Zo we zijn dus gearriveerd in ons hotel in Denver.
Vanochtend om 7 uur stond de taxi voor de deur en kon de pret beginnen.
Ondanks de file waren wij dus toch nog op tijd op Schiphol en alles verliep zoals het hoort.
We kwamen als laatste bij de gate,die daarna ook dicht ging.We waren de tijd vergeten en
het scheelde maar een haar of we haddden gewoon weer naar huis terug kunnen gaan.De vlucht duurde
slechts drie kwartier,waarna we nog eventjes(zo'n slordige 6 uur)op onze overstap moesten wachten.
Paula had een slaapplaats gevonden en ik het internet,dus allebei gelukkig.

Gisteren had ik de plaatsen in het vliegtuig geregeld en echt waar zoveel beenruimte als wij hadden
daar kun je alleen maar van dromen.Volgens de steward de beste plaatsen in het vliegtuig.Recht tegenover het toilet en dat kwam mij erg goed uit.

Het is nog steeds pijnlijk maar ik laat mijn vakantie door geen enkele steen verknallen.De verzorging bij British Airways is uitstekend.Prima eten en ook de
wijn was gratis.Niks chicken or pasta,maar lekker cottagestew.

Bij Denver aangekomen kregen we nog een gratis verlenging van de vlucht ipv 9 uur werd het dus tien uur vliegen.Het weer was niet al te best en daarom gingen we nog een paar rondjes extra vliegen.Nadat we alle formaliteiten hadden gehad en de koffers ook hadden opgehaald,kwam de auto aan de beurt.We mochten kiezen,alleen stond er maar eentje.Na wat getreuzeld te hebben,want we konden geen keuze maken, kwamen er nog een paar auto's bij.We rijden dan ook nu in een witte Nissan waarvan we morgen een foto zullen plaatsen.Dus op naar ons hotel en onder leiding van een echte TomTom was het klusje zo geklaard.
Dit hebben we geboekt via Priceline voor $45.00

Het is het Courtyard by Marriott Denver Airport geworden, wat maar 6 mijl van het Alamo kantoor af ligt.


Voor morgen zijn de plannen drastich gewijzigd maar dat houden we nog even voor ons zelf.

Nou ja, drastisch veranderd ook weer niet, we hebben alleen wat toegevoegd vandaag en zijn pas later op de middag naar Colorado Springs gereden.

Gisterenavond nadat we in het hotel aangekomen waren en de koffers een beetje gereorganiseerd hadden nog met Kim gebeld en een afspraak gemaakt voor vandaag, we zouden toch niet naar Colorado Springs racen en daar als een gek tekeer gaan maar het rustig houden. Een lunchafspraak leek ons een prima en heel gezellig idee.

Vanochtend naar verwachting heel vroeg wakker, Jos was er al om 5.00 uur uit en ik volgde een kwartiertje later, ook weer een nachtelijk avontuur gehad wat mij altijd de eerste nacht overkomt op vakantie, even naar de wc maar ben waarschijnlijk niet wakker en loop dan helemaal gedesoriënteerd de verkeerde kant op, de laatste keer in Florida eindigde ik al in de kamer tussen de wasmachine en nu liep ik dus het balkon op, dat was echt de andere kant op dan de badkamer. Jos werd er wakker van en vroeg wat ik midden in de nacht op het balkon wilde doen, tja dat was niet helemaal de bedoeling.

Eerst maar ontbijten buiten de deur en daarna naar de Walmart geweest voor de inkopen, het viel allemaal mee deze keer, geen karren vol alleen het hoognodige, behalve dat ene t-shirt dan maar dat hoort er nu eenmaal bij.

Om half 12 hadden we afgesproken met Kim en Arthur bij Baker Street Pub & Grill in Boulder, erg gezellig en ook erg lekker. Na ca. anderhalf uur afscheid genomen en over zo'n twee weken zullen we elkaar weer in Nederland (Co) zien waar wij de nacht bij ze door zullen brengen, en uiteraard de sticker ophalen. (voor degene die het niet weten, en dat zijn er vast wel een paar, Nederland is ook een plaatsje in de Rocky Mountains, dus niet denken dat we eerder naar huis komen)

Hierna op weg naar Castle Rock en eens kijken wat hier te beleven valt, helaas toen we bij het Castle aankwamen werd het steeds zwarter en barstte de bui los, niet alleen regen maar onweer, bliksem en alles wat er bij hoort. Toch maar even gaan kijken of er nog wat te zien was, Jos had geen zin om zich nat te laten hozen maar ik ben toch maar een klein stukje naar boven gelopen en wat foto's gemaakt, het begon ook aardig te rommelen en te bliksemen dus erg lang heeft die wandeling niet geduurd en ben maar weer naar beneden gekropen.

Eenmaal Castle Rock verlaten klaarde het ook weer helemaal op en in Colorado Springs was het zelfs behoorlijk warm en zonnig. Ingechecked in ons hotel voor de komende twee nachten, het Hilton Garden Inn Colorado Springs .

Na een uurtje bijgekomen te hebben naar de overkant van de straat gereden om wat te gaan eten, dat was geen moeilijke keus want we zagen gelijk al een P.F. Chang's, daar hebben we vorig jaar ook in Denver een keer gegeten en vonden dat toen erg lekker. Het was er supervol en kregen een pieper mee want het kon wel een half uurtje duren voordat we aan de beurt waren maar na een kwartiertje al opgepiept. We hebben allebei maar hetzelfde genomen, rijst met kip, amandelen en cashewnoten. De ervaring die we vorig jaar hadden was beter dan deze keer, nogal eentonig en erg zout. Misschien gewoon het verkeerde gekozen maar dat maakte niet zoveel uit, veel trek hadden we niet en kunnen hier tot morgen wel op teren.
En tja als je dan niet eens de helft opeet krijg je natuurlijk de rest mee, of dat nog in de magnetron belandt is maar de vraag.

Vanavond maar een beetje relaxen op de kamer, hebben vannacht maar 4 uurtjes slaap gehad dus zijn behoorlijk brak.

Morgenochten willen we vroeg opstaan om naar Pikes Peak te gaan en misschien daarna nog naar Garden of the Gods, het schijnt wel te gaan regenen in de middag dus zien wel wat er allemaal van terecht komt.
Ook even uitzoeken waar er morgen vuurwerk is ivm 4 juli, in Colorado Springs mag het niet meer hebben we net vernomen maar hier vlakbij is Air Force Academy en daar schijnt wel vuurwerk afgestoken te worden.

4 juli is er ook nog iemand jarig Van harte gefeliciteerd Harry, fijne dag en we drinken vanavond wel even een borrel op je (rekening volgt nog wel)

Vandaag toch ook weer vroeg wakker en toch nog in bed kunnen blijven liggen tot een uur of zes. Even lekker onder de douche en op naar de Walmart om voor het ontbijt te zorgen. Toen ik terug kwam ben ik ook nog even langs de Starbucks gereden om twee koppen koffie te scoren. Het weer zag er goed uit,dus op naar Colorado’s grootste mountain de Pikes Peak

De 19 miles lange weg naar de top is niet gratis en toch stond er een hele file voor de kassa. Ik had van internet een kortingsbon geplukt en in plaats van $ 20.-betaalden wij er slechts $ 18.

Tenslotte blijven wij Nederlander. Het was een fantastische slingerweg met prachtige uitzichten. Na een aantal miles hield het asfalt op met bestaan en vervolgden wij de weg door het zand. We hebben van deze sterk klimmende weg met al zijn bochten en afgronden genoten. Zelfs Paula vond het al een stuk minder eng.

We hadden de auto ook weer eens verkeerd geparkeerd,gelukkig was dit alleen voor de foto hi hi hi

Helemaal aan de top was het bewolkt en dat was een beetje jammer maar ook dat had zijn charme. Het waaide behoorlijk en de ijle lucht zorgde ervoor dat ik het toch wel benauwd kreeg en Paula kreeg last van haar hoofd. Voldaan begonnen wij aan de afdaling. Halverwege passeerden wij een halte waar zij de temperatuur van onze remmen opmeette en kreeg ik een compliment omdat ze prima in orde waren. Beneden aan gekomen moesten wij een keuze maken uit diverse opties. Het werd uiteindelijk Seven Falls die wij via een schitterende dirtroad konden bereiken.

Alleen jammer genoeg begon het te regenen en niet een gewoon buitje maar een enorme stortbui die gepaard ging met donder en bliksem,typisch Amerikaans lekker overdreven.We vervolgde onze weg richting Seven Falls en kwamen eerst nog een andere waterval tegen,de Helen Huntfalls. Maar ook daar viel zoveel water uit de lucht dat we die vanuit de auto bekeken hebben

Dus Seven Falls hebben wij helaas niet gehaald en de Valley of the \Gods is ook naar een ander tijdstip verschoven.

Ook jammer voor al die Amerikanen die hun independence day letterlijk en figuurlijk in het water zagen vallen. We zagen ze overal aan het picknicken,maar er was geen houden meer aan. Het zou niet meer droog worden deze dag. Dus zijn we teruggaan naar ons hotel en hebben wij gepicknickt op de kamer,met de doggybags van de vorige dag aangevuld met een salade en broodjes belegd met kaas van de markt in Zaandam.

Ook hebben we met Lisa gesproken en die zit al een aantal dagen zonder internet,dus nu begrepen we ook waarom er geen mail van haar was. De monteur van UPC komt maandag en daarna zal het wel weer werken. Ook de katten zijn nog in leven.Als we vanavond nog iets gaan doen volgt er nog een update,maar als ik zo naar buiten kijk verwacht ik het niet.Waarschijnlijk gaan we bubbelen en zwemmen. Morgen gaan we naar Canoncity en hoe dat allemaal afloopt????????

Gisterenavond nog maar even naar het zwembad geweest, het was indoor dus dat was prima met die buien, het zwembad voelde wat onplezierig aan, veel te koud dus gingen we maar voor het bubbelbad, het bubbelde niet zo veel maar toen iemand vroeg of we geen bubbels wilden begreep ik dat je ergens een knop om moet draaien, dat deed ze even voor ons en was maar goed dat ik me vast hield want je werd totaal gelanceerd zowat, zo'n bubbels heb ik nog nooit meegemaakt en het was ook gigaheet maar wel erg lekker, na een half uurtje waren we wel uitgebleekt en uitgebubbeld en toen maar naar de kamer gegaan, nog wat lezen en zappen en daarna gaan slapen.

Vanochtend weer vroeg uit de veren, alles ingepakt en om 8.15 reden we weg. De weersvoorspelling was niet al te best maar meestal begint het pas in de middag met regenen dus op naar Garden of the Gods,
het was nog mooi weer maar zagen al wel wat laaghangende bewolking onze kant op komen.
Het was echt een giga mooi park, prachtige rotsformaties en heel groen, maar dat kan ook haast niet anders met al die regen.
Er loopt een route in het park die je kan volgen en dan kom je langs alle mooie punten, uiteraard weer heel veel foto's gemaakt.
Hierna naar een uitzichtspunt gereden waar we hebben "gepicknicked" op een rots met een mooi zicht op de Garden of the Gods.

Toen werd het tijd om door te rijden naar het volgende doel van vandaag: Cripple Creek, via een mooie weg (hwy 67) gereden en onderweg zagen we ook nog iets van een dirtroad, die wilden we uiteraard even doen (de naam the Crags trok ons wel aan ), poeh we werden totaal door elkaar geschud maar hebben het toch volbracht. Het kwam eigenlijk nergens op uit dus dezelfde weg maar weer terug naar beneden.

