nu echt eindelijk naar wat de eerste bestemming van de dag had moeten zijn, maar toch niet, na wat andere stops in de nu rustigere omgeving van heuvelende baantjes met veel wildflower in Hill Country bvb bij het Miller Creek Cemetery. Rustige en mooie streek hier.

Zo arriveerden we bij Pedernales Falls State Park, waar je zoals in alle state parks in Texas een toegangsfee per persoon moet betalen (In NJ zijn sinds Covid alle parken gratis). Het was een langgerekt park want het was best een einde rijden op wat een richel/hoogplateau leek, tot aan de falls. Halverwege stopten we eerst wel om wat te geocachen. Een heel droge vegetatie hier met yukka planten enzo, heel anders dan in de streken waar we de voorbije dagen waren geweest. Het laatste stukje naar de falls legden we te voet en en puf puf wat was het warm. We zagen een hele grappige dikke hagedis en na een wandelingetje kwamen we uit bij het viewpoint op de falls. Veel Falls was er die dag niet aan, maar we zagen een mooie vallei met veel rotsen en een blauwachtig meertje. Bij het volgende viewpoint kon je tot bij de falls afdalen. En daar volgde de verrassing: op de kalkstenen rotsen kon je prima rondwandelen en het was een waar geologisch wonderland. Er waren barsten en kloven, maar ook rond uitgesloten mini-canyons waar het weinige water doorstroomde, blauwe meertjes, heel veel knappe potholes en gekke uitgesleten rotsen. Het was enorm tof dit te verkennen. Minder tof was wel dat we heel wat grote dode vissen vonden – soms staat het water misschien hoger en droogt het op? Het water dat er was met hier en daar meertjes was op de witte rotsen ook heel blauw van kleur. En jaja er waren wat watervallen waar het water over de rotsen stroomde. Heel tof en we waren helemaal in onze nopjes met dit bezoek. Het was ook helemaal niet druk met weinig andere toeristen – dat kan blijkbaar soms wel anders zijn want ik had zelfs nog overwogen voor dit park te reserveren maar dat was met slechts enkele andere toeristen duidelijk niet nodig. Het was wel heel erg heet en het zweet liep over ons. Terug “boven” bij de auto ging ik meteen een grote fles koele gatorade sportdrank uit de automaat halen. Hehe dat smaakte!

Ondertussen was het al na de middag en wij hadden grote honger dus snel op zoek naar lunch. Daarvoor reden we naar Fredericksburg 45 minuutjes verder. Onderweg daar naar toe zagen we enorm veel wijngaarden die wij proeverijen aan boden. Eentje was zelfs in een heel kasteel. Maar wij reden door, tot in het Fredericksburg dat fier is op zijn Duitse heritage dus jaja ik wist al lang wat ik ging eten! Currywurst. Op google had ik het restaurant Auslander uitgezocht. Het was gelukkig in het stadje niet al te druk en we konden voor de deur parkeren en meteen aan de bar plaatsnemen, het deed toch een klein beetje Duits aan met een Duits biertje er bij. We waren superblij met ons voorgerecht, met worst die we in 5 jaar Amerika zo lekker niet gegeten hadden. Het hoofdgerecht mocht er ook zijn maar kon niet tippen aan het Duits bordje dat we dus als voorgerecht opgesmuld hadden. Een geslaagde en welverdiende pauze. We bleven nog wat hangen in Fredericksburg met een wandeling door het stadje onder de luifels. Het was nog altijd heel heet! Ook hier veel wijnpoeverijen maar met die hitte kozen we voor iets verfrissender; bubble tea! We kozen passievrucht en pineapple smaak, en rainbow bubbels. Heerlijk!!!! Het was gezellig druk maar niet te – we hadden precies geluk met buiten seizoen te zijn (hoewel in april, met zo’n goed weer? Buiten seizoen?).