Bij Cripple Creek uitgestapt en door het dorpje gelopen, één en al casino's, wel zonde trouwens want het zag er best leuk uit maar veel van de charme van vroeger is er denk ik niet meer over, nog even een casino ingeweest maar dat was meer voor een plaspauze, nog een klein museumpje bezocht en uiteraard het treinstation, leuk voor een fotostop.

Het begon steeds donkerder te worden en toen we eenmaal in de auto zaten begon het gedonder, letterlijk en figuurlijk, regen, bliksem, en knallen. Het kwam met bakken naar beneden, daar waren we niet blij mee maar hadden er wel op gerekend. Het was onderhand een uur of 1 en hadden eigenlijk het plan om via de Shelf Road naar Victor te rijden, volgens de boeken een enge weg met afgronden en alleen bestemd voor waaghalzen, nou dat zijn we zeker niet maar dat prikkelde wel onze nieuwsgierigheid en zouden er voor gaan, wat een pech, hebben ze de hele weg afgesloten.
Of ik het echt pech vond weet ik eigenlijk niet want ik kneep hem al behoorlijk.
Vlak naast deze weg loopt nog zo'n dirtroad dus die maar zien te vinden. Nou dat viel niet mee, geen idee waar die begon dus Tomtom maar geprogrammeerd en laat Bonny het nou ook niet weten.
Ik weet niet waar ze ons allemaal heen gestuurd heeft maar dat ging niet goed, van doodlopende wegen over zandpaadjes, de weilanden in en zomaar bij iemand op het erf, we moesten haar maar even met rust laten en het zelf zien te vinden. Wat wel leuk was dat we met deze dwalingen een vos tegenkwamen, een paar herten en meer van dat soort wezens. Gisteren ook al een coyote gezien.

Na een paar minuten kwamen we een bord tegen met de Phantom Canyon Road die naar Canon City ging (ons einddoel van vandaag), veel opties hadden we niet of we moesten helemaal terug naar Colorado Springs rijden en daar hadden we allebei weinig trek in.

Leuk zo'n dirtroad maar 26 mijl was wel behoorlijk lang, te weten dat je niet harder reed dan 20 mph en soms maar 10, het deed me een beetje denken aan de attractie van Indiana Jones die we vorig jaar in Anaheim gedaan hadden. Naar mijn idee was de weg gemaakt van wasborden en daarover heen wat zand gegooid, hij was wel prachtig trouwens en zou hem graag nog eens overdoen met mooi weer, die regen maakte het toch iets minder. Het deed ons heel erg denken aan Capitol Reef maar dan met meer groen ertussen dus een echte straf was het niet.
Behoorlijk wat tegenliggers gehad en dat was minder prettig want op sommige stukken was de weg heel erg smal en moest je soms even in z'n achteruit om niet de diepte in te storten.
Toch maar wat foto's gemaakt onderweg, meestal door de ramen heen.

Aan het eind van de weg, jullie raden het al, werd het droog en zelfs weer zonnig maar om nu om te keren en hem nog een keer te doen ging ons wat te ver.
Op naar het hotel, ingechecked en na 5 minuten weer vertrokken want we wilden bij de Royal Gorge Bridge gaan kijken of het mogelijk was om alleen over de brug te rijden en geen kaartjes hoefde te kopen voor het hele gebeuren.

Onderweg zagen we nog een bordje met scenic drive, O leuk daar zijn we wel voor in en die pakken we maar even mee. Nou leuk????? verkeerd gelezen, er stond nl. skyline drive, dat betekent dus dat je hoog de berg in gaat en een weg rijdt op de top met aan twee kanten afgronden, wat een angsten heb ik daar uitgestaan zeg, de weg niet breder dan je auto en van vangrails nog nooit gehoord dus dat was niet goed voor mijn hart, plus dat het bewolkt was (jammer) maar op dat moment was mijn enige doel om te overleven.
Niets veranderlijker dan een mens dus als het morgen onbewolkt is doen we hem gewoon nog een keer (haha)

Weer verder gereden naar de Royal Gorge Bridge,het is echt supertoeristich, een waar pretpark erbij en zo gebouwd dat het niet mogelijk is om alleen een foto te maken van de brug. Nou dat was jammer, je kan alleen een ticket kopen voor het totale pakket maar $ 24,50 pp vonden we iets aan de hoge kant dus zijn we maar weer vertrokken.

Vlak daarbij kwamen we nog iets tegen, ik ben even de naam vergeten maar daar kan je met een treintje een tour van 30 minuten maken en kom je vlakbij de brug dus dat gaan we morgenochtend maar doen als het mooi weer is maar dat denk ik wel, er zit ook nog een oud Westerndorpje bij wat je kan bezoeken, shootouts en paardenshows. Om half 9 zullen we daar present zijn.

We waren op zoek naar een Outback om te gaan eten vanavond maar die hebben ze hier niet, wel zagen we een grill-restaurant en daar maar voor gekozen, allebei een steak genomen, saladebar en gepofte aardappel en het smaakte prima.

Hier in dit hotel hebben ze ook een indoor-zwembad met bubbelbad dus gaan ze zo nog maar even "schoonspoelen

Vandaag is het einddoel Alamosa waar we het hotel Inn of the Rio Grande geboekt hebben. Er zit een heerlijk zwemparadijs bij dus dat leek ons wel wat.

Na een goede nacht, ik werd pas om 6,30 uur wakker,begon vandaag de vijfde dag van onze vakantie. Voor ik onze belevenissen van deze dag kenbaar maak, eerst even wat zaken recht zetten. Klinkt streng maar het valt wel mee. Wat betreft mijn gezondheid even het volgende:
het gaat nog niet helemaal zo als ik zou willen, maar het is prima te doen. Wat betreft het weer,sorry als we daar een verkeerde indruk over hebben nagelaten. Tot nu toe regent het hier elke dag soms hard en vaak stopt het dan ook niet meer. Het regent echter alleen ’s middags.
dat betekent dus dat we toch een hele fijne ochtend hebben gehad en ook de middag amuseren wij ons wel, alleen is het jammer dat het je overkomt maar bomen en planten moeten af en toe een beetje water hebben.

Vandaag was alles anders, de ochtend begon bij de plaatselijke gevangenis die we niet vanbinnen hebben bezocht maar toch wel een paar foto’s van hebben kunnen spotten .Zo’n gebouw heeft iets dus konden we er niet zomaar aan voorbij gaan.

Daarna gingen we met een treintje een soort scenic route rijden. Het treintje stelde niet veel voor,een soort Bart Smit mobiel,maar het was toch wel grappig om te doen. We konden wat foto’s spotten van de Royal Gorge Bridge de hoogste hangbrug ter wereld die in 1929 is gebouwd just for fun en als zodanig nog steeds verbonden is met een pretpark.

Daarna gingen we naar Buckskin Joe, een oud opgezet western stadje met authentieke gebouwen en een shoot out aan het eind.

Op naar Alamosa, onderweg passeerden wij de skydrive van de vorige dag en de verleiding was te groot om zomaar hier aan voorbij te gaan. Paula had haar verstand op nul en haar blik op oneindig maar toch heeft ze ondanks alle spanningen van deze ride er van genoten.
Aangezien ik de tom tom had geprogrammeerd werd deze dan ook weer ingeschakeld. Onder het genot van de zwoele en sexy stem van onze gids Bonny reden we te ver. Ja ze had onderweg wel een paar keer gezegd dat ik rechtsaf moest,maar dan moet er wel een weg zijn. Dus terug
25 miles

te ver,dat is niet zomaar wat. Gelukkig was de redding nabij want er stond een bord Great Sand Dunes linksaf en dat was een aanzienlijk stuk korter.

Het had overigens ’s middags al wel geregend maar nu was het droog. Gelukkig maar want het bleek een dirtroad te zijn. Ongeveer
21 miles

lang en het was heftig,vreselijk heftig,zo heftig dat we met strakke billen in onze stoel zaten en bijna geen foto’s hebben durven maken. Ik vond het wel leuk maar Paula dus niet. Ze is diverse keren uit gestapt omdat het echt doodeng was. Kuilen, diepe gaten,stenen,hele grote stenen,diverse malen een riviertje moeten door kruisen en de benzine was ook bijna op. Het was een weg alleen geschikt voor auto’s met four Wheel drive en het laatste stuk bestond uit heel los zand. De naam van deze weg is, Medano Pass Primitive Road.

Helaas van de dunes hebben we weinig gezien,aangezien deze weg bijna 4 uur heeft geduurd. Bij het verlaten van het park,begaf de auto het. Hij ging niet meer voor of achteruit en de versnellingsbak kraakte hevig. We zagen de bui al hangen in the middle of nowhere een auto zonder versnellingsbak. Gelukkig passeerde ons een andere auto en deze mijnheer was zo vriendelijk om even naar ons probleem te kijken. Ik had iets verkeerd gedaan en het probleem was dan ook snel weer opgelost. Nog even getankt en op naar ons hotel in Alamosa.

Onderweg ging de airco van de auto zijn eigen leven leiden,zodat de temperatuur bijna onder het vriespunt was gekomen. Als dit probleem zich morgen nog voordoet gaan we een andere auto regelen. Het was een leuke hotel met twee zwembaden inpandig. Een subtropisch bad met glijbanen en een groot zwembad en een bubbelbad en een sauna. Ook het eten was prima en we kregen 20% korting op de maaltijd dus voor $ 30 zaten we bommetje vol.

Paula is hierna nog gaan zwemmen en bubbelen en morgen hebben we een afspraak met een UFO………..

Dit is het hotel waar we de komende twee nachten zullen verblijven

Het uitslapen wil nog niet echt lukken en om kwart over zes moest ik mijn bed uit,ik had een hele nare droom gehad over de aliëns die wij vandaag zouden ontmoeten. Eerst maar weer wat reacties gelezen en even op MSN met Lisa gekletst die weer internet had na een ontbering van wel 5 dagen. Toen opzoek naar een goede kop koffie en een Starbucks was slechts
1.5 mile

verderop. Ondertussen was Paula ook al op en hebben we de koffie samen genuttigd en de koffers weer in de auto geplaatst, zodat de reis naar Durango kon beginnen. Eerst nog even de auto gewaasen,want dit kon echt niet meer en daarna de reis vervolgd.

We reden eerst naar Mosca een gat in de wereld maar met een grote krokodillenfarm. Altijd leuk om dit soort bakbeesten te zien en Paula mocht er ook weer eentje vasthouden. Binnen in het gebouw hadden ze allerlei reptielen en wij zagen een slang zijn jas uittrekken en als je dat nog nooit eerder hebt gezien is het heel bijzonder. Buiten wemelde het van de kroks en het is altijd weer verbazing wekkend om te zien hoe stil die dieren kunnen liggen. Ook waren er diverse bassins waar vissen in werden gekweekt en buiten liepen nog wat schapen en ezeltjes rond.

Op naar Hooper om een ware UFO spot plaats te zien. Ik zelf sta hier nog al sceptisch tegenover maar het was wel grappig om te zien hoe anderen daar over denken. Er was buiten een soort energieveld gecreëerd waar mensen iets van hun zelf achter lieten zodat als je dat deed en je maakte er een foto van, dan zag je misschien iets op de foto wat zo voor het blote oog niet waarneembaar was. Mobiele telefoons kettingen schoenen,je kunt het niet verzinnen wat mensen achterlaten.Het koste mij behalve $ 4.- kijkgeld ook nog een ballpoint die we net hadden meegenomen uit het hotel.

We reden verder en in het plaatsje Southfork was een heuse picknickplaats gecreëerd en daar hebben we dan ook uitgebreid gebruik van gemaakt.
Er waren voor ons al eerder Nederlanders geweest dat weten wij aangezien er een gastenboek lag.

Daarna vervolgde wij onze weg naar Pagosa Springs waar ze warme waterbronnen hebben. Onderweg passeerden wij de Wolf Creek Pass die op zo’n
3500 meter hoogte ligt en een hele mooie uitkijkplaats hadden ze daar gecreëerd. Pagosa Springs is een toeristische trekpleister maar wel grappig om te zien.

Het laatste stuk naar Durango was ietwat saai en ons hotel is op 2 mile

vanaf het centrum gevestigd. Het eerste wat we daar gedaan hebben was naar de wasserette,zodat we weer schone onderbroeken hebben. Daarna naar het centrum gereden om te kijken hoe en waar we morgen de auto kwijt konden en waar we de tickets voorde treinreis konden halen. Na een goed tip van Jan en Sonja hebben we gegeten in de Diamond Bell Saloon en in dit historische etablissement een onderdeel van het Straterhotel namen wij de plat du jour,oftewel het menu van de dag. Het waren spareribs met wat salade erbij en waren we voor $19.- klaar incl drankjes. Daarna nog even naar de Starbucks geweest en een lekkere frappucino genuttigd. Paula is weer in de hottub en morgen gaan we treinen.

Het zonnetje was vroeg op vandaag en is de hele dag blijven schijnen.
Na het ontbijt gingen we dus naar het centrum en parkeerde de auto op een groot parkeer terrein dat speciaal daarvoor was aangelegd.We haalde de tickets zoals afgesproken bij het kantoor en wie schertste onze verbazing er was een foutje gemaakt,de bus voor de terugtocht was niet gereserveerd en hij was vol. Moet kunnen en zo gebeurde het dat we ook terug gingen met de trein.

Het was heel erg relaxed en we hadden een heuze gids annex barman tot onze beschikking.Zijn naam was Bob en hij kwam uit Tenessee een aardige gepensioneerde globetrotter die van zijn hobby zijn werk had gemaakt.We kregen 2 flesjes water en allebei een nieuwe cap en een complete Vip behandeling stond ons te wachten.Koffie donuts en alle frisdranken waren gratis en we werden op onze wenken bediend.Wat een fantstische dag was dit heel erg relaxed en ontspannen en wat is moedertje natuur toch mooi.We hadden bedacht dat het misschien zo hoog in de bergen koud zou kunnen zijn en als voorzorg hadden we onze gehele wintergardarobe mee genomen.Nou koud was het niet het was heet.De reis met de trein was een belevenis opzich.Je viel van de ene verbazing in de andere en het hield maar niet op.

Tussen de middag kwamen we aan in Silverton een grappig stadje wat geheel was ingericht om argeloze toeristen te rippen. Na wat rondgewandeld te hebben en ook nog een ongezonde maaltijd te hebben verorberd,gingen we terug naar de trein en ontmoette daar Tim en Monique.

De reis terug was identiek 'aan de heenreis alleen zaten we andersom.Na een fijne dag zijn wij 's avonds nog naar de Walmart geweest en hebben daar twee stoeltjes gekocht.We haaden geen zin meer om uit eten te gaan en hebben bij onze buurman de Taco Bell wat taco's gehaald.Moren gaan we naar Mesa Verde en het is niet zeker of we daar ook internet hebben.Dus misschien een dagje geduld aub.

Zo vandaag maar weer eens een "change of plans" gemaakt, vandaar dat we dan ook internet hebben.

Het begon allemaal normaal, Jos werd om half 7 wakker en ik volgde een kwartiertje later. Eerst even met Patrick op msn, hij vermaakt zich nog prima in Turkije en moeste natuurlijk even alles vertellen over de quad, de bootreis en het raften.

Na het ontbijt vertrokken richting Mesa Verde, het was behoorlijk bewolkt maar hoe meer we in de buurt kwamen van Mesa Verde hoe mooier het werd maar wel bloedje heet.


Om half elf stonden we bij het visitors center in de rij, het scheen dat je nu ook nog kaartjes kon kopen voor de guide-tours dus gelijk maar in de rij. Leek ons wel een goed idee om er vandaag eentje te doen en dan morgenochtend nog zelf "loop" te rijden. De rij was echt giga lang maar na een half uurtje waren we aan de beurt, ons eerst laten voorlichten over de verschillende tours en hebben maar gekozen voor de Cliff Palace, die was de minst zware dus dat leek ons wel wat.
We hadden nog ruim 2,5 uur de tijd dus in de auto en zelf op onderzoek uit, zijn gestopt bij heel veel viewpoints, wat "huizen" en "dorpjes" uit die tijd bekeken, wat gegeten en nog een loop gereden.

Om half 2 kwamen we aan bij Cliff Palace, het was super heet en eigenlijk begon ik me af te vragen of het wel een goed idee was geweest, je gaat eerst met een gids mee in een busje voor een half uur en daarna sta je een half uur in de kokende zon (op dat moment is er geen schaduw) waar je allerlei uitleg krijgt en dan, het ergst van alles, moet je 5 trappen lopen en dan ook nog een hele verticale van 10 meter.

Omdat ik thuis iedereen heel hard heb moeten beloven voorzichtig om te gaan met Jos en hem levend terug te brengen hebben we na overleg maar besloten dit niet te doen. Hij heeft nog steeds last van de operatie (misschien ook wel van de narcose), pijn in de nierstreek en moet heel veel plassen door iets wat ze tijdens de operatie hebben ingebracht en dan moet hij ook meteen en dat zou toch wel een vreemde toestand zijn als je daar midden op het Cliff Palace gaat staan wateren. Plus dat zijn conditie nou niet echt super is dus ik zag al problemen komen.
We zijn dus maar weer weggegaan en op weg naar het hotel om te vragen of het mogelijk was een upgrade te krijgen naar een kamer met airco, want deze temperaturen vragen daar toch wel om. De gewone kamers hebben geen airco, pfft dat werd dus zweten.

Het is best leuk om de verhalen en geschiedenis van de Anasazi-indianen te horen en te weten maar het is niet zo dat we echt super geïnteresseerd hierin waren, dus toen we om tien voor 3 bij de lodge aankwamen bedachten we dat we eigenlijk wel klaar waren behalve een andere loop die we nog wilden rijden en vroegen ons af of we het misschien zouden annuleren en richting Cortez te gaan.

Ik dus naar binnen maar dat was niet mogelijk, alles was al betaald en je moet hier 72 uur vantevoren annuleren, ik nog proberen uit te leggen dat mijn man geen tours kon doen en dat we het eigenlijk wel een beetje gezien hadden, nou wat schertste mijn verbazing, in zo'n geval was het geen probleem en we kregen ons geld terug.
Daarna hebben we nog een hele mooie rit door het park gemaakt van 12 mijl over allerlei haarspeldbochten naar de Wetherill Mesa, een prachtige weg met prachtige uitzichten.
Toen het park uit op weg naar Cortez waar we wel zouden zien waar we terecht zouden komen.

Om kwart over 4 spotten wij het eerste hotel, de Days Inn, daar de laptop gepakt en maar eens kijken of er een mogelijkheid was om iets te scoren met Priceline, dat zag er niet best uit want er waren hier alleen maar 1* en één 2* die ze aanboden, toch maar een keer geprobeerd op de 2* en zoals al verwacht ging dat niet lukken, ik wilde geen andere plaatsen toevoegen want dan had je het risico weer mijlen terug te moeten rijden.

De Days Inn maar geboekt, een kamer beneden, gelijk tegenover de ingang van het zwembad en daar waren we echt aan toe, het zag er zo aantrekkelijk uit.
De koffers op de kamer gegooid, zwembroek en zwempak aan en eerst wezen poedelen, heerlijk was dat met dit soort temperaturen. We kwamen helemaal bij en waren helemaal blij

Vanavond wezen eten bij Shilo's, een grillrestaurant waar we al eens eerder gegeten hadden, allebei de Ribeyesteak genomen en smaakte heerlijk. Erg leuk restaurant met een tuin waar ook veel tafeltjes stonden, daar hebben wij uiteraard voor gekozen, heel leuk aangelegd met een vijver, bruggetjes,fontijntjes en heel veel groen.

Daarna nog even naar de Walmart voor wat boodschappen voor morgen en als toetje twee stukken cheesecake gekocht, die ze zo gaan verorberen.
Dat hadden we nog steeds niet gegeten hier, net zoals we nog niet bij de Outback of Subway zijn geweest, we schamen ons diep.......

Morgenochtend op weg naar Monument Valley en ben benieuwd of we inderdaad weer op de knollen gaan zitten.

Iedereen weer super bedankt voor alle reacties, vinden we erg leuk natuurlijk.

Lachen vandaag hoor. dit veslag is zonder foto's deze komen later als het internet weer wat beter is.
Ook vandaag weer van alles meegemaakt.
Nadat we gisteravond in een diepe slaap waren gevallen,ondanks de monotone brom van de airco van de buren,werden wij midden in de nacht wakker van de warmte.
Nou de keuze was daarna niet meer zo moeilijk zowel met airco of zonder werd er deze nacht niet meer geslapen.
Dus de airco werd aangezet en de temperatuur daalde en zowaar vielen we beiden weer in slaap.
Zo rond een uur of drie het kan iets later geweest zijn ging er ergens een autoalarm af,dus ging ik geërgerd kijken wat er aan de hand was en zag dat het het alarm van onze auto was.
Geen idee waarom en het ging ook van zelf weer uit.
Een half uur later ging hij weer af en onder het toeziende oog van boze buren heb ik toen maar besloten om de auto niet meer af te sluiten.
Na het ontbijt hebben we nog contact gehad met zowel Patrick als Lisa op MSN, ze hadden het allemaal prima naar hun zin en Danny was zijn eenzame opsluiting van 12 uur in de schuur weer helemaal te boven.
Dus op naar Monument Valley, eerst nog wat boodschappen gedaan voor de barbecue van vanavond en de reis kon beginnen.
We passeerden het Ute Mountain Indian Reservaat ja en wat kan je dan nog anders doen dan het gaan bekijken.

Nadat we een aantal miles hadden gereden en diverse rotsblokken hadden gefotografeerd, besloten wij om terug te keren, Bonny onze trouwe elektronische wegwijzer wist een kortere weg en tot op heden had ze het op een paar incidentjes na nog altijd bij het rechte eind gehad dus blindelings sloegen wij linksaf om dan na een slordige drie mile weer verder te kunnen gaan met de weg richting MV.

Het was weliswaar geen geasfalteerde weg maar prima berijdbaar en tenslotte zijn wij ondertussen wel wat gewend, we zeiden nog tegen elkaar waar gaat dit avontuur eindigen maar gelukkig zagen we de snelweg naderen en toen gebeurde er dit.