Na wat cachen op het lokale kerkhof ginen we weer voort weer een kort eind rijden deze keer naar Enchanted Rock Natural Area. Oei hier was het veel drukker maar het was ondertussen al later op de dag dus de meeste mensen leken door te rijden. Niet zo gek, want in de verte hoorden we onweer rommelen. Oei, en net naar deze stop had ik erg uitgekeken. Enchanted Rock is zoals Stone Mountain in Georgia, het is een soort eivormige granieten kale rots die boven zijn omgeving (in dit geval: 130 meter hoger) uitsteekt. Ik begon maar snel aan de wandeling naar de summit (Roel past graag voor wandelingen op kale rotsen). Meteen erg veel mooie bloemen overal en bloeiende gele/oranje cactussen. En flink puffen want de trail steeg flink. En dan was het nog een stuk op de kale graniet. Maar al bij al viel de klim mee, beter dan zou je denken als je onderaan de berg staat! Bovengekomen een uitzicht naar alle kanten, met ook wat andere granieten bergen maar vooral veel groen rondom en enkele rondcircelende gieren. En veel bliksem rondom dus maar snel naar beneden, dat ging bijzonder vlotjes want die graniet stapt heel goed. Ik kwam net aan het prieeltje van de start van de summit trail toen de hemelsluizen open gingen! Goede timing. De enige andere wandelaars die ik op de trail tegengekomen had, waren hier ook aan het schuilen en het koppel dat net met paraplu’s aan de trail begonnen was keerde maar snel terug om. Zo veel regen! Even later spurtte ik naar Roel en de auto. Maar het was weer een tof bezoek geweest en zeer de moeite.

In de stromende regen die gelukkig na niet al te lange tijd stopte, reden we verder door een heel mooi stukje Hill Country. Heel leeg, heuvelend, bergen/heuvels rondom en heel veel bloemen in alle kleuren (maar niet de blue bonnets die nogal beroemd zijn voor Texas en ik hier eigenlijk verwachtte). Dus toch nog een erg mooie rit. Met wat geocachen onderweg reden we naar het plaatsje Llano, voor een welverdiend ijsje in een leuke zaak de River Creamery aan het dorpsplein (weer retro) – al was de andere kant van de zaak wat minder leuk en wat te stoer (iedereen had er een cowboy hoed op). En voor het toilet,... zat enkel een gordijn! We moesten nu nog 1.5 uur rijden naar ons overnachtings adres. Eerst een zeer mooie rit maar daarna in het donker en het onweer met heel veel regen. We wilden eigenlijk nog wat boodschappen doen want we gingen weer naar een huisje maar de twee tankstations waar we stopten waren niet veel soeps al vonden we wel iets (wat fruit, yoghurd, melk ed) . Om 10u arriveerden we in het pikdonker en gelukkig was het nog droog hier zodat we onze spullen naar onze cottage, die we op het wat rommelige terrein na een lange oprijlaan toch vrij vlot vonden, konden brengen. Al liet ik wel een zak met appels uit mijn handen vallen toen er plots iets in de boom boven mij gilde; dat was een pauw! Na wat chilen in de zetel van ons huisje trokken we naar de “zolder” waar ons bed op ons wachtte. En de uren daarna regende het heel heel hard met ook hagel. Ik was dan ook heel ongerust over ons pauw-vriendje... Overnachting: Blue Agave Cottage op de Wild Flower Country Inn