Nu is dit op zich geen probleem gewoon de auto omkeren en overnieuw beginnen,alleen lag er wel een hoop glas en moest ik wel een kleine 20 meter achteruit voor het draaien kon beginnen.
Paula zei laten we even naar het visitorscentrum gaan dan weten we tenminste waar dit allemaal over ging en een plaspauze zou ook wel goed uitkomen.

Het visitorscentrum was helaas gesloten en zo vervolgde we onze weg in de hoop dat we ergens anders dan maar onze plaspauze konden houden.Na een stevig kwartiertje rijden kwamen we bij het Four Corners Monument,het enige punt in Amerika waar vier staten bij elkaar komen.

Het duurde hierna nog een mijl of twintig voordat er een restaurant opdook en wij naast het restaurant heerlijk hebben zitten picknicken met uiteraard onze zelf gesmeerde broodjes die wij hadden meegenomen.
Naast het restaurant was een benzinepompstation en daar hebben we getankt en koffie gehaald, Bonny had ons ondertussen voor gerekend dat zij een kortere weg naar MV wist alleen dat vertrouwde we toch niet helemaal en toen heeft Paula het aan een agent van de Highwaypatrol gevraagd of we wel goed gingen.

Deze man stopte ook toevallig bij het zelfde tankstation en wist ons te vertellen dat we verkeerd gingen en als we deze route zouden blijven volgen er ons verschrikkingen boven het hoofd hingen die wij niet wilde weten.
Een dirtroad die totaal niet logisch was en waar we op zijn minst wel een uurtje of vijf mee bezig zouden zijn geweest en daarbij zei hij ook nog de legendarische zin I’m not gonna save you, dus besloten wij zijn advies op te volgen en een andere route te kiezen.Onderweg kwamen we nog een leuke kerkje tegen.

Eerst gingen wij naar Mexican Hat,ook daar konden wij de dirtroad erom heen niet weerstaan en van daaruit was het niet zover meer naar Monument Valley.

Wat blijft dat altijd weer een belevenis om al die rotsblokken te zien, zo divers en met zulke prachtige kleuren.

Onze pipohut was aller schattigst en van alle gemakken voorzien.

Op het moment dat ik dit schrijf ligt het vlees op de barbecue en vanavond gaan we ook nog wel het een en ander doen en morgen zullen wij hier uitgebreid verslag van doen

Vannacht lekker geslapen maar wel vroeg wakker van het licht, er hangen hier alleen wat luxaflex en daar komt behoorlijk veel licht doorheen, ik ben nog wel tot half 9 blijven liggen want ik had geen zin om eruit te gaan maar Kluk Kluk was wel van de vroege en zat weer te knoeien achter de laptop met de foto''s van gisteren wat echt niet lukte, nou ja dan maar niet, later nog maar eens proberen.

Na een klein ontbijtje gingen we op stap, uiteraard gingen we de Valley Drive doen ( 17 mijl ).

Het was half bewolkt maar we wisten wel zo te stoppen op de uitzichtpunten dat de foto's niet alleen maar wolken bevatten, af en toe wel even zoeken. Het was wel een enorm gehobbel en dat herinnerde ik me niet meer zo van 2 jaar geleden, het was weer prachtig uiteraard om al de rotspartijen te zien.

We hebben er ongeveer 3,5 uur over gedaan en waren wel een beetje blij dat we weer bij het begin waren want we moesten zo vreselijk nodig plassen en toiletten hebben ze hier nu eenmaal niet op de route, dus rennen naar het visitorscenter, wat ze op het moment aan het verbouwen waren maar bij het nieuwe The View hotel zit een gigantische tradingpost en daar naar het toilet.
Wel heel vreemd trouwens, buiten de toiletten brandde een heel klein lampje maar daarbinnen niet, zal wel dacht ik nog maar het werd wel op goed geluk mikken.
Tijdens de rit hadden we wel gezien en gehoord dat het onwijs aan het onweren en bliksemen was maar dat leek erg ver weg.

Terug naar de hut om eens wat te gaan eten, het was onderhand 2.00 uur geworden maar eerst langs de supermarkt, gesloten??? huh dat is vreemd, er hing een briefje op dat er geen stroom was en niet alleen daar kwamen we later achter, in het hele park niet. De bliksem was ingeslagen dus alles dicht en alles zonder stroom, ook onze hut (geen airco, koelkast uit, geen licht, geen warm water, niks noppes)
Nu begreep ik ook die verlichting op de toiletten, dat was waarschijnlijk een noodaggregaat geweest.
Bij navraag bleek dat de bliksem in Page was ingeslagen en dat MV daar hun stroom van kreeg, het kon een half uurtje duren maar ook 5 uur of nog langer. SHIT, dat zou vervelend zijn en moesten we maar tot actie overgaan en maar iets van een kaarsje gaan kopen voor vanavond en wat te eten wat in ieder geval niet afhankelijk was van de magnetron of koelkast.

De auto gepakt en naar Kayenta gereden wat ongeveer 25 mijl hier vandaan ligt en maar hopen dat daar wel stroom was, gelukkig waren daar de winkels wel open en hadden ze geen stroomproblemen. Bij binnenkomst zag het er nog net zo luguber uit als twee jaar geleden toen we daar waren, bedelaars, groepjes met vreemde snuiters die op straat hingen en tientallen zwerfhonden.
Eerst bij de Subway een footlong gehaald en daarnaast bij de supermarkt de rest van de boodschappen en weer snel vertrokken, onderweg een giga bui op ons hoofd en ook weer bliksem en onweer.

Hier weer aangekomen zagen we dat de supermarkten weer open waren en de stroomproblemen waren opgelost gelukkig, ik deed de achterklep van de auto open en op dat zelfde moment kwam er een soort tornado over me heen, ik kon geen kant uit en zag dat Jos probeerde op de porch probeerde te redden wat er te redden viel en ik bleef maar gewoon staan, ik kon ook geen kant op, al het rode gruis waaide alle kanten op en de binnenkant van de auto heeft ook ineens een andere kleur gekregen. Nadat het even wat minder werd ben ik naar binnen gerend en we hebben met verbazing staan kijken naar de windhozen die nog zo'n 20 minuten aanhielden, geprobeerd nog wat foto's van te maken van achter het glas maar dat viel niet mee, ineens stopte de wind en begon het te hozen, wat een water zeg kan er uit de lucht komen. Een half uur later was het weer windstil en geen wolkje meer aan de lucht. Echt heel apart om dat te zien binnen zo'n korte tijd.

Vanavond nog wat rondgereden hier in de buurt, wilde paarden, koeien en geiten die ineens de weg oversteken blijft me wel fascineren en dan zeker met die rotsblokken op de achtergrond, morgen vertrekken we weer hier en zal zeker dit heerlijke huisje wel gaan missen. Het is heerlijk om hier lekker buiten te zitten op ons eigen balkonnetje.

Morgen gaan we naar de B & B in Valley of the Gods en zullen daar geen internet hebben (volgens mij hebben ze daar niets waar een stekker aan zit) dus de volgende update komt uit Moab. We gaan zo proberen om de foto's nog te plaatsen maar je weet het hier maar nooit.

Het is al weer de elfde dag van ons verblijf in Amerika en tot nu toe hebben wij ons nog geen seconde verveeld.
Ook vandaag was weer een geweldige dag,een dag waarin we weer veel verschillende kanten van Utah hebben kunnen bekijken.
We vertrokken om een uur of half tien richting de Valley of the Gods,onderweg passeerden wij weer Mexican Hat en sloegen een paar mijl verderop linksaf om het Gooseneck statepark te bewonderen.
Het betreft in dit geval een uitzichtpunt dat je gewoon gezien moet hebben als je daar dan toch voorbij komt.
Een enorme rotsmassa die als je goed kijkt er uitziet als een ganzennek en dit allemaal is veroorzaakt door de San Juan rivier die hier doorheen stroomt.

Daarna reden we verder en passeerden wij de Valley of the Gods,zodat we gelijk wisten waar we later op de dag moesten wezen.
Een klein stukje verder begon de Mokie Dugway,een lange slingerende weg omhoog, met aan de ene kant een steile hoge rotswand en aan de andere kant een diepe afgrond,wat voor een prachtig uitzicht zorgde, uiteraard geen vangrail en dus de billen waren weer gespannen.

Boven op de top aangekomen gingen we op zoek naar het Muleypoint een punt waar je een prachtig overzicht hebt over het gehele dal.

Nadat we dat ook gezien hadden,besloten we nog een stukje door te rijden naar het Natural Bridges Monument.
Het woord zegt het natuurlijk al Natuurlijke bruggen en een prachtige rondweg van zo’n 9 mile lang bracht ons bij diverse punten waar je deze bruggen kon zien.
We kwamen ook langs een picknickplaats en hebben daar onder het toeziend oog van een levens grote kraai ons broodje opgegeten.
De uitzichtpunten vielen een beetje tegen omdat je als je dan eenmaal gestopt was er naar toe moest lopen. Nou zijn wij niet van die wandelaars en zeker niet bij hoge temperaturen, uiteindelijk hebben we wel op afstand een paar bruggen gezien en zijn daarna teruggereden naar onze eindbestemming, dezelfde weg terug en nu mochten we de Mokie dugway omlaag beleven.

Voor mij was het smullen en arme Paula heeft weer wat angstmomenten mogen doorstaan.
Eenmaal aangekomen in de Valley of the Gods zagen wij na een klein stukje rijden al onze eindbestemming, er stond een groot bord voor de deur waarop stond Bed and Breakfast.

We werden met open armen ontvangen en de gastvrouw bracht ons gelijk naar onze kamer. Wat een geluksvogels zijn wij toch het bleek nl. dat wij niet in dat grote huis een kamer hadden maar in een piep klein huisje apart. Het vertrek bestond uit een ruimte waar een twee persoonsbank was geplaatst en een badkamer annex toilet,de master bedroom oftewel de slaapkamer was beneden in het huis gevestigd en te bereiken via smalle en steile wenteltrap,of buitenom via een aparte deur.
( zie fotoalbum,speciaal voor Karin en Marlous)

Nadat wij onze koffers in het huisje gebracht hadden,werd het tijd voor de valley. Het was een fantastische tocht van zo’n 17 mile al slingerend langs allerlei vreemdsoortige rotsen.

Voor het diner moesten we terug naar Mexican Hat alwaar we gegeten hebben bij de Swinging Steak,waar de kok een sacherijnige cowboy was en het vlees op een soort schommel werd bereid terwijl er daaronder een groot vuur werd gestookt met hout.

Wij vonden de steaks veel te duur ($ 30) en besloten voor de kip te gaan,dit werd dan afgeserveerd met bruine bonen uit een potje en wat blaadjes sla.
De maaltijd was niet bijzonder maar de ambiance was wel apart.
Eenmaal terug bij de B en B werden we getrakteerd op een lekkere bak koffie en ontmoette wij ook de andere gasten.
Daarna nog wat foto’s gemaakt en de rest van de avond zitten relaxen op ons balkonnetje.

Het enige geluid wat je hoorde wat het gezoem van een paar vliegen en die hebben het helaas wat korter volgehouden dan wij en morgen zitten wij in Moab en hopen wij dit bericht te kunnen plaatsen.

Vannacht net zo lekker geslapen als thuis en ondanks het feit dat het nog lekker donker was,werkte de biologische klok als vanouds.

Om half acht heb ik mijn wederhelft wakker gemaakt en om acht uur werden wij verwacht in het grote huis, waar de tafel gedekt stond voor het ontbijt.
Alle gasten waren aanwezig en als een grote familie gingen wij gezamenlijk aan tafel.
Niks geen continental ontbijt of pannekoeken,maar een glaasje verse home=made cranberry-appelsap
stond al klaar en de koffie was ook perfect.
We kregen ook een soort boerenomelet en er zat een eigen gemaakte koek bij met abrikozensmaak ook stonden er een paar andere lekkernijen op tafel en de sfeer te samen met de ambiance maakte het een ontbijt dat ik niet gauw zal vergeten.

Ook de complimenten voor de gastvrouw en haar man en uiteraard ook het meisje dat er werkte,ze hebben er alles aangedaan om ons verblijf zo aangenaam mogelijk te maken.
Zo rond een uur of half tien vertrokken wij richting Moab,voor de tweede keer door de Valley of the Gods.

Een fantastische route en zo'n twee uur later kwamen wij weer in de bewoonde wereld.
We gingen deze keer via Bluff en hebben daar bij het visitor centrum gevraagd,of er nog leuke dingen te bezichtigen waren.
Het meisje dat er werkte wist het niet want ze werkte er nog maar twee dagen dus gingen wij gewoon verder met onze reis.

Via Blanding belandde wij in Monticello en vandaar namen we een weg binnendoor naar de Newspaperrock.
Het was een schitterend weg die opgefleurd werd door mooie uitzichtpunten en plotseling overstekende koeien.

Van Newpaperrock gingen wij naar Churchrock en vandaar naar Moab
In Moab stond ons een leuke verrassing te wachten een leuke cabin en bloedje heet.

Ook passeerden wi A Hole in The Rock en hadden daar nog leuke herinneringen aan.

Op aanraden van Bianca en ook Sonja besloten wij om te gaan eten in de Moab Brewery.
Wat een berg dat je daar voorgeschoteld krijgt is met geen pen te beschrijven.

Lekker buiten aan de weblog zitten werken,wat achteruit zitten bidden omdat het niet lukte en toen maar een neut genomen om al deze narigheid weer snel te vergeten.

Vanochtend was ik vroeg wakker en heb ik als eerste de weblog hersteld.
Het internet is uiteraard draadloos en valt af en toe weg,alleen is dat soms wel eens een beetje moeilijk te accepteren.
Ik plaats dan ook alleen nog maar tekst en probeer zo snel mogelijk daarna de foto's er tussen te plakken.
Na het plaatsen van de weblog eerst maar eens naar de Starbucks gereden om fatsoenlijke koffie te halen.
Het is zo'n slordige zes kilometer rijden met de auto, maar dat heb ik er wel voor over.
Daarna hebben we Arches onveilig gemaakt.

Wat een prachtig park is dit toch en zo mooi rood gekleurd en we hebben er weer van genoten.
Het was de tweede keer dat we in dit park rondreden en we hebben er ook nog een hike gemaakt in de bloedhitte van wel 1,2 kilometer om de Delicate Arch te mogen aanschouwen.

Na Arches zijn we naar het Green River State Park gegaan en daar was niets aan.
Omdat we toch op route waren zijn we door gereden naar het Goblin State Park erg grappig om te zien,
alleen het was niet zo groot en daarom hebben wij er nog maar even een dirtroad tegen aangegooid.

Deze weg ging naar The Little Horse Canyon en The Muddy Creek.
Het avontuur blijft ons trekken en de dirtroad was een hele prettige weg die voor ons eindigde bij de Little Horse Canyon.

Daarna weer terug naar Moab en om 1900 uur liepen wij in de supermarkt en hebben een hele gebraden kip en wat salade en patat voor in de magnetron aangeschaft en hebben dat heerlijk buiten bij onze cabin zitten nuttigen.

Hallo allemaal, daar ben ik dan ook weer een keer.
Vanochtend wakker gemaakt om een uur of 8 met een heerlijke kop Starbucks koffie, de koffie die ze hier in de "hut" hebben is echt niet te drinken dus dan maar een paar mijltjes rijden om goed wakker te worden.

Het is vandaag onze laatste dag in Moab en in het Moab Valley RV Resort en wilden sowieso nog twee parken bezoeken. Na het lezen van de mail en de reacties (weer allemaal super bedankt, het blijft leuk om alle reacties te lezen en dat nog wel na zoveel strubbelingen om het te plaatsen) vertrokken we om even over negenen naar Dead Horse Point State Park, er bestaan allerlei gruwelijke legendes over waarom het zo heet, het ene verhaal zegt dat men vroeger de paarden naar dit punt verzamelden en ze daar lieten uitdrogen, het was er zo heet dat het snel gebeurt was met ze, het andere verhaal dat men hard met de hele kudde naar dit punt renden en ze het ravijn in lieten storten (een snelle dood zogezegd) maar ik geloof toch liever het laatste, dat dit punt smal toeliep en men zo de paarden makkelijk bij elkaar kon brengen.

Maar goed, dit even ter info, het was een super mooi park om te zien, prachtige uitzichtpunten maar te heet om hele stukken te lopen daar. Het is niet erg groot dus na 1,5 uur op naar Canyonlands en dan naar het deel Island in the sky wat niet erg ver rijden was.
Ook hier weer genoten van de prachtige omgeving en rotsformaties, uitzichten over de Green River en Colorado River, kortom allemaal super om gezien te hebben.

Maar na 10 dagen rotsen in het rood, geel, wit, groen en zwart gezien te hebben hadden we het even gehad en hebben vanmiddag vanaf een uur of drie lekker zitten relaxen bij de hut.
Jos is weer aan het stoeien geslagen met het internet (men zegt hier dat het komt doordat ze bezig zijn met de weg en alle bedrading open ligt en er veel storingen zijn) en ik ben lekker wezen poedelen in het zwembad, beetje afwisselend in het koude zwembad en de hotpool, alhoewel die niet echt hot is maar lekker warm. Lekker een beetje kletsen met andere vakantiegangers en verder niets doen.

Vanavond weer bij de hut gegeten, we hadden bij de supermarkt weer een kippakket gekocht voor op de bbq, een bak gevuld bij de saladebar en voor straks staat ons nog aardbeien met whipped cream te wachten.

Na het eten nog even een stukje scenic byway 128 gereden naar Red Cliffs Lodge, eigenlijk zijn we wel blij dat we daar niet gereserveerd hadden want het was vandaag weer godsgruwelijk heet en als je daar dan buiten zit bij 38 graden wordt je niet echt blij denk ik.(zo heet was het nog om 20.00 uur)

Onderweg daarnaar toe nog even de brug over de Colorado River belopen en daar waren een paar tieners die echt niet goed bij hun hoofd waren, deed me gelijk denken aan Saturday Night Fever, die sprongen van de brug af het water in, we hebben op een afstand staan kijken hoe een meisje naar beneden dook en bij het naar boven komen uit het water bleek dat het gelijk goed mis was (tja vind je het gek?) Er was een hele groep bij dus wij zijn maar weer vertrokken en hadden er geen behoefte aan de verdere afloop te zien.

Morgen vertekken we richting Colorado, ook weer via de scenic byway 128 en als het goed is nemen we nog even een kijkje bij het Colorado NM en Grand Junction en zullen eindigen in Glenwood Springs.

Iedereen zal zich trouwens wel afvragen waar de bekende "bedfoto" blijft, nou dat zou zeer karig zijn, shoppen hebben we eigenlijk nog niet gedaan dus de enige score tot nu toe is een hemdje, een schildpadje voor mijn vriendin Annemieke voor haar verzameling en bij een tentje in MV heb ik een armbandje, kettinkje en een paar oorbellen voor Lisa gekocht. Maar in Denver hopen we de schade in te halen.

Vandaag verlaten we Moab weer en gaan terug naar Colorado.
We waren op tijd wakker en de auto was eigenlijk zo ingepakt,maar de reacties lezen die op de weblog staan, horen nu eenmaal bij het vaste ochtend ritueel.
Ja en als je dan eenmaal dat het internet hebt opgestart,ga je ook nog even je post lezen en dan komt in enen je zoon via Msn in beeld etc etc etc.en voor je het weet is het half tien.
Op naar de receptie om je sleutels in te leveren en dan kom je tot de ontdekking dat ze op deze RV camping, bijna net zo sjaggerijnig zijn als bij de Dekamarkt in Zaandam,zo on Amerikaans.
Gelukkig ervaren wij het over het algemeen totaal anders en lekker overdreven,want The Show must go on.
We staken de weg over en reden praktisch gelijk op scenicroute 128 een prachtige weg,met rotsen huizenhoog en de Coloradorivier die maar niet op lijkt te houden.

Aan het eind van deze prachtige weg komt de freeway de interstate 70 die ons helemaal naar onze eindbestemming zou brengen.
Maar voordat we dus deze hele lange snelweg gingen berijden, kwam het plaatsje Cisco,een Ghosttown om van te smullen.

Onmogelijk om er te wonen maar naar later bleek, dat er zich dertien mensen gevestigd hadden,waarvan wij er een hebben gezien en de details over haar zullen wij julllie besparen.
Via de interstate 70 kwamen wij uit bij het Coloradomonument,het zoveelste park wat door ons onveilig werd gemaakt.
Waren we al verwend met de 128 en de ghosttown,dit sloeg werkelijk alles,we vonden dit nog indruk wekkender dan Island in the sky .
Via een fantastisch aangelegde rondweg omhoogklimmend,slingerend langs diepe afgronden ( arme Paula) kregen wij de mooiste uitzichtpunten voorgeschoteld en het was jammer dat het maar 30 mile duurde.

Hierna moesten we nog zo'n 90 mile rijden naar Glenwood Springs en het hotel dat we voor een koopje gewonnen hadden,had nog een verrassing in petto.
We kregen een kamer met een kingsbed,koelkast,koffiezetapparaat,flatscreen tv,een badkamer met ligbad en douche en toilet,een zijkamer met een bureau en wederom een flatscreen tv, een tweepersoons zitbank en als klapper op de vuurpijl stond er ook nog een heel grote Hottub.

Wat de temperatuur betreft het is hier ook lekker warm en het verschil met Moab is er bijna niet, alleen 's avonds is het aangenamer.
Vanavond hadden we een rustavond en zijn lekker uit eten gegaan en daarna heeft Paula nog een paar hempjes gescoord bij de plaatselijke Walmart.Morgen wordt het spannend,dan gaan we naar Dillon want van het hotel dat we daar geboekt hebben hebben we geen bevestiging gekregen,dus of we morgen misschien in de auto moeten overnachten?
Wie het weet mag het zeggen.

Vanmorgen na een lekker ontbijt om een uur of 9 vertrokken, we hadden wat plannen langs de route dus kozen we niet voor de snelste maar voor de leukste route.
Als eerste richting Snowmass waar ik het standbeeld van John Denver wilde bezichtigen, ik had thuis al alles genoteerd zodat we niet echt veel hoefden te zoeken maar net zoals de reisboeken ligt deze informatie nog thuis op tafel, lekker handig maar ja het moest toch niet zo heel moelijk zijn.
Het is dan geen Memphis waar je Elvis gaat bezoeken maar iedereen moet dat toch weten hier dacht ik (dat was fout gedacht)

Snowmass heeft twee afslagen (Snowmass en Snowmass Village), we gokten op de eerste en reden een hele lange bergweg af, echt schitterend om te rijden maar eindelijk aan het eind gekomen was dit een verzamelpunt voor hikers en paardrijders en konden niet verder, nou ja fout gegokt, dan maar weer 20 mijl terugrijden naar het begin, daar maar eens gevraagd en men verwees ons door naar Snowmass Village, ook daar nergens borden met John Denver of iets dergelijks en het visitors center was nog in aanbouw dus daar hadden we ook niets aan, Jos begon al behoorlijk geïrriteerd te raken en waarom al die moeite doen voor zo'n stom beeld. Tja dit was mijn belangrijkste doel voor vandaag dus doorrijden was echt geen optie.