20 april – SAN MARCOS>FORT WORTH – van mammoeten en dino’s naar een heel gezellige binnenstad
Vanuit onze “zolderkamer” hadden we het heel de nacht verschrikkelijk hard horen regenen en hagelen en ook bliksemen. Het was dan ook een hele opluchting dat toen ik mijn hoofd (het was nog donker) ’s morgens buitenstak, er een luide kreet van ons pauwenvriendje weerklonk. Die zat nog op exact hetzelfde plekje, nu allicht doorweekt. Ook in dit huisje waren net als in het vorige 6 eieren voor ons klaargezet dus ja we aten weer ei. Na het ontbijt maakten we nog een klein wandelingetje op het domein van ons huisje waar een hoofdhuis met hotelkamers is en verschillende andere kleine huisjes. Het was wel een beetje rommelig vonden we, maar bon, toch een tof concept. Het was natuurlijk ook erg verregend hier allemaal. Tijd om weer verder te trekken, en na een stop in het centrum van San Marcos voor een geocache in iemands voortuin, gingen we de interstate weer op, rondom Austin met zijn skyline. Deze stad hadden we ook bezocht in 2014. Ons eerste doel was Leander, voor dino tracks in de rivierbedding. Hoge verwachtingen. Helaas, na onze auto geparkeerd te hebben liepen we langs een bloemenveld onder een brug tot aan de rivier, en zoveel slijk waar we diep in zakten... En een heel hoge waterstand. Niks rivierbedding te zien. Het was heel duidelijk dat de dino tracks die hier langs zouden liggen niet te zien zouden zijn! Bummer.

We reden dan maar verder naar onze volgende stop; ook langs de interstate, dat was het stadje Waco. We reden meteen naar Mammoth National Monument. Enkele jaren terug waren we in South Dakota naar een heel indrukwekkende mammoeten-fossielen-vindplaats geweest en dit was iets gelijkaardig. Eerst moeten we een ticketje kopen voor de tour naar de dig shelter- gelukkig kon dat ook self-guided. Hier zijn enkele tientallen jaren geleden botten van een “nursing herd” gevonden (vrouwtjes met jong) van de Columbus Mammoet, uit de periode 52,000-60,000. Op dezelfde plek zijn later ook nog een paar andere mammoets bijgekomen (flash floods?). In totaal blijkbaar 18 dieren (op andere plekken las ik 23). Sommige liggen niet meer waar ze gevonden zijn maar in de overdekte dig shelter is alles zo “half opgegraven” blijven liggen, erg mooi gedaan. Naast mamoeten zijn er ook skeletten van andere dieren uit die tijd, zoals hele grote schildpadden en een kameel. Een leuk bezoekje maar wel “klein” en het kon niet tippen aan South Dakota. Daar gaat het blijkbaar meer om de hoeveelheid – in Waco is het unieke dat het om een nursing herd gaat. Er liepen hier trouwens ook verschillende schoolgroepen rond maar eigenlijk hadden we daar geen last van. We konden vragen stellen aan de rangers, en aan het tentje aan het bezoekerscentrum mocht ik ook een echte fossiele mammoettand vasthouden (die bijna uit elkaaar viel). We geocachen hier ook nog een beetje langs de Brazos River, waar dierenbeelden stonden (de zoo is hier ook) en we een verborgen monumentje aantroffen.

Lunchen deden we in het centrum van Waco dat er weer gezellig uit zag. De zaak die ik uitgekozen had was Jake’s Texas Tea House, met een jaren 50 tankstation sfeer, met allemaal originele attributen. Het eten was bijzonder lekker, met name het huisgemaakte en nog warme dessert (dat was iets met banaan). Waco is verder nog gekend om 2 dingen. Het eerste is Dr Pepper, daar hebben ze een museum over. En het tweede is de serie Fixer Upper. Blijkbaar een heel gekende serie want hoewel ik er nog nooit van gehoord had, hebben er heel veel mensen blijkbaar wel van gehoord want in de buurt van de Magnolia Market was het heel druk. Snel wegwezen dus!