Maar weer een benzinestation binnen en weer gevraagd maar daar werden we weer helemaal teruggestuurd en volgens hen kon je het standbeeld alleen via een hike in de winter bezoeken maar er moest ook nog een park zijn ergens in Aspen met gedenkstenen, nou ja daar schoot ik niet veel mee op.
Ik zag aan de overkant een politiebureau en daar dan maar eens informeren, ik geef nu eenmaal niet zo gauw op. De agente had geen idee maar had er wel eens wat over gehoord (mm, geen echt fan dus), haar collega ingeschakeld en die ging even naar achteren om het allemaal uit te zoeken en ondertussen belde ze ook nog een andere collega want die moest het wel weten.
Na een minuut of tien kwam de collega terug van achter uit een kamertje met een uitgeprint geheel en wist me te vertellen dat het park in Aspen was waar de gedenkstenen stonden en heel moeilijk te vinden was maar hij heeft het me goed uitgelegd dus dat moest nu wel lukken (ik kreeg ook nog een plattegrond mee) Ach ja de politie is je beste vriend, zeker hier.
Tijdens het wachten nog een leuk gesprek gehad met de agente over onze route van vandaag en heeft me nog heel wat leuke verhalen verteld over Independence pass, Leadville, Aspen etc. en dat ik maar rustig moest rijden want "we" staan overal te controleren op snelheid en bekeuringen uit te delen, nou leuke informatie maar ik rijd nooit te hard dus geen probleem.

Dus op naar Aspen, ik ging maar even kaart lezen(TomTom had ons alweer helemaal de verkeerde kant opgewezen dus maar even de mond snoeren) en Jos reed op weg naar de highway, maar zo ver kwamen we niet, na een paar minuten hadden we ineens van die zwaailichten achter ons aan, shit, dat was ik even vergeten te vertellen en Jos heeft altijd moeite met het gaspedaal.
Wij stoppen en de agent vroeg waar we naar toe gingen, maar meer in de trant van: wat een haast, waar moeten wij zo snel naartoe??? U rijdt 35 en mag hier maar 20 mijl, oeps, ik vertelde maar gelijk dat we op zoek waren naar het monument en hij zei gelijk: O dat was U die naar John Denver vroeg, wat een mazzel, die agent had dus met hem gebeld, nog even een leuk gesprek gehad met hem, haha, en nogmaals uitleg gekregen en zo konden we verder rijden en vonden al gauw in Aspen het "John Denver Sanctuary", ik vond het heel indrukwekkend en heb er veel foto's gemaakt. (Jos werd er niet warm of koud van en was blij dat we weer vertrokken) Het was ondertussen een uur of één dus de hele ochtend heen en weer gereden voor een stuk steen maar ik was blij en kon me nu weer met de rest van de route gaan bezighouden.

De independence pass was geweldig met vele afgronden wat iets minder was maar ja we hebben het weer overleefd, het was prachtig weer dus weer veel foto's gemaakt, helemaal bovenop was het superkoud en was blij dat ik even een vest had aangedaan, je moet een klein stukje lopen naar het uitzichtpunt en het waaide er ook enorm, ik had weer eens een rok aangedaan vanmorgen, nou dat was weer lekker handig dus.

Hierna nog even gestopt aan het eind van de pass, bij Twin Lakes, weer een heel apart dorpje (nou ja gat meer, er stonden geloof ik 6 huizen en leek meer op een spookstadje)
Onze volgende stop was in Leadville waar we bij de Silver Dollar Saloon wat gegeten hebben, het was al half 4 en kregen toch wel wat trek, na het ontbijt niets meer gegeten.
Hier had de tijd echt wel een 50 jaar stilgestaan, heel leuk om te zien en zeker de saloon is de moeite waard om te bezoeken, als je hier zit heb je net het gevoel midden in een Western te zitten en verwacht elk moment Clint Eastwood binnen te zien komen.

Daarna in één keer doorgereden naar Dillon, wat ook nog wel spannend was want ik heb ooit maanden geleden hier wat besproken maar nooit een bevestiging per email ontvangen, nog wel eens geprobeerd te mailen of te bellen maar dat ging allemaal niet, email kreeg ik terug en de telefoon was constant in gesprekstoon maar gelukkig stonden we gewoon op de lijst en de Dillon Inn is een schattig hotelletje, beetje Oostenrijks doet het aan met heel veel bloemen en leuke balkonnetjes.
Hier om de hoek zit een giga-outlet, dat was dus onze kans maar het bestaat uit drie grote delen die je niet lopend kan doen dus hebben we er eentje uitgekozen maar niet gekocht, eigenlijk hadden we ook niet zo'n zin meer (het was al half 7) en proberen het in Denver dan nog maar een keer.

Bij de pizzahut een pizza gehaald en die op de kamer opgegeten, het is hier heerlijk koel buiten dus gaan we zo nog even lekker relaxen beneden.

Sorry voor de late berichtgeving maar het was zo gezellig dat we aan de weblog niet zijn toegekomen.
Op naar Nederland het was prachtig weer en onderweg hebben we weer de nodige stops gemaakt.

Onze eerste stop was in Idaho Springs en we vielen met onze neus in de boter, er was daar op dat moment een festival aan de gang en we hebben daar dus gelijk weer vrienden met de politie gemaakt we mochten zelfs even achter het stuur van een stoere auto zitten.

Ook was er een grote kunstmarkt en werden er allerlei spelen gedaan en dat gewoon leuk om te zien.
Daarna via de Oh my God road naar Central City een gokstadje in Colorado.

De Oh my God road was minder erg dan je zou vermoeden,maar het was wel een mooie weg die langs allerlei afgronden ging.

Daarna zijn wij dus doorgereden naar Nederland waar wij een gezellige ontmoeting hebben gehad bij Arthur en Kim.

Het is dus allemaal nogal laat geworden en vanavond zullen voor wij uitvoerige berichtgeving zorgen

Nog maar even wat uitgebreider over de dag van gisteren. Het "hotel" van gisteren was toch zeker het leukste en vooral gezelligste van deze vakantie.
Omdat Jos toch een beetje huiverig voor honden is hadden we maar iets meegenomen om Niles om te kopen voor het geval hij in de aanval zou gaan, maar dat viel reuze mee, na wat geblaf werden we totaal geaccepteerd.

We arriveerden bij Arthur en Kim om een uur of 3 en na de eerste gesprekken en het uitwisselen van wat pandaspullen en verhalen tussen Kim en mij, wat lekkers te drinken en nog meer geklets werden we uitgenodigd voor een heerlijke maaltijd bij de Wild Mountain Smokehouse and Brewery in het dorp, dit hebben we tegen Amerikaanse gewoonte in lopend afgelegd, de terugweg was iets heftiger want dit ging bergopwaarts, wel goed voor de spijsvertering trouwens.
Bij terugkomst werd het haardvuur aangemaakt en een fles heerlijke rode wijn opengetrokken (later volgende er uiteraard nog meer) en werd bij ons de Smoor geïntroduceerd.

Uiteraard moesten we eerst oefenen met het roosteren van de Marshmellows voordat we ons konden gaan bezighouden met het klaarmaken van de Smoor, een creamcracker belegd met een stuk chocolade, daarna een perfect geroosterde Marshmellow erop en als afsluiter weer een creamcracker en pletten dan maar die hap, het ging gelijk helemaal goed wonder boven wonder zonder al te veel geknoei, erg lekker als toetje na de maaltijd maar wel mierzoet dus aan eentje hadden we wel genoeg, je voelde je kiezen als het ware wel wat protesteren. Toch wel een receptje om te onthouden.

Toen wij maanden geleden uitgenodigd werden was het de bedoeling dat we 's nachts op het luchtbed plaats zouden nemen maar wat schetste onze verbazing, de gastheer en gastvrouw hadden hun eigen bed aan ons afgestaan en wij konden dus gebruik maken van de master bedroom en zelf namen ze allebei een bank voor deze nacht, Pfft wat een luxe. Waar een flesje dropshot al niet toe kan leiden.
Maar dit was nog niet alles, dit hotel was echt "all inclusive", niet alleen het diner van gisterenavond maar ook vanochtend werden we verwend met een heerlijk ontbijt bij het Sundance Cafe waar we met de Beetle heen gereden zijn en daar plaats hadden genomen op het terras met een prachtig uitzicht over de bergen. LIFE IS GOOD

Omdat we gewoon in vakantiestemming zijn en helemaal geen haast hadden zijn we ook nog naar de Arts Fair in Boulder geweest, een soort kunstmarkt. Daarna nog naar de Applestore geweest maar we hebben ons kunnen beheersen.

Hierna weer teruggereden naar de Peak to Peak Hwy nr. 830, nog even een laatste kop Senseo en om 14.00 uur werd het dan toch tijd om verder te gaan.

Op naar Estes Park, binnen 5 minuten werden we al getracteerd op wat wild, een heuze vos, die liep langs de kant te scharrelen en later tijden voor onze auto, daar moest natuurlijk een plaatje van geschoten worden.

Aangekomen bij de Rocky Mountains begonnen met de Old Fall River Road, die hebben we vorig jaar ook gereden maar toen in de regen en mist en nu was het schitterend weer. We zijn hier wel even mee bezig geweest want het was giga druk, dit was één van de weekenden dat de Nationale Parken gratis toegang verleenden en dat was te merken ook, we hebben zelfs regelmatig in file gereden.
Terug naar Estes Park via de Trail Ridge Road en zijn onderweg nog veel meer wild tegen gekomen, hele groepen herten, een soort van patrijsvogel (kan ook een ander merk geweest zijn) met een baby die plotseling de weg overstak en uiteraard wat bergmarmotten.

Het werd nu tijd om naar onze cottage in Estes Park te rijden, we hebben daar 2 nachten geboekt in de Colorado Cottages , het is net een appartement, alles zit erop en eraan, complete keuken mét gasfornuis, dit bracht Jos bijna op verkeerde gedachte en ik hoorde al iets over bloemkool met aardappels, nou ik dacht het niet. Gelukkig zat er aan de overkant van de weg een restaurant waar we heerlijk gegeten hebben.

De lokatie van de cottages is ook perfect, gelijk aan de ingang van het RMNP, dus morgen zijn we waarschijnlijk daar wel de hele dag te vinden.

Net nog even bij het kampvuur gezeten, dat hoort zo'n beetje bij het avondritueel maar na een half uurtje hadden we het wel bekeken (de Marshmallows waren nl. op en ook hier zaten ze Smoor te smoren)

Vandaag nog een dagje Rocky Mountains , uiteraard moeten we wat trails gaan doen zoals de Trail Ridge Road.
Het was helaas een lichtbewolkte dag maar met een aangename temperatuur om te starten.
Eerst maar weer naar de Starbucks de koffie was op en aangezien we vroeg op waren, was het kantoor nog gesloten en om deze aardige mensen uit hun bed te bellen voor wat koffie gaat zelfs mij te ver.
Zo rond een uur of negen vertrokken we richting Rockie Mountains National Park en aangezien de ingang praktisch gezien hier om de hoek ligt waren we daar lekker vroeg.

Het was net zo'n gekkenhuis als gisteren,hartje zomer en stapels touristen.
Er stonden twee lange rijen voor de kassa en daar gaan wij natuurlijk niet op wachten als er een ingang is voor abonnementhouders,alleen dit was een kleine misrekening want wij hebben geen abonnement op dit prachtige park en de slagboom ging dus niet open.
Ja daar sta je dan met allemaal boze automobilisten die achter je waren gaan staan,we konden niet meer voor of achteruit maar gelukkig deden ze wel de poort voor ons open nadat ik had uitgelegd dat ik het verkeerd begrepen had en onze annualpas had laten zien.

Het blijft een prachtige route en ondanks de bewolking,harde wind en naarmate we hoger kwamen, de kou hebben wij ons geen seconde verveeld.
Het laatste stuk van de route was opgebroken en leverde veel vertraging op maar wij hebben vakantie dus wat maakt het uit.
Als ze in Amerika een weg gaan asfalteren gebeurd dat rigoreus en doen ze gelijk een heel groot stuk in dit geval
15 mile

Onder weg hebben weer wat wild live kunnen spotten en dit keer geen coyote (Roland goed op gemerkt,je gaat door naar de volgende ronde) maar een moose een soort eland dus.

Aan het einde van de route heb je dan het Grand Lake de naam zegt het al een heel groot meer met een winkelstraat en zowaar hebben we twee t shirts gescoord.

De weg terug is hetzelfde als de heenweg en daar zagen we weer wat Elks rondlopen.
Aangezien er een hele massa mensen bij betrokken was met camera's, telelensen etc.etc.zie je het gevaar niet en kom je eigenlijk te dichtbij wat wel weer een mooi plaatje heeft opgeleverd.

Het was nog steeds bewolkt en de lucht werd om sommige plaatsen steeds donkerder en we besloten om een andere koers te gaan varen.
Gisteravond toen we met meerdere gasten rond het kampvuur zaten,was er een blij stel die vroegen of er ook nog een mooie route en vooral eenvoudig moest het zijn vanwege hun hond Pipi.
Zo'n troeteldier wat niet te veel mag lopen want zijn pootjes waren al aan de korte kant.
Deze mevrouw vertelde er ook nog bij dat het dier zijn eigen koffer met kleren mee nam op vakantie en dat wat hij nu droeg zijn pyama was.
Je hebt wat rare mensen op deze aardbodem rondlopen,anyway de route die haar werd aanbevolen was een wandeling rond het Lily lake en dat hebben wij dus ook gedaan.

Ook daar hebben we dieren gespot en wel honderden libelles en tientallen chipmunks
en een slang deze was te snel verdwenen in het gras,zal dus wel een addertje zijn geweest.
Ook nog een dier wat ons te snel af was de Pika en deze foto hebben we gestolen.

Heel relaxed en genietend van de rust zijn wij rond het meer gewandeld en kunnen terug kijken op een heilzame dag.
Morgen verlaten we Estes Park op weg richting Denver en volgens de leiding gaan we shoppen.

Vanochtend afscheid genomen van onze cottage in Estes Park en vandaag een kort ritje naar Longmont waar we in het Courtyard by Marriott zullen verblijven voor één nachtje, niet dat dit nu zo'n bruisende en levendige, gezellige stad is maar als tussenstop prima vertoeven is.

Na een ontbijtje vertrokken om een uur of 9 richting de kabelbaan in Estes Park, leek ons wel leuk om nog even mee te nemen en duurt ook niet uren, met 3,5 minuut ben je boven en in het zelfde tempo ga je natuurlijk ook weer naar beneden, het was wel wat fris bovenop de berg maar daar hadden we ons op gekleed, na een half uurtje boven rond gekeken te hebben en uiteraard weer een aantal foto's gemaakt, vooral van de honderden chipmuncks die daar rond liepen te bedelen maar weer de aftocht naar beneden gewaagd.

We waren ook nog niet in het dorp zelf geweest dus dat deden we er maar gelijk achteraan, moesten nodig een postkantoor zoeken. De ansichtkaarten zijn we altijd lekker snel mee en dus ook nu weer (zitten al ruim een week in een tas) en het zal niet de eerste keer zijn dat ze gewoon mee naar Nederland gaan maar raad eens wat, ze zijn vandaag op de bus gegaan. Nou zijn dat er door het digitale verkeer niet erg veel geworden maar sommige mensen moeten nu eenmaal getracteerd worden op een kaart.
Hierna nog even wat straatje op en neer gelopen en Jos heeft nog 3 t-shirts en een sweater gekocht waarvan er waarschijnlijk wel 1 of 2 naar Patrick zijn kast zullen verhuizen. Ikzelf heb een soort fleece-sweater gekocht met een Bruine Beer erop.
Na nog even een foto gemaakt te hebben van het Stanley hotel zijn we richting Loveland gereden waar we de outlets zouden leegroven.

Onderweg nog veel stops gemaakt om naar wat vissers te kijken die middenin de Big Thomson rivier stonden te vliegvissen op forellen, wel een leuk gezicht.

Ook kwamen we nog hele bergen geiten (berggeiten dus ) tegen, wat wel grappig was dat ze precies op dezelfde plaats stonden als vorig jaar toen we daar langskwamen, alsof ze daar een jaar stilgestaan hadden.

In Loveland aangekomen waren we er helemaal klaar voor en stonden klaar in de startblokken om te roven, helaas, misgedacht want 80% van alle winkels waren leeg waarschijnlijk door de cirisis dus echt lang zijn we hier niet bezig geweest. Hebben wel een hele leuke keukenwinkel bezocht en daar de meest onzinnige dingen gezien (en gekocht) Niet dat we daar iets mee gaan doen maar gewoon voor de heb. Ik heb daar dingen gezien waar ik van mijn leven nog nooit van gehoord had maar wel heel leuk. Toch hebben we ons nog kunnen beheersen en heb de aardbeienkroontjesverwijderaar maar laten liggen en meer van dat soort grappige hebbedingetjes. Wel een peper-en zoutstrooier gekocht in de vorm van een paar coca-colaflesjes, en ik zag nog een koelkastmagneet in de vorm van een panda, iedereen begrijpt wel dat ik die gekocht heb.

In een kledingzaak nog een rokje gekocht en dat was het dan, geen GAP-winkel dus je hebt pech Patrick. Er waren haast helemaal geen leuke winkels dus besloten we maar richting Longmont te gaan naar het hotel, het was al een uur of 4 ondertussen dus mooie tijd om er voor vandaag een eind aan te breien wat het rijden en shoppen betreft.

Op de hotelkamer aangekomen, uitgepakt en nog even met Kimberley gesproken en heb weer wat adresjes voor outlets en Malls in Denver en Golden dus kijken of ik Jos zover kan krijgen die morgen te bezoeken.

Hèhè, eindelijk een Outback Steakhouse in de buurt en nog wel tegenover het hotel dus dat werd niet moeilijk kiezen vanavond, uiteraard namen we het lekkere brood erbij en vooraf de gevulde champignons, wat natuurlijk weer heerlijk smaakte.

Jos had als hoofdgerecht een Sirloin steak besteld en ik de filet Mignon, je zou toch denken LEKKER!!
Mis, we hebben iets gedaan wat we nog nooit in ons leven eerder gedaan hebben, we hebben de zooi direct teruggestuurd, het was gewoon niet te vreten. Het vlees was zo gigantisch zwart van de peper, dat het mijn bek uitbrandde en de patat kon je haast niet ontdekken door de lading zout die erover zat. Nu hebben we al heel wat keren bij de Outback gegeten en altijd prima geweest (eigenlijk staat hij wel op de eerste plaats van restaurant) maar dit was echt te gek. Nou ben ik niet zo moeilijk met eten maar er zijn grenzen en die was nu bereikt.
Het was uiteraard helemaal geen probleem en kregen een nieuwe portie met heel weinig kruiden volgens de kok maar nog was het niet echt lekker.
Het is dus echt waar wat men zegt, die ketens kunnen in elke staat (zelfs in elke stad) anders zijn maar met de Outback hadden we dit nog nooit ervaren. Nou ja volgende keer maar beter.

Hierna moesten we onze frustratie uitleven en dat is goed gelukt, hup op naar de Walmart en daar eens even goed met de credit card zwaaien.
Voordat we dat gedaan hebben moest Jos eerst even wat terugbrengen bij de Walmart, nou ik ga er niets over schrijven, het schaamrood staat nog achter mijn kaken als ik er aan denk en ga het hier ook niet noteren, dat doet hij zelf maar morgen als hij het verslag weer schrijft (als ie durft tenminste)
Volgens Jos kan je alles terugbrengen binnen 30 dagen dus geen probleem, er lag laatst zelfs één tomaat bij maar ik zou het toch echt niet in mijn hoofd halen.

Vandaag verkassen we naar ons laatste hotel in Denver en gelijk van de vakantie, hier zullen we 2 nachten verblijven. Van Longmont naar Denver centrum is het een stukje van ca. 35 mijl.

Ook weer via Priceline geregeld voor een prijs van $ 47,00 per nacht. Het is het Red Lion hotel Denver Central , ligt lekker centraal dus we kunnen nog alle kanten op.

Tja zo’n rondritje door de States daar komt nogal wat bij kijken.
Het vereist een goede organisatie en alle credits naar Paula, want ze heeft het fantastisch geregeld.
Maar tijdens zo’n vakantie kom je erachter, dat je niet alle zaken van huis hebt kunnen meenemen,zaken die het soms tijdens zo’n trip veraangenamen,nou die koop je dan terplekke en aan het eind van de rit probeer je er vanaf te komen.

Thuis in het verre Nederland heb je marktplaats en hier de trashcan en dan komt het moment van afscheid nemen naderbij en kan je het niet over je hart verkrijgen, dat die twee stoelen waar je intensief gebruik van hebt gemaakt, in de vuilnisbak belanden.

De leiding was het er niet mee eens maar gewapend met de kassabon in de ene hand en de twee stoelen in de boodschappenkar, ben ik gewoon naar de klantenservice van de eerste de beste Walmart gegaan en toen die mevrouw vroeg of er soms iets met die stoelen aan de hand was, heb ik gezegd dat ze toch niet zo lekker zaten et voila $32 retour.

Nu zijn wij natuurlijk niet de lulligste en hebben het bedrag gelijk weer geïnvesteerd.

Het is een nieuwe TomTom geworden tenslotte is het toch prettiger om zo’n ding van je zelf te hebben,je weet het maar nooit een ongeluk zit in een klein hoekje.

Vandaag zijn we naar ons laatste hotel van deze vakantie gereden in Denver.

Onderweg gingen we eerst nog even naar de Colorado Mills in Golden en hebben daar wat hebbedingetjes en wat kleding gekocht, niets schokkends want ook deze outlet stelt weinig voor en natuurlijk is Paula het met deze stelling niet eens,want ze heeft daar de aankoop van haar leven gedaan een Panda peper en zout stelletje.