We lieten de interstate nu achter ons voor de rit over rustige groene wegen met veel bloemen in de bermen naar het kleine stadje Glen Rose. Glen Rose noemt zichzelf de dinosaurussen-hoofdstad omdat Dinosaur Valley State Park hier gelegen is. Daar keek ik erg uit naar zeker nu ons eerder geplande dino track avontuur letterlijk in de rivier verzopen was. In het park zouden uitzonderlijk veel dino sporen bewaard zijn gebleven. De parkranger aan de ingang van het park raadde ons aan naar de main track site parking te gaan en vandaar langs de rivier te wandelen naar de andere tracks site. Gewapend met een klein plannetje gingen we op pad. Eerst dus de main track site, waarvoor we op grote vlakke stenen de rivier moesten overhoppen. Dat was leuk! De duidelijk zichtbare sporen hier van 2 soorten dino’s (een soort leek heel erg op wat we in Blanco zagen en zijn eigenljk grote ronde putten, het andere is het bekende drie puntige spoor). Ze stonden wel op een stuk lager geleden bedding, onder water, met een lint rond gespannen. Toch niet zo leuk als zelf dino-sporen gaan zoeken in rivierbeddingen. Hoopvol wandelden we verder op zoek naar andere sporen. Eerst langs de Blue Hole (hier moeten we flink klauwteren over de rotsen) – geen dino sporen gevonden die hier quasi zeker onder water stonden, en naar de ballroom track site. Daar zouden er honderden zijn. Er stond echter veel water in de rivier en ze waren eigenlijk meer aan de overkant dus we zagen enkel wat vage dingen van ver af. Dat viel dus dik tegen. Ik heb zo’n vermoeden dat die sporen hier bijna altijd onder water staan, en ja met die regen van die nacht nu dus zeker wel. Heel jammer. Wat wel speciaal was, was dat we vaak ratelslangen hoorden. We begonnen nog aan een wandeling in het park langs de rivier wat wel een mooie omgeving was, maar keerden al vrij snel om (vandaag geen zin om bergop te wandelen). Het park is ook wel meer bedoeld om in de Paluxy River te zwemmen. Aan de andere kant van de camping (waar de kampeerders nu het vrijdagavond was massaal arriveerden) gingen we ook nog bij de rivier kijken maar ik vond niks. Wel leuk waren de blue bonnets wildlflower veldjes langs de wegen hier. Die hadden we nog niet zo veel talrijk gezien en zouden typisch zijn voor het voorjaar in Texas (ik had verwacht ze meer te zien maar we zagen eigenlijk heel veel andere soorten bloemetjes). Uiteraard stopen we ook nog bij de grote dino modellen aan het visitor center. Die dateren van een wereldtentoonstelling en grappig genoeg zijn het andere soorten dan de soorten die de sporen achterlieten.

In het dorpje Glen Rose gingen we ook nog op pad, voor een rondwandeling rondom hun vierkante dorpsplein met kerk (dat hebben ze hier dus veel in Texas). Hier hadden ze ook wat dino beeldjes en ook een heel mooie dino afdruk bij hun post office (was beter dan die in het park!) waar ook een grappig terrasje was opgezet (maar het was al gesloten). Verder vonden we ook een vakantiepark met een heel groot zwembad dat blijkbaar nogal speciaal/oud was, een ruine van een huis met veel versteend fossiel hout ingebouwd en als leukste Big Rocks Park. Dat lag ook bij de Paluxy river en had grappig geerodeerde rotsen, met gaten of als paddestoelen en ook een watervalletje in de river. We waren nu al weer in de buurt van de Fort Worth-Dallas metropolitan area vanwaar we terug naar huis zouden vliegen – maar dat was pas voor de volgende dag. Eerst nog Fort Worth bekijken – dat was een uurtje rijden in drukker verkeer. Eerst gingen we naar een brandweerpost, daar was een super leuk Tb hotel dat een nagemaakte mini brandweer kazerne was. Maar het leukste was dat toen we stonden te loggen, enkele brandweermannen uit de kazerne kwamen kijken. De geocache was blijkbaar van de vroegere officier van de kazerne en ze waren heel geinteresseerd. Leuk moment!