Ons hotel is schuin tegenover een super Walmart store gevestigd dus als we vannacht niet kunnen slapen (geweten dat begint te knagen etc. ) kunnen we altijd nog gaan shoppen.
Ook zit er een enorme store naast waar we onze ogen uitkeken toen we even een fles wijn gingen kopen Sams club in onze ogen een soort Makro met alleen maar verpakkingen in het groot.
Bij aankomst in het hotel hebben we alles wat mee terug moet naar Nederland uit de auto gehaald en in mijn ogen was de kamer in no time omgetoverd in een grote puinhoop.

Paula vond het nog wel mee vallen maar ik zag het even niet meer zitten en stelde voor om iets anders te gaan doen,die troep kon ook later worden opgeruimd.
We hadden wel eens gehoord dat er een enorm grote western zaak in Denver moest zitten en dat leek ons wel leuk om dat eens te zien en gelijk een goede gelegenheid om Tom uit te proberen.
Het was inderdaad een megastore en veel te duur dus nadat we het gezien hadden gingen we op zoek naar een restaurant en die was er om de hoek.
Applebees is het deze keer geworden en we hebben daar heerlijk ribs zitten eten.

Morgen gaan we naar Manitou Springs en de Seven Falls en hopelijk levert dat meer foto’s op dan vandaag.
Het internet is hier enorm traag dus ook dat kan resulteren in wat minder foto's

Gisterenavond nog even paniek in de tent, nou ja paniek? er liepen overal beestjes door de kamer. Gelukkig geen kakkerlakken maar het waren een soort torretjes, niet eentje maar tientallen en ze konden nog vliegen ook. Ik had natuurlijk al hele visioenen dat 's nachts mijn hele bed vol zou zitten. Nou hebben we tijdens het jaren lange kamperen al alle mogelijke beesten in de tent en slaapzakken gehad maar daar kies je dan zelf voor en in een hotelkamer vind ik het toch minder fris.
Jos naar de receptie en gevraagd of er geen andere kamer was en of ze er iets tegen konden doen, helaas alleen op de derde verdieping was midden in het gebouw nog een kamer vrij en eigenlijk zaten we hier perfect, helemaal aan het eind van het hotel op de begane grond en als je de hotelkamer opendeed kon je gelijk via een exit naar het parkeerterrein met de auto 2 meter hier vandaan. Dus verstand op nul dan maar en hopelijk geen orgies van die beesten in ons bed vannacht.
Wordt straks vervolgd.....

Vanochtend vroeg uit de veren want we gingen nog een dagje Colorado Springs doen, zo'n 75 mijl hier vandaan. Toen we daar aan het begin van onze vakantie waren hadden we 's middags veel regen en hebben wat bezienswaardigheden over moeten slaan en wilden die toch nog doen als het mogelijk was.

Onderweg naar CS kwamen we langs de Airforce Academy, die we dan maar als eerste aandeden, vorige keer ging dat niet door het noodweer en konden we nu mooi nog even meepakken, dachten we tenminste, bij het poortje liet Jos zijn rijbewijs zien maar dat was niet genoeg. Er moest ook nog een paspoort geshowd worden, tja zoals iedereen wel begrijpt hebben we die altijd bij ons want alle spullen liggen immers in de auto behalve vandaag.... We hadden alles georganiseerd voor de vliegreis en vandaag alleen maar de portemonnee, camera en zonnebrandolie bij ons. Nou dat ging dus niet door.

Dan maar doorrijden naar Seven Falls gereden, er stonden hele rijen auto's voor het betaalpoortje maar later bleek dat de lift die naar boven ging het niet deed en dat moest even uitgelegd worden, nou ja we lopen dan wel maar niet iedereen dacht daar zo over dus veel auto's keerden weer om.
Er zijn twee trappen die je kan beklimmen, eentje met ca. 185 treden en de andere met 225 treden, weer keuzes maken want ze kwamen allebei op een ander punt terecht, nou zijn we niet lullig dus namen we die met de 225 treden. Pffft dat was een hele klim met deze temperaturen maar eenmaal bovengekomen de moeite waard, daarna kon je nog een hike doen naar een hoger punt en tja waarom niet dus die ging er gelijk maar even achteraan, niet een hele lange maar ik denk dat die een minuut of 20 geduurd heeft heen en weer terug ook uiteraard.

Hierna naar de Helen Hunt watervallen waarvan we vorige keer alleen maar een foto gemaakt hadden vanuit de auto omdat het met bakken naar beneden kwam vallen, nu was het prachtig weer alhoewel de wolken wel steeds dichterbij kwamen, je kon hier ook nog naar boven klimmen over een trap en een hike doen maar we hadden even genoeg trappen gezien dus zijn we doorgereden richting Manitou Springs. Foto's maken kon ik ook weer niet met mijn camera want ik kreeg ineens de melding dat de memorycard vol was, gaat lekker zo vandaag.

Ach wat een verrassing, de High Drive was open en dat terwijl die twee weken geleden nog dicht was, een dirtroad van alleen stenen en zand, tja die moest nog even gedaan worden natuurlijk, niet echt heel eng maar een leuke afsluiter voor onze Nissan (hij was toch nog niet gewassen)

Aangekomen in Manitou Springs werd het steeds donkerder en begon het wat te spetteren, nou eerst maar even wat eten dan en wachten tot de bui over was, het was onderhand een uur of 2 dus tijd om de honger te stillen. Het ging gigantisch te keer met onweer, bliksem en alles wat daarbij hoort. Na een drie kwartier was alles weer weggetrokken en konden we het dorpje even doorlopen.
We hadden nog even het idee om nog een keer de Pikes Peak te doen maar zag er te bewolkt uit dus dat plan maar laten varen en na Manitou Springs nog naar Old Colorado City geweest, die twee dorpjes lijken erg op elkaar maar erg leuk om doorheen te lopen met tientallen snuisterijen winkeltjes waar we nog wat kleine cadeautjes gekocht hebben voor het thuisfront.

Toen we terugreden naar Denver hebben we behoorlijk lang in de file gestaan, wat een chaos op de weg zeg, het deed een beetje denken aan LA, bij Castle Rock maar even een pauze ingelast voor een Starbucks om even bij te komen en de outlets hebben we maar overgeslagen want we hebben gewoon geen ruimte meer in de koffers en dat geeft ook weer een reden om volgend voorjaar naar Florida te gaan als we weer door de shampoo's en t-shirts heen zijn.

Bij het hotel aangekomen wilden we een snelle hap gaan halen bij de panda-expres maar zagen iets anders, het Western buffet, dat trok ook wel aan dus daar naar binnen en voor $ 11,00 pp kon je je weer helemaal ongans eten. Eerst maar een bord sla + toebehoren voor de nodige vitamines, daarna wat vis, vlees en kip en toen heb ik alle toetjes die ik deze vakantie heb afgeslagen maar in één keer naar binnen gewerkt. Wij eten eigenlijk nooit toetjes dus dit moest gewoon even gebeuren, "gelukkig" kon ik geen foto's maken met mijn camera want dit was echt asociaal.

We waren net op tijd terug om online in te checken voor morgenavond als we terugvliegen, helaas lukte het Jos niet goede stoelen te reserveren maar je kan nu eenmaal niet altijd geluk hebben, toen hij terugkwam op de kamer vroeg ik of hij even die tor in de badkamer dood te trappen want dat was een groot formaat en ik liep op mijn blote voeten, mijn verzoek werd in de wind gegooid en hij stoof weg, oeps.
Komt even later terug dat we gaan verhuizen naar drie hoog want hij had er genoeg van, ze zouden vandaag spuiten maar nog steeds krioelt het ervan. Oh nee hè, niet zo'n impulsieve ADHD actie? Jawel dus, nou ik had best nog een nacht daar kunnen vertoeven en nu moest alles verhuisd worden.
Eigenlijk zag alles er al redelijk goed ingepakt uit maar op de één of andere manier heeft er een storm gewoed en ligt hier boven op 3 hoog alles weer totaal door de hele kamer verspreidt.

Misschien toch verstandig om het morgen een beetje rustig aan te doen, beetje zwemmen en dan 's middags nog even naar Denver te gaan voor een trolly-ritje of wandeling over de 16e straat. Het idee was eigenlijk om morgenochtend om half 11 naar de IMAX een film bij te wonen over de Grand Canyon (we hebben immers nog geen rotsen en parken genoeg gezien) maar een ochtendje bij het zwembad trekt me op dit moment meer aan.

We hoeven pas om een uur of half 6 te vertrekken richting vliegveld dus nog de hele dag om ons hier te vermaken.

Het is vandaag de laatste dag van onze vakantie en niemand kon vermoeden dat het dan ook wel een extreem lange dag zou worden.

Gisteravond heb ik toch nog wat op internet zitten zoeken betreffende onze TomTom want op de een of andere manier ging het niet helemaal naar mijn zin.

De bevestiging op het raam was een crime en ik had er toch nog wel een aardig bedrag voor neer geteld en $161 is tenslotte niet echt gratis dus op naar de Walmart,Paula sliep nog en het was nog rustig op straat,wat zag ik een aanbieding van een TomTom one voor slechts $ 89

Dus weer terug naar het hotel de verpakking bij elkaar geraapt en op naar de klantenservice.

Ik kreeg gewoon mijn geld terug en dit heeft mij wel op ideeën gebracht voor de volgende vakantie.

Rustig aan de koffers gepakt en op naar de 16str mall,een gezellige winkelstraat in Denver.

Uiteraard moesten we nog een keer het state Capitol bezoeken.

Het zonnetje scheen volop en het was behoorlijk warm maar het dan ook tevens onze laatste hike en omdat we toch niet in bezwete kleren in het vliegtuig wilde zitten hebben we maar wat tshirts er bij gekocht.

Om half vijf besloten we richting vliegveld te gaan en de auto in te leveren,het bleek toch nog wel een stukje rijden te zijn maar we arriveerden op tijd en konden het allemaal heel rustig aan doen.

Wat heet rustig aan, onze vlucht had een uur vertraging en daardoor misten wij onze aansluiting in Londen,wat als consequentie had dat we 7 uur op Heathrow moesten wachten.

De vlucht van uit Denver verliep redelijk snel omdat het natuurlijk avond was dat we vertrokken en ook nog wat restjes wijn en Whisky hadden opgemaakt,hebben we zowaar wat geslapen.
Op Heathrow aangekomen liepen we naar flight connections en vandaar uit gingen we met een trein naar de paspoortcontrole, ik sprong op het laatste moment in de trein,de deuren gingen dicht en zag Paula vanuit een vertrekkende trein op het station achterblijven.

Uiteindelijk hebben we elkaar weer gevonden en gingen met de bus naar terminal 4 een reis die zo’n 18 minuten duurde. Het was een lange zit maar we gaan zo instappen op naar Nederland en hopen dan om om 20.30 uur te landen

Iedereen die ons rondje Denver heeft gevolgd heel erg bedankt voor jullie support en vanaf Heatrhow waar dit verslag is geschreven de groetjes uit Londen.

De koffers en ook de koelbox kwamen redelijk snel achter elkaar en daarna werden we opgehaald met een taxi en om 22.30 uur waren we thuis.

De eerste nacht in ons eigen bed zit er op en de jetlag die vast nog wel gaat komen lusten we rauw. Onze volgende bestemming is Griekenland waar we in oktober voor 8 dagen een relaxvakantie gaan houden en wie weet misschien volgend jaar toch nog een keer naar de USA

Iedereen die ons gevolgd heeft tijdens ons rondje Denver bedankt voor het support
Groeten Paula en Jos