Het was al weer bijna tegen donker worden aan – op naar het centrum van Fort Worth dat wel degelijk een aparte stad is van Dallas en ook weer eentje met een flinke skyline. Met wat geluk vonden we vrij vlot een (gratis) parkeerplaatsje bij de Water Gardens. Een park met veel steen maar ook veel vijvers. De Quiet pool in de diepte met cypressen en een blauwe waterpool vond ik het mooiste. Hogerop bij de bekende Active Pool was het wel heel druk. Hier zijn trappen en terrassen om te midden van het water en de watervallen af te dalen. Bij mij ging dat vlotjes maar er waren ook veel broekschijters en er werd druk gefotografeerd. Ik vond dit wel een leuk park (zeker als het rustig is is het vast erg leuk). We besloten onze auto maar bij de Water Gardens te laten staan en vandaar te voet de stad nog te verkennen met een flinke avond wandeling. Dat werd een aangename verrassing. Sommige delen van de stad waren erg rustig. Zo bvb bij de “man wit a briefcase” (groot vlak standbeeld/schimfiguur) bij Brunette Square. We passeerden ook een soort sjiek gebouw waar je door de grote ramen een hele tentoonstelling zag, van dino skeletten, oude voorwerpen, oude auto’s,... Heel tof! Kan je ook naar kijken zonder dat het open is. Verderop was het supper druk, blijkbaar een art festival of zo. Alleszins veel gezelligheid eigenlijk. Er waren ook veel kraampjes. Eerst gingen we (laat!) avondeten. We kozen PF Changs, waar we aan de bar zaten en Roel vooral de warme sake erg kon waarderen. Goede keten – willen we nog naar toe. We kwamen hierna uit op Sundance Square. Daar was veel te zien. Er was een optreden met goede dansmuziek. Amerikanen zijn nogal saai dus ze zaten allemaal gewoon te kijken en enkel enkele kindertjes dansten mee. Er was een grote mural met veel van die longhorns op. Een mooi verlichte skyline. En een grote blinkende hoed standbeeld – daar werd druk bij geposeerd. Veel te bekijken hier! We wandelden verder langs het mooie courthouse en dan weer terug via een firehouse die een brandweerkazerne geworden was. We kwamen verderop nog uit op een groot rock optreden en zo weer bij de auto. Een flinke en heel erg leuke avondwandeling. Het was dus al heel laat toen we een twintigtal minuten rijden verder bij ons hotel voor onze laatste Texas nacht aanbelandden. Hier was de receptionist heel heel vriendelijk en heel outspoken. Hij had blijkbaar ook al nageken of we wel terecht op de platinum elite parking geparkeerd stonden. Jawel dus! Overnachting: Sleep Inn Fort Worth Fossil Creek

22 april – FORT WORTH > naar huis – hoe de laatste vakantiedag langer zou worden dan verwacht
Om 2 uur zouden we al terugvliegen. Nog een halve dag dus voor Texas. Na het ontbijtje in het hotel (ik kon eindelijk een wafel bakken in Texas vorm, wat ik eigenlijk had gedacht dat elk hotel ging hebben) gingen we meteen naar de toeristische trekpleister van Fort Worth: de Fort Worth stockyards, waar historisch gezien de cowboys hun vee kwamen verhandelen. We kwamen er al snel achter dat het eigenlijk nu enkel nog maar een toerist trap was, al zag het er wel leuk uit met wat mooie gebouwen en wat murals. Twee keer per dag moeten er enkele longhorns door de straten draven, maar dat lieten we graag aan ons voorbij gaan. Wij waren vroeg en het was er nog volledig doods. De parking was heel duur, grrrr, hadden we nu toch maar wat verder gezocht. We wandelden eerst door het min of meer overdekte en een beetje als treinstation opgezette gedeelte met winkels. Dan langs de Live stock exchange, nog meer ouderwetse winkels en een hele grote cowboyhoed winkel, en enkele standbeelden en zo terug. De koeienstallen waren nog allemaal leeg. Op minden dan twee uurtjes waren we hier rond.

Tijd genoeg dus om nog naar een geocaching event te gaan, die was bij de Trinity Trails white settlement, een CITO oftewel afval rapen. We vulden een grote zak en het was leuk wat andere geocachers te ontmoeten en we kregen ook allebei een t-shirt cadeau voor onze bijdrage. Nog wat geocachen en dan naar de luchthaven. Dat was toch het plan. Tot we txtjes kregen dat onze vlucht eerst vertraagd en dan afgelast was. Hoera. Niet geheel onverwacht trouwens. Officieel door het onweer in New Jersey. Ik denk gewoon dat ze vluchten wilden combineren. Na veel bellen werden we op de avondvlucht gezet en kregen een upgrade naar premium economy. Zo kregen we onverwachts 5 uurtjes extra Texas cadeau. We konden dus op ons gemak nog wat geocachen. Eerst deden we dat in het cultural district te midden van de musea. We gingen eerst sjiek lunchen op het terras bij het water van het art museum. Lekker, kleine porties, en lekkere drankjes (mimosa en een sjieke lavendel coctail). En leuke (gierige) buren om te observeren. Het was wel een erg lange lunch geworden. Aangezien we nu extra Texas tijd hadden, besloten we de tijd te spenderen aan een cache serie die we op dag 1 hadden moeten overslaan. Helemaal naar Dallas door druk verkeer, en we maakten nog een wandeling in het groene Joppa Preserve. De caches waren (te) moeilijk maar ach ja, we hadden nu nog wat gewandeld. We zagen zelfs een slang zwemmen, dat was heel tof. Goed op tijd rond een uur of 4, 5 trokken we dan naar de luchthaven, met enkel nog een tankstop en een geocache stop op het kerkhof.

Ik had een beetje schrik dat DFW een gigantisch grote en complexe luchthaven had maar door de indeling kom je maar in een klein gedeelte terecht. Alles ging vlotjes, en de meeste restaurants waren gewoonweg dicht? Aan de bar van iHop konden we enkel drinken krijgen en geen eten? Het werd dus maar een Chick-o-Fillet waar we door een vergissing ook iemand anders zijn eten meekregen en dus veel en veel te veel hadden. Tegen 8 u konden we dan eindelijk opstijgen, op rij 7 deze keer. We kregen slechts 1 drankje onderweg en het was al tegen middernacht toen we landden in Newark. Daar was het super druk en chaos al om met veel gecancelde vluchten. De vernieuwde Terminal A beviel ons totaal niet want de airtraim stopt daar niet en na de nodige omzwermingen (achteraf gezien had ik gewoon niet goed onthouden waar de hotel shuttle ons zou oppikken) was het al tegen 2 u bij het blije weerzien met onze auto op de Holiday Inn parking. En dan de laatste loodjes naar huis terwijl L&D nog een nachtje extra bij de petsitter moesten blijven.... zo kwamen we uiteindelijk heel moe terug van een boeiende en afwisselende vakantie in een toffe staat!

Opvallend:
- De afstanden in Texas zijn flink, en dit was maar een klein stukje van de staat
- Geen daklozen in Dallas maar veel daklozen in Houston
- Twee keer afgesloten weg wegens een verkeersongeval
- Veel afwisseling in deze streek, grote steden maar ook veel natuur
- Wie had verwacht dat je naar Texas gaat om vogels en alligators te zien?
- Veel groen en veel bloemen
- De fly overs waar de Dallas area voor bekend staat, het deed ons nogal aan Holland denken qua knooppunten. Je moet vaak veranderen van autostrade en het is nogal ingewikkeld
- Tolwegen rondom de steden, uiteindelijk rekening van 30 $ gekregen maar dat was vooral dan fee van Hertz